Een grote smile op mijn gezicht deze ochtend. Vertrekken voor de laatste lange training, en dan beginnen aan het afbouwen van de training om te pieken op de wedstrijd. 14 days to go! Lekker loslopen, en dan ..... na 20 minuten begint mijn achillespees te zeuren. Vijf minuten later is het al een stekende pijn in mijn achillespees. Ik kan gewoon niet meer verder lopen. Dit heb ik nog nooit gehad. 't Is toch niet waar hé. Ik moet gewoon naar huis wandelen. En daar vaststellen dat ik gewoon aan het manken ben en dat het echt pijn doet. Verdoeme zeg. Lopen da's voor mij een natuurlijke houding, daar heb ik nog nooit last mee gehad. En nu, 14 dagen voor de Iron Man dit. 't Is werkelijk om moedeloos van te worden. Morgenvroeg een afspraak proberen versieren bij de sportdokter en hopen dat er een manier is waarop dit op 14 dagen kan hersteld geraken.
Ik baal als een stekker!!! De wedstrijd waarvoor ik acht maanden keihard getraind heb, is nu echt in gevaar!
Dit werd dus de laatste fietstraining boven de 100 km voor de grote Iron Man dag. Op mijn eentje met de triathlonfiets. Ik wou het één en 't ander testen: hoe zit ik op de fiets? welke versnelling ga ik rondrijden? hoe hard ga ik rijden er rekening mee houdend dat ik toch wat moet inhouden (180 km is wel ver hé)? Eerst naar Brugge gereden en daar doorgestoken naar Damme. Zat na 60 km ongeveer aan 2u06minuten, maar alles was zowat met tegenwind geweest. Toen ik het afleidingskanaal opdraaide terug naar huis, zat de wind gunstig, schakelde ik eentje zwaarder en ging het regelmatig aan 39-40 km/u. Goeie test. Ging lekker, al voelde ik het wel hoor. Amai.
Hoe zit ik op mijn fiets? Goed, maar voel me nog niet helemaal één met mijn fiets zoals bvb. vorig jaar in Brasschaat. Misschien zadel nog minimaal naar beneden (millimeterwerk hoor), en misschien stuurtje nog een klein beetje dichterbij (idem). Enige waar ik last van heb is de binnenkant van mijn schouders en mijn nekspieren. Die begonnen op den duur toch wel verkrampt te staan.
Maar dus een goede test. 't Is anderzijds ook zo'n dag waarop je weer beseft hoe zwaar zo'n Iron Man wel gaat worden. Wat een gekke onderneming alweer.
Oh ja, mijn vrouw stond deze ochtend bij de apotheker en vertelde daar over mijn dipje deze week. Hij zei dat hij bijna zeker is dat dat een reactie was van mijn lichaam op de 3 antibioticakuren die ik heb moeten volgen voor mijn knie. Da's blijkbaar een regelrechte aanslag op een sportlichaam.
Een 2e zwemtraining na het verplichte zwemoponthoud. Redelijk wat gewerkt aan mijn stijl, en ook wel geprobeerd om wat basissnelheid aan te houden. 't Was een training in de Blaarmeersen. wel, ge hebt gemakkelijk water en moeilijk water. Gemakkelijk water, da's gelijk in den Donk. Je ziet continu de bodem door de helderheid van het water, dat geeft een goed snelheidsgevoel, en je kan daardoor je eigen stijl goed taxeren. En het water ligt er als een bladspiegel, mooi effen, geen rimpel. Andere koek was de Blaarmeersen vandaag. Ondanks de uitstekende kwaliteit van het ondiepe water, zie je de bodem niet. En het was vandaag zeer winderig, het water was dan ook vrij wild. Het was soms vechten om grip te krijgen op het water.
Maar al bij al, en gezien mijn recente zwemperikelen, een goede training. Ik heb op slechte momenten mijn stijl goed kunnen herstellen, en had regelmatig een strak tempo en een consistente slag. Maar als je naar de tijd kijkt en de afstand die ik afleg, dan kan je er niet omheen: ik heb absoluut aan snelheid ingeboet.
Maar wat staat die 41 daar toch in die titel te doen? Wel, ik heb vandaag ook een mooi verjaardagscadeau gehad: in mijn postbus lag mijn eerste echte licentie van de Vlaamse Duatlon en Triathlon Liga. Dat een mens daar, jawel, 41 voor moet worden hé.
IK heb besloten om een rustdag in te bouwen. Ik voel me vandaag nog steeds uitgeblust en zeer moe. IK vrees dat trainen nu enkel een negatieve invloed zal hebben. Na zes trainingen op 3 dagen is het dus tijd voor een rustdag. Ik hoop dat die rustdag volstaat om de batterijen weer op te laden. Morgen staat een laatste lange fietstocht op het programma. En dat met de tijdritfiets.
niks aan de hand op 't eerste zicht als je bovenstaande 2 trainigen ziet hé. Maar er is wel iets aan de hand. Ik ben uiterst vermoeid, leeggetraind. Een prof zou nu bij de dokter gaan, zijn bloed laten testen enzoverder enzovoort, gemasseerd worden,... alle andere atleten mogen beginnen raden wat er aan de hand is. Wat zou er dus kunnen zijn? Tja... ik denk dat het te maken heeft met het onevenwicht in mijn trainingen. Maanden aan een stuk heb i kzeer evenwichtig getraind, de conditie op een bijna wiskundige manier opgebouwd. Het was een schitterend seizoen aan het worden en dan val ik...en moet ik mijn vormpeil aanhouden door overmatig te lopen, en daarna te fietsen want zwemmen gaat niet meer.. het evenwicht raakt zoek omdat het niet anders kan. Dus je raakt oververmoeid. Dat is wat volgens mij nu gebeurd is. Te veel gelopen, te veel gefietst, te weinig zwemmen, overbelasting van de benen... Maar voor 't zelfde geld is 't iets anders hé......
Soit, ik heb vandaag verstandig mijn intervallooptraining geswitcht voor een rustigere loop. En morgen zal ik enkel zwemmen.
De wonde? drie kwart van de wonde geneest goed, maar het andere kwart speelt met mijn voeten: open-dicht-open-dicht. Ik vrees dat dat zo zal blijven tot na Neerpelt. Ach ja....dan moet het maar zo he.
Ik ga nu een beetje slapen. Denk dat dat nu de beste training is.
9u30 Zwemmen 1u23m46s; 3800m; gem HSL 128; max HSL 144
Na 19 dagen eindelijk weer het sop in. Deed enorm veel deugd. Open water zwemmen is gewoonweg de max. Maar 't was ook frustrerend. Acht maanden heb ik keihard gewerkt en veel kilometers gemaald om dat zwemmen te verbeteren. Dat was gelukt en ik zat op schema voor een 1u15 zwemtijd in Neerpelt. Maar dat is nu gefnuikt door het verplicht op het droge blijven gedurende 19 dagen. Het ging nu veel moeizamer. Ik moet terug enorm letten op zwemstijl, ik heb krachtverlies in mijn armen en mijn snelheid is wat weg. Frustrerend, maar anderzijds is dat ook het leven van een sportman. Tegenslag verwerken en terug de positieve toer op. Heb dus hard gewerkt in het water vandaag.
Voor de eerste keer het gevoel dit seizoen dat ik mij aan het bezig houden ben. De conditie is super. 't Is nu zaak ze niet te verliezen, maar dat is het zowat hé. 't Zal morgen heel wat anders zijn. Morgen het water in na 19 dagen spijtig genoeg niet te mogen zwemmen. Da's zo sneu omdat ik gans het seizoen zo plichtsgetrouw kilometers gemaald heb in het zwembad. Morgen wordt het dus werken met als doel op zo'n 2 weken mijn watergevoel, stijl en kracht in het water terug te vinden.
