Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-06-2013
28 juni Er staat geschreven en gedrukt...
Er staat geschreven en gedrukt dat ge moet krabben waar het
jukt
Ik heb vandaag mogen kennis maken met een van de minder prettige mogelijke
gevolgen van geocachen. Als je al te enthousiast op zoek gaat naar een
verborgen schat en je duwt bladeren, takken, struiken opzij, dan kan het zijn
dat je onverwacht in aanraking komt met enig ongedierte. Zeker als dat in de
buurt is van eikenbomen zou het eigenlijk raadzaam zijn uit te kijken naar de
aanwezigheid van zogenaamde processierupsen. Daar had deze jongen even niet aan
gedacht dus. Ik vermoed dat ik een hele karavaan van een boom heb geveegd met
beide polsen. Eerst had ik nog niks in de gaten, maar onderweg naar huis begon
het al een beetje te jeuken. Thuis gekomen werd het steeds maar erger en nu ik
deze tekst aan het intikken benmoet ik
tussen elke twee letters tien keer krabben op alle plaatsen
Het was alweer zon twijfelgeval, maar de weersomstandigheden
leken me net goed genoeg om er toch maar op uit te trekken met mijn
trouwe tweewieler. De mooie wolkenlucht was trouwens een extra stimulans om alvast
op fotografisch gebied enige plannen te maken. Qua geocachen daarentegen moet
ik steeds maar verder fietsen om nog iets te vinden dat ik nog niet gelogd heb.
Zo belandde ik vandaag dus via Herentals en het fietspad dat het oude
treintracé richting Aarschot volgt toch weer terug in Olen en toen ik daar over
het sluizencomplex fietste zag ik net een flinke jongen de linker sluis
binnenvaren. Op het net vond ik dat de Rebel uit Brugge 86 m lang en 10 m breed is. Om zo'n kanjer te zien in de sluis van 10 m diepte - dat is het verval van het Albertkanaal op die plaats - laste ik graag een stop in. Ik heb de nodige fotos gemaakt natuurlijk en
thuis gekomen heb ik er deze uitgepikt om een keer de binnenscheepvaart in
de kijker te zetten. Ik fiets tenslotte bijna dagelijks ergens wel een stukje
langs onze Kempense kanalen, en als onderwerp mocht dat dus ook wel eens.
Op deze woensdag waren wij, vrijwilligers al vroeg op post
in rusthuis Hoevezavel. De jaarlijkse uitstap naar de Moffel stond vandaag
geprogrammeerd en dan zijn er altijd handen te kort om alle bewoners veilig tot
in Lommel Werkplaatsen te brengen. Nog voor we met de rolstoelen op weg gingen
had ik al een foto geschoten waar alle mooie shots van de wandeling, het eten,
het plezier, het dansen tijdens de uitstap niet tegen op konden. Jaak, een van
de oudste bewoners, en achterneef van Josee trouwens, was zoals gewoonlijk al druk doende om de tuin
te onderhouden. Uitstapjes, daar houdt ie niet van, hij heeft belangrijker
zaken te doen. Jaak zit op zijn 97ste nog vol energie en toen we hem
zo bezig zagen en een praatje met hem gingen maken, camera natuurlijk in
aanslag, stopte hij niet eens met zijn bezigheid. De dennen die in de tuin
staan verliezen namelijk dennenappels en die moeten opgeruimd worden. Wij
konden hem midden in de beweging op de foto krijgen.
De dag dat ze Jaak deze klus uit zijn handen nemen gaat ie dood. Als ze hem zo
verder laten doen wordt ie 120.
Dit is het landschap waar ik me graag doorheen beweeg, de
habitat van de fotograferende fietser.Onze Antwerpse - en wat mij betreft ook de Limburgse en de Nederlandse
-Kempenis het gedroomde terrein om er regelmatig een dagje met de tweewieler en
de spiegelreflex op uit te trekken. Landelijk, rustig en gezegend met een
uitstekend fietsknooppuntennetwerk biedt deze streek genoeg om ook de
meestveeleisende recreant tevreden te
stellen.
Deze foto maakte ik net na de middag,nauwelijks enkele kilometers onderweg richting Turnhout. Op het
autovrije fietspad tussen knooppunten 32 en 33, zeg maar tussen de Hoge en de
Lage Rielen vond ik dit plekje een fotostop waard. Ik ben extra diep door de
knieen gegaan om de enkele huizen in de verte achter de begroeing te krijgen en
thuisgekomen heb ik lang getwijfeld tussen de full-colour of de zwart wit
omzetting. Uiteindelijk sprak die laatst mij toch weer het meest aan.
Aan de roep van de jaarlijkse grote avondmarkt in de Koning
Leopoldlaan in Lommel konden wij niet weerstaan. Met ons vaste clubje waren we
iets over zessen al present. We hadden de wagen alvast bij Polien van de Witte
neergezet, kwestie van na het slenteren zeker te zijn van een plek om wat na te
praten.
De regen die ons in de loop van onze wandeltocht overviel was niet alleen goed
om ons tot een geforceerde aankoop van een zogezegd onverslijtbare paraplu te
overhalen à rato van 20, maar die zorgde er ook voor dat we net iets vroeger
dan gepland in het café belandden. Naast de Kroon is in Lommel ook de
Lindenboom zon echt authentiek sedert mensenheugenis nauwelijks veranderde
bruine kroeg. Ik herinner mij als gisteren hoe ik daar als Perenaar binnen
geloodsd werd in 1966 door de Lommelse mede-bandleden toen ik daar mijn stek
gevonden had om mijn muzikale ding te doen. Het café ziet er anno nu nog
precies hetzelfde uit. Polien zelf is weliswaar een beetje ouder geworden,
ergens achter in de tachtig zeggen ze, maar ze is nog steeds de zelfde goedlachse
kranige gastvrouw. Zoals Polien moesten er meer zijn. Klik eens op de link aan
de linkerkant van deze blog trouwens.
Deze namiddag deden we een zoektochtje rond Mol. Bij het
volgen dan de GPS-aanwijzingen kregen we in de buurt van de Miramar ( voor de
niet-inboorlingen: een van die grote waterplassen, voormalige
zandwinningsputten in de streek ) een prachtig landhuis in cottage stijl in de
gaten, een fotostop waard. Enig opzoekwerk op het net leerde ons dat dit Villa
de Schans is, gebouwd in 1897 als zomerverblijf van baron Edmond van Eetvelde.
Tegenwoordig is het een luxe vergaderzaal en ontvangstruimte voor hooggeplaatste
bezoekers van Sibelco. De centen van de zandwinning stromen nog steeds
rijkelijk binnen nemen wij aan
Het zijn drukke tijden. Wij werden vandaag op twee feesten
verwacht. De barbecue van de fotoclub is iets wat ik normaal gezien niet zou
willen missen, maar we hadden al eerder toegezegd dat wij op het feest van
Thierry en Martine zouden aanwezig zijn. De gulden middenweg was dus dat wij
van vier tot zes zouden gaan apperitieven bij de fotocollegas en dan verder
feesten bij onze andere vrienden. De foto van de dag komt uit de eerste party.
Toen waren we nog redelijk nuchter namelijk
Ze hadden enkele oude volksspelen gepland om het gebeuren op gang te trekken en
bij deze gelegenheid werden er twee teams gevormd die blokjes moesten omver
werpen of zo iets. Ik heb de spelregels niet zo goed begrepen, maar ik vond het
wel fijn om te fotograferen. Team A is aan zet en André werpt zijn stok terwijl
v.l.n.r. Ludo, Vicky, Guy, Jos en Gust gespannen toekijken. Topsport in de oude
kloostertuin van Lichtaart.
Waar het hart van vol is loopt de mond van over zegt het
spreekwoord. Daar zijn uiteraard de nodige varianten op te bedenken en het mag
dan ook geen verwondering baren dat ik soms de onweerstaanbare drang voel opkomen
om een foto te maken van dit hemelse vocht.
Zon of regen, als ik onder mijn pergola zit met zoiets voor mijn neus hoef ik
niet ver te kijken om gelukkig te zijn. In fotografietermen vertaald wil dat
dan zeggen: groot diafragma om de achtergrond wazig te maken. Dat wazige dat
lukt met het ventje ook wel als ie maar genoeg van dit spul gevoederd krijgt en
verder is er nog Photoshop om niet relevante dingen wat minder kleur, kontrast
en scherpte mee te geven.
Kenners zullen meteen merken dat ik er zo eentje ben die de bodem in het flesje
laat, daar dan nog eens extra mee walst om tenslotte dat troubele extra lekkere
en voedzame restant bij in het glas te kieperen.
Proost!
Kijk, da vind ik nu erg zie Iedereen weet ondertussen wel
dat geocachen een van mijn hobbies is, ik ga graag op zoek naar verstopte
dingen. Coordinaten in de GPS, en dan te voet, met de fiets of occasioneel ook
wel eens met de wagen tot op een parkeerplaats en dan de natuur in. Vaak moet je lang zoeken en vind je de
schat, soms ook niet, maar dan heb je tenminste het plezier van het zoeken
gehad. Vandaag liep het anders
Van op afstand had ik hem al zien hangen, zoekplezier: nul, maar in een boom die schuin over een
beek groeide. Nu ben ik niet te beroerd om al eens te doen of ik nog 20 ben en
wat meters omhoog te klimmen- fotos
daarvan kwamen al eerder voorbij in deze blog trouwens maar deze was toch net
iets te moeilijk en te gevaarlijk vond Josee. Toen ik alsnog aanstalten maakte
om het te proberen dreigde ze met hel en verdoemenis en echtscheiding en
gesloten deuren. Ik heb dan maar wijselijk beslotendeze te laten voor wat ie is en mijn pijlen
op andere doelen te richten.
Da vind ik nu erg zie
Indien binnenkort iemand op de site van geocaching.com ziet dat ik de GC3984P
toch gelogd heb wil dat zeggen dat ik er eens een keer alleen op uitgetrokken
ben
Het vrouwelijke deel van onze familie is zeer bezeten door
het dans-virus. Zowel het vrouwtje, de schoondochter als kleindochter Julie
zijn vaste klant in Balance Health Center. Julie volgt zelfs klassiek én modern
ballet. Bij gelegenheid van de laatste les van het seizoen en de overhandiging
van de getuigschriften mochten wij mee komen om te kijken naar de prestaties
van onze oogappel. Nu ben ik zelf niet zon danser, ook geen fanatieke liefhebber,
maar als het er op aan komt het gebeuren te fotograferen dan sta ik graag op de
eerste rij. Dat was ook vandaag het geval. Soms tot ergernis van de andere
mamas, papas of grootouders vrees ik, maar voor een goede foto wil ik wel eens
de ellebogen gebruiken J
. Ik moet toegeven dat ik behoorlijk onder de indruk was van zowel wat het
artistieke als het fysieke gedeelte van de vertoning. Ik zorgde er steeds voor dat ik Julie goed in
beeld kon houden, moest daarom wel eens van positie veranderen, maar ik kwam
thuis met een geheugenkaartje vol mooie beelden. Het was dus weer moeilijk
kiezen
Dat was wel ff schrikken gisteren. In de vooravond hoorden
we dat Jefke opgenomen was op spoed in het ziekenhuis van Herentals. Hij had
een ongevalletje gehad op school. Snel kwam er een foto op Facebook en we
konden zien dat ie een flinke wonde had aan zijn been. Hij was tegen een
agressieve steen of een boosaardige tak aangelopen of iets dergelijk. De
versies lopen nogal uiteen Soit, de behandelende dokter heeft een prima klus
gedaan. Kan zo naar het naaiatelier. Vandaag is ie alweer thuis en al bij al
valt het nog al mee. Hij houdt zich flink en we hopen met zn allen dat hij er
geen gewoonte van maakt. J
Collega fotofanaat Alex belde in de loop van de vooravond of
ik geen zin had om mee te gaan naar Lommel om wat aan avond- en nachtfotografie
te gaan doen, hij had bij een vorig bezoek wat inspiratie opgedaan endat wilde hij nu maar eens in de praktijk
brengen. Mijn terreinkennis zou ook van pas kunnen komen trouwens.
En of ik dat wilde We hebben er een vruchtbare avond van gemaakt en... louter toevallig Jzijn we op een bepaald moment toch wel
in café De Kroon beland zeker
Alex had zijn fisheye lens, -een extreme groothoek-, bij en hij vond het niet
erg dat ik die ook eens op mijn toestel zette. Dan krijg je dit soort beelden. De vervorming
moet je er bij nemen maar om van zeg maar zon 50 cm voor de tapkranen zowel de
linker als de rechtermuur, een zelfportret in de verchroomde centrale steun en
een trappist inschenkende juffrouw, die zich buiten beeld waande , in beeld
te krijgen heb je dit soort glaswerk nodig. Ik heb dit zonder flitsen gefotografeerd op 3200 ISO en al bij al vind
ik het ruisniveau, weliswaar na toepassing van Nik Define, nog zeer aanvaardbaar
Lommel stond dit weekend vol standbeelden, levende
standbeelden...
De beste artiesten uit het genre die er in Europa te vinden waren tekenden
present in Lommel vandaag. Je kon er over de koppen lopen, maar wat er te zien
was bleek dan ook van topklasse. Fotos maken zonder toeschouwers op de
achtergrond bleek niet zo makkelijk, en hoewel ik vaak door de knieen ben
gegaan om bomen en lucht achter mijn onderwerpen te krijgen heb ik toch meestal
moeten kiezen voor close-ups, zoals bijvoorbeeld bij dit beeld van een
verrukkelijke jonge dame. Het is een uitsnede uit een veel grotere plaat, maar ontdaan
van alle afleiding rondom vond ik dat dit de beste manier was om die schoonheid
te tonen.
Er zijn allerhande manieren om feestjes te organiseren, maar
een pottenbakkersparty, daar hadden we nog nooit van gehoord. Als er nu een p
zou staan in dat woord ipv. een b dan konden we tenminste meepraten J. Julie had samen met
haar vriendinnetjes iemand laten komen die hen alles zou vertellen over klei,
draaischijven en de mooie gebruiksvoorwerpen die je er mee kan maken. Hoeft het
gezegd dat zo iets behoorlijk wat leven bracht in huize Pake Pol en Oma. Ze
hadden er zin in en ze beleefden er veel plezier aan merkte ik, ook die ene
jongeheer die tussen de dametjes wat verloren liep. Ze taterden, giechelden, probeerden,
probeerden opnieuw, draaiden, smosten, knoeiden, ze werden zowaar ook soms even
serieus en slaagden er allemaal in zeer toonbare handgemaakte dingen in elkaar
te klussen. Dat ik daar graag met de camera tussen door laveerde mag duidelijk
wezen Een close up van de handen van
onze kleindochter leverde mij dit plaatje op. De zwart wit omzetting deed ik
met de filter Wet Rocks uit Silver Efex Pro van Nik Software.
Morgen verwachten we een aantal jongedames die komen
pottenbakken. Julie heeft een tiental vriendinnetjes uitgenodigd en gelukkig
ook iemand die op dat gebied de nodige know-how heeft. De pergola bij oma en pake
Pol is dan de ideale locatie. Het vrouwtje denkt dan meteen aan tien waarschijnlijk
hongerige meisjesmagen die moeten gevuld worden en deze avond is ze begonnen
met kokkerellen. Lasagne zal er op het menu staan. Ik had al enkele keren de
bedenking gemaakt dat ze op die plek wel erg speciaal belicht was. Maar makkelijk
was het niet want er kwam zowel warm kunstlicht van voor als kouder invallend
avondlicht langs achter. Ze was zo druk bezig dat ze niet eens gemerkt had dat
ik de camera genomen had. Met de 50 mm portretlens er op en met het diafragma
vol open op 1,4 kon ik zonder flitsen en zonder dat ze het in de gaten had deze
opname maken. In de nabewerking heb ik de kleur voor een groot gedeelte
weggehaald zodat ik qua witbalans geen last meer had van die twee soorten
licht. Ik vind het sfeertje wel geslaagd zo. Benieuwd wat Josee er zelf van
vindt als ze morgen de blog ziet
Deze voormiddag was er hier in lichtaart nog niet veel te merken van de voorspelde zondvloed. Integendeel, we kregen enkele mooie opklaringen en ik heb daar van geprofiteerd om wat met de camera achter de kleine beestjes aan te gaan. Omdat ik ook nog wat andere mogelijkheden wilde open houden had ik niet de macrolens maar wel de 70-300 met een 1,4x extender op de Eos gezet, uit ervaring weet ik namelijk dat je zo ook de kleine dingen mooi dichtbij kunt halen en terzelfder tijd voor een rustige achtergrond kunt zorgen. En jawel, uit de losse hand kon ik enkele libellen verschalken. Deze schoonheid liet zich gewillig fotograferen, ze bleef geduldig wachten tot ik scherpgesteld en een keer of 6 afgedrukt had. En er was warempel een goeie bij... :) Voor de liefhebbers: 376 mm, f 8, 1/200, ISO 200. Beetje gecropped en kontrast toegevoegd in de nabewerking.
Nicolas was eerder deze maand al jarig, maar de drukke
agenda van de kids ( en van papa en mama ) had er voor gezorgd dat het feestje met
de vriendjes pas vandaag kon doorgaan. Papa Koen was de hele meute met zijn door
twee brabanders getrokken huifkar gaan oppikken aan de school, daarna werd er
gegeten, geravot en gesnoept en dan was het tijd voor een grote gezamenlijke
fotozoektocht. In beste geocache traditie ik mag stellen dat ik daar toch al
wel enige ervaring mee heb had ik een parcours vol opdrachten uitgestippeld. Ze
moesten een twaalftal fotos lokaliseren
en het nummer dat op de betreffende foto stond koppelen aan de letter van de
vindplaats om zo de formule in te vullen waarmee ze de coördinaten van de schat
konden berekenen aan het einde van de tocht. Tussendoor moesten ze ook nog
enkele containertjes opgraven waarin cijfertjes zaten voor de code om het
hangslot van de schatkist te openen. Het enthousiasme van het jonge volkje was
aandoenlijk en ze zijn met vlag en wimpel geslaagd in hun opdracht.
Kijk pake Pol, ik kan vliegen
We waren vandaag in Wuustwezel om de kleinkinderen van school te halen - je
moet al eens een extra inspanning doen als grootouder , en om enkele voorbereidingen te treffen voor
het verjaardagsfeestje voor Nicolas morgen. Met de camera in aanslag maak je
dan mee hoe gelukkig die kids zijn op de boerderij.
Hannelore wou maar al te graag demonstreren hoe je de ingepakte balen stro kan
gebruiken om duizelingwekkende sprongen te maken. Het opstijgen ging vrij vlot,
de landing verliep ook vlekkeloos moeten we toegeven alleen de fase daar
tussen in, het in de lucht blijven, zou nog iets langer mogen duren.
Na een
geslaagd afscheidsconcert eergisteren hebben we er vandaag nog een onofficieel
einde aan gebreid. Toen Jack uit de States in Europa kwam als militair op de vliegbasis
van Kleine Brogel in de mid-sixties hadden we hem de eerste dag al behoorlijk
dronken weten te maken met enkele tripple trappistjes. De volgende dag waren we
al dikke vrienden, wilde hij bij ons bandje komen spelen en minder dan een
maand later deden we samen ons eerste optreden in de nieuwe bezetting. In de
Amerikaanse mess hadden ze wel zin in wat live entertainment. Een Belgisch
bandje, met een Amerikaan er in, die nota bene militair was, dat bezorgde ons
uiteraard een voet in huis niet alleen in Kleine Brogel, maar ook in andere
plaatsen waar US militairen verbleven in Europa Om de cirkel helemaal rond te
maken hebben wij in diezelfde mess waar het allemaal begon nog eens de US
Airforce aan het rocken gezet deze namiddag. Ze waren zo enthousiast dat er
behoorlijk wat troupers, al dan niet in militaire outfit, met ons op de foto
wilden. Onze vrouwen wilden er uiteraard ook bij zijn deze allerlaatste keer. Jammer
dat Josee ontbreekt op de foto, maat die stond voor de gelegenheid achter het
toestel
Het is weer voorbij. Voor de vijfde keer hebben we een
laatste optreden gedaan met The Lonely Boys. Ook deze keer hebben we een
ondertussen ontstane traditie in ere gehouden. De dag na het optreden komen we
allemaal samen om te barbequen. Laat het weer zich vandaag daar perfect toe
lenen Jack, als inwoner van Omaha,
bekend om zijn steaks, eist dan de verantwoordelijkheid op om er voor te zorgen
dat het grillen vlekkeloos verloopt. Het moet gezegd, dat de manier waarop het
vlees gemarineerd op de gril gelegd wordt en er superlekker, precies à point van af gehaald wordt ons bij het schrijven van
deze tekst nog altijd het water in de mond brengt. Wij willen hem dan ook graag
een titel toekennen: Jack the barbecue king.
