Het verhaal over de verwoesting van de tempel met alle verschrikkingen daar omheen komt ons niet vreemd over.
De daaraan gekoppelde oproep om ondanks alles trouw te blijven doet ons ook vandaag denken aan het einde der tijden. Marcus dacht dat met de komst van Jezus die eindtijd was ingeleid. Ook Paulus leefde in de verwachting van het naderende einde.
Lucas schrijft zijn evangelie twintig jaar later en ziet het heel concreet: de kerk zal het niet gemakkelijk hebben. Vóór het einde der tijden aanbreekt zal zij harde noten te kraken hebben. Zij zal geconfronteerd worden met:
Tot zover Lucas' beschrijving van de tijd waarin de Kerk te leven heeft, de tijd waarin ook wij Kerk hebben te zijn.
En onze evangelist zit er niet zover naast als we de krant openslaan of het televisienieuws volgen. Dagelijks vinden we een opeenstapeling van onheilspellende berichten. Blijkbaar is er in al die eeuwen niet zoveel veranderd onder de zon. En iedereen kan deze rampenlijst nog aanvullen met persoonlijke problemen die niet de koppen van de krant halen.
De reacties op al die tijdingen zijn verschillend: moedeloosheid, paniek, het loont allemaal niet meer, de wereld is om zeep, defaitisme of het zal mijnen tijd nog wel meegaan...
Moeilijke tijden dus, zowel in ons persoonlijk leven, op wereldvlak, als op kerkelijk vlak.
Tegen die achtergrond waarschuwt Jezus ons voor paniek en wanhoop. Hij troost en spoort ons aan tot standvastigheid: "Het zal voor u uitlopen op getuigenis", zegt Hij. Als we christen willen zijn, moeten we het zijn in deze tijd en in deze wereld, in deze Kerk, in onze concrete situatie. Als we hier en nu geen daadwerkelijk christen zijn, dan zijn we het nergens.
De plaats en de tijd waarin we leven kunnen we niet kiezen. We kunnen wel kiezen of we in onze tijd Christus willen beleven of niet. En willen wij het doen, dan mogen we ons in geen geval laten ontmoedigen want "Ik zal u taal en wijsheid geven" zegt Jezus. En "geen haar van uw hoofd zal verloren gaan".
Op dit woord mogen we vertrouwen, in alle omstandigheden, zelfs als we aan het einde van de toekomst menen te staan en de dood in de ogen zien.
Misschien kunnen we ons optrekken aan mensen die in de tegenstroom gaan staan: de recente klimaatmars met zowel jongeren als ouders en grootouders, het persoonlijke sterke getuigenis van Ingrid De Jonghe die geïnterviewd werd in 'Alleen Elvis blijft bestaan': een vrouw die begeleiding van jongeren ter harte neemt, 50j. Kauwenberg waar generatie-armen het woord krijgen, De Loodsen met opvang van vrouwen en kinderen en zovele andere voorbeelden.
Hoeveel vrijwilligers zetten zich niet in voor een betere samenleving, zeker ook in onze parochie. Ik denk dat onze slogan moet blijven 'we willen doorgaan'!
We zijn een schakel in een ketting van mensen die blijven geloven in een wereld van gerechtigheid, vrede en zorg voor onze schepping.
Anne Provoost sprak in een lezing de volgende woorden:
We kijken in de diepte, we staren in het zwart, maar we voelen geen afschuw, we stappen in de geschiedenis. We zullen het verhaal waarschijnlijk niet afmaken maar we krijgen de kans om eraan te werken, die kans moeten we grijpen. Want er is altijd een daarna.
Inspiratie: Dominicanen
