10u30 RUN 0:48:03; 10,56 km; gem hSL 142; max HSL 164
Vandaag wou ik eens testen of het wel zin heeft om mee te doen in Berlare. Kan ik tempolopen met de hamstringproblemen. Wel de test is geslaagd : de rustdag gisteren heeft de blessure al serieus verlicht. IK liep aan extensief tempo maar na 5,5km liep ik vijf keer een 200m à 16-17 km/u met telkens 200m recup ertussen. Ging goed. Ik start zaterdag, en zie wel waar ik uitkom. Ik zie Berlare als een doorgedreven training.
13u SWIM 0:43:00; 2160m
In de Blaarmeersen. Even getest met snelheid. EEns 270 meter (de lengte van het baantje ter hoogte van het strand) gezwommen met een agressieve en zeer snelle slagomwenteling. Dat kost me waanzinnig veel energie voor 5 seconden winst per 270 meter. Dat is dus niet de weg die ik moet inslaan. Daarna slaagde ik er in om dezelfde tijd te zwemmen met een 270 m waarin ik de lange slag gecombineerd krijg met een krachtige catch. Als ik me op die 2 aspecten tegelijkertijd kan focussen, krijg ik vanzelf een beter tempo in mijn slag, en zwem ik redelijk energie-efficiënt. David heeft vorige week ook gezien dat ik met mijn linkerarm te schuin insteek. Er zit dus een onevenwicht in mijn slag. Ook die probeer ik er nu uit te halen. Voor zaterdag verwacht ik niet echt een goeie zwemtijd. Maar ik ga toch proberen om eens niet achteraan in het pak te starten. Kwestie van eens iets anders uit te testen in een B-wedstrijd.
IK heb wel zin in de wedstrijd in Berlare, maar toch blijft het een wedstrijd waar i keen dubbel gevoel bij heb. 't Is immers een stayer wedstrijd, en dat vind ik sowieso een negatie van de eigenheid van triatlon. En voor mindere zwemmers zoals mij is dat natuurlijk een groot nadeel, want ik zit meestal in zwakkere pelotons. Bovendien mag ik in Berlare omwille van de stayerreglementen niet rijden met mijn tijdritfiets, dus moet ik mijn oude racefiets terug van stal halen. Die is echt quasi versleten, ik ga hem bovendien deze winter vervangen door een nieuwe. Toch wel wat frustrerend om mijn helblauwe tijdritmachine thuis te moeten laten. Nu ja, eens de wedstrijd bezig is, zal het waarschijnlijk wel weer pure fun worden.
Vanavond eerst nog eens gaan proeven van Morrissey op de Lokerse Feesten.
12u30 RUN 1:19:33; 15,45 km; 13,3 km/u; gem hSL 147; max HSL 165
Toch met enige reserve begonnen aan deze tempoduurloop, gezien de hamstring blessure. Maar bij het lopen heb ik er opvallend minder last van. ik voel het wel maar onvoldoende om me te weerhouden van een training aan snelheden tussen de 13 en 14 km/u. Al bij al een zeer goede training dus.
Normaal gezien doe ik zaterdag, puur voor de fun, mee aan de kwarttriathlon van Berlare. Als ik daar wil meedoen, moet de blessure wel verbeterd zijn - anders kan ik geen enkele kracht zetten op de fiets. En op een kwart wil ik ook wel 15 km/u lopen hé. Donderdag test ik nog even met een paar intervallekes of dat lukt met mijn blessure.
Wat gisteren nog niks ernstigs leek, werd vandaag een probleem. Ik voelde deze ochtend al dat mijn hamstring een echte blessure aan het worden was. De geplande klimtraining in de Vlaamse Ardennen werd dan ook geschrapt en vervangen door een vlakke rit, gedeeltelijk samen met Chris V. Maar zelfs die vlakke rit kon het probleem niet maskeren. Ik had veel pijn - na een kilometer of zestig heb ik een paar kilometer zelfs serieus op mijn tanden moeten bijten. En bij thuiskomst kreeg ik mijn linkerschoen niet uit mijn klikpedaal. Ik hink op twee gedachten : 1. Zeer vervelend in 't vooruitzicht van Gérardmer, een echte klimwedstrijd 2. Man, gelukkig dat dit niet voor Zurich gebeurd is.
14u BIKE 2:33:16 ; 74,7 km; 29,2 km/u; gem hSL 112; max HSL 157
13u RUN 1:02:33; 13,61 km; 13,1 km/u; gem hSL 134; max HSL 162
Een looptraining met de 2 kids als begeleider op de fiets. Ze worden echt groter : wat voor mij een zalige looptraining was, was voor hen een leuke fietstocht. Op een bepaald moment reed Robben met de fiets voor mij, en ik liep aan een goed tempo langs de dijk achter hem. En plots droomde ik weg naar de beelden van Faris Al -Sultan vorige week in Frankfurt. Hij liep aan de leiding, en dan word je zo begeleid door iemand van de organisatie per fiets. En ik .... ik droomde efkes weg ...dat ik nu aan de leiding liep tijdens zo'n Ironman. Schone korte droom.
Voor de rest - ik heb er tijdens het sporten niet echt last van - maar daarna wel : ik heb redelijk veel last aan mijn linker hamstring. 't Lijkt op een kleine verrekking, maar niets echt ernstigs denk ik . Toch in de gaten houden.
Even een update over het Ironman gegeven. Drie weken geleden in Zurich leek ik wel beslist te hebben nooit meer een full distance Iron Man triathlon te doen. Ondertussen heb ik al veel nagedacht over die beslissing, heb ik rustig kunnen nagaan waarom ik dergelijke stelling innam, en heb ik alles eens op een rijtje kunnen zetten.
WAt is er dan zo mis met een volledige afstand Iron Man?
Eigenlijk niks, ik zal zelfs meer zeggen : het zijn de mooiste wedstrijden, de meest overweldigende en veeleisende sportervaringen die ik ooit al heb beleefd. En geen ander sportmoment komt ook maar enigzins in de buurt.
Maar..... nadat ik de laatste 4 jaren drie keer getraind heb voor zo'n Ironman, kwam ik tot de volgende twee vaststellingen:
1. Combinatie met gezin? Ik heb die trainingen perfect leren inschakelen in mijn dagelijks leven, ze zijn er zelfs onlosmakelijk deel van gaan uitmaken, en ik heb de repercussies voor mijn gezin tot het uiterste minimum kunnen beperken door efficiënte trainingsplanning. MAAR...de laatste 2 maanden voor een Ironman gaat het om zoveel trainingsuren per week dat het nog moeilijk combineerbaar is met gezin en werk. Je komt dan in de situatie dat bij het begin van de dag zowat alles gepland is. En met 'alles' bedoel ik ook alles, ook bijvoorbeeld de tijd die je gaat hebben voor vrouw en kinderen. Je mag het draaien of keren hoe je wilt, maar als je werk en gezin moet combineren met Ironman training, komt het gezin de laatste 2 maanden voor de wedstrijd in de verdrukking. En daar kom ik dus bij reden 1 voor mijn beslissing: ik kan dat niet maken om dat elk jaar weer aan mijn gezin te vragen, zeker gezien de leeftijd van Robben (11) en Jolien (9). Ik weet het : heel veel mensen leggen een gelijkaardige druk op hun gezin omwille van andere redenen zoals bijvoorbeeld workaholic toestanden. Hoeveel vaders en moeders zijn er niet afwezig omwille van professionele ambities? Maar ik hanteer het principe van de aanwezige ouder, daar geloof ik sterk in, dus ....
2. Mag het soms nog eens iets minder zijn? IK kreeg meer en meer het gevoel dat er in mijn hoofd een soort van dwang aan het ontstaan was, een dwang om elk jaar terug voor een Ironman te trainen. Alsof alles dat ietsje minder ambitieus is dan een Ironman plots te min zou zijn voor mij. Die dwang heb ik willen in de kiem smoren alvorens hij te sterk werd. Begrijp me niet verkeerd, ik heb dit seizoen alweer ongelooflijk genoten van de trainingen, maar ik wilde ook het moment voor zijn waarop het een sleur zou worden.
Diezelfde 2 argumenten staan nog steeds als een huis. Maar de conclusie die ik er uit trek is ondertussen wel anders. Ik ga inderdaad een pauze inlassen in mijn Ironman verhaal en ga me in het seizoen 2011-2012 helemaal focussen op de halve afstand. Wat erna volgt dat zien we dan weer wel. Maar ik weet wel dat ik na zo'n jaar waarschijnlijk weer heel veel zin zal hebben in een Ironman avontuur. Dus 2013? 2014? ... we zien wel...
't Was bovendien heel ontroerend om te zien hoe mijn kinderen het betreurden dat ik geen Ironman meer zou doen. Hoe ze er toch ten volle in meeleven, en er ook ongelooflijk trots op zijn dat hun papa een Ironman is.
Mijn gedrevenheid zal ik ondertussen wel niet kwijt geraken, denk ik. Dit seizoen is nog bezig met de voorbereiding op de halve van Gérardmer, maar ik ben nu al druk aan het denken hoe ik volgend seizoen kan aanpakken om weer sterker te worden. Want dat vormpeil, die fitheid, het feit dat je lichaam echt in vorm is, 12 maanden buiten leven met de seizoenen mee, .... dat koester ik enorm.
Terug in het bad vandaag na een paar maanden uitsluitend in open water te zwemmen. 't Was wel het openlucht 50 meter bad in Wachtebeke. Er is alweer veel werk aan dat zwemmen, merk ik. Maar ik heb wel goesting om daar volgend seizoen verder aan te werken.
11U50 SWIM 0:57:00; 2500m
Dit was de work out: 500 IN 150 drills - 250 faster 200 paddles - 200 swim - 200 paddles - 200 swim 500 building up speed 300 easy out
20u WORK OUT 0:15:00
en 's avonds nog wat buik-, rug- en schouderoefeningen
14u30 BIKE 2:09:51; 69,65 km; 32,2 km/u; gem hSL 123; max HSL 152
Een zeer pittige fietstraining vandaag. Voornamelijk in de hoog extensieve zone (HSL 120-130) met twee keer een blokje van 10 à 12 minuten in de intensieve zone (140-150). Ik had echt de gretigheid op de fiets vandaag. Dat zware gevoel in de benen is ook volledig weg. Heb het gevoel conditioneel hersteld te zijn van Zurich. Eens die ballast overboord gegooid is, ontdek je dan wel waar je schade hebt opgelopen : er is immers nog één spier die echt wel pijn doet, en da's de linker hamstring (achteraan de dij), die heeft blijkbaar echt averij opgelopen in Zurich. In de gaten houden.
20u CORE STABILITY 0:20:00
En 's avonds nog twintig minuten rompstabilisatie-oefeningen
Vandaag een strandloop van 14 km. Alweer te rap gelopen eigenlijk. maar ik kan er niet aan doen, ik heb er zo veel plezier aan..... En de bewonderende blikken van de wandelaars deden de rest : vanity oh vanity.....
16u15 RUN 1:02:51; 14 km; 13,4 km/u (tempo 4:29); gem HSL 146; max HSL 163
heel constant : alle kilometers tussen 4:24 en 4:33
Oei oei, de eerste zwemtraining na Zurich, en 't ging niet echt goed. IK had geen kracht om het water aan te vallen, ik was nogal loom in het water. En toen ik tegen het einde probeerde om er een versnelling in te steken, eindigde dat eerder in wat geplets dan in een hogere snelheid. Verdoeme, ik heb veel werk. En net nu David begint te zwemmen als een haai. Hij blijft zijn tijden maar verbeteren. Vandaag was hij zes minuten sneller rond dan mij. Zes minuten, pfff....ik sta machteloos.
Het rare is dat ik denk dat ik weer eens af en toe binnen moet gaan zwemmen om aan stijl en snelheid te werken, maar ik zwem zo graag buiten hé...
En dan onaangekondigd en alle logica tartend zijn ze terug : de goeie benen. Om 3u45 thuisgekomen van de Gentse Feesten en om 13u al de loopschoenen aangetrokken voor wat efkes loslopen moest worden, en vanaf de eerste meters had ik een raar gevoel, alsof er ergens een turbo knop ingedrukt stond. Ik heb me eigenlijk gans de sessie lichtjes moeten inhouden, want het gevoel om eindelijk die kracht in de benen terug te voelen, was machtig.
13u RUN 0:42:42; 9,7 km; 13,6 km/u; gem HSL 137; max HSL 156
Hier zijn de kilometergegevens:
km 1 : 4:43 (gem HSL 114) km 2 : 4:24 (gem HSL 128) km 3 : 4:33 (gem HSL 131) km 4 : 4:20 (gem HSL 137) km 5 : 4:08 (gem HSL 142) km 6 : 4:31 ( gem HSL 144) km 7 : 4:23 (gem HSL 142) km 8 : 4:21 (gem HSL 145) km 9 : 4:14 (gem HSL 148) km 10 : 4:20 (gem HSL149)
Ik zeg het voorzichtig maar toch met vastberaden en hoopvolle toon : I'm back on track!!!
14u15 BIKE 1:58:11; 60,68 km; 30,6 km/u; gem HSL 116; max HSL 143
Wie bovenstaande gegevens van deze extensieve training bekijkt, zou kunnen denken dat ik terug 'on track' ben. Het lijkt wel alsof ik terug aanknoop met de vorm waarin ik zat. Hartslag schoon in de extensieve zone, en tempo aardig hoog. En ok, dat klopt wel, da's een stap vooruit, maar anderzijds ....schijn bredriegt. Ik heb quasi gans de rit last gehad van pijnlijk beenspieren : vooral de hamstrings waren pijnlijk. Een comfortabele rit was het dus allesbehalve. Daaraan kan ik goed merken dat mijn lichaam nog niet helemaal hersteld is van de roofbouw van een Iron Man. Ik moet dus echt behoedzaam te werk gaan bij de opbouw naar Gérardmer. Echt vermijden dat ik overhaast probeer om tegelijkertijd lange en intensieve trainingen in te bouwen. Het is dus zoeken naar de juiste balans tussen 'luisteren naar het lichaam' en 'het lichaam onder druk zetten om beter te worden'.
11u RUN 0:44:00; 9,26km; 12,6 km/u; gem HSL 133; max HSL 160
Nee, ik krijg Zurich echt niet uit mijn lopersbenen. Dat lopen blijft relatief moeizaam verlopen. Ik krijg niet echt vat op een vloeiend tempo. Het bonkt en blutst allemaal wat meer dan de afgelopen maanden.
19u30 CORE STABILITY 0:30:00
En 's avonds nog een half uur core stability. Ondertussen ook proberen weerstaan aan de goesting om nog eens naar de Gentse Feesten af te zakken.
Rustige eerste rit na Zurich. fietsbenen waren ok. Ik keek ook eens of de dijk tussen schellebelle en wetteren nu al afgewerkt was, en ... zo werd ik de eerste veldrijder met tijdritfiets.
Voor het eerst sinds Zurich de loopschoenen opnieuw aangetrokken, voor een rustig ochtendloopje. In het begin ging het toch wat moeizaam, op den duur kwam ik toch in mijn tempo. Het zal toch nog efkes duren alvorens ik me opnieuw krachtig en fit zal voelen, heb ik de indruk. Zo'n Iron Man is toch wel een aanslag op het lichaam blijkbaar.
8u RUN 0:38:49; 7,8 km; 12,1 km/u; gem HSL 119; max HSL 136
AArzelend ga ik van start met de heropbouw van mijn trainingsplan. Ik begin vandaag met een half uur rompstabilisatie-oefeningen en schouderspierversterkende oefeningen. De volgende 2 dagen zal mij dat stijve schuine buikspieren opleveren.
Nog even iets over de Iron Man Zurich. Er was ook de wedstrijd binnen de wedstrijd tussen David en mij. David heeft de grootste VO2 max, een grotere zuurstofopnamecapaciteit dan mij dus. In principe zou je dan kunnen verwachten dat hij het altijd wint van mij op de lange afstand. Maar niks is minder waar...op de Iron Man afstand win ik het van hem, ook al is het soms zeer nipt. En waar ligt dan het geheim. Het geheim ligt hem in mijn vele loopkilometers in de voorbereiding. David is in oorsprong een coureur en fietst dus heel veel. Hij heeft vrij veel blessures bij het lopen, en heeft het ook moeilijk om fietskilometers te schrappen om zo ruimte te maken voor veel looptrainingen. Het zijn die looptrainingen die er voor zorgen dat ik hem uiteindelijk toch weer klopte. Een analyse van de wedstrijdgegevens zegt voldoende.
David neemt een verrassend grote voorsprong tijdens het zwemmen. Met niet minder dan 13 minuten voorsprong begint hij aan het fietsen, zijn beste discipline. In dat fietsen loopt hij nog meer dan 17 minuten verder uit (en dat had nog zes minuten meer kunnen zijn zonder zijj penalty time voor vermeend stayeren). Ik doe zelf ook een trage 2e wissel, waardoor David met 33 minuten en 12 seconden voorsprong aan het lopen begint. En dan begint de inhaalrace : - de eerste 11 km valt dat nog mee, dan maak ik slechts 6minuten 17 goed. - in de volgende 10 km blijft dat zo wat op hetzelfde niveau, ik maak 5 minuten 47 goed maar dan gebeurt het, David moet zijn tempo zwaar laten zakken (hij komt nooit meer boven de 10 km/u), ik blijf in mijn tempo - tussen kilometer 21 en kilometer 32 maak ik niet minder dan 24 minuten goed - en in de laatste 10 kilometer maak ik nog eens 17minuten en 45 seconden goed, waardoor ik hem voorbij vlam en onmidellijk ter plaatste laat - in de laatste 6 km bouw ik zo nog een voorsprong uit van 11 minuten.
Het is simpel, het zijn de aanhoudende loopweken van 60 à 70 km / week die renderen. Het feit dat ik loop, loop, loop, loop en nog eens loop.... Daardoor haal ik in de laatste 20 loopkilometers meer in dan de voorsprong die hij in de rest van de dag kan bij elkaar zwemmen en fietsen.
We gaan ons nu focussen op de halve afstand, volgens mij de enige afstand waarop ik nooit kan winnen van David. Maar ook dat geeft me weer een doel, zet me opnieuw scherp. Hoe kan ik David verslaan op zijn beste afstand? Ik begin er vandaag aan.....
Eén week na de Iron Man : ik ben terug thuis en de goesting om te trainen komt stilaan terug. Ik heb deze namiddag in de infobrochure van de halve triathlon van Gérardmer gebladerd en het parcours al eens grondig herbekeken. Kortom, het kopje is er bijna klaar voor.
Net even ruwweg mijn voorbereiding uitgetekend :
18 - 24 juli : rustig aan de training terug aanvatten, niks forceren en relatief korte trainingen 25 juli - 7 augustus : eerste zware trainingsblok die wordt afgesloten met kwart triathlon Berlare op 6 augustus 8 - 14 augustus : recupweek 15 - 28 augustus : tweede zware trainingsblok 29 augustus - 1 september : geleidelijke afbouw 2 september : transport naar Gérardmer 3 september : halve triathlon van Gérardmer
Nog een mooi gegeven : ik heb van de 2100 deelnemers de 234e looptijd gelopen. Niet slecht, ook al had ik een nog strakkere looptijd in mijn achterhoofd.
IK zit hier ondertussen al 4 dagen met mijn gezin uit te rusten aan de Walensee, een heel schoon meer in Zwitserland op 450 meter hoogte geflankeerd door bergen die 2500 meter hoogte halen. Vandaag heb ik de fiets voor de eerste keer uit de auto gehaald en ben ik zo'n berg beginnen beklimmen. Verbazend was de vaststelling dat mijn benen volledig gerecupereerd leken. 't Was een zeer steile klim, maar de benen voelden redelijk fris aan. Mar de hartslag, dat was andere koek. Ergens midden op de berg stopte ik efkes, en mijn hartslag bleef maar bonken door heel mijn lichaam, en dat aan een heel hoog tempo. Wijselijk mijn kar gekeerd, en de berg weer afgereden (zalige afdaling!). De recuperatie heeft duidelijk nog wat tijd nodig. Morgen ga ik waarschijnlijk eens met mijn wetsuit in het meer zwemmen. Maar dan wel heel kalmpjes...
Amai zeg, wat was ik zenuwachtig die ochtend van de
wedstrijd. Plots, uit het niets, pokke-zenuwachtig.
Ik had de perfecte voorbereiding achter de rug, keihard
getraind, ook op de juiste manier getraind, geen enkele keer geblesseerd, geen
enkele keer ziek geweest. Nog meer trainen is geen optie meer, dus .
Ja misschien was het dat wel dat voor druk zorgde : alles is perfect gelopen,
nu moet je vandaag maar eens bewijzen wat je waard bent.
Het doel was duidelijk : een Iron Man finishen onder de 11
uur. Eerlijk is eerlijk, in mijn achterhoofd zat er ook nog een best case
scenario, waarin ik eventueel kon gaan voor 10u45, 10u40, 10u35, 10u30, ..
Kortom, het was duidelijk , ik zou vandaag mijn grens opzoeken.
Eens ik om 6u30 in mijn wetsuit aan de rand van het meer
stond, was de stress plots weg. Hier ga ik ongelooflijk van genieten, was plots
de boventoon. Mooi zo.
Wat een supergevoel ook dat er niet alleen hier in Zurich
supporters waren, maar dat ook thuis in België veel mensen via internet mijn
prestaties zouden opvolgen, dat gaf echt een mentale duw in de rug.
De zwemstart viel zeer goed mee. Ik stond wat langs de
zijkant, liet eerst de snelle zwemmers het water in, en had wat geluk om de
grote boksmatch te ontlopen. Vrij snel zat ik goed gepositioneerd om door te
zwemmen. De boeien waren niet duidelijk te ontwaren, maar het was kwestie de
meute te volgen. In het midden van de zwemproef en op het einde moesten we door
een smalle stukje tussen een eilandje en de oever, en dat zorgde twee maal voor
een mega-opstropping. Daar verloor ik wel wat tijd, maar al bij al had ik een
goed gevoel tijdens het zwemmen. Bij het uit het water stappen, liet ik eens
een blik vallen op mijn chronometer, en dat was toch ontgoochelend : vijf minuten
trager dan de maximum tijd die ik voorzien had. Dzuje.
SWIM 3.8 km; 1u22m08s
Ik zette het snel van me af, maar ook de eerste wissel
verliep niet zo goed : mijn zonnebril bleek nergens te vinden, verdoeme zeg wie
steelt nu de bril van een collega-atleet?
TRANSITION 1 ; 3m15s
Soit, zonder bril de fiets op, en dat ging onmiddellijk
perfect - ik zat snel aan snelheden tussen de 35 en 38 km/u langs het meer van
Zurich. Tussen kilometer 30 en 60 trokken we de bergen in, en ik verteerde de
cols perfect. Goeie benen vandaag! Dan terug een zalige afdaling naar het meer,
en langs het meer terug naar Zurich, waar we nog eens Heartbreak Hill te
verteren kregen, een korte klim met massaal veel volk langs de straat . Waar
is da feestje? Op Heartbreak Hill is da feestje!
En dan beginnen aan de 2e ronde van 90 km, zelfde
parcours. Alles bleef goed lopen, maar tussen kilometer 125 en 150 (tweede keer
in de bergzone) begon er toch sleet op te komen, ik kreeg het wat moeilijker en
moest wat recuperatiemomenten inlassen. Ik wist dat ik alles moest zetten op
een goeie marathon, en dus hield ik me ook in de laatste 20 km lichtjes in.
Heartbreak Hill bleek de 2e keer bovendien wel een beetje lastiger
dan de eerste keer.
BIKE 183.9 km;
5u49m01s; 31,5 km/u; 1300 hoogtemeters
Na het fietsen heb ik een vrij trage wissel gedaan. Dat was
ik zo gepland. Zorgen dat de kousen goed zitten, dat de schoenen niet te strak
of niet te los zitten.
TRANSITION 2; 4m36s
Ik begon te lopen, en t gevoel zat onmiddellijk zeer goed.
Ik moest me zelfs een beetje inhouden want anders zou ik veel te snel starten.
Starten aan een tempo van 13 km/u was het plan, dus ik zou me aan het plan
houden. Sjonge jonge ik voelde me super. Maar waar ik verwachtte dat tempo 25
km te kunnen aanhouden, bleek de Iron Man ook weer een les in bescheidenheid.
Na 13 km kreeg ik een klop van jewelste. Het tempo stokte, ik voelde me
ongemakkelijk, en het moreel zakte zienderogen. Een paar kilometer heb ik
toen echt fysiek als mentaal lopen vechten tegen mezelf. Donkere momenten, moet
ik zeggen, waarin je echt zwaar op de proef gesteld wordt. Ik moest de mentale
basis weer van nul opbouwen. OK we gaan hier die Iron Man uitlopen, Christophe.
Kost wat kost. En pas later bij veel rekenwerk begon ik te merken dat die 11
uur misschien toch nog haalbaar zou zijn. Ik heb in die kilometers niet alleen
zwaar afgezien, maar ook moeten verwerken dat mijn loopplan niet haalbaar
bleek. Eén van mijn beste beslissingen was dan ook om niet te veel meer op mijn
Garmin te kijken naar mijn tempo, maar gewoon op gevoel te lopen. En
uiteindelijk valt dat dan nog super mee. Mijn supporters gaven me later zelfs
aan dat je aan mijn loopstijl hoegenaamd niet kan zien dat ik aan het afzien
ben.
Tijdens het lopen ontvouwde zich ook het slot van de
wedstrijd in de wedstrijd. David, die voor het lopen een half uur voorsprong
had, kwam in het vizier. Ik kruiste hem één keer ter hoogte van het centrum van
Zurich rond kilometer 27. In de laatste ronde rond kilometer 36 had ik hem bij
de lurven. (David zou ook eindigen in een schitterende 11u07)
Wat me toen nog niet duidelijk was, was of ik onder die 11
uur zou geraken. Het zou een verhaal van net niet of net wel worden. Maar rond
kilometer 39 vermande ik me, en probeerde nog een laatste keer het tempo op te
drijven. Onmiddellijk voel je dat je aan het flirten bent met de grens van
krampen, maar de meet kwam dichterbij en toen ik in de verte de finishzone zag
naderen overviel mij een onbeschrijflijk gevoel van trots. Christophe, you are
an Ironman prevelde ik in mezelf. En toen moest het mooiste moment nog komen.
Iris had mijn kinderen Robben en Jolien over de balustrade gezet en duwde ze in
de voorlaatste bocht naar mij toe. Ze liepen de laatste 200 meter aan mijn hand
mee naar de finish. Dat gaf al een onvoorstelbaar overweldigend gevoel, maar ook
het publiek in Zurich kon dit moment blijkbaar wel smaken, want we werden naar
de finshlijn geloodsd door een oorverdovend applaus vanop de tribunes. Wat een
moment! Wat er dan allemaal door je heen gaat . En Robben en Jolien ook
apetrots. Onvergetelijk!!!
RUN 3:37:16; 11,6
km/u
En wat een finishtijd.
10u56m16s
Onder de 11 uur!!!! Het is gelukt!! Als je dan
weet dat het fietsparcours een kleine 4 km te lang is, mag je zeggen dat ik
ongeveer een normale Iron Man tijd van 10u50 gehaald heb. Een sub 11 dus. Wel,
daar kunt ge mee buiten komen hé.: )
Ik ben bovendien 400e geëindigd van de 2100
deelnemers. Dat is dus bij de beste 20%, dat heb ik nog nooit gehaald in een
triathlon. Top! Ik ben als 1099e uit het water gekomen, in het fietsen heb ik
dan 500 man ingehaald om als 601e aan het lopen te beginnen. En in
de marathon heb ik dan nog 200 man ingehaald. 400e, ik had geen doel
op dit vlak, maar 400e dat had ik toch nooit gedacht.
Decision time
En toch .heb ik besloten dat dit (voorlopig) mijn laatste
Iron Man is. Meer trainen kan ik niet, dat is onaanvaardbaar in combinatie met
een gezin. Een snellere Iron Man kan ik ook niet. Ik stop mijns inziens op mijn
top. Het doet me pijn om dit te beslissen, maar ik wil anderzijds mezelf ook
dwingen om die dwang van elk jaar een Iron Man te verlaten.
Misschien later, als de kinderen groter zijn, dat ik nog
eens aan zon groot avontuur begin. Met triathlon stop ik zeker niet, ik ben
nog steeds tot achter mijn oren verliefd op deze sport. En ik mag er niet aan
denken dat ik de wekelijkse zwem-, fiets- en looptrainingen zou moeten missen.
Its my way of life. Maar nu ga ik me concentreren op de halve afstand, denk
ik.
Deze beslissing hing al ergens in mijn achterhoofd, maar ik
verdrong ze telkens weer omdat ik er niet wou van horen. IK heb deze beslissing
eigenlijk tijdens de wedstrijd genomen, en - raar maar waar - dat heeft mij
geholpen om in moeilijke momenten net dat stukje extra te geven.
Ik wil al mijn supporters van harte bedanken. Diegenen die
in Zurich erbij waren : Iris, Robben, Jolien, An, Sien, Nel, Ignace, Katleen,
Bram en Senne. Zij waren een fantastische steun ter plaatse. Maar, raar maar
waar, ook alle mensen die thuis alles volgden via Ironmanlive waren een grote
steun. De wetenschap dat mensen achter de lap top meeleefden met wat er hier in
Zurich gebeurde, was tof om tijdens de wedstrijd bewust van te zijn. Vooral als
ik over mijn tijdsregistratiemap reed of liep, moest ik daar regelmatig aan
denken.
Binnenkort moeten er wel fotos zijn en misschien zelfs een
filmpje van de finish. Ik laat het jullie zeker via deze blog weten.
En dan nu . Vakantie met het gezinnetje, daarna Gentse
Feesten, en dan weer beginnen trainen voor de halve triathlon van Gérardmer. Ik
hou jullie op de hoogte. Ciao!!
Donderdag test ik nog even met een paar intervallekes of dat lukt met mijn blessure.
