|
Finish Time: 4u53m51s
Swim 0:57:05
Transition Time 1 0:02:56
Bike 2:16:32(35,16 km/u)
Transition Time 2 0:01:47
Run 1:35:12 (4:53:32)
Gemiddelde hartslag 159
Wat was dit, man ? Nog nooit zo afgezien als gisteren ? Helemaal tot aan het gaatje gegaan. Ik heb mijn grens ontdekt.
Eerst en vooral wil ik de supporters bedanken. Jullie hebben me er meerdere keren door gesleurd als de wanhoop nabij was. En t was ook voor jullie warm hé.
De wedstrijd.
Voor de 2e keer ga ik dus proberen onder de vijf uur te geraken. Ik vind het eerlijk gezegd net iets te hoog gegrepen, maar dat zou het dan ook nog zoveel mooier maken als ik het zou halen.
Zwemmen
Daar lig je dan in dat water met nog 499 anderen te wachten op het shot. En het blijft duren
.Pang ! off we go. In het begin een gewriemel, maar vrij snel heb ik zeer veel ruimte. Na een paar minuten besef ik dat ik bij de start mijn chrono heb vergeten indrukken. Dat doe ik dus snel in het water. Het water, dat bovendien beter voelt dan ooit. Ik vind heel snel een juiste kadans. Een kadans die perfect aanvoelt. Ik kan sneller, maar dan zou ik na 200m weer stilvallen, om dan een paar honderd meter weer te versnellen (het scenario in Leuven dus). Nee nu heb ik een kadans die ik dus 2700m zal uithouden. Behalve
expect the unexpected zei ik toch
. 600m voor het einde ongeveer, plots onaangekondigd een verschrikkelijke kramp in mijn rechteronderbeen. Ik schreeuw het uit van de pijn, denk een fractie dat de wedstrijd gedaan is, begin me als een gek te stretchen (probeer maar eens in het midden van een meer), en kan verder zwemmen, al schiet er af en toe nog eens een scheut in. Muizenissen dus, vanaf dat moment spookt het in mijn hoofd dat ik in deze omstandigheden bij het lopen ga moeten opgeven.
Transition 1
Ik kom uit het water, en moet onmiddellijk stretchen. En loop al mankend naar mijn fiets. De wissel is verschrikkelijk pijnlijk, die kramp schiet er een paar keer in en uit, mijn kousen en schoenen aandoen moet gebeuren langs de verkeerde kant van de pijngrens. Maar ondertussen hoor ik ook van de supporters dat ik een straffe tijd gezwommen heb. Eindelijk!
En inderdaad, na 1 uur verlaat ik de wisselzone. In mijn 5 uur schema was gepland dat ik dan uit het water zou komen. Ik heb voorsprong.
Fietsen
Het fietsen. Nieuwe kilometriek op de fiets geplaatst, en die geeft blijkbaar in de standaardmodus continu ook de gemiddelde snelheid aan. Geen idee hoe je die standaardmodus verzet  , dus ik ga 80 km mijn gemiddelde snelheid zien.
Ik had op voorhand al bedacht dat ik niet zou rekenen op het lopen, maar meer op het fietsen. Nu ik vress voor krampen bij het lopen, verhoog i kmijn inzet op het fietsen nog. Ik ga als een gek tekeer. Vlammen. De eerste 10 minuten zelfs aan hartslagen boven de 170, daarna zakt hij naar 163, later zakt hij tussen de 150 en 155.
Expect the unexpected fase 2 : op een borduurke verlies ik een volle drinkbus. De volgende bevoorrading is nog heel ver. Bij deze hitte een grote handicap
Maar ik blijf vlammen. Na 39 km kom ik door in Brasschaat bij de supporters met een gemiddelde van 35,7 km/u. Ik ben mezelf aan het opblazen. Maar nu is er geen weg terug. De tweede ronde begint de pijn reeds. Ik rijd nog 40 km tegen mijn kilometriek, en tegen mezelf. Afzien. De druk in de benen begint echt pijn te doen, maar ik wil van geen wijken weten. Die toptijd in het fietsen wil ik niet meer afgeven. Alle tijd die ik win bij het fietsen, heb ik op overschot voor het lopen denk ik dan maar. Ik pep mezelf zelfs één keer luidkeels op.
Een glorieus moment : voor mij uit rijd een pelotonnetje van 6 man, en die zitten gewoon in elkaars wiel en draaien gezellig rond. Een schande. Het mag niet, want het gaat hier om een individuele tijdrit. Je moet 10 meter laten tussen jezelf en je voorganger. Ik nader dat peloton, ga er reglementair over en laat ze ter plaatse. Ik kijk achterom, zie dat ze aan het ronddraaien zijn om mijn wiel te pakken, maar ik rij er gewoon van weg. Schitterend gevoel. In triathlon rij of loop ik nooit tegen anderen, het is een gevecht tegen mezelf, maar zo zes pipos die de eigenheid van triathlon geweld aandoen, die tellen voor mij niet mee.
Kilometer 70, mijn benen ontploffen, maar
ik steek een tandje bij. Als ik nu de benen laat rusten verlies ik alle winst die ik opgebouwd heb. Ik ga nog 10 km total loss, en moet zwaar in de remmen om de wisselzone niet in te vlammen. (een moyenne van 35km/u in een individuele tijdrit van 80km : onwaarschijnlijk)
Transition 2
De wissel fietsen-lopen verloopt perfect, en er is goed nieuws : die kramp uit het zwemmen is spoorloos. Verdoeme maat, is hier een toptijd in de maak ?
Lopen
DE start van het lopen, altijd een goed moment voor mij, ik zit meestal snel in een goede kadans. De supporters gaan verschrikkelijk tekeer. Machtig gevoel. Achter mijn zonnebril pink ik een traantje weg.
Maar het is snel duidelijk wat me te wachten staat : de hel ! ! ! Het loopt voor geen meter. Ik zit stikkapot en het is verschrikkelijk warm. Ik giet alles in mijn lijf wat mij bij de bevoorradingen en door mijn nonkel wordt aangereikt. Sportdrank, cola en vooral liters water. Maar ik vind nooit een gestade kadans. Het is wroeten vanaf kilometer 1. Gans die 20 km leg ik af ongeveer tussen hartslag 163 en 167. Het plezier is er op dat moment ook vanaf, moet ik zeggen. Het is verschrikkelijk. Maar ik heb één grote levensles geleerd in de Iron Man vorig jaar : de ongelooflijke kracht die uitgaat van het onmiddellijk counteren van negatieve gedachten. « Ik kan niet meer
, komaan Christophe, loop naar die piloon." Aan die piloon, "ok nu die vier zijden van dat vierkant in het parcours, tot aan het stadion." Of bij het begin van de 2e ronde komt de gedachte : "moet ik nog 3 rondes zo afzien ?" Die wordt onmiddellijk gecounterd met : « de volgende ronde is al de voorlaatste. » Verbazingwekkend blijft het hoe op zon momenten het mentale een enorme rol begint te spelen. Want laten we eerlijk zijn, een top looptijd ga ik hier niet halen. Bij het ingaan van de laatste ronde, weet ik dat die 5 uur er echt inzit. Ik mag gewoon niet volledig stilvallen. Maar ik voel ook dat het moment waarop ik ga stilvallen niet ver meer af is. Het wordt een calvarietocht om mijn tempo aan te houden. Alles maar dan ook alles doet pijn : mijn hoofd, mijn schouders, mijn ribben, mijn longen, mijn maag (ik heb al meerdere keren water al lopend terug uitgespuwd omdat i khet niet binnen kreeg), mijn heupen, mijn onderrug, mijn benen,
En dan draai je op voor de finishlijn, en het bord boven de finish zegt 4 :59 :10. De supporters brullen als gek. Ik weet niet wat ik gedaan heb, maar ik heb ook gebruld denk ik. Delirium! De max !
Ik krijg een welgemeende proficiat van de organisator, ik zeg hem dat ik onder de 5 uur wou binnenkomen en dat dat net gelukt is. En hij zegt me : "meer dan gelukt. De aangegeven tijd is de tijd van de profs en die zijn 6 minuten voor jullie gestart." Ik weet niet wat ik hoor : 4u53 of 54. Het hart springt in mijn borstkas, ik roep nog snel iets naar Iris en ga het atletendorp in, zo fier als een gieter.
En daar
.ga ik compleet kapot. Ik dwaal wat rond, zet me in het gras, en begin te wenen van pure ellende. Ik ben helemaal tot aan het gaatje gegaan. Mijn lichaam is compleet kapot. Na een babbelke met een andere atleet, wat drinken, wat eten, en de lieve attenties van een medewerkster van de organisatie sukkel ik naar de supportersruimte, val mijn kinderen en vrouw in de armen, en verbroeder met de andere supporters. En het lichaam recupereert redelijk snel.
En weet je wat er ook zo leuk is aan supporters : dat je na de wedstrijd honderduit je wedstrijdverhaal kan doen. Je hebt dat echt nodig, want ook je kop staat op springen.
Ik beloof mezelf min of meer dat ik niet moet blijven gaan voor telkens weer een betere tijd. Maar één ding : Iron Man worden vorig jaar was sterk, maar deze mag er gerust naast staan : 40 jaar en dit zou wel eens mijn snelste triathlon ooit kunnen worden. Gegokt op het fietsen en gewonnen.
En David ? Die toont met gekneusde ribben en 4u51 wat voor een ongelooflijk sterke beer hij is. Een klassebak ! !
29-06-2009, 10:21 geschreven door christophe 
|
