Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
10-11-2016
10 november Na de bui
Ik weet hoe
vervelend het is voor mee wandelende niet-fotografen om te pas en te onpas
overal te moeten wachten als er ergens weer een potentieel onderwerp opduikt.
Daarom neem ik tegenwoordig tijdens de dagelijkse ochtendwandeling niet meer
altijd mijn fototoestel mee. Als er onverwacht toch iets zou voorbij komen wat
dringend hier en nu moet gefotografeerd worden dan heb ik nog altijd de iPhone
en daar maak je ook aanvaardbare fotos mee. Als er iets is dat kan wachten ga
ik na de wandeling liever eens terug met de fiets of de wagen. Een bijkomend
voordeel is dat ik dan niet altijd met die zware tas moet sleuren
Vandaag was dat het geval. Ik had deze morgen op de buienradar gezien dat die
vervelende lichte regen niet de ganse voormiddag zou duren en toen het rond
half elf inderdaad droog werd zijn we het bos in getrokken. Na een bui ziet
alles er veel frisser uit, de kleuren zijn dan ook net iets intenser en de
lucht is volkomen helder. Er waren nogal wat plassen waarvan ikmeende dat ik er een en ander in zou kunnen
spiegelen, dus ben ik in mijn eentje nadien nog eens met de wagen terug tot in
de Smallebroeken gereden om ongestoord aan de slag te gaan. Ik had uiteraard
mijn statief meegenomen, een plastic zak om op te zitten of te liggen en
zodoende een vuile voorkant te vermijden en een set filters want ik wilde wat
experimenteren met lage standpunten en iets langere sluitertijden. De meeste
beelden schoot ik met een 3 stops-ND filter op mijn toestel, ISO 100 en
diafragma 11 of 13. Ik kwam zo op sluitertijden tussen de 3,5 en 5 sec. en dat
leverde me opnames op waar ik tevreden over was. In de nabewerking heb ik
alleen de kleurtemperatuur iets omhoog gebracht en met de filter Dark Shadows
van de Nik-collectie heb ik de plassen iets donkerder gemaakt, die vond ik over
het algemeen iets te bruin, een beetje vies. Misschien dat dit beeld niet het
meest typische uit de reeks is, de plas was niet zo spiegelglad als ik zou
gewild hebben, er was even wat meer wind namelijk, maar ik ben hier toch gegaan
voor de herfstkleurtjes. Ik kan er elke dag maar één kiezen he
ISO 100 f 13 4 sec. ND-filter 3 stops.
Gisteren
hadden we de reünie van ons oude bandje waar ik al een foto van liet zien en
naar aanleiding daarvan was ik nog eens door mijn oude bestanden aan het zoeken
gegaan. Ik was zo op een map met video-opnames gestuit, door het vrouwtje
gemaakt tijdens ons allerlaatste optreden in de Amerikaanse mess in Kleine
Brogel. Ik had daar nooit iets mee gedaan en die ook helemaal uit het oog
verloren. Vandaag ben ik een tijdje bezig geweest om een aantal van die oude
rock klassiekers op een DVD te knallen. Smoke on the
water, Sweet home Chicago, Rockin in the free world, Born to be wild, Highway
to hell we waren best ruige boys in die Jaren. Omdat het toch al geen weer was om er op uit te trekken we waren
deze morgen al eens nat geworden had ik de tijd een beetje uit het oog
verloren. Als je dan rond 7 uur tot de constatatie komt dat je nog helemaal
geen foto gemaakt hebt en je je alsnog aan de zelf opgelegde taak van één foto
per dag wilt houden dan resten er nog maar enkele mogelijkheden ofwel naar
buiten, de regen in voor een nachtopname, ofwel binnen eens goed rondkijken. De
DVD met onze prestaties lag nog op mijn bureau en met de lichtinval van een
hele rij ledjes van de bureaulamp zag het er best speciaal uit. Dit is dus een alternatieve
visualisatie van Smoke on the water
We maken er
sedert meerdere jaren een gewoonte van om zo vaak mogelijk, telkens de
gelegenheid zich voordoet, samen te komen met de leden van ons oude bandje.
Herinneringen ophalen, samen wat drinken, de benen onder tafel steken en van een
copieuze maaltijd genieten, het is allemaal niet meer zo mateloos onbegrensd als
vroeger maar soms klauwen de oude leeuwen nog wel eens, zij het niet meer zo
heftig we worden allemaal een dagje ouder. Vandaag was het een speciale reünie,
de eerste zonder onze Amerikaanse buddy, bassist Jack. We hebben diverse toasts
op m uitgebracht en dat hebben we ook een keer voor de camera gedaan. Ik had
de Eos op statief gezet en Josee drukte op het knopje.
Motregen,
klamme grijze vochtigheid... ik zal wel niet de enige zijn die aan dit soort
weer een grondige hekel heeft neem ik aan. We werden ondergedompeld
in deze mistroostige grauwte, fijne miezerige neerslag waar je van meent dat
een regenscherm niet nodig is maar waar je toch door en door nat van wordt als
je er een tijdje in loopt. Kortom, om het met de volksmond te zeggen, het was
eigenlijk geen weer om een hond door te jagen. Wij hebben dat wél gedaan maar
we zijn zelf meegelopen en we hebben dit soort fotos meegebracht. Op het eerste
zicht lijkt wel een vrolijk plaatje en herfstkleuren zijn ook mooi natuurlijk
ik vind het wel jammer dat je op deze paginas de foto niet een beetje kunt
uitvergroten, dan zou je beter de minuscule drupjes nattigheid zien die samen
met de troosteloze nevelige achtergrond de sfeer bepaald hebben de ganse dag.
Alweer een
dagje Lommel vandaag. Het vrouwtje wilde graag een lezing bijwonen van Ish Aid
Hamou. Dat het om half elf geprogrammeerd was in het Cultureel Centrum en dat
er eerst nog een soort ontbijt met cava en allerhande andere lekkernijen
voorzien was had ik even uit het oog verloren voor mijn doen vroeg opstaan
dus.
Ik heb van de nood een deugd gemaakt en na dat ik mijn schatje aan de ingang
had af gezet ben ik samen met Phaido wat gaan rondwandelen in de Lommelse
natuur. Dat er langs de diverse trajecten die we bewandelden ook telkens een geocache
werd gevonden was puur toeval natuurlijk.
We hadden afgesproken dat ze me een telefoontje zou doen als haar culturele
honger helemaal voldaan was en zo geschiedde ook. We zijn samen naar het
centrum gewandeld om nog iets te consumeren en dan kom je langs het Glazen
Huis, waar de stad Lommel de bezoekers alles vertelt over zand, glas en dies
meer. Je kan er op een voor meesten niet eens zo gekende plek zelfs naar
beneden kijken waar cursisten worden ingewijd in de kunst van het glasblazen. Je
kunt daar uiteraard ook fotos maken van de bezigheden en dat heb ik dan ook uitgebreid
gedaan.
Phaido
begreep er niks van. We hadden al het grootste gedeelte van onze dagelijkse
wandeling tussen grote en kleine groepjes collega-recreanten afgehaspeld en nu dat we
bijna terug thuis waren, op het eerste stukje verharde weg van de
Dressenstraat, liepen al die mensen gewoon rechtdoor terwijl wij eigenlijk toch
linksaf moeten??? He luister eens naar het baasje !!!
De Kastelse wandelclub De Pompoenstappers had vandaag een rondwandeling
georganiseerd. Die liep voor een groot gedeelte over het parcours dat wij ook
dagelijks afleggen, begrijpelijk natuurlijk want die organisatoren kennen ook
de mooie plekskes van onze regio. Aan het aantal deelnemers dat wij zagen tijdens
onze tocht was dat een groot succes. Ze stoven ons eigenlijk allemaal voorbij
want zoals de naam al zegt, die gasten wandelen niet, die stappen, een andere
vorm van genietend door het landschap evolueren.
Ik was deze
morgen al eens op paddenstoelenjacht geweest en ik had de beste exemplaren uit
de oogst al meteen op facebook geknald. Met de blog in gedachten had ik andere
fotografie plannen voor de namiddag. Maar gepensioneerden en grootouders hebben
altijd tijd te kort zegt de volkswijsheid en dat bleek maar weer eens. Ik kwam
er niet meer aan toe.
Nu had ik de keus tussen één van de afgevallen, mindere fotos op de blog te
zetten of een foto die al op Facebook prijkt daarvoor te gebruiken en dat
laatste is iets wat ik altijd wil vermijden; geen dubbel gebruik en het beste
in principe voor de blog. Om het probleem te omzeilen heb ik dan maar een
andere uitsnijding gemaakt van een van de al op Facebook geplaatste plaatjes. Ik
ben weliswaar geen paddenstoelenspecialist maar ik meen toch te weten dat het
mycenaatjes zijn, minder dan 2 cm groot. De witte paddenstoeltjes komen nu op
een iets sterkere plaats in de compositie en ook het 16x9 formaat vind ik net
iets meer eigentijds. Met onze breedbeeld-televisietoestellen en
laptop-monitors worden we daar meer en meer aan gewend.
Deze morgen
was ik al vrij vroeg de Smallebroeken in getrokken om een mistige herfstfoto te
scoren maar het was geen mooie laaghangende mist waar ik doorheen wandelde,
integendeel, de grauwe nevel was eerder een minpunt dan een toevoeging aan het
landschap. De zin in herfstfotografie bleef evenwel aanwezig en ik ben deze
namiddag dan maar naar de omgeving van het Zilvermeer gereden met Phaido. Ik
ken daar meerdere fotogenieke locaties en bij de eerste was het al raak. Vanaf
de zuidkant van het Kempisch kanaal iets voorbij het restaurantschip de
Kleppende Klipper kon ik aan de overkant de herfst in al zijn glorie te pakken
krijgen.
Of ik er
helemaal achter sta, dat laat ik in het midden, maar het is nog altijd zo dat
wij getrouw ieder jaar met Allerheiligen of Allerzielen naar het kerkhof
trekken om daar onze overleden dierbaren te gedenken. Het is waar: tradities
horen in ere te worden gehouden maar anderzijds draag je toch de herinneringen
ook de andere dagen van het jaar met je mee en hoef je niet per sé naar een
kerkhof om daar wat te mediteren bij een zerk of er een bloemetje op te
plaatsen
Maar goed, zo kwam ik vandaag weer eens in mijn geboortedorp en zag ik nog eens
waar mijn ouders liggen en de overige leden van de familie. Zoals altijd kreeg het
graf van moentje, mijn grootmoeder wat extra aandacht. Met haar had ik een
speciale hechte band en ze woonde ook bij ons de laatste jaren van haar leven.
Een foto van haar graf vond ik gepast op deze dag. Omwille van de sfeer heb ik
geprobeerd er een oud tintje aan te geven middels een aangepast kadertje en een
stevige kleurvervaging.
Tweede en
laatste dag van ons fotosalon, het was weer erg druk. Ook vandaag mocht ik weer
veel kennissen en vrienden verwelkomen de makkers van de motorclub natuurlijk,
mijn zus met haar ventje, dochterlief en kroost, er was zelfs een fotovriendin
die speciaal uit Neerpelt tot in Lichtaart was gekomen om te zien hoe wij hier met
de fotografie omgaan.
Tussen de vele bezoekers liepen er uiteraard ook weer de nodige figuren waar je
als fotograaf meteen de lens op wil richten. En ik heb mijn toestel zo goed als
altijd bij de hand. Gust is een bekend iemand in Lichtaart, een volksfiguur,
iemand die eigenlijk 8000 km te ver naar het oosten en 140 jaar te laat geboren
is. South Dacota, The Black Hills, Deadwood, 1876 daar zou ik m situeren. Een
speling van het lot zorgde er voor dat het in plaats daarvan Belgie, de Kempen,
Lichtaart, 2016 geworden is.
Gust is trouwens een heel aardige man, netjes verzorgd, vriendelijk en toen ik m
vroeg of ik een foto mocht maken vond hij dat prima.
Het is me
tijdens mijn fietscarrière al enkele keren overkomen. Als ik lek rijd,
plattentuub, vind ik ofwel een fietsenwinkel om me te depanneren ofwel bel ik
naar het vrouwtje om de coördinaten door te geven waar ze me kan komen oppikken
als ze me terug wil. Ik meen me te herinneren dat ik zelf ook wel ooit de
schade heb hersteld maar dat is lang geleden.
Vandaag gebeurde het weer, in drievoud nog wel. Ik vrees dat ik zo snel
mogelijk maar eens naar de fietsenwinkel moet om het rubber waar ik mee rond
toer te vervangen want als ik de commentaren van mijn maatje Jackie moet
geloven is dat hoog tijd. Diezelfde Jackie heeft gelukkig altijd een miljoen megahandige
multifunctionele tools bij de hand om alle mogelijke euvels op te lossen, en
wat nog belangrijker is hij weet ook hoe hij ze moet gebruiken.
Ik zou zo iemand meteen vol Duvel gieten om m te bedanken, maar als we gaan
fietsen en/of geocachen drinkt Jackie überhaupt geen alcohol tja hoe bedank je
dan zo iemand?
De eerste
dag van ons fotosalon zit er op. We mogen met onze club Visueel weliswaar
rekenen op een brede schare kennissen, vrienden en sympathisanten maar toch hadden
we er rekening mee gehouden dat het schitterende herfstweer ons bezoekers zou
kosten. Hoe zou je zelf zijn op zulke mooie zondag ga ik ook liever wandelen,
fietsen, geocachen, fotograferen, een terrasje doen, voetbal kijken noem maar
op.
Toch viel de opkomst best mee. Ik ben niet veel aan fotograferen toegekomen
vandaag maar toen ik deze middag even naar huis liep om een hapje te eten zag
ik bij de ingang van de zaal toch een tafereeltje dat me de moeite waard leek
om mijn toestel even uit de tas te halen. Er waren blijkbaar lieden die tijdens
hun gepland fietstochtje even stopten bij het OC om een fotosalonnetje mee te
pikken J Toen ik na een culinaire
verwenpartij door het vrouwtje weer terug bij de zaal aankwam stond de
fietsparking zelfs afgeladen vol, ook daar heb ik uiteraard enkele beelden van
geschoten. Toch vond ik de eerste foto een mooier plaatje opleveren. Die
vrolijke rode fiets vooraan doet t m namelijk
Er komen
enkele drukke dagen aan. Het fotosalon van onze club startte deze avond met de
receptie en de volgende dagen zal ik daar zo ongeveer de ganse dag aanwezig
zijn, deels om mijn part van de taken te vervullen en ook om kennissen en
vrienden op te vangen, wegwijs te maken en rond te leiden. Geen tijd dus om er
op uit te trekken.
Vandaag ben ik daarom nog maar eens gaan fietsen, zo lang het kan van de herfst
genieten en enkele geocachkes oppikken. Het decor was deze keer de omgeving van
het kanaal Dessel Turnhout Schoten. Geef toe het ziet er daar prachtig uit in
dit seizoen. Als je zoals deze jongen altijd een fototoestel bij hebt dan stop
je toch even als er zich dergelijke taferelen voor je ogen presenteren
Keleine
kelussen, gerote kelussen de kelubleden van Visueel waren deruk in de weer met
setoelen pelaatsen, pelaatjes oppelakken, en een bereed sekala van deringende andere
taken want wij hopen weer een perachtige tentoonsetelling te peresenteren. Na
het werek belijven wij geraag nog wat pelakken om iets te derinken, een feleske
Keristal, een feluitje of een terappist. Het sepeciaalbier van de berouwerij
Leysen beleek ook erreg in terek te zijn. Wij beleven maar peroeven. Pelots
zagen wij enkele keratten met wijngelazen. Kelik, kelik Die moest ik toch nog
fotogeraferenvoor ik naar het verouwtje
ging om te gaan selapen. Ik heb de perent gewoontegeterouw nog omgezet in
zewart wit.
Senapt U de gerap?
De herfst begint
eindelijk zijn reputatie eer aan te doen. De kleuren om ons heen worden steeds
maar warmer en mooier. We moesten vandaag de zon grotendeels missen maar die
heb je ook niet nodig om herfstkleuren vast te leggen. Integendeel, vaak is te
veel zonneschijn de oorzaak van hard licht en van kleur-oververzadiging. Uit
het aanbod van wat ik deze morgen langs me voorbij zag komen tijdens onze
wandeling koos ik deze keer eens voor een palet van overwegend rode tinten. De
bruine, gele, oranje en oker varianten waren ook wel alom aanwezig en die komen
misschien later nog wel eens aan bod.
Er was deze
middag maar één telefoontje nodig om mijn geocachemaatje Jackie er toe over te
halen om samen De Trotse Teutentocht ( GC6JCQJ ) aan te vatten, een niet
eenvoudige maar beloftevolle multicache in het grensgebied tussen Lommel en
Luycksgestel. Niet zonder enige moeite hebben we ons doorheen de verschillende
tussenpunten geworsteld om uiteindelijk ook de tocht met een positief resultaat
te beëindigen. Dat ik dan ook steevast met een rijke oogst van onderweg
gesprokkelde fotos thuis kom is ondertussen wel geweten mag ik aan nemen.
Grenspaal 191, met links, aan de ene - Belgische - kant de Bleekerheide, waar
we hier zicht op hebben, en rechts, aan de andere - Nederlandse - kant het Venakkerbos
en het Stevensbergen-natuurgebied, leek me een geschikt onderwerp om onze
namiddag te illustreren. Ik heb er uiteraard geen idee van hoe die grens hier
precies loopt, maar ik vermoed dat mijn fiets hier op Nederlands grondgebied
staat en die van Annemarie, het vrouwtje van Jackie, in Belgie.
Het is
alweer meerdere jaren geleden dat ik de gelegenheid had een workshop rond
nachtfotografie, georganiseerd door het CVB, mee te maken. In Hasselt was dat
en het praktijkgedeelte speelde zich grotendeels af in de buurt van de sluizen
aan het Albert Kanaal, datzelfde Albert Kanaal waar ook in Herentals sluizen op
de fotograaf liggen te wachten. Mijn liefde voor nachtfotografie en de zin om
ook in Herentals eens iets ermee te doen dateren waarschijnlijk voor een deel
uit die periode.
Ik had dit doel dus al enkele keren vooropgesteld, maar elke keer kwam er weer
iets tussen, nu eens regende het, dan weer kwam ik toevallig onderweg iets
tegen dat me ook wel leuk leek of het gebeurde dat ik ter plekke geraakte en er
geen rekening mee gehouden had dat fotos met lange sluitertijd genomen van op
brug gegarandeerd onscherp zijn als er verkeer over die brug komt
Nog al laat terugkomend van een dagje Aarschot - eerst een mooi cacherondje,
dan een niet gepland verrassingsbezoek aan mijn zus uitlopend op een gezellig
etentje bij Wolf kwamen we deze keer op een geschikt droog moment in de buurt
en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt. Ik ben een verdieping hoger gaan
staan met de camera op statief. Daar heb je zeker vaste grond onder je voeten.
Ook deze keer kwamen er weer enkele wagens voorbij tijdens de lange sluitertijd
opname maar het enige spoor daarvan in de foto zijn enkele gekleurde streepjes
onderin. Ik vind ze zelfs eerder een toevoeging aan de foto dan een foutje.
Het is weer
paddenstoelentijd. Ze zijn, althans volgens mijn bescheiden mening, niet zo dik
gezaaid als andere jaren maar dat belet de onderwerpen zoekende fotograaf niet
er naar op jacht te gaan. Het stereotype van de paddenstoel is natuurlijk de
vliegenzwam. Vraag een kind een paddenstoel te tekenen en je mag er zeker van
zijn dat er een rode hoed met witte stippen te voorschijn komt. Ik had er
gisteren ook al enkele gefotografeerd, maar vandaag kreeg ik in de
Smallebroeken deze kleine familie voor de lens.
Ik heb er een beetje mee gestoeid in Photoshop. Om het rood iets meer in de
picture te zetten heb ik de kleurverzadiging in de hele foto voor meer dan de
helft verminderd, de rode hoeden heb ik uiteraard ongemoeid gelaten. Je mag het
een variatie op het zwart-wit-met-een-rode-toets cliché noemen. Op deze manier
knallen ze er uit, zo kun je er niet naast kijken.
De weermeneren
en weermadammen van alle nationale zenders hadden ons een mooie dag beloofd met
veel zon als de nevel zou verdwenen zijn. Maar die neven verdween niet
Wat een trieste dag was me dat, dit zou ik, zij het een week te vroeg, typisch
Allerheiligen weer willen noemen, kil, klammig en mistig. Dan bedoel ik niet
die mist die fotografen zo leuk vinden, met een laagje net boven de grond, neen,
mist die een vies, nat waas van boven tot onder, van links naar rechts en
omgekeerd legt over alles wat binnen je gezichtsveld komt tijdens een
natuurwandeling. Ik kon het niet beter illustreren dan met deze foto van een
stuk prikkeldraad met flarden spinnenrag en dauwdruppels tegen een nauwelijks
aanwezige achtergrond in de Smallebroeken.
Fotomaatje
Alex is een regelmatige bezoeker van de kasteeltuinen in het Nederlandse Arcen.
Zo wist hij dat er dezer dagen, nog tot 6 november, een avond evenement plaats
vindt: Enchanted Gardens. Ik kreeg de vraag om mee te gaan en ik hapte meteen
toe, achteraf gezien een gelukkige beslissing.
De verschillende delen van deze werkelijk prachtige tuinen waren sprookjesachtig
verlicht, elke afdeling net iets anders en de wandelroute die uitgezet was bood
de nodige afwisseling en verrassingen. Naar mijn smaak waren de gebruikte
kleurtjes misschien soms iets over the top maar al bij al was het echt de
moeite waard. Omdat ik nu eenmaal moet kiezen als ik één foto uit mijn oogst
van de avond wil tonen dan ga ik voor dit beeld van een van de brugjes waarover
de wandeling ons voerde. Tegenlicht is altijd mooi en ook meestal een uitdaging.
Dat was hier niet anders. Ik kon er niet mooi midden voor staan om voor symmetrie
te zorgen, das ook een van mijn dadas zoals de vaste volgers wel weten, ik
wilde namelijk die spots absoluut achter delen van de brug houden om alleen de
stralen te zien in de lichte nevel. Ik moest dus zeer zorgvuldig positie
kiezen. Als dat de toegeving is die ik moet doen om zulke tegenlichtopnames te
schieten dan ga ik er voor J