Christus, Koning van het Heelal
Traditioneel is deze zondag het feest van Christus Koning. Maar de tijd is voorbij dat vandaag verkondigd zou worden dat het christelijk geloof triomfantelijk de heerschappij in deze wereld opeist.
Dat triomfalisme heeft altijd gebotst met het evangelie. Daarin lezen we dat Jezus zegt dat zijn rijk niet van deze wereld is. En de tekst die we daarnet gehoord hebben, hamert daarop. 'De koning der Joden', zoals hij hier spottend genoemd wordt, wordt vernietigd. Zijn leven is verwoest, kruis erover. Zijn idealen zijn een zinloze puinhoop geworden.
Deze tekst is echter geen faillietverklaring, maar een belofte: "Vandaag nog zul je bij mij zijn in het paradijs."
2000 jaar wordt die belofte verder verteld: we leven niet om vernietigd te worden. Uit de brokstukken van kapotgeslagen leven zal iets nieuws ontstaan, ons leven zal niet verwoest maar voltooid worden. Onvoorstelbaar is dit, niet van deze wereld, maar door alle tijden blijft die hoop leven.
Aan die onverwoestbaarheid moest ik denken, toen ik op een tentoonstelling deze Anna-ten-Drieën zag.
De kunstenares Sofie Muller heeft het gemaakt. Ik weet niet of ze zich gelovig noemt, maar ze was getroffen door de middeleeuwse afbeeldingen van het driegeslacht: Anna, Maria, haar dochter, en haar kleinkind Jezus, verenigd in één beeld. Zo staat er al eeuwen een op Linkeroever, vroeger in de kapel op het Vlaamse Hoofd, nu in onze kerk.
Het kunstwerk van Sofie Muller is van albast. Een kostbaar en broos materiaal, lastig om te bewerken. Het wordt gevonden als een klomp vervuild gesteente, tussen puin en afval van erosie. Die oorsprong heeft Sofie Muller bewaard aan de achterkant van haar beeld. Maar haar kunst schept uit die verwarde brokstukken tere schoonheid. Ze toont het gelaat van haar eigen moeder, van zichzelf, en van haar dochtertje.
Vredig zijn ze verenigd.
Dit beeld toont me dat hardnekkig geloof uit het evangelie. Uit puin en afval zal nieuwe schoonheid oprijzen. Dat kan onze gemeenschap moed geven, als we vrezen dat wat we opgebouwd hebben, verloren zal gaan. Dat kan ons troosten als we onze dierbare overledenen gedenken.
In de tedere vrede van die andere wereld rusten zij. Wanhoop niet.
Albast: dat zijn stenen die al een heel leven hebben gehad en waar de natuur als beeldhouwer mee aan de slag is gegaan (Sofie Muller)
