Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-06-2013
14 juni Kokkerellen
Morgen verwachten we een aantal jongedames die komen
pottenbakken. Julie heeft een tiental vriendinnetjes uitgenodigd en gelukkig
ook iemand die op dat gebied de nodige know-how heeft. De pergola bij oma en pake
Pol is dan de ideale locatie. Het vrouwtje denkt dan meteen aan tien waarschijnlijk
hongerige meisjesmagen die moeten gevuld worden en deze avond is ze begonnen
met kokkerellen. Lasagne zal er op het menu staan. Ik had al enkele keren de
bedenking gemaakt dat ze op die plek wel erg speciaal belicht was. Maar makkelijk
was het niet want er kwam zowel warm kunstlicht van voor als kouder invallend
avondlicht langs achter. Ze was zo druk bezig dat ze niet eens gemerkt had dat
ik de camera genomen had. Met de 50 mm portretlens er op en met het diafragma
vol open op 1,4 kon ik zonder flitsen en zonder dat ze het in de gaten had deze
opname maken. In de nabewerking heb ik de kleur voor een groot gedeelte
weggehaald zodat ik qua witbalans geen last meer had van die twee soorten
licht. Ik vind het sfeertje wel geslaagd zo. Benieuwd wat Josee er zelf van
vindt als ze morgen de blog ziet
Deze voormiddag was er hier in lichtaart nog niet veel te merken van de voorspelde zondvloed. Integendeel, we kregen enkele mooie opklaringen en ik heb daar van geprofiteerd om wat met de camera achter de kleine beestjes aan te gaan. Omdat ik ook nog wat andere mogelijkheden wilde open houden had ik niet de macrolens maar wel de 70-300 met een 1,4x extender op de Eos gezet, uit ervaring weet ik namelijk dat je zo ook de kleine dingen mooi dichtbij kunt halen en terzelfder tijd voor een rustige achtergrond kunt zorgen. En jawel, uit de losse hand kon ik enkele libellen verschalken. Deze schoonheid liet zich gewillig fotograferen, ze bleef geduldig wachten tot ik scherpgesteld en een keer of 6 afgedrukt had. En er was warempel een goeie bij... :) Voor de liefhebbers: 376 mm, f 8, 1/200, ISO 200. Beetje gecropped en kontrast toegevoegd in de nabewerking.
Nicolas was eerder deze maand al jarig, maar de drukke
agenda van de kids ( en van papa en mama ) had er voor gezorgd dat het feestje met
de vriendjes pas vandaag kon doorgaan. Papa Koen was de hele meute met zijn door
twee brabanders getrokken huifkar gaan oppikken aan de school, daarna werd er
gegeten, geravot en gesnoept en dan was het tijd voor een grote gezamenlijke
fotozoektocht. In beste geocache traditie ik mag stellen dat ik daar toch al
wel enige ervaring mee heb had ik een parcours vol opdrachten uitgestippeld. Ze
moesten een twaalftal fotos lokaliseren
en het nummer dat op de betreffende foto stond koppelen aan de letter van de
vindplaats om zo de formule in te vullen waarmee ze de coördinaten van de schat
konden berekenen aan het einde van de tocht. Tussendoor moesten ze ook nog
enkele containertjes opgraven waarin cijfertjes zaten voor de code om het
hangslot van de schatkist te openen. Het enthousiasme van het jonge volkje was
aandoenlijk en ze zijn met vlag en wimpel geslaagd in hun opdracht.
Kijk pake Pol, ik kan vliegen
We waren vandaag in Wuustwezel om de kleinkinderen van school te halen - je
moet al eens een extra inspanning doen als grootouder , en om enkele voorbereidingen te treffen voor
het verjaardagsfeestje voor Nicolas morgen. Met de camera in aanslag maak je
dan mee hoe gelukkig die kids zijn op de boerderij.
Hannelore wou maar al te graag demonstreren hoe je de ingepakte balen stro kan
gebruiken om duizelingwekkende sprongen te maken. Het opstijgen ging vrij vlot,
de landing verliep ook vlekkeloos moeten we toegeven alleen de fase daar
tussen in, het in de lucht blijven, zou nog iets langer mogen duren.
Na een
geslaagd afscheidsconcert eergisteren hebben we er vandaag nog een onofficieel
einde aan gebreid. Toen Jack uit de States in Europa kwam als militair op de vliegbasis
van Kleine Brogel in de mid-sixties hadden we hem de eerste dag al behoorlijk
dronken weten te maken met enkele tripple trappistjes. De volgende dag waren we
al dikke vrienden, wilde hij bij ons bandje komen spelen en minder dan een
maand later deden we samen ons eerste optreden in de nieuwe bezetting. In de
Amerikaanse mess hadden ze wel zin in wat live entertainment. Een Belgisch
bandje, met een Amerikaan er in, die nota bene militair was, dat bezorgde ons
uiteraard een voet in huis niet alleen in Kleine Brogel, maar ook in andere
plaatsen waar US militairen verbleven in Europa Om de cirkel helemaal rond te
maken hebben wij in diezelfde mess waar het allemaal begon nog eens de US
Airforce aan het rocken gezet deze namiddag. Ze waren zo enthousiast dat er
behoorlijk wat troupers, al dan niet in militaire outfit, met ons op de foto
wilden. Onze vrouwen wilden er uiteraard ook bij zijn deze allerlaatste keer. Jammer
dat Josee ontbreekt op de foto, maat die stond voor de gelegenheid achter het
toestel
Het is weer voorbij. Voor de vijfde keer hebben we een
laatste optreden gedaan met The Lonely Boys. Ook deze keer hebben we een
ondertussen ontstane traditie in ere gehouden. De dag na het optreden komen we
allemaal samen om te barbequen. Laat het weer zich vandaag daar perfect toe
lenen Jack, als inwoner van Omaha,
bekend om zijn steaks, eist dan de verantwoordelijkheid op om er voor te zorgen
dat het grillen vlekkeloos verloopt. Het moet gezegd, dat de manier waarop het
vlees gemarineerd op de gril gelegd wordt en er superlekker, precies à point van af gehaald wordt ons bij het schrijven van
deze tekst nog altijd het water in de mond brengt. Wij willen hem dan ook graag
een titel toekennen: Jack the barbecue king.
Van ons laatste optreden heb ik zelf geen fotos kunnen maken
natuurlijk, maar ik neem aan dat daar binnenkort op allerhande media wel de
nodige plaatjes van zullen verschijnen. We hebben nog al wat fotografen zien
voorbij komen, niet in het minst enkele leden van onze eigen fotoclub... Waar ik wel tijd voor had, dat is vóór ons
optreden even kijken waar onze oudste kleindochters uithingen. Die mochten
namelijk voor de eerste keer mee naar een optreden van pake Pol. Tijdens het
voorprogramma waren ze ergens op een net iets rustiger plekje gezellig aan het
bijpraten en zien we daar ook geen smartphone? Er is een generatie die daarmee opgroeit,
binnen de kortste keren zijn wij écht helemaal ouderwets
Ik realiseer me dat dit al de derde keer is dat ik deze
knappe gast in beeld breng de laatste twee weken maar hij bezorgt me elke keer
een onweerstaanbare kriebel in mijn rechter wijsvinger als ik mijn fototoestel
vast heb en hij zich weer eens als een volleerd artiest langs een onverwachte
kant laat zien. Op de laatste dag van onze repetities in de studio Del-Fy in
Lommel zijn we er uiteindelijk toch in geslaagd Juleke in de vijver te krijgen.
Het lekkere zomerse weer van deze namiddag was daar meer dan behulpzaam bij
mogen we wel stellen. Verder was een kleine stok die we in het water gooiden
voldoende om een verfrissende plons te triggeren. Ik ben niet zeker of de
vissen dit plezierig vonden, en Jean was ook al zeer bezorgd over zijn
waterplanten, maar Juleke vond het wel plezant want na de vangst van de stok
ging ie er nog eens in.
We zijn ondertussen al dik veertien dagen aan het repeteren
en het is verrassend en tezelfdertijd bemoedigend hoe snel we de draad weer
opgepikt hebben. Zaterdag is de grote dag. Dan gaan we nog één keer onze
muzikale kunstjes vertonen. Hoog tijd om de bezoeker ook eens een kijkje te
gunnen in de habitat van de zich op het laatste reunie-afscheidsconcert
voorbereidende oude rockers. Drumstel, gitaargeweld, keyboards, wat microfoons
voor de zang en dan is er ook nog de bas, achter het fototoestel. Daar doen we
het al twee weken mee. Onze vrouwen zullen blij zijn als ze ons volgende week
terug krijgen. ( vermoed ik toch )
Ik heb vandaag een dagje niksdoen ingelast. Gisteren voelde
ik me niet zo lekker - terechte schrik voor een verkoudheid met al die
snotteraars in de kennissenkring - en omdat de repetities sowieso goed
opschieten hebben we gezamenlijk besloten er voor 24 uur de riem af te halen om
dan morgen met verse energie er weer tegenaan te gaan. Van achter het raam, van
uit mijn luie zetel kon ik me toch enigszins blijven overgeven aan mijn
fotografieverslaving. De kolonie kauwen die in de buurt rondhangt en die regelmatig
neerstrijkt vlak bij de deur heeft een hele tijd mijn aandacht vastgehouden en
uiteindelijk heb ik er ook enkele aanvaardbare opnames van kunnen schieten. Als
ik dit plaatje zo bekijk moet ik verdorie ook wel vaststellen dat ik een van
deze weken nog eens het gras zal moeten afrijden maar dat zijn zorgen voor
later, vandaag is mijn luie dag J
Na de repetitie ging ik nog even langs bij Nick, de
leadgitarist van Flying Shoe, het bandje dat zaterdag in ons voorprogramma
speelt. Telkens ik daar op bezoek ga weet ik dat ik weer met het fototoestel de
tuin in zal trekken, want ze houden er erg veel van de vogeltjes. Die worden dan
ook de ganse winter door flink bijgevoederd, en ook als die barre periode
voorbij is houdt dat niet op. Je kunt er bijna altijd een uitgebreide en gevarieerde
populatie fladderaars voor de lens krijgen. Nu hebben de eekhoorntjes uit de
buurt ook weet gekregen van die voederpraktijken en die komen dan ook
regelmatig mee aan tafel. Dit koppel kon ik vandaag betrappen terwijl ze zich uitgebreid
te goed deden aan een heerlijke maaltijd.
Rudi stond deze avond ineens voor de deur. Zoiets gebeurt
wel vaker natuurlijk maar wat hij kwam tonen was dan weer niet zo alledaags.
Rudi is een van de meest actieve leden van onze motorclub en hij heeft
ondertussen naast zijn 21ste eeuwse spul ook een kleine verzameling tweewiel-oldtimers
in zijn garage staan. Blijkt dat hij nu zijn werkterrein heeft uitgebreid, want
daar pronkte warempel een pracht van een MG B. Jawel, een ouwe sportwagen met
vier (4) wielen is het nieuwste speeltje. Ik kon enkele nostalgische gevoelens
niet onderdrukken bij het aanschouwen van die schoonheid. Jack, de trouwe mini
schnauzer die trots op de rechter voorzetel poseerde was voor mij de perfecte
reden om mijn fototoestel te voorschijn te toveren, maar ik had daar wel andere
plannen mee. Ik wilde namelijk het moment vastleggen waarop Rudi zich in dat
ding zou wringen. Hij is weliswaar de laatste tijd dank zij een volgehouden
kuur flink vermagerd moet ik niet zonder enige afgunst toegeven, en van de
grootste is hij ook al niet, maar de lenigheid om zijn toch nog altijd niet
mannequin-slanke lichaam op de bestuurderszetel van een MG B te krijgen had ik
hem niet toebedeeld. Ik zal er maar meteen bij vertellen dat het gelukt is. Het
begin van de poging zie je hier.
Onze goede vriend Juul weigert nog altijd obstinaat met ons
mee naar beneden te gaan als we de trap afdalen onder de studio om te
repeteren. Als we een break nemen evenwel wil ie er absoluut bij zijn. Hij legt
zich ook gemakkelijk in een van de zetels als wij even uitrusten, maar hij
houdt ons wel in de gaten, en zodra iemand van ons aanstalten maakt om een bal,
een stok of een ander object waaraan enig spelplezier zou kunnen vastzitten vast
te nemen, is ie een en al aandacht en er is niet veel nodig om verrassend veel
energie over je heen te krijgen. Er is nog een tweede manier om zijn aandacht
te vangen, dat is over eten praten, met een wafelpapiertje ritselen of de deur
van de koelkast openmaken maar dat zal ie wel van zijn baasje hebben.
Zaterdag is de enige dag in de week waarover we beslist
hebben dat we niet zouden repeteren voor ons concert. De familie heeft ook haar
rechten. We zijn op onze vrije dag dan ook naar het schoolfeest van de
Wuustwezelse verzameling kleinkinderen geweest. Ik had mezelf een plekje
uitgezocht helemaal achteraan, en minder goede herinneringen uit vorige jaren
indachtig had ik een trapladdertje meegenomen en met het statief in de allerhoogste
stand kon ik met de 70-300 op de camera over alle toeschouwers heen ongehinderd
zoveel fotos schieten als ik wilde.
De kids hebben alle vier hun allerbeste beentje voor gezet, en ik zou echt niet
weten welke groep, welk kleinkind ik er uit moet lichten. Het had evengoed
Hannelore, Marie Leen of Nicolas kunnen zijn maar min of meer toevallig houden
we het vandaag bij Pieter en zijn klasgenoten. De act waarin ze de Village
People opnieuw tot leven brachten vond ik bijzonder geslaagd. Ze zijn er alle
vijf, de typetjes.
U kijkt naar ruim meer dan een halve ton aan puur talent. The
Lonely Boys. De naam klinkt even sixties als de lading die hij dekt. Bijna 50
jaar geleden waren wij wereldberoemd in Lommel en omstreken, de oerband van
alle rockbandjes in de regio, de schrik van alle moeders met jonge mooie
dochters om het met een cliché te zeggen: wij waren jong en mooi, nu, ongeveer
een halve eeuw later, zijn we nog alleen maar ( vul zelf in )
Voor de vijfde keer al doen we binnenkort een reunie-concert dat we zelf
bestempelen als het laatste. Deze keer zou dat wel eens de waarheid kunnen
zijn, tenzij we ooit in hetzelfde rusthuis belanden en dan nog eens samen Zilverdraden
tussen goud of Ik heb eerbied voor jouw grijze haren zouden spelen. Voorlopig
is het nog altijd niet zo ver gelukkig en willen we op 8 juni in de
parochiezaal van den Heuvel in Lommel nog één keer rocken zoals vroeger. Tussen
de repetities door zag ik de kans schoon om even de camera op statief te zetten,
alle bandleden bereid te vinden de stramme lijven in een zitpositie te wringen
tegen de achtermuur van de cantine bij de studio en nog eens een groepsfoto te
maken. V.l.n.r. Jean, toetsenist en drijvende kracht achter studio Del-fy in
Lommel, Theo, de enige lichtgewicht ( vergeleken met de anderen toch ) en
bijzonder getalenteerd sologitarist, Jack, bassist, voor de gelegenheid
overgevlogen uit Omaha Nebraska, Eddy, drummer die in het gewone leven een
horecazaak uitbaat in Gambia, en tenslotte deze jongen die gitaar speelt en de
meeste zangpartijen voor zijn rekening neemt. We zijn er bijna klaar voor. Nog één
week repeteren.
Ik meen niet dat ik het leven wat zwartgallig inzie de
laatste tijd, de voorbereidingen voor het afscheidsconcert lopen prima in ieder
geval, misschien is het wel gewoon een artistieke bevlieging, maar feit is dat
ik vandaag voor de tweede dag op rij gekozen heb voor een zwart-wit opname.
Na de repetitie kon ik het weer niet laten even een ommetje te doen om onderweg
een geocache te gaan zoeken. Ik parkeerde de wagen dus ergens tussen Mol en
Geel aan een spoorwegovergang en wandelde een eind het zandweggetje op dat het
groen in liep en dat me door de GPS werd aangewezen als zijnde de te volgen weg
om bij mijn doel te raken. Onderweg viel me dit bouwsel op en ik heb dan ook
niet geaarzeld om het aan mijn verzameling toe te voegen. Een beetje
experimenteren met enkele filters in photoshop leverde dit behoorlijk aangedikt
dramatisch beeld op. Met dank aan Silver Efex Pro 2 van de firma Nik.
De kleinkinderen zijn waarschijnlijk het meest
gefotografeerde onderwerp door hobby-fotografen die zoals wij de leeftijd
bereikt hebben waarop de eigen kinderen ook voor nakomelingen gezorgd hebben. Helemaal
onbevooroodeeld kan je moeilijk zijn in het beoordelen van fotos die je er van
maakt. Je gaat onwillekeurig toch een beetje met je hart kijken
Deze opname is eigenlijk een beetje een toevalstreffer. Ik had net de
lichtsterke 50 mm op het toestel gezet om wat te experimenteren en toen ik
Jefke daar zag zitten met die ondeugende blik waarmee hij me in de gaten hield
drukte ik zonder verder na te denken af. De Eos stond ingesteld op Iso 400 en f
1,4 en dat bleek precies goed om zonder flitsen en met een niet al te lange
sluitertijd voldoende licht te hebben. Toen ik het resultaat zag op de PC wist
ik ook meteen dat ik hier een zwart wit van wilde maken.
Ik vind m zelf prachtig en, zoals ik eerder aangaf, of dat in alle
objectiviteit is vind ik niet eens belangrijk.
We hadden net een break en zaten, met een frisse pint, gezellig te keuvelen bij de
vijver, ondertussen onze vaste stek tijdens de pauzes, toen we plots een enorme
knal hoorden. Er is iets gebeurd vóór op straat wisten we meteen en we zijn dan
ook zo snel als onze niet meer zo jeugdige benen het toelieten naar de plaats
des onheils gespurt. Ik had sowieso mijn camera bij de hand dat gebeurt wel
vaker als we bij de vijver zijn en ik was er dus als de kippen bij om de
situatie ter plekke vast te leggen. Rijp voor de sloop, deze mooie Audi als je
het mij vraagt
Uit verhalen van automobilisten die achter de ongelukswagen reden bleek dat er
helemaal geen tweede auto bij betrokken was. De bestuurder is waarschijnlijk
onwel geworden of in slaap gesukkeld en is zonder vaart te minderen recht op
een boom geknald. Die ging niet opzij en dan krijg je dit soort blikschade. De
weerbarstige boom is trouwens ook niet helemaal onbeschadigd uit de confrontatie
gekomen. De ambulance heeft de bestuurder naar het ziekenhuis gevoerd, maar die
hebben we toch nog zelf zien instappen. We nemen aan dat ie het wel zal
overleven. Zijn wagen evenwel
Het kan dan toch nog: een beetje zon en een mooie lentedag
in mei. En precies dan zitten wij in die kelder te repeteren. Gelukkig lassen
we regelmatig een pauze in we worden allemaal een dagje ouder en dan kunnen
we uitblazen en van de rust genieten aan de vijver in de tuin naast de studio.
Met dit weer is daar ook een en ander gaande natuurlijk. Het water klatert, de
vogeltjes vliegen af en aan en de insectjes groot en klein wriemelen, kruipen,
fladderen en zoemen dat het een lieve lust is. Ik mocht zowaar al enkele
libellen observeren en die doen ook hun best om van het mooie weer te
profiteren om aan voortplanting te doen. Bij de libellen gaat dat blijkbaar
gewoon tijdens de andere dagelijkse bezigheden. Ze vliegen met elkaar verbonden,
bezoeken bloemekes, gaan op waterplanten zitten en som, zeer soms, duurt dat
net lang genoeg om de jagende fotograaf de gelegenheid te geven voldoende
scherp te stellen.
Zondag: vrije dag, zondag, ontspandag, dag om er op uit te
trekken, een flinke wandeling te maken, een fietstocht, een ritje met de
motorfiets, de wagen of wat dan ook qua vervoermiddel. Muzikanten die
binnenkort een reunieconcert gaan geven moeten natuurlijk repeteren maar dat
neemt niet weg dat wij vooraf, tussendoor en nadien ook wel even kunnen
bekijken wat er in de wijde wereld gebeurt. Zo werden wij vandaag
gekonfronteerd met twee lieden en een viervoeter die ritje en vervoermiddel
op deze manier kombineerden. Ik vond het alleszins een foto waard. De passagier
lijkt het allemaal wel leuk te vinden. De stuurman, rijder, menner of hoe je
die man ook mag noemen kijkt net iets grimmiger zondag, ontspandag J
