Hoi, net thuis van Triathlon Leuven. Eindtijd 5:03. Op een haar na dus. De eindstand staat nog niet op de site, dus ik heb geen perfecte gegevens.
In het kort: Zwemmen 2500, waarschijnlijk 0:55 ongeveer. Goed en een enorme stap vooruit vergeleken met 2 jaar geleden (Brasschaat) Fietsen 82 km, kilometriek marcheerde niet, maar ik heb enorm goed gereden: ik verwacht een tijd tussen 2u20 en 2u30. Ongelooflijk gevlamd, en dat op een toch wel bochtenrijk parcours, met een zeer lang stuk waar de wind vol op kop zat. En t was serieuse wind. Nee dat fietsen, dat ging enorm goed. En dan verbazingwekkend genoeg... niet zo super gelopen. Zowel bij zwemmen als fietsen diep gegaan. Hartslagen rond de 160.. Bij het lopen ook direct rond de 160, hopen dat de klop er pas komt na de finish, maar 4 km voor het einde was het boem patat. Diene met zijne hamer was daar. Waarschijnlijk iets meer dan 1u30 gelopen.
Ik ben echt kapot nu. Stikkapot.
Morgen en overmorgen schrijf ik een lang verslag op deze blog, maar wou jullie bovenstaande toch al laten weten.
Polsslag 42 deze ochtend. Nog een beetje liggen lezen in bed, koolhydraatrijk ontbijt, en ...veel rusten en drinken. Als ik iets doe, dan is het een gezelschapsspel met de kids, een klein afwasje, mijn fiets opblinken, of mijn triathlon materiaal klaarleggen.
Vanavond is Iris op de lappen, voor mij ligt een DVD'tje van mijn favoriete serie Deadwood klaar. Ideale voorbereiding.
De 'goesting' voor de wedstrijd is groot. Na 8 maanden trainen is dat ook normaal hé. Ik ben wel veel rustiger dan vorige jaren. Ik ben vandaag zelfs al beginnen denken aan mijn volgend triathlonseizoen (terwijl dit seizoen morgen pas begint). Voor 2010 zit vandaag volgend wedstrijdschema in mijn hoofd: mei halve triathlon Leuven, juli Iron Man Frankfurt, augustus Iron Man Embrun (midden in de Alpen met tijdens het fietsen 5000 (!) hoogtemeters waaronder beklimming Col d'Isoar). Maar we zien wel.
Eerst morgen eens uit alles uit de kast halen in Leuven.
iets heel erg rustigs mocht ik nog doen vandaag: eens 30 minuten zwemmen of loslopen.
Zwemmen zou het nuttigst geweest zijn, voor het watergevoel. Maar gisteren had ik een serieuse snotvalling. alles is nu weer hersteld, heeft geen zin om in de Blaarmeersen onmiddellijk weer een nieuwe snotvalling op te lopen.
Lopen dus, nou ja lopen, ... joggen eigenlijk, want hartslag mag niet de hoogte in
Qua hartslag en gevoel was dat zeker joggen. 55% hartslag da's niks natuurlijk. Perfect gedaan wat ik moest doen dus. Maar dat levert blijkbaar wel nog 13 km/u op. Mmmmmmm heerlijk. Geen enkel moment versneld, rustig losgelopen. Je voelt die versnelling in je benen zitten, maar je laat ze daar mooi zitten tot zondag. Leuven, here we come.
Altijd raar die laatste week voor een wedstrijd. Je mag bijna niet en niet te hard trainen, en dat voelt heel onwennig aan. Je lichaam is het al maanden aan een stuk gewoon om onder druk gezet te worden, en dan plots de decompressie. Geen coke voor mij tijdens zo'n periode, maar liters water. Hydrateren tommeke, hydrateren! Vorige jaren zat zo'n rustige week telkens helemaal op het einde van het seizoen, ik trainde keihard en 9 maanden aan een stuk voor één wedstrijd, en dan was mijn seizoen gedaan. Nu rij ik voor het eerst een echt seizoen (Leuven, Brasschaat, (Donk), Gérardmer). Dat betekent dat ik dus zo'n rustige week heb midden in mijn trainingsseizoen. Voelt raar, maar zondag wil ik er een lap op geven, dus het moet!
Vandaag de laatste korte test op de triathlonfiets.
Eerst 5,5 km losrijden en dan even testen op den dijk: 7,5 km op het groot blad tempo maken aan een hartslag 75%-80%, continu tussen de 35,5 - 37,5 km/u. dik ok. In het terugrijden op den dijk zelfde afstand iets minder intensief (70-75%) en op klein blad. Zat continu tussen 34,5 - 35,5 km/u. Daarna weer 5,5 km uitbollen.
't Zit goed jongens. Maar zoals steeds voor een wedstrijd begin je dan te denken: zou ik niet beter wat compacter zitten (stuurtje nog iets dichter zetten?), zou ik nu op groot of klein blad rijden zondag? De antwoorden zijn duidelijk hoor: 1. ik sleutel nu niet meer aan de fiets 2. ik probeer sowieso op het groot blad. Maar .... muizenissen voor de wedstrijd, heel herkenbaar van vorige jaren.
Toch ben ik nog nooit zo rustig geweest, en dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik dit jaar meerdere wedstrijden rijdt. 'Het' MOET zondag niet gebeuren, want er komen nog kansen. Als het goed zit, betekent dat ook dat ik zondag bij het fietsen nog iets dieper ga gaan. Bekoop ik dat later bij het lopen, dan is dat spijtig, maar niet erg. Dan heb ik weer iets bijgeleerd voor de volgende wedstrijd. Kan ik een sterke wedstrijd fietsen en daarna bij het lopen toch nog lang in het rood blijven gaan, dan zou het zondag wel eens een persoonlijke toptijd kunnen worden.
Gezwommen in de Blaarmeersen in de regen. Gek? nee hoor, zondag gaat de wedstrijd ook in de regen gewoon door hoor. Bovendien, tijdens het zwemmen besef je nauwelijks dat het regent. Is enkel wat vervelend als je daarna in de regen van kledij moet wisselen.
Voor de rest: niet echt een goed watergevoel vandaag.
Na 10 minuten heel rustig opwarmen, 23m30 een free run: tempo lopen, maar niet overdrijven... (dat tempo was zowat aan 14 km/u), daarna weer rustig uitlopen. Al was de snelheid mooi, eerlijk gezegd liep het niet echt goed. De fietsstage in de Vogezen is helemaal nog niet verteerd. Vermoeide benen, vermoeid lijf. En zondag is er wedstrijd. Dus ik moet gewoon kalmpjes aan doen deze week. Morgen zwemmen en waarschijnlijk vrijdag ook, want tegen zondag moet ik een goed watergevoel hebben. Donderdag zal ik nog eens gaan fietsen, wat losrijden op de triathlonfiets. Zaterdag platte rust...
Zondag ga ik een poging doen om onder de vijf uur te geraken. Zou mooi zijn. En natuurlijk ga ik ook proberen om tijdens het lopen de achterstand op David op te halen, al zal 20 km daarvoor waarschijnlijk te kort zijn.
's Ochtends voor het vertrek naar het thuisfront nog een korte rit. Onmiddelijk een korte maar zware klim de Col du Brabant op. Na 3,5 km rijden hebben we 200 hoogtemeters gemaakt. IK spring weg, rijd heel sterk maar op het einde rijdt David me toch weer 25 meter los. Het afdalen begint beter en beter te gaan. Heerlijk! Vanuit Ventron beginnen we dan aan de lange beklimming van de Grand Ventron. Een heerlijke lange trage. Ik rijd sterk, en de laatste 2 km spelen we een beetje met demarreren enzo. Alweer moet ik David 20 meter geven. Peter doet er alles aan om me op te eten, maar ik slaag erin hem net af te houden. En dan de laatste afdalingen naar La Bresse. Zeer technisch op slecht wegdek, maar het lukt heel goed. Het zit erop. Wat een heerlijk fietsweekend. En het zelfvertrouwen, dat staat nu wel heel hoog. Nu ik beslist heb er volgende zondag in Leuven een echte wedstrijd van te maken, zal ik deze week minder moeten trainen, veel recupereren. Denkwerk verzetten nu dus o mdat schema aan te passen. Voor wie zondag wil komen kijken. Op het Leuvense Ladeuzeplein, kan je ons 4 keer zien passeren op de fiets, 3 keer tijdens het lopen. Het zwemmen gaat door in Rotselaar.
Een 2e zware dag staat vandaag op het menu. We doen redelijk wat klimwerk, en beslissen om op elke top op elkaar te wachten.
Eerst Col de la Feigne, daarna een straffe afdaling. Peter en David leren me de trucs om me in de bochten te gooien, en het lukt wonderwel. Dat de wegen nu droog liggen (het is zomerweer vandaag) helpt ook natuurlijk. We stijgen weer naar de kam, vlammen weer de vallei in, en beginnen dan aan de col du Bonhomme via een kant waarlangs niemand hem neemt. iedereen neemt de grote baan, wij nemen een klein baantje en worden geconfronteerd met stijgingspercentages van vermoedelijk 14-15%, niet efkes maar heel lang. David trapt zijn ketting af. Ik rij met Peter naar boven. Hij komt uiteindelijk 25 meter achter mij boven. Hoe ik hier mijn 39 blad heb rondgekregen is mij een raadsel, voor het eerst wou ik dat ik net als David een echt klimblad (34) had gestoken. Maar...alweer een zeer sterke prestatie. Boven een lange stop, tot David met een nieuwe ketting bovenkomt. Dan maken we nog een lus via Col de Bagenelles om de vallei in te duiken en de col du Bonhomme nog eens op te klimmen vanuit het Oosten. Daar spelen e een beetje. David springt krachtig weg, Peter en ik proberen het gat te dichten, maar stranden telkens weer op 25 meter waarop David opnieuw wegrijdt. Sterk staaltje van David. En voor het eerst op deze 2 dagen begin ik de verzuring in de benen te voelen. Ik kraak en roep Peter dat hij moet gaan, ik moet 20 hartslagen terugschakelen. Boven blijkt de achterstand serieus mee te vallen. De col du Calvaire verderop bevestigt dat het vet van de soep is, maar op de route des Crétes vlammen we toch alweer met het groot blad over de kam van de route des Crets. Aangekomen op Schlucht wacht er ons een heel lange afdaling naar La Bresse met een zeer strakke tegenwind. Dus toch nog een trainingsinspanning... Heerlijke dag, mooi weer, straffe training. En...Philippe en Alex hebben ook de 98 km volgemaakt. Chapeau!
Net aangekomen in La Bresse (Vogezen) met David, Peter, Alex en Phil en onmiddellijk de fiets op voor een pittige rit. Voor mij een primeur. Ik fiets nog maar voor het vijfde jaar, en cols hebben nog nooit op mijn menu gestaan.
Fietsen 4:40:32; 102,8 km
We starten met een trage maar heel lange klim naar Col Des Feignes en vandaaruit verder naar Col de La Schlucht. Ideaal om op te warmen want allemaal aan lage steigingspercentages. Dan splitsen we. Philippe en Alex blijven op de kam. Ik duik samen met Peter en David de vallei in, een zinderende afdaling van 18 km naar Munster. We gaan daar immers 2 straffe cols doen. Wel spannend daar aan de voet van Le Petit Ballon, een col van 9 km met een stijgingspercentage van 8 à 9%. Benieuwd wat dit gaat geven. Ik ben onmiddellijk vrij furieus, probeer er een pittig tempo op na te houden. Ik zit onmiddellijk in de zone 162-179, hartslagen van 90-100% dus. Dat betekent dus in het rood rijden. Ik beslis vrij snel dat ik deze col eens ga testen hoe lang ik in het rood kan rijden, de volgende cols doe ik dan wel rustig. David, 15 jaar fiets- en klimervaring, een betere fietser dan me, en in de vorm van zijn leven, klimt naast me. Maar al snel blijkt dat hij het lastig heeft met het tempo. Je voelt het aan alles. Het geeft me vleugels natuurlijk. Hij moet 2 keer lossen op een zwaar stuk, maar komt terug op een minder steile strook. 1 km voor het einde kraakt hij en sla ik een groot gat. Fantastisch gevoel. Maar 100 meter voor het einde op een heel zwaar stuk parkeer ik een beetje en hij doet een ultieme jump waardoor we samen op de top komen. Ik ben enorm blij, want mijn eerste echte col was verbazingwekkend. Ik heb een klein uur in het rood gereden, en heb David in de problemen gebracht. Waow! We beklommen de Petit Ballon in volle zon. Als Peter bovenkomt, beginnen de afdaling in onweer: regen, hagel, bliksem, donder. En ik rij plat. Merde! Peter en David komen me helpen. Echte maten! De rest van de dag rijden we in wind en regen. we doen nog de Col du Platzerwassel, rijden door naar Markstein, dalen naar Wilderstein en doen de col du Bramont. Ik neem die 2 cols aan lagere hartslagen moeiteloos. David rijdt nu zeer goed en een beetje voor me uit.
What a day: ik heb gemerkt dat mijn conditie outstanding is, dat ik eigenlijk een klimmer ben, en....dat ik echt niet kan afdalen in de regen.
Onder de douche in La Bresse neem ik een beslissing. Volgende week wordt de halve triathlon in Leuven geen training. Nee, ik ga daar volle gas geven.
