Pieter zit op breakdance. Met deze korte zin probeerden de kleinkids ons een tijdje geleden uit te leggen dat Pieter wekelijks naar een dansinstituut gaat waar hij anderhalf uur les krijgt in iets wat ze tegenwoordig dansen noemen. Dat die vorm van lichaamsbeweging meestal ook vergezeld gaat van iets wat ze muziek noemen, maar dat er volgens mij in de verste verte niks mee te maken heeft, had ik al gevreesd. Maar goed, ik hoef hier niet te vertellen dat ik geen fervente fan ben van het genre, integendeel, misschien word ik wel een oude zak. In de sixties vond ik ook dat mijn ouwelui er niks van begrepen trouwens, de parallel is gauw getrokken…
Vandaag zijn we eens zo’n les gaan bekijken en het moet gezegd, of je het nu beschouwt als kunstvorm of als sportprestatie, in beide gevallen moet je toch respect hebben voor de prestaties van de jongeren die zich er aan begeven. Er wordt eerst serieus opgewarmd en dan komen er oefeningen voorbij – om in stijl te blijven moet ik die eigenlijk moves ( spreek uit: “moefz” ) noemen – waar de gemiddelde turner bij zijn grondoefening nauwelijks aan toe komt. Het enthousiasme en de inzet waarmee de dansers die onder de knie proberen te krijgen verdient bewondering. Sterker nog, ik was onder de indruk en zelfs gecharmeerd door de vrije oefeningen nadien. Als ze daar nu ook nog eens muziek die naam waardig bij wilden spelen….          xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />