Voor de wedstrijd

7u ‘s ochtends en daar staan we dan, met nauwelijks tachtig atleten, aan de start van wat ongetwijfeld de warmste Iron Man triathlon op Belgische bodem ooit wordt. Ik voel me al gans de ochtend uitzonderlijk relaxed, ben er wel klaar voor, heb eigenlijk redelijk goed geslapen ook. Je voelt aan alles dat het de 2^e Iron Man is. De eerste is perfect verlopen, en dat geeft enorm veel vertrouwen. En vertrouwen put je natuurlijk ook uit 9 maanden gedisciplineerde doorgedreven training.

Veel supporters aan de zwemstart en dat doet alweer veel deugd. Ik leg me achteraan het pak, en schiet bij het startschot snel in gang. Hoe zalig, zo’n start met slechts 80 deelnemers. Je kan gewoon vanaf de eerste tot de laatste meter zwemmen zonder klop te krijgen. Ik zit bijna direct in een goed tempo, en kan direct de vruchten plukken van de extra aandacht die ik dit jaar aan het zwemmen gegeven heb.

In het zwemmen heb je eigenlijk niet echt een ijkpunt. Je kan moeilijk al zwemmend op je hartslagmeter liggen kijken hé.　: ) Het gevoel dat ik heb tijdens het zwemmen heb, is «　… mja het loopt lekker …. Maar moet toch nog beter kunnen hé, Christophe.　» Af en toe val ik een beetje stil, niet omdat ik er door zit, maar omdat ik de concentratie wat verlies. Moeilijk om zo lang op zwemmen geconcentreerd te blijven. Dat zorgt waarschijnlijk telkens maar heel kort voor een terugval, maar toch… het brengt je uit je ritme, en een paar keer moet ik dus de turbo eventjes aanzetten om me terug op gang te brengen. Ik zwem ook zo goed als gans de 3,8 km helemaal alleen. Niemand om me op te richten.

Gedurende gans de zwemproef kamp ik wel met maagkrampen. Geen idee wat het is, en ik probeer het ook gewoonweg weg te denken.

Wanneer ik het einde van de zwemproef nader, zit ik nog met overschot. Nergens pijn eigenlijk, … ik denk dat het iets rond de 1u20 zal zijn.

Maar ik kom uit het water, en daar staat mijn tijd　: 1u15m36s. Dit is een persoonlijk record, en dit doet verschrikkelijk veel deugd. Het gevecht tegen mijn zwakste discipline, het consequent doen van lange zwemtrainingen, het tegen wil en dank vechten tegen mijn zwemonhandigheid, ….dit is een heel mooi resultaat, en al zeg ik het zelf, dik verdiend dus. Ik heb dus in vergelijking met de Iron Man van Frankfurt 2008 niet minder dan 12 minuten sneller gezwommen. Straf　!

Ik kom de wisselzone in, en wie vlamt daar net op zijn fiets diezelfde zone uit　: den David. Amai, heb ik zo weinig prijsgegeven in het zwemmen　? Cool　! Al mijn supporters staan op één meter van mij de wissel te bekijken.

Ik doe een op het eerste zicht slechte wissel, maar da’s niet erg. Ik heb op voorhand beslist om van de wissels echt een rustmoment te maken. Efkes alles op een rijtje, rustig voorbereiden voor wat volgt. Nou ja, rustig, na twee en een halve minuut zit ik al op mijn fiets hoor.

Het fietsen start hilarisch. Ik merk in de eerste bocht dat mijn polar uitgevallen is, moet er aan beginnen prutsen om hem op de juiste modus in te stellen, en lig daardoor plots bijna in den decor. Goe bezig.　: )

Maar alles begint zeer goed. Ik ga snel van start. Heb direct een strak tempo te pakken, ken het parcours al na de verkenning zaterdag, en…zie al onmiddellijk wat het sleutelwoord wordt　: eenzaamheid. Ik zie echt in de verste verte nauwelijks iemand anders rijden. Maar het loopt in eerste instantie zeer goed. Ik denk dat ik de eerste 30 km zowat afleg in 51 minuten, een redelijk verschroeiend tempo. De volgende rondes schakel ik een klein beetje – een heel klein beetje – terug, want dit kan ik zeker niet uithouden. De rondetijden blijven goed, maar er is ‘stront aan de knikker’. Zo ongeveer vanaf kilometer 20 al voel ik pijn in de benen. De hartslag is ok, de snelheid is hoog, maar…de benen doen echt pijn. Dat kan toch niet, al die trainingen verliepen zo goed en hier zit ik al na een goed half uur met pijnlijke benen. Pfff…

Ik probeer me er zo weinig mogelijk van aan te trekken, maar continu tegen de pijn rijden is natuurlijk geen comfortabel gevoel. En toch blijft het kopje positief. Aangezien het rondjes zijn van 30 km zie ik mijn supporters ook heel veel en dat blijft een onwaarschijnlijke boost geven. Ondertussen eet ik me te pletter aan gellekes en drink ik 1 liter per 30 km. Wacko, maar het moet. (oh ja, terzijde　: vanaf ‘s morgens tot na de wedstrijd zal ik zowat 10 liter gedronken hebben, en ik ben geen enkele keer naar het toilet moeten gaan. Heb je dat dan echt allemaal uitgezweet　?)

In de 2^e ronde maak ik me behoorlijk kwaad. Ik heb 2 andere atleten in het vizier en sta op het punt ze in te halen, als er drie tractoren op het parcours komen gereden. Drie mastodonten… Ze laten nog net die 2 andere atleten voor, en snijden mij dan de pas af. Gedurende zo ongeveer 2 à 3 km blijven ze voor me uit rijden, en dat op het snelste deel van het parcours. Waar ik de eerste ronde 38 à 40 km/u reed, zit ik nu achter die tractoren aan 25 à 30. Pfff…

Ok, maar daar zal het uiteindelijk niet aan liggen hoor. Wat dus vanaf kilometer 20 pijn was, worden vanaf kilometer 90 à 100 krampen. Al fietsend schieten er regelmatig krampen door mijn bovenbenen, eerst enkel de aanhechtingsspieren later de ganse spier. In de laatste ronde moet ik zelfs 2 keer afstappen, of wat daar op lijkt, om de krampen er uit te krijgen. Ik krijg de pedalen nauwelijks meer rond. Dit is echt de hel. Pijn pijn en nog eens pijn…en vooral het besef dat de droom aan diggelen ligt.

Het hart functioneert fantastisch, maar als de benen niet mee kunnen …tja…dan rijdt je dus op den duur nog aan hartslag 125. Waar slaat dat nu op　?

Ik kom uiteindelijk binnen in een niet onaardige tijd van 5u38m50s, een moyenne van 31,8 km/u. Da’s op zich niet slecht, en ja beter dan Frankfurt, maar …. Wat koop ik er voor　?

Ik zit de laatste 5 km soms met de tranen in mijn ogen op de fiets. Hier stopt de droom, het komt verschrikkelijk hard aan. Ik pep mij na elke krampscheut terug op en probeer mijn beste staaltje positive thinking boven te halen, maar da’s heel moeilijk als er één minuut later weer een kramp in schiet, één minuut later weer, twee minuten…

Ik kom als een wrak aan aan het einde van de fietsproef. Ik stap van mijn fiets en dat moet een vreselijk zicht zijn. Ik ben net van hout.

Aan mijn wisselpositie kom ik aan met de beslissing in mijn kop　: over and out　! Maar daar staan ze dan, al mijn supporters. «　Komaan Christophe, nu komt je beste discipline　», «　komaan papa, niet opgeven　», en dan mijn dochter Jolien…. «　papa, ik moet eigenlijk een boer laten, mag ik een boer laten voor jou　?　»… ontwapenend onnozel, maar het is eindelijk nog eens iets dat me doet lachen, en ze laat een boer…. (　; ) )

Ok ze krijgen mij overtuigd om verder te doen (chris　: «　opgeven dat kennen we niet hé christophe　»), het moet een hilarisch schouwspel geweest zijn hoe ik vechtte tegen de krampen om mijn kousen aan te krijgen, mijn schoenen enzoverder….

Efkes, ja welgeteld zowat 500 meter, heb i khet gevoel dat het goed komt. Ik begin te lopen, en dat voelt inderdaad aan als een houding die me wat beter ligt. Ik ga rustig aan van start, en geraak een klein beetje in een - nou ja – loopgevoel. Maar dat gevoel duurt dus niet lang hé. Ik krijg eigenlijk vrij snel mijn één been slechts voor mijn ander gesleept. Dit heeft echt niks met lopen te maken, en dat geeft me echt een mokerslag, gezien die 1200 fantastische loopkilometers op mijn teller dit jaar. De hitte is ook werkelijk ondraaglijk geworden. En op het pad aan de overkant van het water, voel ik dat ik niet meer lucide ben. Ik geraak twee keer zomaar van het pad af, en ik weet zelf niet hoe ik daar geraakt ben. Aan kilometer 6 (die staat aangeduid), neem ik uiteindelijk de definitieve beslissing. «　Dit is echt gevaarlijk aan het worden, ik stop.　» Ik weiger te wandelen, maar of ik het nog lopen kan noemen dat betwijfel ik. Er resten mij nog 5 kilometer naar het centrum van Neerpelt. Het zijn de langste kilometers van mijn triathlonleven. Ze leiden nergens heen…ze leiden naar mijn eerste opgave. En ik voel ook echt schaamte voor de manier waarop ik over het parcours strompel. Het gevoel : net alsof ik mijn ingewanden en mijn spieren volledig aan het opeten ben. De hel　!

Aangekomen in het centrum van Neerpelt, komt Iris naar mij en … ja… ik weet eigenlijk niet meer wat ik haar gezegd heb. Maar daar stap ik dus uit de race　. Ik heb zoiets van 1u15 gedaan over de eerste 11km van de marathon. Pffffffff…

Door te stoppen, word ik eigenlijk heel snel lucide. Mijn hartslag daalt goed, Chris neemt mijn pols en zegt dat die nog zeer krachtig was. Ik kan op dat moment blijkbaar ook zeer rationeel uitleggen wat er gebeurd is en waarom ik uit de wedstrijd stap. En eens dat gezegd, zet ik me neer aan een gevel…en wordt het me emotioneel allemaal te zwaar. De droom aan diggelen, 9 maanden training zonder kers op de taart, een opgave, …. Ik zit te huilen als een klein kind…

Een nabeschouwing, wat liep er mis, het verschil tussen triathlon en Iron Man, toekomstmuziek, …. Je leest er meer over één van de volgende dagen