Het lijkt wel of ie zichzelf aan het bekijken is in een spiegel. In de loop van de late namiddag zag ik hem toevallig zitten toen ik Phaido even uitliet in de tuin. Hij was neergestreken op een tuinstoel die nog niet naar zijn winterslaapverblijf gebracht was. Zo’n beest verwacht je daar niet meer midden oktober. Vandaar dat ik nieuwsgierig weer een en ander ben gaan opzoeken. Blijkt dat ze de eerste vorst niet overleven maar vóór het zover is hebben ze hun eitjes al gelegd in de grond en tegen dat het voorjaar wordt komen die uit en zo overleeft de soort. Een sprinkhaan zien in dit seizoen is dus perfect normaal, weer iets bijgeleerd. De larven heten trouwens nymphen las ik ook nog J.  
Hij zat daar alleszins zo stil en ongestoord dat ik rustig de tijd kon nemen om de macrolens ( Tamron 90 mm ) op mijn toestel te zetten met een 1,4x extender. Zelfs al stel je dan een klein diafragma in, dan nog wordt de scherptediepte minimaal en dus heb ik geprobeerd hem langs de zijkant te benaderen. Bij de eerste shots ging het goed, maar toen ik iets te dicht naderde kwam ie toch plots tot leven en was ie ribbedebie. Jammer, maar ik had alvast enkele aanvaardbare opnames.
126 mm ( 90 x 1,4 ) – F 16 – ISO 400 – 1/40