Deze avond een telefoontje gekregen van mijn maat Chris. Hij is de gast die aan de bron staat van mijn omslag van gedreven caféganger naar gedreven atleet. en ...hij is ook gediplomeerd verpleger. Hij overtuigde me met zijn kennis dat die wonde niet meer open kan 'waarschijnlijk', en hij kon me overtuigen om verder te gaan dan mijn gevoel me nu toeliet. "die wonde is nu al 9 dagen geleden genaaid, dat kan in principe niet meer misliepen...was zowat de boodschap". Het was het duwtjke in de rug dat ik nodig had. Ik rolde mijn work out matje uit, en begon gelegen op mijn rug en met de benen in de lucht losweg de fietsbeweging uit te voeren, daarbij beetje per beetje de hoek van mijn knie scherper en scherper makend. het trok serieus tegen, maar beetje per beetje werd het wel soepeler, en vooral ..;ik durfde steeds verder en verder gaan. Op een bepaald moment zat ik mijn knie te stretchen met mijn knie bijna volledig geplooid. Dat was het teken om efkes op de rollen te proberen fietsen...en jawel het lukte. Morgen begin ik dus weer te fietsen. De zon schijnt dus weer in Merelbeke. Ik heb voor de eerste keer weer een trainingsschema kunnen maken voor volgende week. Uitgangspunten voor dat schema: - bij lopen kan alles (zie ook de 43 km in de vorige 3 dagen) - bij fietsen begin ik morgen met één uur op de rollen. Als dat lukt zijn we dinsdag al weg voor een rit van 3 uur - bij zwemmen ga ik ervanuit dat ik vanaf zaterdag weer zonder enige remming alles kan
Morgen ook bezoekje aan de dokter - misschien kunnen de draadjes er al uit, we zien wel.
Maar Chris, die verdient alweer een dikke pluim voor het mentale oplapwerk. Merci maat!
Ik kan met mijn rechterbeen geen enkele pedaalslag met een fiets aan. Wanneer je fietst plooi je je knie meer dan 90 graden. Als je dat doet, dan komt de meeste druk op de huid die aan de voorkant juist onder de knie zit (allez eigenlijk juist een centimerke meer naar de binnenkan). Laat het nou net daar zijn dat mijn gehechte wonde zit. Kortom, ik ben radeloos. Wanneer gaat die huid soepel genoeg zijn om opnieuw de simpele fietsbeweging te kunnen maken, laat staan om er kracht op te zetten? In de zwartste momenten vraag ik me af of ik ooit nog normaal ga fietsen, of dat ik ook zo ene ga worden die met zijn knieën open gaat fietsen. Een beweging die ik wekelijks gedurende uuuuuuuren uitvoerde, is nu dus onbegonnen werk. Vier weken voor een Iron Man komt dat besef aan als een mokerslag.
Ik heb 45 minuten arm- en buikspieroefeningen gedaan.
Maar één ding ben ik nu beetje per beetje aan het verliezen, en da's de kracht van mijn positief denken. Ik kan het nog moeilijk opbrengen.
Wat een gedoe: eerst door mijn vrouwtje ingepakt worden met 3 lagen waterproof flexibele tape (of zoiets), dan met de gasten naar Wachtebeke rijden om daar in het 50 meter bad te testen. Daar aangekomen blijkt het 50 meter bad gesloten wegens een namddag van de Vlaamse zwemliga. Kunnen ze dat dan niet aankondigen op hun website? Terug Naar Merelbeke om daar in een overvol zwembad alsnog de test te doen. Na 600m was het al boeken toe: die zogenaamde waterproof tape was al getransformeerd in een waterzak. De wonde lag al te weken. Zwembad uit en de wonde onmiddellijk ontsmetten en met een haardroger uitdrogen. Godverdoeme!!!! ik ben het spuugzat.....
Zwemmen 0u14m; 600m
test mislukt en watergevoel kwijt
Lopen 0u40m; 8,3 km; 12,45 km/u
loslopen
Zo kan het echt niet blijven duren. Ok. Met zwemmen zal ik dus nu maar wachten tot de draadjes eruit zijn. Daarna doe ik dan wel een paar zwemintensieve weken. Maar ik moet dus dringend die fiets op hé. Morgen nog eens testen op de rollen, want die wonde moet toch eens soepel beginnen worden hé. Als ik elke dag blijf lopen, dan ga ik mezelf kapotlopen, en blaren kweken.
Dat trainen dat ik de laatste 30 weken gedaan heb, eigenlijk is dat een soort mantra: een vast terugkerend patroon dat het ritme van je leven bepaalt en waar je je helemaal in laat meesleuren. Da's echt iets zaligs hoor. Ik voel dat nu....die mantra is onderbroken, en dan ben ik de melodie in mijn leven een beetje kwijt, ik loop een beetje verloren tussen de muziekinstrumenten, die plots zwijgzaam in de hoek staan....
Allez tot hiertoe mijn pseudo-literair intermezzo. Terug naar de feiten
Voila sé. Dezen doden pier is terug. Efkes 25 km onder de loopschoenen laten passeren. Ik was bovendien een klein beetje te gretig. Heb er een laag extensieve loop van gemaakt, terwijl een lsd loop met af en toe extensieve stukjes de bedoeling was. Ook logisch hé, na zo'n 5 dagen geheelonthouding, die gretigheid. Heb 2 keer dezelfde tour gelopen, en de eerste keer liep ik die aan 1u0m30s, de tweede keer aan 1u1m30s. Da's een wel zeer licht verval. De laatste 15 minuten voelden nochtans toch wel wat zwaarder aan. Back on track!!!!
YIIIIIIIIIIIHAAAAAAAA! test 2 gelukt. Ben gaan lopen, en dat ging goed. Belangrijkste vaststelling: ik ondervind geen enkele last van mijn knie. Meniscus, botten, aanhechtingsspieren...ze lijken allemaal onaangetast. Ik heb duidelijk geen verdoken kwetsuur opgelopen bij mijn val. Dus...ik hoef me enkel nog zonde te maken over de gehechte wonde. Die mag hoegenaamd niet terug open gaan. En dat is ook niet gebeurd tijdens deze looptraining. Ik ben zeker 5 keer gestopt tijdens deze training om mijn wonde te checken. het rare is dat je bij elke stap die wonde voelt. En dat je in je hoofd die wonde zowat elke minuut denkt te voelen opengaan. Wat voel je? tja...een soort gekriebel. Is dat nu die kroet, is zit er daaronder wat vlees te kriebelen, of...brrrrr ....zit er daaronder huid of vlees los te komen. Kortom met een leeg kopke zijt ge toch niet aan het lopen hoor. Maar eind goed al goed...t was natuurlijk ook een zeer vlotte training. Vijf dagen niet getraind en dan met frisse benen zo'n korte training. Tja...dat ging lekker natuurlijk. Back in business!!!! nog even wachten met fietsen en zwemmen natuurlijk, maar we kunnen al lopen. oefte!
Vandaag test 1: fiets op de rollen gezet eneen licht steekske proberen ronddraaien. Na 2 minuten was ik er weer af. Ik durfde niet... bij elke omwenteling was er één moment (waarbij mijn knie het meest gebogen is) waarop ik vond dat mijn wonde (die ondertussen onder een dikke kroet verstopt zit) te zwaar onder druk stond. 't Is zo moeilijk in te schatten, maar ik durfde niet. Stel je voor dat i kdie wonde openrijt, dan mag ik de triathlon in neerpelt wel vergeten hé. Heb me dan maar 45 minuten beziggehouden met arm- en buikspieroefeningen. Oh ja, ben meer dan 1 kg verzwaard door niet te trainen... Morgen test 2
Geduld is het enige wat me kan redden. Vandaag bij de dokter geweest. De wonde geneest mooi, maar is nog niet sterk genoeg om veel druk aan te kunnen natuurlijk. Als ik de wonde zwaar onder druk zou zetten en ze scheurt weer open, mag ik weer van nul beginnen. Voor de rest heeft de crash ook wel gezorgd voor een ontsteking op de meniscus en op de aanhechtingspezen onder de knie. Daarvoor moet ik nu ontstekingsremmers nemen.
Wat betreft trainingen. Een volledige genezing voltrekt zich na 14 dagen. De dokter begrijpt wel dat ik zoveel tijd niet heb. Maar .... - Zwemmen is compleet af te raden. Die wonde geneest trager als ze nat wordt - Fietsen: ik heb gisteren één omwenteling geprobeerd op de fiets. Mijn wonde kan die druk nog niet aan. Gevaar op openscheuren zeer groot. - Lopen: lopen lijkt het minst belastend voor de wonde te zijn, maar dan moet ik wel eerst pijnloos kunnen stappen/lopen. Vandaar de ontstekingsremmers. De dokter verwacht hier een spectaculaire vooruitgang tegen vrijdagochtend.
Als ik vrijdag weer kan beginnen lopen, mag ik dus content zijn. Allez, kaarskes branden hé jongens. Ondertussen ga ik me wat bezighouden met buik- en armspieroefeningen denk ik.
Ik blijf hier voorlopig rondpikkelen op één gezond been. Nog steeds veel pijn, maar voor 't eerst gaat het ietsje beter. Dat ik na 3 dagen zou fietsen of lopen, dat was uitzonderlijk gek optimisme van mijn dokter. Kan mijn rechterbeen niet plooien. En als ik er op steun doet het veel pijn. 200m stappen aan een snelheid van 2 km/u is onhaalbaar. Dat zegt genoeg zeker.
De moral is laag. Ik moet me optrekken aan het gedacht dat het enkel beter kan, en moet hopen dat mijn knie zich in de volgende dagen plots zal herinneren dat het een gewricht is. Wachten wachten wachten....verschrikkelijk!
