15u15 RUN 1:02:35; 14 km; 13,4 km/u (tempo 4:28); gem HSL 137: max HSL 156
Een extensieve duurloop van Mariakerke naar Merelbeke. Misschien had ik wel wat meewind, ik had alleszins echt goeie benen - en heb een paar keer zonder het echt te beseffen enkele iets te rappe kilometers gelopen. Kilometer 3 zelfs aan 4:09. Maar de benen zijn blijkbaar goed gerecupereerd van de wedstrijd in Berlare. Morgen worden ze ook op de fietst eens getest op frisheid.
Nog 3 trainingsweken heb ik om me klaar te stomen voor de halve in Gérardmer, en daar beginnen we dus vandaag aan:
14u40 SWIM 0:50:00; 2500m
Vandaag nog eens binnen gezwommen in 50 meter bad WAchtebeke. Redelijk goeie training - wat geoefend op steun-fase links, en op mijn catch. Af en toe ook wat snelheid proberen inbouwen.
1000 IN 6 * 200 # 1 en 4 : long stroke # 2 en 5 : catch focus # 3 en 6 : @ 80% 300 out
Beginnersfout Vandaag stond de kwart triatlon van Berlare op het programma. Eigenlijk is dit een wedstrijd die ik doe omdat die doorgaat in David zijn hometown. Ik heb - na 7 jaar triatlon - een blunder van jewelste gemaakt : - hou je vast - ik ben mijn chip vergeten aandoen. Gevolg : geen tussentijden die opgenomen worden. Mijn eindtijd stond blijkbaar wel in de officieuze uitslag, maar zal waarschijnlijk niet in de officiële uitslag staan, om die reden. Ik had het pas door als ik uit het water kwam en al die chips hoorde tuten als mede atleten over de mat voor wisselzone 1 passeerden. Toen schoot het me te binnen : f**k mijnen chip. Nou ja, zette het snel uit mijn hoofd, ik zou zelf via mijn Garmin wel mijn tussentijden kunnen zien later....en ik moest dringend beginnen in de zotte inhaalrace op David, die waarschijnlijk ver voor mij uit het water moet gekomen zijn.
The RACE Dat zwemmen verliep zoals verwacht. ik zit een beetje in een dip qua zwemmen en ben zowat na 30 minuten uit het water gekomen. (is enige tijd waar ik geen detail van heb) : niet afgrijselijk slecht, maar ook niet om over naar huis te schrijven. De wissel in T1 verliep naar mijn gevoel redelijk goed. En dan op de fiets onmiddellijk vlammen hé. Het probleem met slecht zwemmen in een stayer wedstrijd is dat alle sterke pelotons al een paar minuten weg zijn, en je dus zelf in het verbrokkelde achterveld zit. Ik heb me eigenlijk heel de race bezig gehouden met van peloton naar peloton te koersen, in die pelotonnekes telkens het grootste werk te verzetten, en dan, beu van het geprofiteer achter mijn rug, weg te demarreren en de sprong te maken naar het volgend groepje. Een deel van de wedstrijd heb ik dat samen gedaan met Tom De Wilde, een kerel die ook de Ironman van Zurich gelopen heeft dit jaar. Maar na 25 km ging het ook voor hem echt te hard, en liet hij het gat vallen toen ik demarreerde van een groep van 9 - nou ja - wieltjeszuigers. Ik slaagde er nog in een serieus gat dicht te rijden op een volgend peloton, en daar uit sprong ik in de slotfase weg met een jonge kerel, die echt sterke benen had. Al bij al heb ik mij enorm geamuseerd tijdens het fietsen (36 km/u en zeker 35 van de 45 km ofwel alleen ofwel op kop van een peloton gereden), maar ik had ook veel energie verbruikt. Benieuwd wat dat zou geven. Bij het starten van het lopen, hoorde ik van de supporters dat ik zowat zes minuten achterstand had op David. Da's veel om dicht te lopen op 10 (nou ja 11) kilometer. Ik begon verschroeiend met kilometers aan 3:50 en 3:55 (meer dan 15 km/u), Na 2 kilometer haalde ik een loper in die duidelijk meedeed voor de topplaatsen. Hij had vanzelfsprekend een ronde voorsprong (een goeie 3,5 km), maar ik liep iets sneller dan hem en passeerde hem. Tot tweemaal toe passeerde hij me opnieuw, waarop hij terug wegzakte. Toen had ik het door : die gast dacht dat ik een rechtstreekse concurrent was voor zijn plaats en was zich dus wat aan het laten opjagen. IK maakte hem duidelijk dat hij een ronde voorsprong had, en daar verschoot hij wel van. HIj bleef de volgende 5 km in mijn buurt lopen, en eindigde uiteindelijk als 5e. Toen moest ik natuurlijk nog een ronde lopen. (na de wedstrijd complementeerde die gast me wel met mijn lopen. ikke fier natuurlijk). Maar soit, die laatste ronde nog dus - volgens de supporters nog 1:50 achterstand op David, maar ik zelf kreeg net een klop van jewelste : 't was alsof mijn maag aan het keren was - ik betaalde de prijs van het zware koersen en van de verschroeiende loopstart. Het tempo zakte onder de 15 km/u en kilometer 9 en 10 moest ik zelfs zakken tot tempo van 4:29 en 4:21 (onder de 14 km/u dus). Maar dan in het bosje zag ik in de verte een lange lopen met een loopstijl die mij bekend voorkwam : David! Yes, eindelijk zou ik hem eens verslaan in Berlare! Mijn overwinning hier in Berlare, zou ook betekenen dat ik in onze man tegen man competitie dit seizoen 2010 - 2011 op mijn naam zou schrijven. Ik voelde de pijn iets minder, en hield me klaar om een versnelling in te zetten als ik hem passeerde. Hij mocht zijn wagentje niet aan het mijne kunnen hangen. IK passeerde hem aan quasi 15 km/u, maar kon niks zeggen al passerend (want had geen adem op overschot). Pijn! Ongemakkelijk! Maar in dat hoofd ook de adrenaline van het 'winnen'. Ik liep nog een laatste kilometer boven de 14 km/u. Yes!
Zware wedstrijd! Enorm genoten! Schoon resultaat!
De gegevens (onder voorbehoud van kleine foutjes) SWIM 0:30:00 (naar 't schijnt 110e uit het water ongeveer) BIKE 45 km in 1u15 (36 km/u) RUN 11 km in 0u45 (14,6 km/u) hartslaggegevens voor fietsen en lopen te samen : gem HSL 161; max HSL 179 (alles in het rood dus) EINDTIJD 2u34m (57e van 220 deelnemers)
HEt seizoen In DAvid vs Christophe stand haal ik nu dus de overwinning in seizoen 2010-2011
David wint kwart SEneffe (1 punt) Ik won duatlon Geel (1 punt), Ironman Zurich (3 punten), kwart Berlare (1 punt)
1-5 dus
't Leuke is dat het elke wedstrijd heel spannend geweest is dit seizoen. David is de beste zwemmer en fietser, ik de beste loper. Het was telkens diep in de finale van een wedstrijd dat ik hem kon inhalen (behalve in Seneffe, daar ben ik gecrasht bij het lopen, en heeft David zelfs een betere looptijd dan mij gehaald).
Nu nog de halve van Gérardmer. OP de halve afstand heb ik David nog nooit geklopt, dus er blijven altijd uitdagingen te bedenken hé. Maar eerst doen we in augustus nog eens iets helemaal anders, een duo-duathlon in Zele, ik als loper, David als fietser. Eens kijken wat we kunnen halen. Maar nu....beginnen trainen voor Gérardmer. Wat een leven hé. LLLLLove it!
10u30 RUN 0:48:03; 10,56 km; gem hSL 142; max HSL 164
Vandaag wou ik eens testen of het wel zin heeft om mee te doen in Berlare. Kan ik tempolopen met de hamstringproblemen. Wel de test is geslaagd : de rustdag gisteren heeft de blessure al serieus verlicht. IK liep aan extensief tempo maar na 5,5km liep ik vijf keer een 200m à 16-17 km/u met telkens 200m recup ertussen. Ging goed. Ik start zaterdag, en zie wel waar ik uitkom. Ik zie Berlare als een doorgedreven training.
13u SWIM 0:43:00; 2160m
In de Blaarmeersen. Even getest met snelheid. EEns 270 meter (de lengte van het baantje ter hoogte van het strand) gezwommen met een agressieve en zeer snelle slagomwenteling. Dat kost me waanzinnig veel energie voor 5 seconden winst per 270 meter. Dat is dus niet de weg die ik moet inslaan. Daarna slaagde ik er in om dezelfde tijd te zwemmen met een 270 m waarin ik de lange slag gecombineerd krijg met een krachtige catch. Als ik me op die 2 aspecten tegelijkertijd kan focussen, krijg ik vanzelf een beter tempo in mijn slag, en zwem ik redelijk energie-efficiënt. David heeft vorige week ook gezien dat ik met mijn linkerarm te schuin insteek. Er zit dus een onevenwicht in mijn slag. Ook die probeer ik er nu uit te halen. Voor zaterdag verwacht ik niet echt een goeie zwemtijd. Maar ik ga toch proberen om eens niet achteraan in het pak te starten. Kwestie van eens iets anders uit te testen in een B-wedstrijd.
IK heb wel zin in de wedstrijd in Berlare, maar toch blijft het een wedstrijd waar i keen dubbel gevoel bij heb. 't Is immers een stayer wedstrijd, en dat vind ik sowieso een negatie van de eigenheid van triatlon. En voor mindere zwemmers zoals mij is dat natuurlijk een groot nadeel, want ik zit meestal in zwakkere pelotons. Bovendien mag ik in Berlare omwille van de stayerreglementen niet rijden met mijn tijdritfiets, dus moet ik mijn oude racefiets terug van stal halen. Die is echt quasi versleten, ik ga hem bovendien deze winter vervangen door een nieuwe. Toch wel wat frustrerend om mijn helblauwe tijdritmachine thuis te moeten laten. Nu ja, eens de wedstrijd bezig is, zal het waarschijnlijk wel weer pure fun worden.
Vanavond eerst nog eens gaan proeven van Morrissey op de Lokerse Feesten.
12u30 RUN 1:19:33; 15,45 km; 13,3 km/u; gem hSL 147; max HSL 165
Toch met enige reserve begonnen aan deze tempoduurloop, gezien de hamstring blessure. Maar bij het lopen heb ik er opvallend minder last van. ik voel het wel maar onvoldoende om me te weerhouden van een training aan snelheden tussen de 13 en 14 km/u. Al bij al een zeer goede training dus.
Normaal gezien doe ik zaterdag, puur voor de fun, mee aan de kwarttriathlon van Berlare. Als ik daar wil meedoen, moet de blessure wel verbeterd zijn - anders kan ik geen enkele kracht zetten op de fiets. En op een kwart wil ik ook wel 15 km/u lopen hé. Donderdag test ik nog even met een paar intervallekes of dat lukt met mijn blessure.
Wat gisteren nog niks ernstigs leek, werd vandaag een probleem. Ik voelde deze ochtend al dat mijn hamstring een echte blessure aan het worden was. De geplande klimtraining in de Vlaamse Ardennen werd dan ook geschrapt en vervangen door een vlakke rit, gedeeltelijk samen met Chris V. Maar zelfs die vlakke rit kon het probleem niet maskeren. Ik had veel pijn - na een kilometer of zestig heb ik een paar kilometer zelfs serieus op mijn tanden moeten bijten. En bij thuiskomst kreeg ik mijn linkerschoen niet uit mijn klikpedaal. Ik hink op twee gedachten : 1. Zeer vervelend in 't vooruitzicht van Gérardmer, een echte klimwedstrijd 2. Man, gelukkig dat dit niet voor Zurich gebeurd is.
14u BIKE 2:33:16 ; 74,7 km; 29,2 km/u; gem hSL 112; max HSL 157
13u RUN 1:02:33; 13,61 km; 13,1 km/u; gem hSL 134; max HSL 162
Een looptraining met de 2 kids als begeleider op de fiets. Ze worden echt groter : wat voor mij een zalige looptraining was, was voor hen een leuke fietstocht. Op een bepaald moment reed Robben met de fiets voor mij, en ik liep aan een goed tempo langs de dijk achter hem. En plots droomde ik weg naar de beelden van Faris Al -Sultan vorige week in Frankfurt. Hij liep aan de leiding, en dan word je zo begeleid door iemand van de organisatie per fiets. En ik .... ik droomde efkes weg ...dat ik nu aan de leiding liep tijdens zo'n Ironman. Schone korte droom.
Voor de rest - ik heb er tijdens het sporten niet echt last van - maar daarna wel : ik heb redelijk veel last aan mijn linker hamstring. 't Lijkt op een kleine verrekking, maar niets echt ernstigs denk ik . Toch in de gaten houden.
Even een update over het Ironman gegeven. Drie weken geleden in Zurich leek ik wel beslist te hebben nooit meer een full distance Iron Man triathlon te doen. Ondertussen heb ik al veel nagedacht over die beslissing, heb ik rustig kunnen nagaan waarom ik dergelijke stelling innam, en heb ik alles eens op een rijtje kunnen zetten.
WAt is er dan zo mis met een volledige afstand Iron Man?
Eigenlijk niks, ik zal zelfs meer zeggen : het zijn de mooiste wedstrijden, de meest overweldigende en veeleisende sportervaringen die ik ooit al heb beleefd. En geen ander sportmoment komt ook maar enigzins in de buurt.
Maar..... nadat ik de laatste 4 jaren drie keer getraind heb voor zo'n Ironman, kwam ik tot de volgende twee vaststellingen:
1. Combinatie met gezin? Ik heb die trainingen perfect leren inschakelen in mijn dagelijks leven, ze zijn er zelfs onlosmakelijk deel van gaan uitmaken, en ik heb de repercussies voor mijn gezin tot het uiterste minimum kunnen beperken door efficiënte trainingsplanning. MAAR...de laatste 2 maanden voor een Ironman gaat het om zoveel trainingsuren per week dat het nog moeilijk combineerbaar is met gezin en werk. Je komt dan in de situatie dat bij het begin van de dag zowat alles gepland is. En met 'alles' bedoel ik ook alles, ook bijvoorbeeld de tijd die je gaat hebben voor vrouw en kinderen. Je mag het draaien of keren hoe je wilt, maar als je werk en gezin moet combineren met Ironman training, komt het gezin de laatste 2 maanden voor de wedstrijd in de verdrukking. En daar kom ik dus bij reden 1 voor mijn beslissing: ik kan dat niet maken om dat elk jaar weer aan mijn gezin te vragen, zeker gezien de leeftijd van Robben (11) en Jolien (9). Ik weet het : heel veel mensen leggen een gelijkaardige druk op hun gezin omwille van andere redenen zoals bijvoorbeeld workaholic toestanden. Hoeveel vaders en moeders zijn er niet afwezig omwille van professionele ambities? Maar ik hanteer het principe van de aanwezige ouder, daar geloof ik sterk in, dus ....
2. Mag het soms nog eens iets minder zijn? IK kreeg meer en meer het gevoel dat er in mijn hoofd een soort van dwang aan het ontstaan was, een dwang om elk jaar terug voor een Ironman te trainen. Alsof alles dat ietsje minder ambitieus is dan een Ironman plots te min zou zijn voor mij. Die dwang heb ik willen in de kiem smoren alvorens hij te sterk werd. Begrijp me niet verkeerd, ik heb dit seizoen alweer ongelooflijk genoten van de trainingen, maar ik wilde ook het moment voor zijn waarop het een sleur zou worden.
Diezelfde 2 argumenten staan nog steeds als een huis. Maar de conclusie die ik er uit trek is ondertussen wel anders. Ik ga inderdaad een pauze inlassen in mijn Ironman verhaal en ga me in het seizoen 2011-2012 helemaal focussen op de halve afstand. Wat erna volgt dat zien we dan weer wel. Maar ik weet wel dat ik na zo'n jaar waarschijnlijk weer heel veel zin zal hebben in een Ironman avontuur. Dus 2013? 2014? ... we zien wel...
't Was bovendien heel ontroerend om te zien hoe mijn kinderen het betreurden dat ik geen Ironman meer zou doen. Hoe ze er toch ten volle in meeleven, en er ook ongelooflijk trots op zijn dat hun papa een Ironman is.
Mijn gedrevenheid zal ik ondertussen wel niet kwijt geraken, denk ik. Dit seizoen is nog bezig met de voorbereiding op de halve van Gérardmer, maar ik ben nu al druk aan het denken hoe ik volgend seizoen kan aanpakken om weer sterker te worden. Want dat vormpeil, die fitheid, het feit dat je lichaam echt in vorm is, 12 maanden buiten leven met de seizoenen mee, .... dat koester ik enorm.
Terug in het bad vandaag na een paar maanden uitsluitend in open water te zwemmen. 't Was wel het openlucht 50 meter bad in Wachtebeke. Er is alweer veel werk aan dat zwemmen, merk ik. Maar ik heb wel goesting om daar volgend seizoen verder aan te werken.
11U50 SWIM 0:57:00; 2500m
Dit was de work out: 500 IN 150 drills - 250 faster 200 paddles - 200 swim - 200 paddles - 200 swim 500 building up speed 300 easy out
20u WORK OUT 0:15:00
en 's avonds nog wat buik-, rug- en schouderoefeningen
14u30 BIKE 2:09:51; 69,65 km; 32,2 km/u; gem hSL 123; max HSL 152
Een zeer pittige fietstraining vandaag. Voornamelijk in de hoog extensieve zone (HSL 120-130) met twee keer een blokje van 10 à 12 minuten in de intensieve zone (140-150). Ik had echt de gretigheid op de fiets vandaag. Dat zware gevoel in de benen is ook volledig weg. Heb het gevoel conditioneel hersteld te zijn van Zurich. Eens die ballast overboord gegooid is, ontdek je dan wel waar je schade hebt opgelopen : er is immers nog één spier die echt wel pijn doet, en da's de linker hamstring (achteraan de dij), die heeft blijkbaar echt averij opgelopen in Zurich. In de gaten houden.
20u CORE STABILITY 0:20:00
En 's avonds nog twintig minuten rompstabilisatie-oefeningen
Vandaag een strandloop van 14 km. Alweer te rap gelopen eigenlijk. maar ik kan er niet aan doen, ik heb er zo veel plezier aan..... En de bewonderende blikken van de wandelaars deden de rest : vanity oh vanity.....
16u15 RUN 1:02:51; 14 km; 13,4 km/u (tempo 4:29); gem HSL 146; max HSL 163
heel constant : alle kilometers tussen 4:24 en 4:33
Oei oei, de eerste zwemtraining na Zurich, en 't ging niet echt goed. IK had geen kracht om het water aan te vallen, ik was nogal loom in het water. En toen ik tegen het einde probeerde om er een versnelling in te steken, eindigde dat eerder in wat geplets dan in een hogere snelheid. Verdoeme, ik heb veel werk. En net nu David begint te zwemmen als een haai. Hij blijft zijn tijden maar verbeteren. Vandaag was hij zes minuten sneller rond dan mij. Zes minuten, pfff....ik sta machteloos.
Het rare is dat ik denk dat ik weer eens af en toe binnen moet gaan zwemmen om aan stijl en snelheid te werken, maar ik zwem zo graag buiten hé...
En dan onaangekondigd en alle logica tartend zijn ze terug : de goeie benen. Om 3u45 thuisgekomen van de Gentse Feesten en om 13u al de loopschoenen aangetrokken voor wat efkes loslopen moest worden, en vanaf de eerste meters had ik een raar gevoel, alsof er ergens een turbo knop ingedrukt stond. Ik heb me eigenlijk gans de sessie lichtjes moeten inhouden, want het gevoel om eindelijk die kracht in de benen terug te voelen, was machtig.
13u RUN 0:42:42; 9,7 km; 13,6 km/u; gem HSL 137; max HSL 156
Hier zijn de kilometergegevens:
km 1 : 4:43 (gem HSL 114) km 2 : 4:24 (gem HSL 128) km 3 : 4:33 (gem HSL 131) km 4 : 4:20 (gem HSL 137) km 5 : 4:08 (gem HSL 142) km 6 : 4:31 ( gem HSL 144) km 7 : 4:23 (gem HSL 142) km 8 : 4:21 (gem HSL 145) km 9 : 4:14 (gem HSL 148) km 10 : 4:20 (gem HSL149)
Ik zeg het voorzichtig maar toch met vastberaden en hoopvolle toon : I'm back on track!!!
14u15 BIKE 1:58:11; 60,68 km; 30,6 km/u; gem HSL 116; max HSL 143
Wie bovenstaande gegevens van deze extensieve training bekijkt, zou kunnen denken dat ik terug 'on track' ben. Het lijkt wel alsof ik terug aanknoop met de vorm waarin ik zat. Hartslag schoon in de extensieve zone, en tempo aardig hoog. En ok, dat klopt wel, da's een stap vooruit, maar anderzijds ....schijn bredriegt. Ik heb quasi gans de rit last gehad van pijnlijk beenspieren : vooral de hamstrings waren pijnlijk. Een comfortabele rit was het dus allesbehalve. Daaraan kan ik goed merken dat mijn lichaam nog niet helemaal hersteld is van de roofbouw van een Iron Man. Ik moet dus echt behoedzaam te werk gaan bij de opbouw naar Gérardmer. Echt vermijden dat ik overhaast probeer om tegelijkertijd lange en intensieve trainingen in te bouwen. Het is dus zoeken naar de juiste balans tussen 'luisteren naar het lichaam' en 'het lichaam onder druk zetten om beter te worden'.
11u RUN 0:44:00; 9,26km; 12,6 km/u; gem HSL 133; max HSL 160
Nee, ik krijg Zurich echt niet uit mijn lopersbenen. Dat lopen blijft relatief moeizaam verlopen. Ik krijg niet echt vat op een vloeiend tempo. Het bonkt en blutst allemaal wat meer dan de afgelopen maanden.
19u30 CORE STABILITY 0:30:00
En 's avonds nog een half uur core stability. Ondertussen ook proberen weerstaan aan de goesting om nog eens naar de Gentse Feesten af te zakken.
Rustige eerste rit na Zurich. fietsbenen waren ok. Ik keek ook eens of de dijk tussen schellebelle en wetteren nu al afgewerkt was, en ... zo werd ik de eerste veldrijder met tijdritfiets.
Voor het eerst sinds Zurich de loopschoenen opnieuw aangetrokken, voor een rustig ochtendloopje. In het begin ging het toch wat moeizaam, op den duur kwam ik toch in mijn tempo. Het zal toch nog efkes duren alvorens ik me opnieuw krachtig en fit zal voelen, heb ik de indruk. Zo'n Iron Man is toch wel een aanslag op het lichaam blijkbaar.
8u RUN 0:38:49; 7,8 km; 12,1 km/u; gem HSL 119; max HSL 136
AArzelend ga ik van start met de heropbouw van mijn trainingsplan. Ik begin vandaag met een half uur rompstabilisatie-oefeningen en schouderspierversterkende oefeningen. De volgende 2 dagen zal mij dat stijve schuine buikspieren opleveren.
Nog even iets over de Iron Man Zurich. Er was ook de wedstrijd binnen de wedstrijd tussen David en mij. David heeft de grootste VO2 max, een grotere zuurstofopnamecapaciteit dan mij dus. In principe zou je dan kunnen verwachten dat hij het altijd wint van mij op de lange afstand. Maar niks is minder waar...op de Iron Man afstand win ik het van hem, ook al is het soms zeer nipt. En waar ligt dan het geheim. Het geheim ligt hem in mijn vele loopkilometers in de voorbereiding. David is in oorsprong een coureur en fietst dus heel veel. Hij heeft vrij veel blessures bij het lopen, en heeft het ook moeilijk om fietskilometers te schrappen om zo ruimte te maken voor veel looptrainingen. Het zijn die looptrainingen die er voor zorgen dat ik hem uiteindelijk toch weer klopte. Een analyse van de wedstrijdgegevens zegt voldoende.
David neemt een verrassend grote voorsprong tijdens het zwemmen. Met niet minder dan 13 minuten voorsprong begint hij aan het fietsen, zijn beste discipline. In dat fietsen loopt hij nog meer dan 17 minuten verder uit (en dat had nog zes minuten meer kunnen zijn zonder zijj penalty time voor vermeend stayeren). Ik doe zelf ook een trage 2e wissel, waardoor David met 33 minuten en 12 seconden voorsprong aan het lopen begint. En dan begint de inhaalrace : - de eerste 11 km valt dat nog mee, dan maak ik slechts 6minuten 17 goed. - in de volgende 10 km blijft dat zo wat op hetzelfde niveau, ik maak 5 minuten 47 goed maar dan gebeurt het, David moet zijn tempo zwaar laten zakken (hij komt nooit meer boven de 10 km/u), ik blijf in mijn tempo - tussen kilometer 21 en kilometer 32 maak ik niet minder dan 24 minuten goed - en in de laatste 10 kilometer maak ik nog eens 17minuten en 45 seconden goed, waardoor ik hem voorbij vlam en onmidellijk ter plaatste laat - in de laatste 6 km bouw ik zo nog een voorsprong uit van 11 minuten.
Het is simpel, het zijn de aanhoudende loopweken van 60 à 70 km / week die renderen. Het feit dat ik loop, loop, loop, loop en nog eens loop.... Daardoor haal ik in de laatste 20 loopkilometers meer in dan de voorsprong die hij in de rest van de dag kan bij elkaar zwemmen en fietsen.
We gaan ons nu focussen op de halve afstand, volgens mij de enige afstand waarop ik nooit kan winnen van David. Maar ook dat geeft me weer een doel, zet me opnieuw scherp. Hoe kan ik David verslaan op zijn beste afstand? Ik begin er vandaag aan.....
Gevolg : geen tussentijden die opgenomen worden. Mijn eindtijd stond blijkbaar wel in de officieuze uitslag, maar zal waarschijnlijk niet in de officiële uitslag staan, om die reden. Ik had het pas door als ik uit het water kwam en al die chips hoorde tuten als mede atleten over de mat voor wisselzone 1 passeerden. Toen schoot het me te binnen : f**k mijnen chip. Nou ja, zette het snel uit mijn hoofd, ik zou zelf via mijn Garmin wel mijn tussentijden kunnen zien later....en ik moest dringend beginnen in de zotte inhaalrace op David, die waarschijnlijk ver voor mij uit het water moet gekomen zijn.
(na de wedstrijd complementeerde die gast me wel met mijn lopen. ikke fier natuurlijk).
Donderdag test ik nog even met een paar intervallekes of dat lukt met mijn blessure.
