Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
20-08-2013
20 augustus Lazise
Lazise is een plaatsje aan het Gardameer, waar we lang
geleden, toen onze kinderen nog klein waren, steevast onze vakanties
doorbrachten. Sedert enkele jaren is het ook de voorkeur bestemming van onze
zoon en zijn gezin. Wij zelf zijn nog steeds fervente Italië-gangers, maar we
hebben ondertussen ook andere interessante plekjes ontdekt. Dit jaar wilden we
eens een weekje gaan bekijken hoe de volgende generatie het er in die
kontreien vanaf brengt. Het was alsof we er nooit weg geweest waren. Uiteraard
zijn alle overblijfselen uit het rijke middeleeuwse verleden nog op dezelfde
manier redelijk intakt bewaard, maar ook de gezellige drukte, de winkeltjes en
terrasjes, de lekkere jonge wijn uit Bardolino en zoveel meer herinneringen
werden plots weer realiteit. Op een plaats waar zovele toeristen rondzwerven
van erg vroeg in de ochtend tot een stuk in de nacht is het natuurlijk moeilijk
om een foto te maken zonder ongewenste indringers er op, maar van uit dit
standpunt in het park kon ik een gedeelte van het oude fort er toch redelijk onbesmet
op krijgen dacht ik Ik heb alleen maar een lelijke verlichtingspaal met twee
spotlights moeten wegklonen in Photoshop, maar omwille van de sfeer mag je de
waarheid al eens geweld aan doen toch?
De Monte Baldo was vandaag het doel van onze uitstap. Van
uit Malcesine kan je omhoog met de Seilbahn, maar dat hadden we al eens eerder
gedaan, dus kozen we er deze keer voor met de wagen tot Prada te rijden, op
zich al een spectaculaire tocht, en dan met de kabellift naar boven te gaan,
het eerste stuk rechtstaand met zn tweeën in een bakje en het tweede stuk in
een één-zit-stoeltje. We mochten genieten van het mooiste uitzicht dat je boven
het Garda Meer kan vinden en de wandeling boven was zowel qua geocaching-vondst
als qua lonende panoramas een absoluute topper. Naar het schijnt zal deze wondermooie lift-kombinatie binnenkort buiten bedrijf worden gesteld wegens niet meer rendabel... jammer. Toen we weer naar beneden
wilden koos ik er voor de anderen maar eerst te laten vertrekken terwijl ik
zelf een positie in nam onder de lift om enkele fotos te schieten van mijn
dierbaren. Jefke is nog te klein om al alleen in de éénzitter te gaan, dus die
mocht nog bij papa op de schoot. Twee generaties Schrijvers in de zetellift en
de derde stond er onder
We waren vandaag speciaal omwille van de zonsondergang tot
boven op de Rocca van Garda geklommen. Daarenboven zat daar iets verborgen waarmee
ik in een andere hobby flink kon scoren. De zonsondergang hadden we perfect
getimed, en de cache konden we ook uit zijn schuilplaats halen. Een mens zou
voor minder gelukkig zijn. In Garda lungo lago hebben we deze prestaties
achteraf natuurlijk gevierd met de nodige versnaperingen en nu op de kamer in het hotel heb
ik er nog een fles Valdobbiadene op gekraakt, het is tenslotte vakantie he.
Josee slaapt al.
We hebben vandaag Toscane ingeruild voor het Garda Meer.
Onze zoon verblijft daar enkele weken met zijn gezinnetje en we wilden graag op
de plek waar wij vroeger met onze eigen kinderen stoeiden, nu de kleinkinderen eens
zien genieten.
Uiteraard ging ik als fervente hobbyist ook in Lazise achter mijn dagelijkse
geocache aan. De hint bij de beschrijving was dat we moesten denken aan Alice
in Wonderland, we dachten natuurlijk meteen aan gaten in de grond of in de
bomen, respectievelijk boomstronken, en laat daar nu toch wel enkele fameuze exemplaren
van aanwezig zijn op de plaats die de coordinaten aangaven. Ik dus heel dapper
in alle openingen met de arm, zo ver ik reiken kon tot kleindochter en
kleinzoon plots gezamenlijk gilden Pake Pol een slang !!! Ik
meende eerst nog dat het een flauwe grap was, maar toen ik me omdraaide zat ie
warempel op een boomtak 30 cm van mijn hoofd. Even schrikken maar dan fotos
!!! Toen ik na de eerste shots het beestje een beetje wilde verzetten met de
hulp van een stok, kwestie van hem nog wat beter in beeld te krijgen, ging ie er met een voor niet mogelijk geachte
vaart van door, recht in een van de gaten waar ik even ervoor nog met mijn
arm in gezeten had. Ik heb er geen idee van waar ik aan ontsnapt ben, ik weet
ook het merk niet van dit beest, maar een hazelworm was het zeker niet, die ken
ik ondertussen ook al uit ervaring, die is ook veel kleiner. Een adder
misschien?
We hebben vandaag een mooie lange rondrit gemaakt doorheen
het Toskaanse landschap. Vaak waren we onder de indruk, maar even vaak bleven
we achter met een onvoldaan gevoel. We zijn tot de conclusie gekomen dat als je
echt wil genieten van de schoonheid die ons in folders, forums, tijdschriften
en TV-programmas wordt aangepraat, dat je dan in het voorjaar moet komen, eind
mei zeg maar. Nu zijn de meeste wilde bloemen uitgebloeid, de oogst is binnen,
zelfs de laatste dappere zonnebloemen laten hun kopje hangen, en de akkers
liggen er dor en kleurloos bij. Deze opname illustreert dit beter dan woorden
kunnen. Zó zou er een postkaart uit Toskane kunnen uitzien, maar dan zijn de
velden vol kleurige bloemen, het gebouw is niet vervallen, de weg die er
doorheen loopt slingert net iets meer en is net iets witter, de cypressen iets
hoger en groener en de lucht net iets blauwer. Nu is dat laatste wel te regelen
met Photoshop, maar mijn totaal-indruk is toch: voor herhaling vatbaar maar met
een andere timing.
Verder niks dan lof: heerlijk eten, lekkere wijn, gastvrije mensen,
schappelijke prijzen kortom we komen terug. We reizen om te leren he.
Voor je door de grote poort aan de zuidkant San Gimignano
wil binnengaan krijg je aan de rechter zijkant van het plein een schitterend
vergezicht. Om zeven uur s morgens ziet het er zo uit. Jawel, voor een foto,
en meer bepaald tijdens de vakantie, durf ik wel eens extreem vroeg opstaan. De
zon was naar mijn smaak al iets te hoog, - links net naast de foto zit ie al
een eind boven de horizon en dank zij de lenskap kon ik m uit beeld houden -, maar
ik had andere plannen en dat wil eigenlijk zeggen dat ik er morgen nog vroeger
uit moet o my god
Het was een rit met veel klimatologische afwisseling
vandaag. We vertrokken in het Zillertal met zon en goed zicht. Tot een eind
over de Brenner bleef dat ook zo. In de buurt van het Garda Meer werden de
wolken steeds grijzer en kregen we zowaar enkele flinke buien te verwerken.
Telefonisch wist zoonlief te melden van uit Lazise dat ze zelfs onweer hadden
daar reden wij dus op minder dan 20 km afstand voorbij. Pas in de buurt van
Firenze werd het ineens weer hoogzomer met 33° en toen we in San Gimignano
aankwamen kregen ook wij een onweer over ons heen. Het klaarde gelukkig ook
weer snel op en s avonds konden we een lange wandeling maken door het stadje
nadat we eerst al een van de ons geadviseerde restaurantjes hadden
uitgeprobeerd en goed bevonden. Ons hotel, het is eigenlijk meer een bed and
breakfast, is een enorme meevaller. Zowel de ligging, de accommodatie als de
uitbaters zijn top. Dit is een foto van het stadje van uit onze kamer. Ik ben
al een beetje fan van Toscane.
Maar wat mis ik het mooie gecallibreerde scherm van mijn PC thuis, fotos
bewerken op de laptop vind ik maar niks, en mijn dierbare Nik-filters heb ik
ook al niet op dat ding zitten. Enfin ik zal het er de volgende dagen mee
moeten doen
Ik weet zeker dat er volgers van deze blog zijn die bij het
zien van deze foto een déjà-vue gevoel krijgen. Waar is de tijd dat we elk jaar
met de brandweer gingen skien in het Zillertal. Vanuit Uderns kon je met de
skibus naar Kaltenbach of Hochfügen, maar als je naar Zell am Ziller wilde of
naar Mayrhofen, dan moest je de Zillerbahn nemen. De prijs van de rit was
inbegrepen in de Zillertal-skipas trouwens.
Iets over halfweg Toscane ben ik vandaag totaal onverwacht, in een opwelling
zeg maar, nog eens in Erzherzog Johann beland om te overnachten. Jawel, het
hotel is er nog steeds en Heidi en Martin herinneren zich maar al te goed de
tijden van de brandweer. Het treintje is er ook nog steeds en ziet er nog
precies hetzelfde uit alleen die witte ondergrond, daar hebben ze nu een groen
kleurtje overheen gezet.
Ik ben even op het perron gaan staan om een herinnering te digitaliseren.
Het gerechtsgebouw in Turnhout het kasteel van de hertogen
van Brabant - heb ik al vaker gefotografeerd. Ik meen zelfs dat ik vorig jaar, in
deze blog er al eens een foto van getoond heb. Vandaag heb ik mijn aandacht enkele
meters verlegd, naar de naakte dame die in de slotgracht ligt. Sta me toe
meteen te vertellen dat Najade geen dame van vlees en bloed is, maar een
kunstwerk uit brons, gemaakt door ene Rik Poot. Ze ligt al meer dan 20 jaar op
die plek en er zijn nog nauwelijks sporen van veroudering te zien. Ik ben
natuurlijk niet ongevoelig voor vrouwelijke naaktheid, maar in dit geval was
mijn interesse toch van een iets andere aard dan anders. Ik vind het heel knap
wat die meneer Poot in elkaar geknutseld heeft, maar van enige opwinding was er
geen sprake toen deze nimf aan het bekijken was. Najade is niet mijn type vrees
ik.
Daar sta je dan, met enige twijfels.
Ik had Josee met de wagen tot Lommel Barrier gebracht, ze wilde met de
vriendinnen naar Rimpelrock namelijk ik zag dat niet echt zitten, dus ik had
de fiets ook maar als bagage mee genomen en er van uit gaande dat zij de wagen
straks wel zonder ongelukken naar huis brengt, begon ik aan een mooie rit via
Kattenbos, Kerkhoven, Leopoldsburg, Balen en Postel terug naar Lichtaart. Niet
de kortste weg natuurlijk, maar voor motorrijders en fietsers is de leukste
route tussen twee punten nu eenmaal geen rechte lijn, en ik hoor in beide
groepen thuis. Tussen Leopoldsburg en Balen, meer bepaald tussen knooppunten 32
en 31 wist ik wel dat er een stukje onverhard was, maar dat er ook nog een
omvergewaaide boom als extra hindernis zou opduiken had ik niet verwacht
natuurlijk. Het is toch al enkele dagen geleden dat we windsnelheden moesten
ondergaan die tot dit soort toestanden konden leiden ik moet veronderstellen
dat dit een niet zo vaak gereden traject is een erg mooi traject trouwens. Ik
heb met enige moeite de fiets over, naast, tussen, onder en langsheen de
obstakels kunnen tillen en daarna verliep de rest van de rit zonder verdere
problemen.
De
koolmezen, pimpelmezen, roodborstjes en andere sjirpers die de ganse winter
lekkers gekregen hebben in huize Pol en Josee moeten in deze periode van het
jaar zelf voor de kost zorgen. Ze hangen nog wel in de buurt rond want ze komen
regelmatig een kijkje nemen of er toevalligerwijs alsnog misschien iets
eetbaars op de gekende plekjes hangt. Die plekjes ken ik natuurlijk ook en met
de camera op statief en op voorhand scherpgesteld op de tak waarvan ik weet dat
ze er op komen zitten om even poolshoogte te nemen was het niet lang wachten
tot de eerste nieuwsgierigaard kwam pozeren. Als die beestjes mijn dik hoofd
zien achter de camera blijven die niet stil zitten weet ik, maar daar is de
draadontpanner dan weer goed voor, twee snoeren aan elkaar gekoppeld zorgden er
voor dat ik van op veilige afstand kon afdrukken van uit mijn schuilhoekje
zonder dat ze iets in de gaten hadden. Deze koolmees lijkt zich toch af te
vragen wat daar aan de hand is
Voor de geïnteresseerden: ISO 160 - f 10 - 1/250 - 364 mm, beetje gecropt
omwille van de compositie.
Ideaal
wandelweer vandaag om er met de bewoners van Hoevezavel op uit te trekken, niet
te warm zoals we de voorbije weken enkele keren mochten meemaken en het is
droog gebleven. Vaak zijn er enkele krasse oudjes die nog goed genoeg te been
zijn om zelf mee te wandelen. Antoinette is er zo eentje, die heeft nog geen
rolstoel nodig. Ze neemt liever een van de beide rusthuishonden op
sleeptouw of is het omgekeerd en bij voorkeur is dat dan Otti, die is al
een dagje ouder en veel rustiger dan Quinten, zijn jongere collega viervoeter.
Als we onderweg ergens stoppen om wat te pauzeren en een snoepje te eten,
weigert Antoinette steevast bij de groep te komen staan of zitten, ze blijft
dan in de nabijheid wat rondjes lopen, tot Otti er genoeg van krijgt en zelf
beslist dat het nu tijd is om ergens te gaan liggen. Antoinette is een beetje
eigenzinnig, maar tegen een al even eigenzinnige Otti kan ze dan toch niet op
alles weet ze ook niet meer zo goed, maar de hond uitlaten dat kan ze nog wel,
en dat wordt haar ook gegund.
Van
alle spinnen die in onze streken voorkomen is dit waarschijnlijk de meest herkenbare.
Geen twijfel mogelijk: dit is een tijgerspin, ook wel wespenspin, meer bepaald
het vrouwtje, het mannetje is veel kleiner en daar zijn nog wel enige
interessante dingen over te vertellen.
Het mannetje van deze soort heeft twee genitaliën maar daar kan hij slechts 2
keer mee paren omdat hij bij het paren één van zijn twee genitaliën in het
vrouwtje laat zitten. Dat verkleint de kans dat andere mannetjes zich succesvol
kunnen voortplanten met het vrouwtje. Vaak komt hij evenwel niet aan die tweede
paring toe want het mannetje wordt na de daad vrijwel altijd ingesponnen en
later opgegeten door het vrouwtje. Hij dient het vrouwtje tot voeding, wat de
ontwikkeling van zijn nageslacht ten goede komt. Als het mannetje geluk heeft
is het vrouwtje pas verveld, dan zijn haar kaken nog zacht en maakt hij de
grootste kans om te paren zonder opgegeten te worden. Het is niet allemaal
rozengeur en maneschijn in de spinnenwereld.
Ze logeren weer bij oma en pake Pol. Twee zijn er deze keer
niet bij. Julie is op dansstage en Nicolas verkoos het bij zijn schapen en
geiten te blijven, hij is volgende week immers al op reis. De overige vier
worden weer verwend natuurlijk. We proberen het ze zo goed mogelijk naar de zin
te maken. We waren het niet meer gewend maar vandaag werkten de weergoden eens
niet mee in het scheppen van mogelijkheden. Een bioscoopbezoek is op een
regenachtige dag natuurlijk een gesmaakt alternatief. De nieuwe film van de smurfen
kozen we uit het aanbod van Utopolis in Turnhout en dat is iets waar jong en
oud van kan genieten. Dat deden we ook en daarna kon er nog een pizza af in een
heus Italiaans restaurant wie zou daar nu niet van houden?
Naast de voor de hand liggende schoonheid van het andere
geslacht vermoed ik dat de meeste mannen ook wel gevoelig zijn voor een ander
soort beauties, nl. mooie getunede trucks. Ik geef het graag toe, elke keer ik
in de Verenigde Staten ben kan ik behoorlijk kicken op de wondere mastodonten
die daar rondrijden, en dan heb ik het dus niet over dikke vrouwen he. En ook
hier te lande zie je wel eens iets voorbijkomen waar je net iets langer naar
kijkt, en dan heb ik het deze keer ook niet over vrouwen dun of dik.
Boys will be boys blijkt nog maar eens de kids logeren weer enkele dagen in
huize Pol en Josee en pake Pol krijgt dan uiteraard meteen een acute aanval van
fotografie-kriebels. Interessante locaties en mooie achtergronden zoeken valt
niet altijd mee maar Jefke kwam deze keer zelf met een voorstel: voor die mooie
vrachtwagen wilde hij graag poseren. Nog enkele jaren en dan zullen de
interesses ook wel de andere richting uitgaan zeker?
Na dat KVV Lichtaart Sport in 2007 door een fusie opging in
FC De Kempen bleef er in Lichtaart nog één dorpseigen voetbalploeg over: VV
Molenkring. In de loop van dit jaar werden de geruchten steeds sterker dat een
aantal ploegen, waar onder de Molenkring, problemen zouden hebben met de
fiscus. Die laatste gaf namelijk aan meer te zullen focussen op vzws, vooral
sportclubs. Door een strikte interpretatie van de BTW-wetgeving worden tal van
activiteiten BTW-plichtig gemaakt. De organisatie van wedstrijden en
gerelateerde evenementen wordt daardoor een interessante financiële grabbelton
voor de overheid. Ook op sponsor- en reclame-inkomsten zou BTW moeten betaald
worden, op clubkas vullende mosselfestijnen en zelfs op gratis maaltijden voor
de clubmedewerkers. Het vriendenclubje De Molenkring waar alles altijd al
gebeurde in een gemoedelijke sfeer zonder veel plichtsplegingen, zou ook ten
prooi vallen aan de geldhonger van de bureaucraten
Let wel, ik gebruik bewust de term zou. Ik weet het zelf ook niet zo zeker,
maar het gonst steeds harder hieromtrent. Toen ik deze middag nog eens ging
wandelen in de Dressenstraat en ik voorbij het terrein kwam waar de eerste
ploeg haar wedstrijden pleegde te spelen kreeg ik wel een schok. Hier wordt
binnen enkele weken het nieuwe seizoen niet afgetrapt, zoveel is zeker. Er zijn
natuurlijk nog de terreinen in het domein De Hoge Rielen, waar de jeugdploegen
spelen, en of er daar ook een vergelijkbare toestand is heb ik nog niet kunnen constateren.
Toch maar eens die kant op wandelen binnenkort.
We hebben vandaag een prachtige wandeling gemaakt met ons
vaste kliekje. Uiteraard stond die voor een groot deel in het teken van het
geocachen, maar ook zonder die hobby was dit zeer de moeite waard.
Ik had op de site gelezen over een serie verstopte cachen in het Limburgse
Neerglabbeek en de jubelende commentaren in de logs lieten er geen twijfel over
bestaan: dit moesten wij snel ook maar eens doen. Enkele telefoontjes
volstonden om iedereen te mobiliseren en deze middag begonnen wij er aan. We
hebben het ons niet beklaagd. De verstoptechnieken waren zeer gevarieerd, de op
te lossen problemen waren vaak zeer listig en creatief in de zoektocht verweven
en al bij al kan ik niet anders dan stellen dat dit wat mij betreft het mooiste
was wat geocachen mij tot nu toe te bieden had. Tijdens een van de stops
moesten we een puzzle oplossen en daar kwam de vrouwelijke inventiviteit
natuurlijk zeer van pas. Hier zie je onze meisjes aan het werk.
Voor collega geocachers en voor iedereen die met de hobby eens kennis wil maken
willen wij graag deze serie aanbevelen. Ga naar www.geocaching.com dan naar spelen dan
geocache zoeken en zoek naar Solterheide Baatsbeekvallei, de code van de eerste
uit de serie is GC458B0. De overige 17 plus de bonus vind je zo ook. Wij zijn
er een vijftal uren mee bezig geweest met zn zessen en we hebben ons geen
seconde verveeld.
Geen idee waar ie ineens vandaan kwam, maar deze middag zat
dit beest plots in onze pergola. Ik zat rustig mijn krantje te lezen toen Josee
ineens een ijselijke gil slaakte Nadat ik haar gerustgesteld had door te
vertellen dat zon dier niet bijt, niet giftig is en totaal ongevaarlijk, kon
ik haar overhalen om, door even voor hem te staan en telkens de looprichting af
te snijden, er voor te zorgen dat ie er niet van door ging. De macrolens heeft
nog nooit zo snel op mijn toestel gestaan. Dit is weer een mooi voorbeeld van
de kleine scherptediepte bij macrofotografie, f 11 kun je toch al geen groot
diafragma meer noemen en toch is alleen het kopje scherp en de rest van het
lichaam zit in de onscherpte. Zeker in dit geval vond ik dat absoluut niet erg
want het arme diertje was ergens zijn staart kwijtgeraakt en op die manier valt
dat niet zo op. J
Die groeit wel weer aan meen ik ooit gelezen te hebben.
Er zijn enkele uitdrukkingen die ik Josee de laatste tijd
wel vaker hoor gebruiken als ze het over mij heeft. Hoe ouder hoe zotter en
Zot zijn doet geen pijn zijn maar enkele van de minst extreme. Eerlijk gezegd
moet ik ootmoedig bekennen dat ze soms wel eens redenen heeft om dat soort opmerkingen
te maken.
Als er ooit een keuring komt van de kwaliteit van het zwemwater in de Aa durf
ik er veel op verwedden dat er geen blauwe wimpel aan wordt toegekend. Ik heb
wel eens in properder water gezwommen. Maar wat doe je? Je bent een fervent
geocacher en je hebt op de site gelezen dat op die en die coördinaten iets
verstopt zit. De uitdaging is groot want de moeilijkheidsfactor wordt als hoog
omschreven. Dan ga je op zoek en dan sta je plots aan de oever van de Aa terwijl
de naald van de GPS richting overkant wijst 8 meter lees ik, maar dat lijkt me
in het water twijfel Ik zie een soort begroeing die ik mangrove-achtig zou durven
noemen. Tja, dan leg je de kleren aan de kant en dan duik je er in he met dit
weer was dat trouwens niet eens een straf.
Ik had uiteraard ook de camera aan de kant laten liggen en daar heeft Josee dan
weer schromelijk misbruik van gemaakt.
Ik vertel er graag nog bij dat ik de cache inderdaad gevonden heb en meteen
naar huis gereden ben daarna, om te douchen en een zalfje te smeren op de dazenbeten
Ik fietste deze morgen tussen Hukkelbergen en Goor en plots
voelde ik mezelf een dikke halve eeuw terug geflitst in de tijd. Ik kreeg
flashbacks van hoe ik als jongetje tussen de velden keek naar het pas gemaaide
koren dat gebeurde nog met de zeis toen en hoe de meiden en de knechten dat
in schoven bonden en in piramidevormige stapels te drogen zetten. Ik zag langs
de weg een veld vol met diezelfde gestapelde korenschoven. Dat zie je niet meer
anno 2013. Tegenwoordig gebeurt dat soort landbouw allemaal machinaal toch?
Maar wij hebben in Lichtaart dit weekend, de jaarlijkse volkorenmet, en de
Lichtaartse kloppers, een folkloregroep die het verhaal wil vertellen van de
Kempense boer in de vorige eeuwen, doen het op de ouderwetse manier. Het koren
wordt dus met de dorsvlegel van zijn graan ontdaan en dat graan hoort dus ook
in schoven te worden aangeleverd. Het veld waar dat koren geoogst was had ik
dus toevallig gevonden. Fotos !!! Daar hoort een bewerking bij die de nostalgie
nog een beetje extra accentueert vond ik. Een sepia kleurtoon leek mij voor de
hand liggend en een oude postkaart-achtig plaatje moest het worden.
Ik moet er nog een epiloog aan toevoegen, want toen ik daar vanavond nog eens
een kijkje ging nemen ik had zon voorgevoel dat het koren toch ook moest
worden binnengehaald vóór de met ( markt voor de niet-Kempenaars ) waren ze
bezig manueel de schoven op een wagen te laden getrokken door een Brabants
boerenpaard weer fotos gemaakt natuurlijk, maar om die nog te bekijken,
selecteren en eventueel te bewerken had ik geen tijd meer. Dat is misschien
iets voor facebook morgen J
