|
Hoi allemaal,
na Gérardmer is het nu tijd voor een off-season tussendoortje om de batterijen op te laden. Heb ondertussen al 2 keer gelopen, 1 keer gefietst (beide op 't gemakske), en 2 keer gevoetbald (beide afgrijselijk slecht). En ik heb me vorige week laten verleiden tot een koerske.... wat een gans avontuur werd
Een koers voor wielertoeristen in het naburige Munte. Een koers voor wielertoeristen, 40 km, 10 keer rond de kerktoren met dus ook tien keer Munteberg.
Wat te verwachten was gebeurde in de eerste kilometer: niet gewoon van in peloton te rijden, en voor ik het wist zat ik dus helemaal achteraan. wat een gewriemel zeg. Het werd nog erger toen het plaatje van mijn linker klikpedaal halvelings losschoot en ik dus niet meer recht op de trappers kon staan, want dat resulteerde telkens in een voet die losschoot uit de pedaal. Gezellig hoor: vier bochten van 90 graden in het parcours, twee daarvan met direct een stukske bergop, en ik kan niet op de trappers staan. Dat betekent dus na elke bocht het gat op het peloton terug dichtrijden, en ondertussen telkens een paar afvallers voorbijsteken.
Het peloton slonk zo in de eerste 7 ronden van 80 naar ongeveer 50 renners. En het ging zeer snel. En ik had dus al zo'n 25 keer een gat voor een paar tiental meter dichtgevlamd. IK zat dus telkens op de rekker aan de staart.
In ronde 8 valt het peloton blijkbaar stil op Munteberg (Hundelgemsesteenweg). Blijkbaar niemand die bergop het tempo wil blijven aanhouden. Ik kom net terug aansluiten, zie dat het stilvalt en beslis mij een beetje te amuseren. Op mijn kousenvoeten (recht op de trappers gaat immers niet) demarreer ik links van de weg, in de hoop iemand mee te krijgen. Dat gebeurt niet en in het peloton blijft iedereen zitten. Ik ga voluit en denk "wie wil winnen, moet mij komen halen". Ik passeer alleen aan de eindmeet met ondertussen een toch jagend peloton achter mij en er zijn nog 8 km te bollen. In de afdaling is één man op komst maar vijf meter voor hij me inhaalt, houdt hij in, want daar is het aanstormend peloton alweer. allez, 't was tof.
Maar op dezelfde plek valt het ook in de negende ronde stil. Ik ga nog eens, maar deze keer houden ze me op een paar tiental meters en na een bocht (surprise surprise) vatten ze me bij de lurven. Game over, nu is het zaak in het peloton de eindmeet te halen, want meespurten doe ik sowieso niet. Maar ook in de laatste ronde valt het opdezelfde plek stil. Ik zoek net een gaatje om nog eens te proberen wegrijden, als het voor mij gebeurt: een valpartij van 4 à 5 man en 't is redelijk chaotisch. Ik ga vol in de remmen, mijn achterband slipt over het wegdek en met veel stuurvaardigheid en een klein beetje geluk vermijd ik de valpartij op een paar centimeters na. Mijn buitenband scheurt, en mijn binnenband ontploft bij dit maneuvre en dus is 1 km voor het einde de wedstrijd gedaan voor mij.
Wat leer ik hier uit?
dat ik probleemloos meekan met een toch wel zeer snel koerske (41 km/u gemiddeld)
dat ik mits geen probleem met de pedalen een straffe demarrage uit mijn sloffen had kunnen halen, en pak me dan maar eens terug ; )
dat zo'n peloton echt wel angstaanjagend is om in te rijden
dat ik dit best niet te veel doe als ik niet graag val
dat ik wel verstandig kan koersen
dat ik mij wree goe geamuseerd heb
dat ik graag coureur was geworden (hihi)
dat ook het tussenseizoen 'big fun' kan zijn...
ik hou jullie vanaf nu zo om de week via deze blog op de hoogte van mijn bezigheden, triathlon muizenissen en planmakerijen tijdens dit off-season, en vanaf dat het trainingsseizoen opnieuw begint (midden oktober? begin november?) ben ik er natuurlijk weer dagelijks. knuffel allemaal...
22-09-2009, 17:22 geschreven door christophe 
|
