Vrijdag 30 september - woensdag 12 oktober: aanmodderen
Weinig te melden over deze periode : weinig gesport en ondertussen beginnen de kilo's er aardig bij te komen :
ZO 2 oktober : 44 km fietsen (met vrouwke erbij - gezapig tempo) MA 3 oktober : 30 min core stability DI 4 oktober : 1 uur zwemmen - drills drills drills ....pffff DO 6 oktober : 9,32 km lopen ; tempo 4:38; gem HSL 144 MA 10 oktober : 30 min core stability DI 11 oktober : 19,3 km fietsen (woon-werk verkeer) - gem HSL 102
Ik zit regelmatig eens op de fiets (vooral voor woon-werkverkeer) en ben ook 2 keer gaan lopen, maar telkens weer moet ik vaststellen dat het vormpeil van de laatste maanden als zand tussen mijn vingers wegloopt. Dat is een normale zaak natuurlijk, maar een pijnlijke vaststelling. Ondertussen weegt datzelfde lichaam nu al 4 kilo zwaarder dan op de IM Zurich en 3 kilo vergeleken met het laatste exploot in Gérardmer begin deze maand. Minder trainen en minder strakke eet- en drinkgewoontes eisen hun tol, en passeren onmiddellijk langs de kassa.
Maar zo stil zitten doet ook iets met mijn hoofd. Het knarst daar in die hersenpan alsof daar ook zand tussen het raderwerk knarst. De ene keer zit ik de zoektocht naar een steeds maar verbeteren van mijn prestaties te relativeren (moet het echt altijd weer sneller, krachtiger, efficiënter, ....), maar een dag later kunnen mijn gedachten dan weer de andere kant opgaan : "en als ik nu eens probeer om binnen de volgende 5 jaar of 10 jaar een Kona kwalificatie te bereiken?" (hoe gek kan je het bedenken).
Wat ik ondertussen deed: 19 september : 25 minuten core stability 20 september : 32 km BIKE 21 september : 19 km BIKE 23 september : 19 km BIKE - 9 km RUN 26 september : 64 km BIKE 27 september : 19 km BIKE 28 september : 19 km BIKE + 25m core stability 29 september : 7,45 km RUN (tempo run @ 4:19)
korte dingskes dus allemaal.....
Nog drie à vier weken rusten.....ik ben aan 't aftellen.
Maandag 12 - Zondag 18 september : tussenseizoen week 2
Na een eerste week waarin ik werkelijk niks gedaan heb van sport, heb ik me deze week mondjesmaat eens aan een korte sportuitstap gewaagd. OP dinsdag ben ik eens gaan zwemmen met de Mr T triathlonclub, vrijdag ben ik eens heel kort gaan MTB'en en zondag ben ik met de Bikerzzz naar de Vlaamse Ardennen gaan fietsen. Die rit werd bovendien mooi afgewisseld met het consumeren van twee Enames in café Den Zwarten Engel in Etikhove. Die zondagrit maakte me bovendien duidelijk dat 't vat echt wel af is. Telkens David, Peter en Ignace 't gashendeltje eens opentrokken op een kasseistrook of een helling lag ik er quasi onmiddellijk af, ik kan me op dit moment geen pijn doen. 't Is dan ook tussenseizoen natuurlijk. Maar toch wringt dat zulle.
Het opmerkelijkste moment van de week was echter de zwemtraining. Ik vroeg aan trainer Peter of dat zin heeft voor mij om in 't tussenseizoen te werken aan 'bilateral breathing', simpel gezegd - langs twee kanten ademen. Ik adem immers altijd langs links, en i kdenk dat ik een evenwichtiger slag zou hebben als ik om de drie slagen zou ademen : één keer links, één keer rechts. We gaan dat onmiddellijk eens bekijken zei hij, en hij liet me 50 meter zwemmen met ademen langs de niet-voorkeurkant. "Dat zou een enorme stap vooruit zijn, vertelde hij me, want jij zwemt eigenlijk vrij goed op je niet-voorkeurkant, om niet te zeggen beter." Ik verklaarde hem gek, want als ik langs rechts adem heb ik het gevoel dat ik met mijn armen zomaar wat lig te pletsen in het water. "Als je me niet gelooft, dan doen we eens een test", zei hij. Ok, eerst 50 meter relax zwemmen aan voorkeurkant, en dan 50 meter niet-voorkeurkant. Daarna moest ik het verschil inschatten. Ik dacht : niet-voorkeurkant een kleine 10 seconden trager dan voorkeurkant. Maar wat bleek : niet-voorkeurkant 3 à 4 seconden SNELLER dan voorkeurkant!!! Ondanks het slechte gevoel dat ik dan ervaar. Wat is de verklaring volgens mijn trainer : ik gebruik in mijn slag te veel van mijn kracht om mijn lichaam op te duwen om te komen ademen, daardoor verlies ik mijn pijlhouding voorwaarts. Dat heb ik blijkbaar niet langs mijn niet-voorkeurkant. De conclusie is dat ik heel veel progressiemarge heb in het zwemmen als ik langs twee kanten leer ademen. Wat een verrassing! En wat een schitterend nieuws! Ik ga ervoor!!!!! Plots zie ik nieuwe mogelijkheden ...... en 't is nog maar tussenseizoen. Happy happy joy joy!!!
Voor de rest moet ik ook vaststellen dat ik het strakke trainingsschema heel erg mis. Ik loop een beetje verloren. Gelukkig is het op dit moment heel druk op het werk. Maar er zijn weinig dingen die ik liever doe dan dagelijks trainen, dat is nu alweer duidelijk geworden. Ik mag er niet aan toegeven : mijn lichaam heeft nu een paar weken rust nodig, om daarna weer te kunnen presteren. Allez dan maar, we zullen dan maar ons verstand gebruiken.
Waar vorig seizoen qua wedstrijden een afknapper werd, met het niet kunnen starten in de halve triatlon van Leuven (blessure) en het mislukken van de full distance triatlon van Neerpelt, is dit seizoen er wel eentje om in te kaderen.
De hoofdvogel schoot ik natuurlijk af in Zurich, waar ik voor de 2e keer een Iron man tot een goede einde bracht, en waar ik onder de 11 uur dook met een tijd van 10u56m.De finish in Zurich samen met mijn kinderen staat bovendien in mijn geheugen gegrift. Schitterend! Wat ook heel erg opvalt daar in Zurich, is dat ik daar voor het eerst in mijn triathlon carrière in de eindstand terecht kom bij de 20% best geklasseerden (399e van 2300 deelnemers) Een opmerkelijke wedstrijd werd ook de ongemeen zware halve triatlon in Gérardmer met zeer veel klimkilometers in het fietsen, ook heel wat klimmen in het lopen en een moordende 30 graden in het dal tijdens het lopen. Misschien wel de zwaarste wedstrijd die ik ooit al deed, ik crashte dan ook min of meer tijdens het lopen, maar ben fier dat ik dan toch nog met een degelijke 337e plaats van 1200 deelnemers (bij de 30% beste) kon aankomen. Een heel mooie wedstrijd die nu al twee maal op mijn palmares schittert, en waar ik zeker nog eens wil terugkomen. Tot zover de A-wedstrijden, wedstrijden waarvoor ik wou pieken.
Maar verder liep ik ook een zeer sterke kwart triathlon van Berlare, waar ik de 15e looptijd realiseerde na een verschroeiende inhaalbeweging in het fietsen. IK heb ook enorm genoten van de winterduatlon in Geel, waar David en ik een heel leuk haasje-over duel uitvochten. Enige minpunt was de kwart triatlon van Seneffe, waar ik materiaalpech had en gans de wedstrijd op een zwaar verzet moest fietsen, en er tijdens het lopen niks van bakte.
Tussendoor liep ik ook nog eens mijn 10 kilometer record op de Ekiden aflossingsmarathon in Gent (37m30). En eind augustus verbaasde ik mezelf tijdens de duo-duatlon door 2 keer een sterke korte kuur af te leggen tussen het jong geweld van pistelopers enzo.
Kortom, 42 jaar oud en mijn beste seizoen ooit afgewerkt. Dankzij een steeds beter uitgekiend trainingsschema, en dankzij de eerste keer aandacht voor krachttraining en rompstabilisatie ben ik dit jaar ook gespaard gebleven van blessures. Ik heb bijna 12 maanden aan een stuk getraind, ben bijna nooit ziek geweest en nooit geblesseerd.
Het aantal trainingsuren van dit seizoen zijn dan ook om achterover van te vallen : - 232 zwemkilometers goed voor 78 zwemuren - 8160 fietskilometers goed voor meer dan 300 fietsuren - 1830 loopkilometers goed voor 148,5 loopuren - 55 uren krachttraining of rompstabilisatie
Denk niet dat ik ooit al zoveel getraind heb in één seizoen. Maar ja, ik doe dat dan ook gewoonweg heel graag hé, dat trainen.
Wat mij zeker bijblijft is, dat het systeem om nu en dan (meestal om de drie weken) met een echte recuperatieweek te werken, mij mentaal en fysiek sterker maakt. Het belang van kracht en rompstabilisatie is mij dit seizoen ook voor het eerst duidelijk geworden. De drie fases binnen het seizoen krijg ik ook beter onder de knie: opbouw basisconditie en uithouding gevolgd door werken aan snelheid en uiteindelijk werken aan wedstrijdspecifieke situaties.
En toch heb ik nog groeimogelijkheden : in Zurich heb ik slecht gezwommen, in Gérardmer dan weer zeer goed. Maar wat ik mis is een soort van snelheid die mij toestaat om meer vooraan te starten, en dus in een sterker deel van het deelnemersveld te zwemmen. Dat kan mij een pak zwemtijd opleveren. Daar wil ik volgend seizoen toch echt wel aan werken. En ...... ik haal niet genoeg uit mijn intrinsieke fietskwaliteiten. Ik fiets net iets te veel te braafkes op training, en moet wat meer + 100 ritten incalculeren in gans het seizoen. Want voorlopig haal ik nog net iets te weinig uit mijn sterkste discipline (het lopen) op de halve en volledige afstand. Volgens mij (en volgens nog een paar anderen die het kunnen weten) ligt de oorzaak bij het fietsen. Kortom ik heb wel wat om over na te denken in dit tussenseizoen. Want den ouwen is nog niet versleten, en heeft nog ambitie.
2012 wordt sowieso een jaar zonder Iron Man (beloofd is beloofd). maar er zullen zeker een aantal kwarts en halve op het programma staan. En misschien in 2013 ......
Tot midden of eind oktober hou ik me wat gedeisd wat trainen betreft. Hier en daar eens iets om te vermijden dat het helemaal verkeerd loopt, maar geen schema, geen doelen. In die periode zal ik mijn blog nog één keer per week aanvullen. Daarna ben ik terug met dagelijkse trainingsverhalen.
Zaterdag 03 september : een wedstrijd anders dan alle andere
Een voorbereiding anders dan alle andere
Alleen in de hotelkamer, alleen aan het ontbijt, alleen alles klaar aan het zetten, en ... er ontstaat een soort van "mindsetting" die ik nog niet veel gevoeld heb voor een wedstrijd. Ik ga de wedstrijd laten gebeuren, en ik ga er van proberen genieten als nooit tevoren. Ik ga de afwezigheid van David ombuigen van een nadeel naar een voordeel : niemand om achter te jagen. Ik ga de tactiek een beetje wijzigen : ik ga rustig starten (bij de zwemstart ga ik me helemaal achteraan positioneren), ik ga gans de wedstrijd alles op 't gevoel doen en geen eindtijd in de gaten houden, gewoon alles op me af laten komen en naar mijn lichaam luisteren. Het duwtje in de rug om het eens zo aan te pakken komt van Norbert, die reageerde op mijn blog item van donderdag : hij is een ervaren rot en heeft niet minder dan 22 Iron Mans op zijn palmares staan en hij mailde me het volgende : "Focus op jezelf en niet op tijden van vorig jaar of concurrent"
Aangekomen met mijn ouders aan de wisselzone is het al duidelijk dat het andere omstandigheden worden dan de kille koude van 2009. Het is nu al 20 graden en de temperaturen zullen die dag oplopen tot 30°C.
SWIM
Het startschot gaat af, en ik laat de hele meute voor mij het water in stormen, bij de laatste van de meer dan 1000 individuele atleten start ik aan de zwemproef, en wat levert me dat op : wel ik blijf bespaard van de chaos in het begin. Rond mij liggen allemaal mensen die rustig willen starten, en dat scheelt een slok op een borrel. Maar ik zwem wel beter dan de meeste van die atleten, en dus er begint al in het meer een grote inhaalbeweging. Daardoor kom ik af en toe toch in situaties terecht waar ik boogjes moet zwemmen rond tragere groepjes waar ik niet tussen kan, dat is dan weer een nadeel. Bij de eerste grote boei (keerpunt ik schat na quasi 750 meter) ben ik blijkbaar al in het peloton verzeild geraakt, en ik kom daar terecht in een ordinaire streetfight. Het gaat er daar echt hevig aan toe, en er zitten duidelijk een paar heethoofden bij die hetzij over toeren hetzij in paniek geraken. Daarna is er een zalig stuk waar je continu de bodem ziet en waar je dus jezelf ziet vooruitgaan in het water. Ik kom op snelheid en begin echt wel krachtig te zwemmen, Na 1400 meter moeten we eventjes het water uit om er onmiddellijk weer in te springen voor de laatste 500 meter. Ze noemen dat "une sortie Australienne, vraag me niet waarom.
Ik kom helemaal fris uit het water, en blijk voor mijn doen een fantastische zwemtijd neergezet te hebben : 1900 meter in 36m28s, en de eerste minuut stond ik gewoon op het strand te wachten..... In 2009 kwam ik na 1500 meter na 40 minuten uit het water. Nu kom ik na 1900 meter na 40 minuten met mijn fiets uit de wisselzone. Leuk gevoel!
KLIMMEN EN ZEVEREN
Het fietsparcours in Gérardmer is adembenemend schoon maar ook ontiegelijk lastig. In een goede 93 km worden 1900 hoogtemeters overwonnen. Dit doen we door 3 rondes te rijden waarin telkens 3 collekes zitten, 1 kortere klim van pakweg 800 meter en een paar stukken vlas plat. Voor de rest een paar schitterende afdalingen. In 2009 heb ik me opgeblazen tijdens het fietsen, dat wou ik nu absoluut vermijden. Alles dus een klein beetje op reserve rijden, en telkens ik twijfelde tussen 2 versnellingen kiezen voor de lichtere, waardoor je net iets meer op souplesse rijdt dan op kracht. En voor de rest af en toe wat recuperatie inbouwen. De terreinkennis van 2009 was natuurlijk goud waard, al laat je geheugen je af en toe toch een beetje in de steek. Net voor de laatste bocht van de Col des Feignes stamp ik een halve reep Power Bar in mijn mond, maar die laatste bocht blijkt niet de laatste bocht te zijn, maar er volgt nog een steiler stuk van een kleine kilometer. Met een mond vol plakkerige suikerige bananenreep in je mond moet je eens proberen naar adem te happen. Moet een schoon zicht geweest zijn.
Het fietsgedeelte was één groot genot, ik heb genoten van de uitdaging van het klimmen en dalen, van de omgeving en af en toe zitten lachen en zeveren met mede-atleten. Op een stukje van 15% stijgingspercentage op de Col des Feignes stak ik plots luidkeels "Le plat pays qui est le mien" van Jacques Brel op gang. Er waren er een paar in mijn buurt die bijna van hun kader vielen van 't lachen.
Toen er een Fransman naast mij kwam rijden om me enkel te zeggen "quel beau vélo", en ik daar een apetrots gevoel van kreeg, begon ik me wel af te vragen of ik niet heel erg begon te lijken op die kerels die de zondag hun auto staan op te blinken, en waar ik altijd enorm mee moet lachen.
Soit, ik daalde voor een laatste keer het dal in naar Gérardmer, en na 93 km en 1900 hoogtemeters, voelde ik me eerlijk gezegd nog vrij fris. Ik had er ook een kleine 8 minuten langer over gedaan dan in 2009. Missie volbracht, ik wou immers frisser aan het lopen beginnen dan toen.
De fietsgegevens : 93,79 km met 1903 hoogtemeters in 3u29m40s, da's een gemiddelde van 26,8 km/u (de profs doen het ongeveer aan iets meer dan 30 km/u). gem HSL 143; max HSL 170; max snelheid 65,9 km/u
En dan ..... de waanzin
Ook voor het lopen - zelfde tactiek - niet te veel naat de tijd of naar het tempo kijken, gewoon op het gevoel lopen..... en het zou wel loslopen. Bij het begin werkte die instelling fantastisch - ik liep niet, ik zweefde over de tarmac. Drie ronden van meer dan 7 km stonden er op het programma. In elke ronde zitten er 2 klimmetjes van ongeveer een kleine kilometer, en nog 2 korte klimmetjes van pakweg 250 meter : samen goed voor niet minder 325 hoogtemeters op een halve marathon. Ondertussen hing er ook een ronduit verzengende hitte in het dal. Het zweet stroomde van mijn lijf.
De eerste 7 km liep ik kilometers tussen de 4:14 en de 4:40, echt een zeer mooie ronde. Maar na kilometer 6 ging het eigenlijk helemaal de verkeerde kant op. Ik voelde mezelf ongelooflijk verzwakken, had verschrikkelijke pijn in gans mijn lijf... Ze hebben daar mooie termen voor hé : man met de hamer, een tikje krijgen, 't licht efkes uit, .... enzoverder. Maar dat verdoezelt eigenlijk alleen maar wat het echt is : doffe ellende. Je zit plots helemaal tegen je grens aan, en je loopt af te zien als een beest. Ik weiger tijdens een loopwedstrijd of triatlon te wandelen, maar in de volgende 15 kilometer heb ik meerdere keren mezelf heel zwaar moeten overtuigen om toch niet toe te geven : de hitte, het zware parcours en waarschijnlijk ook de uitputting zo op het einde van het seizoen eisten een heel zware tol. AAn kilometer 7 stond mijnpersoonlijke bevoorrading met mijn zeer natriumrijke rehydratatie-drank. Daar keek ik enorm naar uit. maar bij die post aangekomen bleek mijn sportdrank spoorloos (het enige minpunt voor een voor de rest vlekkeloze en uiterst charmante organisatie). Ik zou me dus nog meer dan een uur meoten behelpen zonder rehydratatiedrank. Vanaf dan heb ik de wedstrijd ingedeeld in stukken - ik zou telkens lopen naar het volgende aid station (3 per ronde) daar stoppen, 2 bekers cola in mijn kas gieten (een echte caffeïne shot), eventueel een beker water (en op één aid station efkes 2 seconden onder een ijskoudd douche gaan staan) en dan onverrichterzake doorlopen. Telkens ik aan zo'n aid station kwam was ik de uitputting nabij, maar het lukte me om telkens weer te genieten van de 'shot' cola en om terug het lopen te hervatten.
Wat ik ondertussen gezien heb rond mij grenst aan het ongelooflijke : ik heb nog nooit zoveel mensen gezien die al wandelend verder moesten, die er krampen aan het uitmasseren waren, ...en hier en daar lagen atleten langs de kant van de weg uitgeteld met een paar Rode Kruis mensen errond. Vijftig meter voor een aid station (na de zwaarste helling) zag ik een man achter een haagje liggen, ik vroeg hem ("ca va monsieur?), hij kon enkel zachtjes nee knikken, ik liep onmiddellijk naar het aid station en verwittigde daar het Rode Kruis ("un homme en danger là bas" of zoiets moet ik gezegd hebben) . Op een triatlon zie je soms toestanden, maar 't is de eerste keer dat het zo overweldigend was. Ondertussen was ik zelf ook erg aan het afzien, en kreeg ik ook hier en daar beginnende krampen, maar het aanzicht van de ellende rond mij sterkte mij wel; "Verdoeme, ik blijf het blijkbaar toch volhouden, deze calvarietocht". Net voor ik de finish bereikte (50 meter schat ik) lag er dan ook nog eens een mens buiten bewustzijn op de weg - 50 meter voor de finsh zeg - niet te geloven... Ik botste zowat op een Rode Kruis medewerkster die kwam aangestormd om de man te helpen, en liep toen - aangemoedigd door mijn vader en moeder - mijn laatste meters. Een enorme ontlading! Wat voor dag was dit zeg. Ik was verschrikkelijk fier dat ik deze editie 2011 van Gérardmer op mijn palmares mag schrijven.
De loopgegevens : 21,73 km met 350 hoogtemeters in 1u 51m59 (1u50m27 lopen ; 1m30 seconden aid station time) - een gemiddelde van 11,8 km/u. En om maar een idee te geven van de zwaarte : gemiddelde hartslag 164; max hartslag 175 - dat betekent 21,73 km volledig in het rood!!! (2 minuten sneller dan 2009)
Eindtijd : 6u05m27s De posities zijn wat raar omdat in de uitslag zowel de teams (1 iemand zwemt, 1 iemand fietst, 1 iemand loopt) als de individuele deelnemers door elkaar staan. Ik ben dus 373e geëindigd maar van de individuele atleten ben ik 337e, en ik ben 65e in mijn leeftijdscategorie. Ik was 761e uit het water, kwam als 529e van de fiets (499e fietstijd) om uiteindelijk bij het lopen dus nog een kleine 200 atleten in te halen (291e looptijd) Van de 1300 atleten (individuelen en teams) zijn er 1150 aangekomen (meer dan 10% opgaves).
Bekomen
Na de finish ben ik een kwartierke niet echt zeer helder geweest moet ik zeggen. 't Was alsof het licht nu eens uit, dan weer aan ging. Eerst een paar minuten net achter de finish over een reling gehangen, daarna een medaille in ontvangst nemen van een manneke van 4 jaar (schat ik) (hoe charmant!) en een kort babbelke met de race director. Dan in de eettent plots weer 't licht uit (gewoon met je hoofd op tafel liggen en begot niet weten hoe je je weer gaat rechtzetten straks), dan naar de rode Kruistent in de overweging om toch aan een baxter te gaan liggen, maar daar binnengekomen de mensen zien liggen die er echt erger aan toe zijn (amai zeg), en dan toch maar beslist om het zonder baxter te doen. Ik kwam er ondertussen beetje per beetje door. En toen ik uiteindelijk mijn verhaal kon doen aan een Belg die ik ook al had ontmoet in Zurich, en aan mijn ouders (dikke merci voor het supporteren!!!!!!!!!!!) kwam ik weer helemaal boven water. Al zal het lichaam toch serieus moeten recupereren, denk ik.
Maar Gérardmer, als het van mij afhangt, dan kom ik nog terug....
Vrijdag 02 september : atleten, blues en Morrissey
Na een lange autorit met mijn ouders, die morgen mijn enige aanwezige supporters zullen zijn, komen we aan in Gérardmer. Ik zie de fietswisselzone, hoor de muziekinstallatie die de organisatie net aan het testen is (Massive Attack), en ... het bekruipt me plots, dat gevoel van "Merde, dat is toch ongelooflijk spijtig dat David hier niet is." Samen naar een wedstrijd gaan, samen het meer monsteren, samen de sfeer opsnuiven, samen telkens weer de triviale gesprekken voeren over de wedstrijd en zo.... het blijkt toch een enorme waarde te hebben. Triatlon zonder David, nee het is niet hetzelfde. Het gevoel zal me de rest van de dag meerdere keren bekruipen : dat heeft natuurlijk ook te maken met het internationale van de wedstrijd (3 dagen weg), met het feit dat Iris en de kinderen er ook niet bij zijn, en met die al te goed gekende blues die een atleet sowieso bekruipt de dag voor een grote wedstrijd : "wat doe ik hier eigenlijk? Is dit nu echt nodig? Waarom niet gewoon een pintje staan drinken in de kantine tijdens de voetbaltraining van mijn zoon bijvoorbeeld" Ik weet ook dat dat gevoel morgenvroeg omgeslaan zal zijn in een grote goesting om de wedstrijd aan te vangen, dus ...we sleuren ons er wel door natuurlijk, maar ook dat verloopt lastiger op je eentje dan met een maat erbij die hetzelfde voelt.
Ik slaap wel zalig de dag voor de wedstrijd, wordt om zes uur wakker, leg me nog wat te rusten met mijn iPod, en het eerste nummer dat mijn shuffle kiest : "Suedehead" van Morrissey (klik hier). En dat nummer start met de woorden "Why do you come here?", een hilarisch toeval... Maar het vizier staat scherp....ik heb enorm veel zin in de wedstrijd en ga er ongelooflijk van genieten.
9u BIKE 0:54:26; 26,52 km; 29,2 km/u; gem HSL 109; max HSL 135
En voila, de laatste fietstraining. Efkes losgereden langs den dijk. Hamstrings blijven lichtjes pijnlijk, maar dat verbijten we zaterdag nog wel een laatste keer.
Geen flauw idee hoe ik mijn doel moet stellen zaterdag. In 2009 kwam ik aan na 6:03:42, maar had ik me opgeblazen bij het fietsen (met 1890 hoogtemeters een zeer zwaar parcours), en ben ik nooit tot een deftig looptempo kunnen komen. Nu is het wel 1900 meter zwemmen in plaats van 1500m. Laat ons zeggen dat ik er toch een hap wil afdoen : 5u45 lijkt me een mooie en zeer ambitieuze richttijd (400 meter meer zwemmen en toch 18 à 19 minuten sneller dan in 2009?). Vorig jaar kwam de 220e (20% beste van de 1100 starters) aan in 5u40. In Zurich was ik ook bij de 20% beste, maar in een halve triathlon was ik in 't verleden toch altijd minder sterk dan in een volledige.
We zien wel. Ik ga me alleszins goed amuseren in deze laatste wedstrijd van het jaar. Maandag kan je op deze blog lezen hoe ik het er vanaf bracht. ciao
Een lange goede nachtrust, en deze ochtend voelde ik me terug kiplekker. Vandaag de benen twee keer aan het werk gezet : twee keer een consistente extensieve duurtraining
12u30 RUN 0:43:22; 9,41 km; 13 km/u; gem HSL 130; max HSL 160
18u BIKE 1:55:46; 59,67 km; 30,9 km/u; gem HSL 115; max HSL 143
Voila dat was het dan, nu mag ik enkel nog een zwemmeke doen, en als ik het niet kan laten eens 6 km loslopen of 20 km losfietsen. Maar vooral, rusten om zaterdag nog één keer het beste van mezelf te geven in de zware halve triatlon van Gérardmer.
Er stond een avondloop van 12 km gepland, maar ik voelde me 's avonds bij thuiskomst echt mottig. Had een beetje schrik dat ik ziek zou worden, en heb dan maar besloten deze training te schrappen.
9u50 BIKE 3:00:42; 87,52 km; 29,1 km/u; gem HSL 112; max HSL 134
IK had absoluut geen goesting om te vertrekken vandaag, en nog pijnlijke bovenbenen van gisteren. Maar ..... duty calls. Voor het eerst in de zomer zowel met een onderhemdje als met mouwkes. Ik had echt wel koud op de fiets. En dan moest het tofste nog komen : de laatste 35 km heb i kin de gietende regen mogen rijden. Er was nog een extra 13 km voorzien, maar die heb i ktoch laten vallen hoor. Ik was al zo nat als een soepkieken. Laatste 35 km waren wel langs 't water, dus ik had mijn iPodje mee om die eenzame kilometers een beetje te veraangenamen. Maar ook dat mislukte, na een minuutje of 5 ..... blieb...batterij plat.
Vandaag duo duatlon in Zele - ik als loper, David als fietser. Net voor de wedstrijd begon ik toch wat zenuwachtig te worden - geen flauw benul hoe ik mezelf moest inschatten in dit deelnemersveld, en hoe ik mezelf moest inschatten op dergelijke korte afstanden. De opwarming leek ook nergens op - ik had zeer zware benen. Net voor de start verwittigde Jeroen, de enige loper die ik wat kende, me dat i kniet ontgoocheld moest zijn als ik niet in de eerste 20 zou lopen, want dat er veel goede lopers bij waren, veel pistelopers blijkbaar.
Bij de start van de eerste 4,8 km stond ik op de tweede rij. Maar na 50 meter liep ik al op kop, als eerste de eerste bocht door : wijs gevoel. Maar i kcheckte even mijn Garmin, zag dat ik ongeveer rond de 20 kilometer per uur zat. Oeps dat was te snel! Ik hoorde links en rechts andere lopers naderen en me voorbijsteken, en pikte aan bij die kopgroep, maar die gasten bleven wel 20 kilometer per uur lopen. 't Was dan ook snel duidelijk .... ik moest de kopgroep van een man of 12 lossen. Toch bleef ik een aardig tempo lopen, en ik zag ook één voor één lopers lossen uit de kopgroep. Sommigen onder hen kon ik nog inlopen. Die ganse 4,8 km was het echt lopen tegen de grens van het haalbare. Op den duur doet dan ook echt alles pijn. Als 11e kwam ik aan de wisselzone, waar David op me wachtte, ik was compleet leeg en moest efkes serieus bekomen. Ik had dan ook een supertijd gelopen
RUN 0:17:10; 4,8 km; 16,8 km/u (tempo 3:35); gem HSL 168; max HSL 174
David zat in het 2e achtervolgende pelotonnetje op een eenzame leider, en kon daarin goed standhouden. Blijkbaar had hij de eerste ronde alles uit de kastm eoten halen om een paar man in te halen, waaruit dat pelotonnetje ontstond. Ondertussen deed ik een cooling down, stretchte wat, en voelde mijn bovenbenen stijf worden van de verzuring. Als David aan de laatste 2 rondes begon, ben ik dan beginnen opwarmen, op 't einde al wachtend in de wisselzone : daar stond ook de andere lopers te wachten, en dat bleken eigenlijk allemaal kerels van pakweg 20 à 30 jaar te zijn. Ik stond daar dus tussen met mijn 42 bloeiende lentes, en dat voor een sprint van 2,4 km. Allejuppaaah!!
RUN 0:08:24; 2,41km; 17,2 km/u (tempo 3:29); gem HSL 165; max HSL 174
Het verbaasde me hoe ik al lopend relatief weinig last had van mijn bovenbenen. Ik vond ook vrij snel het juiste tempo, dat bleek net boven de 17 km/u te liggen. Da's dus wel serieus doorvlammen zulle. Jeroen stak me voorbij en nam gestaag een voorsprong van pakweg 10 meter. Daar bleef hij hangen. Ik liep opnieuw in 11e positie, dus Jeroen in het vizier houden was de enige optie om eventueel top 10 te halen. Die voorsprong van Jeroen op 10 meter houden, hielp me wel mentaal om het tempo te kunnen volhouden. Ik dacht ondertussen aan een moment om een eindjump te proberen om hem eventueel nog te counteren in de laatste 500 meter, maar veel sneller kon ik eigenlijk niet. Ik slaagde er in om efkes tegen 18 km/u te lopen, maar hij had me zien komen en zijn eindsprint was veel feller, en ik moest vrij snel terug naar die 17 km/u.
Als 11e over de meet dus, en dat was een heel mooi resultaat. De tempo's die ik hier gelopen heb, ik had echt niet gedacht dat ik dat kon. Ook David was precies tevreden, hij had ook het gevoel dat we er het maximum uitgehaald hadden.
Zeer leuk maar lastig tussendoortje. Wat mijn betreft voor herhaling vatbaar volgend jaar.
Een serieuse opsteker vandaag : het ging echt goed. Mooi in David zijn voeten blijven hangen in de eerste 1000m, en daarna een heel goede intervalsessie gedaan. Die focus op de schouder als krachtomzettingspunt (wat een woord) werkt echt. En verder focus ik ook op mijn core stability - echt steunen op de armspieren en de zijdelingse buikspieren.
Ik voel me als een leeglopende fietsband. Alles lijkt me wel meer en meer moeite te kosten. Vandaag stond er slechts een heel korte recuperatieloop op het programma. Maar zelfs bij deze gezondheidswandeling voelde ik me allesbehalve fris. Mijn lichaam lijkt wel te schreeuwen om rust, maar da's nog een dag of 3 te vroeg. Moeilijk om nu uit te maken wat te doen : als ik nu al begin te rusten, zou ik wel zonder veel panache aan de start kunnen verschijnen volgende week in Gérardmer, maar als ik nu verder train, zou ik wel eens kunnen oververmoeid geraken, en dan zal ik ook zonder veel fut aan de start staan. Geen makkelijke keuze....
15u30 RUN 0:33:41; 7,13 km; 12,7 km/u; gem HSL 136; max HSL 155
De dag liep gans anders dan voorzien, waardorr ik geen voormiddagrit van 100 km kon doen. Pas ergens om 19u15 kon ik eindelijk de fiets, en geluk bij een ongeluk, dat bleek de enige periode te zijn vandaag waarin het niet regende. Ik zag zelfs een fantastische zonsondergang vanop de fiets. Ik heb in de Zwalmstreek gereden vanavond - veel draaien en keren, veel op en af. Ik voelde me vandaag frisser op de fiets dan ik me de rest van de dag gevoeld had.
19u15 BIKE 2:15:44; 62,95 km; 27,8 km/u; gem HSL 109; max HSL 147
De hellingen heb ik voor de verandering eens allemaal op kracht genomen, op 't groot mes.
17u30 RUN 1:02:36; 14,16 km; 13,6 km/u; gem HSL 141; max HSL 163
De zoveelste duurloop met tempoblokjes. Bedoeling was drie keer een 2 km te lopen aan kilometertempo 4:15. Lukte goed. De knie speelde een beetje op, maar hield ook wel moeiteloos stand.
km 1 : 4:16 oeps te snelle start km 2 : 4:31 km 3 : 4:42 km 4 : 4:16 (tempo) km 5 : 4:07 (tempo) km 6 : 4:43 km 7 : 4:32 Km 8 : 4:12 (tempo) km 9 : 3:58 (tempo) (oeps) km 10 : 4:49 km 11 : 4:42 km 12 : 4:10 (tempo) km 13 : 4:09 (tempo) km 14 : 4:37
Wat begon als een luie, slome zwemtraining werd uiteindelijk toch een heel pittige. Ik begon in het water te denken aan iets wat Mieke Suys me ooit vertelde: "De kracht bij het achteruitduwen van water komt niet uit je elleboog, bovenarm of borstspieren. Die kracht moet uit je schouders komen. Daar ligt de as van je motor." IK ben daar in deze training eens op beginnen letten, en zo werd het toch nog een pittige training. Ik gebruikte meer kracht, ging sneller, attaqueerde het water.
1000 In (lousy feeling) 300 (50 easy - 50 fast - .....) 200 pb + paddles 200 swim easy 300 pb +paddles (extra focus on shoulder power!!!!) 500 out (vrij pittig - met idem focus)
Zondag 21 augustus : triatleten en het sociaal leven
Je bent zoveel met training bezig, doet je best om het zo goed mogelijk te combineren met werk en gezin, maar af en toe voel je ook de druk : de kerk moet in het midden gehouden worden. Dat voelde ik gisterenavond bijvoorbeeld : trouwfeest van een collega van mijn vrouw. Niet meegaan was geen optie, en direct na het eten vertrekken ook niet. Voor ik het wist was het hoop en al 3u30 alvorens ik in mijn bed lag. Gelukkig was het een tof feest. Iris heeft bovendien ook echt leuke collega's. Maar de volgende ochtend om 7u15 moest ik dus wel uit bed. Om 9u moest ik immers op de mr T triatlon zijn om mee te helpen aan de organisatie, en in de namiddag moesten we nog naar een afscheidsfeestje van mijn schoonzus, die voor 3 jaar verhuist naar Zuid-Korea. Ook daar, leuk feestje....maar ...uhm ..... dit is wel een triathlon blog hé en niet de blog van een feestvarken.....
Ik wist het natuurlijk allemaal op voorhand en ik had sowieso een rustige dag ingebouwd. Ben er in geslaagd om op weg naar en terug van de Mr T wedstrijd een dertigtal kilometer los te rijden.
8u20 BIKE 1:06:40; 30,85; 27,8 km/u; gem HSL 105; max HSL 161
DIE hartslag 161 is omdat ik op 't einde eens een brug ben opgevlamd als een gek (gewoon om te zorgen dat i kniet op mijn fiets zou in slaap vallen)
Voor de rest beginnen de kwaaltjes zich op te stapelen : naast de linker hamstring die alweer begint op te spelen, is mijn linkerknie nu ook aan het zeuren geslaan. De buitenste band is geïrriteerd, waarschijnlijk gewoon door het lange seizoen. Nog efkes doorbijten....
Zaterdag 20 augustus : wat kan ik er nog uitpersen?
10u RUN 1:32:12; 20,56 km; 13,3 km/u; gem HSL 145; max HSL ???? (193 zegt de hartslagmeter, maar dat kan niet, want mijn max ligt ergens aan de 179)
Zoals ik één van de vorige dagen vertelde - het wordt echt wel lastig zo naar het einde van een lang seizoen toe. Vandaag een 20 km duurloop met daarin 3 snelheidsblokjes aan tempo 4:15 : een blokje van 3 km, eentje van 2 km en eentje van 1 km
Die blokjes zijn op zich goed verlopen, maar ik voelde de afstand, de warmte en de tempowisselingen meer dan anders. Het lichaam is moe, ook de geest is moe. Normaal geniet ik van dit soort trainingen van de eerste tot de laatste minuut. Nu liep ik zowel de eerste 2 kilometer als de laatste 3 eigenlijk tegen mezelf te neuten. Nochtans de cijfers waren weer oké hoor, en ik ging vlot door de tempoblokjes.
Maar 't vat is bijna leeg. Nog één trainingsweek moet ik er uit persen, en dan een weekje afbouwen naar Gérardmer. Als ik niet afbouw in die laatste week, dan ga ik als een uitgeperste citroen aan de start staan daar in de Vogezen. Maar uitgerust moet ik nog één keer in staat zijn om er een lap op te geven. En avant!
11u15 BIKE 2:30:12; 70,21 km; 28 km/u; gem HSL 114; max HSL 169; 288 hoogtemeters
Een training met twee gezichten vandaag. Het eerste stuk van Merelbeke naar Etikhove zat er niet echt snee op. Ik had niet echt goesting om mezelf te pijnigen, voelde weinig fut. Ik kwam dan ook nog eens terecht op de kasseien van Mater en da's niet echt aan te raden met een carbon tijdritfiets. In Etikhove efkes in den Zwarte Engel gepauzeerd, en me dan weer op gang getrokken. Ladeuze kwam ik zeer vlot op, maar als ik iets later in Oudenaarde de dijk op reed om de laatste 30 km naar huis te cruisen, voelde ik niet echt de goesting om door te rijden. Er stond nochtans nog een intensief stuk van 15 minuten op het programma. Ter hoogte van Nederename dan toch maar mezelf vermand en een streep van 15 minuten getrokken rond HSL 137-140. Tegen dan had ik de smaak te pakken, en heb ik mijn inspanning nog wat verder gezet tot in Eke. Na Eke nog efkes gedold met 2 wieltjeszuigers door drie keer een intervalleke van een minuut te trekken aan 43 à 45 km/u (versnelling hoger schakelen en tsjakkaaaaa!) telkens gevolgd door 1 minuut aan 35 km/u. Bij het derde interval lagen ze er af. Ik heb uiteindelijk de 20 km langs den dijk afgelegd aan een moyenne van 35 km/u. Wat begon als een wat landerige training, werd uiteindelijk toch nog iets moois.
Morgen staat er een langere looptraining gepland met wat tempostukken. Best op tijd in bed kruipen vandaag...
Happy happy joy joy!!!
