Zondagochtend. Ik ben deze ochtend geconfronteerd met de realiteit. Ik kan echt niet op een normale manier stappen. IK heb me rechtgesteld uit bed, en heb mijn houten boekrek naast bed bijna kapot genepen van de pijn. Ik kan nauwelijks stappen, ik pikkel een beetje rond, en probeer de pijn wat weg te moffelen. MERDE!!
Ik word heel hard geconfronteerd ook met de body culture waaraan ik verslaafd ben. In topvorm zitten, sterk zijn, alle dagen met dat lichaam bezig, zwemmen, fietsen, lopen, elke dag werken om dat lichaam sterker en beter te maken, genieten van recuperatievermogen, van een lange rit, van een betere houding bij het zwemmen, enorm uitpakken bij het lopen in Seneffe en daar enorm trots op zijn. Maar dan een grindweggetje dat wat slecht ligt, een voorbandje dat wegslipt, en... plots kan ik niks meer. De kwetsbaarheid dus van dat ogenschijnlijk sterke lichaam.
En dus wordt nu de sterkte van mijn kopke getest. Kan ik nu nog positief blijven denken? ik doe mijn uiterste best, maar ik moet toegeven dat ik zwalp tussen 'in zak en as' zitten enerzijds en dat positieve denken anderzijds.
Soit, ik kan dus niks doen nu. Heb gisterennamiddag bovendien ook hoge koorts gehad. Dat kon er nog wel bij. : )
Maar kijk: ik ga ervanuit dat ik een week ga stil liggen, dat daarna alles van de baan is (cross fingers) en dat ik daarna kan trainen als een gek. Laten we het zo stellen: als dat zou kunnen uitkomen, dan zal ik in Neerpelt top zijn. Echt top!!
Mooie lange rit met David en 2 van puitematen naar Nederland. Zuur einde echter: 4 km voor mijn huis, op een grindwegje slipt mijn voorwiel weg in een bocht. Kwak op de grond, bloed hier en daar en een stijve knie. Nog naar huis gereden en daar ontdekt bij het wegspoelen onder douche dat dat ding onder mijn rechterknie een diep gapende vleeswonde was. Zag er uit als 100gr gehakt. Brrrrr
Is nu genaaid: zes draadjes. Maar 't slechtste moet nog komen: 5 weken voor Neerpelt mag ik nu drie dagen niet lopen en fietsen (daarna zachtjesaan weer proberen), maar vooral ZEVEN à TIEN dagen niet zwemmen. IK heb eens heel hard gevloekt in mezelf, en heb onmiddellijk de energie weer omgeturnd richting Neerpelt. Ik moet nu een B-plan bedenken.
Een echt lange zwemtraining met David in het Donkmeer. Wat mijn betreft het mooiste water waar ik ooit al in gezwommen heb. Glashelder. Je ziet de bodem onder je wegglijden en regelmatig zeer grote vissen statig onder je zwemmen. Twee keer helemaal rond gezwommen. Ging goed tot het ergens na 45 minuten grondig verkeerd begon te gaan - plots was ik al mijn watergevoel kwijt. Ik kreeg ook pijn aan de heup en in mijn onderbeen. Op advies van David hersteld door goed te rollen en ver uit te steken. Lukte aardig, en voor ik het goed en wel wist was ik terug op dreef. Er is nog werk aan de winkel, maar als ik tijdens de 3,8 km in Neerpelt rustig kan blijven, zit er betere zwemtijd in dan in Frankfurt. Gevoelig beter zelfs. We denken dat we zo ongeveer 4 km gezwommen hebben vandaag.
Koud? Mo Bei Nein.... ik heb gans de tijd zonder badmuts gezwommen (was ze domweg thuis vergeten). Water was 16° en als je er uit kwam was het zeker meer dan 20 onder een stralende zon. Nog van da!
Daarna opnieuw een training meoten laten vallen. Een looptraining - 't was te druk vandaag. Moest op tijd thuis zijn voor de kids en om half 6 alweer weg voor een bijscholing. 't Begint efkes moeilijk te worden om de vele trainingsuren nog ingepland te krijgen. Maar we doen ons best...
Waarschijnlijk de domste training van de laatste weken: gevlamd op mijn tijdritfiets langs den dijk. Bedoeling was drie intensieve prikken van 10 minuten. Alsof dat nog niet voldoende was als training, heb ik zeker 40 km gevlamd, waarvan de helft met de wind op kop. Ik zit nu leeggereden en dizzy in mijn zetel. Wat een domme training, zeker zo kort na een wedstrijd. Kalf!!!
Gisteren even victorie, geen spoor van verval na de wedstrijd. Maar vandaag was het al heel wat minder hoor. IK had geen vlotte kadans, het lichaam piepte en kraakte hier en daar een beetje. Maar kijk uiteindelijk haalde ik toch een zeer mooie snelheid voor een lsd loop. Morgen ga ik wat prikken uitdelen op mijn tijdritfiets, benieuwd of dat al lukt zo'n 3 dagen na de wedstrijd.
t Was een zware intensieve wedstrijd gisteren, maar uiteindelijk was het wel slechts 2u22m, dus geen reden om vandaag niet te trainen. Twee uur losrijden dus. Opvallend dat ik relatief weinig last had van de wedstrijd van gisteren. Niet stijf, geen spierschade zo lijkt. Op de terugweg wel 10km in een regen- en hagelbui gezeten. Zeikenat was ik als ik thuis kwam.
Zwemtraining s avonds met Mr T moeten annuleren, ik had te veel werk voor t school.
Analyse en wedstrijdverslag kwarttriathlon Seneffe
Analyse
Eindtijd: 2u21m57s (81e op een deelnemersveld van 284)
Zwemmen: 1500m in 29m34s (206e uit het water) T1: 2m01s (goeie wissel) Fietsen: 40 km met 445 hoogtemeters in 1u10m33s - 34 km/u (61e fietstijd - 112e na het fietsen -bij het fietsen 94 deelnemers ingehaald) T2: 1m56s (zwakke wissel) Lopen: 10 km in 37m52s - 15,84 km/u!!!! (27e looptijd (bij de 10% beste lopers) - 81e na het lopen - bij het lopen 31 deelnemers ingehaald)
Het wedstrijdverslag
Op voorhand Eindelijk, na 29 weken trainen is hij daar, de eerste wedstrijddag. Eindelijk mogen we eens vlammen. IK heb er vree veel goesting in, en heb geen zenuwen want niks moet vandaag. Er is geen specifiek doel behalve .... eens diepgaan. Gezien het koude water wordt de zwemafstand gereduceerd tot 1 km, maar dat wordt bij een laatste meting opnieuw rechtgezet. Het water is 15°C, de volle afstand dus: 1500m. Het deert mij allemaal niet, maar zo'n half uurtje voor de wedstrijd beginnen de zenuwen toch te komen, ik wil echt wel goed zwemmen nu, ik wil niet meer bij die laatste uit het water komen, da's de enige druk die ik eigenlijk voel.
Het zwemmen Die temperatuur van het water valt enorm goed mee. Den Donk en de Blaarmeersen waren veeeeeeeeel kouder deze week. Na het startschot begint voor mij de zwaarste stemstart die ik al meegemaakt heb. Een ongelooflijke wirwar, ik lig midden in het pak en het water is werkelijk pikdonker, je ziet dus niets afkomen. Een paar "muken op mijn muile", een paar knieën, armen, ellebogen... ik word langs alle kanten geattaqueerd, maar ik weiger mijn plaats af te staan en de luwte achteraan op te zoeken. Na een tijdje kom ik eindelijk in wat ruimer water... en ik begin in mijn ritme te komen. Gedurende gans de zwemproef heb ik geen flauw idee of ik goed of slecht aan het zwemmen ben. In het 2e gedeelte lijk ik plots gans alleen te liggen, en ik krijg zo'n beu gevoel "'t Is niet waar he, ik lig weer achteraan". Ik herpak me en steek nog een tandje bij, ik leg mezelf een verschroeiend tempo op dat ik uithou tot de laatste meter. Als ik daar via een ladder uit het water kom geklauterd, krijg ik een deuk van je welste... ik ben blijkbaar redelijk diepgegaan, en trek een verschrikkelijke grimas. (blijkt ook uit de reactie van mijn supporters). IK ben ook compleet dizzy van dat donkere water, telkens als je adem kom je in het licht, onder water is het pikkedonker. Stel je eens in een pikkedonkere kamer en switch een hal uur aan een stuk het licht aan en uit. Dat hebben wij dus een half uur gedaan al zwemmend. Crazy... Maar hoe lang heb ik nu gezwommen? Ik weet het niet, want ben mijn chronometer vergeten aanzetten bij de start. Ach we zien wel...maar minder dan een minuut later krijg ik een indicatie. Op het moment dat ik de wisselzone inloop zie ik David net zijn fiets nemen en de wisselzone uitlopen. Dat heb ik nog nooit gezien, meestal is hij al lang weg als ik aankom. Ik moet dus echt goed gezwommen hebben.
T1 De wissel verloopt redelijk. Ik heb er al betere gehad, maar ook slechtere. Ik zie daar al dat ik een fout gemaakt heb, ik heb mijn kousen niet klaargelegd. Die zitten nog in de zak die naast mijn fiets staat. Ik beslis onmiddellijk dat ik alles zonder kousen ga doen. Geen tijd te verliezen! De aanloopzone met de fiets is lang en ligt zeer slecht.
Fietsen Eens ik op de fiets zit, geef ik volle gas. Ik geef mezelf geen respijt, geen moment om te recupereren. Vanaf dan heb ik maar één doel meer: vandaag is mijn kans om David te pakken. Nu ik een glimp van hem heb opgevangen in wisselzone 1 is mijn jachtinstinct losgeweekt. De jacht is geopend. Ik weet dat hij een fantastische fietser is, ik mag hem dus niet te veel laten uitlopen in het fietsen. Snel wordt duidelijk dat dit een verschrikkelijk zwaar parcours wordt. Er is nooit echt plat bij.. veel vals plat, een paar hellingen, afdalingen, slecht wegdek, ... je kan nooit in één vast ritme komen. Het is bonken en beuken. Eens je ergens boven bent, is het zaak om er direct een enorme snok aan te geven en volle gas door te gaan. Ik ga als een gek tekeer, en slorp de ene deelnemer na de andere op. 94 atleten zal ik inhalen bij het fietsen, da's een derde van het deelnemersveld. De hartslagmeter geeft alarmerende berichten - ik ben compleet in het rood aan het gaan, maar ...de jacht!!!! Iris, An en de kids staan schitterend opgesteld, ze zien ons 5 keer tijdens het fietsen en de aanmoedigingen doen ongelooflijk deugd. In de 3e ronde is er eindelijk een atleet die mij eens inhaalt. Net voor de top van de zwaarste helling steekt hij mij voorbij. Maar het zal niet lang duren, bij het volgend stuk vals plat, neem ik aan 40 km/u zijn maat, en laat hem ter plaatse. Niemand zal mij passeren op deze 40 km. Ik ben een echte testosteronbom vandaag!
T2 Een slechte wissel. Mijn ene schoen is te los klaargezet, mijn andere te vast. Veel gepruts met veters. Hier verlies ik een halve minuut te veel. Geen idee hoeveel ik nu nog achter David zit, maar ik ben wel van plan om nu 10 km total loss te gaan.
Het lopen Vanaf de eerste meters leg ik mezelf een hard tempo op, ik zit ook onmiddellijk in een sterke kadans, en verplicht mezelf om in een heel fiere krachtige houding te lopen. Borst vooruit, snelle beenbeweging, kracht uitstralen! Ik heb direct een enorm goed gevoel, de weg glijdt onder mijn voeten weg. Dit is een verschroeiend tempo. Wanneer ik de eerste keer de brug afloop waar mijn supporters op staan, steek ik zelfs nog een tandje bij, maximaal profiteren van de lancering van de afdaling van de brug en de rugwind. Voor het keerpunt, zie ik David voor de eerste keer. Hij loopt mooi, maar ik zit op topsnelheid. IK heb een goeie drie minuten achterstand met nog ...mja.... 7 km? ... te gaan. Terug op de brug roept Iris dat ik maar anderhalve minuut meer achterzit. IK zie hem opnieuw bij het 2e keerpunt na 5 km, ik grijns en ga eens met mijn tong over mijn lippen...zo van...jij bent het brokje dat ik straks ga opeten. Heerlijke koers! Maar nog steeds heb ik anderhalve minuut achterstand. Tussen kilometer 5 en 7 voel ik dat ik dit tempo nog moeizaam kan volhouden, maar ik peper me in dat ik vorig jaar vier keer het onderspit heb moeten delven ...dit is mijn kans... ik steek opnieuw een tandje bij... gans mijn lichaam vloekt: mijn ribben, mijn schouders, mijn rug, mijn heupen, mijn nek...alles begint pijn te doen ... behalve ....mijn benen. 3e keerpunt, ik ben dichter genaderd. David kruist me en zegt "pak me dan, als je kan". De wedstrijd in de wedstrijd! En dan krijg ik hem in het vizier, als hij de laatste keer de brug oploopt, ben ik ze ook al aan het beklimmen, en bij de laatste lange adaling van de brug loopt hij een paar tiental meters voor me. Ik heb hem! Eindelijk! Nu komt het er op neer hem niet de kans te geven aan te haken... ik verhoog mijn pasritme en passeer hem aan een verschroeiend tempo, niet nalatend hem een tik op zijn billen te geven bij het passeren. Het tempo waarmee ik wegloop, is echt niet vol te houden, en ik kijk toch een aantal keer ongerust achter me als ik merk dat mijn tempo begint te stokken. Maar ik heb hem blijkbaar voldoende afgeschud. De buit is binnen! Ik finish en weet dat ik hier een toptijd gelopen heb. Ik weet ook dat ik zonder die gekke jacht op David zeker een paar minuutjes trager zou gelopen hebben. Nu blijkt dat ik de 27e tijd van het pak gelopen heb, da's dus bij de 10% beste lopers. Daar ben ik echt apetrots op. De winnaar is niemand minder dan Axel Zeebroek hé, een professionele triathleet die op de Olympische Spelen van Peking aan de leiding gelopen heeft in de kwart.
Een paar bedenkingen
- Eindelijk beloond voor mijn zweminspanningen. In mijn zwakste discipline hang ik nu eindelijk aan de staart van het peloton. Dat doet deugd, maar het smaakt toch naar meer, naar nog beter...volgend jaar zou ik graag eens met een privé zwemcoach werken. Eens kijken wat zo iemand nog uit mijn lijf kan halen? - 't is ook dubbel hé, stel je voor dat het een duathlon geweest was (dat heeft er efkes ingezeten met het slechte weer) ... ja jong, waar had ik dan kunnen eindigen? Bij het fietsen en lopen ben ik bij de betere van de niet-profs, bij het zwemmen ben ik van een achterblijverke een meeloperke geworden. - 61e fietstijd, zonder meer een goede prestatie - ik recupereer zeer snel op de fiets van een zware helling of een zwaar stuk vals plat - 27e looptijd, een 10 km in 37m52, wat kan ik daar aan toevoegen - ik heb opnieuw een grens verlegd...
Nog iets over David. David heeft ook een straffe race gelopen hoor. David heeft bovendien de afsluitende 10 km gelopen in 42m24s. Voor wie David tot vorig jaar heeft zien lopen, da's een metamorfose! Straf! Hij heeft ook de 42e fietstijd gereden. Niet mis hé.
Voor wie interesse heeft in de details van de wedstrijd in de wedstrijd: David was 2m14s voor mij uit het water, heeft 5 seconden verloren in de twee wisselzones samen, is nog 1m50s verder uitgelopen in het fietsen, en heeft 4m32s moeten prijsgeven in het lopen. Het ging van kleine dingskes af hoor gisteren.
Vandaag kwarttriathlon de Seneffe meegedaan. Enorm diep gegaan, zo hoort dat in een kwart. Tast op dit moment in het duister over mijn resultaat, nog niks gepubliceerd op internet. Had zelf mijn chrono vergeten inschakelen bij de start. Denk dat ik na 2u22 of 2u23 binnen was.
Maar is volgens mij mijn beste kwarttriathlon ooit. Enige ijkpunt is David. Vorig jaar onklopbaar, nu waande ik hem nog meer onklopbaar, maar ik heb hem eindelijk weer te pakken. Volgens onze vrouwen was David zo'n 2,5 minuten voor mij uit het water (dan zou ik dus straf gezwommen hebben), is hij nog een minuut uitgelopen in het fietsen (dan zou ik enorm goed gefietst hebben). Bij het lopen heb ik alles uit de kast gehaald en heb ik hem min of meer 2 km voor het einde bij de lurven gepakt en ter plaatse gelaten. Straf! Buiten mijn verwachtingen. Bijna 41 jaar, maar nog steeds sterker aan het worden.
Morgen een uitgebreid verslag en analyse van de resultaten. Morgen lees je ook meer over serieus kloppen krijgen bij de start, pikzwart water, een lastig fietsparcours, verloren kousen, een spannende inhaalrace, 'pak me dan als je kan', een tik op de billen ....
Losrijden met een tijdritfiets? Hoe kom ik erbij? Ooit al iemand zien losrijden met een tijdritfiets? Je ligt in aerodynamische houding, hoort de weg onder je wielen wegzoemen en hebt vuur in de benen. Voor je het weet, rijd je dus boven de 30 km/u. Na 40 minuten was het dan ook goed geweest. 't Is morgen dat er moet gevlamd worden hé.
Deze week was zeker de rustigste trainingsweek van de laatste maanden. No big thing! Maar da's niet erg, ik had zeker nog zo'n relatie rustig weekje nodig voor de grote dag op 27 juni. De volgende 4 weken worden nog harde, lange trainingsweken. En dan beginnen de laatste 2 weken waarin ik de training zachtjes moet afbouwen voor de Iron Man distance triathlon in Neerpelt.
Maar eerst dus morgen de kwart triathlon van Seneffe. Of duatlon. Donderdagochtend was de watertemperatuur in Seneffe (kannaal Brussel-Charleroi) 13°c. Op de website staat vermeld dat indien het water morgen minder dan 13° C is de triathlon een duatlon wordt (10 km lopen - 40 km fietsen - 5 km lopen). Nu, ik denk niet dat sinds donderdagochtend de watertemperatuur zal gedaald zijn, dus 't zal wel triathlon worden.
Voor de rest heb ik vandaag stomweg tegen een deur gelopen, mijn 2e kleinste teen rechts (noemt dat dan een ringteen?) staat blauw en doet zeer. Stevig gekneusd denk ik, hopelijk niks meer dan dat. Zal serieus pijn doen tijdens het lopen, denk ik. Maar geen probleem voor morgen hoor. Zo'n beetje pijn in een teentje daar bijten we wel door hé. We zijn geen voetballers hé.
Ijskoud water in de Blaarmeersen (10°). Net voor ik het water inging kwam er nog een zwemmer het strand opgewandeld. Een beer van een vent. Hij vertelde me wat saaie praat over de dikte van zijn pak en over neopreen badmutsjes. Tegen dat ik klaar lag in het water om te beginnen aan mijn training, stond hij efkes met zijn voeten in het water, en besliste bijna onmiddellijk om er terug uit te komen. "Mijn voeten...zo kou" riep hij nog, en droop af. Een beer van een vent, maar geen ijsbeer blijkbaar.
Zelf begon ik vol goede moed aan de training (was de enige zwemmer in het ganse meer), en hield het toch een goed half uur uit. Het ging zeer goed. Lekkere snelheid en die heb ik de laatste 10 minuten nog wat opgedreven.
Het voordeel van mijn 2 openwater trainingen deze week? Wel, ik weet wat me zondag in Seneffe te wachten staat. De eerste 5 minuten zeer veel pijn aan de neus (van het koude water), maar dat gaat over. En eens je uit het water komt, is het alsof er ijsblokken aan je voeten hangen. Je krijgt die voeten echt niet opgewarmd. Zal lastig zijn op de fiets. Ik hoop dat het zonnetje schijnt, want als die voeten bij het lopen nog ijzig zijn, kom je wel in de problemen. Er gaan er veel niet starten of opgeven zondag denk ik.
Morgen nog wat gaan losrijden op de tijdritfiets, en dan zondag eindelijk de eerste (voorbereidings)wedstrijd van het seizoen. 'k Heb goesting!
Gisterenavond was ik nog een voorbeeldig atleet geweest. Meer dan 3 uur met mijn ex-voetbalmaten op café gezeten en geen druppel alcohol gedronken. Liters cola en spa. Vandaag daarentegen was ik heel wat minder gemotiveerd. Gans de voormiddag kou en regen, en mijn goesting om te trainen ging zienderogen achteruit. Geen zwembad open, dus daar kon ik niet naar uitwijken... beetje per beetje begon de gedachte 'één training minder zal 't verschil niet maken' binnen te sluipen. Net op 't moment dat ik besliste om mijn training te schrappen (nochtans mijn koerskleren al aan), zei mijn vrouw: "kijk, het klaart wat uit. Allez hup, de deur uit". Dat was het kleine duwtje in de rug dat ik nodig had blijkbaar. Wel niet de voorziene 110 km gebold, maar een nog redelijk aardige 70 km. Ja we kunnen zeker spreken van een motivatiedip vandaag.
Bij zo'n lange duurlopen is het net alsof ik op automatische piloot vlieg. Ik blijf maar lopen, en het kost allemaal relatief weinig moeite. Ik heb het gevoel dat ik zou kunnen blijven lopen als er af en toe iemand met eten en drinken aan de kant van de weg zou staan. Alleen de laatste 2 km waren anders, ik vond dat ik mijn kadans wat aan het verliezen was, maar waarschijnlijk ben ik gewoon een beetje te veeleisend.
Alles rustig in lsd gelopen (hier en daar soms eens piepen boven de laag extensieve grens), behalve 3 keer een 2,5 km aan LT tempo (=HSL 139) telkens in 10m45s.
De tijdritfiets van de haak gehaald voor een eerste testrit. Niet met de bedoeling om te vlammen, maar om weer te wennen aan de houding. dat ging vlot, maar ik had toch het gevoel iets te laag te zitten. Even gestopt bij David om 't een en 't ander na te meten, en dan in het terugrijden bij de fietsenmaker gestopt om zadel 1,5 cm te verhogen. Dan verder naar huis gereden, maar leek me nu iets te hoog. Denk dat ik er nog een half centimetertje ga afdoen. Kortom .... muizenissen. Bij het fietsen heb ik het minst van al een hoera stemming. Het gaat vlot, maar ik heb het gevoel dat ik vorig jaar toch net iets beter fietste dan nu. Vorig jaar had ik natuurlijk ook heel veel nadruk gelegd op het fietsen. Bij het zwemmen en het lopen daarentegen heb ik een grote sprong voorwaarts gemaakt.
13u45 Zwemmen 0u44m
En dan werd het tijd voor die andere primeur: een open water training. Spijtig genoeg door de lamentabele lente nog maar de eerste van het seizoen. Samen met David naar den Donk, en daar bijna onmiddellijk vastgesteld dat we knettergek zijn om in zo koud water te trainen. Maar we hebben volgehouden, en hebben het meer volledig rondgezwommen. Vooral de eerste helft van deze training voelde ik me zalig. Man wat gaat dat zwemmen goed. Vergeleken met vorig jaar heb ik enorm veel snelheid gewonnen, en ik voelde me werkelijk door het water glijden zoals het hoort. Het tweede deel van de training ging iets moeizamer, ik was mijn tempo wat kwijt, en begon toch wel te voelen dat de kou me wat beperkte in mijn coördinatie. Al bibberend aan de kant (David kon nauwelijks zijn kousen aandoen van den bibber in zijn handen), besloten we dat dit een zeer goede training was, en dat het zalig was om door dat heldere water te klieven. Masochisten!
Eén ding is zeker, met deze temperaturen wordt het geen wedstrijd voor mietjes, zondag in Seneffe.
Veel getwijfeld vandaag. Had een lichte irritatie in mijn rechter kuitspier. stijfheid? verrekking? vermoeidheid? Zou ik lopen? In de vooravond besliste ik het toch maar te proberen, was toch een rustige loop die op het programma stond. En ik beloofde mezelf om bij problemen onverrichterzake terug te keren. Maar het verliep goed. Voelde niks tijdens het lopen, en liep een mooie rustige vingers-in-de-neusgaten duurloop. Na de training begon ik de kuitspier toch weer te voelen. Goed in de gaten houden.
Zwemmen: 2 trainingen goed voor 4,1 km in 1u30 Fietsen: 3 trainingen goed voor 238 km in 8u34 Lopen: 3 trainingen goed voor 59,45 km in 4u42
Totaal: 8 trainingen in 14u46
Die 28 km lopen zonder eing probleem, die 17 km lopen in 1u11, die fantastische 1500m zwemmen: wat heb ik deze week genoten zeg.... ik kan absoluut niet klagen van het vormpeil. We zijn 7 weken voor de Iron Man, er is nog werk aan de winkel maar ik voel me wel heel sterk. De volgende week is ook de week waarin het wedstrijdseizoen voor mij begint. Zondag loop ik mijn eerste met de kwart triathlon van Seneffe. Benieuwd wat dat gaat geven. Maar er is maar één echt groot doel dit jaar en da's voor de 2e keer Iron Man worden. Ik merk dat veel mensen in mijn omgeving zoiets hebben van: "nou dat lukt hem wel". Ik hoop dat het zal lukken, maar zo vanzelfsprekend is dat toch niet hoor. Een marathon lopen is zwaar, maar hem lopen na 3,8 zwemmen en een individuele tijdrit van 180km is verschrikkelijk zwaar, dat kan ik jullie verzekeren. Het gevaar zit hem bovendien in het kopje. De vorige keer was er maar één mantra: "I wanna be an Iron Man". Nu is er een tweede stemmetje in mijn hoofd: "kan jij onder de 11 uur duiken , Christophe?" Het gevaar zit er hem in dat je door het najagen van een betere tijd je motor opblaast, en hem niet uitloopt. Zelfs toppers zoals Luc Van Lierde, Bert Jammaer, Marino Van hOenacker, Rutger Beke kunnen je verhalen vertellen over die Iron Man die ze niet konden uitlopen....
Maar die tweede Iron Man binnenhalen, daarvoor heb ik nu al 28 weken hard en vooral veel getraind. We gaan er dus alles aan doen om die prijs binnen te halen.
Enkele rit Merelbeke - maldegem. Eerst losrijden, en dan gans het stuk van Gent naar Maldegem tegenwind aan LT gereden in de Cancellara houding. Had veel overschot. Laatste 4 km in Maldegem dan rondgebold aan 22 km/u.
17u15 Zwemmen 0u35m; 1725m
Nog nooit - NOG NOOIT - lag ik zo goed in het water als vandaag. De eerste 200m opgewarmd en tijdens die opwarming lag ik zo goed in het water, dat ik daarna het tempo gradueel opgebouwd heb tot een 1500m wedstrijdsimulatie. Ging ongelooflijk goed, en zag dat David niet zoveel sneller zwom dan mij. Kwam binnen op 29m40s. Mijn beste zwemprestatie ooit. Daarna wou ik nog 2 keer 500m uitzwemmen, maar na 225m werd ik - lang geleden - geveld door krampen in mijn teen, die daarna krampen in mijn onderbeen werden. Training over. Had ik te hard gezwommen? Had ikte weinig gegeten? Heb ik te veel proberen kicken tijdens die 1500m? Had ik te koud gehad door naar de voetbal van mijn ezoontje te kijken na de rit naar Maldegem? Geen idee, maar 't was wel spijtig na die euforie...
Oh ja, Robben is met zijn ploegje 3e geworden in de cup Het Nieuwsblad. Straf, en er zat zelfs meer in, want in de halve finale werden ze uitgeschakeld na penalty's door een ploeg die geen enkele kans had bij elkaar gevoetbald.
Ik begon op te warmen aan zeer lage hartslag. Na 10 minuten opgedreven tot een lekker tempo in laag extensieve hartslag. Maar het voelde zo lekker, dat ik vrojwel onmiddellijk besliste o mer hoog extensief van te maken ipv laag extensief. En soms zat ik zelfs daar nog wat boven. Zwaar gezondigd tegen het schema dus, maar ge kunt niet geloven hoe ik hiervan genoten heb. Dat gevoel van snelheid. En ik heb op geen enkel moment geforceerd hé. Tja...als de benen zo zijn, dan is 't niet moeilijk hé. Deze training was als een verboden vrucht: zooo lekker, zoooo spannend en ....mmmm .... proeft naar meer. Ik denk dat ik op mijn eerste wedstrijd volgende week in Seneffe (kwarttriathlon) er eens een ongelooflijke lap op ga geven in de afsluitende 10 km.
Een lange duurtraining vandaag. Eerste uurke alleen, de rest met David. We hadden beiden niet echt frisse benen, en beiden ook een hartslag die niet echt vlot reageerde. Een beetje vermoeid blijkbaar. We hebben ook een beetje zitten zagen: te koud, te donker, te veel wind, die winterkledij die we nu nog nodig hebben, .... pffff. Soit, we hebben onze kilometers gebold. We hebben getraind zoals het hoorde: lang en op 't gemakske.
Man, dit liep lekker. Rustig inlopen en dan de lsd loop afwisselen met 2 keer 2,5 km aan LT (hartslag 139): de eerste keer in 10:33, de tweede keer in 10:37. Ongeveer 14,2 km/u dus. Ik begon een beetje te dromen om in Neerpelt de eerste 30 km @ 14-15 km/u te lopen, en dan nog 12 km te sterven. Maar wees gerust, slecht idee en bovendien onhaalbaar. Maar dagdromen kan schoon zijn hé.
Gans de herfst en winter train je in redelijk extreme omstandigheden. Sneeuw, regen, ijskou, ... als het dan mei is, hoop je te mogen oogsten, en onder een warm zonnetje te zitten bruinen op je fiets. Niets is echter minder waar: deze ochtend heb ik mijn winterfietskledij opnieuw mogen uithalen. Een noordenwind, 5° celsius, bewolkt...ik zat te bevriezen op mijn fiets. Ben efkes binnengesprongen bij David om mijn tenen en vingers op te warmen. Pffff...heel positief ingesteld was ik niet hoor vandaag.
