Ik zit regelmatig eens op de fiets (vooral voor woon-werkverkeer) en ben ook 2 keer gaan lopen, maar telkens weer moet ik vaststellen dat het vormpeil van de laatste maanden als zand tussen mijn vingers wegloopt. Dat is een normale zaak natuurlijk, maar een pijnlijke vaststelling. Ondertussen weegt datzelfde lichaam nu al 4 kilo zwaarder dan op de IM Zurich en 3 kilo vergeleken met het laatste exploot in Gérardmer begin deze maand. Minder trainen en minder strakke eet- en drinkgewoontes eisen hun tol, en passeren onmiddellijk langs de kassa.
Maar zo stil zitten doet ook iets met mijn hoofd. Het knarst daar in die hersenpan alsof daar ook zand tussen het raderwerk knarst. De ene keer zit ik de zoektocht naar een steeds maar verbeteren van mijn prestaties te relativeren (moet het echt altijd weer sneller, krachtiger, efficiënter, ....), maar een dag later kunnen mijn gedachten dan weer de andere kant opgaan : "en als ik nu eens probeer om binnen de volgende 5 jaar of 10 jaar een Kona kwalificatie te bereiken?" (hoe gek kan je het bedenken).
Wat ik ondertussen deed: 19 september : 25 minuten core stability 20 september : 32 km BIKE 21 september : 19 km BIKE 23 september : 19 km BIKE - 9 km RUN 26 september : 64 km BIKE 27 september : 19 km BIKE 28 september : 19 km BIKE + 25m core stability 29 september : 7,45 km RUN (tempo run @ 4:19)
korte dingskes dus allemaal.....
Nog drie à vier weken rusten.....ik ben aan 't aftellen.
