Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
13-09-2016
13 september De Hoge Venen
Ge moet goed
gek zijn om op zulke warme dag de Hoge Venen in te trekken om te
gaan geocachen. Veel gezond verstand en doordachte logica hoef je niet altijd
te zoeken in de dingen die ik doe en mijn cache-maatje Jackie durft ook al eens
rare bokkensprongen te maken en zodoende zijn we er tegen beter weten in toch
maar op uit getrokken vandaag.
We hebben het geweten, liters vocht hebben we verloren, op het moment dat ik
dit zit te tikken ben ik nog altijd aan het bijdrinken
Het was alleszins de moeite waard. We hebben menige zoekactie succesvol kunnen
afronden, enkele ook niet, maar dat wijten we aan de hitte J
Ook de landschappen die zich ontrolden waren meestal schitterend. De wijdsheid
van de streek is moeilijk te vatten in één foto natuurlijk maar bij deze doe ik
toch een poging.
Het is ook
nooit goed. Regelmatig zijn de weersvoorspellingen niet positief genoeg voor
onze kust, dan weer komt de verkeersinformatie over de toestand op de snelwegen
richting het zeetje veel te negatief over, of zijn er onvoldoende treinen en ook het
opduiken van dagjesmensen met frigoboxen wordt met lede ogen bekeken. En nu het
zo laat op het jaar nog eens goed weer is zitten ze op hun centen en zijn ze te
gierig om enkele jobstudenten of vrijwilligers te betalen om op de veiligheid
van de badgasten te letten. Terwijl de burgemeesters van onze Vlaamse
kuststeden ruziën omtrent het al dan niet inzetten van redders in zee in
september en door plaatselijk zwemverbod de toeristen wegjagen merkten wij
vandaag dat ze in Zeeland daar veel klantvriendelijker mee omgaan.Wij weten dat al langer en als wij zin hebben
om eens te gaan uitwaaien aan zee gaan wij naar Zeeland, dichter bij dan
Oostende, Knokke of Blankenberge, nauwelijks last van die afschuwelijke
lintbebouwing, kraaknette, bewaakte stranden en van files hebben ze meestal ook
geen last. Hoewel we daar vandaag toch even mee geconfronteerd werden, het was
druk in Domburg, Westkapelle en Vlissingen om maar drie plaatsen te noemen die
wij bezochten. Dat zorgde er voor dat we in Domburg niet op de gekende gratis
parkeerplaatsen terecht konden bij het gemeentehuis. We moesten een eind terug
tot bij de sportvelden en dan de hele afstand wandelen tot op het honden-toegelaten
strand aan de andere kant van de gemeente.
Dezelfde parkeerproblemen hadden ook de plaatselijke meeuwen merkten we daar. Nauwelijks
een vrij plaatsje te vinden.
Vaste prik:
zondagavond is onze bijpraat- en gezellig-samenzijn-avond met de vrienden. We
hebben in de loop van de week allemaal wel een en ander beleefd en bij een glas
komen alle verhalen en anekdotes voorbij. Het gebeurt uiterst zelden dat ik een
zondagavond oversla. In principe kiezen we er voor om telkens weer een andere horecazaak
in Lichtaart te bezoeken maar ze zijn tegenwoordig niet meer zo dik gezaaid
helaas Het gebeurt daarom steeds vaker dat je ons kunt terug vinden in De
Korte Hei en daar ben ik niet rouwig om. Er is een mooi terras voor avonden dat
het weer het toelaat - zoals vanavond -, de bediening is er uitstekend en je
kunt er indien gewenst ook nog een hapje eten. Phaido vind het ook een leuke
locatie want wandelmogelijkheden voor en na zijn er zat. Fotomogelijkheden ook
trouwens en er zijn er dit jaar al enkele voorbij gekomen in deze blog. Voor we
terug naar huis reden ben ik nog rap het statief en de camera uit de wagen gaan
halen om een lange-sluitertijd-opname te maken van het bloemenperk anex
lantaarns bij de ingang.
Salon van de
Koninklijke Fotoclub Herentals dit weekend, dan ga je als geïnteresseerde een
kijkje nemen. Herentals kermis voor de deur van zaal het Schaliken Een
bruidspaar had de zwiermolen uitgekozen om wat leuke locatie-fotos te maken
voor het trouwalbum. Wij stonden er bij en keken er naar als je naar een
fototentoonstelling gaat dan loop je niet met je eigen toestel te zwaaien
natuurlijk, dus ik had mijn toestel in de wagen gelaten.
Gelukkig realiseerde ik me net op tijd dat ik altijd die iPhone nog op zak heb
en daar kan je ook meer dan aanvaardbare plaatjes mee schieten.
Terwijl onze
vrouwen aan het shoppen waren, hadden schoonbroer Swa en ikzelf een plaatsje
gevonden op het terras bij café De Kroon. Onder enkele parasols met hartverwarmende
opschriften en achter glazen gevuld met het hemelse vocht dat op de parasols
vermeld is genoten wij van een prachtige nazomerdag. Toen onze wederhelften
genoeg hadden van al dat ge-shop kwamen zij er ook bij zitten en omdat ook zij
er dorst van gekregen hadden konden wij gewoon verder gaan met datgene waar we
mee bezig waren. Hoe leg je dan als fotograaf die gezelligheid vast?
Zonder al te opvallend met mijn toestel te zwaaien richtte ik de Canon, die op
de stoel naast me lag, op goed geluk en zo schoot ik quasi met de ogen dicht
een hele reeks fotos, in de hoop dat er wat zinnigs tevoorschijn zou komen. Ik
had namelijk ooit een artikel gelezen in de Zoom, dat is een tijdschrift rond
fotografie, en dit idee leek me daar helemaal bij aan te sluiten. Lomo dat was
het. Ik heb een en ander opgezocht op het net trouwens en wil graag in het kort
die info kwijt.
Lomografie is er in tegenstelling tot fotografie in het algemeen, niet op
gericht om een zo perfect mogelijk beeld vast te leggen. Optimale scherpte,
realistische kleuren, uitstekende compositie en dergelijke, dat is bij Lomo nu
juist niet wat je zoekt. Als Lomograaf leg je het dagelijks leven vast, zonder
er bij na te denken. Je schiet graag vanuit de heup, zonder vaste regels.
Onverwachts, overal waar je je bevindt. Kijk niet door de zoeker, want daardoor
wil je de foto toch weer van tevoren inramen. Schiet gewoon vanuit de losse
hand en benader het object zo dicht mogelijk. Het resultaat kan verbluffend
interessant zijn en daardoor kunnen er toch heel mooie foto's uit voortkomen.
Lomografie is in eerste instantie plezier hebben met fotograferen en dan wordt
het vaak toch nog kunst, of je nu wilt of niet.
De meeste shots waren meteen vuilbak-rijp toen ik ze bekeek op de PC deze avond
maar een enkele keer konden ze toch de kwaliteitscontrole doorstaan. Ik meen
dat deze foto van de dag perfect aansluit bij de definitie. Dat ie daarenboven
ook nog helemaal scherp is zullen we maar wijten aan het feit dat ik toevallig
een vrij klein diafragma had ingesteld bij een eerdere opname en aan de kwaliteiten van de 6D. J
In de krant
van dinsdag had ik gelezen dat de Amerigo Vespucci, driemaster en opleidingsschip
van de Italiaanse marine, op bezoek was in Antwerpen. Hij zou aan de kade
liggen bij het Steen en donderdagmorgen weer vertrekken. Je kon hem twee dagen
lang bezoeken maar daar had ik weinig zin in, zon vrij toegankelijke speciale
gelegenheden zijn bijna altijd veel te druk immers Dat vertrek op donderdag
morgen evenwel, daar wilde ik graag eens wat vroeger voor opstaan. Zulk
prachtig zeilschip, het grootste van Europa, de Schelde zien afvaren dat is
iets waar je niet alle dagen de kans toe krijgt. Er was niet veel
overredingskracht nodig om mijn fotomaatje Alex er toe te overhalen mee te gaan
en zodoende stonden we deze morgen veel te vroeg paraat op hetzelfde plekje
aan de Scheldebocht waar we vorige week zulke mooie zonsondergang te pakken
kregen. Het ochtendlicht was al even genietbaar moet ik toegeven, zou ik toch
ook eens wat vaker moeten proberen te zien J.
Toen de Italiaan na lang wachten toch van de kade loskwam en wat later statig
voorbij gevaren kwam ratelden de cameras er op los. We waren niet de enige
fotografen daar
Uit de omvangrijke reeks die ik mee naar huis bracht koos ik dit plaatje van een
imposant schip met de herkenbare Antwerpse skyline op de achtergrond.
We waren
onderweg naar een rondje Condroz om daar een heleboel geocachen op te pikken.
Voor de niet verstaanders: dat is zo iets als pokemon-jagen, maar dan
ouderwets, met een GPS en échte dingen die ergens verstopt zijn en die je moet
vinden en het bestaat al sedert het jaar 2000.
Via de N90 langs de Maas waren we niet meer ver van onze bestemming. Langs onze
reisroute hadden we nog enkele mogelijke zoeklocaties in onze GPS-sen opgeslaan
en op het grondgebied Flémalle zouden we even een korte wandeling inlassen om
de GC2MGHR op ons palmares te schrijven. Toen we een geschikte parkeerplaats
gevonden hadden was ik blij dat ik voor één keer de ( zware ) 300 mm lens in de
rugzak had meegenomen. Aan de overkant van de Maas stond boven op een steile
kalkrots een kasteel in al zijn glorie te prijken. Door de lens bekeken had ik
evenwel al meteen mijn twijfels of het wel goed onderhouden was en ergens kreeg
ik urbex-gedachten. Even googelen deze avond leerde me dat het chateau de
Chokier wel degelijk nog steeds bewoond is maar dat de middelen klaarblijkelijk
ontbreken om het in zijn grandeur te herstellen. Van op afstand gezien is het
alleszins nog steeds een blikvanger.
Het mag ook
eens goed aflopen De laatste tijd heeft de gevreesde ziekte behoorlijk
intensief toegeslaan in onze kennissenkring en toen wij enkele maanden geleden
hoorden dat Derk ook het vreselijke nieuws gekregen had was dat de zoveelste in
de rij vreesden we.
Derk is de geluidsman met wie we jaren optrokken met ons toenmalige bandje Teamwork.
Doorheen de diverse bezettingen bleef ie bij ons en we werden dikke vrienden.
Toen het bandje er mee stopte werkten we nog wel eens samen, occasioneel bij
een of andere reünie of een losse klus, en we bleven contact houden. Ook de
wederzijdse bezoekjes gingen gewoon verder.
Ondertussen heeft Derk, na chemo, operaties, complicaties, scans en alle
mogelijke nazorg te horen gekregen dat er geen uitzaaingen zijn en dat hij
voorlopig genezen verklaard is. WOW !!! Is dit even goed nieuws !!!
Ons bezoek bij Derk en Annie in Tilburg was dan ook zeer emotioneel vandaag. Na
enig gesnotter besloten we samen een hapje te gaan eten. La Cubanita, een
tapasrestaurant was een zeer aangewezen plek want Derk eet na het verwijderen
van zijn maag nog maar met mondjesmaat. Wijzelf daarentegen hebben het ons meer
dan goed laten smaken een aanrader.
Daarna zijn we naar zijn bedrijf getrokken, hij wilde ons dat laten zien.
D.A.S. Derks Audio Service, tijdens zijn ziekte heeft zoon Bas in zijn eentje
er voor gezorgd dat alles gewoon verder liep. Dat wilde ik terloops toch ook
even vermelden. Overal posters, affiches en fotos van bandjes en artiesten waar
hij ooit mee gewerkt had. Het mag geen verwondering baren dat ik als plek om
een foto van Derk te maken koos voor een hoekje waar twee oude affiches van
Teamwork en een foto van Josee en mezelf in beeld waren.
Deze
namiddag heb ik mijn stalen ros nog eens van stal gehaald. In en rond Lichtaart
wilde ik nog een aantal fotos maken die ik meende nodig te hebben om een idee
uit te werken waar ik al een tijdje mee bezig ben. Door het feit dat we
tegenwoordig meestal gaan wandelen, Phaido wil écht niet in die kar, heeft mijn
fiets het grootste deel van de zomer werkloos, ik vermoed een beetje mokkend in
de garage gestaan en vandaag mocht ie er dan toch eens uit.
Ik had zo ongeveer alles wat ik wilde fotograferen op mijn geheugenkaartje toen
ik deze boom zag aan de Langenberg tegenover de manège. Het was de boom die ik
eerst zag, want naar dit soort beeld was ik ook aan het zoeken in verband met
een ander project. Ik vond het eigenlijk een beetje jammer dat het paard in de
weg stond en ik hoopte dat ie door mijn gedoe wel weg zou stappen maar hij
bleef daar maar staan. Hoe langer ik het bekeek, hoe interessanter ik het plaatje
begon te vinden. Het is een beetje surrealistisch, impressionistisch zelfs. Ik
kan er niet meteen een verhaaltje bij bedenken maar dat hoeft ook niet vind ik.
Dat laat ik aan de kijker over.
De
regendreiging was meer dan levensgroot Als je daarom uit gezonde voorzichtigheid
voor één keer je fototoestel niet bij hebt tijdens de ochtendwandeling dan loop
je langs zulke prachtige zwam. Gelukkig heeft iedereen tegenwoordig een
smartphone op zak, ook deze opa, en daarmee kun je natuurlijk ook aardige
plaatjes maken.
Of de boom waaruit ie groeit er gelukkig mee is en of ie het overleeft, dat
zijn vragen waar de biologen misschien een antwoord op weten. Of dit een
fotogeniek exemplaar is? Dat weet ik wel zeker Wat ik ook zeker weet is dat ik er morgen nog eens terug langs loop met de Canon, maar ik weet ook dat die dingen niet lang zo mooi blijven, vandaar uit voorzorg alvast deze opname.
Het zit in
de familie bij het vrouwke. Mijn schatje wilde wel eens gaan zien hoe haar
nichtje Eline het er van af bracht met haar akoestische duo Dyadic tijdens het
Bier & Bokes event in Lommel Barrier. Mijn interesse was ook gewekt, al was
het maar door het eerste deel van de naam van het festival Als ze dat bij ons
in Lichtaart ooit willen organiseren dan ben ik van de partij, om te consumeren
he. Een stuk of 60 speciaalbieren hadden ze in de aanbieding en om ondertussen
de honger te stillen bokes me eps en kees J Maar goed, vandaag waren we gekomen
voor de muziek.
Ik zag twee enthousiaste jongelui aan het werk die tweestemmig met begeleiding
van één gitaar eigen versies van bekende popsongs ten gehore brachten. In
potentie hebben ze een sterke formule te pakken, er moet nog aan geschaafd
worden natuurlijk, maar het klonk alleszins zeer fris. Benieuwd hoe dat evolueert.
We hebben afgesproken dat we ook eens een repetitie gaan bekijken.
02 september Daar waar een man het niet graag heeft
Piemel, fallus,
fluit, geslachtsdeel, geslachtsorgaan, jongeheer, leuter, lid, lul, mannelijkheid,
paal, penis, piel, piet, pietje, pik, pisser, plasser, potlood, prik, roede, snikkel,
stijve, tamp, tampeloeres, zwengel en ik vergeet er nog wel enkele... het
bestaan van zoveel benamingen voor dat ding onderin bewijst hoeveel belang wij
mannen er aan hechten. De bescherming er van is dan ook een van onze primaire
instincten. Als je naar een sportwedstrijd gaat kijken merk je dat, telkens er
een situatie ontstaat waarbij er onraad dreigt richting die regionen, alle
stoere kerels dezelfde reflex hebben. De kroonjuwelen moeten worden gevrijwaard
van mogelijke averij.
Van jongsaf wordt daar aandacht aan besteed. Neem nu deze avond. We waren na de
vrijdagwandeling met de bewoners van Hoevezavel nog langs geweest bij Josees
broer. Lander en Juul, de kleine neefjes waren er op bezoek en dan wordt er
geravot, gevoetbald. Juul vind dat ie na zijn broer Lander, maar vóór Courtois
moet gesitueerd worden in de pikorde ( heb je hem? ) van Belgische doelmannen
en hij was dan ook vastbesloten het verwachte atoomschot van zijn opa uit zijn
doel te houden. We hadden hem gewaarschuwd dat er gevaar dreigde voor zijn
nageslacht en zonder dat we er een gebruiksaanwijzing moesten bijvoegen deed
hij precies wat moest maar goed ook. J
Als we na
een pittige wandeling voorbij een volwassen plas lopen is er niet
veel nodig om Phaido uit te nodigen er even in te gaan. Eigenlijk was het net
omgekeerd deze morgen, we konden hem niet tegenhouden! We moesten deze middag
nog ergens naartoe namelijk en we wilden hem liever netjes houden. Gelukkig was
het water proper en schudde hij zich uitgebreid droog na zijn bad zodat de
schade best meeviel. Dat ik hem dan constant in het vizier heb met de camera is
vanzelfsprekend toch? Shake shake shake en klik, dat levert een grappige foto
op. Hij hoeft er niet altijd op zijn paasbest op te staan he
Ik ben deze
avond met fotomaatje Alex naar Antwerpen getogen. We hadden ingeschat dat er
wel enkele interessante fotomogelijkheden zouden zijn in de Scheldestad. Het
leek er op dat de zonsondergang veelbelovend zou zijn, het nieuwe havenhuis
hadden we nog niet gefotografeerd, van boven op het MAS is het altijd leuk
fotograferen, de nieuwe fietsbrug leek ons ook wel wat kortom ons lijstje was
goedgevuld.
Zoals dat vaak het geval is: ons lijstje was eigenlijk veel te goed gevuld. Het
nieuwe havenhuis is weliswaar klaar maar de beeld-vervuilende elementen er
rond, kranen, voertuigen, nadar, storthopen, zorgen er voor dat het nog wel een
tijdje zal duren alvorens je daar zonder zware Photoshopbewerkingen frisse
fotos kunt plukken. Boven op het MAS was er zoveel wind dat fotograferen met lange
sluitertijden bijna onmogelijk was, tot bij de fietsbrug zijn we niet geraakt
en toch kwam ik zeer voldaan terug thuis. Een prachtige zonsondergang boven de
Scheldebocht maakte veel goed. We hebben daar ook lang staan schieten, zonder
op de tijd te letten. Dit beeld komt zo ongeveer recht uit de camera, niet
bijgesneden, nauwelijks bewerkt. In deze avondsfeer werden we een tijdje
ondergedompeld.
Het is een
plant met een zeer kwalijke reputatie. Het onderscheid tussen de inheemse en de
veel grotere en gevaarlijkere grote bereklauw wordt evenwel vaak over het hoofd
gezien. Ze zijn allebei erg fotogeniek natuurlijk en de foto die ik vandaag
plaats van de gewone bereklauw, in zwart-wit dan nog, zou je als cliché kunnen
bestempelen maar ik zag de kans om er onder te kruipen en waarom zou ik dan
ook niet eens zon foto maken?
En ja, ik heb m aangeraakt, hij was al verdord trouwens en ik vermoed daardoor
minder agressief, er zaten wat zijtakjes in de weg namelijk en die heb ik weg geplooid.
Of ik nu morgen dood ga? Ik hoop het niet alleszins, ik heb voorlopig nog
nergens last van maar de symptomen komen pas na 24 uur zeggen ze afwachten
dus. Het zijn de haartjes van de stengel en de bladeren die brandwonden
veroorzaken las ik. In tegenstelling tot brandnetels bijvoorbeeld, merk je het
niet meteen en dat is het linke aan die plant.
Uitgebloeid worden ze wel eens in bloemstukken gebruikt en dat gegeven is dan
weer goed voor mijn nachtrust zo meteen. Ik mag ondertussen alweer een van de
cliché-fotos die ik zelf ook wel eens wil maken afstrepen van mijn lijstje.
Sedert ik
het vrouwke getoond heb hoe je fotos en filmkes gemaakt met de iPad of iPhone
snel op facebook plaatst moet ik extra op mijn tellen passen. Vroeger was ik
voor de kleinkinderen vaak de boeman met de camera als ik weer eens plaatjes
voor het jaarlijkse fotoalbum bij elkaar aan het sprokkelen was. Nu begrijp ik
ze een beetje beter
Lig ik op een onbewaakt ogenblik even te relaxen en is Phaido trouw bij het
baasje komen liggen om er een samen genieten moment van te maken, duikt daar
plots van achter de iPad het grijnzende gezicht op van mijn schatje. Als je dan
even later terug naar binnen loopt om verder te gaan met het samenstellen van
je AV-reeks voor het salon van de fotoclub, en je bekijkt eerst even wat er
ondertussen allemaal voor onzin voorbij gekomen is op facebook zie je jezelf
daar liggen.
Mijn eigen foto-oogst was eerder schraal vandaag en ik heb er geen probleem mee
als foto van de dag ook eens te kiezen voor een prent die al eerder op facebook
stond - op mijn eigen account verschijnt ie dan ook nog nota bene -, zelfs al
heb ik m dan niet zelf gemaakt.
Het was
vandaag niet meer zo overweldigend warm en de geocache-wandeling Het verloren
kabouterdorp die we al zo lang op ons to-do lijstje hadden staan moest er dus
vandaag maar aan geloven. We hadden op geocache.com alle lovende logs gelezen
en de verwachtingen waren dus erg hoog het moet gezegd dat we niet ontgoocheld
werden. Zowel de wandeling, de zoekopdrachten als de eindlocatie waren top. Dat
we 4 uur onderweg waren om 6,5 km af te leggen wil alleen maar zeggen dat we er
zeer uitgebreid van genoten. Op een zondagnamiddag, bij dit soort weer, was het
weliswaar een beetje druk tijdens de tocht maar dat kon de pret niet drukken.
We kwamen voorbij menigvuldige foto-geschikte plekken maar deze opname van de
Heuvelse Hei in volle bloei vonden wij vandaag het mooiste beeld op ons
geheugenkaartje.
Het is een
olympische discipline naar het schijnt, synchroonspringen was een spectaculair
onderdeel van het aanbod olympische spelen op alle TV-zenders deze zomer. Je
hoeft daarvoor niet in Rio te zijn natuurlijk. Gewoon aan het Albertkanaal, als
tussendoortje of als alternatief voor waterskien en pleziervaartjes zie je wel
eens taferelen die de vergelijking aankunnen. Vader en zoon, in dit geval: zoon
en kleinzoon, springen in het water en opa heeft de camera in aanslag. Dit is
het resultaat.
Het was me
het dagje wel. Voor de ochtendwandeling met Phaido trokken we naar Groot Rees,
wandelen en geocachen gaan goed samen toch? In de vroege namiddag wachtte er
ons een afspraak in Balance Health center waar ons danseresje Julie de ganse
week een dans-stage had meegemaakt en het resultaat van wat ze hadden in elkaar
geknutseld konden we komen bekijken. Ze hadden de musical Cats in een eigen
kleedje gegoten en ondanks het feit dat katten niet echt mijn favoriete
diersoort zijn vond ik het meer dan geslaagd. Snel naar Dessel dan want Pieter,
onze breakdanser had zich daar een ganse week lang kunnen uitleven in zijn
passie. Trainen, moves instuderen, ritmisch bewegen, dance-battles hoe meer ik
er van begin te begrijpen, hoe meer ik er van overtuigd ben dat dit top-sport
is. En dan was er ook nog een avond aan het Albertkanaal. Als zoonlief met
kleinzoon Jef gaat waterskien wordt er al eens beroep gedaan op mijn
aanwezigheid, verplichte tweede persoon in de boot en een extra vaarbewijs
Vanzelfsprekend was mijn goede vriend de Canon-Eos present tijdens al die
activiteiten en de keuze voor foto van de dag viel op tromgeroffel,
tromgeroffel een scene uit de musical Cats!!!!
Het is een
jaarlijkse traditie dat we op de donderdag van Lommel kermis met de bewoners
van zorgcentrum Hoevezavel naar de foor wandelen. Door de plotse hittegolf
moesten de plannen vandaag evenwel enigszins veranderd worden. Alles gewoon
afgelasten was geen optie, de ontgoocheling zou te groot zijn voor die oudjes.
Als alternatief had de directie er dan maar voor gekozen de tocht in de
voormiddag te doen, ze gingen er van uit dat het dan nog net iets minder heet
zou zijn.
Een klein vervelend detail was er nog waar we mee moesten leven: in de
voormiddag is de foor niet geopend De rolstoelen werden zoals altijd tot bij
café De Kroon geduwd en daar zijn we dan maar blijven plakken. Wij,
vrijwilligers, vonden dat helemaal niet erg en omdat de smoutebollenkraam ook nog
gesloten was hadden we verse croissants besteld bij de bakker zodat onze passagiers
toch iets te smikkelen kregen tussen de drankjes door.
Ik mocht de rolstoel van Lisa duwen vandaag en van haar wil ik graag deze foto
plaatsen. De pretoogjes vertellen dat ze het toch leuk vond ondanks het feit
dat het ritje in de rups met haar begeleider deze keer niet kon doorgaan