Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-09-2013
06 september Onweerswolken?
In de loop van de namiddag kregen we enkele regendruppels
over ons heen, maar veel stelde het niet voor. Toen we in de vooravond van uit
Lommel weer huiswaarts reden dachten we in de verte de eerste tekenen te zien
van een mogelijk klank en lichtspel. Dit soort dramatische bloemkoolwolken zijn
meestal de voortekenen van onweer namelijk. In de veronderstelling dat ik later
op de avond nog wel meer spectaculaire luchten zou kunnen te pakken krijgen, en
daar ben ik als amateurfotograaf echt wel gevoelig voor, stopte ik
veiligheidshalve hier toch ook al eens om enkel fotos te maken. Deze twee
paarden vertellen het aan elkaar: slecht weer op komst. Gelukkig maar dat ik
deze shots alvast op het geheugenkaartje had, want naarmate we dichter bij huis
kwamen klaarde de hemel weer helemaal uit en was er van bliksem of donder in de
verste verte geen sprake meer. De spectaculaire luchten die ik in gedachten had
waren dus ten zuid oosten van Lommel te vinden.
Morgen toch eens checken of ze het in het zuiden van Limburg droog gehouden
hebben
Beducht als ik was voor de tropische temperaturen die
nationale Frank en Sabine ons hadden aangekondigd voor deze namiddag, had ik
mijn dagelijkse lichaamsbeweging er al redelijk vroeg op zitten. Josee wilde in
de voormiddag ook gaan fitnessen in Balance Health Center en gedurende die tijd
kon ik mooi een kort tochtje maken richting Herentals langs de Snepkensvijver
en terug langs het Zwart Water. De kans om op die plekken een of ander diertje
te verschalken in een interessante pose is groot genoeg om er telkenmale ik er
voorbij fiets te stoppen. Deze kikker vond het niet nodig zich uit de voeten te
maken toen ik er de camera op richtte.
Toeval of niet, deze avond zag ik op het journaal dat in Vlaanderen meer dan de
helft van de reptielen en de amfibieën bedreigd is. Ja, dat zal wel als je niet
op de vlucht slaat als er een potentieel gevaar boven je komt staan zwaaien met
iets waarvan je niet weet of het geen zwaar schiettuig is
Op een heerlijke nazomerdag als vandaag is het zalig fietsen
langs het Kempisch Kanaal. En er is ook altijd wel iets te beleven en te
fotograferen voor de allerte hobbyist.
Al van ver konden we zien dat er behoorlijk wat bedrijvigheid was in de buurt
van de Larumse brug. Enkele jongeren lapten het zwemverbod feestelijk aan hun
laars deden wij ook vroeger en ze vierden, naar eigen zeggen, op hun manier
het einde van de zomer. Ze maakten daar ook de nodige fotos en filmopnames bij
en ze vonden het helemaal niet erg dat ik ook even mijn toestel bovenhaalde. Ik
kwam nog even in de verleiding om de Eos te richten op de frisse jongedame die
een eindje verderop lag te genieten in bikini maar uiteindelijk vond ik de
brugspringerij van de waaghalzen toch interessanter het zal de leeftijd wel
zijn.
Ik had geen zwembroek bij, van dat soort exploten was ik vroeger ook niet vies namelijk,
maar Josee is in zon geval sowieso een beperkende factor telkens ik iets wil
doen wat zij te gevaarlijk vindt houdt ze me wel in bedwang met dreigende
echtscheiding, op Duvel-loos dieet zetting en verdere beperkingen van sommige
lichamelijke genoegens. Ach ja, ik durf wel eens vergeten dat ik geen 20 meer
ben. Maar al fotograferend kon ik toch ook, zij het passief, aan de pret
deelnemen. Jammer dat die jongedame niet wilde springen en al even jammer dat
ik de 300 mm niet bij had, dan had ik misschien toch nog even de andere kant op
gericht. J
Ik heb weer eens een flinke fietstocht ondernomen vandaag.
Ik wil sowieso de noodzakelijke dagelijkse beweging blijven nemen en omdat ik
weer behoorlijk last heb van de rechterknie, lijkt mij fietsen minder belastend
dan wandelen. De bestemming werd Westerlo en omstreken, een retourtje van zon
60 km. Als je dan via de abdij van Tongerlo terug richting Oevel en zo verder
naar huis wil rijden kun je evengoed dwars door de abdij fietsen dan er omheen,
zo zie je nog eens iets en heb je de gelegenheid om voor de dagelijkse fotos te
zorgen. Rond vier uur in de namiddag was het licht al niet meer zo hard en ik
kon een mooie serie bijeen schieten. Het enige probleem kwam vanavond. Een
keuze maken was weer moeilijk. De kerk, de abdijgebouwen, het binnenplein, de buitenmuren
dat alles is al genoegzaam bekend en al zo vaak gefotografeerd, daarom koos ik
vandaag voor dit gedeelte dat ze De oude hoeve genoemd hebben. Boven de rode
deur met de venstertjes hangt een bordje waar dat op staat namelijk J. Jammer genoeg laat de
resolutie van de fotos bij deze blog niet toe dat voldoende uitvergroot in
beeld te brengen.
Ieder jaar als het september wordt dan zijn ze er weer.
Die grote gele bloemen die Josee ooit zaaide of plantte dat weet ik al niet
meer komen telkens opnieuw, zonder dat we er iets extra voor moeten doen,
gratis weer de voorkant van ons huis versieren. Vraag me niet naar het merk, in
de bloemologie ben ik niet zo goed, maar ik vind ze wel mooi genoeg om er,
zodra ze in bloei staan, samen met mijn fototoestel enige tijd aan te
spenderen. Als er dan nog een bezoeker is, dan wordt het plaatje dubbel
interessant natuurlijk.
Een tweede foto uit de jaarlijkse BBQ van de motorclub. Toch
is dit er eentje die ik rustig mag dateren op 1 september. Toen het feest op
zijn einde liep in de zeer kleine uurtjes waren we inderdaad al een heel eind
in de nieuwe dag. Wij willen, als beschaafde burgers, natuurlijk de locatie
waar wij gefeest hebben in een propere toestand achter laten. We zorgen er dan
ook voor dat de boel opgekuist is en dat de afwas gedaan is. We vinden altijd
wel enkele leden die al die klussen willen klaren. De Jakke was afwasser van
dienst en zoals meestal verschool ik me zelf ook nu weer achter de camera.
De jaarlijkse barbecue van de motorclub is een van de
hoogtepunten van het clubleven. Zonder ceremonieel, plichtplegingen of verdere
formaliteiten gezellig samenzijn met gelijkgestemden en eerst een aperitiefje gebruiken,
dan even overleggen over de invulling van de activiteiten gedurende de volgende
weken, en daarna heerlijk smikkelen en enige met mate (?) genuttigde drank meer moet dat niet zijn om een mens gelukkig
te maken. Terwijl iedereen zijn plekje nog zocht tijdens de aanloop naar de
verdere gebeurtenissen sloop de wakkere fotograaf natuurlijk even naar buiten
om te zien of het bakken naar wens verliep. Enkele ribbekes werden op deze
manier van onaanvaardbaar aanbakken gered, er zou later nog veel meer lekkers volgen,
maar voor de eerste ronde zag dit er alvast veelbelovend uit. Klik !!!
We zagen deze avond op TV nog een Belg de beslissende
strafschop missen in de supercup tussen Chelsea en Bayern, maar in de toekomst hebben
we alvast een kandidaat international die ze er probleemloos intrapt. De
keeper, ook fotograaf van dienst, had geen schijn van kans tegen deze loeier
afgevuurd door Lander. Het truitje weet ie alvast alle eer aan te doen en als
ie deze overtuiging, enthousiasme, en spelvreugde kan vasthouden is de
aflossing van de wacht alvast verzekerd tegen de tijd dat de huidige gouden
generatie het laat afweten.
Een mens wil nu eenmaal regelmatig eens andere horizonten
verkennen. En als je dan ondergedompeld geweest bent in de pracht van Toscane,
zn landschappen en het mooie licht, van het Garda Meer met de cypressen, de
citroenen, de waterpret en de stemmige stadjes, van de grootsheid van de Alpen
en je komt dan terug in de eigen heimat, dan zie je nog veel beter hoe mooi het
ook bij ons is eigenlijk. De eenvoudige dingen die je jaar in jaar uit rond je
ziet merk je nog nauwelijks op tot je ze een tijdje moet missen. De heide
begint weer te bloeien, onze uitgestrekte dennenbossen, de lijsterbessen, de
kontrasterende gele bloempjes en onze impressionante lage landen luchten veel
meer heb je toch niet nodig om ook van de stille Kempen te blijven houden?
De Kattensteertvijver is een van de bestemmingen waar ik mijn
fiets vaak naar toe stuur, ook al omdat daar een fijne vogelkijkhut is en omdat
er meestal best wel een grote variëteit aan fladderaars te fotograferen valt. Ik
had het vrouwtje ook op de fiets gekregen maar pas toen we ter plekke waren
realiseerde ik me dat ik domweg vergeten had de 300 mm op de Eos te zetten en
met een 17-70 doe je daar niet veel. Gewoon een beetje rondhangen dan maar, wat
genieten van de rust - we waren er alleen - en het gedrag van de vogeltjes bestuderen.
Josee was er in zon geval natuurlijk als de kippen bij om de camera te vatten
en een foto te maken van de werkloze amateurfotograaf.
Terug thuis !!! En het lijkt er even op dat er in heel
Europa geen streek is waar het weer beter is dan hier We zijn er meteen op
uitgetrokken voor een fietstochtje, de macrolens die twee weken werkloos in de
kast had gelegen smeekte om mee te mogen en we hebben m kunnen gebruiken ook.
Dit heideblauwtje-vrouwtje inderdaad, heideblauwtje, de vrouwtjes zijn bruin,
de mannetjes blauw was zo gewillig lang genoeg stil te blijven zitten om er
rustig op scherp te stellen en mijn verzameling macros aan te vullen.
We hebben toch maar beslist de vakantie voortijdig stop te
zetten. Na het onweer van zaterdagavond werd het gisteren weliswaar nog een
meer dan aanvaardbare dag, maar vannacht is het opnieuw beginnen regenen en deze morgen
was er geen spoor van een mogelijke weersverbetering, integendeel alle
voorspellingen zagen het zeer somber in tot vrijdag al vast. Gelukkig begrijpt
onze hotelbaas dan wel dat wij in dat geval liever naar huis gaan en hij weet
ook wel dat we dat later in het jaar, in de herfst of zo, wel weer komen
goedmaken. We zijn tenslotte stamgasten. Toen we de Vinschgau uitreden richting
Reschenpas kwam het oude klooster van Burgeis even door de lage wolkenslierten
piepen om ons goede terugreis te wensen.
Ondanks de minder goede voorspellingen werd het toch weer
een aangename dag. We kombineerden enkele korte wandelingen tot een pittige
daguitstap, op die manier hadden we de mogelijkheid ingebouwd om op zn tijd terug
naar het hotel te keren als het weer alsnog zou omslaan. Gelukkig bleek dat
niet nodig. De Sonnenpromenade, het kerkje van St. Aegidius boven Kortsch en
het Schlandrauntal waren maar enkele van de doelen die we hadden uitgekozen.
De Schlandraunbach heeft een behoorlijk verval en op diverse plaatsen vertaalt
zich dat in spectaculaire watervallen zoals hier op dit plekje waar toevallig
(?) ook een geocache verborgen zat. Deze moesten we evenwel aan ons laten
voorbij gaan. Door de overvloedige regenval van gisterenavond was er net iets
meer debiet dan meestal en we hadden natuurlijk weer niet de geschikte uitrusting bij
om veilig op zoek te gaan op de locatie die de GPS eigenwijs bleef aanwijzen. Ik
vermoed dat we hier in de herfst nog wel eens terug komen om een tweede poging
te wagen.
Behoorlijk afgepeigerd terug in Schlanders aanbeland zijn we nog een en ander
gaan nuttigen aan het station bij Louise en ook het avondmaal met alles er op
en er aan was weer top. Toscane was mooi, het Garda Meer super, maar Süd Tirol
blijft toch onze favoriete tweede thuis!
Zomerse zaterdagen zijn op de snelwegen in en naar het zuiden
de dagen dat de files dramatische afmetingen krijgen. De hotels boeken meestal
van zaterdag naar zaterdag en de wisseling van de wacht gaat dan gepaard met
overvolle wegen. We hebben het geweten Al op de vierbaansweg van Lazise naar
Affi stond alles stil, aan te schuiven voor de tol-loketten 5 km verder op, om
een ook al totaal verzadigde Brenner-snelweg op te mogen. We hadden gelukkig
snel in de gaten dat het geen zin had in die hektische drukte te blijven en na
een half uur quasi ter plaatse rust hebben we bij de eerste gelegenheid er voor
gekozen via kleine binnenweggetjes naar Süd Tirol te rijden. Soms heeft enige
motorrijders-ervaring in de regio zijn voordelen. Zonder noemenswaardige
verdere problemen konden we rustig naar onze volgende bestemming cruisen. Onderweg
heb ik diverse keren de camera boven gehaald om de opeenvolgende schitterende
vergezichten vast te leggen.
Dit is een bij motorrijders wel bekende plek. Bij de afdaling van de Gampenpas (
Passo Palade voor de Italianofielen ) richting Lana en verder Meran, is er een
parking waar je richting Bozen ( Bolzano ) kijkend in de verte de typische
vormen van de Dolomieten ziet en op de voorgrond het begin van de Weinstrasse
met het dorp en het kasteel van Terlan. De dramatische wolkenlucht en het
heiïge licht in het dal van de Brenner lieten toen al vermoeden dat er een
weersverandering op til was. En inderdaad, na 14 dagen hoogzomer zitten we
vanavond in Schlanders in de regen
Dit is zonder enige twijfel het favoriete
watersport-speeltje van de kids. We zijn een hele tijd rondjes aan het varen
geweest op het meer vandaag en ze kregen er maar niet genoeg van. Oma, die meestal
niet echt warm loopt van dit soort dingen, heeft er, na enig aandringen van
onzentwege eens van geproefd en zelf heb ik ook een beurt overleefd en ik moet
toegeven, het is weer een andere sensatie dan waterskiën. Voor degenen die
eerder vandaag de foto gezien hebben die ik op facebook plaatste: oma is er
niet afgevallen. Deze foto is gemaakt vóór oma er bij kwam zitten.
Je kunt moeilijk een week aan het Garda Meer verblijven
zonder een foto te maken van het strandgebeuren natuurlijk. Het is niet mijn
ding, het mag geweten zijn, maar het stoort me niet dat anderen het leuk
vinden. Ik kan zelfs eniggenoegen
scheppen in het fotograferen van de vele bekijkenswaardige onderwerpen die je
daar ziet.
Ik installeerde me dus op het terras van de bungalow die zoonlief huurt op La
Quercia en amuseerde me een tijdje met observeren en fotograferen. Misschien
heeft de leeftijd er iets mee te maken, maar liever dan een van de prachtige
met minuscule lapjes textiel omhulde vrouwenlichamen in beeld te nemen of een
gebronsde adonis vast te leggen koos ik er voor een panorama samen te stellen
van het totaalbeeld dat zich voor me ontrolde. Uit tien staande opnames
knutselde ik een bijna 180° beeld in elkaar van het strandleven aan het Lago di
Garda.
Ik had de kids enkele dagen geleden al eens gefotografeerd
tijdens hun stoeipartij in het zwembad. En ik had er de bedenking bij gemaakt
dat het eigenlijk wel vreemd is dat als je een heel Garda Meer hebt om in te
zwemmen dat je dan toch in een zwembad gaat plonsen maar dat was natuurlijk
zonder rekening te houden met de aantrekkingskracht van die drie gigantische
waterglijbanen. Ik had vorige keer trouwens ook de 17 70 lens op de Eos
zitten en daar kon ik toch niet voldoende mee inzoomen om ze goed in beeld te
krijgen. Deze keer had ik speciaal voor de gelegenheid de 300 er op gezet. Vanaf
de overkant van het zwembad kon ik dus de ideale positie kiezen om te schieten
telkens ze weer een duik maakten.
Lazise is een plaatsje aan het Gardameer, waar we lang
geleden, toen onze kinderen nog klein waren, steevast onze vakanties
doorbrachten. Sedert enkele jaren is het ook de voorkeur bestemming van onze
zoon en zijn gezin. Wij zelf zijn nog steeds fervente Italië-gangers, maar we
hebben ondertussen ook andere interessante plekjes ontdekt. Dit jaar wilden we
eens een weekje gaan bekijken hoe de volgende generatie het er in die
kontreien vanaf brengt. Het was alsof we er nooit weg geweest waren. Uiteraard
zijn alle overblijfselen uit het rijke middeleeuwse verleden nog op dezelfde
manier redelijk intakt bewaard, maar ook de gezellige drukte, de winkeltjes en
terrasjes, de lekkere jonge wijn uit Bardolino en zoveel meer herinneringen
werden plots weer realiteit. Op een plaats waar zovele toeristen rondzwerven
van erg vroeg in de ochtend tot een stuk in de nacht is het natuurlijk moeilijk
om een foto te maken zonder ongewenste indringers er op, maar van uit dit
standpunt in het park kon ik een gedeelte van het oude fort er toch redelijk onbesmet
op krijgen dacht ik Ik heb alleen maar een lelijke verlichtingspaal met twee
spotlights moeten wegklonen in Photoshop, maar omwille van de sfeer mag je de
waarheid al eens geweld aan doen toch?
De Monte Baldo was vandaag het doel van onze uitstap. Van
uit Malcesine kan je omhoog met de Seilbahn, maar dat hadden we al eens eerder
gedaan, dus kozen we er deze keer voor met de wagen tot Prada te rijden, op
zich al een spectaculaire tocht, en dan met de kabellift naar boven te gaan,
het eerste stuk rechtstaand met zn tweeën in een bakje en het tweede stuk in
een één-zit-stoeltje. We mochten genieten van het mooiste uitzicht dat je boven
het Garda Meer kan vinden en de wandeling boven was zowel qua geocaching-vondst
als qua lonende panoramas een absoluute topper. Naar het schijnt zal deze wondermooie lift-kombinatie binnenkort buiten bedrijf worden gesteld wegens niet meer rendabel... jammer. Toen we weer naar beneden
wilden koos ik er voor de anderen maar eerst te laten vertrekken terwijl ik
zelf een positie in nam onder de lift om enkele fotos te schieten van mijn
dierbaren. Jefke is nog te klein om al alleen in de éénzitter te gaan, dus die
mocht nog bij papa op de schoot. Twee generaties Schrijvers in de zetellift en
de derde stond er onder
We waren vandaag speciaal omwille van de zonsondergang tot
boven op de Rocca van Garda geklommen. Daarenboven zat daar iets verborgen waarmee
ik in een andere hobby flink kon scoren. De zonsondergang hadden we perfect
getimed, en de cache konden we ook uit zijn schuilplaats halen. Een mens zou
voor minder gelukkig zijn. In Garda lungo lago hebben we deze prestaties
achteraf natuurlijk gevierd met de nodige versnaperingen en nu op de kamer in het hotel heb
ik er nog een fles Valdobbiadene op gekraakt, het is tenslotte vakantie he.
Josee slaapt al.
