Wil je ons iets zeggen dat niet op deze blog moet verschijnen? Mail ons hier.
Mag iedereen het lezen, klik dan op op het gele 'Uw positieve/negatieve reactie hier' onderaan de tekst.
Beste mensen, we luisterden naar een wonder-verhaal: de genezing van een blindgeborene. De leerlingen zien een blindgeborene en vragen aan Jezus: wie heeft gezondigd, hijzelf of zijn ouders?
Jezus antwoordt: noch hij noch zijn ouders hebben gezondigd, maar God wil tonen dat Jezus het licht van de wereld is die mensen ziende kan maken. Immers, blind zijn in het evangelie is de waarheid van het leven niet kunnen zien.
Die werken van God bestaan erin dat de ogen van de mens worden geopend, zodat hij door de ogen van God naar de wereld en naar zijn medemensen kan kijken. Jezus bevrijdt de man van schuld en zet hem rechtop als vrije en solidaire mens. Die blinde man mag verrijzen als geheelde mens.
Dat vraagt God ook aan ons: dat we zouden doen wat Hij zegt, zodat we van onze blindheid zouden genezen en de werkelijkheid zouden zien zoals ze is.
Niet om te oordelen en te veroordelen, maar om te doen. Wat is doen? dat is er zijn voor elkaar, dat is delen met elkaar. Niet zomaar delen, maar Broederlijk delen, ook met mensen uit het Zuiden.
God roept ons op om op een eerlijke manier te kijken naar de werkelijkheid om ons heen. Niet door de ogen van een verblinde, maar door de ogen die door God, door Jezus geopend worden, en ook echt willen bijdragen aan de verbetering van het leven van zoveel mensen hier en in het Zuiden.
En als wij Jezus onze ogen laten openen, zullen we zien dat God wonderen blijft doen. Want God kan veel wonderen doen door ons.
Want zijn wij niet af en toe ziende blind?
Misschien beseffen wij dat wij ook blind kunnen zijn, al denken we dat we zien.
Er zijn momenten dat wij de andere kant uitgaan om een aantal dingen niet te moeten zien. Wij zetten dan onze oogkleppen op.
Misschien moeten wij bidden om van onze blindheid bevrijd te worden, met open oog en oor te leven, de situatie van zoveel mensen in erbarmelijke omstandigheden te zien; te willen zien wat er gebeurt rondom ons en ook veraf, zoals Broederlijk Delen ons oproept.
Mogen wij onze ogen openen of laten openen en zien soms even.
Wie van jullie herinnert zich meer dan het eerste deel waar Jezus water vraagt aan de Samaritaanse vrouw en haar levengevend water beloofd?
Wel eerlijk gezegd, mijn kompaan en ik, wij herinnerden ons enkel dat 1ste deel en niet heel de dialoog met de vrouw, de leerlingen van Jezus, en het volk dat naar Hem toekwam!
En toch... toch vonden we in de archieven dat dit Evangelie bijna jaarlijks helemaal gebracht werd!
Misschien was het geen hulp om heel het evangelie nog te kunnen na vertellen!
Voor ons ook niet!
Maar m'n kompaan en ik stonden wel verbaasd over; hoe die dialoog kon groeien uit die ene vraag naar een glas water!
Broederlijk delen! In dialoog gaan met de ander, de andere cultuur, of gewoon een ander die je ontmoet, zonder deze tot je vriendenkring behoord... het kan vanuit één simpele vraag... zo een goed, en verregaand dialoog met zich meebrengen.
Wegwijzerviering - Een viering waar de vormelingen, eerste communicanten, families en iedereen van de parochie van harte welkom is
Ik heb een verhaal gevonden over een bakker in Parijs, in Frankrijk. Ik weet niet of het echt gebeurd is, maar het zou goed kunnen. Die bakker in Parijs was heel vroeg opgestaan. Zo doen bakkers dat overal.
En hij had in de loop van de nacht al het brood gebakken dat hij nodig had. En in Frankrijk was dat toen al ander brood dan bij ons, het is van dat lang stokbrood. Wij noemen dat hier daarom ook wel eens Frans brood.
En toen al zijn brood klaar was, was het nog altijd vroeg in de morgen, er was nog bijna niemand wakker. En de bakker ging buiten een luchtje scheppen. En plots zal hij een man komen aangelopen en die man riep: Laat mij vlug binnen en doe de deur dicht". De bakker deed dat en toen de man binnen was zei hij: Dankjewel. Ik was eigenlijk een beetje bang. Ik heb zwaar ruzie gemaakt met mijn broer en we waren bijna aan het vechten. En ik ben gaan lopen."
De bakker nam zo een Frans brood en brak er twee stukken af. Hij gaf één van de twee stukken aan die man en zei: Kom, we gaan samen een stuk brood eten. Van brood eten word je rustig en kalm. En als we samen brood eten voelen we ons verbonden met elkaar." En de man werd inderdaad kalmer en rustiger. En de bakker zei: Je ruzie is natuurlijk niet opgelost. Je moet terug naar je broer om met hem te praten. En hopelijk is hij ook wat gekalmeerd en kunnen jullie het weer goedmaken. En anders doe je maar zoals wij nu: eet samen een stuk brood. Daar word je rustig van en je voelt je meer verbonden met elkaar."
Ik weet niet of dit echt gebeurd was, maar het zegt wel iets over brood: het toont aan hoe belangrijk brood is. Brood is zowat het belangrijkste voedsel dat we kennen. Het bestaat al meer dan dertigduizend jaar. En brood is niet iets dat we kunnen plukken van de bomen, zoals een appel, of oprapen van de grond, zoals een noot of een kastanje.
Brood groeit niet zomaar ergens. Aan brood moet gewerkt worden. Eerst heb je graan nodig en om dat graan te laten groeien moet eerst de grond geploegd en bewerkt worden. En dan moet je zaaien en wachten tot het graan groeit en uitkomt. En later moet dat graan gemalen worden tot meel of bloem. En bij die bloem moet je gist doen en water en zout of andere kruiden. En dan moet je die bloem kneden tot een deeg en laten rijzen. En dan kan je dat brood bakken en als je genoeg geduld hebt, wordt dat een lekker brood. Aan brood moet gewerkt worden, je krijgt het niet zomaar.
Hoe belangrijk brood is, merk je pas als je geen brood meer hebt. Het kan bijvoorbeeld gebeuren dat een familie een heel weekend is weg geweest en als ze weer naar huis rijden, zegt moeder plots: Oei, we hebben geen brood in huis voor morgen." En dat is dan een probleem: geen brood in huis. Moeder zegt nooit: we hebben geen appelmoes in huis, of: we hebben geen spaghetti in huis, of we hebben geen chips meer in huis.
Appelmoes en spaghetti en chips zijn misschien best lekker, maar brood is toch veel belangrijker.
Het is ons basisvoedsel. Als we op school 's middags moeten blijven eten, nemen we boterhammen mee. We hebben allemaal een brooddoos, geen appelmoesdoos of spaghettidoos. We zeggen van grote mensen dat ze werken om hun brood te verdienen. En wat je niet kan missen, daarvan zeggen we: we hebben het broodnodig.
Straks gaan we zoals in elke viering ook het Onze Vader weer bidden.
We staan dan rond het altaar en er is één zinnetje in het Onze Vader dat ook over brood gaat. Geef ons heden ons dagelijks brood. Dat wil niet zeggen: geef ons eens een boterham. Maar dat wil zeggen: geef ons wat we elke dag nodig hebben, wat we echt niet kunnen missen.
Daarom is het ook dat Jezus op die laatste avond dat Hij met zijn vrienden samen was brood heeft genomen, dat brood heeft gebroken en rond gedeeld aan zijn vrienden. En Hij zei daar ook bij: in dat brood kan je Mij herkennen. Ik wil voor jullie brood zijn. Ik wil zijn wat jullie elke dag nodig hebben, wat je niet meer kan missen.
En daarom blijven de vrienden van Jezus regelmatig samenkomen om brood te breken en met elkaar te delen. En als straks onze eerste-communicanten van hun broodmaaltijd genieten, doen ze eigenlijk hetzelfde: brood met elkaar delen.
Want zoals in dat verhaal van die bakker in Parijs: van brood word je rustiger en als je samen brood eet, voel je je verbonden met elkaar.
Uit de eerste lezing (Leviticus 19, 1-2. 17-18) onthoud ik twee zinnetjes: "Wees heilig" en "Heb je naaste lief zoals jezelf", en ook één zinnetje uit het evangelie (Mattheus, 5,38-48): "Heb je vijanden lief en bid voor wie je vervolgen".
"Heb je naaste lief zoals jezelf" betekent zoveel als: "Hou evenveel van de mensen om je heen als van jezelf". Daar kunnen we best mee leven. Geen wonder dat Jezus daarover zegt: "Als je liefhebt wie jou liefheeft, welk loon verdien je dan? Dat doen tollenaars en heidenen toch ook".
Dat laatste woordje "jezelf" doet me trouwens denken aan het weerwoord dat we soms gebruiken: "al wat je zegt ben je zelf".
Maar dat tweede zinnetje: "Heb je vijanden lief", dat is andere kost. Je vijanden beminnen; volmaakt zijn. Het lijkt wel een onmogelijke opdracht. Zeker op een moment dat er aan de grenzen van Europa oorlog woedt én er op de grenzen van vijandig gezinde landen mensen worden getroffen door natuurrampen.
In Jezus' tijd stond in de wet: "Een oog voor een oog, een tand voor een tand".
En dat was eigenlijk al een grote verbetering. Want die eenvoudige leefregel zorgde ervoor dat de "genoegdoening", niet erger was dan het toegebrachte leed.
En nu zegt Jezus: "ga het niet uitvechten met iemand die je kwaad heeft gedaan".
Hij geeft daartoe ook een paar suggesties:
je andere wang toekeren; zomaar geven wat iemand vraagt;
wat minder berekenend zijn en wat meer doen dan wat er van jou verwacht wordt; een beetje méér doen maar dan in de goeie richting. Ook je vijanden liefhebben in plaats haten.
Uiteraard zijn we tegen oorlog en geweld. Alleen staat "vijanden liefhebben" niet met die woorden in onze woordenboek. Hoe moeten we dat gaan waarmaken? Hoe moeten we die bijbelse taal dan 'vertalen'?
Een vijand liefhebben betekent niet hetzelfde als hem sympathiek vinden. Veeleer bedoelt Jezus met liefhebben: het aanvaarden van het verschil en het respecteren van de ander als persoon, als individu.
Dat kan onder andere door niet te snel te oordelen en zeker niet te veroordelen. Respect, waardering opbrengen. Want als je geen respect of waardering (meer) voor elkaar kunt opbrengen, dan is er in feite oorlog.
Zo dikwijls is er kleine oorlog tussen mensen. Haat, racisme, onderwaardering, onverschilligheid, vervreemding. Soms gewoon door mekaar in de kou te laten staan
We zijn zo gauw geneigd om mensen een etiket op te plakken: eens dief, altijd dief; of leugenaar of bedrieger, racist of pedofiel.
Maar een mens kan veranderen en valt niet zomaar samen met zijn daden. Hoeveel zaken gebeuren niet uit jeugdige onbezonnenheid. Bovendien verdienen mensen een tweede kans.
Zelfs een derde en een vierde.
Ten slotte, hoe dikwijls weten we van iemand niet iets "van horen zeggen".
Wat zouden wij zelf doen als er over ons geroddeld wordt? Naastenliefde vereist ook een dosis bescheidenheid.
Een paar voorbeelden bewijzen dat het kan. Denk aan het geweldloos verzet van Ghandi of Martin Luther King. Al moest die laatste het wel met z'n leven bekopen.
Het gebeurt af en toe dat een slachtoffer zijn dader gaat opzoeken in de gevangenis.
Het slachtoffer leert de redenering van de dader kennen en de dader de pijn van het slachtoffer. Zeer dikwijls een boeiend gesprek, waar ze beiden rijker van terugkeren. De kloof tussen vriend en vijand, wordt een brug tussen dader en slachtoffer.
Als we kinderen van God willen zijn, laten we ons dan ook spiegelen aan die Vader in de hemel, zegt Jezus. Hij laat zijn zon opgaan over slechten en goeden en Hij laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen.
"Wees heilig", zegt de Heer tot Mozes in de eerste lezing. In heilig zit het woordje "heil", dat verwant is aan "heel". Heilig zijn, betekent heel-maken of herstellen.
Ik wou even focussen op de mensen onder ons die de voorbije maand afscheid moesten nemen van een geliefd familielid.
Een uitvaart is zo'n moment om mekaar terug te vinden, nadat ze al een tijdje "uit elkaar gegroeid zijn", al weten we niet meer waarom. Een kleine ruzie of een stomme woordenwisseling, waardoor is het "cement" tussen elkaar weggesleten en er zelfs een soort vijandschap is gegroeid. En met "cement" bedoel ik, dat gemeenschappelijke dat ons aan elkaar verbindt, dat ons tot echte familie maakt.
Een uitvaart en zeker "de koffie" daarna, is dan een gelegenheid om verdwenen contacten terug te herstellen of "heel" te maken.
Zo ging het ook met de eerste leerlingen van Jezus na Zijn dood aan het kruis. Ze zaten een beetje bang bij elkaar, samen in een zaaltje. Niet eens allemaal. Judas had Jezus verraden en Thomas was er ook niet bij.
Ze zijn woedend op Judas, omdat die hen heeft verraden. Ze zijn kwaad op Thomas, omdat hij er niet bij is. Ze zijn zelfs een beetje boos op Jezus zelf, omdat die hen in de steek gelaten heeft.
Ook zij zijn dus een beetje als "op de koffie" bij elkaar. En ze raken aan de babbel over Jezus en over alles wat ze samen met Hem hebben meegemaakt. En terwijl ze in gesprek zijn komt Jezus bij hen binnen en zegt "vrede zij met jullie!"
We hoorden het in het openingswoord en de mensen die al meer dan een halve eeuw meegaan, kennen het nog. Elke week naar de kerk gaan was vroeger een zondagsplicht. Wie 's zondags geen mis bijwoonde beging een zware zonde. En vijftig, zestig jaar geleden werd de mis op zaterdagavond ingevoerd. En die was evenwaardig aan de zondagsmis. Ze telde dus ook, zoals dat toen heette.
Ik herinner mij dat één van mijn nonkels de humorist in de familie er iets op gevonden had. In dat jaar viel Allerheiligen een verplichte feestdag - op een zaterdag en we moesten dus twee dagen na elkaar naar de mis gaan. Maar toen waren er in Ekeren twee missen op zaterdag, één om zes uur en één om zeven uur. Wat deed mijn slimme nonkel? Hij ging om zes uur naar de mis, ging buiten en maakte een kleine wandeling en ging de kerk weer binnen. Zo had hij twee maal zijn zondagsplicht vervuld en kon hij toch nog uitslapen.
Het leidde tot discussies in de familie. Telt dat wel? Was hij in orde of had hij toch gezondigd? We kunnen er nu eens mee lachen en het leidt bij ons niet meer tot gewetensproblemen. Maar eigenlijk gaat het hier ook om het verschil tussen de letter van de wet en de geest van de wet. En gaat het dus over de thematiek van de lezingen van vandaag.
Nemen we bijvoorbeeld onze eigen houding en gedrag in het verkeer. We weten allemaal dat we geen alcohol mogen drinken als we nog moeten rijden, dat we ons aan de toegelaten snelheid moeten houden, dat we geen GSM mogen gebruiken, dat we altijd veilig vastgeklikt moeten zijn. Maar onze belangrijkste zorg is eigenlijk: was er geen controle? We hadden een glas op, we reden te snel, maar oef: we zijn niet gepakt.
Ik las ergens de reactie van een bestuurder die werd tegengehouden omdat hij het rode licht had genegeerd in een verlaten straat. De agent vroeg hem: "Had je niet gezien dat het licht rood was?" "Jawel", zei de man, "maar ik had jou niet zien staan". Het zou helpen als we ons altijd bewust zouden zijn van de zin en de noodzaak van verkeersreglementen. We gebruiken geen GSM achter het stuur, niet omdat het niet mag en ons een boete kan opleveren, maar omdat het ronduit gevaarlijk is. Hetzelfde geldt voor alcoholgebruik, het negeren van verkeersborden en overdreven snelheid.
Maar het gaat natuurlijk niet alleen over verkeersovertredingen. In zijn evangelie heeft Jezus het over strikte verboden in de Joodse wet, die eigenlijk vanzelfsprekend lijken. Je mag niet doden, je mag anderen niet bedriegen, je mag je vrouw niet verstoten, je mag geen meineed plegen. Natuurlijk mag dat niet, dat wisten toen alle Joden in het publiek al lang. Maar Jezus gaat nog een stap verder, of een heleboel stappen. En daarvoor is het belangrijk dat we een onderscheid kunnen maken tussen de geest en de letter van de wet.
Je mag niet doden, zegt Jezus, dat vinden we natuurlijk allemaal. Iemand doden wordt door niemand goedgepraat. En ook fysiek geweld keuren de meesten af. Maar je moet je broeder ook niet uitschelden of vernederen. Je kan mensen het leven heel zuur of zelfs onmogelijk maken, zonder hen lichamelijk te kwetsen of te doen lijden. Soms kan een reeks twitterberichten voor mensen veel pijnlijker zijn dan echte vuistslagen.
Maar die twitterberichten zijn moeilijk te controleren of in regeltjes te vatten. En dan zijn we meestal heel goed in het vinden van een uitleg of een uitvlucht voor ons gedrag. Ik bedoelde het zo niet, er zijn toch ergere dingen, hij is eigenlijk begonnen, wij worden altijd geviseerd enzovoort.
En heel vaak is dit onze insteek: als het niet uitdrukkelijk door de wet verboden is, dan mag het. Zo is vaak onze redenering. En meestal kunnen we nog gelijk halen ook, als we ons beperken tot alleen maar de letter van de wet.
Als we kijken naar de geest van de wet, moet onze vraag zijn: wat is eigenlijk de zin van deze voorschriften? Wat is het nut of het voordeel ervan voor andere mensen om ons heen? En dan komen we weer bij de titel van deze viering: het zit in het hart.
Wie probeert te leven naar de geest van de wet, leeft niet volgens theoretische voorschriften, die gemakkelijk te betwisten of anders uit te leggen zijn. Wie probeert te leven naar de geest van de wet, draagt die wet in het hart. En zal een zegen zijn voor andere mensen.
Ik wil om te eindigen nog even terugkeren naar de eerste lezing. Die kwam uit het boek van de wijsheid van Jezus Sirach. Een wijsheid die niet gebaseerd is op ingewikkelde wetten en voorschriften. Een wijsheid die we niet kunnen betwisten en toch in al haar eenvoud wordt geformuleerd. God heeft niemand bevolen te zondigen en aan niemand toelating gegeven om kwaad te doen.
Wegwijzerviering - Viering waarop de eerste communicanten, vormelingen, families met kinderen en iedereen van harte welkom is
Lieve kinderen,
Wie is er bang in het donker?
Hoe gaat die schrik over?
Licht aansteken?
Kunnen we dat altijd zelf?
Ons Mama of Papa helpt ons...
We hebben een lichtje gekregen in ons kamer dat brandt als we gaan slapen...
Het licht stemt ons gerust!
Maar...
Ook ons Mama of onze Papa stellen ons gerust!
We hebben iemand nodig om gerust gesteld te worden!
Wie gaat op woensdag of n vrije dag naar Oma of Opa?
Zijn die blij als ze jou zien?
Hoe zou dat komen?
Door jouw fonkelende oogjes
"Jij bent licht" hoorden we helemaal in t begin van deze viering!
Ja, wij beseffen niet genoeg hoe wij als een lichtpuntje zijn oor anderen!
Mensen die veel alleen zijn, zijn zo blij dat er iemand binnenkomt
Kinderen die veel alleen zijn, zijn zo blij als een ander kindje met hen komt spelen, of hen gewoon nog maar roept.
We voelen het zelf dikwijls genoeg, hoe we iemand nodig hebben!
Hoe blij we anderen kunnen maken!
Vooral met onze fonkelende oogjes! Ze zijn en blijven lichtpuntjes voor ons Mama en Papa, voor ons Oma en Opa en voor zoveel mensen.
We hoorden ook het evangelieverhaal!
Maria die haar kindje naar de tempel brengt!
Dat naar de tempel brengen hebben jullie vandaag ook geleerd!
Waarover hebben jullie daarstraks geleerd?
Over de Sacramenten!
Wat is het 1ste sacrament dat kinderen of mensen krijgen?
Het doopsel!
Wat gebeurt er bij dopen?
Water over het hoofd!
Zegenen!
Op 't einde?
Onze doopkaars aansteken aan de Paaskaars, en zo Jezus' lichtpuntjes wensen in het leven van elk kind, van elke mens...
We vieren 'Lichtmis'?
Donderdag 2 februari!
Waaraan doet het feest van Lichtmis ons denken?
Aan pannenkoeken!
Geen vrouwke rijk of arm, of zij maakt haar panneke warm!
Alleen maar bloem en water nodig! Dan kan iedereen mee feesten!
Het is een Mariafeest!
Vandaag is het feest omdat Maria haar kindje Jezus naar de tempel heeft gebracht!
Vandaag is het feest omdat Jezus licht gebracht heeft in de harten van Simeon en Hanne.
Vandaag is het feest omdat Jezus nog altijd lichtpuntjes brengt door zijn verhalen, in ieder van ons!
Zo zijn wij hier samen en spelen met licht, en zingen, en onze ogen fonkelen, waarvan iedereen die het ziet, zo blij wordt!
Jullie zijn Lichtpuntjes voor zoveel mensen!
Dat mag je nooit vergeten!
We gaan nu de zegen vragen over alle kindjes die vorig jaar gedoopt zijn, en die vandaag hier, door hun Mama en Papa in onze tempel Sint-Anna-ten-Drieën worden gebracht om het Licht van Jezus in hen te laten leven en om met hun fonkelende oogjes ook zoveel mensen blij te maken.
Drie weken geleden vierden wij de geboorte van Jezus, vorige week kwamen de drie wijzen op bezoek en vandaag wordt Hij gedoopt.
Voor ons klopt de volgorde waarschijnlijk niet helemaal, al is het niet zo dat Hij gedoopt wordt als pasgeborene. Neen, Hij laat zich dopen door Johannes, net als vele anderen.
Bij het openingswoord vandaag hebben wij daarom drie beelden getoond: één van een baby die gedoopt wordt, één van de doop van een volwassene en één van de vele mogelijke voorstellingen van de doop van Jezus.
Deze viering kreeg als titel Een doopsel als nieuw begin.
Daarom hoorden we ook in het openingswoord dat bij een doopsel onvermijdelijk ook een naam hoort. En soms ook een nieuwe naam. Een nieuwe naam kan een nieuwe fase in iemands leven inluiden. Kloosterlingen krijgen vaak een nieuwe naam als ze intreden en ook elke paus kiest een andere naam. Zijn vorige naam wordt vaak vergeten en komt hooguit nog eens voor bij een quizvraag.
Johannes geeft Jezus ook onmiddellijk een nieuwe naam. Hij noemt Hem het Lam Gods.
En hij voegt er onmiddellijk aan toe: Lam Gods dat de zonden van de wereld wegneemt. We gebruiken dat zinnetje vaak in vieringen in de kerk. Zo vaak dat we er niet meer bij nadenken wat het eigenlijk betekent.
Dat een nieuwe naam een verwijzing naar een dier bevat is niet zo vreemd. Bij de scouts bijvoorbeeld bevat bijna elke totemnaam een dier met een bepaalde eigenschap. Wij hebben in onze familie een aanhankelijke okapi en een toegewijde buffel.
En Vlamingen hebben toch ook de leeuw als nationaal symbool. En onze nationale sportploegen bevatten in hun bijnamen tal van dieren; de red lions, de yellow tigers, de red panthers, de belgian cheetahs enzovoort.
Maar lammeren worden nooit gekozen in dat verband.
Want een lam staat voor onschuld, voor zachtheid, voor kwetsbaarheid. Er bestaat in onze taal geen uitdrukking die iets betekent als: sterk als een lam, trots als een lam, moedig als een lam. Nee, een lam is vooral een zwak dier, een dier dat bescherming nodig heeft. Niet voor niets werd en wordt het vaak gebruikt als offerdier. En wordt het dus opgeofferd en jawel gedood.
En uitgerekend dat dier wordt gebruikt als benaming voor Jezus. En dan met de toevoeging: Lam Gods, dat de zonden van de wereld wegneemt. Eigenlijk is die vertaling niet helemaal juist. Het zou moeten zijn: die de zonden van de wereld draagt, de zonden op zich neemt. Hij neemt de zonden niet weg, Hij laadt ze op zijn rug, Hij draagt ze, Hij neemt ze over.
Dan denken wij misschien spontaan aan een ander dier. Geen lam, maar een bok. Een zondebok. En daarmee komen we bij een Joodse symboliek. Daar werd een bok symbolisch beladen met de zonden van de Israëlieten en de woestijn in gestuurd, om zo de verzoening tussen God en het volk tot stand te brengen. De zondebok draagt dus de zonden van de mensen en neemt ze van hen over.
In onze taal kennen wij die uitdrukking nog altijd. Maar meestal is die zondebok iemand die het slachtoffer wordt van de groep. Hij is de zwakke schakel van het geheel, hij krijgt de schuld van het collectief falen en durft niet protesteren. Hij krijgt alle schuld op zich en daarmee zijn de anderen van hun verantwoordelijkheid verlost. Hij kiest er niet zelf voor om zondebok te zijn.
Sommige mensen kunnen daar soms wel voor kiezen. Als een vereniging echt in een moeilijke situatie terecht komt of zwaar wordt aangevallen, kan het gebeuren dat iemand zegt: ik neem het allemaal wel op mij, ik zal de kritiek en de opmerkingen wel incasseren. Richt u niet tot de anderen, kom er maar allemaal rechtstreeks mee naar mij.
Zo is het dan in overtreffende mate bij het Lam Gods. Jezus zal vrijwillig de zonden, de moeilijkheden, de problemen van de mensen dragen en op zich nemen. Dat is de benaming die Johannes de Doper Hem geeft van bij het begin. En we lezen dat in het eerste hoofdstuk van het evangelie van Johannes. Al het andere wat nog zal gebeuren kan alleen daardoor worden verstaan.
Van bij het begin van het evangelie moet het duidelijk zijn over wie het gaat: het Lam Gods. En Johannes voegt er nog aan toe, zodat het niet verkeerd kan begrepen worden: deze is de Zoon van God. In het evangelie van Johannes klinkt het daardoor als een soort programmaverklaring.
Het zijn misschien zware woorden, zo bij het begin van een nieuw jaar en met straks een receptie voor de hele parochie. We begrijpen het theologisch niet altijd zo gemakkelijk, maar dat hoeft misschien niet. Het evangelie is niet altijd even simpel, maar het biedt vooral stof tot nadenken.
Bij een nieuw jaar horen vaak nieuwe voornemens. We kunnen beginnen met niet meer zo gemakkelijk een zondebok te kiezen om onszelf uit de wind te zetten. Of zelf een beetje de verantwoordelijkheden en problemen op ons te nemen.
Of niet meer zo te dwepen met de wolven, de leeuwen, de panters en de tijgers. Maar toegeven dat we vaak ook alleen maar simpele lammeren zijn, die bescherming en steun nodig hebben. En er mee voor zorgen dat een lam niet altijd moet geofferd worden.
Wegwijzerviering - Een viering waar de eerste communicanten en vormelingen met hun ouders aanwezig zijn, samen met families met kinderen en de vele parochianen
Lieve mensen,
Kerstmis en nieuwjaar zijn voorbij. Toch heeft onze viering van vandaag er alles mee te maken.
Meestal gebruiken we op zondag twee lezingen uit de bijbel: eentje over de leerlingen van Jezus en eentje uit het evangelie. Maar in een wegwijzerviering kiezen we dikwijls voor een eerste lezing die niet in de bijbel staat.
Vandaag is die eerste lezing een nieuwjaarsbrief, met wensen die verwijzen naar Kerstmis: naar de herders, naar de wijzen, naar Jezus' leerlingen, en naar onszelf.
De lezing uit het Evangelie van Mattheüs gaat over het bezoek van die wijzen uit het oosten.
Hoe ze op zoek zijn naar die pasgeboren Koning, nadat ze zijn ster aan de hemel gevolgd zijn, tot ze stil bleef staan boven de plaats waar het kindje woonde. Dat maakte hen ongelooflijk blij. Ze gingen het huis binnen en zagen daar het kind met zijn moeder Maria. Ze knielden voor het kind en aanbaden het. Ze gaven het hun geschenken: goud, wierook en mirre.
Op het einde staat er dat de wijzen droomden, ze dat ze beter niet langs koning Herodes terug gingen. Daarom namen ze een andere weg om naar hun land terug te keren.
Er zijn verhalen dat het nog héél lang duurde voor de drie wijzen terug thuis geraakten. Dat ze aan véél huizen gingen aankloppen om de weg te vragen. En dat ze aan de mensen in ieder huis het allerbeste toewensten. En daarom komen er ieder jaar opnieuw nog kinderen aan onze deur bellen om driekoningen te zingen en ons een gelukkig nieuwjaar te wensen.
Wist je dat er in grote delen van Duitsland en Oostenrijk, in het Duitstalige deel van ons land en zelfs op sommige plaatsen in Engeland en Amerika, nog altijd driekoningen-zangers van huis tot huis gaan?
Bij ieder huis schrijven ze daarbij met krijt een magische (of magiërse) formule op de deuren of de gevel van de huizen.
Over die magische formule wil ik een beetje uitleg geven.
Maar eerst een vraagje: Wie van jullie kan er al Romeinse cijfers schrijven?
I voor één, V voor vijf, X voor 10.
Dan komt L voor 50, C voor 100, D voor 500 en M voor 1000.
Wie van jullie zou er 2023, het nieuwe jaartal dat we juist begonnen zijn, in Romeinse cijfers kunnen schrijven?
Dat wordt dan MM XX III.
Maar de driekoningen-zangers schrijven: 20+C+M+B+23. Het lijkt wat op die Romeinse cijfers, maar het is iets anders.
Het eerste en het laatste getal vormen samen het nieuwe jaartal, 20-23.
De C+M+B zouden kunnen staan voor de eerste letters van de drie wijzen: Caspar, Melchior en Balthazar.
Maar eigenlijk staan ze voor: Christus Mansionem Benedicat, ofwel Christus zegen dit huis. En de kruisjes tussen de letters zijn kruistekens: zegen ons in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest.
Zo betekent het dat het huis en de mensen die er wonen, door de wens van de drie wijzen, gezegend is: 20 + C + M + B + 23
Ik heb wél sympathie voor die grote en kleine sterzangers, die bij iedereen langs de deur komen zingen. Als jullie straks aan mijn voordeur passeren en een liedje zingen, dan mag je gerust 20+C+M+B+23 in krijt op mijn dorpel schrijven.
En ik véél sympathie voor de drie wijze mannen die daarmee begonnen zijn bij hun bezoek aan het Kind in de kribbe. Vooral omdat ze, na hun bezoek, langs een andere weg naar huis gingen.
Om op een andere manier te gaan leven.
Amen.
De eerste lezing werd door onderstaande nieuwjaarsbrief vervangen
Ik wens dat je net als de herders
voor niets hoeft te vrezen,
dat je van onrust mag genezen
en dat je in kinderogen Gods vrede mag lezen.
Ik wens dat je net als de wijzen
je moedig op weg durft bewegen,
dat je iets van je gaven zal geven
en dat je verbonden met velen hoopvol zal mogen leven.
Ik wens dat je net als Jezus' leerlingen
met moed en inzet mag werken,
mensen in nood mag bemerken
en dat je bij velen 't vertrouwen kan helpen versterken.
Het is de jihad van de liefde - Kerstmis A 2022 - Paul Scheelen
Kerstmis A 2022 - Zondag 25 december 2022
Eerste lezing: Jesaja 62, 1-5- 'Uitverkoren door de Heer'
Evangelie: Lucas 2, 1-14 - 'Heden is ons een Redder geboren'
Hoe moet je dat doen,
een ander mens vertellen hoe iemand je gegrepen heeft met zijn blik,
z'n invoelende liefde?
Die tegen jezelf in, groter was dan je eigen hart.
Een mens als een godsgeschenk.
Johannes vertolkt het, midden een tijd van Romeins geweld, met een krachtig stuk poëzie:
"In de beginne was het Woord."
Die Stem, die schreeuw om zorg te dragen voor het leven. Die Oerbron.
'En dat Woord is vlees geworden', heel concreet in Jezus. 'Leven werd hij voor mensen'
Niet ontstaan uit macht, geweld en potentie maar weerloos met de kracht van de liefde.
Wij, wij hebben het aanschouwd, schrijft Johannes, hoe Gods visioen transparant geworden is
in deze Jezus, zonder tromgeroffel, niet met overmacht
maar zachtjes als het licht, groeiend in de nacht.
Het sijpelde binnen als hoop in onze beschaving, tegen alle onverschilligheid in.
Het werd vertolkt in parabels,
bedreigend voor wie misbruik maakten van macht.
Dat Woord, die hunker naar gerechtigheid, deed mensen herleven
en daarom komen wij hier vanmorgen samen om de diepte van dat Woord opnieuw te verstaan.
In onze kerststal zijn de drie koningen met hun geschenken nog niet gearriveerd.
Trouwens het Bijbelverhaal kent maar één koning, en dat is die sluwe despoot Herodes.
Herkenbaar tot op onze dagen in zovele machthebbers waarvoor het leven van mensen geen tel heeft. Ze ontketenen oorlogsgeweld als een genocide om een Oekraïens volk nog deze winter te vernietigen.
Wel wordt er verteld over wijzen. Wijzen zijn zoekers naar zin en geluk die niet ter plaatsen blijven trappelen maar in beweging komen, gedreven door een utopie,
door zorg voor geliefden, door hoop dat ergens menselijkheid openbloeit.
Wel present, zijn de os en de ezel want zij vertolken de underdogs, in het Hebreeuws de sjarrimwachamorim, de tot schorriemorrie gedoemden van onze samenleving.
Wat moet dat goddelijke kind daar in die voederbak?
Dit is toch geen plek voor een boorling, geen perspectief,
maar later zal het duidelijker worden; Voor deze Goddelijke Zoon is er geen plek.
De behoefte om elk jaar Kerstmis te vieren komt immers uit de diepste lagen van menselijke verwachtingen en gevoelens, veerkracht en hoop.
Zonder grote woorden verlang je dat door te geven aan je eigen kinderen en kleinkinderen
en wil je zelf zo'n mens zijn. Een mens 'van goede wil'
Wat hunkeren we naar momenten dat de harde zakelijkheid doorbroken wordt.
Dat dokters van de Wereld het toch doen om 800 asielzoekers te behandelen tegen schurft en luizen. Dat vrijwilligers trachten recht te doen aan wat het politieke spel nalaat aan te bieden waarop mensen recht hebben.
Wat is het voor een wereld waarin vele kinderen, door oorlog, geweld, honger, verleerd hebben om te wenen.
Gaat het met kerstmis niet om een God die zo 'diep bewogen was' dat Hij zijn grenzen doorbrak en het duidelijkste zichtbaar werd in de beestenstal van wat mensen elkaar aandoen?
Maakt Kerst ons niet wakker tegen onverschilligheid?
Nu het assisenproces rond de aanslagen in Brussel moeizaam opgang komen herinner ik mij nog levendig wat toen een man, Mohamed El Bachiri zei, wiens lieve vrouw en kinderen, moorddadig werden afgemaakt in Brussel.
'Laten we teruggaan niet naar haat maar naar de essentie, de liefde als uitgangspunt van alle ideeën, alle godsdiensten, alle mensen. Het is de jihad van de liefde, die de omhelzing zoekt om de vlammen van de wrok te doven en die zijn waarheid niet oplegt'
Eigenlijk wil je Kerstmis vieren om dat kind in jou te voelen wriemelen ondanks negativiteit.
Je te laten vermurwen om het ongehoorde te doen tegen alle vergrijzing en verharding in
want God zelf, onze diepste levensbron, nam een ondenkbaar initiatief in een voederbak.
Het was koud in Bethlehem, zegt de legende. Kunt u aanvoelen hoe koud het kan zijn wanneer het hart van een mens bevriest door eenzaamheid, wanneer vingers blauw verkleumen door de onverschilligheid van anderen en levens wegzinken?
Het zijn wijzen die veel achterlaten om dicht te komen bij Gods glimlach in een kind.
Ontdek die glimlach alstublieft in jezelf, geef die maar door.
We ontsteken vandaag de vierde Adventskaars! 3 volle weken staan we in verbinding!
De eerste week bracht ons in verbinding met 'het Licht',
de tweede week met 'elkaar' en
de derde week bracht ons in verbinding met 'Gods droom'.
Vandaag brengt ons dan extra in verbinding met 'Jezus'!
Om maar te zeggen hoe dicht we vandaag bij Kerstmis staan!
Hoe zit dat binnen in ons?
Leeft de verwachting naar de geboorte van de Heer echt in ons, of
leeft ze alleen hier in de kerk, tijdens de viering?
Nemen we die gedachten ook mee naar huis, om er thuis werk van te maken?
Hadden we in de eerste week oog voor iemand die een lichtpuntje onverwacht wel echt kon gebruiken? Of om thuis een extra lichtpunt te zijn voor onze partner of kinderen?
Hadden we in de tweede week oog voor mensen die al eens uit de boot vallen?
bv. Iemand die niemand graag aan tafel heeft bij het OKRAfeestje, of bij het FERM-kerstfeestje? Willen we die op bijzondere dagen aanhalen en bij ons zetten?
Hebben we verleden week nog eens gedacht aan Gods droom?
Gewoon nog maar: "Durf ik nadenken over het feit dat zovele mensen uit de boot vallen, nu het digitale leven zoveel van ons eist?"
Wij hebben onze kinderen, wanneer we iets niet verstaan...
Maar zovele mensen hebben niemand die hen kan helpen als ze geen computer hebben...
Durven wij naar hen luisteren en hen ook helpen, of goed doorverwijzen?
Nu de laatste week worden we geconfronteerd met Jozef die voor een verschrikkelijk moeilijke keuze komt te staan.
Hij ligt er wakker van! Je zou van minder!
Maar een Engel probeert hem gerust te stellen via een droom!
En Jozef neemt dit teken au serieus!
Hij durft geloven dat die Engel aan zijn kant staat, dat die Engel een teken is van; 'God' die met zijn mensen begaan is
Met dat vertrouwen in hem, gaat hij door en doet wat zijn hart zegt!
Het doet me denken aan een wenskaart die ik al eens naar mensen durf te sturen waarop in mooie kalligrafieschrift geschreven staat:
"Wie zich laat leiden door zijn hart, zal nooit verkeerd lopen"!
Die laat zich niet hinderen door het geroddel van de anderen.
Die staat achter datgene wat hij of zij zelf juist en belangrijk vindt.
Die staat achter de mens waarvan zijn of haar hart zegt;
die heeft me hier en nu nodig.
Dat is het exact wat de engel ook tegen ons zegt!
"Vrees niet", om met het kerstfeest je geloof en je trouw opnieuw kracht bij te zetten om te proberen leven zoals Jezus het ons heeft voorgedaan.
"Vrees niet", om als christen door het leven te gaan, ook al wordt dit groepje kleiner en kleiner, en zien we het niet direct groeien voor de toekomst.
Laten we die Godsdroom ondersteunen in ieder van ons, en mekaar tot steun blijven om ons te blijven verbinden met die Jezus Die zich tijdens elke viering via de bijbel-lezingen en via ons samen aan tafel-zijn, laat zien en kennen.
En Die thuis en in onze omgeving te herkennen is in ieder gelaat dat we ontmoeten, in iedere glimlach, in iedere traan
Mensendromen komen langzaam uit.
Hopen is een stap vooruit." M Weemaes
Zo kan het veel meer dan alleen maar op 25 december, Kerstmis worden.
Als je uitkijkt naar iets of iemand die gaat komen, dan wordt je geduld (danig) op de proef gesteld.
Denk maar aan de kinderen die weken lang hebben uitgekeken naar de komst van de Sint. Het joodse volk, de Israëlieten, kijken al eeuwen lang uit naar de komst van de Messias.
Jacobus (we weten niet over welke Jacobus het gaat) heeft het in de eerste lezing over geduld. Zoals de boer wacht op de vruchten van zijn land, zo moeten wij ook wachten.
Vorige zondag hoorden we Lucas in het evangelie (Luc. 3. 1-6) nog vertellen over Johannes die in de Jordaanstreek begon met dopen en op te roepen tot bekering. In het evangelie van Mattheus vandaag, vernemen we dat diezelfde Johannes de doper in de gevangenis is beland, en zich van daaruit afvraagt of Jezus de Man is die we moeten verwachten.
Laten we eens luisteren naar het antwoord van Jezus: Ga aan Johannes vertellen wat je hoort en ziet: blinden zien weer en kreupelen lopen, melaatsen worden rein en doven horen, doden staan op en aan armen wordt de goede boodschap verkondigd. Gelukkig degene die geen aanstoot aan Mij neemt.
Jezus wist ook dat zijn toehoorders geen schriftgeleerden waren. Daarom geeft hij aan zijn leerlingen wat meer uitleg over Johannes:
Waarom zijt ge naar de woestijn gegaan? Wat zijt ge daar gaan zien? Toch niet naar het riet dat beweegt met de wind? Waarom dan wel? Om iemand in verfijnde kleren te zien? Mensen in verfijnde kleren vind je in de paleizen van de koningen. Maar waarom ging u dan? Om een profeet te zien? Ja, zeg Ik u, zelfs meer dan een profeet.
Hij is het over wie geschreven staat: zie Ik zend mijn bode voor u uit, om voor u de weg te banen.
Omdat zijn toehoorders geen schriftgeleerden zijn, gaat Jezus zelf in de Schrift op zoek naar voorbeelden, die Hij dan met hand en tand aan hen uitlegt.
Blinden zien weer en kreupelen lopen, melaatsen worden rein en doven horen, doden staan op en aan armen wordt de goede boodschap verkondigd, is Zijn antwoord aan de leerlingen van Johannes.
Die tekst komt eigenlijk uit de profeet Jesaja (Jes. 35, 1-6a.10) en Jezus las hem al voor bij zijn allereerste confrontatie met de schriftgeleerden in de synagoge van Nazareth (Lucas 4,16-30). We kunnen gerust stellen dat het Jezus' lievelingsstukje uit de Bijbel is, want ook vandaag leest Hij het weer opnieuw.
Juist omdat zijn toehoorders geen schriftgeleerden zijn, begint Jezus aan de bouw van het Rijk van God, niet door grote kuis te houden, niet door te veroordelen en te liquideren wat Hem in de weg staat.
Maar door aandacht en zorg te hebben voor de kleinen en de zwakken, de armen en de zieken, de gekwetsten en de hulpelozen, voor al die eenvoudigen, die óók moesten meekunnen in zijn verhaal..
Dat is Zijn manier om de Blijde Boodschap te verkondigen.
Misschien zijn de schriftgeleerden van toen wel zoals de computerdeskundigen van vandaag.
Ik weet ook dat jullie, op een enkele uitzondering na, géén computerdeskundigen zijn. Dat jullie niet allemaal een GSM hebben en zeker geen computer, en dat er bij die smartphone of met die computer ook bij jullie wel eens iets mis loopt. Maar je moet daarvoor niet bang zijn, en je er zeker niet voor schamen.
Ook ik vergeet wel eens een wachtwoord. Ook mijn computer raakt wel eens helemaal geblokkeerd. Ook ik heb me wel eens geld laten aftroggelen door een vals mailtje van oneerlijke mensen. Ondertussen weten we dat, zelfs bij diensten die het zouden moeten weten, zoals bij de politie van Zwijndrecht twee weken geleden of vorige dinsdag nog bij de stad Antwerpen, wel eens iets misloopt met de beveiliging. De IT-experten hebben misschien nog tot het eind van de maand nodig om alles terug in orde te krijgen.
Maar ook de computerdeskundigen van vandaag zijn, zoals de schriftgeleerden van toen, blijkbaar niet altijd verstandig of slim genoeg.
Iedere keer als Jezus aan zijn leerlingen verscheen waren zijn eerste woorden: Vrede zij met jullie! Het is onze intentie om de boodschap van Jezus te vertalen naar onze tijd, altijd weer opnieuw. Daarom klinkt er ook bij ons, net als bij Jezus, telkens weer een vredeswens.
Daarom willen ook wij aandacht blijven houden voor de kleinen en eenvoudigen, zelfs met de jongeren die hier meestal niet talrijk aanwezig zijn.
Daarom juist is er die zorg voor het ecologische en andere zaken waarvan ook de jonge mensen wakker liggen.
Daarom is onze parochie niet bang om moderne middelen te gebruiken: alle teksten worden geprojecteerd, er staan zonnepanelen op het dak, er is ledverlichting en airco in onze kerk, de parochie heeft een website en alle documenten, vieringen, preken, worden opgeslagen op een centrale computer.
Maar ondanks al die dingen, weten we dat een heleboel mensen géén digi-taal spreken, géén internet gebruiken, géén computer of smartphone hebben. Misschien omdat ze er een beetje bang voor zijn. Toch heb je vandaag een GSM of computer nodig om je bankverrichtingen op te volgen of overschrijvingen te doen, om te solliciteren naar een job, om afspraken te maken bij de dokter of op het gemeente-huis, of om je belastingen in te dienen via Taks-on-web.
We weten dat we er nog ver van af zijn. In deze adventstijd vraagt Welzijnszorg onze aandacht voor de digitalisering die voor vele mensen een drempel vormt. En drempels houden mensen klein. We zijn misschien niet allemaal vertrouwd met de pc, maar in de coronaperiode werd het gemis van een pc een échte drempel omdat het vaak de enige manier was om contact te houden met vrienden en familie. De gevolgen kunnen ver reiken, vooral wie het niet breed heeft. Het wordt een digitale doolhof waarin mensen verloren lopen en uitgesloten worden.
Die digitale drempel kan ook worden toegepast op de woorden van Jesaja. Met een beetje hulp kunnen mensen weer moed vatten en ook digitaal weer zien, weer genezen, weer horen, en een betere toekomst krijgen. Met onze inzet kunnen we uitsluiting bestrijden. Onze inzet kan zich financieel vertalen met steun aan Welzijnszorg. Zij zetten zich in voor een samenleving zonder armoede en uitsluiting. Daarom vandaag die omhaling of die mandjes op deze derde zondag van de advent.
Aan mensen weer inzicht en uitzicht geven, ook dat is een Blijde Boodschap.
Wegwijzerviering - Viering waar de eerste communicanten, vormelingen en hun families aanwezig zijn, samen met vele andere gezinnen en parochianen
Tekst Een oeroude droom van Chantal Leterme verving de eerste lezing
Vandaag is het de tweede zondag van de Advent.
De advent duurt vier weken. Elke week wordt er een nieuwe kaars aangestoken.
Na die vier weken is het Kerstmis.
De advent valt dus in de donkerste tijd van het jaar.
In die donkere weken wordt onze aandacht gevraagd voor mensen die wat minder geluk hebben en voor wie het dus nog wat donkerder wordt.
Die aandacht wordt gevraagd door Welzijnszorg.
En zij roepen ons op tot solidariteit.
Dat is een beetje een moeilijk woord.
Het wil niet zeggen dat we een beetje meer geld in het mandje moeten leggen voor de mensen die het niet zo goed hebben.
Solidariteit gaat veel verder.
Om het duidelijk te maken ga ik een verhaaltje vertellen.
Het is niet zomaar een verhaaltje, het is echt gebeurd. Een aantal jaren geleden in de Verenigde Staten, in Amerika.
Het is gebeurd in de maand juni en op een universiteit, een hogeschool.
Net zoals in de lagere school en in het middelbaar zijn er dan examens.
En in het laatste jaar zijn er de eindexamens, die noemen ze de Graduations.
En die gaan altijd gepaard met een groot feest, waar iedereen wil bij zijn. De studenten die geslaagd zijn krijgen hun diploma en mogen dan op het podium komen en krijgen luid applaus.
Alle ouders zijn ook op het feest uitgenodigd en mogen in de zaal zitten waar de diploma's worden uitgereikt. En iedereen wil dan helemaal in het nieuw staan. Er worden honderden euro's uitgegeven voor nieuwe kleren, zowel door de jongens als door de meisjes. Iedereen gaat naar de kapper en wil zich zo mooi mogelijk maken.
Maar in het bewuste stadje waar het verhaal zich afspeelt was er één jongen die niet durfde te gaan naar dat feest, naar die graduation day. Het was een zekere Eduard en hij wilde niet gaan. Hij was dat jaar in januari ziek geworden, heel erg ziek.
Zijn ziekte heette leukemie en dat is een ander woord voor bloedkanker. En Eduard was daar heel ziek van geworden, maar ze hadden hem wel kunnen helpen en beter maken in het ziekenhuis. Maar daarvoor was hij bestraald en met chemo behandeld en daarvan kan je haar uitvallen. Het gevolg was dat Eduard helemaal kaal was geworden.
En met zo een kaalkop wilde hij niet verschijnen op dat grote feest. En zijn vrienden en zijn leraars probeerden hem te troosten en ze zeiden: "Kom aan, Eduard, je bent nu geslaagd, je hebt je diploma en niemand zal zich storen aan dat kale hoofd." En zijn ouders stelden voor om voor hem een heel mooie pruik te kopen of te laten maken. Maar Eduard was niet om te praten, hij wilde en zou niet naar het feest gaan.
Maar de dag van dat feest zeiden alle andere jongens thuis tegen hun ouders: "We gaan een paar uur vroeger door, want we hebben iets afgesproken, een verrassing voor iedereen en ook voor jullie. Je zal het wel zien als we op het podium verschijnen."
De ouders zaten in de zaal vol spanning te kijken en wat zagen ze: de hele klas kwam het podium op en iedereen zag dat ze naar de kapper waren geweest. Meer nog, ze hadden allemaal hun haar helemaal laten afscheren, ze waren volledig kaal.
En Eduard was erbij, zo fier en blij. Hij straalde omdat hij zijn diploma had verdiend en omdat zijn vrienden zo een bewijs van solidariteit hadden gegeven.
Evangelie: Lucas 23, 35-43 - 'Heer, denk aan mij in uw koninkrijk'
Christus, Koning van het Heelal
Traditioneel is deze zondag het feest van Christus Koning. Maar de tijd is voorbij dat vandaag verkondigd zou worden dat het christelijk geloof triomfantelijk de heerschappij in deze wereld opeist.
Dat triomfalisme heeft altijd gebotst met het evangelie. Daarin lezen we dat Jezus zegt dat zijn rijk niet van deze wereld is. En de tekst die we daarnet gehoord hebben, hamert daarop. 'De koning der Joden', zoals hij hier spottend genoemd wordt, wordt vernietigd. Zijn leven is verwoest, kruis erover. Zijn idealen zijn een zinloze puinhoop geworden.
Deze tekst is echter geen faillietverklaring, maar een belofte: "Vandaag nog zul je bij mij zijn in het paradijs."
2000 jaar wordt die belofte verder verteld: we leven niet om vernietigd te worden. Uit de brokstukken van kapotgeslagen leven zal iets nieuws ontstaan, ons leven zal niet verwoest maar voltooid worden. Onvoorstelbaar is dit, niet van deze wereld, maar door alle tijden blijft die hoop leven.
Aan die onverwoestbaarheid moest ik denken, toen ik op een tentoonstelling deze Anna-ten-Drieën zag.
De kunstenares Sofie Muller heeft het gemaakt. Ik weet niet of ze zich gelovig noemt, maar ze was getroffen door de middeleeuwse afbeeldingen van het driegeslacht: Anna, Maria, haar dochter, en haar kleinkind Jezus, verenigd in één beeld. Zo staat er al eeuwen een op Linkeroever, vroeger in de kapel op het Vlaamse Hoofd, nu in onze kerk.
Het kunstwerk van Sofie Muller is van albast. Een kostbaar en broos materiaal, lastig om te bewerken. Het wordt gevonden als een klomp vervuild gesteente, tussen puin en afval van erosie. Die oorsprong heeft Sofie Muller bewaard aan de achterkant van haar beeld. Maar haar kunst schept uit die verwarde brokstukken tere schoonheid. Ze toont het gelaat van haar eigen moeder, van zichzelf, en van haar dochtertje.
Vredig zijn ze verenigd.
Dit beeld toont me dat hardnekkig geloof uit het evangelie. Uit puin en afval zal nieuwe schoonheid oprijzen. Dat kan onze gemeenschap moed geven, als we vrezen dat wat we opgebouwd hebben, verloren zal gaan. Dat kan ons troosten als we onze dierbare overledenen gedenken.
In de tedere vrede van die andere wereld rusten zij. Wanhoop niet.
Albast: dat zijn stenen die al een heel leven hebben gehad en waar de natuur als beeldhouwer mee aan de slag is gegaan (Sofie Muller)
Evangelie: Lucas 21, 5-19 - 'Het zal uitlopen op getuigenis geven'
Het verhaal over de verwoesting van de tempel met alle verschrikkingen daar omheen komt ons niet vreemd over.
De daaraan gekoppelde oproep om ondanks alles trouw te blijven doet ons ook vandaag denken aan het einde der tijden. Marcus dacht dat met de komst van Jezus die eindtijd was ingeleid. Ook Paulus leefde in de verwachting van het naderende einde.
Lucas schrijft zijn evangelie twintig jaar later en ziet het heel concreet: de kerk zal het niet gemakkelijk hebben. Vóór het einde der tijden aanbreekt zal zij harde noten te kraken hebben. Zij zal geconfronteerd worden met:
strijd van volk tegen volk, van koninkrijk tegen koninkrijk;
aardbevingen, pest en andere verschrikkingen
mensen zullen gevangen genomen worden omwille van hun geloof in Jezus;
sommigen zullen zelfs ter dood worden gebracht;
velen zullen voorwerp zijn van haat en spot
Tot zover Lucas' beschrijving van de tijd waarin de Kerk te leven heeft, de tijd waarin ook wij Kerk hebben te zijn.
En onze evangelist zit er niet zover naast als we de krant openslaan of het televisienieuws volgen. Dagelijks vinden we een opeenstapeling van onheilspellende berichten. Blijkbaar is er in al die eeuwen niet zoveel veranderd onder de zon. En iedereen kan deze rampenlijst nog aanvullen met persoonlijke problemen die niet de koppen van de krant halen.
De reacties op al die tijdingen zijn verschillend: moedeloosheid, paniek, het loont allemaal niet meer, de wereld is om zeep, defaitisme of het zal mijnen tijd nog wel meegaan...
Moeilijke tijden dus, zowel in ons persoonlijk leven, op wereldvlak, als op kerkelijk vlak.
Tegen die achtergrond waarschuwt Jezus ons voor paniek en wanhoop. Hij troost en spoort ons aan tot standvastigheid: "Het zal voor u uitlopen op getuigenis", zegt Hij. Als we christen willen zijn, moeten we het zijn in deze tijd en in deze wereld, in deze Kerk, in onze concrete situatie. Als we hier en nu geen daadwerkelijk christen zijn, dan zijn we het nergens.
De plaats en de tijd waarin we leven kunnen we niet kiezen. We kunnen wel kiezen of we in onze tijd Christus willen beleven of niet. En willen wij het doen, dan mogen we ons in geen geval laten ontmoedigen want "Ik zal u taal en wijsheid geven" zegt Jezus. En "geen haar van uw hoofd zal verloren gaan".
Op dit woord mogen we vertrouwen, in alle omstandigheden, zelfs als we aan het einde van de toekomst menen te staan en de dood in de ogen zien.
Misschien kunnen we ons optrekken aan mensen die in de tegenstroom gaan staan: de recente klimaatmars met zowel jongeren als ouders en grootouders, het persoonlijke sterke getuigenis van Ingrid De Jonghe die geïnterviewd werd in 'Alleen Elvis blijft bestaan': een vrouw die begeleiding van jongeren ter harte neemt, 50j. Kauwenberg waar generatie-armen het woord krijgen, De Loodsen met opvang van vrouwen en kinderen en zovele andere voorbeelden.
Hoeveel vrijwilligers zetten zich niet in voor een betere samenleving, zeker ook in onze parochie. Ik denk dat onze slogan moet blijven 'we willen doorgaan'!
We zijn een schakel in een ketting van mensen die blijven geloven in een wereld van gerechtigheid, vrede en zorg voor onze schepping.
Anne Provoost sprak in een lezing de volgende woorden:
We kijken in de diepte, we staren in het zwart, maar we voelen geen afschuw, we stappen in de geschiedenis. We zullen het verhaal waarschijnlijk niet afmaken maar we krijgen de kans om eraan te werken, die kans moeten we grijpen. Want er is altijd een daarna.
Evangelie: Lucas 20, 27-38 - 'Geen God van doden maar van levenden'
Wegwijzerviering - Een viering waar de eerste communicanten, vormelingen en families bijzonder centraal staan
De eerste lezing werd vervangen door het verhaal van "De mier en de graankorrel"
Lieve kinderen
we hoorden zojuist 2 verhalen.
Het verhaal van de mier die een graankorrel naar
haar schuil- en woonplaats wou dragen.
En het Bijbelverhaal waarin zoveel mensen doodgingen.
Het verhaal van de mier klonk zo mooi.
We leefden al helemaal met haar mee.
We zien haar al kruipen met die zware graankorrel op haar rug,
en nadien, luisteren naar de wijze raad van de graankorrel die nog graag lang wou leven...
En dan zien we op 't einde, hoe blij de mier is, een jaar later, met de 100-de graankorrels, die zomaar rondom haar klaar liggen om op te eten...
Een verhaal vol 'vertrouwen' en vol 'leven'!
Want je moet het toch maar geloven dat die graankorrel nog wil en zal uitgroeien tot een grote plant met meer dan 100 zaadjes in,
om een jaar later genoeg eten te hebben...
En dat was allemaal uitgekomen!
"Wat een wonder gebeuren"; dacht de mier.
Het Bijbelverhaal is heel andere koek!
Het is een verhaal van mensen die helemaal niet geloven
wat Jezus vertelt!
Mensen die Jezus als een concurrent zien en
Hem in de val willen lokken!
Daarom stellen zij Hem zo'n stoute vragen en hopen zij
dat Jezus heel boos wordt en niet kan antwoorden...
Maar Jezus werd niet boos!
Jezus zei tegen die mannen dat Hij gelooft dat eens geboren, blijft geboren!
Dat je leeft en leeft, voor altijd, ja, tot in Eeuwigheid, tot in de Hemel!
Ook al kan Jezus niet zo heel precies uitleggen
hoe het is in die Eeuwigheid, in die Hemel,
Hij gelooft dat niets van ons leven ooit verloren gaat...
Een mooier beeld dan jullie ballonnen kunnen we hier niet hebben
om even stil te staan bij ons "naar de Hemel gaan", wat ook wil zeggen;
nooit helemaal doodgaan...'
Straks krijgen jullie terug allemaal een ballon!
Wie wil deze zo lang mogelijk bewaren?
Wie wil deze zo vlug mogelijk, zo hoog mogelijk en
zo ver mogelijk zien vliegen?
Wat gebeurt er met 'n ballon die je op je kamer wilt bewaren?
Die wordt als maar kleiner, verschrompelt helemaal om dan naast het touwtje helemaal plat op de grond te liggen... klaar om in de vuilnisbak te werpen.
Wat gebeurt met de ballon die je zo vlug mogelijk laat vliegen?
Die vliegt en vliegt en tolt door de lucht van plezier,
en tuimelt en vliegt als maar verder.
Die wordt schijnbaar kleiner, omdat hij zover weg is, maar blijft groot en vliegt en vliegt... En vele kinderen en mensen verder weg roepen:
"zie, zie daar een ballon!"...
tot hij ergens vast geraakt in een paal met draden, of takken van de bomen, of in een beekje... en dan zijn er daar misschien ook nog andere kinderen en mensen die roepen: zie, zie, daar een ballon..."
Allemaal mensen "gelukkig", omdat ze jouw ballon gezien hebben...
Zo gelooft Jezus in het leven dat leven geeft, met zijn vreugde en verdriet, "maar vooral leven geeft",
en blijft duren tot in de Hemel en verder...
"Leven dat blijft duren
en waarvan nooit iets verloren gaat..."
Bronnen: Kinder Woorddienst NL en Bijbel in 1000sec.
Evangelie: Lucas 7, 11-17 - 'Opwekken van een jongeman uit Naïn'
Lieve mensen,
Allerzielen, een avond hier samen, allen vanuit een zelfde oproep.
We gedenken allen iemand die ons zeer dierbaar is.
Heel het voorbije weekend voelden we aan de lijve hoe het verlies nog pijn doet.
Voelen we aan de lijve, de dagen van toen en
de pijnlijke herinneringen...
Het evangelie dat we zojuist hoorden, beschreef een rouwstoet!
We hebben er weet van. We hebben het pas aan de lijve ondervonden!
Onze dierbare wegdragen naar het kerkhof.
Meestal buiten de stad gelegen... Het doet pijn.
En 's avonds moeten we naar huis.
's Avonds is het voorbij en valt de stilte, en niet alleen de stilte,
ook de leegte...
In de evangeliewoorden die we zopas hoorden, horen we hoe Jezus zich verzet tegen de leegte, tegen een leven dat doodloopt.
Jezus die van stad naar stad trok, dikwijls met een groep sympathisanten rondom en achter hem.
Hij ontmoet de rouwstoet met de weduwe diep gebogen, niet zien en horend wat er rondom haar gebeurd.
Helemaal ingesloten in zichzelf...
Wij kennen dat. Wij hebben het aan de lijve ondervonden.
Jezus houdt de rouwstoet staande. Hij weet wat de weduwe doormaakt
Ze heeft eerst haar man en nu ook haar zoon aan het leven verloren.
Alles is haar ontvallen.
Alles wat haar leven nog zin en betekenis gaf.
Alles wat nog wat perspectief bood.
Hij weet dat haar toekomst nu ook echt op het spel staat.
Jezus' ogen zien de weduwe, en Jezus wordt diep bewogen door haar.
Hij houdt de rouwstoet staande.
Meer nog, Hij raakt de draagbaar aan.
Hij durft de woorden gebruiken: 'ween niet'.
Alles in Jezus verzet zich tegen dat leven dat dreigt dood te lopen.
Tegen het doodgaan aan de dood.
Het moment, zo cruciaal! De weduwe kijkt ervan op!
Haar ogen ontmoeten deze van Jezus.
Jezus' ogen zoeken de ogen van de weduwe.
Oog in oog staat de weduwe nu met Jezus, met alles wat leeft in haar hart en zo... de afgeslotenheid voorbij.
En dan klinkt dat woord 'opstaan' uit de mond van Jezus; opstaan tegen de dood en tegen het dodende.
Het leven, keert terug en wordt teruggegeven.
Oog in oog staan, dat blijf ik voor me zien.
Laat ook 'ik' mij roepen door die A(a)nder uit mijn afgeslotenheid?
Uit mijn gebogenheid? Uit alles wat nacht is om mij heen en in mij?
Geef ik me over aan die beweging ten leven?
Ik denk het wel.
Zo niet waren we deze avond niet naar hier gekomen.
Zo niet konden we niet kijken naar de scherven van ons
gebroken schaaltje,
konden we niet de moeite doen die scherven te lijmen,
konden we niet aanvoelen, dat na verloop van tijd, de goede herinneringen,
het leven met onze dierbare in ons hart, inderdaad verguld mag worden, ook al doet het nog regelmatig zo verschrikkelijk pijn.
Ja wij voelen ons uitgenodigd om het spoor van bewogenheid te volgen.
Ja wij voelen regelmatig in ons dat er opstand komt tegen de nacht, tegen de dood.
Ja wij willen wat licht, wij willen verder, wij willen dat gelijmde schaaltje, met zijn vergulde pijnlijnen koesteren, en meedragen op onze nog ongebaande wegen
Tegenover de horror van Halloween, de maskers en het spektakel staat de sereniteit van de gedachtenis.
En dat is veel meer dan een herinnering, veel meer dan een kerkhofdag.
Geen dag alleen van treuren om het vérlies en het gemis van je geliefden,
maar een dag van verder kijken, - verder dan het verdriet
én verder dan de lege plek in huis, om door het verdriet heen, het geschenk te zien,
het levengevende geschenk van goedheid en vriendschap en liefde
dat mensen voor jou geweest zijn.
Dat geschenk kan niemand ons ontnemen.
Wij mogen het bewaren en koesteren, en verder leven,
want het heeft ons mee gemaakt tot de mens die wij tot nu toe geworden zijn.
Nu november voor de deur staat, denken we meer dan anders aan dat wezenlijke
van menselijke liefde, volgehouden, er mee gewoekerd, intiembeleefd,
bevochten soms door dik en dun.
Mensen en hun ervaringen zijn belangrijker dan alle mooie ideeën en theorieën.
'Toen Jezus de menigte zag, ging Hij de berg op'.
Het is een bijzonder moment. Jezus die de berg opgaat, de massa die op een korte afstand blijft staan en Hij die zijn mond opent met een radicaal andere opvatting van waarachtig mens zijn en liefhebben.
Zo helder en sprekend was God in Hem dat Hij de menigte leerde
hoe zij anderen konden doen opstaan uit verblinding, uit hun verstomming.
En in die menigte zie je de velen die ook jou op de weg van het leven hebben gezet,
die verhalen vertelden om te overleven in de soms ondoorzichtige wereld.
Mensen die van je hielden of je bevestigden in al die pogingen
die je ondernam om een goed mens te zijn,
die je leerden dat het belangrijker is te zijn dan te hebben,
die je doopten met een visioen van gerechtigheid,
die je alle vertrouwen schonken als jij nieuwe wegen verkende,
die je niet duwden naar de eerste rij
maar de achterste plaatsen als waardevol aanwezen,
die voor kinderen steeds een speciale aandacht vroegen,
voor zieken een invoelende blik.
Die je vormden met een kritische, maar liefdevolle kijk op het leven,
die je de zekerheid gaven dat je alles niet alleen hoefde te doen,
die iets van hun onkreukbaarheid lieten zien in hun gehechtheid aan God.
Rondturend in die menigte van hartelijke mensen hoopte je
dat jij ook, af en toe, zulke heelmakende mens mocht zijn.
Allerheiligen en Allerzielen vormen een duo,
de voorkant en de achterkant van hetzelfde verhaal over leven en dood.
Geliefden lieten zien wat 'heilig' is in het leven, wat de moeite waard is
en wat kost wat kost moet gered worden, alle toewijding verdient.
Daarom zijn we vandaag hier samen want we zijn content dat de kerk de kleine,
vergeten mensen in de hoogte steekt.
Vandaag maakt ze eens heel duidelijk wat ze gelooft en steeds luid verkondigt,
dat God houdt van mensen die in hun gewoon bestaan
op een buitengewone manier het gewone goed hebben gedaan.
Soms hebben zij, meer dan anderen, in uitzichtloze situaties nooit de hoop opgegeven.
Ze stonden daar, helend, trouw.
Vandaag zeggen we dat er diepe poëzie steekt in dat leven van hen
die nooit een gedicht maakten,
alleen maar zich uitdrukten met kleine, ja soms grote draagkracht.
Weet je nog hoe zacht hun gemoed was en hoe triestig om kleine en grote ruzies.
Ze waren bereid om op te komen voor verzoening, te vergeven
en kregen tranen in hun ogen als anderen gelukkig waren.
Alleen consequente liefde bracht zo licht in ons bestaan.
Evangelie: Lucas 19, 1-10 - 'Gekomen om te zoeken wat verloren was'
Stel dat jullie, in Jezus plaats, door de stad lopen.
Wat zou je dan doen?
Lap, daar zijn weer een paar farizeeën of rechtsgeleerden. Wat zullen ze weer commentaar hebben op al wat ik doe.
Of, daar zitten weer een paar bedelaars en ook nog een zieke. Ik zal er maar in een grote boog omheen lopen.
Daar heb je weer zo'n welgestelde belastingambtenaar.
Die kan voor mij de boom in!
Maar Jezus doet het omgekeerde. Hij gaat onbevangen naar de mensen toe.
Hij gaat de uitdaging met de farizeeën en de rechtsgeleerden aan.
Hij gaat die bedelaars niet uit de weg, integendeel.
Hij troost de zieken en geneest wie Hij kan.
En tegen Zacheüs zegt Hij: "kom uit de boom. Vandaag wil ik bij jou te gast zijn".
En van de weeromstuit gaan al die mensen open.
De farizeeën gaan in debat en gaan nadenken.
De bedelaars voelen zich minder uitgesloten.
De zieken zijn dankbaar om hun genezing.
En Zacheüs zwaait zijn deuren open.
Het boek Wijsheid, waaruit wij vandaag de eerste lezing hoorden, legt poëtisch uit dat, hoe klein de aarde voor God wel mag zijn (een stofje op de weegschaal, een dauwdruppel), Hij zich toch het lot van de bewoners aantrekt. Dat Hij eerder bezorgd is om het welzijn van de mensen, dan om hun fouten.
Dat Jezus ook het boek Wijsheid kende, blijkt uit de manier waarop Hij met de mensen omgaat. Zoals zijn Vader God voorbij ziet aan de zonden van mensen, zo gaat Hij in liefde om met kleine mensen, en met kleine die zich 'groot' wanen, opdat zij tot inkeer komen.
Jezus lijkt wel een hovenier die door zijn tuin loopt.
En iedere plant die Hij water geeft, groeit weer een beetje.
En iedere bloem die Hij aanraakt, bloeit open.
En ieder gekneusd takje dat Hij ondersteunt, krijgt weer en meer groeikansen.
En overal waar hij onkruid wiedt, krijgen andere planten weer kansen.
Jij bent de tuinman die mij water geeft, zingen Elly en Rikkert ergens in een liedje.
Misschien moeten ook wij een beetje meer in Jezus schoenen gaan staan.
Met Zijn blik op de wereld, door de stad en door het leven lopen. Ons wat minder ergeren aan wat 'de anderen' verkeerd doen. En als het even kan, ook af en toe een tuinman zijn voor elkaar.
Dan zal je zien hoe ook voor ons, mensen zullen openbloeien.
Evangelie: Lucas 18, 9-14 - 'De tollenaar ging gerechtvaardigd naar huis'
Zojuist hoorden we het evangelie van de Farizeeër en de Tollenaar.
We kennen het verhaal heel goed, of toch niet?
Laat ons eens kijken naar:
1.De Farizeeër:
Wat is dat eigenlijk voor iemand, een Farizeeër?
Soms gebruiken we dat woord 'Farizeeër' als een heel negatief woord. We zeggen: een
Farizeeër? Dat is iemand die bedriegt. Hij bedriegt andere mensen. Want hij lijkt wel heel
goed aan de buitenkant, maar zijn hart is slecht.
Dat is misschien wel waar, maar misschien moet ik het toch wat anders en beter zeggen.
Een Farizeeër is een man die heel erg zijn best doet. Hij probeert ver van de zonde te
blijven. Hij probeert alle geboden van de Heer te onderhouden en te gehoorzamen. En daarbij doet hij ook nog heel veel dingen extra.
Maar, (het is niet zozeer dat hij andere mensen bedriegt), hij bedriegt zichzelf!
Hij vergist zich.
Want hij denkt: als ik goed mijn best doe, dan komt alles goed. Hij vertrouwt niet op de
Heer, hij vertrouwt niet op het werk van de Heer Jezus, maar hij vertrouwt alleen op zichzelf.
Hij gaat op weg naar de tempel, iedereen kent hem.
De mensen gaan, als hij langskomt, eerbiedig opzij.
In de tempel staat hij rechtop en bidt bij zichzelf: O God! ik dank U, dat ik niet ben zoals de andere mensen, rovers, onrechtvaardigen, overspelers; of ook zoals deze tollenaar. Ik vast tweemaal per week; ik geef tienden van alles, wat ik bezit.
Hij somt alles op wat hij meer is en beter doet dan de anderen. Hij staat voorin waar hij opvalt ver van de tollenaar en zegt waarvoor hij staat. Hij zelf is belangrijk niet God. Hij bidt bij zichzelf trots op wie hij is en wat hij doet, maar vooral met minachtig voor andere mensen. Hij is zichzelf genoeg.
2.De tollenaar.
En wie is nu de tollenaar?
Het is een man die niet zo vriendelijk aangekeken wordt door de mensen. De mensen houden niet van hem. Hij is iemand die voor de Romeinen belastinggeld vraagt.
Hij staat achteraan. Hij durft niet zo dichtbij de Heer komen.
Zijn hart wordt geplaagd door het weten, door het voelen van zijn schuld en van zijn zonden voor de Heer.
Hij durft ook zijn ogen niet naar de hemel richten.
Want hij schaamt zich, heel diep, om wie hij is.
Hij slaat zich op de borst van verdriet.
Hij zegt: o God! Wees mij zondaar genadig!
Eigenlijk betekent dat: verzoent U me toch met U? Dat wil zeggen: maakt U het toch
weer goed tussen U en mijn hart?
Rechtstreeks voor de Heer staan, daar vooraan, dat kan hij niet. Vragen, dat durft hij wel. Zomaar, met een paar woorden.
En, dan zijn die zonden weg, dan zijn die zonden helemaal vergeven, zo zegt (Psalm 32:1).
Daar verlangt de tollenaar naar. Daar kijkt hij naar uit. Daar hoopt hij op.
En Jezus zegt: die man, die tollenaar gaat gerechtvaardigd naar huis.
Verlang jij daar ook naar? Kijk jij daar ook naar uit?
Naar vergeving, naar verzoening met de Heer in de hemel?
En dus bidt hij het mooiste gebed wat er is recht uit het hart.
Twee verschillende mensen gingen naar de tempel om te bidden. Dat hebben ze nu gedaan, en nu gaan ze weer naar huis.
Ook verschillend. Ze gingen niet op dezelfde manier naar huis.
Ze gingen verschillend heen, naar de tempel, en ze gingen ook weer verschillend terug, naar huis.
Hoe gaan wij naar huis?
Een beetje Farizeeër en ook een beetje Tollenaar.
Dit evangelie is gelijk een spiegel die Jezus ons voorhoudt. Kijk eens in die spiegel: Zie je dan die farizeeër die groot gaat om wat hij allemaal doet voor de goede zaak.
Of zie je dan die tollenaar die moet zeggen: 'k ben weeral schromelijk tekort geschoten maar ik weet : God houdt van mij zoals ik ben, niet zoals ik zou moeten zijn, want zijn liefde geeft recht aan wie eerlijk voor Hem wil staan.
In een eucharistie-viering volgt na het evangelie meestal een preek of homilie. In onze parochie bestaat hiervoor (al jaren) een preekploeg. Ze bestaat uit een zestal mensen die, na onderlinge afspraak, geregeld een "preekbeurt" verzorgen. Momenteel zijn dat Ria, Hilda, Marc, Jan, Gie en Fred. Pastoor Herman maakt uiteraard ook deel uit van de preekploeg en komt zelf ook meermaals aan de beurt. De bedoeling van een homilie is niet een universele waarheid te verkondigen die iedereen verplicht moet geloven en zeker niet de mensen terecht te wijzen. In een homilie willen wij de lezingen uit de bijbel een beetje verduidelijken en trachten wij ze in verband te brengen met de actualiteit van vandaag. Dat is niet altijd even simpel en daarom proberen wij elkaar te helpen. Elke maand komen wij samen om de lezingen uit de bijbel te bespreken en elkaar te inspireren bij het opstellen van de preek. In deze blog publiceren wij niet alleen onze homilies, maar staan wij ook open voor uw reacties.
