Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-05-2013
14 mei Regentranen
Ik voel in het voorjaar wel vaker de behoefte opkomen om de
macrolens op mijn toestel te zetten en de wriemelende en zoemende beestjes en
de piepkleine bloemekes of plantjes te fotograferen. Maar zeg nu zelf, de weergoden
lijken niet echt zinnens om hun lentegezicht op te zetten. Veel mogelijkheden
om in de macrofotografie te duiken zijn er nog niet geweest. Als we dan eens
enkele dagen hoopvolle temperaturen toegewezen krijgen is het de daaropvolgende
tijd weer huilen met de pet. En huilen dat deden zelfs deze pluizenbollen deze
avond. Een zwart bord als achtergrond en een groot stuk plastiek om mijn voorkant
droog te houden waren voldoende om mij deze opname te bezorgen. Regentranen die
duidelijk laten zien dat ook de natuur dit maar niks vindt. Frank mag op TV nog
zo vaak als ie wil zeggen dat de natuur water nodig heeft wij hopen op beter
weer. Wij eisen beter weer Frank !!!
Het zijn barre tijden, en dan zouden wij over deze maar niet
losbarstende lente kunnen uitwijden, maar we willen het hebben over de horeca,
de terrasjes, het fiets- en wandeltoerisme, kortom die leuke dingen waar wij
Belgen en meer specifiek, wij gepensioneerden zo mee begaan zijn. Toevallig
kwam ik deze middag aanbeland aan de Blauwe Kei in Lommel bij de gelijknamige
horecazaak. Normaal verwacht je daar, midden mei, rond een uur of twee een
gonzende bedrijvigheid, en moet je al goed uitkijken om een plaatsje te vinden
waar je de fiets en daarna het vermoeide achterste kunt neerzetten. Ik had het
tot vandaag nog nooit meegemaakt dat daar niemand, nobody, personne, geen
levende ziel te bekennen was, en geloof me, ik kom daar vaak voorbij. Het
terras stond keurig netjes uitgestald te wachten op die niet opdagende
passanten, lampjes brandden, bordje wij zijn open en de koffie staat klaar
en zo maar niks, noppes tja, zoals ik al zei: het zijn barre tijden voor de
exploitanten.
Deze man is gelukkig, dat zie je zo.
Op terugreis van het Zwarte Woud met de motorclub hadden we een pitstop gepland in
het XXL restaurant Waldgeist in Hofheim am Taunus. De verhalen over giga porties
steak, schnitzel, worst, spare ribs en andere Grill Tellers of hamburgers met
een diameter van 30 cm wilden we zelf wel eens op hun waarheidsgehalte gaan
testen.
De grote motivator en pleitbezorger van ons bezoek is al een tijd een vrij
rigoureus dieet aan het volgen, maar bij deze gelegenheid wilde hij graag toch nog één
keer zondigen. Een Schnitzel van 500 gr. ( en dat is niet eens de grootste
maat die daar te verkrijgen is ) was verleidelijk genoeg om even de dreiging
van de weegschaal te vergeten. Uiteraard had ik de camera schietensklaar toen de
wapens ter hand genomen werden om het grote gevecht te beginnen. Uiteindelijk
heeft ie het gevecht verloren want er kwam een doggy bag aan te pas en niet
alleen bij hem J
Wij gingen vroeger op schoolreis naar de waterval van Coo.
Daar moest ik onwillekeurig aan denken toen we vandaag, tijdens onze omzwervingen
doorheen het zuidelijke Zwarte Woud even over de Zwitserse grens terecht kwamen
bij de Rheinfall in Schaffhausen. Daar hebben we ook allemaal ook wel ooit van
gehoord, tijdens de les aardrijkskunde bijvoorbeeld, en als je er dan in het
echt bij staat, dan blijkt dat toch van een net iets ander kaliber te zijn. We
hebben een flinke wandeling gespendeerd aan het bekijken van het natuurfenomeen
langs beide kanten van de Rijn en met een vol geheugenkaartje zijn we terug in
het hotel aanbeland vanavond. Het opzet van deze dagelijkse blog vraagt maar om
één foto, en eigenlijk vinden we dat in
dit geval jammer en zeer beperkend. Deze plaat geeft volgens ons best goed weer
hoe indrukwekkend het allemaal wel was, maar van uit vele andere standpunten
was dat ook zo. De keuze was weer moeilijk, en het toeval speelde weer een
grote rol.
Na de drukte van gisteren zijn we vandaag toch maar de
motorclub achterna gereisd naar het Zwarte Woud. Vriendelijke mensen zijn dat
wel, die Zwarte Wouders. Overal hangen borden, bordjes, lichtreclames en andere
billboards om ons welkom te heten. Willkommen van hier en willkommen van
ginder bikers willkommen !!!De meest
originele vonden we in Oberharmersbach waar ze zowaar een hele openlucht
hotelkamer voor ons langs de straat hadden gezet. Dat de meubels enigszins
buitenmaats waren kon Josee niet tegenhouden de pot eens te proberen.
Het zijn drukke dagen. De medeclubleden van onze motorclub
zijn deze morgen vertrokken naar het Zwarte Woud. De medeclubleden van de
fotoclub hadden vandaag een leuke mogelijkheid tot interessante fotos bij de
koningsschieting van de plaatselijke gildes. Maar in huize Schrijvers moest
alles wijken voor het communiefeest van Jefke, de enige recht-in-lijn
voortzetter van de familienaam. De fotos heb ik uiteraard al een hele tijd
geleden gemaakt, en de collage in photoshop ook. Maar het hoort natuurlijk dat
je dat niet naar buiten brengt vóór de grote dag. Vandaar dus dat we vandaag
onze kleinzoon graag laten fungeren als fiere feesteling en onderwerp van de
upload van de dag.
We hadden met de leden van de fotoclub afgesproken deze
avond aan nachtfotografie te gaan doen in Geel. Het weer zag er echt niet goed
uit toen ik rond half negen vertrok naar de parking van het OC waar we
afgesproken hadden. Met zn drieen hadden we het er, tegen beter weten in
eigenlijk, toch op gewaagd, maar na een beetje ronddrentelen en afwachten was
ik de eerste om de knoop door te hakken en te konstateren dat het eigenlijk
geen zin had. Terug naar huis dan maar. Voor mijn dagelijkse foto had ik wel
mijn hoop gesteld op dat gebeuren, maar toen ik thuis de oprit opdraaide kreeg
ik al meteen een alternatief. Aan het einde van de regenboog vind je een pot
goud, volgens het gezegde... welnu het ultieme bewijs dat dit een mythe is
diende zich zo maar gratis aan. Ik heb door het open raampje van de wagen snel
een foto gemaakt om voor altijd aan te tonen dat er aan het einde van de
regenboog een frituur staat. Eigenlijk had ik dat als goede Belg al eerder
moeten weten
Ik was deze morgen weer eens onderweg naar de vogelkijkhut
maar ik ben er niet geraakt deze keer. Enkele honderden meters voor ik er zou
aankomen was er opvallend veel bedrijvigheid in een wei langs de
Koningshoefsedijk. Enkele geparkeerde wagens, de nodige fietsen, een lichte
vrachtwagen, en in de verte kon ik mensen zien lopen met gele t-shirtjes daar
was iets te doen !!! Mijn gezonde nieuwsgierigheid dwong me er toe de fiets even
aan de kant te zetten om poolshoogte te gaan nemen. Er bleek ook nog een hele
kudde jongelui in het gras te zitten en een 15-tal fladderaars van een ander
kaliber dan deze welke ik meende te gaan fotograferen aan de Kattesteertvijver.
De gele t-shirtjes zaten rond de bovenlichamen van enkele leden van het team
van het Roofvogelhof uit Herselt. Die waren naar hier gekomen om de leerlingen
van een Geelse school op deze mooie dag in open lucht te onderwijzen over hun
passie, roofvogels, de kweek, het africhten, de verzorging, de jacht en alles
daar om heen. Als beleefde jongen vraag je dan of je even mag meeluisteren en,
veel belangrijker, of je eventueel enkele fotos mag maken. Dat was geen enkel
probleem
Ik heb al enkele malen een roofvogelshow mogen meemaken en als je geluk hebt
sta je dan niet op de 7de rij, maar zelfs dan is het meestal
onmogelijk fotos te maken zonder ongewenste rommel op de achtergrond. Dat was
vandaag wel even anders. Ik kon prachtige close ups en actiefotos maken van
buizerds, valken, uilen, oehoes en noem maar op, alles in de vrije natuur, een
onverwachte buitenkans mag je wel zeggen.
Toen deze jonge man en zijn vogel samen iets meenden op te merken had ik
gelukkig de camera precies op de goede plek gericht, en mijn rechter wijsvinger
zat net los genoeg om die twee blikken in één foto te krijgen. J
Als je weet waar je moet kijken kun je dezer dagen van uit
de vogelkijkhut aan de Kattesteertvijver langs de Koningshoefsedijk zien hoe
een fuutenvrouwtje als zorgzame toekomstige moeder op een nest eieren zit te
broeden. Echt fotorijp is de situatie niet want ze heeft haar plekje goed
gekozen, behoorlijk verscholen in het riet. Telkens als ik die kant op fiets ga
ik er een kijkje nemen en ben zeker niet de enige die de ontwikkelingen volgt
daar. Het probleem van de fietsende fotograaf is dat die meestal geen plaats
heeft om een heel arsenaal aan superzoomlenzen mee te sleuren. Toen we vandaag,
onderweg van Lommel naar huis, in de buurt passeerden met de wagen zag ik de
kans schoon om, gewapend met de 300 mm en de 1,4 extender er op, een half
uurtje aan birdwatching te gaan doen. De normale vijverpopulatie passeerde
voorbij de lens: de immer aanwezige aalscholver, diverse soorten eenden,
meerkoetjes, een statige zwaan en uiteindelijk liet papa fuut zich ook even
zien. Leep als ie is bleef ie evenwel de hele tijd net buiten bereik. Eén keer
kon ik hem toch te pakken krijgen en mijn eerste fuut van het jaar is
geschoten wacht maar tot die jongen uit komen, dan volgen er nog
Wat is het toch fijn als de weergoden goedgezind zijn. Ik
durf veronderstellen dat wij niet de enigen waren die van deze mooie zondag
genoten hebben. Opvallend hoeveel wandelaars en fietsers wij vandaag ontmoet
hebben tijdens de tocht die wij in het vennengebied ten noorden van Turnhout
ondernomen hebben. Maar ook onderweg er naar toe zagen wij massas motorrijders,
het verkeer ophoudende zondagsrijders, toeristen , in de stad liepen de dames
er luchtig en fleurig gekleed bij de terrasjes zaten eivol en iedereen had een
kamerbrede glimlach opgezet. Zelfs de natuur zag er net iets beter uit dan in
de voorbije grijze en koude dagen. En deze jongen heeft tijdens dit soort
omzwervingen natuurlijk altijd zijn fototoestel bij de hand om al die
schoonheid vast te leggen. Het Peerdsven heeft er al in tijden niet zo goed
uitgezien het is lente joechei !!!
Ik heb deze middag heerlijk op mijn terras gezeten in het
gezelschap van het meest bekende product van de firma Moortgat. Tussendoor
kwamen de twee ondertussen bijna huispoezen geworden verwilderde zwerfkatten
regelmatig poseren binnen schootsafstand van mijn 300 mm en tussen het nuttigen
van het hemelse vocht en de hoestbuien door kon ik dus zonder al te veel moeite
het geheugenkaartje van de Eos vullen met close ups en andere shots van de nog
steeds niet aanhaalbare schoonheden. Deze opname vind ik zelf bijzonder
geslaagd. Mijn grote dank gaat weer naar de firmas Adobe en Nik voor
respectievelijk het programma Photoshop en de collectie filters, en uiteraard
naar de Duvel voor de inspiratie.
De werken aan de noord-zuid verbinding rond Kasterlee zijn
nog in volle gang maar vandaag werd de nieuwe fietstunnel onder de kruising met
de Lichtaartse weg alvast opengesteld. Ondanks de verkoudheid wilde ik dat toch
met eigen ogen gaan bekijken en we zijn dan ook tot daar gefietst om bij de
eersten te zijn die gebruik konden maken van de nieuwe veilige oversteek of
moeten we hier zeggen ondersteek? J
Uiteraard kon ik het niet laten even af te stappen om het vrouwtje te fotograferen
toen ze er op de terugweg uitgereden kwam. Snel weer naar huis daarna want de
slijmen en het gehoest en gerochel begonnen in steeds hogere mate de fun te
bederven. Doodmoe en kletsnat van het zweet ben ik dan maar weer terug in de
zetel gaan liggen, wachtend op beterschap.
Elke fotograaf weet dat, als je een onderwerp fotografeert
uit een niet voor de hand liggende of afwijkende positie, er vaak opvallende en
interessante beelden te voorschijn komen. Naar originele standpunten zijn we
dan ook konstant op zoek. Vogelperspectief, kikkerperspectief er zijn al wat
namen bedacht voor enkele typische voorbeelden. Ik ben er zelf ook niet vies
van, als ik het nodig vind, even plat op de buik te gaan om iets van uit een
laag standpunt te fotograferen, maar vandaag was dat niet eens nodig. Ik hoefde
niet naar beneden, mijn onderwerp was naar boven gekomen. De tulpen die het
kerkplein sieren vóór het OC op het kerkplein in onze gemeente staan in een
meterhoge bloembak en een simpele knieval volstond om een prachtige lucht op de
achtergrond te zetten.
Het is met het fotograferen van andermans werken een beetje
hetzelfde als met het coveren van muziek. Als je het doet, doe het dan op een
creatieve manier en anders laat je de eer aan de oorspronkelijke artiest. With
a little help from my friends werd een heel ander nummer toen Joe Cocker er
zijn tanden in zette, dit zonder te willen suggereren dat de oorspronkelijke
versie van the Beatles minderwaardig was. Met beeldhouwwerken en schilderijen
heb ik ook zo iets, daar blijf je van af tenzij
In dit geval zit de vork net iets anders aan de steel. In oktober van vorig
jaar plaatste ik een herfstfoto op mijn toenmalige blog en Gust, een medelid
van onze fotoclub, niet alleen fotograaf maar ook een begenadigde
landschapsschilder, had daar zijn oog op laten vallen en had laten verstaan dat
hij daar wel een aquarelleke van wilde maken. Natuurlijk vond ik dat dik in
orde, ik voelde me zelfs een beetje vereerd. Nu kwam ik vandaag, niet helemaal
toevallig, op een tentoonstelling ter gelegenheid van de week van de
amateurkunsten ik wist dat Gust daar exposeerde en zag tot mijn grote
verrassing dat het bewuste werk daar hing. Na een praatje was het mijn beurt om
te vragen of hij het erg vond dat ik daar dan weer een foto van maakte. Dit is
dus de foto van een schilderij van een foto, kunst in de derde generatie bij
wijze van spreken. Of dat met een grote kaa dan wel met een kleine is laat ik
in het midden.
Snipverkouden geen zin om het huis uit te gaan, de hele dag zo ongeveer niks gedaan. Maar minimaal één foto maken dat moest toch kunnen. Ik heb even beroep gedaan op al mijn puf om lekker ingeduffeld tot in de tuin te lopen. Nu hebben wij geen tuin in de klassieke zin van het woord, maar eerder een verwilderde achteruit waar de natuur wat mij betreft zijn gang mag gaan. Van groene vingers of enig tuinierplezier hoef je mij dus niet te verdenken. Het voordeel van zon wildernis achter je huis is dat er altijd wel een bloemetje, plantje, vlindertje, vogeltje of een insectje te verschalken is als je er even met de macrolens op uit trekt. Deze kleine schoonheid keek mij zo uitdagend aan dat ik niet anders kon dan toch maar even plat op de buik te gaan liggen. Met een flinke laurierhaag op zo'n 20 meter kreeg ik een redelijk aanvaardbare achtergrond en bij deze herhaal ik nog maar eens de stelling dat het niet altijd groots en spectaculair moet zijn. De naam van mijn onderwerp is mij voorlopig nog onbekend, maar misschien is er wel iemand die mij hieromtrent iets kan influisteren?... Voorlopig noem ik het maar bloemeke. Later toegevoegd: Mijn oproep had succes blijkbaar. Chris broos hielp mij uit mijn onwetendheid. Dit is dus een paarse dovenetel. Merci Chris.
Dan ben je een heel weekend van huis geweest en als je op maandag morgen enig teken van leven laat zien in huis zijn ze er weer, onze zwerfkatten. Meteen zitten ze met zn tweeën door het raam naar binnen te loeren, met een verontwaardigde blik dit zegt: Waar waren jullie? Wij hebben honger he Dan gaan we weer eens in de koelkast en Josee vindt altijd wel iets dat al dan niet bewust net iets te lang gelegen heeft en dan worden er weer twee poezenmagen gevuld. Het is geen goed idee verwilderde katten te voederen, wij weten het wel, maar eerlijk gezegd doe ik ook weinig moeite om Josee tegen te houden. Dit is een close up van die andere , de mooiste lieten we eerder als eens zien, deze poes heeft als kitten waarschijnlijk ooit een klauw in zijn oog gehad, want zolang hij hier rondloopt heeft ie al dat rare rode oog. Maar dat belet m niet altijd haantje de voorste te zijn of moeten we hier zeggen kater de voorste?
Na een leuke avond en een korte nacht in Verdun, stond dan vandaag datgene op het programma waarvoor we eigenlijk naar hier gekomen waren. We fotografeerden de gemaskeerde figuren die in het kader van het Venitiaans carnaval in de stad rondliepen. Het begrip carnaval moet hier totaal anders geïnterpreteerd te worden dan wat er in onze contreien meestal wordt onder verstaan. Met het samba-gebeuren in Rio heeft het ook absoluut niets te maken. Hier praten we over stijlvol geklede, discreet optredende, waardige artiesten die zich maar al te graag lieten fotograferen door iedereen die achter een camera liep, en zo waren er nog al wat We hadden geluk, puur toevallig hadden we de wagen geparkeerd in de buurt van de verkleedruimte voor de gekostumeerden, en een Franse collega-fotograaf gaf ons de nodige tips omtrent wat en waar alles te gebeuren stond, zo waren wij bij de eersten die zonder al te veel onnodige extra kijkers noem het achtergrondrommel onze plekjes konden uitkiezen en de onderwerpen waren nog vol goede wil om aan al onze wensen en aanwijzingen gevolg te geven. Deze jonge dame ( hoewel je natuurlijk nooit weet wie er achter dat masker zit ) vond het helemaal niet erg om alle gevraagde poses voor ons in te nemen.
Met de fotoclub hadden we een weekend naar Verdun gepland. Op zondag zouden wij portret- en straatfotos gaan maken van het Venetiaans carnaval, het fotograferen van gemaskerde en carnavalesk verklede figuranten die een totaal andere invulling geven aan het begrip carnaval als wat daar in onze lage landen meestal onder verstaan wordt. Vandaag, zaterdag was het voor de hand liggend dat we, omdat we nu eenmaal toch in de regio waren, eens een kijkje zouden gaan nemen op de slagvelden van wereldoorlog 1 en het mag gezegd, we waren allemaal behoorlijk onder de indruk. Slagvelden hebben we gezien en monumenten en herinneringen aan de verschrikkelijke strijd die hier gestreden is. Cijfers omtrent de dodentol lopen sterk uiteen en varieren tussen de 700.00 en de 2.000.000 daar word je wel even stil van. Het dorpje Montfoucon telde voor de oorlog bijna 900 inwoners bijvoorbeeld en in 1918 was het helemaal met de grond gelijk gemaakt. In de streek zijn er tientallen van dergelijke villages détruits. Het Memorial van Montfoucon, opgericht om de Amerikaanse slachtoffers te gedenken die de strijd in het voordeel van de geallieerden hielpen kantelen, troont hoog boven het toenmalige strijdtoneel. We hebben alle 234 trappen beklommen met onze oude knoken en het uitzicht van daarboven is overweldigend, maar misschien nog meer onder de indruk waren we door de bewaard gebleven ruine van de platgeschoten en -gebombardeerde dorpskerk. Montfoucon is ondertussen een eind verderop weer heropgebouwd, maar deze plek wordt bewaard als herinnering aan de gruwel die oorlog heet.
Al loopt de kever nog zo snel, Pol met de camera, die vangt hem wel. Dit beest rende in een rotvaart dwars over de vloer van de pergola richting hof. Wat ie daar ging doen weet ik niet, twee meter verder op regende het Ik heb m gestopt door mijn hand vlak voor zijn neus te planten, toen ie van richting veranderde nog eens, daarna nog eens en toen bleef ie stil zitten. Ik had tijd zat om de macrolens op de camera te zetten, scherp te stellen en deze opname te maken. Daarna gaf ik hem een zetje en zette ie het weer op een lopen, terug naar waar ie vandaan kwam. Ik heb achteraf nog een beetje aan de foto geprutst in Photoshop, ik neem aan dat het niet te erg opvalt J
Josee wilde graag mee gaan genieten van het mooie weer. In een van de vele gratis aan huis bezorgde boekskes had ze een artikel gezien waarin verschillende mooie wandelingen in onze streek werden voorgesteld. Wij kozen dus vandaag niet voor de fiets maar voor de wandelschoenen om er op uit te trekken. Met de wagen ben je in 10 minuutjes in Vorselaar en daar parkeerden we m achter de kerk. De route die we hadden gekozen was inderdaad de moeite waard. Niet toevallig piepte mijn GPS enkele malen om mij er op te attenderen dat er nog een andere hobby was waaraan terloops ook even aandacht hoorde te worden besteed en het fototoestel heb ik ook enkele malen uit de rugzak moeten halen. Het kasteel de Borrekens, een van de meest indrukwekkende waterburchten van Vlaanderen was een van de onderwerpen waar ik mijn zinnen had op gezet. Jammer genoeg heb je er nergens een helemaal onbelemmerd zicht op, dus moest ik het maar doen met dit doorkijkje. In volle zomer, als het lover veel dichter is zal dit standpunt ook wel minder geschikt zijn maar vandaag vond ik het percentage kasteel dat door het groen komt piepen nog ruim voldoende.
