Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
16-09-2014
16 september Groene vingers
Het zal
ondertussen wel algemeen geweten zijn: aan werken in de tuin heb ik een
broertje dood. Hooguit wil ik enkele keren per jaar, als het gras ongeveer tot
kniehoogte reikt, wel eens over het gazon rijden met de grasmaaier, maar dat is
dan alleen maar om Josee te plezieren, niet omdat ik het zelf leuk zou vinden.
Het vrouwtje daarentegen, die heeft groene vingers. Als het weer het ook maar
enigszins toelaat kun je haar op de knieen aantreffen ergens tussen het groen.
Ze wroet, kruipt, wiedt, knipt, harkt en doet allerhande dingen waar ik de fun
niet van inzie maar die haar klaarblijkelijk enorm plezieren. Ik laat ze en
wat meer is, ik maak dan van de gelegenheid gebruik om mijn fototoestel boven
te halen Of Josee dat dan weer leuk vindt? Kweetnie . J
Met zulk
mooi weer kun je niet anders dan er op uit trekken toch? Ik had mijn fiets al
enkele keren uitnodigend horen roepen en in de vooravond kon ik het zelf ook
niet meer tegenhouden ik moest en zou even een rondje gaan rijden, richting Kempisch
Kanaal en via café Den Thijs naar café Sas Zes en zo weer naar huis. Enkele
Duvelkes onderweg, niks verkeerd mee In de bocht langs het kanaal tussen Den
Thijs en Ten Aard kreeg ik een mooi zicht op drie bruggen in het avondlicht.
Helemaal vooraan de nieuwe brug van de onlangs opengestelde nieuwe Noord-Zuid
verbinding N19g, daarachter de brug van de oude N19 Kasterlee - Geel en
helemaal in de verte de brug van de N118 Retie - Geel bij sas 7. Voor mij was
het alleszins de eerste keer dat het me opviel hoe mooi je ze achter elkaar
kunt te pakken krijgen met de telelens als het licht goed zit. Ik beklaag het
me dan ook niet dat ik er even voor stopte.
14 september Openlucht Misviering aan de Rielenkapel
Toen ik ongeveer
een jaar geleden voor ons fotosalon een audio visuele projectie wilde maken
rond de Rielenkapel kreeg ik de volle medewerking van de mensen die daar
verantwoordelijkheid dragen. Bij gelegenheid van Rielenkermis is er bij die
kapel ieder jaar een openluchtmis en toen ik onlangs werd opgebeld of ik dan eventueel enkele fotos wilde komen maken beschouwde ik dat niet alleen
als wederdienst, maar ik vond het zelf ook zonder die uitnodiging een
welgekomen fotomogelijkheid.
Vorig jaar al had ik enkele misvieringen bijgewoond en in de kapel zelf de
nodige beelden geschoten maar dit overtrof toch mijn verwachting Ik wist ten
eerste niet dat er zoveel mensen in de Rielen woonden en dat die allemaal zo
godsvruchtig waren had ik ook al niet verwacht. Niet dat ik daar bedenkingen
bij heb, alle respect, ik was zelfs onder de indruk van de beleving en ware het
niet dat ik zo druk bezig was met fotograferen en er dus een beetje als
buitenstaander tussen liep, dan zou ik misschien zelfs hebben meegezongen met
liederen als Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen en andere die ik me nog vaag
herinner uit mijn jeugd misschien heb ik wel meegeneuried J
Het
schooljaar is alweer twee weken geleden begonnen en ook de sportactiviteiten
van onze bengels trekken zich weer op gang. We hebben enkele dansers, er wordt
geturnd en Jefke houdt de familie eer hoog op voetbalgebied. Hij moest vandaag
met de U10 van Herentals een wedstrijd spelen in en tegen Kasterlee, met een
beetje goede wil kun je het nog net een derby noemen. Als inwoners van Groot
Kasterlee konden we niet anders dan dit gaan bekijken natuurlijk en het moge
duidelijk zijn dat we voor één keer niet voor de thuisploeg gesupporterd
hebben.
Vergeleken met vorig seizoen zijn al die gastjes een jaar ouder en vooral
voetbalrijper geworden. Ik zag warempel al mooi samenspel en combinatievoetbal!
Het resultaat is bij jeugdvoetbal uiteraard niet erg belangrijk maar een 2-5
overwinning voor die van ons is alleszins leuker dan een verlies-match. Na
afloop kon ik de boys en een fiere trainer even laten poseren voor een
groepsfoto.
Vrijdag en
mooi weer dan hoef je er niet aan te twijfelen dat de wekelijkse wandeling met
de bewoners van zorgcentrum Hoevezavel doorgaat. Er was weer een omvangrijke
groep paraat om rolstoelen en bijhorende passagiers doorheen de straten,
paadjes en stegen van Lommel Hezerbergen te duwen.
De Joost van de Vondel straaten plein is
telkens we die kant op gaan een vaste prik om even halt te houden. Snoepjes
worden uitgedeeld, iedereen krijgt even de gelegenheid om op adem te komen en
met dit weer is het niet verwonderlijk dat er een heel relaxte sfeer hangt. De
patienten zijn zichtbaar tevreden, de vrijwilligers ook en Phaido ligt gewoon
te wachten tot de stoet zich weer op gang trekt.
Tja, als je
als fotograaf gevraagd wordt om tijdens een fashion night te komen
fotograferen, en daar wordt ook lingerie en licht erotische kledij geshowed
Dan kan je, als man, toch niet anders dan met meer dan gemiddeld genoegen
kijken naar wat er voorbij komt. Ik heb het dus niet over die lelijke vent aan
de rechterkant he beste lezers. Neen, deze oude bok is niet te beroerd om toe
te geven dat de linkerkant van deze foto de enige kant is waar hij naar gekeken
heeft toen dit tafereel voor de lens voorbij kwam. Ik heb mijn beste, ijzeren
concentratie moeten bovenhalen en de nodige koelbloedigheid van geest om op het
goede moment af te drukken. Om eerlijk te zijn, ik heb meerdere malen afgedrukt
ook toen de jonge godin weer de andere kant op liep . Was ook niet verkeerd.
Jammer voor de lezer, ik plaats nu eenmaal slechts één foto per dag.
PS. Als ik de blik van de jonge dame in kwestie goed interpreteer, dan zou het
kunnen dat die kerel toch iets heeft wat wij door de jaren, de levensstijl en de culinaire
excessen moeten missen ondertussen. :)
Om het met
Alberto Contador te zeggen: de kans dat onze Phaido ooit agressief zou reageren
op eender wie of wat is zero komma cerro cerro cerro cerro cerro cerro cerro
cerro cinco. Die laatste cinco staat er alleen maar om conform de quote van de
heer Contador te blijven want eigenlijk zou dat minder dan uno moeten zijn.
Er zijn waak- en verdedigingshonden en er zijn gezelschapshonden en binnen deze
onderverdeling heb je ook weer softies, gemiddelden en extremen. We mogen
rustig stellen dat onze woef bij de extreem vriendelijke goede loebassen mag
gerekend worden. Of het aan de opvoeding of de baasjes ligt laat ik in het
midden.
Vandaag gingen we Julieke naar de balletles brengen en uiteraard maakte ik
gebruik van de gelegenheid om in het café een Duvelke te nuttigen. De
jongedametjes die net hun les beëindigd hadden kwamen één na één voorbij en er
was er geen enkele die niet even met Phaido kwam flodderen. Een klein meisje,
Nore, bleek wel meteen erg goede
vriendjes te willen worden. Ze hebben samen een tijdje zitten knuffelen en
uiteindelijk vond ik dat ik mijn fototoestel maar eens moest boven halen
Er zijn zo
van die dagen dat ik weinig tijd heb of weinig inspiratie en dan durf ik wel
eens aan het experimenteren gaan met de camera. Vandaag was het eigenlijk experimenten
herhalen. Een van de grapjes uit mijn fotorepertoire bestaat er uit een foto
met spiegeling te maken, de bovenkant er af te knippen om zodoende alleen de spiegeling
over te houden en dan de boel op zn kop te zetten zo dat je op het eerste
zicht toch weer de indruk krijgt dat je naar een normale foto kijkt terwijl het
bij nader inzicht steeds maar meer vervreemdend wordt. Dit is er ook zo eentje
Heerlijk
fietsweertje vandaag. In de loop van de namiddag vond ik dat ik nu maar eens
van achter die computer moest komen, de bewerking van de vakantiefotos, het
selecteren van de fotos voor het salon van de club en het monteren van de audio
visuele reeksen maar even uit mijn hoofd moest zetten en mijn trouwe vriend Norta
nog eens van stal moest halen. Ondanks het redelijk late vertrekuur heb ik er
toch een fikse tocht uit geperst. Josee heeft gelukkig gewacht met het
avondeten en ik heb toch weer enkele interessante shots op mijn geheugenkaartje
gezet onderweg. In de buurt van Sas 7 zag ik bvb deze mini openlucht fototentoonstelling.
Iemand heeft ooit, waarschijnlijk van op de brug wat verderop, in de vier
seizoenen een opname gemaakt, groot afgedrukt en langs de weg geplaatst. Enige
uitleg was er niet bij, maar dat hoeft ook niet wat mij betreft. Ik vond het
alleszins interessant genoeg om mijn stalen ros er even bij te zetten en dit op
mijn beurt ook vast te leggen. Extra leuk hierbij is dat ik zelf ook met het
idee speel om een vier seizoenen project te presenteren op ons eigen fotosalon
begin november.
We
realiseerden ons deze morgen dat we nog niet echt optimaal gebruik hadden
gemaakt van de jaarkaart die we hebben voor het arboretum in Kalmthout, en dat
is redelijk voorzichtig uitgedrukt. Ik meen dat we er twee keer geweest waren
tot nu toe en het jaar is al bijna voor drie kwart voorbij Hoog tijd dus om
nog eens die kant op te rijden.
Er bleek dit weekend een tomaten-festival te zijn. Tja, nooit zoveel soorten
tomaten gezien het is een misverstand dat tomaten rood horen te zijn. Gele,
groene, zwarte, witte, ronde, langwerpige, gekartelde, grote, kleine zagen we,
maar na een half uurtje tomatologie gingen we toch maar doen waar we voor
gekomen waren: in de tuin zelf is namelijk altijd wel iets te beleven. De
bloemen, bomen, insecten, vlinders, het groen, de vijver voor de
natuurfotograaf is dit een paradijs en een plek om te koesteren. De fotojacht
resulteerde ook deze keer weer in een geheugenkaartje vol kleurrijke
bloemenpracht. Bij deze Japanse anemonen had ik al snel gezien dat er een
mogelijkheid was om ze in tegenlicht te fotograferen en het duurde een tijd
voor ik het juiste standpunt gevonden had om het licht door de bomen in de
achtergrond precies goed te laten vallen. Met een groot diafragma zouden al die
kleine invallende zonnestraaltjes doorheen de bladeren mooie onscherpe cirkeltjes
moeten opleveren Yesss weer een eigen
proefondervindelijke bevestiging van iets wat ik ooit gelezen had maar zelf nog
moest uitproberen. J Missie geslaagd.
Voor de geïnteresseerden: f 2,8 ISO 320 1/2000
Eerste
zaterdag van september jaarlijkse barbecue van de motorclub. Het mag geen
verwondering baren dat deze blog voor een keer een flink stuk na middernacht
online gekomen is. Het was gezellig namelijk, het was goed en het was genoeg
op alle gebied. J
Ons clublid Jef ( midden ) is al lang niet meer actief in de horecawereld, maar
als ie dan weer eens de gelegenheid ziet voorbij komen dan kan hij het toch
niet laten even aan de andere kant te gaan staan. Al was het maar voor de foto,
je kunt toch zien dat hij ervaring zat heeft met dit soort werk.
Ja,
ik heb de kleur-verzadiging in deze foto een beetje opgepept, noem het een
studie in groen-tinten en neen, dit is niet ons moestuintje Groene vingers,
dat is echt wel het laatste waar je mij kunt van verdenken. Ik heb wel alle
respect voor lieden die er in slagen lekkere groenten van eigen kweek op tafel
te brengen, maar ik beperk me in deze liever tot het consumeren zonder al dat
gedoe vooraf.
Onze dagelijkse wandelingen brengen ons langs alle hoekjes van groot Kasterlee
en, ook al omdat het vorig jaar een van de themas van de jaarwerking van onze
fotoclub was, kijk ik vaak met interesse naar de evolutie van de groei der
dingen in de volkstuintjes. Ik vind het eigenlijk bewonderenswaardig dat er in
een tijd dat je in de kranten kunt lezen dat de plaag van groentendiefstallen
uit de tuinen steeds erger wordt, er toch nog mensen zijn die het aandurven
zomaar langs de wandel- en fietsroute, zonder enige afsluiting en zonder enige
bewaking zoveel lekkere grijpklare eetwaren te telen. Toen we er deze morgen
langsliepen was dit tuintje nog helemaal ongeplunderd. Ik hoop voor de noeste
tuinier dat dit zo blijft tot hij zelf van het resultaat van zijn werk zal
kunnen genieten. Je weet maar nooit in deze tijden
Faaa fa fa
mi fa sooool sol fa en dan kwam een NIR-stem die bijna plechtig declameerde: Inlichtingen
voor de duivenliefhebbers , in de zestiger jaren werd dat een BRT stem maar de
inhoud bleef hetzelfde, de duiven waren gelost in verre meestal Franse plaatsen,
Saint Quentin, Quiévrain, Bourges of zelfs Barcelona, ofwel waren de
weersomstandigheden te zwaar en was het nog even wachten . Ik herinner me het
nog alsof het gisteren was. Ik weet niet of het nog elke week voorbij komt, ik
luister namelijk op zondagmorgen meestal niet meer naar de radio J
De Belgische duiven en daarmee samengaand de Belgische duivenmelkers hebben een
wereldfaam. Nog steeds lees je
regelmatig berichten in de krant over Chinezen en andere verre volkeren die
naar hier komen om voor ongeziene sommen prijsduiven te kopen bij onze
liefhebbers. Geen idee of de duivensport nog steeds de populariteit geniet die
deze wereldwijde reputatie heeft opgeleverd maar tijdens mijn fietstochten zie
ik alleszins achter onze Vlaamse huizen en tussen de koterijen nog menige
duiventil, de ene al wat luxueuzer dan de andere. Toen ik deze namiddag voorbij
de thuishonk van deze schijnbaar niet onbemiddelde amateur fietste dacht ik er
aan dat ik de laatste tijd weinig sportfotos gemaakt had. Dan is de duivensport
natuurlijk een originele invalshoek om daar iets aan te doen Geen duiven op de
foto, geen duivenmelkers ook, maar wel een accommodatie waar zonder twijfel
kampioenen gekweekt worden. Chinezen heb ik er ook niet gezien trouwens.
Ik las
toevallig vandaag in een krant, tijdschrift of op een of andere site, dat weet
ik niet meer zo precies, dat onlangs de duurste foto aller tijden was verkocht
op een veiling. Het werk Rhein II van ene A.Gursky ging van de hand voor de
luttele som van schrik niet 3,2 miljoen Euro. Er stond ook een afbeelding
bij van het kunststuk tja, nogal minimalistisch als je het mij vraagt, ik
begrijp er niet veel van. Maar ja, ik ben dan ook geen Jan Hoet he. Als je nog
niet het genoegen had dit meesterwerk te bewonderen moet je beslist eens
googelen met de bovenstaande namen.
Ik heb hieruit wel de conclusie getrokken dat wij allemaal zeer verkeerd bezig
zijn met onze fotografie. Ik ga me dus ook regelmatig op minimalistische paden
begeven. Niet constant, wees gerust, maar zo af en toe een poging tot snel
fortuin wil ik wel eens wagen. Wie weet komt er een van mijn creaties dan ook
ooit bij Sothebys terecht. Ik heb me tijdens mijn fietstocht deze namiddag daarom
op de allersimpelste onderwerpen gestort. Het bieden op deze rietstengel mag dus
beginnen, laten we zeggen, starten bij 10.000 . Wie zet er in?
Het actief
fotograferen staat even op een laag pitje. Ik ben me nog altijd door de berg
Italiaanse fotos aan het worstelen en tezelfdertijd moet ik ook dringend aan
mijn audio-visuele presentatie voor het salon van de fotoclub beginnen te
knutselen, een selectie maken voor de afgedrukte fotos en tot overmaat van ramp
kwam Josee deze middag ook nog dreigen met sancties als ik nu niet eindelijk
het gras zou af rijden
Ik neem s morgens tijdens de wandeling uiteraard altijd wel mijn toestel mee
in de hoop tegen iets fotografeerbaars aan te lopen en zo slaag ik er meestal
wel in toch de dagelijkse routine vol te houden. Vandaag zag ik deze
ogenschijnlijk gezonde boom, als je naar boven keek toch, maar onderaan had ie
een behoorlijke wonde. Daarin had zich een kolonie zwammen genesteld en of de
boom dat leuk vindt durf ik te betwijfelen. Of ie het zal overleven zonder
goede boomdokter? Ook al een vraagteken Ik vond het wél mooi en daarom heb ik
het ook gefotografeerd, maar de boom helpen kan ik helaas niet.
Ik herinner
me hoe we vroeger tijdens onze wandelingen wilde bramen en bosbessen konden
plukken in overvloed. Hoe verder ik terug ga in het verleden hoe groter die
overvloed lijkt te worden en hoe dichterbij in de tijd, hoe minder bramen en
bosbessen je ziet. Misschien beeld ik het me allemaal maar in en zijn het
alleen de goede herinneringen die blijven hangen maar toch kun je er niet
omheen dat steeds meer houtkanten gekapt worden en dat op gekende plaatsen waar
je ooit de lekkere natuursnoepjes kon vinden nu vaak andere gewassen het hebben
overgenomen. Als je dan alsnog een braambos ziet langs de wandelroute dan lijkt
het alsof de bramen niet de kans krijgen om te rijpen, ze blijven gewoon te
klein, te rood of te groen, klimaatverandering? Wie zal het zeggen. Nog een
keer misschien is het maar een indruk, maar toch
Ik mocht enkele dagen geleden pas, in Zuid Tirol nog eens het genoegen smaken
ongeremd aan het plukken en het smullen te gaan langs een wandelweg, met een
blauwe mond als gevolg en toen ik vandaag dan toch eens een struik voorbij
wandelde die goed gerijpte lekkernijen bleek te dragen kwamen al die
bedenkingen bij me op. Eerst een foto gemaakt natuurlijk, kleine scherptediepte
om de achtergrond rustig te houden niet helemaal tevreden mee, maar het is
wat het is he en dan heb ik ze geplukt, gedeeld met Josee en we hebben ze
heerlijk opgegeten.
Weinig
beweging in Huize Schrijvers vandaag. We zijn nog altijd aan het uitrusten van
de vacantie. Bovendien heeft ondergetekende nu wel een tijdje de handen meer
dan vol om de Italiaanse foto-oogst te bekijken, sorteren en bewerken. Buiten
een wandeling met Phaido deze morgen en een stapje in de horeca deze avond zijn
we de hele dag lekker binnen gebleven. Tijdens de wandeling had ik gelukkig de
camera wél meegenomen en zonder macrolens in de tas, gewoon met de allround
24-105 kon ik toch deze tijgerspin verschalken. Als je weet dat ze zich meestal
ophouden in het gras, laag bij de grond, wil je oog er wel eens op vallen. Ik heb
de opname een beetje gecropped, de scherpte liet dat toe en verder heb ik er
eigenlijk weinig aan gedaan in de nabewerking.
F 9 1/125 ISO 250 98 mm
Dochterlief
was met de kroost vorig weekend al terug gevlogen van uit Italie. Wij hadden
alle bagage mee in de wagen en nu we sedert vannacht ook terug in het land zijn
hebben we alles vandaag alles weer naar Wuustwezel gebracht. Dan willen we
uiteraard de veestapel, en niet in laatste instantie, de paarden gaan bezoeken.
Kleine Feetje is ondertussen al een hele Fee geworden en het doet deugd te zien
dat ze speels, aanhankelijk en slim blijkt te zijn. Met baasje Koen heeft ze
een speciale band of is het omgekeerd - en die twee knuffelen er op los dat
het een lieve lust is om te zien en te fotograferen.
Wij zijn
terug thuis. Na een supervacantie namen we alle ellende op de Duitse autobahnen
er met de glimlach bij. Om in elf uur tijd naar Schlanders te rijden hoef je
het gaspedaal niet eens erg diep in te drukken. Deze morgen zijn we om halftien
ginder vertrokken en precies om half één vannacht draaiden we onze inrit op.
Reken uit je fileleed.
Weinig zin om nog een uitgebreid relaas te schrijven op dit uur van de nacht
dus.Dat er tijdens deze reis zoveel
fotos van Phaido voorbij kwamen is niet toevallig natuurlijk. Ik had namelijk het
idee opgevat om voor het salon van de fotoclub een audio-visuele presentatie te
maken met als onderwerp: de avonturen van Phaido in Italie... of iets
dergelijks. Een in de Reschensee badderende woef kon ik ook nog aan de
verzameling toevoegen tijdens de laatste kilometers op Italiaanse bodem voor we
over de Reschenpas de Oostenrijkse regen in doken.
Gisteren
hadden we Phaido meegenomen voor een initierende bergwandeling. Gezien het feit
dat hij dat spelenderwijs verteerde hebben we hem vandaag een portie
hooggebergte voorgeschoteld.
In Sulden namen we de Seilbahn tot het bergstation. Daar ben je al op 2600 m.
Meteen als je de wandeling richting Madritschjoch aanvat krijg je al een goed
zicht op de drie Alpenreuzen in het westen. Hoe hoger je wandelt, hoe mooier en
hoe impressionanter het wordt. Onze held poseert hier gewillig voor de
Königspitze, de Zebru en de Örtler, alle drie om en bij de 4000 m. Wandelweg
151 tussen Sulden en het Martelldal over de joch is echt wel een van de meest
spectaculaire tochten die je zonder gevaar voor lijf en leden kunt ondernemen
als niet geoefende alpinist. Technisch gezien is het helemaal niet moeilijk,
maar je merkt wel duidelijk dat er op die hoogte minder zuurstof in de lucht
zit. Op drieduizend meter hoogte word je bij de minste inspanning meteen
kortademig en voel je dat bij elke stap. Phaido had er helemaal geen last van,
wij wel