|
Ik ben
vandaag weer eens een hele lange dag gaan fotograferen in een zorgtehuis om
alle bewoners zo mooi mogelijk in al hun waardigheid voor mijn lens te laten
passeren. De serie glitter and glamour die ik enkele jaren geleden maakte
in Hoevezavel had blijkbaar bij de verantwoordelijken van sommige gelijkaardige
instellingen enige indruk gemaakt met dit verzoek tot gevolg.
Precies hetzelfde procedé toepassen, daar had ik eigenlijk geen zin in, maar
alle bewoners hun fotoshoot gunnen en daar dan het aller-, allerbeste van
maken, dat zag ik wel zitten. Zoals meestal had ik weer de onvolprezen hulp van
het vrouwtje die een verborgen talent heeft om die mensen te stylen, te
motiveren en op het ultieme moment tot die ene glimlach te brengen. Ook Phaido
deed weer meer dan zijn duit in het zakje, de manier waarop hij harten steelt
is onbetaalbaar en er zullen bij de uiteindelijke serie weer menige plaatjes
voorbij komen waarbij hij naast een bewoner figureert.
De allermoeilijkste foto van de dag evenwel, die wil ik hier tonen. Deze dame,
ik ken helaas haar naam niet, was vrij diep in een apatische, lethargische afwezigheid
gehuldigd. Ze zat daar maar, of liever, ze hing diep voorover gebogen in haar
rolstoel. Haar naar de voorziene fotolocatie brengen was geen optie dus ben ik haar maar op de afdeling gaan fotograferen. De enige aanvaardbare plek zonder storende details was een blauw gekleurde muur, niet meteen de subtiele tint die ik zelf als achtergrond zou selecteren, maar bij gebrek aan alternatief ga je er voor... In een poging om toch een glimp van haar gezicht op te vangen ben ik
op mijn buik voor haar gaan liggen en eindelijk na diverse pogingen om haar
aandacht te vangen deed ze even haar ogen open. Gelukkig was ik alert genoeg om
dat ene moment te pakken te krijgen. Het voelde als de ultieme overwinning.
Yesss !!!
|
