Voor het eerst sinds Zurich de loopschoenen opnieuw aangetrokken, voor een rustig ochtendloopje. In het begin ging het toch wat moeizaam, op den duur kwam ik toch in mijn tempo. Het zal toch nog efkes duren alvorens ik me opnieuw krachtig en fit zal voelen, heb ik de indruk. Zo'n Iron Man is toch wel een aanslag op het lichaam blijkbaar.
8u RUN 0:38:49; 7,8 km; 12,1 km/u; gem HSL 119; max HSL 136
AArzelend ga ik van start met de heropbouw van mijn trainingsplan. Ik begin vandaag met een half uur rompstabilisatie-oefeningen en schouderspierversterkende oefeningen. De volgende 2 dagen zal mij dat stijve schuine buikspieren opleveren.
Nog even iets over de Iron Man Zurich. Er was ook de wedstrijd binnen de wedstrijd tussen David en mij. David heeft de grootste VO2 max, een grotere zuurstofopnamecapaciteit dan mij dus. In principe zou je dan kunnen verwachten dat hij het altijd wint van mij op de lange afstand. Maar niks is minder waar...op de Iron Man afstand win ik het van hem, ook al is het soms zeer nipt. En waar ligt dan het geheim. Het geheim ligt hem in mijn vele loopkilometers in de voorbereiding. David is in oorsprong een coureur en fietst dus heel veel. Hij heeft vrij veel blessures bij het lopen, en heeft het ook moeilijk om fietskilometers te schrappen om zo ruimte te maken voor veel looptrainingen. Het zijn die looptrainingen die er voor zorgen dat ik hem uiteindelijk toch weer klopte. Een analyse van de wedstrijdgegevens zegt voldoende.
David neemt een verrassend grote voorsprong tijdens het zwemmen. Met niet minder dan 13 minuten voorsprong begint hij aan het fietsen, zijn beste discipline. In dat fietsen loopt hij nog meer dan 17 minuten verder uit (en dat had nog zes minuten meer kunnen zijn zonder zijj penalty time voor vermeend stayeren). Ik doe zelf ook een trage 2e wissel, waardoor David met 33 minuten en 12 seconden voorsprong aan het lopen begint. En dan begint de inhaalrace : - de eerste 11 km valt dat nog mee, dan maak ik slechts 6minuten 17 goed. - in de volgende 10 km blijft dat zo wat op hetzelfde niveau, ik maak 5 minuten 47 goed maar dan gebeurt het, David moet zijn tempo zwaar laten zakken (hij komt nooit meer boven de 10 km/u), ik blijf in mijn tempo - tussen kilometer 21 en kilometer 32 maak ik niet minder dan 24 minuten goed - en in de laatste 10 kilometer maak ik nog eens 17minuten en 45 seconden goed, waardoor ik hem voorbij vlam en onmidellijk ter plaatste laat - in de laatste 6 km bouw ik zo nog een voorsprong uit van 11 minuten.
Het is simpel, het zijn de aanhoudende loopweken van 60 à 70 km / week die renderen. Het feit dat ik loop, loop, loop, loop en nog eens loop.... Daardoor haal ik in de laatste 20 loopkilometers meer in dan de voorsprong die hij in de rest van de dag kan bij elkaar zwemmen en fietsen.
We gaan ons nu focussen op de halve afstand, volgens mij de enige afstand waarop ik nooit kan winnen van David. Maar ook dat geeft me weer een doel, zet me opnieuw scherp. Hoe kan ik David verslaan op zijn beste afstand? Ik begin er vandaag aan.....
Eén week na de Iron Man : ik ben terug thuis en de goesting om te trainen komt stilaan terug. Ik heb deze namiddag in de infobrochure van de halve triathlon van Gérardmer gebladerd en het parcours al eens grondig herbekeken. Kortom, het kopje is er bijna klaar voor.
Net even ruwweg mijn voorbereiding uitgetekend :
18 - 24 juli : rustig aan de training terug aanvatten, niks forceren en relatief korte trainingen 25 juli - 7 augustus : eerste zware trainingsblok die wordt afgesloten met kwart triathlon Berlare op 6 augustus 8 - 14 augustus : recupweek 15 - 28 augustus : tweede zware trainingsblok 29 augustus - 1 september : geleidelijke afbouw 2 september : transport naar Gérardmer 3 september : halve triathlon van Gérardmer
Nog een mooi gegeven : ik heb van de 2100 deelnemers de 234e looptijd gelopen. Niet slecht, ook al had ik een nog strakkere looptijd in mijn achterhoofd.
IK zit hier ondertussen al 4 dagen met mijn gezin uit te rusten aan de Walensee, een heel schoon meer in Zwitserland op 450 meter hoogte geflankeerd door bergen die 2500 meter hoogte halen. Vandaag heb ik de fiets voor de eerste keer uit de auto gehaald en ben ik zo'n berg beginnen beklimmen. Verbazend was de vaststelling dat mijn benen volledig gerecupereerd leken. 't Was een zeer steile klim, maar de benen voelden redelijk fris aan. Mar de hartslag, dat was andere koek. Ergens midden op de berg stopte ik efkes, en mijn hartslag bleef maar bonken door heel mijn lichaam, en dat aan een heel hoog tempo. Wijselijk mijn kar gekeerd, en de berg weer afgereden (zalige afdaling!). De recuperatie heeft duidelijk nog wat tijd nodig. Morgen ga ik waarschijnlijk eens met mijn wetsuit in het meer zwemmen. Maar dan wel heel kalmpjes...
Amai zeg, wat was ik zenuwachtig die ochtend van de
wedstrijd. Plots, uit het niets, pokke-zenuwachtig.
Ik had de perfecte voorbereiding achter de rug, keihard
getraind, ook op de juiste manier getraind, geen enkele keer geblesseerd, geen
enkele keer ziek geweest. Nog meer trainen is geen optie meer, dus .
Ja misschien was het dat wel dat voor druk zorgde : alles is perfect gelopen,
nu moet je vandaag maar eens bewijzen wat je waard bent.
Het doel was duidelijk : een Iron Man finishen onder de 11
uur. Eerlijk is eerlijk, in mijn achterhoofd zat er ook nog een best case
scenario, waarin ik eventueel kon gaan voor 10u45, 10u40, 10u35, 10u30, ..
Kortom, het was duidelijk , ik zou vandaag mijn grens opzoeken.
Eens ik om 6u30 in mijn wetsuit aan de rand van het meer
stond, was de stress plots weg. Hier ga ik ongelooflijk van genieten, was plots
de boventoon. Mooi zo.
Wat een supergevoel ook dat er niet alleen hier in Zurich
supporters waren, maar dat ook thuis in België veel mensen via internet mijn
prestaties zouden opvolgen, dat gaf echt een mentale duw in de rug.
De zwemstart viel zeer goed mee. Ik stond wat langs de
zijkant, liet eerst de snelle zwemmers het water in, en had wat geluk om de
grote boksmatch te ontlopen. Vrij snel zat ik goed gepositioneerd om door te
zwemmen. De boeien waren niet duidelijk te ontwaren, maar het was kwestie de
meute te volgen. In het midden van de zwemproef en op het einde moesten we door
een smalle stukje tussen een eilandje en de oever, en dat zorgde twee maal voor
een mega-opstropping. Daar verloor ik wel wat tijd, maar al bij al had ik een
goed gevoel tijdens het zwemmen. Bij het uit het water stappen, liet ik eens
een blik vallen op mijn chronometer, en dat was toch ontgoochelend : vijf minuten
trager dan de maximum tijd die ik voorzien had. Dzuje.
SWIM 3.8 km; 1u22m08s
Ik zette het snel van me af, maar ook de eerste wissel
verliep niet zo goed : mijn zonnebril bleek nergens te vinden, verdoeme zeg wie
steelt nu de bril van een collega-atleet?
TRANSITION 1 ; 3m15s
Soit, zonder bril de fiets op, en dat ging onmiddellijk
perfect - ik zat snel aan snelheden tussen de 35 en 38 km/u langs het meer van
Zurich. Tussen kilometer 30 en 60 trokken we de bergen in, en ik verteerde de
cols perfect. Goeie benen vandaag! Dan terug een zalige afdaling naar het meer,
en langs het meer terug naar Zurich, waar we nog eens Heartbreak Hill te
verteren kregen, een korte klim met massaal veel volk langs de straat . Waar
is da feestje? Op Heartbreak Hill is da feestje!
En dan beginnen aan de 2e ronde van 90 km, zelfde
parcours. Alles bleef goed lopen, maar tussen kilometer 125 en 150 (tweede keer
in de bergzone) begon er toch sleet op te komen, ik kreeg het wat moeilijker en
moest wat recuperatiemomenten inlassen. Ik wist dat ik alles moest zetten op
een goeie marathon, en dus hield ik me ook in de laatste 20 km lichtjes in.
Heartbreak Hill bleek de 2e keer bovendien wel een beetje lastiger
dan de eerste keer.
BIKE 183.9 km;
5u49m01s; 31,5 km/u; 1300 hoogtemeters
Na het fietsen heb ik een vrij trage wissel gedaan. Dat was
ik zo gepland. Zorgen dat de kousen goed zitten, dat de schoenen niet te strak
of niet te los zitten.
TRANSITION 2; 4m36s
Ik begon te lopen, en t gevoel zat onmiddellijk zeer goed.
Ik moest me zelfs een beetje inhouden want anders zou ik veel te snel starten.
Starten aan een tempo van 13 km/u was het plan, dus ik zou me aan het plan
houden. Sjonge jonge ik voelde me super. Maar waar ik verwachtte dat tempo 25
km te kunnen aanhouden, bleek de Iron Man ook weer een les in bescheidenheid.
Na 13 km kreeg ik een klop van jewelste. Het tempo stokte, ik voelde me
ongemakkelijk, en het moreel zakte zienderogen. Een paar kilometer heb ik
toen echt fysiek als mentaal lopen vechten tegen mezelf. Donkere momenten, moet
ik zeggen, waarin je echt zwaar op de proef gesteld wordt. Ik moest de mentale
basis weer van nul opbouwen. OK we gaan hier die Iron Man uitlopen, Christophe.
Kost wat kost. En pas later bij veel rekenwerk begon ik te merken dat die 11
uur misschien toch nog haalbaar zou zijn. Ik heb in die kilometers niet alleen
zwaar afgezien, maar ook moeten verwerken dat mijn loopplan niet haalbaar
bleek. Eén van mijn beste beslissingen was dan ook om niet te veel meer op mijn
Garmin te kijken naar mijn tempo, maar gewoon op gevoel te lopen. En
uiteindelijk valt dat dan nog super mee. Mijn supporters gaven me later zelfs
aan dat je aan mijn loopstijl hoegenaamd niet kan zien dat ik aan het afzien
ben.
Tijdens het lopen ontvouwde zich ook het slot van de
wedstrijd in de wedstrijd. David, die voor het lopen een half uur voorsprong
had, kwam in het vizier. Ik kruiste hem één keer ter hoogte van het centrum van
Zurich rond kilometer 27. In de laatste ronde rond kilometer 36 had ik hem bij
de lurven. (David zou ook eindigen in een schitterende 11u07)
Wat me toen nog niet duidelijk was, was of ik onder die 11
uur zou geraken. Het zou een verhaal van net niet of net wel worden. Maar rond
kilometer 39 vermande ik me, en probeerde nog een laatste keer het tempo op te
drijven. Onmiddellijk voel je dat je aan het flirten bent met de grens van
krampen, maar de meet kwam dichterbij en toen ik in de verte de finishzone zag
naderen overviel mij een onbeschrijflijk gevoel van trots. Christophe, you are
an Ironman prevelde ik in mezelf. En toen moest het mooiste moment nog komen.
Iris had mijn kinderen Robben en Jolien over de balustrade gezet en duwde ze in
de voorlaatste bocht naar mij toe. Ze liepen de laatste 200 meter aan mijn hand
mee naar de finish. Dat gaf al een onvoorstelbaar overweldigend gevoel, maar ook
het publiek in Zurich kon dit moment blijkbaar wel smaken, want we werden naar
de finshlijn geloodsd door een oorverdovend applaus vanop de tribunes. Wat een
moment! Wat er dan allemaal door je heen gaat . En Robben en Jolien ook
apetrots. Onvergetelijk!!!
RUN 3:37:16; 11,6
km/u
En wat een finishtijd.
10u56m16s
Onder de 11 uur!!!! Het is gelukt!! Als je dan
weet dat het fietsparcours een kleine 4 km te lang is, mag je zeggen dat ik
ongeveer een normale Iron Man tijd van 10u50 gehaald heb. Een sub 11 dus. Wel,
daar kunt ge mee buiten komen hé.: )
Ik ben bovendien 400e geëindigd van de 2100
deelnemers. Dat is dus bij de beste 20%, dat heb ik nog nooit gehaald in een
triathlon. Top! Ik ben als 1099e uit het water gekomen, in het fietsen heb ik
dan 500 man ingehaald om als 601e aan het lopen te beginnen. En in
de marathon heb ik dan nog 200 man ingehaald. 400e, ik had geen doel
op dit vlak, maar 400e dat had ik toch nooit gedacht.
Decision time
En toch .heb ik besloten dat dit (voorlopig) mijn laatste
Iron Man is. Meer trainen kan ik niet, dat is onaanvaardbaar in combinatie met
een gezin. Een snellere Iron Man kan ik ook niet. Ik stop mijns inziens op mijn
top. Het doet me pijn om dit te beslissen, maar ik wil anderzijds mezelf ook
dwingen om die dwang van elk jaar een Iron Man te verlaten.
Misschien later, als de kinderen groter zijn, dat ik nog
eens aan zon groot avontuur begin. Met triathlon stop ik zeker niet, ik ben
nog steeds tot achter mijn oren verliefd op deze sport. En ik mag er niet aan
denken dat ik de wekelijkse zwem-, fiets- en looptrainingen zou moeten missen.
Its my way of life. Maar nu ga ik me concentreren op de halve afstand, denk
ik.
Deze beslissing hing al ergens in mijn achterhoofd, maar ik
verdrong ze telkens weer omdat ik er niet wou van horen. IK heb deze beslissing
eigenlijk tijdens de wedstrijd genomen, en - raar maar waar - dat heeft mij
geholpen om in moeilijke momenten net dat stukje extra te geven.
Ik wil al mijn supporters van harte bedanken. Diegenen die
in Zurich erbij waren : Iris, Robben, Jolien, An, Sien, Nel, Ignace, Katleen,
Bram en Senne. Zij waren een fantastische steun ter plaatse. Maar, raar maar
waar, ook alle mensen die thuis alles volgden via Ironmanlive waren een grote
steun. De wetenschap dat mensen achter de lap top meeleefden met wat er hier in
Zurich gebeurde, was tof om tijdens de wedstrijd bewust van te zijn. Vooral als
ik over mijn tijdsregistratiemap reed of liep, moest ik daar regelmatig aan
denken.
Binnenkort moeten er wel fotos zijn en misschien zelfs een
filmpje van de finish. Ik laat het jullie zeker via deze blog weten.
En dan nu . Vakantie met het gezinnetje, daarna Gentse
Feesten, en dan weer beginnen trainen voor de halve triathlon van Gérardmer. Ik
hou jullie op de hoogte. Ciao!!
Vandaag eerste volledig dagje Zurich - veel gerust op het hotel, maar ook eens kort gaan fietsen en naar de athlete briefing geweest.
Bij het fietsen hebben we ook één van de hellingen verkend : heartbreak hill. Zondag staat daar naar het schijnt veel volk, en kunt ge à la Tour de France slechts kiezen voor één spoor. Vandaag lag hij er verlaten bij, en bleek hij minder zwaar dan we gedacht hadden.
Het fietsen gaf me een goed gevoel, want de benen voelden super fris aan, en ik kreeg door terug op de fiets te zitten, heel veel goesting voor de wedstrijd. Het gevoel is super, de conditie is beter dan ooit, maar een mens voelt ook regelmatig de nederigheid op zich vallen : 't is verdoemd toch een waanzinnige onderneming zo'n Iron Man.
Even waanzinnig is de voorbereiding : heb vandaag even uitgerekend hoe mijn voorbereiding er die 10 maanden uitgezien heeft. Hier zijn de cijfers : 507 uren en 46 minuten trainingsarbeid verdeeld over - 68 uur en 32 minuten zwemmen, goed voor 204,5 zwemkilometers - 256 uur en 55 minuten fietsen, goed voor 6887,8 fietskilometers - 126 uur en 53 minuten lopen, goed voor 1551,4 loopkilometers - 55uur en 26 minuten krachttraining en rompstabilisatie-oefeningen Ik duizel er zelf een beetje van.
Vandaag met David naar Zurich gereden met de auto. Het materiaal blijft raar doen - in de auto liep plots het binnenbandje van mijn voorwiel leeg. Morgenvroeg even checken wat er aan de hand is. We liggen hier ondertussen te rusten in een decadent grote en chique hotelkamer (bij aankomst in Zurich bleek het geboekte kamertje vervangen door een super de luxe **** hotelkamer - "You got a free Iron Man update" Super!
Ondertussen is hier 's avonds een hels onweer losgebarsten. Man, dat kan hier raar doen. Voorlopig wordt er zondag nog redelijk weer voorspeld : 19 graden en redelijk droog, maar gezien het feit dat er zaterdagavond nog een zwaar onweer voorspeld wordt, zal het toch nog afwachten worden. I'll keep you posted!!!
Enkel een kort trainingsloopje vandaag. 7,5 km aan 13 km/u. Mooi afgewerkt, maar eerlijk is eerlijk, 't is bezigheidstherapie. Er zit maar één ding meer in de kop, en dat is wat er zondag op het menu staat.
Vandaag de laatste korte fietstraining op Belgische bodem - en klak - na 15 km brak er een spaak in mijn achterwiel. Dat was efkes verschieten. Spaak vlechten tussen de andere spaken, remblokjes opendraaien omwille van de slag in het wiel, en onmiddellijk naar de fietsmechanieker gereden. Die herstelde het wiel onmiddellijk. Het doet je even stilstaan bij datgene wat in Zurich absoluut niet mag gebeuren : materiaalpech.
17u BIKE 1:12:52 ;35,52 km; 29,2 km/u; gem HSL 106; max HSL 132; 110 hoogtemeters
Ondertussen wordt er voor zondag in Zurich redelijk slecht weer voorspeld : onweer en regen. We zien wel.
Wat een eigenaardige periode toch, die tapering. Het lichaam is compleet afgetraind, en nu mag je bijna niks meer doen. Als je al maanden aan een stuk trainingsweken afwerkt van 16 à 19 uur, valt het natuurlijk wel op wanneer die trainingsarbeid plots geminimaliseerd wordt. Het leven en de agenda worden niet meer gedomineerd door trainingssessies, en er is plots uitzonderlijk veel ruimte om in huis 't een en 't ander op te ruimen, maar vooral ook om te rusten. Dat eerste was echt wel nodig, dat laatste is noodzakelijk om zondag in Zurich te kunnen schitteren.
Vandaag stond er enkel een heel korte zwemtraining op 't programma. Die leek wel bijna gedaan voor ze echt begonnen was.
10u15 SWIM 0:36:30; 1900m
De verleiding om nog verder te zwemmen was er, maar het is niet de bedoeling het lichaam te vermoeien hé. Hold your horses, is het motto deze week.
Wat een rustdag moest worden, werd gans de dag timmeren en knutselen aan een nieuwe dressing in de slaapkamer. Was voorzien om op een goed uur gedaan te zijn. Dat was een ferme misrekening.
Vandaag nog eens gaan lopen - easy, niks forceren. Heerlijk loopweertje, zo mag het volgende week ook zijn.
17u RUN 0:48:30; 10,5 km/u; 13 km/u; gem hSL 125; max HSL 138
BIKE 4:00:53; 118,62 km; 29,6 km/u; gem HSL 109; max HSL 142; 120 hoogtemeters
Dit was de laatste keer dat ik een paar uurkes op mijn eentje moest slijten, de laatste lange solotocht. Er stond redelijk veelwind vandaag. Er waren lange stukken tegenwind bij waar ik mijn benen toch voelde vollopen, maar er waren evenveel stukken waarin ik lekker kon pedaleren.
Het werk is geleverd. Negen maanden voorbereiding. Ik heb nog nooit zo veel getraind, maar ook nog nooit zo juist getraind. Me beter en meer voorbereiden kan ik volgens mij niet. Dit is wat mijn lichaam en mijn geest maximaal aan kunnen qua voorbereiding. We zien wel wat dat geeft in Zurich volgende zondag. Nu is het zaak niet meer ziek te worden.
Dit is ook absoluut het maximale dat mijn gezin aankan. Zo'n voorbereiding is goed te combineren met een gezin als je alles goed plant. Maar hoe je 't ook draait of keert, die laatste 2 trainingsmaanden, die zijn echt heel lastig voor vrouw en kinderen. Dan is de hoeveelheid training zo hoog. Dan begin ik me schuldig te voelen, want het evenwicht is dan echt wel zoek. Hopelijk kan ik ook Iris, Robben en Jolien een mooie dag bezorgen in Zurich. Duimen maar!
met één prik van 300m in 5:30 Voor de rest gewoon lekker loszwemmen
18u BIKE 1:25:44; 43,42 km; 30,4 km/u; gem hSL 106; max HSL 135
Deze gemiddeldes duiden op niks speciaal, maar ook hier heb ik een serieuse prik uitgedeeld. 't WAs weliswaar met meewind, en ik ben nooit uit de extensieve zone gekomen, maar 't was wel snel. Kijk maar naar die 2e 10 kilometer. Daarna rustig losgereden en zitten babbelen met een wielertoerist die 10 km had zitten sterven in mijn wiel.
En nu ga ik dus geen prikken meer uitdelen. Enkel nog wat kilometers bollen. Morgen staat er bovendien nog wat langer werk op 't programma. Wim Van De Wielle raadde me aan nog een 120 km in te lassen. Da's voor morgen. Maar 't zal rustig freewheelen zijn.
Pfff....die off day van gisteren bleef in mijn lijf en in mijn kop hangen, ik werd er echt wel wat nerveus van....
Na de werkdag, de loopschoenen aangetrokken en de laatste loop boven het uur gedaan. Die verliep echt wel goed. alles aan IM tempo, en de benen en het hoofd voelden alweer wat beter aan.
18u15 RUN 1:17:00; 16,75 km; 13 km/u; gem HSL 128; max HSL 144
Wat een off day zeg, ik stond deze ochtend op en voelde me een beetje mottig. Niks van kracht in het lijf en doodmoe. Er stond deze voormiddag nog een rit van 100 km op het schema, maar ik voelde me echt niet in ode om te trainen. Tegen een uur of tien begon ik me wat beter te voelen, en kroop ik toch de fiets op.Maar ook dat was geen goede idee. Na 26 km stond ik al terug thuis. Nee, echt geen fut vandaag
10u BIKE 0:53:05; 26,4 km; 29,8 km/u; gem HSL 104; max HSL 133
Dit soort futloosheid komt altijd voor in de afbouwfase. Er wordt ook in triathlonmiddens veel over geschreven : je krijgt niet meer de dagelijkse trainingen voorgeschoteld die je telkens weer bevestigen dat je in conditie bent, je verlaagt je trainingen waardoor je lichaam in eerste instantie wat loom aanvoelt. Kortom, lichaam en geest laten het tegelijkertijd wat afweten. Dus je weet dat je dat kan verwachten. En toch destabiliseert het je. Je begint te twijfelen. En hoe je 't ook draait of keert, het maalt min of meer door je hoofd.
7u20 RUN 0:42:20; 8,43 km; 11,9 km/u; gemHSL 123; max HSL 138
Een nuchtere ochtendloop naar het werk die vrij snel verliep tussen de regenbuien. Tegen 't einde van de training dacht ik bij mezelf "dat viel nog mee die regen", waarna ik voor de laatste 500 meter vergast werd op een echte stortbui, en kleddernat de school binnenliep.
15u20 RUN 0:42:55; 9,62 km; 13,4 km/u; gem HSL 143; max HSL 164
Een fartlek terug naar huis. Fartlek = een beetje spelen met verschillende tempo's. Altijd leuk zo'n fartlek, maar de omstandigheden waren niet van de poes : een enorme drukkende hitte. Thuisgekomen merkte ik dat ik 2 kg verlicht was. Twee liter vocht verloren langs mijn poriën. Ik heb dat dan maar onmiddellijk in het daaropvolgende uur weer bijgedronken.
Tof berichtje op de site van Ironman zurich. Ergens op het fietsparcours zijn er wegenwerken, dus er moet een omleggingske gelegd worden in het fietsparcours - resultaat : 3,4 extra kilometer te bollen en 66 extra hoogtemeters. Ik vond die 180 km en die 1200 hoogtemeters anders al ver genoeg zulle.
Vandaag op den donk voor de laatste keer de volledige afstand gezwommen, en dat in enen trok zonder te stoppen na de eerste ronde.
SWIM 1:13:12; 3800m
Straffe tijd. en dat had i kal zwemmend helemaal niet door - ik had het gevoel te zwemmen zoals anders. 't Zal misschien te maken hebben met het feit dat David er niet bij was vandaag. 't Water is veel rustiger als hij er niet in ligt te pletsen.
Dit is hem : de laatste dag van de laatste zware trainingsblok. Een zware dag, want koppeltraining : 90 km klimtraining met de fiets en dan 10 km looptraining met een pittige start.
8u25 BIKE 3:08:10; 89,78 km; 28,6 km/u; gem HSL 110; max HSL 150; 613 hoogtemeters
4 keer Bois de la Houppe en één keer Ter Stene beklommen vandaag. Maar van in de eerste kilometers voelde ik dat ik vandaag niet echt frisse benen had. Ze deden zelfs af en toe een pijn, en ik had eigenlijk ook wat hoofdpijn. Kortom, 't was soms een beetje harken.
11:35 RUN 0:44:18; 10,15 km; 13,7 km/u; gem HSL 142; max HSL 158
Maar - schizofrenie ten top - eens de loopschoenen dichtgeveterd - voelde ik me super. Echte superbenen vandaag! Echt waar... de bedoeling was 4 km aan 14 km/u, en dan 4 km aan 13 km/u, gevolgd door 2 km aan 12 km/u. Maar ik voelde me zo goed, dat ik de eerste zes kilometers wat gespeeld heb met tempo's. De 3e kilometer zelfs aan een goeie 15 km/u gelopen. Sjonge jonge - dit is een opkikker.
Mijn kilometertempo's:
km 1 - 4:14 km 2 - 4:07 km 3 - 3:56 km 4 - 4:04 km 5 - 4:12 km 6 - 4:21 km 7 - 4:32 km 8 - 4:41 km 9 - 4:35 km 10 - 4:45
Ik onthou hier ook één les uit. In Zurich mag ik nooit paniekeren als het fietsen wat minder gaat. Er zit een sterke marathon in mijn benen. 't Is daar dat mijn kans ligt op een sterke eindtijd. Ik ga me in de T2 (wisselzone na het fietsen en net voor de marathon) mentaal helemaal opladen. Eens goe brullen tegen mezelf, de borst nat maken, zonnebril op de neus en GOGOGOGOGO!!!!!
En dan begint nu de afbouwperiode - trainingsvolume en -intensiteit zachtjesaan doen zakken om helemaal top te zijn in Zurich.
Een heel korte zwemtraining in den Donk. Eén keer rond, meer niet - da's dus 1900 m. De volgende 600m heb ik laten vallen. puur omdat ik vandaag geen goesting had. Ik had mijn horloge niet mee, en David ook niet. Maar zal wel ergens rond de 37 minuten liggen, want zo is het al weken aan een stuk.
Super!
Echt waar... de bedoeling was 4 km aan 14 km/u, en dan 4 km aan 13 km/u, gevolgd door 2 km aan 12 km/u.
