Ze worden steeds zeldzamer, de oude huisjes en boerderijtjes die niet vervallen, gesloopt of tot gerenoveerde fermette zijn omgebouwd. In Hoebenschot, aan de andere kant van het dorp, is er zo nog eentje. Een hele tijd geleden fietste ik er eens voorbij en toen zag ik achter het venster een oud vrouwtje zitten met een typische blauwe schort, ze deed me een beetje aan moentje denken, mijn grootmoeder die een tijd bij ons heeft gewoond, zoals het vroeger was, pure nostalgie. Ik had toen geen fototoestel bij en dat vind ik nog steeds jammer. Vanaf die dag heb ik me voorgenomen dat ik de eerstvolgende keer ik haar daar zou zien, ik zou gaan aankloppen om te vragen of ik haar op die plek, al dan niet geposeerd zou mogen fotograferen. Sindsdien heb ik ze niet meer gezien helaas.
Toen ik er vandaag weer eens voorbij kwam ben ik toch maar eens gestopt en heb ik de Eos uit de tas gehaald. Er is evenwel nogal wat beeldvervuiling in de buurt daar, huizen die de sfeer kapot maken, electriciteitsleidingen en-palen die je liever buiten beeld houdt en het is quasi onmogelijk het hele huisje in een integer beeld te pakken te krijgen. Vandaar dat ik vanavond thuis maar een uitsnede gemaakt heb van de essentie: de voordeur, een raam en een raampje, de bakstenen en de dakpannen. In zwart wit leek het me nog net iets meer authentiek.