IK bereid me mentaal ook voor op een zwemproef zonder wetsuit. Nog nooit gedaan, maar ik schat in dat me dat zowat 10 extra minuten kost. In dat geval moet ik dus mijn ambities bijstellen.
Mijn ambities. Twee jaar geleden eindigde ik in Brasschaat na 5u34m56s. Die tijd moet morgen gewoonweg verpulverd worden. (met of zonder wetsuit) Dat mag duidelijk wezen. Ik wil een enorme vooruitgang zien na de zware trainingsarbeid van de laatste 2 jaar.
Verder zet ik ook ergens een doelstelling die moeilijk haalbaar is, maar die mij dus helemaal op scherp zet: proberen om onder de 5u binnen te komen (enkel als het met wetsuit is).
2700m zwemmen 1:00:00 wissel 1 0:04:00 80 km fietsen 2:21:00 wissel 2 0:03:00 20 km lopen 1:29:00
Totaal 4:57:00
Onder de 5u, daarvoor moet ik dus een perfecte wedstrijd lopen, en da's nu éénmaal typisch voor triathlon: de perfecte wedstrijd bestaat niet. Bovenstaande schema is dus niet zoals de wedstrijd morgen zal lopen. En da's ook zo mooi aan triathlon: expect the unexpected. Drie disciplines, 2 wissels, moordend heet zondag, misschien een warmte onweder tijdens het fietsen, ..... Triathlon is niet een opeenvolging van je snelste zwemtijd, je snelste fietstijd, je snelste looptijd. (Zo moet bijvoorbeeld met de huidige conditie op mijn allerbest een 20km aan 1u20 mogelijk zijn in een stand alone 20 km loop. Maar natuurlijk niet nadat je al 2700m gezwommen hebt en 80 km gefietst hebt aan hoge hartslagen.)
Wat ook enorm deugd doet, is de wetenschap dat er morgen weer heel wat supporters gaan zijn. Altijd weer is dat een enorme steun.
De gemoedsgesteldheid? Perfect. De combinatie van cool en rusteloosheid, focus en lichte zenuwachtigheid, ogenschijnlijk rustig maar binnenin zit er een tijdbom, en morgen om 12uur gaat die af. Pang!
Dit voelt meer aan als de hond eens buiten laten, dan echt trainen. Efkes een laatste check op de bike. Rustig inrijden, en dan op den dijk 2 keer anderhalve km doortrekken. Voor ik het goed en wel doorhad reed ik 39km/u. Dynamiet in de benen. How paardje how...ssst ...rustig. Op 't gemakske terug naar huis gepeddeld dan maar.
En die twijfels die begin binnen te sluipen. Daaraan merk je pas hoe je verslaafd bent aan die bijna dagelijkse portie sport. En hoe je begint te twijfelen aan alles als je niet kan bevestigen op training. Zal het fietsen wel vlot draaien? zal dat scheurtje onder de oksel in mijn wetsuit wel houden? Wat is dat gepiep in mijn fiets? Zijn die oude schoenen nog wel ok om een wedstrijd mee te lopen (mijn nieuwe zijn nu eindelijk uit de reparatie, en zitten me nog steeds niet lekker)? Ben ik wel zo'n goeie loper? Een mens twijfelt in deze fase aan alles... de zenuwen beginnen zachtjes aan hun werk te doen. Maar evenveel momenten voel je een enorm zelfvertrouwen. Goe getraind, sterk in conditie, perfecte trainingsopbouw, en (hout vasthouden) nog nauwelijks ziek geweest.
En het belangrijkste: ik heb GOESTING, ongelooflijk veel GOESTING. Ik heb zelfs zin in de pijn. En dat het zondag pijn gaat doen, dat is zeker.
Er moet een DVD'tje teruggebracht worden naar de videotheek. ok, dat doe ik wel, snel de loopschoenen aan en efkes over en weer lopen. Vederlichte benen.
Maar voor zondag ziet het er niet min uit. De weersvoorspellingen spreken van zwoel en drukkend weer. 't Wordt dus een harde race. Vandaag ook de laatste mail van de organisatie gekregen. Oeps, het water in de E3 plas is nu al 21°. Vanaf 23° mag er niet met wetsuit gezwommen worden. Met de warme dagen en nachten in het vooruitzicht, zou dat wel eens kantje boordje kunnen worden zondag. Soit, het zij zo. Al moet ik zonder wetsuit wel mijn ambities wat terugschroeven. Wie toch een kaarsje brandt één dezer dagen, kan er misschien eentje branden voor een zwaar onweer boven Brasschaat zaterdag, zodat het water lekker afkoelt.
