Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
29-10-2016
29 oktober Het kanaal Dessel Turnhout Schoten
Er komen
enkele drukke dagen aan. Het fotosalon van onze club startte deze avond met de
receptie en de volgende dagen zal ik daar zo ongeveer de ganse dag aanwezig
zijn, deels om mijn part van de taken te vervullen en ook om kennissen en
vrienden op te vangen, wegwijs te maken en rond te leiden. Geen tijd dus om er
op uit te trekken.
Vandaag ben ik daarom nog maar eens gaan fietsen, zo lang het kan van de herfst
genieten en enkele geocachkes oppikken. Het decor was deze keer de omgeving van
het kanaal Dessel Turnhout Schoten. Geef toe het ziet er daar prachtig uit in
dit seizoen. Als je zoals deze jongen altijd een fototoestel bij hebt dan stop
je toch even als er zich dergelijke taferelen voor je ogen presenteren
Keleine
kelussen, gerote kelussen de kelubleden van Visueel waren deruk in de weer met
setoelen pelaatsen, pelaatjes oppelakken, en een bereed sekala van deringende andere
taken want wij hopen weer een perachtige tentoonsetelling te peresenteren. Na
het werek belijven wij geraag nog wat pelakken om iets te derinken, een feleske
Keristal, een feluitje of een terappist. Het sepeciaalbier van de berouwerij
Leysen beleek ook erreg in terek te zijn. Wij beleven maar peroeven. Pelots
zagen wij enkele keratten met wijngelazen. Kelik, kelik Die moest ik toch nog
fotogeraferenvoor ik naar het verouwtje
ging om te gaan selapen. Ik heb de perent gewoontegeterouw nog omgezet in
zewart wit.
Senapt U de gerap?
De herfst begint
eindelijk zijn reputatie eer aan te doen. De kleuren om ons heen worden steeds
maar warmer en mooier. We moesten vandaag de zon grotendeels missen maar die
heb je ook niet nodig om herfstkleuren vast te leggen. Integendeel, vaak is te
veel zonneschijn de oorzaak van hard licht en van kleur-oververzadiging. Uit
het aanbod van wat ik deze morgen langs me voorbij zag komen tijdens onze
wandeling koos ik deze keer eens voor een palet van overwegend rode tinten. De
bruine, gele, oranje en oker varianten waren ook wel alom aanwezig en die komen
misschien later nog wel eens aan bod.
Er was deze
middag maar één telefoontje nodig om mijn geocachemaatje Jackie er toe over te
halen om samen De Trotse Teutentocht ( GC6JCQJ ) aan te vatten, een niet
eenvoudige maar beloftevolle multicache in het grensgebied tussen Lommel en
Luycksgestel. Niet zonder enige moeite hebben we ons doorheen de verschillende
tussenpunten geworsteld om uiteindelijk ook de tocht met een positief resultaat
te beëindigen. Dat ik dan ook steevast met een rijke oogst van onderweg
gesprokkelde fotos thuis kom is ondertussen wel geweten mag ik aan nemen.
Grenspaal 191, met links, aan de ene - Belgische - kant de Bleekerheide, waar
we hier zicht op hebben, en rechts, aan de andere - Nederlandse - kant het Venakkerbos
en het Stevensbergen-natuurgebied, leek me een geschikt onderwerp om onze
namiddag te illustreren. Ik heb er uiteraard geen idee van hoe die grens hier
precies loopt, maar ik vermoed dat mijn fiets hier op Nederlands grondgebied
staat en die van Annemarie, het vrouwtje van Jackie, in Belgie.
Het is
alweer meerdere jaren geleden dat ik de gelegenheid had een workshop rond
nachtfotografie, georganiseerd door het CVB, mee te maken. In Hasselt was dat
en het praktijkgedeelte speelde zich grotendeels af in de buurt van de sluizen
aan het Albert Kanaal, datzelfde Albert Kanaal waar ook in Herentals sluizen op
de fotograaf liggen te wachten. Mijn liefde voor nachtfotografie en de zin om
ook in Herentals eens iets ermee te doen dateren waarschijnlijk voor een deel
uit die periode.
Ik had dit doel dus al enkele keren vooropgesteld, maar elke keer kwam er weer
iets tussen, nu eens regende het, dan weer kwam ik toevallig onderweg iets
tegen dat me ook wel leuk leek of het gebeurde dat ik ter plekke geraakte en er
geen rekening mee gehouden had dat fotos met lange sluitertijd genomen van op
brug gegarandeerd onscherp zijn als er verkeer over die brug komt
Nog al laat terugkomend van een dagje Aarschot - eerst een mooi cacherondje,
dan een niet gepland verrassingsbezoek aan mijn zus uitlopend op een gezellig
etentje bij Wolf kwamen we deze keer op een geschikt droog moment in de buurt
en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt. Ik ben een verdieping hoger gaan
staan met de camera op statief. Daar heb je zeker vaste grond onder je voeten.
Ook deze keer kwamen er weer enkele wagens voorbij tijdens de lange sluitertijd
opname maar het enige spoor daarvan in de foto zijn enkele gekleurde streepjes
onderin. Ik vind ze zelfs eerder een toevoeging aan de foto dan een foutje.
Het is weer
paddenstoelentijd. Ze zijn, althans volgens mijn bescheiden mening, niet zo dik
gezaaid als andere jaren maar dat belet de onderwerpen zoekende fotograaf niet
er naar op jacht te gaan. Het stereotype van de paddenstoel is natuurlijk de
vliegenzwam. Vraag een kind een paddenstoel te tekenen en je mag er zeker van
zijn dat er een rode hoed met witte stippen te voorschijn komt. Ik had er
gisteren ook al enkele gefotografeerd, maar vandaag kreeg ik in de
Smallebroeken deze kleine familie voor de lens.
Ik heb er een beetje mee gestoeid in Photoshop. Om het rood iets meer in de
picture te zetten heb ik de kleurverzadiging in de hele foto voor meer dan de
helft verminderd, de rode hoeden heb ik uiteraard ongemoeid gelaten. Je mag het
een variatie op het zwart-wit-met-een-rode-toets cliché noemen. Op deze manier
knallen ze er uit, zo kun je er niet naast kijken.
De weermeneren
en weermadammen van alle nationale zenders hadden ons een mooie dag beloofd met
veel zon als de nevel zou verdwenen zijn. Maar die neven verdween niet
Wat een trieste dag was me dat, dit zou ik, zij het een week te vroeg, typisch
Allerheiligen weer willen noemen, kil, klammig en mistig. Dan bedoel ik niet
die mist die fotografen zo leuk vinden, met een laagje net boven de grond, neen,
mist die een vies, nat waas van boven tot onder, van links naar rechts en
omgekeerd legt over alles wat binnen je gezichtsveld komt tijdens een
natuurwandeling. Ik kon het niet beter illustreren dan met deze foto van een
stuk prikkeldraad met flarden spinnenrag en dauwdruppels tegen een nauwelijks
aanwezige achtergrond in de Smallebroeken.
Fotomaatje
Alex is een regelmatige bezoeker van de kasteeltuinen in het Nederlandse Arcen.
Zo wist hij dat er dezer dagen, nog tot 6 november, een avond evenement plaats
vindt: Enchanted Gardens. Ik kreeg de vraag om mee te gaan en ik hapte meteen
toe, achteraf gezien een gelukkige beslissing.
De verschillende delen van deze werkelijk prachtige tuinen waren sprookjesachtig
verlicht, elke afdeling net iets anders en de wandelroute die uitgezet was bood
de nodige afwisseling en verrassingen. Naar mijn smaak waren de gebruikte
kleurtjes misschien soms iets over the top maar al bij al was het echt de
moeite waard. Omdat ik nu eenmaal moet kiezen als ik één foto uit mijn oogst
van de avond wil tonen dan ga ik voor dit beeld van een van de brugjes waarover
de wandeling ons voerde. Tegenlicht is altijd mooi en ook meestal een uitdaging.
Dat was hier niet anders. Ik kon er niet mooi midden voor staan om voor symmetrie
te zorgen, das ook een van mijn dadas zoals de vaste volgers wel weten, ik
wilde namelijk die spots absoluut achter delen van de brug houden om alleen de
stralen te zien in de lichte nevel. Ik moest dus zeer zorgvuldig positie
kiezen. Als dat de toegeving is die ik moet doen om zulke tegenlichtopnames te
schieten dan ga ik er voor J
Vanavond was
ik onderweg om nog eens te proberen bij de Herentalse sluizen iets te scoren qua
nachtfotografie. Dan moet ik voorbij het shoppingcentrum in Olen en dat is ook
een plek waar ik regelmatig eens een tussenstop inlas om eventueel enkele punten
van mijn to-do lijstje weg te werken. Even checken en warempel, de parking
onder de Decathlon was deze keer helemaal leeg. Daar was ik al lang op aan het
wachten. Ik heb er een hele reeks fotos geschoten vanuit diverse standpunten en
perspectieven. Toen ik ze thuis ging beoordelen was er niet echt een
uitschieter en ook na bewerking vond ik de meeste wel oke maar dat detail, die
kleinigheid, dat ietsje waardoor ik zou beslissen dat is m was er niet. Tot
ik na de zoveelste zwart-wit omzetting een cliché uit de kast haalde Zwart wit
met een rood toets , de rode vlakken selecteren en buiten de omzetting houden. Het
is niet origineel, akkoord, maar in deze plaat heeft het wat mij betreft een
toegevoegde waarde. Zo heeft ie wél dat tikkeltje extra.
Ik vermoed dat mijn motorrijdersverleden er
iets mee te maken heeft want ik probeer bijna altijd een alternatieve terugrit
te bedenken als ik ergens naar toe geweest ben. Puur toeval dat ik hier passeerde deze namiddag.
Ik maakte kennis met een herder die voor de VZW Kemp een kudde schapen hoedt.
Het is een van de drie kuddes die de VZW inzet voor natuurbegrazing en rond het
Zilvermeer hebben die beestje behoorlijk wat werk te verrichten. Naar ik hoorde
is dit de meest natuurvriendelijke, goedkoopste en uitstoot-armste manier om
natuurgebieden te beheren. Bijzonder bij geaccidenteerde oppervlaktes zoals
hier is dit de aangewezen methode.
Ik was er eigenlijk al voorbij gereden, had het te laat gezien eigenlijk, ik
kwam terug van Kinrooi waar ik een bestelling van de fotoclub was gaan ophalen.
Via de door de GPS aangewezen snelste route was ik er naar toe gereden en natte
vinger werk bracht met tijdens de terugrit langs deze fotomogelijkheid. Zoals
al aangegeven, ik ben terug gedraaid, heb de wagen op een veilige plek
geparkeerd en ben dan maar eens wat dichterbij gaan kijken, met een aangenaam
gesprek en enkele leuke plaatjes als oogst.
In Photoshop
wil ik wel eens stoeien met de zogenaamde Little Planet bewerking. Het
is eigenlijk niet eens zo moeilijk, voor de ingewijden: je maakt een beetje
creatief gebruik van een filter genaamd poolcoördinaten.
Dat ik daar vandaag op terugviel is puur toeval. Ik voel me nog steeds niet
echt lekker maar in de vooravond vond ik toch dat ik er maar eens op uit moest
trekken. Ik had de macrolens op mijn toestel gezet en het plan was dat ik enkele
paddestoeltjes, bessen of andere herfstsymptonen in het bos zou te pakken
krijgen. Dat viel zwaar tegen, het was overal behoorlijk nat door de regen van
de afgelopen uren, buikliggen was uit den boze en de paddestoelen hadden zich
ook goed verstopt. Daarenboven sleepte ik me na een halve wandeling zowat terug
naar huis, het ging niet zoals het hoort. Bijna terug thuisgekomen zag ik deze
herfstbloeier, onkruid, maar wel mooi genoeg om er de macrolens op los te
laten.
Ik heb een beetje vals gespeeld en ik heb er een afgeplukt, mee naar huis
gebracht, met enkele wasknijpers vast gepind voor een achtergrond van onze al
in prachtige herfstkleuren getooide wilde wingerd. Met de macrolens heb je sowieso altijd al een erg kleine scherptediepte en dat vond ik in dit geval mooi meegenomen om voor een onscherpe achtergrond te zorgen. In fotografie terminologie heet dat bokeh. Toen ik het resultaat zag op
de PC vond ik meteen dat dit een Little Planet bewerking waard was.
Iedereen die
op deze dag even de neus buiten de deur heeft gestoken zal wel weten dat dit
geen foto van vandaag is. Ik ben namelijk een beetje ziekskes Ik vermoed dat
ik iemands griep heb overgenomen en zelfs de ochtendwandeling met Phaido heb ik
aan me laten voorbij gaan. Ik ben dan ook niet aan fotograferen toegekomen.
Ik gun mezelf bij deze het recht om even terug te grijpen naar vorige zondag.
Uit de kunstwandeling toonde ik toen een van de weinige werken waar ik
enigszins in kon komen. Ik vertelde er ook bij toen dat de wandeling op zich
helemaal ok was. Dit plaatje kan dat dan weer illustreren. De vijver bij het
fiets- en wandelcafé De Bever ligt er in tegenlicht gezien op zijn mooist bij.
Hopelijk gaat het morgen al een beetje beter, ik ga na de 4de warme
wijn met kaneeltussen de lakens. Ik heb
zo mijn eigen routines om ziektesymptomen te bestrijden.
Ik ben al
een tijdje van plan op een avond eens naar de sluizen van Herentals te rijden
om te zien of daar niks interessants te doen is met nachtfotografie. Deze avond
had ik de camera en het statief in de wagen gelegd. Eerst moest ik nog naar de
vergadering van een werkgroep binnen de fotoclub maar daarna zou ik tot daar
willen rijden. Aangekomen bij het OC dat is waar we vergaderen zag ik dat er
nog licht brandde in de bib ernaast. Dat leek me ook wel een mooi plaatje. In
no time had ik het op mijn geheugenkaartje en op het kleine schermpje van mijn
camera zag het er best OK uit, geschikt voor de dagelijkse blog meende ik, de
noodzaak om nog naar Herentals te rijden was plots veel minder groot.De sluizen blijven daar nog wel even liggen.
In de loop van de volgende weken komen die ook wel voorbij.
De
Kunstwandelroute Reifelen in Hamont-Achel Een goede vriendin had ons er op
geattendeerd en na enig opzoekwerk op het net vonden we dat het een namiddagje
wandelen waard was. Het hoeft niet altijd van de site geocaching.com te komen
vond het vrouwtje.
Puur toevallig waren we vorige week ook al in deze kontreien en qua natuur kon
het bijna niet fout gaan. Dat bleek ook. De wandeling op zich was inderdaad de
moeite waard. Maar wat ons onderweg onder de gemeenschappelijke benaming kunst
werd voorgeschoteld vond ik op enkele uitzonderingen na toch behoorlijk
ontoegankelijk. Ik hou wel van wat experimenteren, maar wat ik voorbij zag
komen, onder het motto vrije geest alles mag kon mij meestal toch maar
matig bekoren. Misschien dat gekende kunstpauzen mij met een klare uitleg meer
inzicht zouden kunnen geven in des kunstenaars gedachtenkronkels, maar als ik
dan toch moet kiezen hou ik het qua foto van de dag toch op een beeld van een
buizenconstructie in een boomvork. Dit begrijp ik tenminste. Ze hebben dit Tunnelvisie
genoemd. Okee, daar kan ik inkomen.
In de loop
van de namiddag was ik er met Phaido nog eens op uit getrokken om links en
rechts wat te fotograferen, te wandelen, een geocacheke te plukken en zo kwamen
we in de buurt van De Blauwe Kei bij een korte maar leuke multi-cache, de
waterval. Waterval is eigenlijk een net iets te overdreven benaming voor het
fenomeen, maar goed, strikt genomen is het er een, zij het een kleintje. Ik
vond de scene evenwel toch een foto waard en het stromende water leek me
interessant genoeg om er een iets langere sluitertijd op los te laten. Phaido in
beeld leek me ook wel leuk, kwestie van een extra element toe te voegen.
Ik had mijn statief in de wagen liggen, die stond gelukkig vlakbij
geparkeerd en ben het maar gaan halen om het water een beetje glad te strijken
en het die satijnglans mee te geven. Te lang mocht de sluitertijd ook weer niet
worden want Phaido wil wel stil blijven liggen als ik het hem vraag, maar 2
seconden vond ik toch wel de limiet. Gelukkig deed mijn model weer perfect wat
er van m gevraagd werd, meerdere keren zelfs want ik heb nog enkele opnames,
o.a. een waar ie langs de andere kant ligt, die heb ik op Facebook gezet. Daar
moesten we wel helemaal voor rond lopen want over dat smalle watervalletje
springen daar past ie voor, de held.
Mijn schatje
is vandaag weer een jaar mooier geworden.
Ik had verschillende fotoplannen en alternatieven in mijn achterhoofd opgeslaan
maar een voor een vielen die in het water, sommige letterlijk omdat het weer
niet meewilde en andere door de ongewilde tussenkomst van onverwachte
bezoekers. Uiteindelijk vond ik de redding bij de feestelinge zelf, toen we
deze avond thuiskwamen van een leuk ( en lekker ) etentje met close friends
Alex en Leentje stond Josee even met de gekregen bloemen voor een gordijn in de
woonkamer en ik zag mijn kans. Ik heb links en rechts, hopelijk net subtiel
genoeg, een klein beetje gephotoshoped, maar als dat bij poppetjes van 20 mag
vind ik dat ik dat bij mijn eigen net iets rijper lievelingsmodel ook mag
Gelukkige verjaardag schatje.
Het lijkt
wel of ie zichzelf aan het bekijken is in een spiegel. In de loop van de late
namiddag zag ik hem toevallig zitten toen ik Phaido even uitliet in de tuin.
Hij was neergestreken op een tuinstoel die nog niet naar zijn
winterslaapverblijf gebracht was. Zon beest verwacht je daar niet meer midden
oktober. Vandaar dat ik nieuwsgierig weer een en ander ben gaan opzoeken.
Blijkt dat ze de eerste vorst niet overleven maar vóór het zover is hebben ze
hun eitjes al gelegd in de grond en tegen dat het voorjaar wordt komen die uit
en zo overleeft de soort. Een sprinkhaan zien in dit seizoen is dus perfect
normaal, weer iets bijgeleerd. De larven heten trouwens nymphen las ik ook nog J.
Hij zat daar alleszins zo stil en ongestoord dat ik rustig de tijd kon nemen om
de macrolens ( Tamron 90 mm ) op mijn toestel te zetten met een 1,4x extender.
Zelfs al stel je dan een klein diafragma in, dan nog wordt de scherptediepte minimaal
en dus heb ik geprobeerd hem langs de zijkant te benaderen. Bij de eerste shots
ging het goed, maar toen ik iets te dicht naderde kwam ie toch plots tot leven
en was ie ribbedebie. Jammer, maar ik had alvast enkele aanvaardbare opnames.
126 mm ( 90 x 1,4 ) F 16 ISO 400 1/40
Na een
voormiddag wandeling met Phaido en een namiddagje computeren met Photoshop,
Facebook, Proshow en Audacity kwam ik deze avond ineens tot het besef dat ik
nog helemaal niks gefotografeerd had vandaag. Ik heb me dan nog maar eens op
een van mijn liefdes gestort: de nachtfotografie. Rond 10 uur ben ik naar de
Buulse kanaalbrug gereden, ik heb de wagen op de parking van de Albert Hein
geparkeerd en ik heb me een half uurtje geamuseerd met lange sluitertijden, met
diafragmasterretjes en met voor- en achterlichten van voorbijrijdende wagens. Hoewel ik bij dit soort fotografie meestal de neiging heb de opname in zwart wit om te zetten vond ik deze keer dat ie in kleur moest, maar dat begrijpen jullie wel neem ik aan...
Voor de geïnteresseerden wil ik graag de gegevens meegeven.
Statief 45 mm f 18 ISO 200 30 sec.
Ik heb er
geen idee van of ik dit onder de rubriek urbex mag klasseren
Toen we deze namiddag langs de Grote Nete fietsten tussen Hulshout en
Westmeerbeek kwamen we langs een grote ingestorte, uitgebrande hangar. Opgeruimd
was er nog niet. Mijn interesse was meteen gewekt en dat resulteerde zoals dat
meestal het geval is in de nodige fotos.
Thuis gekomen heb ik uiteraard opgezocht welk onheil hier voorbij gekomen was. Meneer
Google leerde me dat op 3 augustus het er redelijk apocalyptisch moet aan toe
gegaan zijn. Ik citeer: Onder de open
hangar in de Netestraat, gehuurd door transportfirma Ditraco, stonden een
tiental grote en kleine vrachtwagens. Vermoedelijk vloog het koelsysteem van
een van de vrachtwagens in brand waarna het vuur heeft zich razendsnel
verspreidde tussen de vrachtwagens. De voertuigen raakten zwaar beschadigd en
de hangar stortte volledig in.
Tussen die vrachtwagens stonden blijkbaar ook enkele personenwagens want het
wrak dat ik hier te pakken kreeg lijkt me ik ben niet zeker van een iets
ouder type BMW.
Ook dit jaar
zijn ze er weer, de prachtige gele herfstbloemen die me elke morgen toelachen
door het venster langs de straatkant als ik mijn krantje zit te lezen. Ik weet
al niet meer hoe ze daar ooit gekomen zijn. Waarschijnlijk heeft het vrouwtje,
die in tegenstelling met deze jongen wél groene vingers heeft, ze daar ooit
gezaaid, gestekt, geplant We hoeven er ondertussen al jaaaren niks meer voor
te doen. Als het weer september wordt komen ze vanzelf terug. Het prachtige
najaar heeft er voor gezorgd dat we er half oktober nog steeds van kunnen
genieten. Er zijn wel al de nodige uitgebloeide exemplaren tussen
geslopen maar als je er met je fototoestel naar op zoek gaat krijg je al snel
enkele nog in volle glorie prijkende exemplaren voor de lens. Als er dan één
bloem bezoek heeft van een late nectar zoekende zweefvlieg is dat lekker meegenomen.