Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
24-02-2013
24 februari Sneeuwpoes
En wij maar denken dat de winter nu wel zo ongeveer voorbij zou zijn Als we heel eerlijk zijn dan moeten we toegeven dat het meer een kwestie van hoop dan van geloof was toen we eerder deze week al enkele tekenen meenden te ontwaren die op de lente leken te wijzen. Deze morgen bleek dat die hoop ijdel en vooral voorbarig was. De funcie van de twee ligstoelen die we op het gras achter ons huis gezet hebben beperkt zich in dit seizoen tot het er ons aan herinneren dat we ze ooit wel zullen kunnen gebruiken om in het zonnetje te liggen maar voorlopig dienen ze als schuilplaats voor de zwerkkatten die komen loeren naar de meesjes, die zich te goed doen aan de bollen diewe daar opgehangen hebben.
Voor de muggles ( nederlandse vertaling: dreuzels ) zal het altijd wel een mysterie blijven, maar, dat gedoe met coördinaten en GPS apparaten is en blijft leuk, and I mean LEUK !!! Zo maakte ik vanmiddag kennis met deze gelijkgezinden. Net toen ik op het punt stond mijn zoektocht naar een niet zo makkelijke geocache te staken kwamen deze redders in nood ook ter plaatse in hun cachemobiel. Na een vluchtige kennismaking bleek dat zij het eerste deel van het ingebouwde zoekwerk al opgelost hadden daar kon ik mooi van mee-genieten dus en niet helemaal verdiend mocht ik uiteindelijk ook mijn naam in het logboek schrijven. Uit ervaring weet ik hoe enthousiast onze eigen kleinkinderen kunnen worden tijdens zo een zoektocht en ik vond dit kiekje van een papa met kroost die samen tot bij het verbogen binnenste van de cache proberen te geraken dan ook meer dan het plaatsen waard. De kids bleken ook hier even gefascineerd te zijn door de 21ste-eeuw variant van het aloude schattenjacht spel als wij.
Soms duurt het wat langer voor je de keuze gemaakt hebt om een geschikt onderwerp te vinden voor je dagelijkse upload. En toch hadden we vandaag best wel een drukke dag met mogelijkheden zat zou je denken... maar... Eerst was er een koude voormiddag die niet echt uitnodigde om het huis uit te komen, dus maar wat achterstallig administratief werk ingehaald, en daar kun je niet echt de meest spannende opnames bij bedenken. In de namiddag hebben een uitgebreid saunabezoek gedaan, en daar hoor je niet met een fototoestel rond te lopen. Daarna wilden we toch nog snel iets gaan drinken met Werner en Els die op cruise vertrekken naar Dubai, maar in zon gezellig café wil je ook weer niet te opzichtig met die camera gaan zwaaien, en rond een uur of tien, stonden we dan terug in het veilige nestje met cocoon plannen. Ik heb lang getwijfeld of ik mezelf met nog een Duvel dan wel met iets pittiger zou verwennen. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om de fles Remi Martin aan te spreken. Toen ik glas en inhoud op het spiegelende oppervlak van de salontafel had gezet, zag ik de foto van de dag zo voor me
Voor een fikse wandeling mag je ons altijd een uitnodiging sturen, de kans dat we er op ingaan is levensgroot. Sedert jaar en dag gaan we regelmatig in Zuid Tirol gezonde berglucht opsnuiven en ook dichter bij huis weten we de fijne plekjes te vinden. Vaak doen we dat met zn tweetjes, maar even vaak hebben we het gezelschap van vrienden en dan wordt er meestal nogal wat afgelachen. Een clubje dat garant staat voor geslaagde tochten is de verzameling Swa, Theo en ondergetekende vergezeld van de respectievelijke wederhelften Monique, Ellygoret en Josee. Vandaag deden we, ondanks de kou, een tocht doorheen het bosland ten zuiden van de ringlaan nabij de zandwinningen in Lommel. Wandelen is immers een activiteit voor alle seizoenen, de gure oostenwind kon ons niet deren, trouwens in het bos voel je die niet zo zeer, en... slecht weer bestaat niet, alleen maar slechte kleding, om het maar eens met een cliché te zeggen. De glühwein die Josee had meegenomen zal er ook wel iets mee te maken hebben dat de stemming zo goed bleef. Geen statief bij deze keer dus is er eentje die niet mee op de foto mocht.
Pas nadat ik deze opname in het mapje had gezet om vandaag als foto van de dag te fungeren realiseerde ik me: alweer een diagonaal . Tja, het is nu eenmaal een stijlelement waarvan men in de kompositieleer zegt dat het een meerwaarde kan betekenen voor je werk. Als je dan een verzameling fladderaars aan de rand van het kanaal ziet zitten is het makkelijk om je positie zo te kiezen en de camera precies zo te draaien dat de tegen oven elkaar liggende hoeken gebruikt worden he, niks mis mee toch? Dit zijn scholeksters trouwens. In het noorden en het westen van Nederland zie je ze vrij algemeen en ook bij ons kun je occasioneel wel eens enkele exemplaren zien in de buurt van onze waterwegen. Ze hebben de wit zwarte kleur die de naam eksters rechtvaardigt en of die lange oranje snavel dan een verklaring is voor dat andere deel van de naam laat ik in het midden. Ik vind het wel eigenaardig dat ze maar een poot hebben of zie ik dat niet goed?
We hebben weer eens een dagje Antwerpen ingelast. Na de geplande onderwerpen - ziekenhuisbezoek bij moeke Miet, wat fotograferen en een hapje eten - kwamen wij door die andere hobby terecht in een gebied dat mij tot nu toe redelijk onbekend was: Petroleumhaven Zuid. Enig opzoekwerk leerde me dat men in het begin van de 20ste eeuw oordeelde in Antwerpen dat petroleum een veel te gevaarlijk goedje was om te verhandelen, stockeren en bewerken in de reguliere haven. Daarom werd in het poldergebied, tussen t Stad en Hoboken, 54 ha onteigend en als petroleum verwerkende site ingericht. De American Petroleum Company was de belangrijkste speler en snel werd Antwerpen de grootste petroleumhaven van Europa. Die glorieuze tijden zijn ondertussen verleden tijd en de restanten van gebouwen, installaties en infrastructuur liggen, te midden van de zijn plaats terug innemende natuur, te verkommeren. Eigenlijk zou zoiets als industrieel erfgoed beschermd moeten zijn, maar er zijn ondertussen projectontwikkelaars en planologen die likkebaardend het gebied aan het incalculeren zijn in hun prestige- en winstbejag projecten hoorde ik, zodat het misschien hoog tijd wordt, nu dat het nog kan, er eens uitgebreid op fotojacht te gaan. Ik ben er alvast aan begonnen dus en ik ga heel snel eens een volledige dag aan besteden om een en ander wat beter te bekijken i.p.v. een klein uurtje zoals vandaag.
Ik heb vandaag langs het kanaal in Neerpelt gestoeid met de 70-300 lens en met de eendjes, de meeuwen en andere gevleugelde vriendjes. Zon pittige tele is uitermate geschikt om door de kleine scherptediepte bij flink inzoomen een mooie rustige achtergrond te verkrijgen en zodoende de scherpte en daardoor ook de aandacht precies op die plek te leggen die je zelf gekozen hebt. In dit geval heb ik scherp gesteld op de voorste meeuw en hoewel de tweede en de derde er redelijk dicht bij zitten, zie je de scherpte heel snel verminderen naarmate je verder het beeld in kijkt. Let wel, door het inzoomen wordt de diepte behoorlijk samengedrukt, in werkelijkheid zitten ze toch verder uit elkaar dan het hier lijkt. Het water, en meer nog de overkant, zijn helemaal onherkenbaar in wat in vaktermen een mooie bokeh genoemd wordt. Voor de liefhebbers wil ik graag de gegevens vermelden: afstand 15 m. met de 300 mm vol open. - ISO 250. - F 5,6 - 1/2000 sec.
We zijn vandaag een uitgebreide wandeling gaan maken in het bos- ven- en heidegebied Gerhagen in Schoot, Tessenderlo. Tussen het vinden van de aldaar verstopte geocachen heb ik uiteraard ook enkele malen het fototoestel bovengehaald. De grijze, kille weersomstandigheden waren evenwel toch niet van dien aard om de voorbijkomende landschappen alle eer aan te doen. Thuisgekomen heb ik wat geëxperimenteerd met allerhande bewerkingen en filters om de beeldjes wat op te peppen en pas toen ik een uitgebreide heftige HDR bewerking losliet op dit plaatje, dat ik schoot iets later in de namiddag, toen de zon eindelijk enkel schuchtere pogingen deed om er door te komen, was ik tevreden met het resultaat.
Je zou het niet verwachten maar ook in dit seizoen vind je in de natuur reeds behoorlijk wat bloemenpracht. Vorige week fotografeerde ik al sneeuwklokjes en daar kon ik vandaag enkele soorten bij doen. Ieder jaar maken we er een gewoonte van eens af te zakken naar het arboretum in Kalmthout. Daar groeit de grootste verzameling toverhazelaars uit Europa. In de tuin is een 'hamamelisroute' uitgestippeld die de bezoeker langs alle winterbloeiende planten brengt. De hamamelis is een van de mooiste winterbloeiers. De plant heeft een overvloed van clusters gele, rode, roodbruine, oud-roze of okerkleurige bloemen, alle tinten die daar tussen in zitten komen ook voor trouwens. De bloei begint vaak al van in januari en de bloemen weerstaan de vrieskou. De bloemblaadjes krullen op bij mist, regen of kou om zich te beschermen. Wanneer de zon schijnt ontvouwen ze zich. Er zijn tientallen soorten en sommige daarvan geuren heerlijk. De macrolens die al een hele tijd niet meer op mijn toestel gezeten had kwam tijdens de wandeling goed van pas en al bij al ben ik weer zeer tevreden met de oogst. Nu is het wachten tot de eerste krokusjes zich laten zien. Dat zal ook wel niet zo lang meer duren
Ik had de wagen tot een eind in het mooie bos- en natuurgebied van Gerhagen gereden. Terwijl ik nog wat aan het pielen was met de GPS en de kaart, klaar voor een grote wandeling, meende ik in de verte op een bospaadje beweging te zien. Eerst dacht ik nog dat het een herder was met geiten of schapen, maar toen ze dichterbij waren zag ik een vriendelijke jongeman met vier prachtige witte honden. Het fototoestel is nooit ver weg als ik op stap ga en als beleefde hobbyfotograaf vraag je eerst of je een foto mag maken - dat vond de man helemaal niet erg - en zo raak je aan de praat hij vertelde dat het nog pups waren, jonkies, pas zes maand oud, een soort zwitserse herders. Na het uitwisselen van internet gegevens zetten we elk onze weg verder, ieder in zijn eigen richting op onze eigen manier genietend van de omgeving, de buitenlucht en de rust hij ook van zijn honden natuurlijk en ik uiteraard ook van de verborgen geocachekes J
Elke donderdagavond vergaderen wij met de leden van onze fotoclub. Vandaag was dat dus ook zo en door het plotse overlijden van medeclublid Hugo eerder deze week werd het toch een beetje emotioneel voor de meesten. Maar na dat we hierbij een hele tijd stil hadden gestaan en van gedachten gewisseld over het verlies van onze vriend en collega gingen we toch ook weer over tot de geplande orde van de dag. Na de projecties van digitale beelden had Ward ook nog enkel prints om te tonen en dan wordt zoiets intensief bekeken en bekommentarieerd. Ik zag de kans schoon om, nadat ik zelf de werken gezien had, snel naar achter te verhuizen om de kommentarierende collegas te fotograferen met de 50mm 1,4 langs achter, want fotografen worden niet graag gefotografeerd. Ik vond een zwart-wit omzetting iets toevoegen aan het beeld in dit geval.
Twee meisjes in het bos, ze zoeken geocachekes hoe komt het toch dat ik aan Raymond van het Groenewoud moet denken J De twee oudste dametjes uit de verzameling kleinkinderen trekken graag en vaak met elkaar op, dat ze ook proberen zich hetzelfde te kleden is natuurlijk geen toeval. Door de cadeautjes die ze soms van ons krijgen en doordat de respectievelijke mamas ook wel eens een duit in het zakje doen slagen de nichtjes er vaak in als identieke tweelingen naar buiten te komen. De kids zijn al even enthousiast over pake Pols hobby als pake Pol zelf en laat het duidelijk wezen, er werd op geen enkele manier morele of andere dwang uitgeoefend. Vanmiddag zijn we met de bijna voltallige bende het bos in getrokken en om beurten kregen ze de GPS en prikstokken in de handen om voorop te lopen in de zoektocht. Voor deze foto heb ik ze wel gevraagd even rechtsomkeer te maken en recht op me af te lopen zodat ik enkele frontale fotos kon maken.
Krokusvakantie. De kleinkinderen komen weer een tijdje logeren en pake Pol maakt driftig van de gelegenheid gebruik om de stand van zaken in het vroege voorjaar van 2013 vast te leggen, kwestie van later een zo volledig mogelijk overzicht te hebben bij het nagenieten. Groepsfotos, actiefotos, portretfotos, ja zelfs enkele zwart-wit omzettingen passeerden de revue. Dit brave jongetje met de engelachtige blik is de middenste van de drie jongens, zijn niet helemaal ongeschonden neus en het vuil op en om zijn snoet vertellen dat ie ook wel eens een klein deugnietje kan zijn. Een beetje pit mag er in zitten, toch?
We zijn naar de sauna geweest deze namiddag. Toen we rond zeven uur naar huis reden kreeg ik plots de ingeving eens te proberen met een lange sluitertijd het verkeer op de snelweg te fotograferen. Ik kende nog wel een redelijk verlaten weggetje dat de E 313 kruist en waar ook nog eens voldoende gelegenheid is om de wagen vlakbij de brug aan de kant te zetten. Dus in de buurt van Stelen, enkele tientallen meters van de industrieweg plantte ik het statief precies midden tussen de verkeersstromen, gelukkig enkele meters er boven. Met een klein diafragma ( f20 ) en Iso 100 kon ik de sluitertijd tot 15 seconden brengen. Het resultaat is dat de lucht, ondanks het grijze weer de kleur van het bekende blauwe uurtje meekrijgt en dat de rode en de witte lichten van het verkeer veel fraaie strepen vormen. De kombinatie rood wit en blauw vond ik zelf best geslaagd. Misschien dat het niet toevallig is dat enkele van onze buurlanden voor die kleuren kozen in hun nationale vlag
Ik ben al lang vergeten hoe dat stukje kennis op mijn persoonlijke interne harde schijf terecht is gekomen, maar op een of andere manier wist ik dat er in het park bij kasteel Le Paige in Herentals ieder jaar massas sneeuwklokjes bloeien. Op zoek naar tekenen die er op zouden kunnen wijzen dat de lente alsnog ooit gaat beginnen was het dan ook logisch dat ik daar terecht kwam vandaag. De toverhazelaars die ik elk jaar als vroegste voorjaarsbodes ga begroeten en fotograferen in het arboretum in Kalmthout werden dus deze keer geklopt door die simpele bloempjes vlak bij huis. Ik was trouwens ook goed voorbereid. Ik had een groot stuk plastiek meegenomen om over de sneeuw uit te spreiden en daar kon ik dan op gaan liggen om vanuit een lage positie de bloempjes te fotograferen. Het plan werkte uitstekend, tot ik in mijn ijver om een nog beter standpunt te vinden begon rond te kruipen Josee wist niet goed of ze zich nu moest ergeren dan wel vrolijk maken om mijn natte voorkant, maar zelf vond ik het niet eens zo erg. Ik had de plaatjes waar ik naar op zoek was, en daar doe ik het tenslotte voor.
We zijn nog maar zaterdag en de gekte heeft al toegeslagen in ons eigen Kasterlee nota bene. Het kindercarnaval vond gisteren plaats en daar zijn de nodige sporen al van achtergebleven in het straatbeeld. Ik leefde altijd in de rustgevende wetenschap dat carnaval iets was voor verafgelegen onderontwikkelde gebieden zoals daar zijn Nederland, Duitsland, Aalst, Herenthout en sommige delen van Limburg, maar recentelijk lijkt het idiote gedoe terrein te winnen ten nadele van de beschaving Het einde is nabij ! Een van de fijne nevenaspecten van het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd voor deze ex-muzikant was dat ik nu niet meer elk jaar geconfronteerd werd met die fijnbesnaarde Willempie die de worstjes op de borstjes zoekt van het paard dat in de gang staat, retteketet en dat Mien haar feestneus aan het zoeken is achter het subtiele bloemetjesgordijn tot morgenvroeg van ja hela hola. Hoempta, hoempta tadaraaa de dreiging komt nu van uit een andere hoek vrees ik. Het mag wel duidelijk zijn dat ik in deze periode van het jaar liever ergens op een tropisch eiland of een skipiste zou vertoeven dacht ik, hoewel je op die laatste locatie dan weer gevaar loopt dat Anton aus Tirol je de hele dag achtervolgt. Waar ben je nog veilig op deze wereld?
We zijn op bezoek geweest bij moeke Miet, schoonmoeder van onze dochter. Die heeft eindelijk haar knieprobleem laten verhelpen en die verblijft nog wel even in AZ Monica in Antwerpen. Uiteraard vertrekken we dan iets vroeger dan strikt noodzakelijk, er is nog zoveel te zien, te beleven en ook wel te vinden in Antwerpen. Laat er nu toch wel iemand een cache verstopt hebben precies op deze locatie. Dit is de loft van Loft. Met meer dan 1,2 miljoen bioscoopbezoekers is de film Loft tot op vandaag de meest succesvolle Belgische film ooit. De film dateert uit 2008 en werd geregisseerd door Eric Van Looy - sympatiek mediafiguur, want ook Antwerp-supporter J - die ook delen van de Nederlandse remake draaide, en ondertussen ook al de Amerikaanse versie van de film inblikte. Voor de buitenopnames van de loft uit de Belgische film, opteerden de makers voor residentie Hoopnatie, terug te vinden op Cockerillkaai nr. 11 tot 15. De loft werd gesitueerd op de bovenste verdieping van nr. 15, het deel met de puntige hoek aan het kruispunt van de Cockerillkaai en de Leuvenstraat. Het feit dat onze wagen daar even voor de deur staat hoeft uiteraard niet te betekenen dat wij daar binnen nu soortgelijke avonturen aan het beleven waren he.
Voor één keer wilde ik vandaag eens twee fotos plaatsen, ik heb ze wel verpakt in een dubbelfoto-formaat. De reden mag duidelijk zijn. Er zit meer dan 45 jaar verschil tussen boven- en onderkant en toch praten we over 80% dezelfde personen. Bovenaan is er een opname die ik vandaag gemaakt heb. We hadden een vergadering om te bespreken of en hoe we met het bandje waar we bijna een halve eeuw geleden Lommel en omstreken mee onveilig maakten nog één allerlaatste definitieve afscheidsoptreden zouden doen. Toetsenist Jean had een collage gemaakt van de bandleden tijdens een vorige reunie en hij had zijn werk in de cantine van de opnamestudio gehangen. Ik vond het een foto waard. Thuisgekomen bedacht ik dat het misschien wel plezant zou zijn daar een foto van hoe het vroeger was aan vast te plakken. Ik heb dus uit mijn oude verzameling een prachtexemplaar ingescand, van hetzelfde kadertje voorzien en er digitaal aan toegevoegd. De tweede van links, onderaan, is Pierre, de ondertussen overleden toenmalige drummer. Die werd toen hij zijn legerdienst moest vervullen indertijd ook al vervangen door Eddy, uiterst rechts op de bovenste foto, zodat we in die bovenste foto toch terecht kunnen spreken van de originele bezetting. Wie uit de onderste foto wie is in de bovenste is verder aan de kijker om te raden en we gaan op 8 juni nog één keer spelen! Never too old to rock & roll !!! Een van onze songs kun je beluisteren door op de link aan de linkerkant te klikken. Onderweg no Polien gaat over een legendarische cafébazin in Lommel. ( met dank aan AC/DC )
Ik was vandaag in Nederlands Limburg, - mooie golvende streek voor de landschapsfotograaf trouwens - en puur toevallig kwam ik in Kerkrade voorbij het stadion van Roda JC gereden. Op zon moment kan ik het niet helpen dat ik mezelf gedwongen voel even de parking op te draaien en mijn fototoestel in stelling te brengen. En dan heb je weer hetzelfde probleem als eerder deze week met de Soeverein in Lommel: ik kreeg m er niet in een keer op. Dan maar weer dezelfde oplossing: een serie staande fotos die ik thuis tot dit panoramabeeld heb samengevoegd. Laat het even duidelijk zijn, ik sta in het midden van de lange zijde pal voor de hoofdingang. Het feit dat het links en rechts een beetje lijkt weg te draaien heeft puur met de bewerking te maken, maar ik vond het wel leuk zo. Het toont een beetje de grootsheid van deze voetbaltempel. Of daar ook elke week oogstrelend voetbal gespeeld wordt weet ik hoegenaamd niet. Wij Belgen hebben tegenwoordig alle redenen om aan te nemen dat we van de Nederlanders op voetbalgebied nauwelijks iets te leren hebben, maar op het gebied van de infrastructuur is dat zeker wél het geval. Ik was in mijn beroepscarrière al in veel Nederlandse stadions: PSV, Den Bosch, Ajax, Sparta, Feyenoord, Vitesse, Nac en ik vergeet er nog wel een paar, en ik ken geen één, maar dan ook geen enkele Belgische eerste of tweede klasser die over accomodaties beschikt zoals je die bij onze noorderburen aantreft.
De trein rijdt binnen op spoor 11 in de middenstatie in Antwerpen. Zeg niet Centraal Station in Antwerpen maar zeg Middenstatie anders verstaat geen mens waar je naartoe wilt. Als gepensioneerde rijd ik voordelig met bus en trein, waarom zou ik dan er ook geen gebruik van maken als ik mijn verzameling fotos van Antwerpse bezienswaardigheden weer eens wil uitbreiden. En onderwerp nummer één is dan het station zelf natuurlijk. Bij het wachten op het perron vóór het terug naar huis sporen, had ik sowieso al plannen om de toch wel bijzondere verlichting in een foto te vangen. Toen de trein naar Aarschot dan zo vriendelijk wilde zijn om precies door het plaatje wat ik voor ogen had het station binnen te rijden, heb ik niet geaarzeld om af te drukken. Bewegende trein met iets langere sluitertijd gefotografeerd in een verder scherp beeld terwijl het geheel in enigszins surrealistische kleuren baadt. Ik ben er best tevreden mee.
