Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
05-11-2014
05 november De Smallebroeken
Toen ik er deze
morgen, voor mijn doen redelijk vroeg, uit kwam zag het er even naar uit dat we
een heerlijk zonnige dag zouden krijgen. Na de koffie, het ontbijt, mijn
krantje en de post was er, toen we buiten kwamen voor de dagelijkse wandeling,
totaal onverwacht een flinke portie nevel over de Kempen geslopen. Meestal is
het andersom en komt zonneschijn na ochtendnevel maar een beletsel om
goedgemutst aan ons rondje Smallebroeken te beginnen was het geenszins. Een
beletsel om met het fototoestel op jacht te gaan was het evenmin. Een
verlokkelijk blauwe hemel of prachtige wolkenluchten waren er niet bij
natuurlijk maar het diffuse licht was precies goed om de sfeer van deze tijd
van het jaar te schetsen. Triest Allerheiligenweer wil ik het niet noemen, ik
zou eerder spreken van serene herfstsfeer.
Phaido is voorop gelopen, die kent inmiddels de weg en in de verte staat ie op
een fotograferend baasje te wachten, de zandweg slingert zich richting nevelige
verte en enkele herfstkleuren vrolijken het plaatje net voldoende op. Meer moet
dat niet zijn om de landschapsfotograaf te plezieren. Het hoeven niet altijd
spectaculaire beelden te zijn van verre reizen
Het is nog
altijd paddenstoelentijd. Er zijn vorige maand al enkele fraaie exemplaren
voorbij gekomen op deze plek, maar wat ik vandaag voor de lens kreeg kon ik
toch echt niet laten liggen. Ik heb zelden zoveel vliegenzwammen bij elkaar
gezien. Over enkele tientallen meters stonden massas rood-wit gevlekte
schoonheden te pronken. Hier waren voldoende hallucinogene
middelen voorhanden om gans de provincie een week lang apestoned te laten
rondlopen
In de wegberm was een hele kabouterstad te bewonderen. Er waren nogal wat
fotomogelijkheden: een totaalbeeld, enkele mooie details of een van de
deelclusters van de grote agglomeratie Uiteindelijk koos ik voor deze foto van
een van de grotere deelgemeenten, maar in de nabijheid waren er nog wel enkele
voorsteden die de moeite waard waren. Op mijn facebook-pagina zal ik er nog wel
enkele plaatsen.
Nu het
fotosalon voorbij is hebben we eindelijk de tijd gevonden om te doen wat nog
altijd een mooie traditie is: rond Allerheiligen bezoeken we de graven van onze
dierbaren Wij zijn daarom vandaag naar Lommel en naar Peer gereden. Josee had
samen met haar broer het graf van hun ouders vorige week al gefatsoeneerd, en
om op alles voorbereid te zijn hadden we nu toch ook maar poetsgerief
meegenomen toen we in Peer naar het kerkhof gingen. Bij de plek waar de urnes
van pa en ma zijn bijgezet was alles piekfijn in orde. Op het oude gedeelte
waar vlak bij elkaar nog een aantal Schrijversen liggen daarentegen was wel
enig poetswerk nodig. Het graf van Marie-moentje-Schrijvers, mijn grootmoeder,
die jaren bij ons verbleef en die voor een groot gedeelte onze kinderen
opvoedde terwijl wij vaak in het buitenland aan het muziek maken waren, hebben
we een grote beurt gegeven. Eerlijkheidshalve moet ik de we uit de vorige zin
specifiëren: Josee deed het poetswerk terwijl ik dat fotografeerde
Het zit er
op. De fotos zijn weer uit de kaders, de kaders van de panelen, de projector
staat weer in de club, de belichting is gedemonteerd, de laatste drank is
opgedronken, de zaal is opgeruimd en wij blikken met zn allen terug op een
meer dan geslaagd salon. Nog een laatste officieel bedankje vanwege de
voorzitter voor de inzet van alle leden en dan ging het richting La Torre,
het Italiaanse restaurant, een van onze sponsors.
Ik had voor deze laatste shift mijn D6 thuis gelaten maar om, in het geval er
zich iets fotografeerbaars zou aandienen,toch niet zonder wapens te zijn had ik het kleine Sony toestelletje
van Josee meegenomen en die laatste wilde voor de gelegenheid ook wel enkele
keren op het knopje drukkenmet de stand op automatisch. In lichtarme omstandigheden bleek evenwel
pijnlijk dat de kwaliteit van dat ding toch niet kan tippen aan mijn Canon
Maar goed, er is nu eenmaal een uitspraak die nooit dichter bij de waarheid
was: De beste camera is die welke je bij de hand hebt
Alle
clubleden worden ingeschakeld om het fotosalon zo vlot mogelijk te laten
verlopen en iedereen draagt bij naar zijn eigen mogelijkheden en talenten. Een
onderdeel waar ik zelf behoorlijk wat affiniteit mee heb is de biertap. Geen
wonder dus dat ik regelmatig aan de toog te vinden ben en voor deze gelegenheid
zelfs aan de andere kant, de kant waar er gewerkt wordt en niet geconsumeerd.
Met dat niet-consumeren zou ik trouwens toch geen probleem hebben gehad omdat
ik aan de antibiotica zit. Ik wil van een vervelend abces verlost geraken en ik
moet dus een tijdje van de alcohol blijven Als je aan het werk bent valt dat
een stuk lichter. J
Collega Alex was zo vriendelijk met mijn toestel even een foto te maken van
cafébaas Pol achter zijn twee tapkranen. Toen ik thuis kwam kon ik de
verleiding niet weerstaan om er alsnog iets aan te veranderen met de hulp van
de firma Photoshop. Ontdek de fout
Na nog een
dag flink doorwerken waren we deze avond klaar om vrienden, kennissen en
sympathisanten te verwelkomen op de openingsreceptie van ons fotosalon. En ze
kwamen met velen Uiteraard was het de voorzitter die het welkomswoordje deed en
bij die gelegenheid zat ik weer boven in de technische ruimte om het allemaal
verstaanbaar te laten klinken. Van op dezelfde plek waar ik gisteren een zaal
in opbouw fotografeerde kon ik vandaag opnieuw toeslaan. De nieuwe panelen,
fotos er op, een gezellige drukte en de voorzitter aan het woord.
Flitsen was geen optie en in de niet optimaal verlichte zaal moest de gevoeligheid
flink naar omhoog. De 6D had geen enkel probleem met ISO 3200
Morgenavond
begint het jaarlijkse fotosalon van onze club met een receptie Het OC in
Lichtaart is zoals ieder jaar weer the place to be. Vrijdagavond zijn er gratis
drankjes en hapjes tijdens het officiele openingsgedeelte en zaterdag en zondag
hopen wij op massas geïnteresseerde fotoliefhebbers. Bij deze wil ik de volgers van deze blog ook
uitnodigen trouwens. Deze avond waren we
al een heel eind opgeschoten met de inrichting van de zaal en het plaatsen van
de panelen. Van uit de technische ruimte waar ik aan het worstelen was met de
geluidsinstallatie voor de achtergrondmuziek kon ik tussendoor regelmatig enkele
fotos maken van enkele al dan niet serieus bezig zijnde leden...
Met zoveel
jong volk in huis gebeuren er al eens ongelukjes. Er wordt gevallen, gebotst,
geschaafd, geknoeid, geruziet en de opsomming zou nog wel een tijdje kunnen doorgaan.
Gelukkig is er iemand die voor alle mogelijke vormen van schade een oplossing
in huis heeft. Oma is de permanent van dienst zijnde reddende engel. Zowel
lichamelijke, morele als verstimentaire averij weet ze op de meest efficiente
manier te counteren.Oma waakt, kookt,
verzorgt, verzoent, troost en redt!!! Als alle stormen geluwd zijn en het
jeugdige geweld eindelijk in dromenland is zijn er nog andere
depannagewerkzaamheden die op het to-do-lijstje staan.
Zolang de
weergoden ons blijven verwennen met zulk prachtig nazomer weer kunnen ze mij
niet binnen houden. Na alle recente wandelavonturen haalde ik vandaag de fiets
nog eens van stal en het is bijna vanzelfsprekend dat het richting Kempisch
Kanaal gaat als het een tijdje geleden is dat ik nog gefietst heb zat mooie
beeldjes te schieten daar. De herfst zorgt immers voor de nodige kleurenpracht.
Als ik het me goed herinner was dit ergens tussen het Saske en de Jachthaven.
Als er zich een
akelig insect ergens op een van de binnenmuren van ons huis heeft neergezet is
de kans dat die ontdekt wordt redelijk groot met zoveel kinderogen in huis, een
onverwacht voordeel van het hebben van logés tijdens de herfstvakantie. Het
wordt buiten kouder s nachts en dan is de kans groter dat er enig ongedierte
onze warme woningen binnensluipt. Hannelore had m het eerst gezien en haar gil
alarmeerde niet alleen de broertjes, zusje, neefje en nichtje, maar ook Phaido,
Josee en ten lange laatste ikzelf gingen maar eens poolshoogte nemen. Ik kreeg
de dwingende bede dat monster a.u.b. zo snel mogelijk te verwijderen Dat wilde
ik wel doen, maar niet voor dat ik de macrolens op mijn camera gezet had om er
een close up van te maken. Daarna heeft ie zijn einde gevonden in onze WC.
Nadat de kids op het scherm van de PC een uitvergrote afbeelding er van hadden
gezien waren ze nog meer onder de indruk en ik merkte al dat de WC nog eens
extra doorgespoeld werd voor ze er op gingen zitten toen ze slapen gingen.
Deze
namiddag hadden we er voor gekozen een geocache-wandeling te doen langs de
Grote Nete. Tussen de Netebrug van Hallaar, deelgemeente van Heist-op-den-Berg,
en Itegem was er een traject uitgestippeld met 12 tradjes, twee bonussen, een
superbonus en een multi. De wandeling, heen langs de ene kant van de Nete en
terug langs de andere kant, zou ongeveer 9 km lang zijn, een makkie dus
dachten we. Vrij vlot hadden we begrepen dat de verstoptechniek op al de
waypoints dezelfde was en we konden dus ook nogal gemakkelijk overal het ene na
het andere succesje boeken. Onderweg waren er weliswaar enkele moeilijk
wandelbare delen, maar ook dat overleefden we met de glimlach.
We hadden ons wel verkeken op ons tijdsgebruik. Normaal gezien hadden we
ingeschat dat we dit rond zes uur half zeven wel zouden voor elkaar hebben en
dat was ook zo, maar met het pas ingegane winteruur zaten we op het einde
plotsklaps in de duisternis. Positief was dan weer wel dat het ons de
mogelijkheid bood enkele fotos te maken van een schitterende rood kleurende
avondlucht.
Dan kregen
we toch nog een streep zon deze avond. Ik heb er meteen van gebruik gemaakt om
met Phaido nog even een frisse neus te gaan halen in de Smallebroeken en
enkele herfstfotos te maken natuurlijk. Door de lage avondzon was het licht
mooi genoeg en de lucht wilde ook wel meespelen om er een prettig kijkend
plaatje van te maken.
Misschien beeld ik het me maar in, maar ik heb het idee dat de herfst dit jaar
minder mooi is dan andere jaren. Er zijn bomen die al helemaal kaal zijn,
andere staan nu getooid in de mooiste herfstkleuren terwijl er ook nog zijn die
er nog aan moeten beginnen en die dus nog gans groen zijn ik noem het
gemakshalve maar een ongelijke herfst. Ik stel me zo voor dat we wel eens jaren
meegemaakt hebben dat we alle pracht ineens kregen.
Ik laat het uiteraard niet te erg aan mijn gemoed knagen, we nemen het weer,
het klimaat en de natuur zoals het voorbij komt en we blijven fotos maken. J
Eind oktober
nog een libel te pakken krijgen ik was eerlijk gezegd lichtelijk verbaasd toen
ik deze rode jongen voor de lens kreeg deze middag tijdens de dagelijkse wandeling
met Phaido. Uit vorige gerichte libellen-fotografie-tochten en het opzoekwerk
met de hulp van de firma google achteraf weet ik ondertussen dat dit
hoogstwaarschijnlijk een bloedrode heidelibel is, en een mannetje inderdaad,
want de vrouwtjes zijn geelachtig gekleurd. En ook deze keer leerde ik weer
iets bij dank zij libellennet: je kunt ze inderdaad exceptioneel nog spotten
tot een flink eind in de herfst. Als het dan kouder wordt sterven ze massaal en
alleen als larve of als eitje overleeft de soort de winter. Ik dacht eerlijk
gezegd dat ik met een terminale libel te doen had, want hij lag er op het
eerste zicht maar slap en futloos bij. Dit exemplaar was alleszins behoorlijk
levend want toen ik nog iets dichterbij wilde om m helemaal goed in beeld te
krijgen ging ie er snel van door. Gelukkig had ik al een keer afgedrukt.
Als we het
over geocachen hebben is de korte inhoud meestal: het was een fijne tocht en we
hebben gevonden wat we zochten. Edoch soms vinden we ook een keertje niet wat
we zoeken en we zijn niet te beroerd om dat dan ook toe te geven.
We hebben ons vandaag suf gezocht naar De Goort nr 7 en de vissers die langs
de aanpalende plas zaten, en die ons duidelijk in de gaten hadden, hebben zich
zonder twijfel afgevraagd wat die vreemde snuiter daar toch aan het doen was
Het maakte het er niet prettiger op. Als je dan thuis komt en je logt even dat
je helaas een did not find moet laten noteren en je ziet dan in de lijst dat
alle collegae geocachende bezoekers van de locatie in de voorbije week wél een found
it inschreven, dan wordt het dubbel erg. Ik kom daar nog wel eens terug . Snel,
grrrr
Gelukkig hield ik er toch een mooie foto aan over.
Het gebeurt
ieder jaar wel eens dat we bij Balance Health Center terecht kunnen om met
eigen ogen ( en camera ) te gaan zien hoe ons kleine danseresje het doet bij de
balletlessen. En zoals ieder jaar was ik ook deze keer weer zeer onder de indruk
van de moeilijkheidsgraad van wat die dametjes voorgeschoteld krijgen. Zowel
technisch als fysiek gezien is dit topsport.
In de loop van zon les wordt er gewerkt aan de souplesse, de lenigheid en de
kracht maar ook allerlei danstechnische vaardigheden en routines komen voorbij
en het zal wel geen verwondering baren dat ik daar nog het meest van onder de
indruk was wat is dat allemaal ingewikkeld
Uit het meer fysieke gedeelte koos ik deze opname om de moeilijkheidsgraad van
zon uurtje balletopleiding te illustreren.
Ik weet ook
wel dat het prachtige nazomer weer niet kon blijven duren, vandaag werden we erg
brutaal met de andere kant van de medaille geconfronteerd. Mense mense, wat was
dit een pokkenweer het eerste deel van dat woord had ik trouwens graag
vervangen door iets wat met een kaa begint maar we moeten de schijn van beschaafdheid
hoog houden
Vroeg of laat moet je er toch door natuurlijk, Phaido heeft recht op zijn
portie frisse lucht en ik vind het ook prettiger als ie zijn grote en kleine
behoeften buiten doet J Nattigheid, paraplu, regenkleding gdvd. Wat een ellende
Het was toch heel even min of meer droog in de Smallebroeken en de foto die ik
snel kon maken is misschien niet wereldschokkend, maar hij is illustratief voor
de hoeveelheid water die we op korte tijd over ons heen kregen.
Alex had een
nieuwe tilt en shift lens en daar wilde hij in het station van Antwerpen eens
mee gaan stoeien. Het centraal station noemen ze in Antwerpen trouwens De
Middenstatie. Of ik mee wilde ja wat dacht je? Ik heb er ook al vaak
gefotografeerd en er zijn nog wel enkele fotos die ik op die locatie in
gedachten heb. De foto die ik in eerste instantie wilde maken kwam er weer niet
helemaal uit. Met de 24 mm op de body had ik niet voldoende groothoek om vanuit
een hoek, met de rug tegen de muur, de
ganse grote inkomhal er op te krijgen. En zeggen dat Alex een werkloze 16-35 in
zijn fototas had zitten terwijl die met de tilt and shift aan het
experimenteren was. Ik blijf m in mijn achterhoofd houden Vroeg of laat heb
ik de geschikte lens er op zitten
Het nieuwe gedeelte van het station, helemaal achterin, aan de kant van Berchem
( Baarichoem, vur de Antwerpenaars ) had ik ook nog nooit gezien en het was
dank zij Alex die mij er naar toe begeleidde dat ik er ook mijn ding kon doen.
Wow, een walhala voor de architectuurfotograaf. Dit is één van de vele shots die ik mee naar huis bracht uit een kwartiertje intensief fotograferen.
Zoals dat vaker het geval is zal ik ook nu weer de overige meest relevante plaatjes uit
de oogst, inclusief de mijns inziens weer net niet voldoende gelukte opname van
de hal, op mijn facebook pagina zetten.
We hebben
vandaag gebroken met een jaarlijkse traditie en tezelfdertijd hebben we een
deel er van toch in ere gehouden. We zijn gewoon in de voormiddag even
poolshoogte gaan nemen in Kasterlee maar de pompoenmarkt hebben we links laten
liggen. De wandeling - heen over de Hoge Mouw en terug langs de noordkant van
de N123 - hebben we wel met veel plezier ondernomen. Door de tocht zo vroeg te
plannen hadden we ook nog eens het geluk dat we tijdens de mooiste uren van de
dag onderweg waren. Later werd het immers steeds maar meer bewolkt, kwam er
meer en meer wind en kregen we zelfs nattigheid te verwerken.
Tijdens de terugweg loopt de aardeweg die wij meestal nemen om terug in
Lichtaart te geraken enkele honderden meters parallel met de nieuwe Noord-Zuid verbinding
N19g. Aan de kant waar wij liepen zijn er enkele volkstuintjes, staan er wat
paarden in de wei en is de gloednieuwe brandweerkazerne gebouwd. Aan de
overzijde ligt de dorpskern van Kasterlee met een woonwijk achter een aarden
wal. Enkele slimmeriken hebben waarschijnlijk een snelle manier ontdekt om
thuis, op het werk, in de tuin of bij de paarden te geraken want er zijn prille
sporen van een paadje in wording dat ze door de gracht en over de berm, dwars
over de drukke baan naar de overkant brengt. Edoch, al bijna even snel hebben
de bevoegde instanties dit foute gedrag menen te moeten fnuiken door aan de
gracht en de berm langs weerszijden een verkeersbord te plaatsen. Ik vond het
wel grappig: een gracht, iets wat op een paadje zou kunnen lijken en dan het
bord verboden voor voetgangers.
Volgens het
KMI werd het vandaag de warmste achttiende oktober ooit. Dan blijf je niet
binnen zitten, dan trek je er op uit, de natuur in. Met de natte vinger hadden
we vandaag de bossen van Arendonk uitgekozen om een grote wandeling te
ondernemen. We hebben het ons niet beklaagd, het groengebied tussen het kanaal
en de Nederlandse grens was tot nu toe onontgonnen gebied voor ons maar deze
eerste kennismaking smaakte naar nog. Ook Phaido had het best naar de zin. Hoe
dieper we de bossen in trokken hoe ruiger het terrein werd en de paden waren
ook niet meer altijd als paden te herkennen. Gelukkig hebben we dan altijd nog
de wandel-GPS om ons naar de vooropgestelde punten te brengen.
Als de grassen op het traject meer dan kniehoog zijn en daarenboven de nodige
herfstkleuren beginnen te vertonen is dat voor Phaido de perfecte camouflage,
keer op keer verloren we hem uit het zicht en als we hem dan riepen kwam hij vlakbij
ons uit een onverwachte hoek weer uit het decor gesprongen.
De
Reivennen, ik had er nog nooit van gehoord en toch is het vlakbij.
Ik zal het nog maar eens herhalen: een van de allerfijnste aspecten van
geocachen is dat je op plekjes aanbelandt waar je anders nooit zou komen. Je
put als het ware uit het fijne-plekjes-repertoire van duizenden en duizenden
collega hobbyisten. Deze avond kon ik de kriebels weer even niet bedwingen en
ik ben met Phaido naar Geel gereden. Rond een onvermoed mooi vennetje aan de
rand van de Europawijk was er een korte multicache wandeling uitgestippeld. We
hebben er met zn tweeën van genoten en uiteraard heb ik geprobeerd de rust, het
avondlicht, de prille herfst en de schoonheid van de locatie te vangen op mijn
geheugenkaartje.