Zondagochtend. Ik ben deze ochtend geconfronteerd met de realiteit. Ik kan echt niet op een normale manier stappen. IK heb me rechtgesteld uit bed, en heb mijn houten boekrek naast bed bijna kapot genepen van de pijn. Ik kan nauwelijks stappen, ik pikkel een beetje rond, en probeer de pijn wat weg te moffelen. MERDE!!
Ik word heel hard geconfronteerd ook met de body culture waaraan ik verslaafd ben. In topvorm zitten, sterk zijn, alle dagen met dat lichaam bezig, zwemmen, fietsen, lopen, elke dag werken om dat lichaam sterker en beter te maken, genieten van recuperatievermogen, van een lange rit, van een betere houding bij het zwemmen, enorm uitpakken bij het lopen in Seneffe en daar enorm trots op zijn. Maar dan een grindweggetje dat wat slecht ligt, een voorbandje dat wegslipt, en... plots kan ik niks meer. De kwetsbaarheid dus van dat ogenschijnlijk sterke lichaam.
En dus wordt nu de sterkte van mijn kopke getest. Kan ik nu nog positief blijven denken? ik doe mijn uiterste best, maar ik moet toegeven dat ik zwalp tussen 'in zak en as' zitten enerzijds en dat positieve denken anderzijds.
Soit, ik kan dus niks doen nu. Heb gisterennamiddag bovendien ook hoge koorts gehad. Dat kon er nog wel bij. : )
Maar kijk: ik ga ervanuit dat ik een week ga stil liggen, dat daarna alles van de baan is (cross fingers) en dat ik daarna kan trainen als een gek. Laten we het zo stellen: als dat zou kunnen uitkomen, dan zal ik in Neerpelt top zijn. Echt top!!
Mooie lange rit met David en 2 van puitematen naar Nederland. Zuur einde echter: 4 km voor mijn huis, op een grindwegje slipt mijn voorwiel weg in een bocht. Kwak op de grond, bloed hier en daar en een stijve knie. Nog naar huis gereden en daar ontdekt bij het wegspoelen onder douche dat dat ding onder mijn rechterknie een diep gapende vleeswonde was. Zag er uit als 100gr gehakt. Brrrrr
Is nu genaaid: zes draadjes. Maar 't slechtste moet nog komen: 5 weken voor Neerpelt mag ik nu drie dagen niet lopen en fietsen (daarna zachtjesaan weer proberen), maar vooral ZEVEN à TIEN dagen niet zwemmen. IK heb eens heel hard gevloekt in mezelf, en heb onmiddellijk de energie weer omgeturnd richting Neerpelt. Ik moet nu een B-plan bedenken.
Een echt lange zwemtraining met David in het Donkmeer. Wat mijn betreft het mooiste water waar ik ooit al in gezwommen heb. Glashelder. Je ziet de bodem onder je wegglijden en regelmatig zeer grote vissen statig onder je zwemmen. Twee keer helemaal rond gezwommen. Ging goed tot het ergens na 45 minuten grondig verkeerd begon te gaan - plots was ik al mijn watergevoel kwijt. Ik kreeg ook pijn aan de heup en in mijn onderbeen. Op advies van David hersteld door goed te rollen en ver uit te steken. Lukte aardig, en voor ik het goed en wel wist was ik terug op dreef. Er is nog werk aan de winkel, maar als ik tijdens de 3,8 km in Neerpelt rustig kan blijven, zit er betere zwemtijd in dan in Frankfurt. Gevoelig beter zelfs. We denken dat we zo ongeveer 4 km gezwommen hebben vandaag.
Koud? Mo Bei Nein.... ik heb gans de tijd zonder badmuts gezwommen (was ze domweg thuis vergeten). Water was 16° en als je er uit kwam was het zeker meer dan 20 onder een stralende zon. Nog van da!
Daarna opnieuw een training meoten laten vallen. Een looptraining - 't was te druk vandaag. Moest op tijd thuis zijn voor de kids en om half 6 alweer weg voor een bijscholing. 't Begint efkes moeilijk te worden om de vele trainingsuren nog ingepland te krijgen. Maar we doen ons best...
Waarschijnlijk de domste training van de laatste weken: gevlamd op mijn tijdritfiets langs den dijk. Bedoeling was drie intensieve prikken van 10 minuten. Alsof dat nog niet voldoende was als training, heb ik zeker 40 km gevlamd, waarvan de helft met de wind op kop. Ik zit nu leeggereden en dizzy in mijn zetel. Wat een domme training, zeker zo kort na een wedstrijd. Kalf!!!
Gisteren even victorie, geen spoor van verval na de wedstrijd. Maar vandaag was het al heel wat minder hoor. IK had geen vlotte kadans, het lichaam piepte en kraakte hier en daar een beetje. Maar kijk uiteindelijk haalde ik toch een zeer mooie snelheid voor een lsd loop. Morgen ga ik wat prikken uitdelen op mijn tijdritfiets, benieuwd of dat al lukt zo'n 3 dagen na de wedstrijd.
t Was een zware intensieve wedstrijd gisteren, maar uiteindelijk was het wel slechts 2u22m, dus geen reden om vandaag niet te trainen. Twee uur losrijden dus. Opvallend dat ik relatief weinig last had van de wedstrijd van gisteren. Niet stijf, geen spierschade zo lijkt. Op de terugweg wel 10km in een regen- en hagelbui gezeten. Zeikenat was ik als ik thuis kwam.
Zwemtraining s avonds met Mr T moeten annuleren, ik had te veel werk voor t school.
Analyse en wedstrijdverslag kwarttriathlon Seneffe
Analyse
Eindtijd: 2u21m57s (81e op een deelnemersveld van 284)
Zwemmen: 1500m in 29m34s (206e uit het water) T1: 2m01s (goeie wissel) Fietsen: 40 km met 445 hoogtemeters in 1u10m33s - 34 km/u (61e fietstijd - 112e na het fietsen -bij het fietsen 94 deelnemers ingehaald) T2: 1m56s (zwakke wissel) Lopen: 10 km in 37m52s - 15,84 km/u!!!! (27e looptijd (bij de 10% beste lopers) - 81e na het lopen - bij het lopen 31 deelnemers ingehaald)
Het wedstrijdverslag
Op voorhand Eindelijk, na 29 weken trainen is hij daar, de eerste wedstrijddag. Eindelijk mogen we eens vlammen. IK heb er vree veel goesting in, en heb geen zenuwen want niks moet vandaag. Er is geen specifiek doel behalve .... eens diepgaan. Gezien het koude water wordt de zwemafstand gereduceerd tot 1 km, maar dat wordt bij een laatste meting opnieuw rechtgezet. Het water is 15°C, de volle afstand dus: 1500m. Het deert mij allemaal niet, maar zo'n half uurtje voor de wedstrijd beginnen de zenuwen toch te komen, ik wil echt wel goed zwemmen nu, ik wil niet meer bij die laatste uit het water komen, da's de enige druk die ik eigenlijk voel.
Het zwemmen Die temperatuur van het water valt enorm goed mee. Den Donk en de Blaarmeersen waren veeeeeeeeel kouder deze week. Na het startschot begint voor mij de zwaarste stemstart die ik al meegemaakt heb. Een ongelooflijke wirwar, ik lig midden in het pak en het water is werkelijk pikdonker, je ziet dus niets afkomen. Een paar "muken op mijn muile", een paar knieën, armen, ellebogen... ik word langs alle kanten geattaqueerd, maar ik weiger mijn plaats af te staan en de luwte achteraan op te zoeken. Na een tijdje kom ik eindelijk in wat ruimer water... en ik begin in mijn ritme te komen. Gedurende gans de zwemproef heb ik geen flauw idee of ik goed of slecht aan het zwemmen ben. In het 2e gedeelte lijk ik plots gans alleen te liggen, en ik krijg zo'n beu gevoel "'t Is niet waar he, ik lig weer achteraan". Ik herpak me en steek nog een tandje bij, ik leg mezelf een verschroeiend tempo op dat ik uithou tot de laatste meter. Als ik daar via een ladder uit het water kom geklauterd, krijg ik een deuk van je welste... ik ben blijkbaar redelijk diepgegaan, en trek een verschrikkelijke grimas. (blijkt ook uit de reactie van mijn supporters). IK ben ook compleet dizzy van dat donkere water, telkens als je adem kom je in het licht, onder water is het pikkedonker. Stel je eens in een pikkedonkere kamer en switch een hal uur aan een stuk het licht aan en uit. Dat hebben wij dus een half uur gedaan al zwemmend. Crazy... Maar hoe lang heb ik nu gezwommen? Ik weet het niet, want ben mijn chronometer vergeten aanzetten bij de start. Ach we zien wel...maar minder dan een minuut later krijg ik een indicatie. Op het moment dat ik de wisselzone inloop zie ik David net zijn fiets nemen en de wisselzone uitlopen. Dat heb ik nog nooit gezien, meestal is hij al lang weg als ik aankom. Ik moet dus echt goed gezwommen hebben.
T1 De wissel verloopt redelijk. Ik heb er al betere gehad, maar ook slechtere. Ik zie daar al dat ik een fout gemaakt heb, ik heb mijn kousen niet klaargelegd. Die zitten nog in de zak die naast mijn fiets staat. Ik beslis onmiddellijk dat ik alles zonder kousen ga doen. Geen tijd te verliezen! De aanloopzone met de fiets is lang en ligt zeer slecht.
Fietsen Eens ik op de fiets zit, geef ik volle gas. Ik geef mezelf geen respijt, geen moment om te recupereren. Vanaf dan heb ik maar één doel meer: vandaag is mijn kans om David te pakken. Nu ik een glimp van hem heb opgevangen in wisselzone 1 is mijn jachtinstinct losgeweekt. De jacht is geopend. Ik weet dat hij een fantastische fietser is, ik mag hem dus niet te veel laten uitlopen in het fietsen. Snel wordt duidelijk dat dit een verschrikkelijk zwaar parcours wordt. Er is nooit echt plat bij.. veel vals plat, een paar hellingen, afdalingen, slecht wegdek, ... je kan nooit in één vast ritme komen. Het is bonken en beuken. Eens je ergens boven bent, is het zaak om er direct een enorme snok aan te geven en volle gas door te gaan. Ik ga als een gek tekeer, en slorp de ene deelnemer na de andere op. 94 atleten zal ik inhalen bij het fietsen, da's een derde van het deelnemersveld. De hartslagmeter geeft alarmerende berichten - ik ben compleet in het rood aan het gaan, maar ...de jacht!!!! Iris, An en de kids staan schitterend opgesteld, ze zien ons 5 keer tijdens het fietsen en de aanmoedigingen doen ongelooflijk deugd. In de 3e ronde is er eindelijk een atleet die mij eens inhaalt. Net voor de top van de zwaarste helling steekt hij mij voorbij. Maar het zal niet lang duren, bij het volgend stuk vals plat, neem ik aan 40 km/u zijn maat, en laat hem ter plaatse. Niemand zal mij passeren op deze 40 km. Ik ben een echte testosteronbom vandaag!
T2 Een slechte wissel. Mijn ene schoen is te los klaargezet, mijn andere te vast. Veel gepruts met veters. Hier verlies ik een halve minuut te veel. Geen idee hoeveel ik nu nog achter David zit, maar ik ben wel van plan om nu 10 km total loss te gaan.
Het lopen Vanaf de eerste meters leg ik mezelf een hard tempo op, ik zit ook onmiddellijk in een sterke kadans, en verplicht mezelf om in een heel fiere krachtige houding te lopen. Borst vooruit, snelle beenbeweging, kracht uitstralen! Ik heb direct een enorm goed gevoel, de weg glijdt onder mijn voeten weg. Dit is een verschroeiend tempo. Wanneer ik de eerste keer de brug afloop waar mijn supporters op staan, steek ik zelfs nog een tandje bij, maximaal profiteren van de lancering van de afdaling van de brug en de rugwind. Voor het keerpunt, zie ik David voor de eerste keer. Hij loopt mooi, maar ik zit op topsnelheid. IK heb een goeie drie minuten achterstand met nog ...mja.... 7 km? ... te gaan. Terug op de brug roept Iris dat ik maar anderhalve minuut meer achterzit. IK zie hem opnieuw bij het 2e keerpunt na 5 km, ik grijns en ga eens met mijn tong over mijn lippen...zo van...jij bent het brokje dat ik straks ga opeten. Heerlijke koers! Maar nog steeds heb ik anderhalve minuut achterstand. Tussen kilometer 5 en 7 voel ik dat ik dit tempo nog moeizaam kan volhouden, maar ik peper me in dat ik vorig jaar vier keer het onderspit heb moeten delven ...dit is mijn kans... ik steek opnieuw een tandje bij... gans mijn lichaam vloekt: mijn ribben, mijn schouders, mijn rug, mijn heupen, mijn nek...alles begint pijn te doen ... behalve ....mijn benen. 3e keerpunt, ik ben dichter genaderd. David kruist me en zegt "pak me dan, als je kan". De wedstrijd in de wedstrijd! En dan krijg ik hem in het vizier, als hij de laatste keer de brug oploopt, ben ik ze ook al aan het beklimmen, en bij de laatste lange adaling van de brug loopt hij een paar tiental meters voor me. Ik heb hem! Eindelijk! Nu komt het er op neer hem niet de kans te geven aan te haken... ik verhoog mijn pasritme en passeer hem aan een verschroeiend tempo, niet nalatend hem een tik op zijn billen te geven bij het passeren. Het tempo waarmee ik wegloop, is echt niet vol te houden, en ik kijk toch een aantal keer ongerust achter me als ik merk dat mijn tempo begint te stokken. Maar ik heb hem blijkbaar voldoende afgeschud. De buit is binnen! Ik finish en weet dat ik hier een toptijd gelopen heb. Ik weet ook dat ik zonder die gekke jacht op David zeker een paar minuutjes trager zou gelopen hebben. Nu blijkt dat ik de 27e tijd van het pak gelopen heb, da's dus bij de 10% beste lopers. Daar ben ik echt apetrots op. De winnaar is niemand minder dan Axel Zeebroek hé, een professionele triathleet die op de Olympische Spelen van Peking aan de leiding gelopen heeft in de kwart.
Een paar bedenkingen
- Eindelijk beloond voor mijn zweminspanningen. In mijn zwakste discipline hang ik nu eindelijk aan de staart van het peloton. Dat doet deugd, maar het smaakt toch naar meer, naar nog beter...volgend jaar zou ik graag eens met een privé zwemcoach werken. Eens kijken wat zo iemand nog uit mijn lijf kan halen? - 't is ook dubbel hé, stel je voor dat het een duathlon geweest was (dat heeft er efkes ingezeten met het slechte weer) ... ja jong, waar had ik dan kunnen eindigen? Bij het fietsen en lopen ben ik bij de betere van de niet-profs, bij het zwemmen ben ik van een achterblijverke een meeloperke geworden. - 61e fietstijd, zonder meer een goede prestatie - ik recupereer zeer snel op de fiets van een zware helling of een zwaar stuk vals plat - 27e looptijd, een 10 km in 37m52, wat kan ik daar aan toevoegen - ik heb opnieuw een grens verlegd...
Nog iets over David. David heeft ook een straffe race gelopen hoor. David heeft bovendien de afsluitende 10 km gelopen in 42m24s. Voor wie David tot vorig jaar heeft zien lopen, da's een metamorfose! Straf! Hij heeft ook de 42e fietstijd gereden. Niet mis hé.
Voor wie interesse heeft in de details van de wedstrijd in de wedstrijd: David was 2m14s voor mij uit het water, heeft 5 seconden verloren in de twee wisselzones samen, is nog 1m50s verder uitgelopen in het fietsen, en heeft 4m32s moeten prijsgeven in het lopen. Het ging van kleine dingskes af hoor gisteren.
