Tegenover de horror van Halloween, de maskers en het spektakel staat de sereniteit van de gedachtenis.
En dat is veel meer dan een herinnering, veel meer dan een kerkhofdag.
Geen dag alleen van treuren om het vérlies en het gemis van je geliefden,
maar een dag van verder kijken, - verder dan het verdriet
én verder dan de lege plek in huis, om door het verdriet heen, het geschenk te zien,
het levengevende geschenk van goedheid en vriendschap en liefde
dat mensen voor jou geweest zijn.
Dat geschenk kan niemand ons ontnemen.
Wij mogen het bewaren en koesteren, en verder leven,
want het heeft ons mee gemaakt tot de mens die wij tot nu toe geworden zijn.
Nu november voor de deur staat, denken we meer dan anders aan dat wezenlijke
van menselijke liefde, volgehouden, er mee gewoekerd, intiembeleefd,
bevochten soms door dik en dun.
Mensen en hun ervaringen zijn belangrijker dan alle mooie ideeën en theorieën.
'Toen Jezus de menigte zag, ging Hij de berg op'.
Het is een bijzonder moment. Jezus die de berg opgaat, de massa die op een korte afstand blijft staan en Hij die zijn mond opent met een radicaal andere opvatting van waarachtig mens zijn en liefhebben.
Zo helder en sprekend was God in Hem dat Hij de menigte leerde
hoe zij anderen konden doen opstaan uit verblinding, uit hun verstomming.
En in die menigte zie je de velen die ook jou op de weg van het leven hebben gezet,
die verhalen vertelden om te overleven in de soms ondoorzichtige wereld.
Mensen die van je hielden of je bevestigden in al die pogingen
die je ondernam om een goed mens te zijn,
die je leerden dat het belangrijker is te zijn dan te hebben,
die je doopten met een visioen van gerechtigheid,
die je alle vertrouwen schonken als jij nieuwe wegen verkende,
die je niet duwden naar de eerste rij
maar de achterste plaatsen als waardevol aanwezen,
die voor kinderen steeds een speciale aandacht vroegen,
voor zieken een invoelende blik.
Die je vormden met een kritische, maar liefdevolle kijk op het leven,
die je de zekerheid gaven dat je alles niet alleen hoefde te doen,
die iets van hun onkreukbaarheid lieten zien in hun gehechtheid aan God.
Rondturend in die menigte van hartelijke mensen hoopte je
dat jij ook, af en toe, zulke heelmakende mens mocht zijn.
Allerheiligen en Allerzielen vormen een duo,
de voorkant en de achterkant van hetzelfde verhaal over leven en dood.
Geliefden lieten zien wat 'heilig' is in het leven, wat de moeite waard is
en wat kost wat kost moet gered worden, alle toewijding verdient.
Daarom zijn we vandaag hier samen want we zijn content dat de kerk de kleine,
vergeten mensen in de hoogte steekt.
Vandaag maakt ze eens heel duidelijk wat ze gelooft en steeds luid verkondigt,
dat God houdt van mensen die in hun gewoon bestaan
op een buitengewone manier het gewone goed hebben gedaan.
Soms hebben zij, meer dan anderen, in uitzichtloze situaties nooit de hoop opgegeven.
Ze stonden daar, helend, trouw.
Vandaag zeggen we dat er diepe poëzie steekt in dat leven van hen
die nooit een gedicht maakten,
alleen maar zich uitdrukten met kleine, ja soms grote draagkracht.
Weet je nog hoe zacht hun gemoed was en hoe triestig om kleine en grote ruzies.
Ze waren bereid om op te komen voor verzoening, te vergeven
en kregen tranen in hun ogen als anderen gelukkig waren.
Alleen consequente liefde bracht zo licht in ons bestaan.
Sterk als de dood is de liefde.
