Een klinkklare baaldag vandaag : deze ochtend vertrokken met mijn kids naar Walibi. Nog geen 10 kilometer ver en auto begint raar geluid te maken. Even verder gewoon moeten stoppen en europ assistance bellen. 't Verdict is hard : motor kapot en gezien leeftijd van onze bolide heeft het geen enkele zin om een nieuwe motor te zoeken. Een streep door een superdag voor mijn kinderen en een dikke streep door onze rekening.
Awel, mijn looptraining was een schaars lichtpunt vandaag. Ik liep zeer relaxed en frisjes, en ondertussen liep ik te mijmeren over een leven waarin alles trager verloopt, en alles zich afspeelt rond de kerktoren.... kortom een leven zonder auto. Thuisgekomen bracht mijn vrouw me echter snel terug uit mijn dagdromen: een nieuwe 2de hands auto moet er gevonden worden.
16u15 RUN 0:43:42; 9 km; 12,4 km/u; gem HSL 127; max HSL 143
Een goeie zwemtraining vandaag. Om onderstaand schema te lezen : vkz = ademen langs voorkeurzijde (links); nvkz = ademen langs niet-voorkeurzijde (rechts)
Na de test van gisteren zaten er ongetwijfeld wat afvalstoffen in mijn spieren. Ik had kort na de test ook wel gevoeld waar de verzuring in de spieren had toegeslaan. Vandaag was het dus gewoon de bedoeling om een half uurtje los te rijden, zonder echt kracht te zetten. Veel omwentelingen op een klein verzetje.
Bij het zwemmen wel wat averij opgelopen. Geen idee hoe het gebeurd is, maar mijn linkeroog zat ontstoken na het zwemmen. Vervelend. Maar het meest opvallende euvel na 9 dagen, is de last in mijn onderrug. Mijn rugspieren zijn duidelijk verzwakt uit het tussenseizoen gekomen (en uit de heel drukke oktobermaand), en hebben wel wat last van het dagelijkse trainen. In principe zouden de rompstabilisatie-oefeningen mijn rug snel weer sterker moeten maken. Voor de rest is het zaak in de gaten te houden dat ik niet te hard van stapel loop, gewoon rustig opbouwen.
Vandaag stond mijn fietstest gepland. Dat speelt zich binnen af op een ergoracer. Na een lange opwarmingsronde, werd de fiets zo geprogrammeerd dat hij beetje per beetje het wattage verhoogde. Het grootste gedeelte van de tijd fiets je vrij ontspannen, beetje per beetje wordt het lastiger, en tegen het einde hang je dubbel-geplooid tussen het kader. Maar de resultaten zijn mooi : mijn start-fysiek is beter dan vorig jaar bij de start van het seizoen. Dat deed me echt wel deugd, want mijn perceptie was dat het eigenlijk wat minder was. Het enige dat tegenvalt (maar dat wist ik al) zijn mijn gewicht en mijn vetpercentage. Ik heb in dit tussenseizoen blijkbaar wel iets zwaarder gezondigd dan vorig jaar. Daar ga ik dan nu onmiddellijk iets aan doen: niet schransen, geen chocolade en koek-uitbarstingen, en matiger met drank. En meer dan ooit : fruit en groenten.
20u30 CORE STABILITY 0:30
.... en alweer rompstabilisatie-oefeningen maar nu iets anders ....
Over ambitie en dromen
Gevoelsmatig vind ik dat er een groot verschil is tussen de woorden 'ambitie' en 'droom'. Een ambitie heeft iets dwingenders, het is alsof het doel kost wat kost moet behaald worden. Het gaat om slagen of falen. Een droom is dan weer iets moois om na te jagen, maar je bent je er ook van bewust dat het een luchtspiegeling kan zijn. Het lijkt wel alsof bij een droom de weg die je aflegt belangrijker is dan het doel. 't Is een puur gevoelsmatig en persoonlijk, maar toch wel wezenlijk, verschil. Ik droom de laatste tijd nogal veel, ....overdag ....steeds diezelfde droom....en die droom voelt onbereikbaar en toch aangenaam aan, geen dwingende afjager, maar een schone weg om in te slaan. De droom wordt ook steeds meer concreet. Ik heb hem ook al een naampje gegeven : KONA 2015.
Ik laat jullie even op jullie honger. Verder deze week neem ik jullie verder mee in dromenland. Slaap zacht.
9u45 BIKE 1:25:00; 39,37 km; 27,8 km/u; gem HSL 124; max HSL 150; 129 hoogtemeters
Vandaag een korte rit gereden in de omgeving van Gavere. Lekker weertje, en een mooie afsluiter van een eerste inloop-week. Alhoewel afsluiter? 's Avonds toch nog even gewerkt aan de schouderspieren.
Zaterdag 29 oktober : eerste blunder van het seizoen
Daar stond ik dan, aan de ingang van zwembad Rozenbroeken voor de zwemtraining van Mr T. Al gans de rit naar daar had ik zo'n gevoel dat ik iets vergeten was. Bij het stilleggen van de motor op de parking, wist ik het : mijn zwembrilletje. Sleutel weer in het stopcontact en terug naar huis dus.
Ik heb gelukkig wel een paar andere trainingen kunnen doen :
10u05 RUN 0:35:00; 7 km; 12 km/u; gem HSL 135
Rustige looptraining in de Gentbrugse Schledemeersen
15u30 CORE STABILITY 0:30:00
Rompstabilisatie-oefeningen op het terras, en een nieuwe oefening geleerd van mijn dochtertje voor de bilspieren. Een oefening die zij kent van de opwarming van haar danslessen.
16u05 BIKE 0:30:00; gem HSL 102
En dan....op dezelfde terras een half uurtje losrijden op de rollen, met op mijn stuur opengeslagen het hilarische boek van Ivo Victoria : "Waarom ik de tour de france voor min 12 jarigen nooit won, en hoe het mij spijt". Toepasselijk toch?
Vandaag een kort loopje. Ik heb al 3 weken last van een pijntje acheraan mijn linkerenkel. Vandaag na het lopen gemerkt dat dat niet gewoon een pijntje is (ik dacht een uit de hand gelopen insectenbeet ofzo), het staat echt wel dik, en toch hindert het me niet of nauwelijks tijdens het lopen (mysterieus)
15u40 RUN 0:37:00; 7,34 km; 11,9 km/u; gem HSL 135; max HSL 164 (?????)
Volgens mij is mijn Garmin de eerste kilometer op hol geslaan : 11 km/u aan hartslagen rond de 160???? Dat lijkt me weinig plausibel.
De bedoeling is om net onder de 12 km/u te lopen, en dat is aardig gelukt.
Mijn vrouw ligt in het ziekenhuis te herstellen van een neusoperatie, dus mijn hoofd stond er vandaag niet echt op. Toch 2 momenten gevonden om 2 korte trainingskes te doen.
18u10 BIKE (rollen) 0:40:00; gem HSL 97; max HSL 109
Heb mijn rollen terug op het terras gezet, zo zat ik uiteindelijk toch buiten. Op en klein verzet omwentelingen gedaan. Blijkbaar met minder panache dan maandag, want hartslag lag zeer laag.
21u30 POWER TRAINING 0:15:00
Vanavond dan nog het matje uitgerold en de theraband uitgehaald voor een kwartier schouderspieroefeningen. IK voel het nu al, ik zal morgen stijve schouders hebben.
Ja, als je je seizoen begint eind oktober, dan vraag je erom natuurlijk : vandaag de eerste looptraining afgewerkt onder een druilerige hemel.
15u30 RUN 0:34:35; 7 km; 12,2 km/u (tempo 4:56); gem HSL 134; max HSL 152
Een korte rustige loop vandaag. De bedoeling was om onder de 12 km/u te lopen, maar dat trage tempo moet ik nog wat gewoon worden. Als ik wegdwaal in mijn gedachten loop ik 13 km/u voor ik het weet.
21u30 CORE STABILITY 0:30:00
rompstabilisatie-oefeningen voor de tv: 'Mijn restaurant'. Ik vraag me af hoe mensen daar hun avond aan kunnen verprutsen. NA 10 minuten heb ik die rode knop ingedrukt, en gewoon verder mijn oefeningen afgewerkt.
Ik heb er op mijn eerste dag geen gras over laten groeien: eerst ben ik langsgegaan bij Bart van Fitality Merelbeke om af te spreken dat ik mij door hem 4 maanden ga laten begeleiden voor krachttraining en rompstabilisatie. Volgende week maandag beginnen we er aan met een fietstest. Daarna als de weerwind naar Wachtebeke voor mijn eerste zwemtraining
200 IN 6 * (25 voorkeurskant - 25 niet voorkeurskant) 6 * (25 torpedo rug - 25 swim) 6 * (25 voorkeurskant - 25 niet voorkeurskant) 6 * (25 torpedo rug - 25 swim) 200 long stroke 200 early catch 200 easy out
Dat zwemmen op niet-voorkeurskant is een nieuwigheid in mijn trainingsschema dit jaar. IK ademde tot nu toe steeds links om de 2 slagen. OP zich geen probleem, maar het zorgt wel voor een onevenwicht in mijn slag. IK wim dus langs beide kanten willen ademen, met als ideaal ademen om de drie slagen. Maar vooral met als onderliggende reden om dat evenwicht in mijn slag te bereiken. Ademen rechts, het voelt heel onwennig aan. Ik heb niet het gevoel mijn lichaam goed onder controle te hebben. Maar eerlijk gezegd, het was minder erg dan ik verwacht had. Ik had veel goesting om te zwemmen, en dat is natuurlijk niet onlogisch na zo'n rustperiode. De laatste 200m waren er echter te veel aan, ik voelde me vermoeid. Tja, direct 2000m, 't zou verrassend zijn als dat onmiddellijk een fluitje van een cent zou zijn.
's Avonds, nou ja in de late namiddag, mijn rollen uitgestald op het terras:
17u30 BIKE 0:40:00; gem HSL 112; max HSL 128
Op een klein verzet ongeveer 90 omwentelingen per minuut. Ik heb geen cadansmeter, maar heb 2 keer tijdens de sessie handmatig geteld. Twee keer perfect op de 90.
DO RUN 7,2 km @ 12,4 km/u VR BIKE woon-werk 19 km ZA BIKE woon-werk 18 km ZO RUN 9,1 km @ 13,4 km/u
De laatste rustweek is achter de rug. IK heb het gehad. Tijd om terug de draad op te tikken. Het lichaam zou nu uitgerust moeten zijn, de geest heeft nood aan het ontstressende van het sporten. De weegschaal stond vanavond op 74,5 kg, da's 4 kilo zwaarder dan mijn ideale wedstrijdgewicht. IK heb regelmatig geflirt met de 75-ghrens (ben er zelfs af en toe eens lichtjes over gegaan.
Morgen 24 oktober : start van seizoen 2011 - 2012
Wat staat er op het programma als wedstrijden? Eigenlijk ligt nog niks vast, behalve dat dit een jaar wordt op de halve afstand, geen Iron Man dit jaar. Dat zal voor 2013 zijn. Gérardmer, Troyes, La Roche, Neerpelt, Butgenbach, Eupen, Nisramont, Stein, Sardinië? Allemaal mogelijkheden, maar ik weet het nog niet. We zien wel. Vanaf nu probeer ik jullie opnieuw dagelijks op de hoogte te houden van mijn trainingen.
De eerste 2-3 weken zijn sowieso weer rustige inloopweken, met vooral veel korte rustige trainingen om terug in het trainingsritme te geraken. Altijd een gevaarlijk moment voor blessures die eerste weken, ik moet dus zeker zorgen dat ik het kalmpjes aan doe. Off we go!!!
Ik begin me slecht te voelen in mijn lijf van 75 kilo. Ben 2 keer in een colère geschoten en heb mezelf twee keer pijn gedaan
donderdag 13 oktober
RUN 0:34:42; 7,96 km; gem HSL 154; 13,8 km/u = tempo 4:22 (laatste 4 kilometer tempo's tussen 4:05 en 4:16)
zondag 16 oktober
BIKE 3:25:00; 99,78 km; 29,2 km/u; gem HSL 124; max HSL 155 (een ritje van Oostduinkerke naar Merelbeke)
Ik was twee keer blij verrast dat ik dit nog uit mijn lijf kan persen. Nog één week rustig aan, en dan begin ik weer met de trainingsopbouw. Ik kijk er echt naar uit...
Vrijdag 30 september - woensdag 12 oktober: aanmodderen
Weinig te melden over deze periode : weinig gesport en ondertussen beginnen de kilo's er aardig bij te komen :
ZO 2 oktober : 44 km fietsen (met vrouwke erbij - gezapig tempo) MA 3 oktober : 30 min core stability DI 4 oktober : 1 uur zwemmen - drills drills drills ....pffff DO 6 oktober : 9,32 km lopen ; tempo 4:38; gem HSL 144 MA 10 oktober : 30 min core stability DI 11 oktober : 19,3 km fietsen (woon-werk verkeer) - gem HSL 102
Ik zit regelmatig eens op de fiets (vooral voor woon-werkverkeer) en ben ook 2 keer gaan lopen, maar telkens weer moet ik vaststellen dat het vormpeil van de laatste maanden als zand tussen mijn vingers wegloopt. Dat is een normale zaak natuurlijk, maar een pijnlijke vaststelling. Ondertussen weegt datzelfde lichaam nu al 4 kilo zwaarder dan op de IM Zurich en 3 kilo vergeleken met het laatste exploot in Gérardmer begin deze maand. Minder trainen en minder strakke eet- en drinkgewoontes eisen hun tol, en passeren onmiddellijk langs de kassa.
Maar zo stil zitten doet ook iets met mijn hoofd. Het knarst daar in die hersenpan alsof daar ook zand tussen het raderwerk knarst. De ene keer zit ik de zoektocht naar een steeds maar verbeteren van mijn prestaties te relativeren (moet het echt altijd weer sneller, krachtiger, efficiënter, ....), maar een dag later kunnen mijn gedachten dan weer de andere kant opgaan : "en als ik nu eens probeer om binnen de volgende 5 jaar of 10 jaar een Kona kwalificatie te bereiken?" (hoe gek kan je het bedenken).
Wat ik ondertussen deed: 19 september : 25 minuten core stability 20 september : 32 km BIKE 21 september : 19 km BIKE 23 september : 19 km BIKE - 9 km RUN 26 september : 64 km BIKE 27 september : 19 km BIKE 28 september : 19 km BIKE + 25m core stability 29 september : 7,45 km RUN (tempo run @ 4:19)
korte dingskes dus allemaal.....
Nog drie à vier weken rusten.....ik ben aan 't aftellen.
Maandag 12 - Zondag 18 september : tussenseizoen week 2
Na een eerste week waarin ik werkelijk niks gedaan heb van sport, heb ik me deze week mondjesmaat eens aan een korte sportuitstap gewaagd. OP dinsdag ben ik eens gaan zwemmen met de Mr T triathlonclub, vrijdag ben ik eens heel kort gaan MTB'en en zondag ben ik met de Bikerzzz naar de Vlaamse Ardennen gaan fietsen. Die rit werd bovendien mooi afgewisseld met het consumeren van twee Enames in café Den Zwarten Engel in Etikhove. Die zondagrit maakte me bovendien duidelijk dat 't vat echt wel af is. Telkens David, Peter en Ignace 't gashendeltje eens opentrokken op een kasseistrook of een helling lag ik er quasi onmiddellijk af, ik kan me op dit moment geen pijn doen. 't Is dan ook tussenseizoen natuurlijk. Maar toch wringt dat zulle.
Het opmerkelijkste moment van de week was echter de zwemtraining. Ik vroeg aan trainer Peter of dat zin heeft voor mij om in 't tussenseizoen te werken aan 'bilateral breathing', simpel gezegd - langs twee kanten ademen. Ik adem immers altijd langs links, en i kdenk dat ik een evenwichtiger slag zou hebben als ik om de drie slagen zou ademen : één keer links, één keer rechts. We gaan dat onmiddellijk eens bekijken zei hij, en hij liet me 50 meter zwemmen met ademen langs de niet-voorkeurkant. "Dat zou een enorme stap vooruit zijn, vertelde hij me, want jij zwemt eigenlijk vrij goed op je niet-voorkeurkant, om niet te zeggen beter." Ik verklaarde hem gek, want als ik langs rechts adem heb ik het gevoel dat ik met mijn armen zomaar wat lig te pletsen in het water. "Als je me niet gelooft, dan doen we eens een test", zei hij. Ok, eerst 50 meter relax zwemmen aan voorkeurkant, en dan 50 meter niet-voorkeurkant. Daarna moest ik het verschil inschatten. Ik dacht : niet-voorkeurkant een kleine 10 seconden trager dan voorkeurkant. Maar wat bleek : niet-voorkeurkant 3 à 4 seconden SNELLER dan voorkeurkant!!! Ondanks het slechte gevoel dat ik dan ervaar. Wat is de verklaring volgens mijn trainer : ik gebruik in mijn slag te veel van mijn kracht om mijn lichaam op te duwen om te komen ademen, daardoor verlies ik mijn pijlhouding voorwaarts. Dat heb ik blijkbaar niet langs mijn niet-voorkeurkant. De conclusie is dat ik heel veel progressiemarge heb in het zwemmen als ik langs twee kanten leer ademen. Wat een verrassing! En wat een schitterend nieuws! Ik ga ervoor!!!!! Plots zie ik nieuwe mogelijkheden ...... en 't is nog maar tussenseizoen. Happy happy joy joy!!!
Voor de rest moet ik ook vaststellen dat ik het strakke trainingsschema heel erg mis. Ik loop een beetje verloren. Gelukkig is het op dit moment heel druk op het werk. Maar er zijn weinig dingen die ik liever doe dan dagelijks trainen, dat is nu alweer duidelijk geworden. Ik mag er niet aan toegeven : mijn lichaam heeft nu een paar weken rust nodig, om daarna weer te kunnen presteren. Allez dan maar, we zullen dan maar ons verstand gebruiken.
Waar vorig seizoen qua wedstrijden een afknapper werd, met het niet kunnen starten in de halve triatlon van Leuven (blessure) en het mislukken van de full distance triatlon van Neerpelt, is dit seizoen er wel eentje om in te kaderen.
De hoofdvogel schoot ik natuurlijk af in Zurich, waar ik voor de 2e keer een Iron man tot een goede einde bracht, en waar ik onder de 11 uur dook met een tijd van 10u56m.De finish in Zurich samen met mijn kinderen staat bovendien in mijn geheugen gegrift. Schitterend! Wat ook heel erg opvalt daar in Zurich, is dat ik daar voor het eerst in mijn triathlon carrière in de eindstand terecht kom bij de 20% best geklasseerden (399e van 2300 deelnemers) Een opmerkelijke wedstrijd werd ook de ongemeen zware halve triatlon in Gérardmer met zeer veel klimkilometers in het fietsen, ook heel wat klimmen in het lopen en een moordende 30 graden in het dal tijdens het lopen. Misschien wel de zwaarste wedstrijd die ik ooit al deed, ik crashte dan ook min of meer tijdens het lopen, maar ben fier dat ik dan toch nog met een degelijke 337e plaats van 1200 deelnemers (bij de 30% beste) kon aankomen. Een heel mooie wedstrijd die nu al twee maal op mijn palmares schittert, en waar ik zeker nog eens wil terugkomen. Tot zover de A-wedstrijden, wedstrijden waarvoor ik wou pieken.
Maar verder liep ik ook een zeer sterke kwart triathlon van Berlare, waar ik de 15e looptijd realiseerde na een verschroeiende inhaalbeweging in het fietsen. IK heb ook enorm genoten van de winterduatlon in Geel, waar David en ik een heel leuk haasje-over duel uitvochten. Enige minpunt was de kwart triatlon van Seneffe, waar ik materiaalpech had en gans de wedstrijd op een zwaar verzet moest fietsen, en er tijdens het lopen niks van bakte.
Tussendoor liep ik ook nog eens mijn 10 kilometer record op de Ekiden aflossingsmarathon in Gent (37m30). En eind augustus verbaasde ik mezelf tijdens de duo-duatlon door 2 keer een sterke korte kuur af te leggen tussen het jong geweld van pistelopers enzo.
Kortom, 42 jaar oud en mijn beste seizoen ooit afgewerkt. Dankzij een steeds beter uitgekiend trainingsschema, en dankzij de eerste keer aandacht voor krachttraining en rompstabilisatie ben ik dit jaar ook gespaard gebleven van blessures. Ik heb bijna 12 maanden aan een stuk getraind, ben bijna nooit ziek geweest en nooit geblesseerd.
Het aantal trainingsuren van dit seizoen zijn dan ook om achterover van te vallen : - 232 zwemkilometers goed voor 78 zwemuren - 8160 fietskilometers goed voor meer dan 300 fietsuren - 1830 loopkilometers goed voor 148,5 loopuren - 55 uren krachttraining of rompstabilisatie
Denk niet dat ik ooit al zoveel getraind heb in één seizoen. Maar ja, ik doe dat dan ook gewoonweg heel graag hé, dat trainen.
Wat mij zeker bijblijft is, dat het systeem om nu en dan (meestal om de drie weken) met een echte recuperatieweek te werken, mij mentaal en fysiek sterker maakt. Het belang van kracht en rompstabilisatie is mij dit seizoen ook voor het eerst duidelijk geworden. De drie fases binnen het seizoen krijg ik ook beter onder de knie: opbouw basisconditie en uithouding gevolgd door werken aan snelheid en uiteindelijk werken aan wedstrijdspecifieke situaties.
En toch heb ik nog groeimogelijkheden : in Zurich heb ik slecht gezwommen, in Gérardmer dan weer zeer goed. Maar wat ik mis is een soort van snelheid die mij toestaat om meer vooraan te starten, en dus in een sterker deel van het deelnemersveld te zwemmen. Dat kan mij een pak zwemtijd opleveren. Daar wil ik volgend seizoen toch echt wel aan werken. En ...... ik haal niet genoeg uit mijn intrinsieke fietskwaliteiten. Ik fiets net iets te veel te braafkes op training, en moet wat meer + 100 ritten incalculeren in gans het seizoen. Want voorlopig haal ik nog net iets te weinig uit mijn sterkste discipline (het lopen) op de halve en volledige afstand. Volgens mij (en volgens nog een paar anderen die het kunnen weten) ligt de oorzaak bij het fietsen. Kortom ik heb wel wat om over na te denken in dit tussenseizoen. Want den ouwen is nog niet versleten, en heeft nog ambitie.
2012 wordt sowieso een jaar zonder Iron Man (beloofd is beloofd). maar er zullen zeker een aantal kwarts en halve op het programma staan. En misschien in 2013 ......
Tot midden of eind oktober hou ik me wat gedeisd wat trainen betreft. Hier en daar eens iets om te vermijden dat het helemaal verkeerd loopt, maar geen schema, geen doelen. In die periode zal ik mijn blog nog één keer per week aanvullen. Daarna ben ik terug met dagelijkse trainingsverhalen.
Zaterdag 03 september : een wedstrijd anders dan alle andere
Een voorbereiding anders dan alle andere
Alleen in de hotelkamer, alleen aan het ontbijt, alleen alles klaar aan het zetten, en ... er ontstaat een soort van "mindsetting" die ik nog niet veel gevoeld heb voor een wedstrijd. Ik ga de wedstrijd laten gebeuren, en ik ga er van proberen genieten als nooit tevoren. Ik ga de afwezigheid van David ombuigen van een nadeel naar een voordeel : niemand om achter te jagen. Ik ga de tactiek een beetje wijzigen : ik ga rustig starten (bij de zwemstart ga ik me helemaal achteraan positioneren), ik ga gans de wedstrijd alles op 't gevoel doen en geen eindtijd in de gaten houden, gewoon alles op me af laten komen en naar mijn lichaam luisteren. Het duwtje in de rug om het eens zo aan te pakken komt van Norbert, die reageerde op mijn blog item van donderdag : hij is een ervaren rot en heeft niet minder dan 22 Iron Mans op zijn palmares staan en hij mailde me het volgende : "Focus op jezelf en niet op tijden van vorig jaar of concurrent"
Aangekomen met mijn ouders aan de wisselzone is het al duidelijk dat het andere omstandigheden worden dan de kille koude van 2009. Het is nu al 20 graden en de temperaturen zullen die dag oplopen tot 30°C.
SWIM
Het startschot gaat af, en ik laat de hele meute voor mij het water in stormen, bij de laatste van de meer dan 1000 individuele atleten start ik aan de zwemproef, en wat levert me dat op : wel ik blijf bespaard van de chaos in het begin. Rond mij liggen allemaal mensen die rustig willen starten, en dat scheelt een slok op een borrel. Maar ik zwem wel beter dan de meeste van die atleten, en dus er begint al in het meer een grote inhaalbeweging. Daardoor kom ik af en toe toch in situaties terecht waar ik boogjes moet zwemmen rond tragere groepjes waar ik niet tussen kan, dat is dan weer een nadeel. Bij de eerste grote boei (keerpunt ik schat na quasi 750 meter) ben ik blijkbaar al in het peloton verzeild geraakt, en ik kom daar terecht in een ordinaire streetfight. Het gaat er daar echt hevig aan toe, en er zitten duidelijk een paar heethoofden bij die hetzij over toeren hetzij in paniek geraken. Daarna is er een zalig stuk waar je continu de bodem ziet en waar je dus jezelf ziet vooruitgaan in het water. Ik kom op snelheid en begin echt wel krachtig te zwemmen, Na 1400 meter moeten we eventjes het water uit om er onmiddellijk weer in te springen voor de laatste 500 meter. Ze noemen dat "une sortie Australienne, vraag me niet waarom.
Ik kom helemaal fris uit het water, en blijk voor mijn doen een fantastische zwemtijd neergezet te hebben : 1900 meter in 36m28s, en de eerste minuut stond ik gewoon op het strand te wachten..... In 2009 kwam ik na 1500 meter na 40 minuten uit het water. Nu kom ik na 1900 meter na 40 minuten met mijn fiets uit de wisselzone. Leuk gevoel!
KLIMMEN EN ZEVEREN
Het fietsparcours in Gérardmer is adembenemend schoon maar ook ontiegelijk lastig. In een goede 93 km worden 1900 hoogtemeters overwonnen. Dit doen we door 3 rondes te rijden waarin telkens 3 collekes zitten, 1 kortere klim van pakweg 800 meter en een paar stukken vlas plat. Voor de rest een paar schitterende afdalingen. In 2009 heb ik me opgeblazen tijdens het fietsen, dat wou ik nu absoluut vermijden. Alles dus een klein beetje op reserve rijden, en telkens ik twijfelde tussen 2 versnellingen kiezen voor de lichtere, waardoor je net iets meer op souplesse rijdt dan op kracht. En voor de rest af en toe wat recuperatie inbouwen. De terreinkennis van 2009 was natuurlijk goud waard, al laat je geheugen je af en toe toch een beetje in de steek. Net voor de laatste bocht van de Col des Feignes stamp ik een halve reep Power Bar in mijn mond, maar die laatste bocht blijkt niet de laatste bocht te zijn, maar er volgt nog een steiler stuk van een kleine kilometer. Met een mond vol plakkerige suikerige bananenreep in je mond moet je eens proberen naar adem te happen. Moet een schoon zicht geweest zijn.
Het fietsgedeelte was één groot genot, ik heb genoten van de uitdaging van het klimmen en dalen, van de omgeving en af en toe zitten lachen en zeveren met mede-atleten. Op een stukje van 15% stijgingspercentage op de Col des Feignes stak ik plots luidkeels "Le plat pays qui est le mien" van Jacques Brel op gang. Er waren er een paar in mijn buurt die bijna van hun kader vielen van 't lachen.
Toen er een Fransman naast mij kwam rijden om me enkel te zeggen "quel beau vélo", en ik daar een apetrots gevoel van kreeg, begon ik me wel af te vragen of ik niet heel erg begon te lijken op die kerels die de zondag hun auto staan op te blinken, en waar ik altijd enorm mee moet lachen.
Soit, ik daalde voor een laatste keer het dal in naar Gérardmer, en na 93 km en 1900 hoogtemeters, voelde ik me eerlijk gezegd nog vrij fris. Ik had er ook een kleine 8 minuten langer over gedaan dan in 2009. Missie volbracht, ik wou immers frisser aan het lopen beginnen dan toen.
De fietsgegevens : 93,79 km met 1903 hoogtemeters in 3u29m40s, da's een gemiddelde van 26,8 km/u (de profs doen het ongeveer aan iets meer dan 30 km/u). gem HSL 143; max HSL 170; max snelheid 65,9 km/u
En dan ..... de waanzin
Ook voor het lopen - zelfde tactiek - niet te veel naat de tijd of naar het tempo kijken, gewoon op het gevoel lopen..... en het zou wel loslopen. Bij het begin werkte die instelling fantastisch - ik liep niet, ik zweefde over de tarmac. Drie ronden van meer dan 7 km stonden er op het programma. In elke ronde zitten er 2 klimmetjes van ongeveer een kleine kilometer, en nog 2 korte klimmetjes van pakweg 250 meter : samen goed voor niet minder 325 hoogtemeters op een halve marathon. Ondertussen hing er ook een ronduit verzengende hitte in het dal. Het zweet stroomde van mijn lijf.
De eerste 7 km liep ik kilometers tussen de 4:14 en de 4:40, echt een zeer mooie ronde. Maar na kilometer 6 ging het eigenlijk helemaal de verkeerde kant op. Ik voelde mezelf ongelooflijk verzwakken, had verschrikkelijke pijn in gans mijn lijf... Ze hebben daar mooie termen voor hé : man met de hamer, een tikje krijgen, 't licht efkes uit, .... enzoverder. Maar dat verdoezelt eigenlijk alleen maar wat het echt is : doffe ellende. Je zit plots helemaal tegen je grens aan, en je loopt af te zien als een beest. Ik weiger tijdens een loopwedstrijd of triatlon te wandelen, maar in de volgende 15 kilometer heb ik meerdere keren mezelf heel zwaar moeten overtuigen om toch niet toe te geven : de hitte, het zware parcours en waarschijnlijk ook de uitputting zo op het einde van het seizoen eisten een heel zware tol. AAn kilometer 7 stond mijnpersoonlijke bevoorrading met mijn zeer natriumrijke rehydratatie-drank. Daar keek ik enorm naar uit. maar bij die post aangekomen bleek mijn sportdrank spoorloos (het enige minpunt voor een voor de rest vlekkeloze en uiterst charmante organisatie). Ik zou me dus nog meer dan een uur meoten behelpen zonder rehydratatiedrank. Vanaf dan heb ik de wedstrijd ingedeeld in stukken - ik zou telkens lopen naar het volgende aid station (3 per ronde) daar stoppen, 2 bekers cola in mijn kas gieten (een echte caffeïne shot), eventueel een beker water (en op één aid station efkes 2 seconden onder een ijskoudd douche gaan staan) en dan onverrichterzake doorlopen. Telkens ik aan zo'n aid station kwam was ik de uitputting nabij, maar het lukte me om telkens weer te genieten van de 'shot' cola en om terug het lopen te hervatten.
Wat ik ondertussen gezien heb rond mij grenst aan het ongelooflijke : ik heb nog nooit zoveel mensen gezien die al wandelend verder moesten, die er krampen aan het uitmasseren waren, ...en hier en daar lagen atleten langs de kant van de weg uitgeteld met een paar Rode Kruis mensen errond. Vijftig meter voor een aid station (na de zwaarste helling) zag ik een man achter een haagje liggen, ik vroeg hem ("ca va monsieur?), hij kon enkel zachtjes nee knikken, ik liep onmiddellijk naar het aid station en verwittigde daar het Rode Kruis ("un homme en danger là bas" of zoiets moet ik gezegd hebben) . Op een triatlon zie je soms toestanden, maar 't is de eerste keer dat het zo overweldigend was. Ondertussen was ik zelf ook erg aan het afzien, en kreeg ik ook hier en daar beginnende krampen, maar het aanzicht van de ellende rond mij sterkte mij wel; "Verdoeme, ik blijf het blijkbaar toch volhouden, deze calvarietocht". Net voor ik de finish bereikte (50 meter schat ik) lag er dan ook nog eens een mens buiten bewustzijn op de weg - 50 meter voor de finsh zeg - niet te geloven... Ik botste zowat op een Rode Kruis medewerkster die kwam aangestormd om de man te helpen, en liep toen - aangemoedigd door mijn vader en moeder - mijn laatste meters. Een enorme ontlading! Wat voor dag was dit zeg. Ik was verschrikkelijk fier dat ik deze editie 2011 van Gérardmer op mijn palmares mag schrijven.
De loopgegevens : 21,73 km met 350 hoogtemeters in 1u 51m59 (1u50m27 lopen ; 1m30 seconden aid station time) - een gemiddelde van 11,8 km/u. En om maar een idee te geven van de zwaarte : gemiddelde hartslag 164; max hartslag 175 - dat betekent 21,73 km volledig in het rood!!! (2 minuten sneller dan 2009)
Eindtijd : 6u05m27s De posities zijn wat raar omdat in de uitslag zowel de teams (1 iemand zwemt, 1 iemand fietst, 1 iemand loopt) als de individuele deelnemers door elkaar staan. Ik ben dus 373e geëindigd maar van de individuele atleten ben ik 337e, en ik ben 65e in mijn leeftijdscategorie. Ik was 761e uit het water, kwam als 529e van de fiets (499e fietstijd) om uiteindelijk bij het lopen dus nog een kleine 200 atleten in te halen (291e looptijd) Van de 1300 atleten (individuelen en teams) zijn er 1150 aangekomen (meer dan 10% opgaves).
Bekomen
Na de finish ben ik een kwartierke niet echt zeer helder geweest moet ik zeggen. 't Was alsof het licht nu eens uit, dan weer aan ging. Eerst een paar minuten net achter de finish over een reling gehangen, daarna een medaille in ontvangst nemen van een manneke van 4 jaar (schat ik) (hoe charmant!) en een kort babbelke met de race director. Dan in de eettent plots weer 't licht uit (gewoon met je hoofd op tafel liggen en begot niet weten hoe je je weer gaat rechtzetten straks), dan naar de rode Kruistent in de overweging om toch aan een baxter te gaan liggen, maar daar binnengekomen de mensen zien liggen die er echt erger aan toe zijn (amai zeg), en dan toch maar beslist om het zonder baxter te doen. Ik kwam er ondertussen beetje per beetje door. En toen ik uiteindelijk mijn verhaal kon doen aan een Belg die ik ook al had ontmoet in Zurich, en aan mijn ouders (dikke merci voor het supporteren!!!!!!!!!!!) kwam ik weer helemaal boven water. Al zal het lichaam toch serieus moeten recupereren, denk ik.
Maar Gérardmer, als het van mij afhangt, dan kom ik nog terug....
Vrijdag 02 september : atleten, blues en Morrissey
Na een lange autorit met mijn ouders, die morgen mijn enige aanwezige supporters zullen zijn, komen we aan in Gérardmer. Ik zie de fietswisselzone, hoor de muziekinstallatie die de organisatie net aan het testen is (Massive Attack), en ... het bekruipt me plots, dat gevoel van "Merde, dat is toch ongelooflijk spijtig dat David hier niet is." Samen naar een wedstrijd gaan, samen het meer monsteren, samen de sfeer opsnuiven, samen telkens weer de triviale gesprekken voeren over de wedstrijd en zo.... het blijkt toch een enorme waarde te hebben. Triatlon zonder David, nee het is niet hetzelfde. Het gevoel zal me de rest van de dag meerdere keren bekruipen : dat heeft natuurlijk ook te maken met het internationale van de wedstrijd (3 dagen weg), met het feit dat Iris en de kinderen er ook niet bij zijn, en met die al te goed gekende blues die een atleet sowieso bekruipt de dag voor een grote wedstrijd : "wat doe ik hier eigenlijk? Is dit nu echt nodig? Waarom niet gewoon een pintje staan drinken in de kantine tijdens de voetbaltraining van mijn zoon bijvoorbeeld" Ik weet ook dat dat gevoel morgenvroeg omgeslaan zal zijn in een grote goesting om de wedstrijd aan te vangen, dus ...we sleuren ons er wel door natuurlijk, maar ook dat verloopt lastiger op je eentje dan met een maat erbij die hetzelfde voelt.
Ik slaap wel zalig de dag voor de wedstrijd, wordt om zes uur wakker, leg me nog wat te rusten met mijn iPod, en het eerste nummer dat mijn shuffle kiest : "Suedehead" van Morrissey (klik hier). En dat nummer start met de woorden "Why do you come here?", een hilarisch toeval... Maar het vizier staat scherp....ik heb enorm veel zin in de wedstrijd en ga er ongelooflijk van genieten.
9u BIKE 0:54:26; 26,52 km; 29,2 km/u; gem HSL 109; max HSL 135
En voila, de laatste fietstraining. Efkes losgereden langs den dijk. Hamstrings blijven lichtjes pijnlijk, maar dat verbijten we zaterdag nog wel een laatste keer.
Geen flauw idee hoe ik mijn doel moet stellen zaterdag. In 2009 kwam ik aan na 6:03:42, maar had ik me opgeblazen bij het fietsen (met 1890 hoogtemeters een zeer zwaar parcours), en ben ik nooit tot een deftig looptempo kunnen komen. Nu is het wel 1900 meter zwemmen in plaats van 1500m. Laat ons zeggen dat ik er toch een hap wil afdoen : 5u45 lijkt me een mooie en zeer ambitieuze richttijd (400 meter meer zwemmen en toch 18 à 19 minuten sneller dan in 2009?). Vorig jaar kwam de 220e (20% beste van de 1100 starters) aan in 5u40. In Zurich was ik ook bij de 20% beste, maar in een halve triathlon was ik in 't verleden toch altijd minder sterk dan in een volledige.
We zien wel. Ik ga me alleszins goed amuseren in deze laatste wedstrijd van het jaar. Maandag kan je op deze blog lezen hoe ik het er vanaf bracht. ciao
NA 10 minuten heb ik die rode knop ingedrukt, en gewoon verder mijn oefeningen afgewerkt. 
