Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
23-05-2014
23 mei In de schuur
We zijn deze
morgen met zn zevenen vertrokken voor een weekendje Nord - Pas de Calais,
zeven gelukkige motards en zeven al even blije paardjes. De rit naar onze
uitvalsbasis was best de moeite waard. Rudi had de mooiste kilometers tussen
Lichtaart en hotel Ter Gracht in Moorsele uitgezocht en zelfs het weer leek ons
te willen verwennen tot de laatste 40 kilometers. Plotsklaps gingen de
hemelsluizen open met zulke intensiteit dat zelfs de regenpakken die we in
allerijl aangetrokken hadden niet konden verhinderen dat we als verzopen katten
op onze bestemming aankwamen, gelukkig zonder schuifpartijen of andere
ongevallen. We mochten de machines in de schuur zetten Ter Gracht is een
soort Hoeve-toerisme-hotel en terwijl ze stonden uit te hijgen heb ik ze ook
maar eens de eer gegund de dagelijkse blogbelevenissen te illustreren. Morgen
gaat het naar de Opaalkust, Cap Gris Nez en de bezienswaardigheden van Frans
Vlaanderen we kunnen alleen maar hopen dat alle nattigheid er vandaag
uitgevallen is maar de voorspellingen zijn niet erg hoopgevend
We proberen
de dagelijkse wandelingen met Phaido zo afwisselend mogelijk te houden. Het
hele Smallebroekenrondje kent ie ondertussen al veel beter dan wij zelf ( hij
snuffelt ook veel meer ) en dus gaan we regelmatig eens ergens anders de benen
strekken op locatie dus. We gaan dan met de wagen, Phaido achterin, en als we
dan de achterklep openmaken weet ie dat er een nieuw avontuur wacht.
Het is maar twee kilometer van thuis tot op de parking van het natuurgebied
Hoge Mouw en we wandelen er wel eens vaker te voet naar toe, maar als je het
gebied wat intenser wilt verkennen krijg je toch een uur wandelplezier extra ter
plaatse als je met de wagen tot ginder rijdt. Phaido is ondertussen een
geroutineerde wagenzitter geworden en die wacht op een sein van het baasje om
er uit te springen, maar die moet eerst nog fotograferen
We vinden
het ondertussen helemaal normaal dat wij deze ganzensoort meer en meer op onze
plassen, waters, vennen en aanpalende graslanden aantreffen. Toch was deze
exoot tot begin vijftiger jaren hier totaal onbekend. Of ze nu uitgezet zijn
als makkelijke prooien voor de jacht zoals ik na wat googelen als mogelijkheid vond,
of dat ze hier toevallig neerstreken tijdens een doorreis en maar bleven
plakken is eigenlijk achteraf gezien niet eens relevant feit is dat ze in de
tachtiger jaren, toen de jacht er op strikt gereglementeerd werd, zich echt
explosief gingen voortplanten zo dat we op het ogenblik over een heuse plaag
kunnen spreken. Krantenkoppen als Canadese ganzen vreten Vlaanderen kaal of
De bestrijding van de Canadese gans in provinciaal domein Puyenbroeck
vestigden al eerder de aandacht op het probleem - jawel, ik heb nog meer
gegoogeld - maar de maatregelen die onze overheid neemt om er iets aan te doen
ziijn druppels op hete platen. Zelfs al zouden we er enkele duizenden afknallen
dan nog zou hun leefgebied snel worden overgenomen door soortgenoten uit onze
buurlanden want daar zijn ze ook al even wijd verspreid. Ondertussen worden
onze eigen inheemse soorten in de verdrukking geduwd, worden onze weiden kaal
gevreten en onder de ganzenstront bedolven, 800 gram per gans per dag .
Het zijn mooie vogels en een plaatje van moeder gans met jongen kan echt
vertederend zijn maar als de natuurbeschermingsorganisaties toch zo begaan zijn
met de streekeigen flora en fauna zoals ze beweren dan vraag ik me af hoe ze
hier tegenover staan
In een van
de weiden langs ons wandelparcours in de Smallebroeken worden telkenjare een
tiental Shetland-paardjes te grazen gezet en ook nu zijn ze er al enkele tijd.
Het zijn vriendelijke beestjes en ze komen graag even tot aan het hek om ons te
begroeten als we er langs komen het kan ook zijn dat ze bij het zien van
mensen meteen denken aan eten of verzorging, maar aan gras hebben ze toch geen
gebrek in deze tijd van het jaar dacht ik zo. Deze haantje de voorste ( paardje
de voorste ? ) probeert zich iedere keer weer tussen de ijzers door te wringen,
dat geeft mij dan weer de gelegenheid om hem op mijn dooie gemak goed gefocust
in beeld te nemen. Als je net te dichtbij afgedrukt, bewust in dit geval, dan
is het resultaat een dikke neuzen foto, een zogezegde fotografische fout,
maar soms vind ik dat wel eens leuk.
Het waren
niet echt ideale omstandigheden om te fotograferen toen we deze middag een
multi-geocache aan het lopen waren in Retie. Het was best heet, en mijn overgewicht,
waar Josee het altijd over heeft, zorgde deze keer voor meer zweet dan me lief
was Fototechnisch gezien had ik te maken met keihard licht en daarmee
samengaand natuurlijk, zeer dichtlopende schaduwen. Toch wilde ik graag met
enkele fotos uit deze tocht thuiskomen, want de wandeling was echt de moeite
waard. In dit decor langs een beek, bedekt met eendenkroos, heb ik diverse keren
geprobeerd om Josee en Phaido goed belicht op mijn geheugenkaartje te krijgen
en dat was nog niet zo eenvoudig. Na meerdere pogingen met steeds weer andere
instellingen en waarbij ik aan mijn onderwerpen vroeg telkens weer hetzelfde
traject te wandelen Phaido had ondertussen de tong tot halfweg de grond
hangen was ik toch min of meer tevreden. Enige summiere fotobewerking bracht
ook nog een lichte verbetering in het plaatje en uiteindelijk vond ik dat het de
kwaliteitscontrole kon doorstaan. Ik moet meer geroutineerde collega-fotografen
die vinden dat je de beste fotos s morgens en s avonds maakt nu toch maar
eens gaan geloven. Maar om diezelfde tocht deze avond nog eens over te doen ?
Dat zou Phaido niet overleefd hebben vermoed ik, ik ook niet trouwens J.
Ik heb nog al wat hobbies, de ene beoefen ik al wat
intensiever dan de andere. Sedert ik de pensioengerechtigde leeftijd bereikt
heb, is er nog weinig mogelijkheid tot verveling geweest. Daarbij realiseer ik
me maar al te goed dat het motorrijden bijvoorbeeld op het ogenblik op een erg
laag pitje staat. De wekelijkse ritten met de boys en de regelmatige reisjes
worden behoorlijk gehypotekeerd door het fotograferen, het fotobewerken, het
geocachen, het stoeien met de kleinkinderen, het fietsen en het wandelen met Phaido.
Dat wil uiteraard niet zeggen dat de interesse helemaal weg is Volgend weekend
trek ik er eindelijk weer eens op uit met de motorclub en als ik, zoals deze
namiddag, een prachtige machine zie staan, dan haal ik met evenveel
enthousiasme als vroeger het fototoestel boven om dat vast te leggen. We hadden
een mooie wandeling anex Geocache-zoektocht gedaan in de buurt van de abdij van
Postel en we gingen net iets nuttigen in een van de drankgelegenheden in de
buurt toen dit futuristische zijspan schreeuwde om mijn aandacht. Het is nooit mijn ding geweest, rijden met een
side car, en Josee krijg ik er al zeker niet in, maar geef toe dat het een opvallend
stuk speelgoed is dat daar te pronken stond.
Ze hebben in
basisschool De Wijngaard echt wel een goede relatie met de weergoden. Het jaarlijks
schoolfeest hebben wij nog nooit zonder zon geweten. Zolang Julie en later ook Jef
daar naar school gaan, dat is ondertussen toch al een jaar of acht, zijn wij
iedere keer present geweest en telkens weer hadden ze er de fijnste dag van het
voorjaar uitgepikt. Deze keer moesten ze van datum veranderen omwille van de
verkiezingen volgende week, maar het beste weekend van de lente schoof mee een
week naar voren
Omdat het de laatste keer was dat Julie aan schoolfeest deelneemt, - volgend
jaar gaat ze naar de humaniora -, vond ik dat zij vandaag het onderwerp van deze
blog moest zijn. We waren tijdig aanwezig, en dan zoek je een plaatsje uit,
helemaal van voor aan de dranghekkens, al snel blijkt alles vol te lopen en als
dan ons prinsesje aan de beurt is blijkt die helemaal aan de andere kant van
het terrein te evolueren. Ik heb geprobeerd nog van positie te wisselen, maar
een doorgang vinden in de massa was onbegonnen werk. En dan tijdens het
allerlaatste nummer, de gemeenschappelijke dans bij het schoollied gebeurde het
mirakel. Plots openden zich de gelederen en kreeg ik alsnog vrij zicht voor een
shot zonder in de weg lopende mensen of collega leerlingen. Een close up kon er
niet meer bij, want toen sloten zich de rangen weer voor me.
Vrijdag is
wandeldag in het rust- en zorgcentrum Hoevezavel. Met een groep vrijwilligers
trekken we er elke week met de bewoners op uit, als het weer het toelaat
tenminste. Vandaag was dat alleszins het geval, een heerlijke lentedag was het
en de groep was dan ook behoorlijk groot, ook al omdat we de voorbije weken
niet echt verwend waren op weer-gebied.
Ongeveer halverwege de wandeling stoppen we altijd ergens om wat te rusten, te
genieten, bij te praten, een snoepje te krijgen kortom om het groepsgevoel en
het sociaal contact zijn werk te laten doen. Deze keer was het
petanque-pleintje in de Joost van den Vondelstraat het decor van onze
tussenstop.
Ook tijdens het duwen van de rolstoel sleur ik mijn cameratas mee natuurlijk en
als de gelegenheid zich voordoet om een foto te maken zal ik het zeker niet
laten he. Ik heb wat afstand moeten nemen om de ganse groep er op te krijgen,
rechts stonden er nog enkelen onder een boom, maar als ik die er bij had gewild
was de afstand zo groot geworden dat de figuurtjes onherkenbaar klein zouden
zijn. Vandaar dus deze middenweg. De twee rusthuishonden, Quinten en Otti, staan
er ook op en uiteraard was Phaido van de partij. Hij staat braaf naast Josee
een tikkeltje rechts uit het centrum en het lijkt wel alsof ie zijn hele leven
lang niets anders gedaan heeft dan rolstoelen begeleiden, zo flink is ie.
Ik manoevreer
mezelf wel eens in posities die het vrouwtje interessant genoeg acht om de
camera even van me over te nemen. Achteraf laat ze het zien van de beelden dan meestal
vergezeld gaan van uitspraken als: Hoe ouder hoe zotter of Moet ge daar zo
oud voor geworden zijn
We hebben vandaag een erg mooie multicache afgewerkt in de Lommelse Sahara. Op
diverse plekken langs een werkelijk schitterende wandelroute moesten we
aanwijzingen of coordinaten zoeken die ons uiteindelijk naar een verborgen schat
zouden leiden. Op de voetgangersbrug over het Kempisch kanaal zouden we een
plaatje met enkele gegevens moeten vinden en als tip kregen we mee dat het maar
beter was dat we een spiegeltje bij hadden natuurlijk heeft Josee dat in haar
sjacoche J
Met die hint leek het me logisch dat wat we zochten onder de brug zou zitten en
dus heb ik op mijn knieen, op mijn buik, in het spiegeltje kijkend de hele onderkant
geïnspecteerd en uiteindelijk vond ik ook een plaatje met daarop een noord- en
een oost-coordinaat. Dat ik ondertussen de reden van verwondering bij andere
voetgangersbruggebruikers was en het onderwerp van allerhande al dan niet
humoristische opmerkingen bij de medewandelaars kon me geen snars schelen, een
fanatieke geocacher gaat er voor zelfs al weet ie dat het vrouwtje ijverig de
afdrukknop aan het bespelen is.
We hebben
nogal wat water over ons heen gekregen vandaag. Het begon al deze morgen. Net toen
ik dacht een regenvrij gaatje gevonden te hebben in de eindeloze buienrij werd
ik tijdens de terugtocht van de wandeling toch nog overgoten met alles wat de
wolken de voorbije maand opgespaard hadden. Deze namiddag ging dat maar verder:
twee keer een onweer om U tegen te zeggen, afschrikwekkend genoeg om Phaido,
die wij toch de sereniteit in persoon waanden, op de schoot van het vrouwtje te
laten kruipen van angst Ondertussen was de straat voor de deur een rivier
geworden en achter het huis kwamen de bootjes via het tuinpad tot aan de
pergola. Getuige daarvan deze foto J
In de
Smallebroeken is het oppassen geblazen, voor je het weet wordt je er beslopen
door een of ander wild dier. Wij zijn niet echt bang aangelegd en veel geloof
hechten we niet aan verhalen over muskusratten zo groot als volwassen everzwijnen
die in de Rulloop zouden huizen, maar vandaag dachten we toch even dat we prijs
hadden
We waren weer eens rustig ons dagelijkse vaste rondje aan het wandelen toen
Phaido erg onrustig werd. We verstaan ondertussen de lichaamstaal van onze
goede vriend redelijk goed en veiligheidshalve hebben we hem maar even
aangelijnd, je weet maar nooit Phaido bleef maar naar de kant van de wei aan
de linkerkant trekken en zich beschermend opstellen voor zijn baasjes en jawel
hoor, toen zagen, maar meer nog, hoorden we het ook geritsel in het gras er
lag iets in hinderlaag, klaar voor een aanval. Gelukkig werden we gered door
een stem die van achter het struikgewas iets verderop kwam: Neeerooooo
Neeeeroookeeee !!! Het monster aarzelde even, draaide zich toen om en baande
zich door het hoge gras een weg richting stem, niet alvorens ik toch snel een
foto had kunnen maken van onze belager. Hij staat er niet helemaal op, jammer
genoeg en de twijfel blijft dus, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen
dat we aan iets vreselijks ontsnapt zijn.
Ik ben al
sedert een hele tijd een fervente geocacher. Ik zoek dingen, maak wandelingen,
kom op plaatsen allemaal dank zij collega geocachers die ooit de moeite namen
ergens, op een interessante locatie iets te verstoppen en de coordinaten dan op
de site te zetten. Ik kan niet genoeg vertellen hoe zeer ik daar van al genoten
heb. Ik vond het nu stilaan tijd om eens iets terug te doen voor die community.
Ik ga dus zelf ook een geocache leggen, of liever een multicache. Het lag voor
de hand dat ik zo iets zou doen in de vorm van een fotozoektocht natuurlijk. Vandaag
ben ik dan ook enkele tientallen detailfotos gaan maken op plekjes die als je
ze verbindt samen een mooie wandeling vormen. Hoe dat de medecachers
uiteindelijk naar een eindbestemming zal leiden is een verhaal dat te lang en
te ingewikkeld is om in enkele woorden uit te leggen. En omdat ik toch een foto
van de dag moest uitkiezen voor deze blog deed ik maar een willekeurige greep
in de map die ik voor de toekomstige Smallebroekencache aanmaakte. Dit is dus een
item dat de zoekers zullen moeten herkennen, er een lettertje aan een gegeven
cijfer verbinden om dan samen met veel andere cijfertjes de coordinaten te
berekenen waar ik een doosje met inhoud zal verstoppen.
Ik vond het frappant
dat de Conchita die Tom Waes bezong ook al voorzien was van een baard J De Conchita die ik vandaag in
gedachten had is uiteraard niet de echte diva die zo vaak 12 points of the jury kreeg, maar een knipoog naar de actualiteit vind ik altijd wel leuk.
Communiefeest in huize Pol en Josee, alle zes de kleinkinderen aanwezig, dan
heb je keuze zat om modellen te vinden waar een mens zijn inspiratie op
fotogebied kan op loslaten. Ik had gisteren mezelf er niet toe kunnen bewegen
naar het grote circus dat Eurovisiesongfestival heet te kijken maar natuurlijk
had ik al eerder, via kranten, TV en sociale media, het fenomeen Wurst leren
kennen. En vandaag kon je er al helemaal niet meer aan ontsnappen ze/hij heeft
warempel nog gewonnen ook. Dan heb ik zon rare hersenkronkel die daar iets mee
wil doen. De mooie haren van de oudste kleindochter waren een voor de hand
liggend hulpmiddel om enige begroeing op een vrouwengezicht te suggereren, maar
dan nog zag het er mij niet voldoende hermafrodiet-achtig uit. Een oude vilten
hoed maakte het plaatje dan weer wél geloofwaardig vond ik.
Vandaag was
het voor Julieke de grote dag. Ze deed haar plechtige communie. De fotos had ik
al een hele tijd geleden gemaakt en wel in de locatie die haar als fervent
danseresje erg nauw aan het hart ligt: Balance Health Center. Het is een
moeilijke bevalling geworden. De fotos waar ik de collage die ik in gedachten
had moest mee in elkaar knutselen boden niet echt de mogelijkheid er een
harmonisch geheel van te maken. Overal waren er spiegels rondom, zodat al te
veel onnodige spullen in beeld kwamen, ik noem het een beetje oneerbiedig rommel,
er was wel de mogelijkheid om gordijnen voor de spiegels te schuiven, maar al
die plooien in de grote achtergrondfoto en de kleine deelfotos die daarenboven
niet in dezelfde verhouding, grootte en belichting waren maakten er een erg
onrustig geheel van en ook de aansluiting met de parketvloer vond ik maar niks.
Uiteindelijk besloot ik één opname helemaal op te poetsen en van een neutrale
achtergrond te voorzien, daarin plaatste ik dan de geplande hartjes met enkele
opnames uit afwisselende perspectieven. Nog een verloopje in de achtergrond,
schaduwen er bij geshopped, enkele details gerepareerd en uiteindelijk was ik
er gelukkig mee. Maar nog veel belangrijker, ook ons modelletje en de mama en
papa toonden zich tevreden. Toen ik na de plechtigheid de creaties van de
andere communicantjes onder ogen kreeg, - de kids wisselen die dingen uit he -
wist ik dat ik me absoluut niet hoefde te schamen voor mijn ontwerp.
We hadden
met Werner en Els afgesproken om iets te gaan eten en daarna ook iets te
drinken in t Ligt Daar bij de Jo. ( t Ligt Daar in Lichtaart, snapt U hem? )
Toen we binnen kwamen schrokken we ons een bult. Was ie dat echt, onze
lievelingsgarçon Jef? We waren er al een tijdje niet meer geweest en we wisten
wel dat ie met een of andere kuur bezig was, maar dit hadden we niet verwacht.
Van de Jef die wij ons herinnerden bleef maar 70% meer over met de stevige
windvlagen die op het ogenblik over de Kempen razen moeten ze hem echt met
ballast verzwaren anders wordt ie zo weggeblazen. Hij had net eetpauze en toen
we zagen wat er in zijn bord lag konden we niet anders dan ons gesterkt voelen
in onze overtuiging dat al te mager zijn het gevolg is van slechte
eetgewoontes. Ik vrees dat Jef binnenkort rare voortandjes en heel lange oren
gaat krijgen. Ik heb nog maar eens het voornemen gemaakt me ver weg te houden
van dat soort ongezonde voeding.
En stel je voor, na een tijdje kwam vriend Chris daar binnen, ook al een hele
tijd niet gezien. Waarschijnlijk was ie gewoon onder de deur door gegleden,
want die had ook al maar een fractie van zijn vroegere lichaamsomvang over Ik
vermoed dat er hierboven een duistere samenzwering is om mij er van te
overtuigen dat mager synoniem is van mooi en gezond Het zal ze niet lukken
verdomme !!!
Kleindochter
Julie is aanstaande zaterdag aan de beurt om haar plechtige communie te doen.
Voor de fotos hebben we al gezorgd, misschien dat die dus binnenkort ook wel
voorbij komen op deze plaats, maar voorlopig blijven die nog top secret.
Het leukste aan het hele gebeuren vinden wij zelf het bijhorende feest, dat hebben
we op zondag gepland. De feestelinge zelf opteerde voor een barbecue en wij
waren maar wat blij dat huize Pol en Josee als feestlocatie werd gekozen. Barbequeën
is immers wel besteed aan pake Pol. We hebben dus vandaag voor het eerst dit
jaar onze set uit de berging gehaald, kwestie van het allemaal weer in de
vingers te krijgen. Om helemaal zeker te zijn dat alles zou functioneren hebben
we zelf ook maar meteen proefkonijn gespeeld. Een stuk spareribs en twee
lamskoteletjes per persoon vond ik een aanvaardbare portie vlees voor een tête
à tête met het vrouwtje.
Het echte barbecue-gevoel was evenwel toch niet aanwezig met die kletterende
regen op het dak van de pergola en de giga waterplassen in het tuinpad. Hopelijk
werken de weergoden zondag wat beter mee
Dat dit geen
inheemse bewoner is, geen autochtoon, zal wel duidelijk wezen. We hebben hier
dus te maken met een allochtoon, hoewel we voorzichtig moeten zijn met het
gebruik van dat woord, want sommige meer dan correcte medeburgers vinden dat
vies en ongepast. Dit dier van vreemde origine merkten wij dus op tijdens een
korte droge periode waar wij gebruik van maakten om ook vandaag toch even de
wandelschoenen aan te trekken. De lama, want dat is de soortnaam menen wij, komt
uit Zuid Amerika en is daar al sedert mensenheugenis gedomestikeerd. Dat het
dier ook hier niet in de vrije natuur rondliep moge al even duidelijk zijn als
je de afsluiting in de achtergrond ziet, maar toch hadden wij de indruk dat ie
niet echt te beklagen is. De manier waarop ie dartel in de wei rond huppelde
tussen andere al even zonevreemde species liet vermoeden dat wij hier te maken
hebben met een economische immigrant die hier een beter leven kwam zoeken en
dat ook gevonden heeft.
Nog net op
tijd vóór de voorspelde malse lenteregen heb ik mezelf er toe kunnen brengen
toch maar eens over het gras te rijden met de grasmaaier, of anders en meer
correct uitgedrukt, heb ik de wildernis die voor gazon moet doorgaan een beetje
gefatsoeneerd met het grasmachien. Het feit dat Josee daar nog al overtuigend
op aandrong heeft ook meegespeeld in de besluitvorming moet ik toegeven
Dat de mooie wilde bloemetjes die overvloedig overal stonden hun best te doen
om ons al die tijd tot andere gedachten te brengen daardoor ook moesten sneuvelen
hebben we uiteindelijk hardvochtig uit ons geweten gebannen. We hebben wel als
aandenken eerst nog even met de camera en de macrolens op onze buik gelegen om
enkele close ups te maken alvorens we aan de slachtpartij begonnen.
Volgens
Sabine zou het vandaag de laatste werkelijk aangename lentedag zijn uit deze
goed weer periode. Vanaf morgen wordt het allemaal wat minder. Een betere
uitvlucht hadden we niet nodig om nog maar eens alles te laten vallen en een
grote wandeling te ondernemen. We kozen het natuurgebied De Goorkens uit in de
buurt van Arendonk. Niet toevallig lag daar ook een multicache op ons te
wachten en we hebben de ganse tocht samen met Phaido met succes afgehaspeld. De
zeer afwisselende route voerde ons onder andere een eind langs het kanaal
Schoten Dessel en uit de vele fotomogelijkheden die zich de ganse namiddag
aandienden kozen wij voor dit plaatje om een aanbevelingswaardige wandeling te
illustreren. Helemaal in de verte zie je trouwens de nieuwe brug die een aantal
jaren geleden, de industrie ter wille, per sé het mooie rustieke
ophaalbruggetje moest komen vervangen en waar toen zoveel om te doen was.
We stonden samen
met fotovriend Alex en zijn wederhelft Leentje aan de yachthaven van Herentals
te wachten tot zoon Michael met zijn boot zou aankomen om een testvaart te
maken. Er was een en ander gerepareerd aan de motor namelijk. Zoals dat wel
eens meer gebeurt was er enige speling rond het afgesproken uur, en zoals dat
dan meestal ook gebeurt houden foto-amateurs zich op zon momenten bezig met
het schieten van allerlei plaatjes van de interessante dingen in de omgeving.
Zwemmende honden, eendjes, zwanen, bootjes, elkaar, Phaido, onze vrouwen er waren al behoorlijk wat onderwerpen voorbij
gekomen toen ik hem zag zitten. Ik vermoed dat het dezelfde aalscholver is die
ik op dezelfde plaats nog ooit gefotografeerd heb. Toen bleef ie ook al gewoon hondsbrutaal
zitten tot ik erg dicht genaderd was terwijl het normaal gezien toch redelijk
schuwe, moeilijk fotografeerbare vogels zijn. Ik ging er dus weer behoedzaam op
af, bij elke sluipende stap vooruit één foto, kwestie van zeker de optimaal
mogelijke vergroting uit mijn toestel te kunnen halen. Ik was al behoorlijk dichtbij
toen dit de laatste shot was voor ie er vandoor ging, meteen ook de meest
schermvullende. J
