Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
29-04-2013
29 april Kater de voorste
Dan ben je een heel weekend van huis geweest en als je op maandag morgen enig teken van leven laat zien in huis zijn ze er weer, onze zwerfkatten. Meteen zitten ze met zn tweeën door het raam naar binnen te loeren, met een verontwaardigde blik dit zegt: Waar waren jullie? Wij hebben honger he Dan gaan we weer eens in de koelkast en Josee vindt altijd wel iets dat al dan niet bewust net iets te lang gelegen heeft en dan worden er weer twee poezenmagen gevuld. Het is geen goed idee verwilderde katten te voederen, wij weten het wel, maar eerlijk gezegd doe ik ook weinig moeite om Josee tegen te houden. Dit is een close up van die andere , de mooiste lieten we eerder als eens zien, deze poes heeft als kitten waarschijnlijk ooit een klauw in zijn oog gehad, want zolang hij hier rondloopt heeft ie al dat rare rode oog. Maar dat belet m niet altijd haantje de voorste te zijn of moeten we hier zeggen kater de voorste?
Na een leuke avond en een korte nacht in Verdun, stond dan vandaag datgene op het programma waarvoor we eigenlijk naar hier gekomen waren. We fotografeerden de gemaskeerde figuren die in het kader van het Venitiaans carnaval in de stad rondliepen. Het begrip carnaval moet hier totaal anders geïnterpreteerd te worden dan wat er in onze contreien meestal wordt onder verstaan. Met het samba-gebeuren in Rio heeft het ook absoluut niets te maken. Hier praten we over stijlvol geklede, discreet optredende, waardige artiesten die zich maar al te graag lieten fotograferen door iedereen die achter een camera liep, en zo waren er nog al wat We hadden geluk, puur toevallig hadden we de wagen geparkeerd in de buurt van de verkleedruimte voor de gekostumeerden, en een Franse collega-fotograaf gaf ons de nodige tips omtrent wat en waar alles te gebeuren stond, zo waren wij bij de eersten die zonder al te veel onnodige extra kijkers noem het achtergrondrommel onze plekjes konden uitkiezen en de onderwerpen waren nog vol goede wil om aan al onze wensen en aanwijzingen gevolg te geven. Deze jonge dame ( hoewel je natuurlijk nooit weet wie er achter dat masker zit ) vond het helemaal niet erg om alle gevraagde poses voor ons in te nemen.
Met de fotoclub hadden we een weekend naar Verdun gepland. Op zondag zouden wij portret- en straatfotos gaan maken van het Venetiaans carnaval, het fotograferen van gemaskerde en carnavalesk verklede figuranten die een totaal andere invulling geven aan het begrip carnaval als wat daar in onze lage landen meestal onder verstaan wordt. Vandaag, zaterdag was het voor de hand liggend dat we, omdat we nu eenmaal toch in de regio waren, eens een kijkje zouden gaan nemen op de slagvelden van wereldoorlog 1 en het mag gezegd, we waren allemaal behoorlijk onder de indruk. Slagvelden hebben we gezien en monumenten en herinneringen aan de verschrikkelijke strijd die hier gestreden is. Cijfers omtrent de dodentol lopen sterk uiteen en varieren tussen de 700.00 en de 2.000.000 daar word je wel even stil van. Het dorpje Montfoucon telde voor de oorlog bijna 900 inwoners bijvoorbeeld en in 1918 was het helemaal met de grond gelijk gemaakt. In de streek zijn er tientallen van dergelijke villages détruits. Het Memorial van Montfoucon, opgericht om de Amerikaanse slachtoffers te gedenken die de strijd in het voordeel van de geallieerden hielpen kantelen, troont hoog boven het toenmalige strijdtoneel. We hebben alle 234 trappen beklommen met onze oude knoken en het uitzicht van daarboven is overweldigend, maar misschien nog meer onder de indruk waren we door de bewaard gebleven ruine van de platgeschoten en -gebombardeerde dorpskerk. Montfoucon is ondertussen een eind verderop weer heropgebouwd, maar deze plek wordt bewaard als herinnering aan de gruwel die oorlog heet.
Al loopt de kever nog zo snel, Pol met de camera, die vangt hem wel. Dit beest rende in een rotvaart dwars over de vloer van de pergola richting hof. Wat ie daar ging doen weet ik niet, twee meter verder op regende het Ik heb m gestopt door mijn hand vlak voor zijn neus te planten, toen ie van richting veranderde nog eens, daarna nog eens en toen bleef ie stil zitten. Ik had tijd zat om de macrolens op de camera te zetten, scherp te stellen en deze opname te maken. Daarna gaf ik hem een zetje en zette ie het weer op een lopen, terug naar waar ie vandaan kwam. Ik heb achteraf nog een beetje aan de foto geprutst in Photoshop, ik neem aan dat het niet te erg opvalt J
Josee wilde graag mee gaan genieten van het mooie weer. In een van de vele gratis aan huis bezorgde boekskes had ze een artikel gezien waarin verschillende mooie wandelingen in onze streek werden voorgesteld. Wij kozen dus vandaag niet voor de fiets maar voor de wandelschoenen om er op uit te trekken. Met de wagen ben je in 10 minuutjes in Vorselaar en daar parkeerden we m achter de kerk. De route die we hadden gekozen was inderdaad de moeite waard. Niet toevallig piepte mijn GPS enkele malen om mij er op te attenderen dat er nog een andere hobby was waaraan terloops ook even aandacht hoorde te worden besteed en het fototoestel heb ik ook enkele malen uit de rugzak moeten halen. Het kasteel de Borrekens, een van de meest indrukwekkende waterburchten van Vlaanderen was een van de onderwerpen waar ik mijn zinnen had op gezet. Jammer genoeg heb je er nergens een helemaal onbelemmerd zicht op, dus moest ik het maar doen met dit doorkijkje. In volle zomer, als het lover veel dichter is zal dit standpunt ook wel minder geschikt zijn maar vandaag vond ik het percentage kasteel dat door het groen komt piepen nog ruim voldoende.
De biotoop waar in me vaak in beweeg is het Kempische fietsknooppuntennetwerk ( hoge woordwaarde in scrabble he J ). Geef me een zadel onder mijn achterste en een fietspad onder de wielen en dan hoor je me de rest van de dag niet meer klagen. Dat er dan regelmatig ook fiets-gerelateerde fotos voorbij komen mag geen verwondering baren. Vandaag was ik al vroeg op weg want ik wilde een grote ronde rijden in wijzerzin van Lichtaart rond Postel en terug. Voor onderweg had ik enkele interessante punten ingegeven in de GPS en ik heb ze ook allemaal aangedaan. Om een mauw te passen aan het probleem van gisteren geen ruimte in de fietstas voor extra lenzen had ik deze keer de meest bruikbaar ingeschatte spullen in een foto-rugzak gestopt en achteraf gezien was dat ook niet zon goed idee. Fietsen met zon zware last op de rug vond ik alleszins minder prettig en als je stopt voor een foto heb je ook veel sneller je toestel uit de fietstas gehaald dan dat je eerst dat ding van je rug moet halen, een plaatsje er voor zoeken, dan openen, toestel er uit wringen Grotere fietstassen kopen is iets waar ik aan moet gaan denken lijkt me. Deze foto is gemaakt tussen knooppunten 77 en 72, op de terugweg ergens tussen Postel en Dessel, in de buurt van geocache GC2QQC3. Ik weet dat er enkele collega cachers zijn die deze blog volgen, dus wil ik er nog bijvoegen dat ik m gevonden heb, zij het na lang zoeken. Ik vind m met een 2 op een schaal van 5 qua moeilijkheidsgraad schromelijk ondergewaardeerd trouwens. Het kan ook zijn dat ik een tijdelijke aanval van acute cacheblindheid had natuurlijk Voor alle duidelijkheid wil ik ook nog even vertellen dat het fietspad de netjes geasfalteerde linker strook is.
Tja, das wel balen natuurlijk. Dan ben je rustig aan het fietsen en dan zie je, net te laat, dat er naast je een reiger in de gracht zit. Zelfs al trek je de rem nog zo snel dicht je bent er voorbij helaas. Maar, hij blijft zitten!!! Je bent wel aan de verkeerde kant nu want je kijkt recht in de zon. Dus beslis je om rechtsomkeer te maken, hem opnieuw voorbij te rijden en maar hopen dat ie ook nu blijft zitten. Dat doet ie ook. Pas dan denk je er aan dat je de 17 70 op de camera hebt zitten en niet de 300 die heb je ook niet bij, geen plaats genoeg in de fietstas. Maar goed, je stelt vlug enkele parameters in: sluitertijdvoorkeuze 1/500 zal wel kort genoeg zijn zeker, of neen 1/800 lijkt me toch veiliger, burst-mode, spotmeting, AI servo en je sluipt voorzichtig richting onderwerp. Op het moment dat je bijna op een afstand gekomen bent waarop je met de 70 mm wijd open, een redelijke kans hebt op een goed shot, vindt ie het welletjes en hij vliegt op. Hij maakt een volledige 360° korte vlucht en landt 100 meter verder weer tegen de zon in. Het spelletje herhaalt zich, ikke weer bijna er bij, hij opvliegen, komt weer voorlangs op zon 15 meter, maar deze keer heb ik hem in het vizier en kan ik de meetrektechniek uit mijn fietsescapades toepassen terwijl de Eos in een machinegeweertempo beelden schiet. Ik ben niet ontevreden met de enkele aanvaardbare opnames die ik uit de serie kon selecteren, maar ik vraag me toch af hoe mooi het zou geweest zijn met die 300 er op.
Josee is het ganse weekend in de weer geweest achter het podium bij de dans-show van Balance Health Center. Gisteravond was ze vrij van dienst en zijn we samen naar de slotvoorstelling gaan zien. Daar wilde ik vandaag graag alsnog een foto van tonen. Ik heb het geheugenkaartje pas deze middag in de computer geladen namelijk en er waren enkele shots bij die ik zeker de moeite waard vond. Dansen is niet echt mijn ding, maar achteraf bekeken was ik toch behoorlijk onder de indruk van wat de dansers presteerden, een erg hoog niveau voor deze pure amateurs. Uiteraard had ik de camera mee de zaal in genomen. Flitsen was verboden zodat ik het met de podiumverlichting moest doen en dat bezorgde me eerlijk gezegd meer problemen dan me lief was. Gelukkig heb ik alles in raw gefotografeerd zodat ik vandaag in de raw convertor van Photoshop de belichting en de kleuren terug in min of meer aanvaardbare banen kon leiden. Onder andere deze scene sprak me erg aan. De manier waarop de dansers hier naar het licht reiken maakte de keuze van de titel voor de foto erg gemakkelijk: Into the light licht, daar doet de fotograaf het voor toch?
Ik vrees dat ik binnenkort zal moeten afscheid nemen van mijn wandelschoenen. Jaaaaren geleden kocht ik ze in Schlanders in Süd Tirol, ons favoriete bergwandelgebied. Onverslijtbaar werd mij verteld, en dat bleek ook. Als die konden spreken Echte globetrotters zijn het, en ik moest altijd maar mee. Ze brachten me in Afrikaanse oerwouden, Californische woestijnen, over Alpenpassen, Rocky Mountains, vulkanische eilanden, alle mogelijke en onmogelijke al dan niet bewegwijzerde korte- en lange afstand-wandelpaden en het aantal kilometers dat ze op de teller hebben kan ik bij benadering niet inschatten. Wat ik wel weet is dat ik voor de rest van mijn leven op luxevakantie zou kunnen indien ik voor elke stap die ik er mee gedaan heb één eurocent zou krijgen. En nu zijn ze versleten, ze zitten nog altijd goed weliswaar, maar het profiel onder de zolen is zo erg afgesleten dat er niet voldoende grip meer is op steile bergpaden en grindwegen. De volgende keer dat we in Süd Tirol zijn zal ik eens in dezelfde winkel gaan kijken of ze dat zelfde merk nog hebben. Tenslotte wil ik toch ook nog even vertellen dat het maar goed is dat dit geen geur-fotografie is J
Met zulk mooi weer kunnen ze mij niet binnen houden. Josee was al van deze morgen in Herentals voor de dansvoorstellingen en dan rest er mij niks anders dan maar het bos in te trekken met mijn GPS en mijn fototoestel. Er zijn ergere dingen in de wereld. Als dat zo doorgaat zal ik binnenkort weer wat vaker de macrolens moeten meenemen want het begint nu toch echt behoorlijk te wriemelen, te gonzen en te zoemen in de natuur. Ik kon zelfs al een vlinder verschalken, een dagpauwoog, mijn eerste dit jaar. Ik heb hem gefotografeerd met de 300 mm vol open uit de losse hand, en daarmee rekening houdend ben ik best tevreden over de scherpte.
Ik ben jarenlang erg goed bevriend geweest met Charel Van Herck, commandant Van Herck voor de buitenwereld. Hij woonde samen met zijn Paula in een charmant huisje een eind buiten Turnhout, wij noemden het altijd het peperkoeken huisje. Charel was wel wat ouder dan wij maar van geest was ie verrassend jong, we schreven samen teksten, broedden op ideeen voor muzikale producties, dronken, hadden veel plezier en op een bepaald moment verhuisde hij naar een statige woning in het gerenoveerde begijnhof. We verloren elkaar een beetje uit het oog en ondertussen is hij al een tijdje overleden helaas. Toen ik vandaag, mijn GPS volgend, bij een geocache aangefietst kwam, komend van uit de andere kant als ik vroeger zo vaak deed, zag ik ineens totaal onverwacht: het peperkoeken huisje !!! Ja dan komen de herinneringen massaal op je afgestormd. We hebben deze locatie zelfs ooit nog gebruikt voor de hoesfoto van een plaat. Het huisje is ondertussen een heel huis geworden, ik heb deze positie gekozen om het te fotograferen omdat het zo nog het meeste lijkt op wat ik mij herinner, aan de andere kant hebben de nieuwe eigenaars er namelijk een modern gedeelte aan vast gebouwd. Zonde, blij dat ik dat uit de foto kon houden.
Ik fietste vanmiddag achter langs het station van Turnhout, als locatie misschien niet de meest spectaculaire plek om fotos te schieten, maar er ging net een trein vertrekken en ik zat te denken aan een lange sluitertijd om de beweging vast te leggen als ie voorbij zou komen. Terwijl ik wat ronddrentelde, zoekend naar een object om de camera op te leggen ik had voor één keer eens geen statief bij viel mijn oog op al die rode fietszadels in de fietsstalling. Eerst maakte ik nog de bedenking dat er toch best nog wel veel mensen zijn die met de fiets naar het station komen, maar al snel won de nieuwsgierigheid het. Toen ik dichterbij ging kijken bleek dat het gewoon rode hoesjes waren die allemaal de boodschap Start to fitness, gevolgd door een adres, meedroegen, een nieuwe vorm van reclame blijkbaar. Op deze manier wordt de doelgroep wel erg efficient bereikt natuurlijk. Die trein met beweging fotografeer ik later wel weer eens als ik wél een statief bij heb en voor vandaag vond ik dit plots ook de moeite waard.
Pieter zit op breakdance. Met deze korte zin probeerden de kleinkids ons een tijdje geleden uit te leggen dat Pieter wekelijks naar een dansinstituut gaat waar hij anderhalf uur les krijgt in iets wat ze tegenwoordig dansen noemen. Dat die vorm van lichaamsbeweging meestal ook vergezeld gaat van iets wat ze muziek noemen, maar dat er volgens mij in de verste verte niks mee te maken heeft, had ik al gevreesd. Maar goed, ik hoef hier niet te vertellen dat ik geen fervente fan ben van het genre, integendeel, misschien word ik wel een oude zak. In de sixties vond ik ook dat mijn ouwelui er niks van begrepen trouwens, de parallel is gauw getrokken Vandaag zijn we eens zon les gaan bekijken en het moet gezegd, of je het nu beschouwt als kunstvorm of als sportprestatie, in beide gevallen moet je toch respect hebben voor de prestaties van de jongeren die zich er aan begeven. Er wordt eerst serieus opgewarmd en dan komen er oefeningen voorbij om in stijl te blijven moet ik die eigenlijk moves ( spreek uit: moefz ) noemen waar de gemiddelde turner bij zijn grondoefening nauwelijks aan toe komt. Het enthousiasme en de inzet waarmee de dansers die onder de knie proberen te krijgen verdient bewondering. Sterker nog, ik was onder de indruk en zelfs gecharmeerd door de vrije oefeningen nadien. Als ze daar nu ook nog eens muziek die naam waardig bij wilden spelen .
Het leek er even op dat ik de cache die verborgen zat aan de Visbeek in Turnhout nooit zou vinden, maar net toen de moed me in de schoenen begon te zinken stopte er een wagen met Nederlandse nummerplaat. Ik had het gezien bij de eerste oogopslag: dit zijn ook geocachers. En inderdaad, als de nood het hoogst is, is de redding nabij, zegt het spreekwoord, na een korte kennismaking toonde de vrouwelijke helft van het koppel al heel snel dat ze minder last had van tijdelijke cache-blindheid dan ik. Het gevonden kleinood werd gelogd en omdat zij net als ikzelf plannen hadden om de rest van de daar in de buurt verstopte serie te gaan zoeken besloten we samen verder te trekken. Ik deed de fiets op slot, maakte hem vast aan een flinke paal en de rest van de tocht verliep te voet. Ad en Lenie zo bleken ze te heten waren aangenaam gezelschap en al babbelend over koetjes en kalfjes en over al dan niet gemeenschappelijke hobbies was het prettig wandelen. Toen het, bij de tweede uit de reeks, alweer Lenie was die ons mannen mooi te kijk zette en de buit te voorschijn toverde, bekroop me onwillekeurig toch een zeker gevoel van respect voor Nederlandse geocachende dames J. Gelukkig heb ik tijdens de rest van de tocht ook mijn deel van de succesjes kunnen scoren zodat onze internationale samenwerking uiteindelijk leidde tot een 100% resultaat. Een snelle foto hoorde er ook nog bij vond ik en toen namen we afscheid. Sympatieke mensen die ik ergens te velde graag nog eens tegen kom.
De rozen die we vorige vrijdag gekocht hebben blijven zorgen voor sfeer en een deel van het lentegevoel in huis. Ik kan het niet laten elke keer ik er voorbij kom ze langs alle kanten te bestuderen met plannen voor de ideale foto in het achterhoofd. Deze namiddag heb ik nog eens geprobeerd er iets moois mee te doen. Als ik ze van boven uit bekeek had ik altijd wel iets in beeld wat ik daar liever niet zag. Nu weet ik wel hoe ik ongewenste onderdelen van een foto moet weg-fotoshoppen, maar ik wilde voor de eerlijke recht voor de raapse manier gaan: het moest goed zijn zonder de trukkendoos open te trekken. Ik koos voor een stuk blauw papier als achtergrond, die kleur vond ik namelijk goed kontrasteren bij de oranje rozen. Een gaatje in het midden om het steeltje er door te steken, steeltje terug in het vaasje, vaasje in een lege bloempot zo dat het blad papier mooi horizontaal op de rand rust, fototoestel op statief, scherpstellen op de roos, groot diafragma zo dat de bladeren al flink in de onscherpte zitten en alle aandacht naar de bloem zelf gaat, klik van pal er boven. Klaar.
Het duurde nog best lang, maar uiteindelijk werd het in de namiddag dan toch de zonnige lentedag die Frank en Sabine ons beloofd hadden. We hebben dan ook de wandelschoenen aangetrokken en hebben een pittige tocht ondernomen in het vennen en bosgebied ten noorden van Turnhout. Groot was onze verwondering toen wij plots zonder enige afsluiting of prikkeldraad of wat dan ook andere hindernis gezien te hebben plots over een van de taxi-banen van het oud navo vliegveld in Weelde liepen. Wij hadden gewoon de aanwijzingen van de GPS gevolgd op zoek naar een Geocache en ineens was het geen bospaadje meer waar we over liepen maar vijfdubbel breed beton. Nadat we nog een hele kolonie zweefvlieg-enthousiastelingen hadden gepasseerd, liepen wij, ook nu weer zonder afsluiting, over een fietspad en een zandweg recht naar ons doel.
Het lijkt er op dat de lentekriebels ook hebben toegeslaan bij de twee enige overblijvende exemplaren van de wilde kattenpopulatie waar wij een tijdlang mee te maken hadden. Deze twee hangen nog regelmatig rond in onze tuin en nu de temperatuur eindelijk een beetje voorjaarswaarden begint aan te nemen en het zonnetje zich al eens van haar vriendelijkste kant laat zien vertonen ze alleszins een zeker flirterig gedrag. Nu ben ik natuurlijk geen expert in kattenflirtologie maar de manier waarop ze de hele dag langs mekaar op lopen te schuren, de staarten verstrengelen en kopstootjes geven laat mij toch vermoeden dat er meer aan de hand is dan zo maar een puur collegiale samenwerking om eten te schooien. Ik heb er trouwens geen idee van of het een kattin en een kater zijn, dan wel twee kattinnen of godbetert, twee katers of er hier sprake is van heterosexueel dan wel homosexueel gedrag benieuwd trouwens wat monseigneur Léonard over katten-homosexualiteit denkt, die zal zich daar toch ook wel mee willen bemoeien neem ik aan? maar dat de lente hier iets mee te maken heeft, daar ben ik wel van overtuigd.
We hebben wat bloemekes in huis gehaald, sierrozen om morgen de tafel te versieren als we met de vrienden enkele weken te vroeg mijn verjaardag al gaan vieren. Voorlopig heeft Josee ze voor het raam gezet en ik vond dat ik maar eens iets moest doen met die schoonheden en de spiegeling ervan in het glas. Het mooiste leek het me als ik zou wachten tot het buiten donker was. Zo gezegd zo gedaan, maar na talloze experimenten met en zonder flash, met binnenverlichting aan of uit, met hele lange sluitertijd of zelfs een reeksje van drie verschillende belichtingen voor een HDR bewerking raakte ik er niet uit. Uiteindelijk koos ik voor één enkel klein spotje vlak naast de camera als lichtbron en na nog enig gestoei met Photoshop en Nik software kan ik leven met dit resultaat.
Ik ben vandaag weer met water aan het smossen geweest. Het idee kreeg ik eigenlijk toen ik mezelf een wijntje in schonk en bedacht dat ik ook maar eens moest gaan experimenteren met de mogelijkheden die het kolken van uitgegoten vloeistof in een glas kan opleveren. Het is niet origineel, ik weet het wel, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet mag proberen he. Het plan was om de beweging met een erg korte sluitertijd te bevriezen en zo veel mogelijk fotos te schieten in burst mode. Om dat in de praktijk te brengen ben ik uiteraard niet met wijn gaan werken, die vind ik veel te lekker om te verkwisten. Josee wist dat we uit de schooltijd van de kinderen ergens nog diverse kleurtjes ecoline hadden weggeborgen en enkele druppeltjes van de diverse tinten in steeds weer nieuwe flessen water leverden voldoende spul om leuke plaatjes te schieten. Dit is de keuze die ik maakte uit de blauwe reeks, andere kleurtjes zal ik op mijn facebookpagina zetten. Voor de liefhebbers van cijfertjes: sluitertijd 1/1000, Iso 200 en f 3,2 .
Driewerf hoera Fietsend onderweg van de Zegge richting Cafe Den Thys aan het Kempens Kanaal zag ik ter hoogte van de Molen in het Veld de gele pracht aan de overkant van de weg. Nu geloof ik het echt. Het wordt lente. Ik heb katjes gefotografeerd!!! Voor de aardigheid ben ik meteen gaan kijken in mijn blog van vorig jaar wilgenkatjes fotograferen is iets wat de rechtgeaarde natuurfotograaf ieder jaar hoort te doen vind ik en toen was het op 19 maart al raak. We lopen dit jaar dus zon drie weken achter. Maar als ik de vergelijking met vorig jaar even mag aanhouden dan herinner ik me maar al te goed dat we toen na een schitterende erg vroege lente een minder fraai vervolg kregen. Mag het dit jaar dan omgekeerd zijn? Het slechte weer hebben we wel voldoende gehad dacht ik, mogen we dan nu voortaan op enige kompensatie vanwege de natuur rekenen en hopen dat de weergoden, tot allerheiligen of zo, zich alleen maar langs hun goede kant laten zien?
