Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
05-03-2013
05 maart Lammetjes-tijd.
Ik heb dit jaar nog niet zoveel fietskilometers in de benen. Mijn trouwe tweewieler stond op enkele korte ritjes na al een hele tijd werkloos in de garage. Maar vandaag, met dit schitterend weer, hebben we met zn tweeën flink van jetje kunnen geven. Ik ben naar Wuustwezel gefietst want de boodschap dat het lammetjes-tijd is op de boerderij was ook tot in Lichtaart doorgedrongen. Kleinzoon Nicolas wil later boer worden en onder het goedkeurend toeziend oog van papa Koen houdt ie er ondertussen enkele schapen op na. Twee ooien hadden deze morgen al voor nakomelingschap gezorgd, en twee gezonde tweelingen kwamen de veestapel vergroten. Uiteraard wilde ik aan het fotograferen gaan en één familie wilde wel even pozeren. Net toen ik zover was had een van de youngsters al wel beslist dat die njam njam lekkere uier toch wel veel interessanter was dan de tweevoeter die daar met dat zwarte ding stond te zwaaien.
Ik had enkele dagen geleden een Travel Bug meegenomen uit een Geocache. Voor de onwetenden wil ik nog een keer proberen kort te verklaren wat er achter deze schijnbare geheimtaal schuilgaat. Geocaching is een ondertussen wereldwijd verspreid, al door meer dan 2.000.000 mensen gespeeld GPS-spel, een soort moderne schattenjacht. Iemand verstopt ergens iets, een cache, en zet de coordinaten op de Geocaching-website. Iedereen kan dit dan gaan zoeken en bewijzen dat men het gevonden heeft door zijn naam in een logboekje of een papiertje in de cache te schrijven en daarna op de site de vondst te bevestigen. Een van de vele opties in het spel is dat je ook iets op reis kunt sturen. Je bestelt bij de officiele geocaching-site een plaatje met een nummer, je krijgt ook een code en je bevestigt het plaatje ergens aan een prulletje, iets waardevol maakt niet uit. We noemen dat een travel-bug. Dat kan je dan achterlaten in een cache en een volgende bezoeker neemt dat dan mee naar een andere plek. Aan de hand van de logs van degenen die jouw travel bug meenemen kan je volgen waar die zich bevindt. De bug die ik had gevonden kwam uit Oostenrijk en het was eigenlijk alleen maar een sleutelhanger met daarop het woord Moxguat een soort oostenrijks-duits dialect dat betekent het ga je goed. Vandaag kwam ik in de buurt van het Duitse soldatenkerkhof in Lommel omdat daar ook iets verborgen was. Nadat ik met Moxguat even het kerkhof had bezocht, en uiteraard enkele fotos had gemaakt, vond ik het gepast en tegelijk symbolisch hem daar ook achter te laten. Hopelijk neemt iemand anders hem snel weer verder mee op reis en moet ie hier niet zo lang liggen als de meer dan 38.000 jonge mensen die hier voor altijd rusten Voor de insiders: Moxguat zit nu ( even toch ) in de GC38FR5.
WTC en MTC zijn goed bevriend in onze thuishaven. De wielertoeristen van WTC Lichtaart doen ieder jaar beroep op ons, leden van de motorclub MTC Lichtaart, om hun openings- en sluitingsrit van het seizoen te begeleiden en de groep fietsende sportievelingen doorheen de mogelijke valstrikken van het verkeer te loodsen. Dus ook op deze eerste zondag van maart verzamelden de diverse soorten tweewielers zich op het kerkplein om een nieuwe jaargang van onze respectievelijke hobbies gezamenlijk in te rijden. Met de autoriteit die ons wordt verstrekt door een armbandje in de nationale driekleur en het opschrift wegkapitein gecombineerd met een rond wit plaatje met rode rand aan een korte steel ( het verkeersbord C3 ) houden wij rigoureus alle voertuigen tegen die een mogelijke gevaar voor onze beschermelingen zouden kunnen betekenen. Enkele hectometers na het vertrek stond het vrouwtje met de camera langs de weg en zij kon dit plaatje schieten van ondergetekende die toevallig net voor de horde WTC-ers uit rijdt.
Nichtje Jill was gisteren een van de mede-wandelaars tijdens de nachtelijke dropping en zo kwamen we te weten dat zij vandaag met haar carnavalsvereniging zou deelnemen aan de stoet in Winkelomhei bij Geel. Nu is een carnavalsstoet gaan bekijken het allerlaatste waar ik aan zou denken als ik eens op een zaterdagmiddag niks te doen had, maar het feit dat Winkelomhei in de buurt is en het enthousiasme waarmee het ons was aangepraat waren voldoende om ons toch maar eens naar ginder te lokken. Ik heb nog al wat confetti en andere troep gezien maar het moet gezegd, bij de vele groepen waren er best enkele bijzonder geslaagde ludieke toespelingen op actuele gebeurtenissen. Ik beleefde evenwel net zo veel plezier aan het in de gaten houden van de toeschouwers. Deze oudjes zaten langs de weg te wachten tot de stoet voorbij zou komen. Ze hadden allemaal een mandje om snoep en lekkernijen in te verzamelen. Naast het storten van tonnen papiersnippers is het rondstrooien van snoep en kleine versnaperingen ook een verplicht nummer bij dit soort evenementen namelijk. Ik vraag me dan meteen af hoe die in hemelsnaam gaan rondkruipen om die snoep ook daadwerkelijk te verzamelen, maar wachten om met eigen ogen het antwoord op die vraag te zien wilde ik nu ook weer niet. Ik vond dit beeld trouwens ook al interessant genoeg om de Canon op te richten.
Met een beetje vertraging wilde ik bij deze verslag uitbrengen van onze activiteiten van gisteren avond, of beter gezegd, deze nacht. De schoonfamilie had ons uitgenodigd om deel te nemen aan een nacht-dropping, een wandeltocht met opdrachten waarbij je wordt afgezet op een onbekende plek en dan maar moet zien op de ook onbekende bestemming te geraken aan de hand van een laten we het maar voorzichtig uitdrukken verwarrende routebeschrijving. Bijgaande foto toont enkele aspecten van het gebeuren. De multimedia worden ingeschakeld om externe hulp te vragen terwijl de formulieren met de opdrachten worden geanaliseerd en wat belangrijk is: er is hier duidelijk sprake van consumptie van meegebrachte opkikkertjes. Enkele lotgenoten uit ons groepje hadden er aan gedacht jenever ( in diverse smaken ), pils en nog wat alcohol bevattende spullen mee te sjouwen. Het eindpunt van onze tocht bleek dan ook nog eens een stemmige kroeg te zijn die weinig last had van een verplicht sluitingsuur. Om een lang verhaal kort te maken Toen het vrouwtje mij eindelijk thuis in het veilige nestje had afgezet kon ik het knopje niet meer vinden om de computer op te starten. Deze morgen bleek dat evenwel toch nog steeds op dezelfde plaats te zitten raar.
Dit is mijn lief. Van alle lieven in deze categorie is zij mijn tweede liefste. Aan mijn oude Strat kan niks of niemand tippen natuurlijk, maar toch is deze misschien wel degene waar ik het liefste mee speel. Ik heb haar de laatste tijd schromelijk verwaarloosd, het is waar. Sedert wij officieel de gitaren en de microfoons aan de wilgen hebben gehangen wij genieten ondertussen van een welverdiend pensioen had ik niet meer naar haar omgekeken. Ik besteed nu wat meer tijd aan mijn lief van vlees en bloed en dan heb ik er ook nog enkele lieven uit andere sectoren bijgenomen, de meeste met als achternaam Canon. Maar nu de kogel door de kerk is en wij nog een aller-aller-allerlaatste afscheids-optreden gaan doen met het bandje waarmee we 46 jaar geleden Lommel en omstreken onveilig maakten heb ik de relatie met deze schoonheid weer nieuw leven ingeblazen. Als ik nu weer eens goesting krijg ga ik er even enthousiast mee spelen alsof ik nog 21 was. Op 8 juni mag iedereen naar enkele van mijn lieven komen kijken en luisteren in zaal Heide-Heuvel in Lommel. Ik zal er ook bijstaan, maar naast die schoonheden verbleekt mijn persoontje natuurlijk.
Voor de meeste grootouders is woensdagnamiddag traditiegetrouw kleinkinderen-opvangdag. Bij ons is dat niet anders. Met papa en mama beiden aan het werk en een vrije school-namiddag zijn wij de voor de hand liggende hulp in nood. En ja, ook in onze familie heeft de digitalisering van het speelgoed hard toegeslagen. Die dingen zijn tegenwoordig klein, licht en mobiel, dus de nintendo en de i-pad maken de reis mee van Herentals naar Lichtaart. Wij vragen ons wel eens af of de kids ook nog wel voldoende gewoon buiten gaan spelen zoals wij vroeger. Wij proberen wel voor enige beperking te zorgen in het computeren en gamen door strikte quota in te stellen voor het gebruik van dat soort apparaten, maar die dingen hebben zon grote aantrekking dat wij daar al onze overtuigingskracht voor nodig hebben J Als het weer lente wordt en wie weet, daarna ook weer zomer, zullen de weersomstandigheden waarschijnlijk ook wel wat meer willen meewerken om alternatieven te bieden voor de electronica. De 21ste eeuwse jeugd groeit anders op dan wij, en heeft andere interesses, zoveel is duidelijk. Voordelen heeft dat ook wel, als opa nu eens een probleempje heeft met zijn smartphone is er nog altijd kleinzoon om deskundige hulp te bieden.
De geschiedenis herhaalt zich. Precies zoals vorig jaar, - toen was het op zes maart - gingen we ook vandaag weer met vier leden van fotoclub Visueel naar het Santa Maria Instituut in Kasterlee om de leerlingen die gekozen hadden voor fotografie tijdens hun Doe-dag de nodige info te geven en even onder te dompelen in de praktijk. Elk woord dat ik toen in de dagelijkse blog schreef zou ik vandaag ook kunnen herhalen. Zelfde gang van zaken dus, behalve misschien bij het gegeven dat het toen Guy Franck was die een foto van mij nam toen ik bezig was enkele begrippen te verklaren deze keer had ik zelf de camera in aanslag toen hij enkele mogelijkheden en routines van Photoshop had uitgelegd en de aspirant-fotografen ook eens hun vaardigheden mochten testen.
Ik neem aan dat de boodschap duidelijk genoeg is. Ik ben het beu nu heeft de winter echt lang genoeg geduurd. Alweer een trieste grijze dag kregen we cadeau van de weermaker vandaag, een dag met niet voldoende sneeuw om van mooie winterlandschappen te kunnen spreken, maar wel voldoende sneeuw en gemiezer om alle leuke buitenactiviteiten al op voorhand tot mislukken te doemen. Mijn camera en ik, we hebben dan ook beslist om nu te stoppen met winterfotos en onze eigen zomercocoon in elkaar te knutselen. Het idee was niet van mezelf, daar moet ik Marieke voor bedanken, maar dit stilleven is met zijn warmte en zijn kleurtjes het beste tegengif dat ik kon bedenken voor het stiekeme depressieve gevoel dat zich van ons allemaal dreigt meester te maken nu die winter maar niet wil ophouden. Ik zocht eerst een geschikte achtergrond, daarna heb ik de voor de gelegenheid in huis gehaalde lekkernijen in een zomerse kompositie geschikt, dan heb ik enkele keren op de ontspanknop van de Canon gedrukt, vervolgens heb ik ook alles opgegeten en tenslotte heb ik in Photoshop gezocht naar de knop MAAK HIER EEN WARME ZOMERSE FOTO VAN. Ik heb m gevonden ook . J
En wij maar denken dat de winter nu wel zo ongeveer voorbij zou zijn Als we heel eerlijk zijn dan moeten we toegeven dat het meer een kwestie van hoop dan van geloof was toen we eerder deze week al enkele tekenen meenden te ontwaren die op de lente leken te wijzen. Deze morgen bleek dat die hoop ijdel en vooral voorbarig was. De funcie van de twee ligstoelen die we op het gras achter ons huis gezet hebben beperkt zich in dit seizoen tot het er ons aan herinneren dat we ze ooit wel zullen kunnen gebruiken om in het zonnetje te liggen maar voorlopig dienen ze als schuilplaats voor de zwerkkatten die komen loeren naar de meesjes, die zich te goed doen aan de bollen diewe daar opgehangen hebben.
Voor de muggles ( nederlandse vertaling: dreuzels ) zal het altijd wel een mysterie blijven, maar, dat gedoe met coördinaten en GPS apparaten is en blijft leuk, and I mean LEUK !!! Zo maakte ik vanmiddag kennis met deze gelijkgezinden. Net toen ik op het punt stond mijn zoektocht naar een niet zo makkelijke geocache te staken kwamen deze redders in nood ook ter plaatse in hun cachemobiel. Na een vluchtige kennismaking bleek dat zij het eerste deel van het ingebouwde zoekwerk al opgelost hadden daar kon ik mooi van mee-genieten dus en niet helemaal verdiend mocht ik uiteindelijk ook mijn naam in het logboek schrijven. Uit ervaring weet ik hoe enthousiast onze eigen kleinkinderen kunnen worden tijdens zo een zoektocht en ik vond dit kiekje van een papa met kroost die samen tot bij het verbogen binnenste van de cache proberen te geraken dan ook meer dan het plaatsen waard. De kids bleken ook hier even gefascineerd te zijn door de 21ste-eeuw variant van het aloude schattenjacht spel als wij.
Soms duurt het wat langer voor je de keuze gemaakt hebt om een geschikt onderwerp te vinden voor je dagelijkse upload. En toch hadden we vandaag best wel een drukke dag met mogelijkheden zat zou je denken... maar... Eerst was er een koude voormiddag die niet echt uitnodigde om het huis uit te komen, dus maar wat achterstallig administratief werk ingehaald, en daar kun je niet echt de meest spannende opnames bij bedenken. In de namiddag hebben een uitgebreid saunabezoek gedaan, en daar hoor je niet met een fototoestel rond te lopen. Daarna wilden we toch nog snel iets gaan drinken met Werner en Els die op cruise vertrekken naar Dubai, maar in zon gezellig café wil je ook weer niet te opzichtig met die camera gaan zwaaien, en rond een uur of tien, stonden we dan terug in het veilige nestje met cocoon plannen. Ik heb lang getwijfeld of ik mezelf met nog een Duvel dan wel met iets pittiger zou verwennen. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om de fles Remi Martin aan te spreken. Toen ik glas en inhoud op het spiegelende oppervlak van de salontafel had gezet, zag ik de foto van de dag zo voor me
Voor een fikse wandeling mag je ons altijd een uitnodiging sturen, de kans dat we er op ingaan is levensgroot. Sedert jaar en dag gaan we regelmatig in Zuid Tirol gezonde berglucht opsnuiven en ook dichter bij huis weten we de fijne plekjes te vinden. Vaak doen we dat met zn tweetjes, maar even vaak hebben we het gezelschap van vrienden en dan wordt er meestal nogal wat afgelachen. Een clubje dat garant staat voor geslaagde tochten is de verzameling Swa, Theo en ondergetekende vergezeld van de respectievelijke wederhelften Monique, Ellygoret en Josee. Vandaag deden we, ondanks de kou, een tocht doorheen het bosland ten zuiden van de ringlaan nabij de zandwinningen in Lommel. Wandelen is immers een activiteit voor alle seizoenen, de gure oostenwind kon ons niet deren, trouwens in het bos voel je die niet zo zeer, en... slecht weer bestaat niet, alleen maar slechte kleding, om het maar eens met een cliché te zeggen. De glühwein die Josee had meegenomen zal er ook wel iets mee te maken hebben dat de stemming zo goed bleef. Geen statief bij deze keer dus is er eentje die niet mee op de foto mocht.
Pas nadat ik deze opname in het mapje had gezet om vandaag als foto van de dag te fungeren realiseerde ik me: alweer een diagonaal . Tja, het is nu eenmaal een stijlelement waarvan men in de kompositieleer zegt dat het een meerwaarde kan betekenen voor je werk. Als je dan een verzameling fladderaars aan de rand van het kanaal ziet zitten is het makkelijk om je positie zo te kiezen en de camera precies zo te draaien dat de tegen oven elkaar liggende hoeken gebruikt worden he, niks mis mee toch? Dit zijn scholeksters trouwens. In het noorden en het westen van Nederland zie je ze vrij algemeen en ook bij ons kun je occasioneel wel eens enkele exemplaren zien in de buurt van onze waterwegen. Ze hebben de wit zwarte kleur die de naam eksters rechtvaardigt en of die lange oranje snavel dan een verklaring is voor dat andere deel van de naam laat ik in het midden. Ik vind het wel eigenaardig dat ze maar een poot hebben of zie ik dat niet goed?
We hebben weer eens een dagje Antwerpen ingelast. Na de geplande onderwerpen - ziekenhuisbezoek bij moeke Miet, wat fotograferen en een hapje eten - kwamen wij door die andere hobby terecht in een gebied dat mij tot nu toe redelijk onbekend was: Petroleumhaven Zuid. Enig opzoekwerk leerde me dat men in het begin van de 20ste eeuw oordeelde in Antwerpen dat petroleum een veel te gevaarlijk goedje was om te verhandelen, stockeren en bewerken in de reguliere haven. Daarom werd in het poldergebied, tussen t Stad en Hoboken, 54 ha onteigend en als petroleum verwerkende site ingericht. De American Petroleum Company was de belangrijkste speler en snel werd Antwerpen de grootste petroleumhaven van Europa. Die glorieuze tijden zijn ondertussen verleden tijd en de restanten van gebouwen, installaties en infrastructuur liggen, te midden van de zijn plaats terug innemende natuur, te verkommeren. Eigenlijk zou zoiets als industrieel erfgoed beschermd moeten zijn, maar er zijn ondertussen projectontwikkelaars en planologen die likkebaardend het gebied aan het incalculeren zijn in hun prestige- en winstbejag projecten hoorde ik, zodat het misschien hoog tijd wordt, nu dat het nog kan, er eens uitgebreid op fotojacht te gaan. Ik ben er alvast aan begonnen dus en ik ga heel snel eens een volledige dag aan besteden om een en ander wat beter te bekijken i.p.v. een klein uurtje zoals vandaag.
Ik heb vandaag langs het kanaal in Neerpelt gestoeid met de 70-300 lens en met de eendjes, de meeuwen en andere gevleugelde vriendjes. Zon pittige tele is uitermate geschikt om door de kleine scherptediepte bij flink inzoomen een mooie rustige achtergrond te verkrijgen en zodoende de scherpte en daardoor ook de aandacht precies op die plek te leggen die je zelf gekozen hebt. In dit geval heb ik scherp gesteld op de voorste meeuw en hoewel de tweede en de derde er redelijk dicht bij zitten, zie je de scherpte heel snel verminderen naarmate je verder het beeld in kijkt. Let wel, door het inzoomen wordt de diepte behoorlijk samengedrukt, in werkelijkheid zitten ze toch verder uit elkaar dan het hier lijkt. Het water, en meer nog de overkant, zijn helemaal onherkenbaar in wat in vaktermen een mooie bokeh genoemd wordt. Voor de liefhebbers wil ik graag de gegevens vermelden: afstand 15 m. met de 300 mm vol open. - ISO 250. - F 5,6 - 1/2000 sec.
We zijn vandaag een uitgebreide wandeling gaan maken in het bos- ven- en heidegebied Gerhagen in Schoot, Tessenderlo. Tussen het vinden van de aldaar verstopte geocachen heb ik uiteraard ook enkele malen het fototoestel bovengehaald. De grijze, kille weersomstandigheden waren evenwel toch niet van dien aard om de voorbijkomende landschappen alle eer aan te doen. Thuisgekomen heb ik wat geëxperimenteerd met allerhande bewerkingen en filters om de beeldjes wat op te peppen en pas toen ik een uitgebreide heftige HDR bewerking losliet op dit plaatje, dat ik schoot iets later in de namiddag, toen de zon eindelijk enkel schuchtere pogingen deed om er door te komen, was ik tevreden met het resultaat.
Je zou het niet verwachten maar ook in dit seizoen vind je in de natuur reeds behoorlijk wat bloemenpracht. Vorige week fotografeerde ik al sneeuwklokjes en daar kon ik vandaag enkele soorten bij doen. Ieder jaar maken we er een gewoonte van eens af te zakken naar het arboretum in Kalmthout. Daar groeit de grootste verzameling toverhazelaars uit Europa. In de tuin is een 'hamamelisroute' uitgestippeld die de bezoeker langs alle winterbloeiende planten brengt. De hamamelis is een van de mooiste winterbloeiers. De plant heeft een overvloed van clusters gele, rode, roodbruine, oud-roze of okerkleurige bloemen, alle tinten die daar tussen in zitten komen ook voor trouwens. De bloei begint vaak al van in januari en de bloemen weerstaan de vrieskou. De bloemblaadjes krullen op bij mist, regen of kou om zich te beschermen. Wanneer de zon schijnt ontvouwen ze zich. Er zijn tientallen soorten en sommige daarvan geuren heerlijk. De macrolens die al een hele tijd niet meer op mijn toestel gezeten had kwam tijdens de wandeling goed van pas en al bij al ben ik weer zeer tevreden met de oogst. Nu is het wachten tot de eerste krokusjes zich laten zien. Dat zal ook wel niet zo lang meer duren
Ik had de wagen tot een eind in het mooie bos- en natuurgebied van Gerhagen gereden. Terwijl ik nog wat aan het pielen was met de GPS en de kaart, klaar voor een grote wandeling, meende ik in de verte op een bospaadje beweging te zien. Eerst dacht ik nog dat het een herder was met geiten of schapen, maar toen ze dichterbij waren zag ik een vriendelijke jongeman met vier prachtige witte honden. Het fototoestel is nooit ver weg als ik op stap ga en als beleefde hobbyfotograaf vraag je eerst of je een foto mag maken - dat vond de man helemaal niet erg - en zo raak je aan de praat hij vertelde dat het nog pups waren, jonkies, pas zes maand oud, een soort zwitserse herders. Na het uitwisselen van internet gegevens zetten we elk onze weg verder, ieder in zijn eigen richting op onze eigen manier genietend van de omgeving, de buitenlucht en de rust hij ook van zijn honden natuurlijk en ik uiteraard ook van de verborgen geocachekes J
Elke donderdagavond vergaderen wij met de leden van onze fotoclub. Vandaag was dat dus ook zo en door het plotse overlijden van medeclublid Hugo eerder deze week werd het toch een beetje emotioneel voor de meesten. Maar na dat we hierbij een hele tijd stil hadden gestaan en van gedachten gewisseld over het verlies van onze vriend en collega gingen we toch ook weer over tot de geplande orde van de dag. Na de projecties van digitale beelden had Ward ook nog enkel prints om te tonen en dan wordt zoiets intensief bekeken en bekommentarieerd. Ik zag de kans schoon om, nadat ik zelf de werken gezien had, snel naar achter te verhuizen om de kommentarierende collegas te fotograferen met de 50mm 1,4 langs achter, want fotografen worden niet graag gefotografeerd. Ik vond een zwart-wit omzetting iets toevoegen aan het beeld in dit geval.
