Allez die nieuwe schoenen van een goeie maand geleden zijn aangepast in de hoop dat ze nu goed zitten, maar helaas: rechterschoen zit goed, linkerschoen helemaal niet. Is alsof er een vuurtje gestookt wordt aan mijn hiel. Snel dus terug naar huis gelopen. Jammer.
Na vijf dagen rust na de zware wedstrijd in Braaschaat, begin ik er nu weer aan. Ben vandaag eens een stukje meegereden met mijn voetbalmaten. Het ging zeer traag, en dus ben ik in daar in de Vlaamse Ardennen elke helling opgevlamd om af en toe eens een trainingsprik te voelen. En ik ben met Filip L. voor en na de rit nog wat kilometers gaan bollen.
Brasschaat is een wedstrijd waarin ik perfect mijn vooruitgang kan meten. Ik heb deze wedstrijd 2 keer gelopen, nl. in 2007 en 2009. Beide keren ging het om hetzelfde parcours, er is slechts één verschil: in 2009 was het zwemmen 300m korter.
Ik heb mijn tijd van 2007 dus herberekend ervanuitgaand dat het in 2007 ook 2700 zwemmen zou geweest zijn ipv 3000m. Op die manier zijn beide wedstrijden perfect te vergelijken. Met die herberekening is de 5:34: 56 van 2007 herleid tot een 5:26:45.
33minuten en 32seconden sneller. Zeer sterke vooruitgang.
Zwemmen: 2007: 1:15:11 over 2700m 2009: 0:57:05
18 minuten en 6 seconden sneller gezwommen dan in 2007. Een reuzensprong. Te verklaren door: 1. in 2007 was ik een zeer slechte zwemmer 2. door aanhoudend (en soms bijna obsessief) te trainen ben ik een matig zwemmer geworden 3. de tips van Peter Lissens in 2008
14 minuten. ook hier een reuzensprong. Te verklaren door: training training training
Lopen: 2007: 1:34:56 2009: 1:35:12
16 seconden trager. Een status quo dus Te verklaren door: 1; de hitte in 2009 2. de andere tactiek in 2009 : alles inzetten op het fietsen 3. de leeftijd. Ik denk niet dat lopen een sport is waarin ik op mijn leeftijd nog veel vooruitgang ga maken. Ben zeker nog sterker geworden tussen 2007 en 2009, maar de curve topt af, vrees ik. Ik zal hard moeten trainen om dit loopniveau nog een paar jaren te kunnen aanhouden.
De wissels: 2007: 0:07:13 2009: 0:04:43
2 minuten en een half sneller. Te verklaren door: de ervaring
Wat me vooral veel plezier doet: ik heb de laatste 2 jaar keihard getraind, overgestapt van een gemiddelde trainingsarbeid naar een zwaar programma (bijna dagelijks trainen). Maar ik ben ook beginnen werken met een uitgekiend trainingsprogramma (gebaseerd op schema van Amerikaan Mike Llerandi) dat traag opbouwt en waarmee ik dus jaarlijks tien maanden zoet ben: het heeft zijn vruchten afgeworpen. Voila, dat is het dus, trainingsdiscipline heeft me op 2 jaar als triathleet veel sterker gemaakt.
En nu? verder genieten van deze zware maar oh zo (h)eerlijke sport. En ... ik speel met de gedachte volgend seizoen een zwemtrainer onder de arm te nemen. We zien wel.
Rusten da's waar ik nu mee bezig ben. en eerlijk gezegd iets anders zou niet lukken. Ik val zelfs nu en dan gewoon in slaap. Ben duidelijk heel diep gegaan.
Ondertussen is er toch weer een beslissing gevallen, geen Frankfurt volgend jaar maar wel de Ironman distance triathlon in Neerpelt.
Morgen begin ik mijn schema op te stellen voor de halve van Gérardmer (5 september). Dat schema wordt een moeilijke evenwichtsoefening na de overduidelijke piek van eergisteren. Maar daarover de volgende dagen misschien meer.
Wat was dit, man ? Nog nooit zo afgezien als gisteren ? Helemaal tot aan het gaatje gegaan. Ik heb mijn grens ontdekt.
Eerst en vooral wil ik de supporters bedanken. Jullie hebben me er meerdere keren door gesleurd als de wanhoop nabij was. En t was ook voor jullie warm hé.
De wedstrijd. Voor de 2e keer ga ik dus proberen onder de vijf uur te geraken. Ik vind het eerlijk gezegd net iets te hoog gegrepen, maar dat zou het dan ook nog zoveel mooier maken als ik het zou halen.
Zwemmen Daar lig je dan in dat water met nog 499 anderen te wachten op het shot. En het blijft duren .Pang ! off we go. In het begin een gewriemel, maar vrij snel heb ik zeer veel ruimte. Na een paar minuten besef ik dat ik bij de start mijn chrono heb vergeten indrukken. Dat doe ik dus snel in het water. Het water, dat bovendien beter voelt dan ooit. Ik vind heel snel een juiste kadans. Een kadans die perfect aanvoelt. Ik kan sneller, maar dan zou ik na 200m weer stilvallen, om dan een paar honderd meter weer te versnellen (het scenario in Leuven dus). Nee nu heb ik een kadans die ik dus 2700m zal uithouden. Behalve expect the unexpected zei ik toch . 600m voor het einde ongeveer, plots onaangekondigd een verschrikkelijke kramp in mijn rechteronderbeen. Ik schreeuw het uit van de pijn, denk een fractie dat de wedstrijd gedaan is, begin me als een gek te stretchen (probeer maar eens in het midden van een meer), en kan verder zwemmen, al schiet er af en toe nog eens een scheut in. Muizenissen dus, vanaf dat moment spookt het in mijn hoofd dat ik in deze omstandigheden bij het lopen ga moeten opgeven.
Transition 1 Ik kom uit het water, en moet onmiddellijk stretchen. En loop al mankend naar mijn fiets. De wissel is verschrikkelijk pijnlijk, die kramp schiet er een paar keer in en uit, mijn kousen en schoenen aandoen moet gebeuren langs de verkeerde kant van de pijngrens. Maar ondertussen hoor ik ook van de supporters dat ik een straffe tijd gezwommen heb. Eindelijk!
En inderdaad, na 1 uur verlaat ik de wisselzone. In mijn 5 uur schema was gepland dat ik dan uit het water zou komen. Ik heb voorsprong.
Fietsen Het fietsen. Nieuwe kilometriek op de fiets geplaatst, en die geeft blijkbaar in de standaardmodus continu ook de gemiddelde snelheid aan. Geen idee hoe je die standaardmodus verzet , dus ik ga 80 km mijn gemiddelde snelheid zien. Ik had op voorhand al bedacht dat ik niet zou rekenen op het lopen, maar meer op het fietsen. Nu ik vress voor krampen bij het lopen, verhoog i kmijn inzet op het fietsen nog. Ik ga als een gek tekeer. Vlammen. De eerste 10 minuten zelfs aan hartslagen boven de 170, daarna zakt hij naar 163, later zakt hij tussen de 150 en 155. Expect the unexpected fase 2 : op een borduurke verlies ik een volle drinkbus. De volgende bevoorrading is nog heel ver. Bij deze hitte een grote handicap Maar ik blijf vlammen. Na 39 km kom ik door in Brasschaat bij de supporters met een gemiddelde van 35,7 km/u. Ik ben mezelf aan het opblazen. Maar nu is er geen weg terug. De tweede ronde begint de pijn reeds. Ik rijd nog 40 km tegen mijn kilometriek, en tegen mezelf. Afzien. De druk in de benen begint echt pijn te doen, maar ik wil van geen wijken weten. Die toptijd in het fietsen wil ik niet meer afgeven. Alle tijd die ik win bij het fietsen, heb ik op overschot voor het lopen denk ik dan maar. Ik pep mezelf zelfs één keer luidkeels op. Een glorieus moment : voor mij uit rijd een pelotonnetje van 6 man, en die zitten gewoon in elkaars wiel en draaien gezellig rond. Een schande. Het mag niet, want het gaat hier om een individuele tijdrit. Je moet 10 meter laten tussen jezelf en je voorganger. Ik nader dat peloton, ga er reglementair over en laat ze ter plaatse. Ik kijk achterom, zie dat ze aan het ronddraaien zijn om mijn wiel te pakken, maar ik rij er gewoon van weg. Schitterend gevoel. In triathlon rij of loop ik nooit tegen anderen, het is een gevecht tegen mezelf, maar zo zes pipos die de eigenheid van triathlon geweld aandoen, die tellen voor mij niet mee.
Kilometer 70, mijn benen ontploffen, maar ik steek een tandje bij. Als ik nu de benen laat rusten verlies ik alle winst die ik opgebouwd heb. Ik ga nog 10 km total loss, en moet zwaar in de remmen om de wisselzone niet in te vlammen. (een moyenne van 35km/u in een individuele tijdrit van 80km : onwaarschijnlijk)
Transition 2 De wissel fietsen-lopen verloopt perfect, en er is goed nieuws : die kramp uit het zwemmen is spoorloos. Verdoeme maat, is hier een toptijd in de maak ?
Lopen DE start van het lopen, altijd een goed moment voor mij, ik zit meestal snel in een goede kadans. De supporters gaan verschrikkelijk tekeer. Machtig gevoel. Achter mijn zonnebril pink ik een traantje weg. Maar het is snel duidelijk wat me te wachten staat : de hel ! ! ! Het loopt voor geen meter. Ik zit stikkapot en het is verschrikkelijk warm. Ik giet alles in mijn lijf wat mij bij de bevoorradingen en door mijn nonkel wordt aangereikt. Sportdrank, cola en vooral liters water. Maar ik vind nooit een gestade kadans. Het is wroeten vanaf kilometer 1. Gans die 20 km leg ik af ongeveer tussen hartslag 163 en 167. Het plezier is er op dat moment ook vanaf, moet ik zeggen. Het is verschrikkelijk. Maar ik heb één grote levensles geleerd in de Iron Man vorig jaar : de ongelooflijke kracht die uitgaat van het onmiddellijk counteren van negatieve gedachten. « Ik kan niet meer , komaan Christophe, loop naar die piloon." Aan die piloon, "ok nu die vier zijden van dat vierkant in het parcours, tot aan het stadion." Of bij het begin van de 2e ronde komt de gedachte : "moet ik nog 3 rondes zo afzien ?" Die wordt onmiddellijk gecounterd met : « de volgende ronde is al de voorlaatste. » Verbazingwekkend blijft het hoe op zon momenten het mentale een enorme rol begint te spelen. Want laten we eerlijk zijn, een top looptijd ga ik hier niet halen. Bij het ingaan van de laatste ronde, weet ik dat die 5 uur er echt inzit. Ik mag gewoon niet volledig stilvallen. Maar ik voel ook dat het moment waarop ik ga stilvallen niet ver meer af is. Het wordt een calvarietocht om mijn tempo aan te houden. Alles maar dan ook alles doet pijn : mijn hoofd, mijn schouders, mijn ribben, mijn longen, mijn maag (ik heb al meerdere keren water al lopend terug uitgespuwd omdat i khet niet binnen kreeg), mijn heupen, mijn onderrug, mijn benen, En dan draai je op voor de finishlijn, en het bord boven de finish zegt 4 :59 :10. De supporters brullen als gek. Ik weet niet wat ik gedaan heb, maar ik heb ook gebruld denk ik. Delirium! De max !
Ik krijg een welgemeende proficiat van de organisator, ik zeg hem dat ik onder de 5 uur wou binnenkomen en dat dat net gelukt is. En hij zegt me : "meer dan gelukt. De aangegeven tijd is de tijd van de profs en die zijn 6 minuten voor jullie gestart." Ik weet niet wat ik hoor : 4u53 of 54. Het hart springt in mijn borstkas, ik roep nog snel iets naar Iris en ga het atletendorp in, zo fier als een gieter.
En daar .ga ik compleet kapot. Ik dwaal wat rond, zet me in het gras, en begin te wenen van pure ellende. Ik ben helemaal tot aan het gaatje gegaan. Mijn lichaam is compleet kapot. Na een babbelke met een andere atleet, wat drinken, wat eten, en de lieve attenties van een medewerkster van de organisatie sukkel ik naar de supportersruimte, val mijn kinderen en vrouw in de armen, en verbroeder met de andere supporters. En het lichaam recupereert redelijk snel. En weet je wat er ook zo leuk is aan supporters : dat je na de wedstrijd honderduit je wedstrijdverhaal kan doen. Je hebt dat echt nodig, want ook je kop staat op springen.
Ik beloof mezelf min of meer dat ik niet moet blijven gaan voor telkens weer een betere tijd. Maar één ding : Iron Man worden vorig jaar was sterk, maar deze mag er gerust naast staan : 40 jaar en dit zou wel eens mijn snelste triathlon ooit kunnen worden. Gegokt op het fietsen en gewonnen.
En David ? Die toont met gekneusde ribben en 4u51 wat voor een ongelooflijk sterke beer hij is. Een klassebak ! !
IK bereid me mentaal ook voor op een zwemproef zonder wetsuit. Nog nooit gedaan, maar ik schat in dat me dat zowat 10 extra minuten kost. In dat geval moet ik dus mijn ambities bijstellen.
Mijn ambities. Twee jaar geleden eindigde ik in Brasschaat na 5u34m56s. Die tijd moet morgen gewoonweg verpulverd worden. (met of zonder wetsuit) Dat mag duidelijk wezen. Ik wil een enorme vooruitgang zien na de zware trainingsarbeid van de laatste 2 jaar.
Verder zet ik ook ergens een doelstelling die moeilijk haalbaar is, maar die mij dus helemaal op scherp zet: proberen om onder de 5u binnen te komen (enkel als het met wetsuit is).
2700m zwemmen 1:00:00 wissel 1 0:04:00 80 km fietsen 2:21:00 wissel 2 0:03:00 20 km lopen 1:29:00
Totaal 4:57:00
Onder de 5u, daarvoor moet ik dus een perfecte wedstrijd lopen, en da's nu éénmaal typisch voor triathlon: de perfecte wedstrijd bestaat niet. Bovenstaande schema is dus niet zoals de wedstrijd morgen zal lopen. En da's ook zo mooi aan triathlon: expect the unexpected. Drie disciplines, 2 wissels, moordend heet zondag, misschien een warmte onweder tijdens het fietsen, ..... Triathlon is niet een opeenvolging van je snelste zwemtijd, je snelste fietstijd, je snelste looptijd. (Zo moet bijvoorbeeld met de huidige conditie op mijn allerbest een 20km aan 1u20 mogelijk zijn in een stand alone 20 km loop. Maar natuurlijk niet nadat je al 2700m gezwommen hebt en 80 km gefietst hebt aan hoge hartslagen.)
Wat ook enorm deugd doet, is de wetenschap dat er morgen weer heel wat supporters gaan zijn. Altijd weer is dat een enorme steun.
De gemoedsgesteldheid? Perfect. De combinatie van cool en rusteloosheid, focus en lichte zenuwachtigheid, ogenschijnlijk rustig maar binnenin zit er een tijdbom, en morgen om 12uur gaat die af. Pang!
Dit voelt meer aan als de hond eens buiten laten, dan echt trainen. Efkes een laatste check op de bike. Rustig inrijden, en dan op den dijk 2 keer anderhalve km doortrekken. Voor ik het goed en wel doorhad reed ik 39km/u. Dynamiet in de benen. How paardje how...ssst ...rustig. Op 't gemakske terug naar huis gepeddeld dan maar.
En die twijfels die begin binnen te sluipen. Daaraan merk je pas hoe je verslaafd bent aan die bijna dagelijkse portie sport. En hoe je begint te twijfelen aan alles als je niet kan bevestigen op training. Zal het fietsen wel vlot draaien? zal dat scheurtje onder de oksel in mijn wetsuit wel houden? Wat is dat gepiep in mijn fiets? Zijn die oude schoenen nog wel ok om een wedstrijd mee te lopen (mijn nieuwe zijn nu eindelijk uit de reparatie, en zitten me nog steeds niet lekker)? Ben ik wel zo'n goeie loper? Een mens twijfelt in deze fase aan alles... de zenuwen beginnen zachtjes aan hun werk te doen. Maar evenveel momenten voel je een enorm zelfvertrouwen. Goe getraind, sterk in conditie, perfecte trainingsopbouw, en (hout vasthouden) nog nauwelijks ziek geweest.
En het belangrijkste: ik heb GOESTING, ongelooflijk veel GOESTING. Ik heb zelfs zin in de pijn. En dat het zondag pijn gaat doen, dat is zeker.
Er moet een DVD'tje teruggebracht worden naar de videotheek. ok, dat doe ik wel, snel de loopschoenen aan en efkes over en weer lopen. Vederlichte benen.
Maar voor zondag ziet het er niet min uit. De weersvoorspellingen spreken van zwoel en drukkend weer. 't Wordt dus een harde race. Vandaag ook de laatste mail van de organisatie gekregen. Oeps, het water in de E3 plas is nu al 21°. Vanaf 23° mag er niet met wetsuit gezwommen worden. Met de warme dagen en nachten in het vooruitzicht, zou dat wel eens kantje boordje kunnen worden zondag. Soit, het zij zo. Al moet ik zonder wetsuit wel mijn ambities wat terugschroeven. Wie toch een kaarsje brandt één dezer dagen, kan er misschien eentje branden voor een zwaar onweer boven Brasschaat zaterdag, zodat het water lekker afkoelt.
Wat kan het leven mooi zijn. De kindjes zitten op de speeltuin, de zon breekt door en David en ik snijden in onze wetsuit door het heerlijke water van het Donkmeer. Een mens vraagt zich dan af: waarom doet niet iedereen aan triathlon?
Een typische tapering-training. Efkes de deur uit om de triathlonfiets nog eens onder je gat te voelen, en bevestigd te krijgen hoe vlot je de pedalen rondtrapt. En dan ....snel weer naar huis.
Wat heb ik genoten vandaag, zeg. Gisteren een rustdag en vandaag had ik vleugels.
11u35 Zwemmen 0:44:17
terug naar de Blaarmeersen. Het water was lekker warm, en het zwemmen ging goed. Er zat wel wat stroming op want er stond veel wind, maar eens ik dat wat onder controle had........wel het was lang geleden dat ik me zo goed voelde in het water. Heb zowat op van alles gelet en de laatste 20 minuten heb ik ook veel agressiever gezwommen dan ik gewoon ben. Was lang geleden dat ik agressie en controle heb ik kunnen combineren. (ik heb het over zwemmen hé)
Een verbazingwekkende loop vandaag. Ik had zoiets van "doe maar wat", zolang je maar niet forceert en dus niet in het rood gaat en zolang het maar natuurlijk aanvoelt. De eerste 10 minuten waren heel loom, maar beetje en beetje begonnen mijn benen te zweven. IK had een leuke kadans te pakken, het vermoeide me langs geen kanten, en ...ik begon alweer weg te dromen. IK verschoot me een bult als ik thuis blijkbaar op een 14,3 km/u uitkwam. Mooi en enorm genoten!
Direct na elkaar 64 km fietsen aan 32,4 km/u en 7 km lopen aan 14,6 km/u. Dat zijn serieuze snelheden hoor. Het ging allemaal zeer vlot. Aan de hartslagen kan je ook zien dat ik niet echt in het rood gegaan ben. Maar ik kan jullie verzekeren dat ik nu, zo'n anderhalf uur na de training niet bepaald met frisse benen zit. Dit was een zware training, zeker na de 400m sprints van gisteren. Maar het was dan ook de laatste keer dat ik mijn benen zwaar onder druk zal gezet hebben vóór Brasschaat. Vanaf nu begint officieel mijn tapering-periode. Fietsen en lopen zullen korte en rustige trainingen zijn. Nu ga ik relatief meer zwemmen om een goed watergevoel te kweken. En voor de rest: veel rusten hé.
Na 10 minuten opwarming heb ik 12 (twaalf!!!) 400meter sprints gedaan. Heavy stuff! Ik deed ze in drie series van 4. Tussen elke 400meter 30 seconden joggen, en tussen elke reeks 4 minuten. Daarna moe maar voldaan naar huis gejogd. En lopen dromen van een snoeiharde eindsprint in Brasschaat. Jawel, alweer binnengekomen op 4:59:59.
De eerlijkheid gebiedt mij natuurlijk om toe te geven dat die 5u waarschijnlijk net niet tot de mogelijkheden behoort, maar het is een goede teaser om mij het onderste uit de kan te laten halen op 28 juni. Al moet ik ook opletten dat ik niet als een gek tegen de lamp loop. Alle ervaring over indeling van een wedstrijd moet ook gebruikt worden natuurlijk.
Eerst 1000m zonder pull buoy in 21:50 Dan 1000m met pull buoy in 21:10 en dan nog 350m uitzwemmen. Daartussen 1 à 2 minuten uitblazen
Afwiselend ging het heel goed en veel minder. Momenten waarbij ik door het water gleed, andere momenten was het alsof een familie walrussen in het water actief was, en ik meedeinde op de golven zonder echt te weten waarmee ik bezig was. Of zoiets...
Dit zijn het soort trainingen die je nooit doet behalve in de tapering fase: een heel korte èn tegelijktertijd heel rustige training. Bezigheidstherapie. De beentjes wat losmaken, en dan terug je kot in.
Voor de rest: vanavond mijn laatste glas alcohol gedronken vóór Brasschaat. Allez twee. Twee glaasjes witte wijn, and that's it. Is dat nodig, 13 dagen onthouding? Ik vind van wel. Ik voel me dan veeeel beter, zuiverder, scherper. En het is ook een soort ritueel geworden voor een wedstrijd. Het geeft me het zalige gevoel dat er weer een triathlon op komst is. En binnen de 2 dagen heb ik zelfs helemaal geen zin meer in alcohol. Dus 't volgende wordt het pintje na de wedstrijd in Brasschaat met de supporters. En als ik het zo hoor zal dat een redelijk ruime delegatie supporters worden. Ik kijk er alleszins naar uit.
Oh by the way, dat fietsparcours vandaag was identiek aan het loopparcours van vorige donderdag. Even rekenen dus: ik heb toen 22,4 km gelopen in 1u41m50s, da's een moyenne van 13,2 km/u bij een gemiddelde hartslag van 149 (73%). In Brasschaat wordt de gemiddelde hartslag waarschijnlijk 160, maar dan zal ik er dus ook al een kleine 3 km zwemmen en 80km fietsen op zitten hebben.
's morgens opstaan, zwoel maar droog weertje, ontbijten, fietskleren, hop om 8u de fiets op ...en 1 minuut later begint het te regenen. En dat was dus het begin van 50km rijden in de gietende regen. Bedoeling was om niet alles uit de kast te halen, maar wel een strak tempo te rijden. Geen intervals bovendien, dus alles aan gelijkaardige inspanning.
Nog 14 dagen voor we in Brasschaat ons parcours-record willen gaan verpulveren. Ik moet dus zachtjes aan aan de tapering beginnen denken. (Tapering = training afbouwen om te pieken voor de wedstrijd.) Altijd een beetje moeilijk, want nu je de vorm te pakken hebt, heb je goesting om zwaar te blijven trainen. Maar ik ga dus taperen. De training gaan zachtjes aan korter en minder zwaar worden. Er gaan af en toe ook trainingskes bijzitten die alleen maar als doel hebben om bloed met verse zuurstof door de benen te laten stromen, zeer korte rustige loopjes of ritjes. Mijn schemaatje voor de volgende 2 weken is gemaakt, en vooral de laatste week is echt uitrusten.
Spijtig nieuws van mijn triathlon maatje David. Hij heeft vrijdag zijn fietsstuur in zijn borstkas gekregen bij een stom fietsongevalletje, en heeft gekneusde ribben. Trainen zit er niet in voor hem, hij kan enkel hopen dat hij op 2 weken hersteld is om in Brasschaat aan te treden. Pffff...dat moet tandenknarsen en kas opfretten zijn. Sterkte maat!
Jezus wat was dit? Pijn in mijn benen dat ik had, man. Elke molshoop of elke oneffenheid in de baan deed pijn. Die looptraining van gisteren zat echt in de benen, en dat ik vannacht tot 1u 's nachts had doorgewerkt, zal ook wel niet geholpen hebben. Bedoeling was een lange rustige duurtraining van 100km. Maar het was zeer verstandig van me om ze een goede 20km in te korten. Morgen nog eens lekker gaan zwemmen sé, en als ik dan goed hersteld ben zondag een fiets- en looptraining.
, dus ik ga 80 km mijn gemiddelde snelheid zien. 
