Het zijn barre tijden, en dan zouden wij over deze maar niet losbarstende lente kunnen uitwijden, maar we willen het hebben over de horeca, de terrasjes, het fiets- en wandeltoerisme, kortom die leuke dingen waar wij Belgen en meer specifiek, wij gepensioneerden zo mee begaan zijn. Toevallig kwam ik deze middag aanbeland aan de Blauwe Kei in Lommel bij de gelijknamige horecazaak. Normaal verwacht je daar, midden mei, rond een uur of twee een gonzende bedrijvigheid, en moet je al goed uitkijken om een plaatsje te vinden waar je de fiets en daarna het vermoeide achterste kunt neerzetten. Ik had het tot vandaag nog nooit meegemaakt dat daar niemand, nobody, personne, geen levende ziel te bekennen was, en geloof me, ik kom daar vaak voorbij. Het terras stond keurig netjes uitgestald te wachten op die niet opdagende passanten, lampjes brandden, bordje “wij zijn open” en “de koffie staat klaar” en zo… maar … niks, noppes… tja, zoals ik al zei: het zijn barre tijden voor de exploitanten.