|
Amai zeg, wat was ik zenuwachtig die ochtend van de
wedstrijd. Plots, uit het niets, pokke-zenuwachtig.
Ik had de perfecte voorbereiding achter de rug, keihard
getraind, ook op de juiste manier getraind, geen enkele keer geblesseerd, geen
enkele keer ziek geweest. Nog meer trainen is geen optie meer, dus
.
Ja
misschien was het dat wel dat voor druk zorgde : alles is perfect gelopen,
nu moet je vandaag maar eens bewijzen wat je waard bent.
Het doel was duidelijk : een Iron Man finishen onder de 11
uur. Eerlijk is eerlijk, in mijn achterhoofd zat er ook nog een best case
scenario, waarin ik eventueel kon gaan voor 10u45, 10u40, 10u35, 10u30,
..
Kortom, het was duidelijk , ik zou vandaag mijn grens opzoeken.
Eens ik om 6u30 in mijn wetsuit aan de rand van het meer
stond, was de stress plots weg. Hier ga ik ongelooflijk van genieten, was plots
de boventoon. Mooi zo.
Wat een supergevoel ook dat er niet alleen hier in Zurich
supporters waren, maar dat ook thuis in België veel mensen via internet mijn
prestaties zouden opvolgen, dat gaf echt een mentale duw in de rug.
De zwemstart viel zeer goed mee. Ik stond wat langs de
zijkant, liet eerst de snelle zwemmers het water in, en had wat geluk om de
grote boksmatch te ontlopen. Vrij snel zat ik goed gepositioneerd om door te
zwemmen. De boeien waren niet duidelijk te ontwaren, maar het was kwestie de
meute te volgen. In het midden van de zwemproef en op het einde moesten we door
een smalle stukje tussen een eilandje en de oever, en dat zorgde twee maal voor
een mega-opstropping. Daar verloor ik wel wat tijd, maar al bij al had ik een
goed gevoel tijdens het zwemmen. Bij het uit het water stappen, liet ik eens
een blik vallen op mijn chronometer, en dat was toch ontgoochelend : vijf minuten
trager dan de maximum tijd die ik voorzien had. Dzuje.
SWIM 3.8 km; 1u22m08s
Ik zette het snel van me af, maar ook de eerste wissel
verliep niet zo goed : mijn zonnebril bleek nergens te vinden, verdoeme zeg wie
steelt nu de bril van een collega-atleet?
TRANSITION 1 ; 3m15s
Soit, zonder bril de fiets op, en dat ging onmiddellijk
perfect - ik zat snel aan snelheden tussen de 35 en 38 km/u langs het meer van
Zurich. Tussen kilometer 30 en 60 trokken we de bergen in, en ik verteerde de
cols perfect. Goeie benen vandaag! Dan terug een zalige afdaling naar het meer,
en langs het meer terug naar Zurich, waar we nog eens Heartbreak Hill te
verteren kregen, een korte klim met massaal veel volk langs de straat
. Waar
is da feestje? Op Heartbreak Hill is da feestje!
En dan beginnen aan de 2e ronde van 90 km, zelfde
parcours. Alles bleef goed lopen, maar tussen kilometer 125 en 150 (tweede keer
in de bergzone) begon er toch sleet op te komen, ik kreeg het wat moeilijker en
moest wat recuperatiemomenten inlassen. Ik wist dat ik alles moest zetten op
een goeie marathon, en dus hield ik me ook in de laatste 20 km lichtjes in.
Heartbreak Hill bleek de 2e keer bovendien wel een beetje lastiger
dan de eerste keer.
BIKE 183.9 km;
5u49m01s; 31,5 km/u; 1300 hoogtemeters
Na het fietsen heb ik een vrij trage wissel gedaan. Dat was
ik zo gepland. Zorgen dat de kousen goed zitten, dat de schoenen niet te strak
of niet te los zitten.
TRANSITION 2; 4m36s
Ik begon te lopen, en t gevoel zat onmiddellijk zeer goed.
Ik moest me zelfs een beetje inhouden want anders zou ik veel te snel starten.
Starten aan een tempo van 13 km/u was het plan, dus ik zou me aan het plan
houden. Sjonge jonge
ik voelde me super. Maar waar ik verwachtte dat tempo 25
km te kunnen aanhouden, bleek de Iron Man ook weer een les in bescheidenheid.
Na 13 km kreeg ik een klop van jewelste. Het tempo stokte, ik voelde me
ongemakkelijk, en
het moreel zakte zienderogen. Een paar kilometer heb ik
toen echt fysiek als mentaal lopen vechten tegen mezelf. Donkere momenten, moet
ik zeggen, waarin je echt zwaar op de proef gesteld wordt. Ik moest de mentale
basis weer van nul opbouwen. OK we gaan hier die Iron Man uitlopen, Christophe.
Kost wat kost. En pas later bij veel rekenwerk begon ik te merken dat die 11
uur misschien toch nog haalbaar zou zijn. Ik heb in die kilometers niet alleen
zwaar afgezien, maar ook moeten verwerken dat mijn loopplan niet haalbaar
bleek. Eén van mijn beste beslissingen was dan ook om niet te veel meer op mijn
Garmin te kijken naar mijn tempo, maar gewoon op gevoel te lopen. En
uiteindelijk valt dat dan nog super mee. Mijn supporters gaven me later zelfs
aan dat je aan mijn loopstijl hoegenaamd niet kan zien dat ik aan het afzien
ben.
Tijdens het lopen ontvouwde zich ook het slot van de
wedstrijd in de wedstrijd. David, die voor het lopen een half uur voorsprong
had, kwam in het vizier. Ik kruiste hem één keer ter hoogte van het centrum van
Zurich rond kilometer 27. In de laatste ronde rond kilometer 36 had ik hem bij
de lurven. (David zou ook eindigen in een schitterende 11u07)
Wat me toen nog niet duidelijk was, was of ik onder die 11
uur zou geraken. Het zou een verhaal van net niet of net wel worden. Maar rond
kilometer 39 vermande ik me, en probeerde nog een laatste keer het tempo op te
drijven. Onmiddellijk voel je dat je aan het flirten bent met de grens van
krampen, maar de meet kwam dichterbij en toen ik in de verte de finishzone zag
naderen overviel mij een onbeschrijflijk gevoel van trots. Christophe, you are
an Ironman prevelde ik in mezelf. En toen moest het mooiste moment nog komen.
Iris had mijn kinderen Robben en Jolien over de balustrade gezet en duwde ze in
de voorlaatste bocht naar mij toe. Ze liepen de laatste 200 meter aan mijn hand
mee naar de finish. Dat gaf al een onvoorstelbaar overweldigend gevoel, maar ook
het publiek in Zurich kon dit moment blijkbaar wel smaken, want we werden naar
de finshlijn geloodsd door een oorverdovend applaus vanop de tribunes. Wat een
moment! Wat er dan allemaal door je heen gaat
. En Robben en Jolien ook
apetrots. Onvergetelijk!!!
RUN 3:37:16; 11,6
km/u
En wat een finishtijd.
10u56m16s
Onder de 11 uur!!!! Het is gelukt!! Als je dan
weet dat het fietsparcours een kleine 4 km te lang is, mag je zeggen dat ik
ongeveer een normale Iron Man tijd van 10u50 gehaald heb. Een sub 11 dus. Wel,
daar kunt ge mee buiten komen hé. : )
Ik ben bovendien 400e geëindigd van de 2100
deelnemers. Dat is dus bij de beste 20%, dat heb ik nog nooit gehaald in een
triathlon. Top! Ik ben als 1099e uit het water gekomen, in het fietsen heb ik
dan 500 man ingehaald om als 601e aan het lopen te beginnen. En in
de marathon heb ik dan nog 200 man ingehaald. 400e, ik had geen doel
op dit vlak, maar 400e dat had ik toch nooit gedacht.
Decision time
En toch
.heb ik besloten dat dit (voorlopig) mijn laatste
Iron Man is. Meer trainen kan ik niet, dat is onaanvaardbaar in combinatie met
een gezin. Een snellere Iron Man kan ik ook niet. Ik stop mijns inziens op mijn
top. Het doet me pijn om dit te beslissen, maar ik wil anderzijds mezelf ook
dwingen om die dwang van elk jaar een Iron Man te verlaten.
Misschien later, als de kinderen groter zijn, dat ik nog
eens aan zon groot avontuur begin. Met triathlon stop ik zeker niet, ik ben
nog steeds tot achter mijn oren verliefd op deze sport. En ik mag er niet aan
denken dat ik de wekelijkse zwem-, fiets- en looptrainingen zou moeten missen.
Its my way of life. Maar nu ga ik me concentreren op de halve afstand, denk
ik.
Deze beslissing hing al ergens in mijn achterhoofd, maar ik
verdrong ze telkens weer omdat ik er niet wou van horen. IK heb deze beslissing
eigenlijk tijdens de wedstrijd genomen, en - raar maar waar - dat heeft mij
geholpen om in moeilijke momenten net dat stukje extra te geven.
Ik wil al mijn supporters van harte bedanken. Diegenen die
in Zurich erbij waren : Iris, Robben, Jolien, An, Sien, Nel, Ignace, Katleen,
Bram en Senne. Zij waren een fantastische steun ter plaatse. Maar, raar maar
waar, ook alle mensen die thuis alles volgden via Ironmanlive waren een grote
steun. De wetenschap dat mensen achter de lap top meeleefden met wat er hier in
Zurich gebeurde, was tof om tijdens de wedstrijd bewust van te zijn. Vooral als
ik over mijn tijdsregistratiemap reed of liep, moest ik daar regelmatig aan
denken.
Binnenkort moeten er wel fotos zijn en misschien zelfs een
filmpje van de finish. Ik laat het jullie zeker via deze blog weten.
En dan nu
. Vakantie met het gezinnetje, daarna Gentse
Feesten, en dan weer beginnen trainen voor de halve triathlon van Gérardmer. Ik
hou jullie op de hoogte. Ciao!!
12-07-2011, 11:28 geschreven door christophe 
|
Super!
