Even een update over het Ironman gegeven. Drie weken geleden in Zurich leek ik wel beslist te hebben nooit meer een full distance Iron Man triathlon te doen. Ondertussen heb ik al veel nagedacht over die beslissing, heb ik rustig kunnen nagaan waarom ik dergelijke stelling innam, en heb ik alles eens op een rijtje kunnen zetten.
WAt is er dan zo mis met een volledige afstand Iron Man?
Eigenlijk niks, ik zal zelfs meer zeggen : het zijn de mooiste wedstrijden, de meest overweldigende en veeleisende sportervaringen die ik ooit al heb beleefd. En geen ander sportmoment komt ook maar enigzins in de buurt.
Maar..... nadat ik de laatste 4 jaren drie keer getraind heb voor zo'n Ironman, kwam ik tot de volgende twee vaststellingen:
1. Combinatie met gezin? Ik heb die trainingen perfect leren inschakelen in mijn dagelijks leven, ze zijn er zelfs onlosmakelijk deel van gaan uitmaken, en ik heb de repercussies voor mijn gezin tot het uiterste minimum kunnen beperken door efficiënte trainingsplanning. MAAR...de laatste 2 maanden voor een Ironman gaat het om zoveel trainingsuren per week dat het nog moeilijk combineerbaar is met gezin en werk. Je komt dan in de situatie dat bij het begin van de dag zowat alles gepland is. En met 'alles' bedoel ik ook alles, ook bijvoorbeeld de tijd die je gaat hebben voor vrouw en kinderen. Je mag het draaien of keren hoe je wilt, maar als je werk en gezin moet combineren met Ironman training, komt het gezin de laatste 2 maanden voor de wedstrijd in de verdrukking. En daar kom ik dus bij reden 1 voor mijn beslissing: ik kan dat niet maken om dat elk jaar weer aan mijn gezin te vragen, zeker gezien de leeftijd van Robben (11) en Jolien (9). Ik weet het : heel veel mensen leggen een gelijkaardige druk op hun gezin omwille van andere redenen zoals bijvoorbeeld workaholic toestanden. Hoeveel vaders en moeders zijn er niet afwezig omwille van professionele ambities? Maar ik hanteer het principe van de aanwezige ouder, daar geloof ik sterk in, dus ....
2. Mag het soms nog eens iets minder zijn? IK kreeg meer en meer het gevoel dat er in mijn hoofd een soort van dwang aan het ontstaan was, een dwang om elk jaar terug voor een Ironman te trainen. Alsof alles dat ietsje minder ambitieus is dan een Ironman plots te min zou zijn voor mij. Die dwang heb ik willen in de kiem smoren alvorens hij te sterk werd. Begrijp me niet verkeerd, ik heb dit seizoen alweer ongelooflijk genoten van de trainingen, maar ik wilde ook het moment voor zijn waarop het een sleur zou worden.
Diezelfde 2 argumenten staan nog steeds als een huis. Maar de conclusie die ik er uit trek is ondertussen wel anders. Ik ga inderdaad een pauze inlassen in mijn Ironman verhaal en ga me in het seizoen 2011-2012 helemaal focussen op de halve afstand. Wat erna volgt dat zien we dan weer wel. Maar ik weet wel dat ik na zo'n jaar waarschijnlijk weer heel veel zin zal hebben in een Ironman avontuur. Dus 2013? 2014? ... we zien wel...
't Was bovendien heel ontroerend om te zien hoe mijn kinderen het betreurden dat ik geen Ironman meer zou doen. Hoe ze er toch ten volle in meeleven, en er ook ongelooflijk trots op zijn dat hun papa een Ironman is.
Mijn gedrevenheid zal ik ondertussen wel niet kwijt geraken, denk ik. Dit seizoen is nog bezig met de voorbereiding op de halve van Gérardmer, maar ik ben nu al druk aan het denken hoe ik volgend seizoen kan aanpakken om weer sterker te worden. Want dat vormpeil, die fitheid, het feit dat je lichaam echt in vorm is, 12 maanden buiten leven met de seizoenen mee, .... dat koester ik enorm.
Terug in het bad vandaag na een paar maanden uitsluitend in open water te zwemmen. 't Was wel het openlucht 50 meter bad in Wachtebeke. Er is alweer veel werk aan dat zwemmen, merk ik. Maar ik heb wel goesting om daar volgend seizoen verder aan te werken.
11U50 SWIM 0:57:00; 2500m
Dit was de work out: 500 IN 150 drills - 250 faster 200 paddles - 200 swim - 200 paddles - 200 swim 500 building up speed 300 easy out
20u WORK OUT 0:15:00
en 's avonds nog wat buik-, rug- en schouderoefeningen
14u30 BIKE 2:09:51; 69,65 km; 32,2 km/u; gem hSL 123; max HSL 152
Een zeer pittige fietstraining vandaag. Voornamelijk in de hoog extensieve zone (HSL 120-130) met twee keer een blokje van 10 à 12 minuten in de intensieve zone (140-150). Ik had echt de gretigheid op de fiets vandaag. Dat zware gevoel in de benen is ook volledig weg. Heb het gevoel conditioneel hersteld te zijn van Zurich. Eens die ballast overboord gegooid is, ontdek je dan wel waar je schade hebt opgelopen : er is immers nog één spier die echt wel pijn doet, en da's de linker hamstring (achteraan de dij), die heeft blijkbaar echt averij opgelopen in Zurich. In de gaten houden.
20u CORE STABILITY 0:20:00
En 's avonds nog twintig minuten rompstabilisatie-oefeningen
Vandaag een strandloop van 14 km. Alweer te rap gelopen eigenlijk. maar ik kan er niet aan doen, ik heb er zo veel plezier aan..... En de bewonderende blikken van de wandelaars deden de rest : vanity oh vanity.....
16u15 RUN 1:02:51; 14 km; 13,4 km/u (tempo 4:29); gem HSL 146; max HSL 163
heel constant : alle kilometers tussen 4:24 en 4:33
Oei oei, de eerste zwemtraining na Zurich, en 't ging niet echt goed. IK had geen kracht om het water aan te vallen, ik was nogal loom in het water. En toen ik tegen het einde probeerde om er een versnelling in te steken, eindigde dat eerder in wat geplets dan in een hogere snelheid. Verdoeme, ik heb veel werk. En net nu David begint te zwemmen als een haai. Hij blijft zijn tijden maar verbeteren. Vandaag was hij zes minuten sneller rond dan mij. Zes minuten, pfff....ik sta machteloos.
Het rare is dat ik denk dat ik weer eens af en toe binnen moet gaan zwemmen om aan stijl en snelheid te werken, maar ik zwem zo graag buiten hé...
En dan onaangekondigd en alle logica tartend zijn ze terug : de goeie benen. Om 3u45 thuisgekomen van de Gentse Feesten en om 13u al de loopschoenen aangetrokken voor wat efkes loslopen moest worden, en vanaf de eerste meters had ik een raar gevoel, alsof er ergens een turbo knop ingedrukt stond. Ik heb me eigenlijk gans de sessie lichtjes moeten inhouden, want het gevoel om eindelijk die kracht in de benen terug te voelen, was machtig.
13u RUN 0:42:42; 9,7 km; 13,6 km/u; gem HSL 137; max HSL 156
Hier zijn de kilometergegevens:
km 1 : 4:43 (gem HSL 114) km 2 : 4:24 (gem HSL 128) km 3 : 4:33 (gem HSL 131) km 4 : 4:20 (gem HSL 137) km 5 : 4:08 (gem HSL 142) km 6 : 4:31 ( gem HSL 144) km 7 : 4:23 (gem HSL 142) km 8 : 4:21 (gem HSL 145) km 9 : 4:14 (gem HSL 148) km 10 : 4:20 (gem HSL149)
Ik zeg het voorzichtig maar toch met vastberaden en hoopvolle toon : I'm back on track!!!
14u15 BIKE 1:58:11; 60,68 km; 30,6 km/u; gem HSL 116; max HSL 143
Wie bovenstaande gegevens van deze extensieve training bekijkt, zou kunnen denken dat ik terug 'on track' ben. Het lijkt wel alsof ik terug aanknoop met de vorm waarin ik zat. Hartslag schoon in de extensieve zone, en tempo aardig hoog. En ok, dat klopt wel, da's een stap vooruit, maar anderzijds ....schijn bredriegt. Ik heb quasi gans de rit last gehad van pijnlijk beenspieren : vooral de hamstrings waren pijnlijk. Een comfortabele rit was het dus allesbehalve. Daaraan kan ik goed merken dat mijn lichaam nog niet helemaal hersteld is van de roofbouw van een Iron Man. Ik moet dus echt behoedzaam te werk gaan bij de opbouw naar Gérardmer. Echt vermijden dat ik overhaast probeer om tegelijkertijd lange en intensieve trainingen in te bouwen. Het is dus zoeken naar de juiste balans tussen 'luisteren naar het lichaam' en 'het lichaam onder druk zetten om beter te worden'.
