Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
13-06-2016
13 juni Top Gun
Morgen start de race. Met de laatste formaliteiten zijn we de hele dag druk bezig geweest. Tijd om nog eens langs diezelfde lekkere Mexikaan te gaan voor een pikante hap hebben we nog wel kunnen uittrekken. Nadat ons wagenpark en de fietsen waren geïnspecteerd en gecontroleerd hebben we alles even achter gelaten op de grote parking langs het strand en zijn we daar nog eens gaan genieten. Het was toevallig weer ongeveer 3 uur en happy hour... Waarom deze foto dan, die eigenlijk niet terzake doek qua Mexikaan en ook al nie wat de titel van dit stukje betreft? Wel het gele huisje links is het huisje waar de meeste huiselijke scenes voor de film Top Gun ( met Tom Cruise ) werden opgenomen. Ze hadden het ons verteld en ongelovige Thomassen als wij zijn hebben we dat ter plekke gecontroleerd. En inderdaad, er staat een gedenkplaat.
Het wordt nu echt gemeend. De voorbereidingen voor de race nemen alle tijd in beslag. De fietsen zijn gemonteerd en naar de racereglementen in orde gemaakt, ons wagenpark is met de nodige stickers en veiligheidsvoorzieningen gepimpt, er worden voorraden en accessoires aangekocht voor de tocht, de nodige vergaderingen met de organisatie en de mensen van de security komen voorbij, kortom, we hebben het nog even druk. Gelukkig hadden we deze avond een prachtige zonsondergang om weer helemaal Zen te worden, maar da's ook weer niet zo abnormaal, prachtige zonsondergangen hebben ze hier wel meer...
Na enkele dagen L.A. zijn we vandaag verder gereisd naar Oceanside en we zijn ook meteen maar naar het Race across America headquarters getogen om de inschrijving te doen en de eerste formaliteiten te vervullen. De stemming is nog steeds opperbest, we hebben weer Mexikaans gegeten, we zijn er weer in geslaagd een gezellige kroeg te vinden gedurende happy hour tijd ( twee consumpties voor de prijs van één ) en er is weer behoorlijk wat afgelachen. Uiteraard zijn we ook naar het strand getogen en de meisjes waren danig onder de indruk van de gesixpackte redders. Ze hadden het plan opgevat om baywatchke te spelen, te doen alsof ze verdronken en gered te worden door zo'n jonge god, maar toen ze eenmaal te water waren realiseerden ze zich dat ze dan met natte kleren terug naar het motel zouden moeten. Tja, dan maar niet..., ze zijn ook niet gered.
Voor het echte werk begint zijn we voorlopig nog druk bezig met acclimatiseren en het bekomen van de zeer vermoeiende lange reis. We zijn vandaag de camper gaan ophalen. Wat een beest !!! Bij die gelegenheid heb ik ook mijn eerste Amerikaanse geocache te pakken gekregen daar in de buurt. Omdat het lekkere lenteweertje er ons toe uitnodigde hadden we beslist eens een kijkje te gaan nemen bij Venice Beach en de strandwandeling anex bezoek aan de pier leidde ons onvermijdelijk naar een van de gezellige kroegen. de stemming was snel opperbest en dat kwam niet in de laatste plaats door het feit dat de beide dames beslist hadden de cocktails van de kaart eens uit te proberen. Voeg daarbij het gegeven dat het happy hour was en dat de cocktails in dat etablissement sowieso nogal groot uitgevallen zijn... Gelukkig loopt ondergetekende er tot het eind van de race althans nog altijd helemaal alcoholvrij bij maar soms is het moeilijk... :)
Na anderhalve dag reizen met o.a. een vlucht van 12 uur van Amsterdam naar Los Angeles zijn we nog maar eens de waarheid gaan uit testen dat er in elke Mc Donalds wifi is. Ondertussen zijn we er ook achter dat we in ons hotel ook op het net kunnen en daar gaan we gebruik van maken... morgen dan want nu zijn we te moe. ondertussen een beeld van de surfende groep. California is bekend voor zijn surfers toch?
Ik heb nog
snel deze foto gemaakt met de iPhone. Mijn fotoapparatuur zit in de zwarte
rugzak, statief is al ingepakt en vliegt straks samen met de fietsen, de rest
van de spullen die ik gedurende de komende 3 weken meen nodig te hebben zit in
de andere zak en dat staat allemaal al van in de vooravond te wachten om mee
naar Zaventem te gaan om kwart voor twee
deze nacht. Los Angeles, the Belgians are coming put you but scrape ( zet U
maar schrap J )
Gedurende de volgende weken zou het kunnen dat deze blog soms op onregelmatige
tijden on-line komt maar ik zal alleszins proberen om alle dagen een teken van
leven te geven. Iedereen is bij deze uitgenodigd om hier onze avonturen te
volgen. Ook op facebook zal regelmatig wel een en ander voorbij komen.
We zijn er klaar voor. Ajuussss !!!
Ik ben een
stier van sterrenbeeld bedoel ik en ik voel me wel een beetje verbonden met
alle stieren van de wereld. Aan stieren toegeschreven karaktereigenschappen
meen ik bij mezelf wel eens te ontwaren en qua lichaamsomvang heb ik de laatste
jaren ook mijn best gedaan om bijvoorbeeld in de buurt te komen van de kanjer
die de boer vandaag bij de vaarzen heeft gezet in de wei. Hij wint het nog
altijd met verve natuurlijk en ik heb niet de ambitie om hem bij te benen, dat
geldt trouwens ook voor enkele specifieke stier-lichaamsdelen moet ik ootmoedig
en vol bewondering toegeven J.
Ik weet trouwens niet of ik het wel zo leuk zou vinden om in een wei met een
stuk of 20 jonge maagden gejaagd te worden. Onze vriend is duidelijk geen
pedofiel want hij maakt voorlopig geen aanstalten om ondeugende dingen te
beginnen met het jonge grut. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat hij
stiekem al eens geniet van die ontluikende uiertjes en het feit dat er constant
enkele meisjes bij hem in de buurt rondhangen.
Het
schooljaar loop ten einde en dat is ook zo voor de activiteiten in Balance
Health Center. De dansers en danseressen van de breakdance groep zullen het
volgend jaar met een andere leraar moeten doen en ze zijn er het hart van in.
De huidige heeft een nieuwe uitdaging gevonden maar ze willen hem toch niet
laten gaan zonder afscheidskadootje: een groepsfoto en een door iedereen
gesigneerde gigantische afscheidskaart. Voor de foto deden ze beroep op mijn
vaardigheden ( J ) als je kleindochter het zo lief vraagt kun je niet
weigeren he?
Een gans
weekend braderij in het dorp, je leeft er niet meer echt naar toe zoals vroeger
maar je bent toch nog net geïnteresseerd genoeg om eens te gaan kijken wat de
plaatselijke middenstand te bieden heeft. Gisteren was dat alvast erg weinig,
maar dat is ook niet verwonderlijk gezien het pokkenweer. Deze middag zag het
er veel beter uit en we zijn dus ook maar eens tot in de Leistraat ( zo heet
onze Hoofdstraat) gewandeld en er was
warempel een massa mensen op de been, er was live muziek, stemming en vooral de
horeca was in goede doen. We zijn niet lang gebleven evenwel want Phaido vindt
die drukte en het gebonk van die basboxen maar niks. Toen we weer naar huis
gingen en ons nog eens omdraaiden bood dit beeld zich aan. De aandachtige
kijker zal merken dat de lucht in de verte alweer onweerachtig lijkt te worden
en inderdaad nog geen uur later, tussen vijf uur en half zes was het weer vandattume,
uit met de pret, bakken water, hagel, bliksem, donder en ontij over Lichtaart,
het is ons niet gegund vrees ik.
Met een
huisdier kun je een erg nauwe band hebben, je kunt er genegenheid voor voelen
en dat is altijd wederzijds, een vriendschapsband, je kunt er van houden,
kortom, een huisdier behandel je vaak als een volwaardige partner binnen een
familie. Nu vraag ik me af of dat met andere dieren ook zou kunnen, met koeien
bijvoorbeeld? Goed, ouderen ons zullen zich wel herinneren dat soldaat Fernandel
met zijn koe Marguerite een hele film lang doorheen de tweede wereldoorlog
zwierf maar echt aanhankelijk koeiengedrag heb ik eerlijk gezegd nog nooit
gemerkt. Ja ze lopen wel eens met me mee aan de andere kant van de draad als ik
weer eens langs een weide loop in de Smallebroeken maar meer dan kuddegeest
zoek ik er ook niet achter. Deze middag merkte ik trouwens dat hun aandacht
meer naar Phaido ging dan naar mezelf want toen ik Phaido vroeg om even te gaan
liggen omdat ik zo nodig even tegen een boom wilde gaan staan gingen die
koebeesten stomverbaasd maar tevens blijk gevend van een grote portie
nieuwsgierigheid in een steeds kleiner wordende kring staan kijken naar dat
onbekende beest in het gras. Er was er zelfs een bij die over de anderen heen
wilde klimmen om beter te zien.
Als wij,
gewone, gezonde mensen en daar reken ik me ondanks alles nog steeds bij een
bekende of een vriend tegenkomen en we elkaar willen begroeten dan lopen we
naar elkaar toe, geven elkaar een klopje op de rug of een hand, een aai of een
kus kortom we hebben zat mogelijkheden om even toenadering te zoeken. Dat dit
bij anders validen niet altijd even gemakkelijk is bleek nog maar eens tijdens
de wekelijkse wandeling met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel.
Tijdens een korte rustpauze hadden we twee vriendinnen onbewust zo geparkeerd
dat er een derde persoon tussen hen in stond. Wij zouden dan gewoon even
omlopen, kleine moeite, maar dit was duidelijk een probleemsituatie.
Ik maak tijdens dit soort korte tussenstops sowieso meestal wat fotos van het
gezelschap en ik stond met de camera in aanslag. Dit moment kon ik dus
makkelijk te pakken krijgen. Dat we daarna een beetje gemanoeuvreerd hebben met
de rolstoelen om de situatie te ontmijnen wil ik er toch nog bij vertellen.
We zijn deze
morgen voor onze halfjaarlijkse controle naar de tandarts geweest, in Overpelt
nota bene. Das al dik 45 jaar dat we naar dezelfde tandarts gaan, eerst van
uit Peer en Lommel, later ook toen we in Antwerpen gingen wonen en vanaf 73 toen
we ons definitief vestigden in Lichtaart bleven we naar Overpelt rijden om onze
eetkamer te laten nakijken, onderhouden en fatsoeneren. Qua tandartsgetrouwheid
kan dat tellen toch?
In deze tijd van het jaar wordt er volop geoogst op het gigantische aspergeveld
langs de vierbaansweg tussen Lommel en Overpelt en telkens we daar voorbij
komen en dat is heus niet alleen bij gelegenheid van een tandartsbezoek
bekruipt me de zin om even te stoppen aan het stalletje waar ze, recht van het
veld, de heerlijke witte sprieten verkopen. Regelmatig geef ik ook toe aan die
zin, zo ook deze morgen. Na de aankoop van een bakje van 700 gr. geschilde
asperges voor de luttele som van 5 bekroop me ook nog de drang om het oogsten
even te fotograferen. Zo gezegd, zo gedaan ik meen dat dit beeld duidelijk
genoeg is en meer zegt dan een hele alinea uitleg.
Morgen op tafel in huize Pol en Josee: asperges à la flamande: met geprakt eike
en geklaarde botersaus, nootmuskaat er overheen en een dik gesneden schel
gekookte heps das ook à la flamande J
Dit is een
beeld dat je, als je niet beter weet, ergens in Nederland zou situeren. Achter
de dijken van de vele waters aldaar zie je dit soort huisjes, boerderijtjes wel
vaker. Maar toch is dit vlakbij huis. De waterspiegel van het kempisch Kanaal
ligt tussen sas 8 en sas 9 boven de begane grond en daar vind je dit
interessante boerenerfje. Toen ik deze avond na de regen even die kant op trok
om de benen wat te strekken was het bijna vanzelfsprekend dat ik er de camera
weer eens boven haalde. Ik weet niet waar ik het meest door gecharmeerd was,
het laaggelegen gebouw, veilig achter de dijk of de moes- en bloementuin
ernaast. Feit is dat ik er een behoorlijk nostalgisch gevoel van kreeg en ik
ben dan ook blij met dit plaatje.
Das de tweede
dag op rij dat ik thuis voor de deur, langs de straat een foto maak die het
schopt tot foto van de dag. Deze keer was dat voor de hand liggend eigenlijk,
ik heb er maar een gemaakt vandaag en dan nog op het nippertje. Het is redelijk
druk geweest de hele dag en toen ik rond half elf thuis kwam van een
vergadering van de fotoclub realiseerde ik me dat ik nog geen onderwerp had
voor mijn dagelijkse blog. Als je het maar wilt zien is er overal wel
fotografeerbare schoonheid te vinden natuurlijk, en dat bleek ook binnen de
kortste keren.
Het boompje dat de plaatselijke groendienst pas geplant heeft voor ons huis ter
vervanging van het door een verkeersongeval gesneuvelde exemplaar nodigde me al
snel uit om er even wat meer aandacht aan te besteden. Het blauwe uurtje,
gecombineerd met het geel-oranje licht van de straatlantaarn complementaire kleuren,
eenvoudig maar mooi.
De gegevens: Absoluut windstil ISO 200 f 7,1 10 sec.
Man, man, man
je maakt wat mee als zwakke weggebruiker. Dan denk je dat er even een pauze is tussen
de plensbuien en dan wil je snel even naar het dorp, is maar 10 minuten over
en weer. Je hebt natuurlijk een paraplu meegenomen want je weet maar nooit
Uiteraard loop je binnen de kortste keren onder die paraplu want de sluizen
zijn weer opengegaan en zoals zo vaak wordt de Kasterleesteenweg weer één brede
rivier. De bestuurders van alles wat vier wielen heeft zitten lekker droog en denken
dat de voetganger die daar loopt een gratis douche wel zal appreciëren. De stoep
is niet breed genoeg om de aanvallen te ontwijken helaas. De paraplu helpt natuurlijk
niet om het water dat nu ook van de zijkant komt tegen te houden. Fotograferen
met een paraplu onder je linkerarm gekneld en de camera met de rechterhand
vasthoudend lukt ook al niet zo best. Opgepast, daar komt er weer een op volle
snelheid, snel omdraaien gdvd. nat langs achter nu grrrr niet goed gezind.
Ik heb
vandaag een foto in de aanbieding die wat mij betreft de dag perfect
illustreert. Ik was zowat de ganse dag in het Kapittelhof, het nieuwe
zorgcentrum in Lommel. Er werd een familiedag georganiseerd en er was vanalles
te doen. De familieleden en de bewoners werden vergast op een etentje, er
waren allerhande activiteiten, ook voor de kinderen, kleinkinderen en de
volgende generaties. Als men wilde kon men met de familie op de foto en daar kwamen
wij in beeld. Gelukkig was er ons een ruime werkplek binnen in het gebouw
toegewezen want van de geplande buitenactiviteiten kwam niet veel terecht. De
ruime, mooie binnenplaats waar het eind mei normaliter gezellig zitten is met
een drankje of zo lag er nu desolaat en verlaten bij, uitgeregend. Het enige
positieve dat ik er over kwijt kan is dat het me toch weer een aardig plaatje
opleverde. Dit vroeg om zwart wit vond ik.
Het is een slechte
tijd voor de rupsjes en andere insectjes in de Smallebroeken dezer dagen. We
weten ondertussen wel waar de vogeltjes zich ophouden door onze veelvuldige
wandelingen langs hetzelfde traject. Een bonte spechtfamilie en twee nestjes
boomklevers wonen in de holletjes van de bomen aldaar. De boomklever ouders
vliegen af en aan en ze komen steevast terug met een snavelvol lekkers voor de
kroost. Ze zijn zo ijverig dat het wel eens dringen is aan de ingang. Ma is nog
niet buiten of pa zit al voor de deur met een nieuwe lading. Ik ben niet zo op
de hoogte van de geslachtskenmerken van boomklevers trouwens, het kan dus ook
omgekeerd zijn.
Ik maakte deze opname uit de hand met de 300 mm op de 50D. Ik moest vrij hoog
in de ISO waarden om een min of meer aanvaardbaar korte sluitertijd over te
houden. Het is een wonder eigenlijk dat er bij 1/60 niet meer
bewegingsonscherpte is. Ik zal er maar meteen bijvoegen dat dit de enige toonbare
is uit een hele reeks J. Met de nodige ruisonderdrukking in de nabewerking verlies
je wel een tikkeltje scherpte natuurlijk maar ik vond dit ouderpaar toch
interessant genoeg om er deze foto van te plaatsen.
Ik schaam me
dood ik ben deze middag naar Lommel vertrokken zonder batterij in mijn
fototoestel. Bij de 6D die in reparatie is heb ik een battery-grip en daar
passen twee zulke dingen in, dat geeft me het comfortabel gevoel dat ik dagen aan
een stuk kan fotograferen zonder vrees dat ik zonder stroom val. Bij de oude
50D die ik nu weer tijdelijk gebruik is er dat maar één en dan voel je toch
sneller de drang om tijdig bij te tanken. Deze morgen heb ik de batterij daarom
nog eens aan de lader gehangen en domweg vergeten ze terug in het toestel te
stoppen voor ik vertrok. Bloos, bloos
Ik moest dan maar noodgedwongen vandaag weer terugvallen op de iPhone om mijn
ding te doen. Nog niet zo lang geleden had ik het er nog over: het beste
toestel is het toestel dat je bijhebt.
Op bezoek bij vrienden wist ik daar al lang dit schuurtje staan en het doet me
steeds weer aan de States denken, nu we binnenkort weer vertrekken richting
L.A. nog net iets meer. De borden en de opschriften brengen je fantasie meteen
terug naar Europa natuurlijk maar ik voelde toch de sterke behoefte om dit even
vast te leggen, met welk apparaat dan ook.
Om het nostalgische gevoel wat extra aan te dikken heb ik een stevige
Siena-filter over het plaatje gegoten en een rafelige rand maakt het af.
Zowel het
fotograferen als het nabewerken vind ik leuk, het één kan niet meer zonder het
andere in de fotografie tegenwoordig. Dat is mijn mening althans.
Dat nabewerken heb je in alle maten en gewichten trouwens, gaande van het
eenvoudig optimaliseren van de scherpte, de belichting, de kleurverzadiging en
de uitsnijding, via het wegwerken van ongewenste elementen en het samenvoegen
van onderdelen van diverse opnames tot een nieuw beeld tot het stoeien met
filters, plug-ins, vervormingen en de hele trukkendoos die Photoshop ter
beschikking stelt om totaal irreële nieuwe afbeeldingen in elkaar te knutselen.
Met dat laatste amuseer ik me ook wel eens. Deze namiddag maakte ik een
eenvoudige foto van wat kruiden en wat grassen met op de achtergrond de vervaagde
rand van de klimop tegen onze garage en veel lucht. Ik wist precies wat ik er
mee wilde doen. Deze bewerking was een tijdje geleden vrij populair bij
bepaalde foto-sites namelijk en ik heb dit wel vaker gedaan. Geïnteresseerden
moeten maar eens zoeken op de term Little Planet bij YouTube en een tutorial
bekijken. Dit is een lichtelijk alternatieve versie van het procedé. Voor mijn
facebook-vrienden zal ik het origineel daar posten.
Een dag waarop
we beiden van s morgens tot s avonds achter onze GPS kunnen aanlopen prikken
in onze gemeenschappelijke agenda is steeds moeilijker te vinden. Het snel
dichterbij komende America-avontuur neemt een altijd maar groter wordende hap
uit ons tijdsgebruik. Maar vandaag was het
toch weer cachedag. Mijn cachemaatje Jackie stond al vroeg aan de voordeur van
huize Pol en Josee en samen hebben we de streek tussen Brasschaat en St Job int
Goor uitgebreid verkend en opgekuist.
We belandden o.a. langs de E10-plas en tussen het vinden van de diverse
pottekes en containers door haalde ik toch ook regelmatig mijn fototoestel
boven.
Een sfeerbeeld om deze dag te illustreren.
