Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
18-01-2015
18 januari Griep
Baasje is
een beetje ziekskes en Phaido komt baasje troosten en bijstaan in de
beproeving.
De griep heeft toegeslaan in huize Pol en Josee. Ik voelde het gisteren al,
flanellen benen, beetje koortsig, koude rillingen en overal pijn. Dan zit er
niks anders op dan maar uitzieken zeker? Ik heb deze morgen nog geprobeerd met
Phaido even het bos in te trekken maar ik was blij dat ik na een klein half
uurtje terug thuis was en op de zetel kon gaan liggen. Daar ben ik eigenlijk de
rest van de dag nauwelijks nog van af gekomen. Zelfs de traditionele
zondagavond stap in de wereld met de vrienden kon me niet bekoren
Josee vertelt me net dat zij zich ook niet al te best voelt. Dat wordt samen
ziek zijn morgen, gelukkig duurt een griepje bij mij meestal niet zo lang.
Koud, maar
mooi in het bos deze morgen, en vooral zonnig!!! De lichte nevel en de
invallende lage stralen zorgden weer voor feeërieke taferelen. De fotograaf in
mij was meteen heel goed wakker. Ik ben altijd wel op zoek naar bijzonder licht
en het was al de tweede keer deze week dat zich zulk buitenkansje aandiende.
Phaido was al flink aan het rennen geweest toen hij precies in een plekje zon
even halt hield. De damp van zijn adem krinkelt in de invallende lichtharpen en
de hele sfeer vond ik erg sprookjesachtig. Ik heb een hele reeks geschoten en
ik moest twee keer kiezen: welke foto voor de blog, welke voor facebook en
welke voor de fotoclub anderzijds heb ik ook lang getwijfeld tussen kleur en
zwart wit, maar dat laatste leek me toch nog net iets meer dramatisch. Ik
vermoed dat ik al weet wat ik aanstaande donderdag op de club ga tonen aan de
medeleden.
Dat Golden
retrievers en labradors van water houden is algemeen geweten. Ze zijn tenslotte
ooit gekweekt voor de jacht op waterwild. Daarom ben ik er van overtuigd dat
Phaido het natte weer van de voorbije dagen niet eens zo erg vond. Nu het
vandaag eindelijk eens droog was en we warempel zelfs de zon als gezel kregen
tijdens onze wandeling hadden we goede hoop dat we deze keer met een droge hond
zouden thuiskomen. Mis poes
In het bos en tussen de velden waren er nog voldoende plassen om in te
badderen. Meestal slagen we er wel in om hem rond de verleidingen te gidsen
maar bij de eerste gelegenheid was het raak vandaag. Net voor hij in een grote
plas wilde duiken konden we hem nog stoppen.
Zit !!!, net op tijd
Blijf !!! Dat interpreteerde hij dan weer als ga liggen, maar schuifel eerst
een halve meter naar voor zo dat je toch in dat waterke ligt met je
voorpoten en inderdaad, hij bleef en
bleef, lang genoeg om mij de tijd te geven om te wachten tot de rimpelingen
helemaal verdwenen waren en ik Phaido met spiegeling kon vastleggen.
Ik vrees dat
ik binnenkort afscheid zal moeten nemen van twee goede vrienden. Ze hebben
samen met mij vele verre tochten ondernomen, lange wandelingen gemaakt, op hoge
bergen gestaan Ze hebben me geholpen om steile hellingen, glibberige paden en om
barre weersomstandigheden te overwinnen. Ze waren mijn trouwe gezel in mijn
geliefde Süd Tirol, daar komen ze ook vandaan trouwens. En nu wordt het tijd om
afscheid te nemen. Slik.
Toen we vandaag van de wandeling thuis kwamen merkte ik dat ik natte voeten had
en wat zich al langer liet aanvoelen kon ik nu niet meer negeren. De slijtage
was dermate ernstig geworden dat, met een nieuwe reis naar Noord Italie voor de
boeg, het niet langer verantwoord was mijn broze enkels aan die trouwe makkers
toe te vertrouwen. Helaas, het moet jongens, jullie mogen niet meer mee. Ik
hoop dat ik uit dezelfde familie daar twee even goede jonge krachten vind.
Ik wilde ze vanavond nog één keer in de spotlights zetten en dan durf ik niet
denken aan het vervolg.
Ons dagelijks rondje Smallebroeken zal nooit meer hetzelfde zijn.
Het zijn
grijze dagen. We hebben nu al meer neerslag gehad dan in een normale maand
januari en we zijn niet eens halfweg. We waren al nat geworden deze voormiddag
en de dagelijkse Phaido-pipi-kaka wandeling was de kortste tot nu toe, maar in
de loop van de namiddag klaarde het toch even op en dan maken wij van de
gelegenheid gebruik om er nog eens op uit te trekken. We kozen deze keer eens
voor een kant van Lichtaart waar we normaal gezien nooit of zelden langs lopen.
Dan zie je weer andere dingen en nieuwe potentiele foto-onderwerpen. Aan de
zijkant van dit oude huisje hebben de bewoners zelf voor kleur gezorgd. Als ik
zie hoeveel struiken en planten er overal staan, hoeveel nestkastjes er aan de
muren en aan de bomen hangen en hoe verzorgd en goed onderhouden het hele erf
er uit ziet, dan stel ik mij zo voor dat het hier in de zomer één grote
bloemenpracht is. In dit seizoen hebben ze er ook iets op gevonden. Tegen de
zijgevel is een plaat bevestigd bekleed met een of andere groene kunststof en
daarop hebben ze allerhande kleurige plastic bloemen bevestigd. Het ziet er een
beetje kitscherig uit, toegegeven, maar ik kan er toch van genieten, ook al
omdat het me weer een foto opleverde.
Erg vrolijk
wordt een mens daar niet van. Regen, regen en nog eens regen, nattigheid in
vele varianten: druilerig gesmos, slagregen en stortbuien, alleen maar
onderbroken door rukwinden die al het water uit de bomen dan weer over en op de
wandelaar jagen. Ik mag zonder overdrijven zeggen dat ik er vandaag echt de
pest in had. Na een kletsnatte wandeling zijn we de rest van de dag dan ook
maar kniezend binnen gebleven. Ik had al enkele fotos van regendruppels op de
ramen op mijn geheugenkaartje toen ik bedacht dat zonder voorgrond of
aandachtspunt zulke plaatjes vrij saai zijn.
Een opgeplakt silhouet van een roofvogel op een van de zijruiten van onze
pergola leek me wél een mogelijkheid om tenminste een beetje meer inhoud in de
nattigheid te brengen. De meesjes en ander klein grut die gretig van onze
vetbollen en pindanootjes-korven komen smullen proberen nog wel eens dwars door
het raam te vliegen maar het ongeval-percentage is sedert wij die dingen
opgeplakt hebben toch drastisch gedaald. En uiteindelijk blijken ze ook nog
fotogeniek.
We zijn deze
middag nog eens langs onze vriendjes de Shetlang ponys geweest. Ze grazen
tegenwoordig op een achterliggende wei, maar als je op fotojacht bent zijn die
paar honderd meter extra echt wel de moeite waard. Ieder jaar slaagt er wel
eentje in door te stoten tot in mijn jaarlijks fotoboek en deze keer was het
deze fiere blonde dame. Uit een laag standpunt kwam ze er op haar voordeligst
op en dus vond ik het niet erg een paar natte knieen te krijgen.
Ik heb trouwens het meervoud van pony even opgezocht want ik was ook aan het
twijfelen gegaan. Het is een Engels leenwoord natuurlijk en in het Engels is
het wel degelijk ponies, maar in het Nederlands is de correcte vorm ponys,
waarvan akte
Soms maak je
fotos omdat je een welbepaald doel of een plan hebt en soms loop je ergens
tegenaan waardoor je plots denkt laat ik dat ook eens proberen Experimenteren
is des mensen en ik ben er meestal wel voor te vinden.
Ik kan me wel voorstellen dat die sproeiers in de zomer bij zeer stoffig weer
erg nuttig zijn, maar met de nattigheid die we de laatste dagen over ons heen
kregen staan ze er maar opvallend nutteloos te wezen.
We komen elke dag door de Dressenstraat gewandeld met Phaido en als je in de
verte enkele tegemoetkomende wandelaars ziet met een loslopende grote
herdershond, dan ga je het gevaar niet opzoeken. Een ommetje over de
oefenterreinen van LRV De Kempenridders bood deze middag een welgekomen
alternatief om mogelijke problemen te vermijden.Als je daar dan toch loopt, merk je pas hoe
drassig het daar is. De stapels autobanden die ze als beveiliging voor paard en
ruiter rond de sproeiers bevestigd hebben leken me dan weer een uitdaging om te
fotograferen en dan achteraf thuis te zien of na een zwart-wit omzetting
voldoende definitie kon overgehouden worden met al die zwart-tinten.
Wereldschokkend is de foto niet, maar het resultaat van mijn omzetting leerde
me toch weer een en ander.
Op het erf
van de boerderij in Wuustwezel lopen enkele poezen rond. Dat is best handig
want in al die stallen en koterijen houdt zich zonder twijfel ook het nodige
ongedierte op en de poezen houden dat bestand binnen de perken. Daarenboven
zijn de kinderen des huizes er dol op. Tot voor kort konden ze binnen en buiten
lopen waar en wanneer ze wilden maar onlangs werden ze verbannen naar de
werkplaats achter het huis. Er waren op korte tijd enkele ongelukjes gebeurd
en het begon er op te lijken dat de poezen het als een verworven recht
beschouwden hun natuurlijke behoeften willekeurig op de meest kwetsbare plekken
te deponeren. Kattenpis op de donsdekens bijvoorbeeld dochterlief heeft daar
dan maar resoluut een einde aan gemaakt. Niet meer in huis !!! Ze kregen een
heus kattenkasteel in hun nieuwe verblijfsruimte en inzonder de beide
kleindochters lopen er regelmatig langs om ze even te knuffelen. Als pake Pol
er op bezoek is wil hij wel eens meeglippen met de camera om dat vast te
leggen. Dit is onze jongste met de kattenjongste.
Café De Valk
in Kasterlee is een van de mooiste, authentieke bruine kroegen die er in onze
gemeente nog over zijn. Omdat ik van nachtfotografie hou en ook omdat ik de
horeca wel genegen ben wilde ik dat al lang eens fotograferen. Makkelijk was
dat niet want er staan altijd wel beeldverpestende wagens voor en langs
geparkeerd. Ook vandaag was dat aan de zijkant het geval, maar de voorkant was ten
minste helemaal vrij, dus heb ik mijn kans gegrepen. De uitsnede is wel een
beetje krap maar ik wilde absoluut geen autos in beeld
Er is evenwel iets raars aan de hand met deze opname. Toen ik m thuis op de PC
bekeek meende ik dat ik een andere lichtreclame zag. Ik twijfelde zelfs zo hard
dat ik terug naar Kasterlee gereden ben om te controleren of ik mijn
herinnering nog kon betrouwen. En inderdaad op de foto zie je de naam van het
café in lichte letters met een rood randje er rond, terwijl je met het blote
oog ter plaatse één rode lichtreclame ziet met een lichtere weerschijn op de
witte muur Ik vermoed dat het te maken heeft met de overbelichting veroorzaakt
door de neonverlichting maar hoe en waarom dat moeten mij meelezende
collega-fotografen maar eens uitleggen. O ja, het is één opname, geen HDR
Het was me
het dagje wel. Al om half zeven uit mijn bed omdat we om acht uur in Lommel
moesten zijn voor een uitgebreid aangeboden ontbijt. De geplande
middagwandeling viel letterlijk in het water, met dit hondenweer konden we niet
anders dan bij schoonbroer Swa thuis wachten tot we rond half twee naar Budel
in Nederland vertrokken. Rond vijf uur weer de benen onder tafel in de
Brugwachter de nieuwjaarskilos moeten nu echt niet meer aangevuld worden,
hoogtijd dat de jaarwisselingsverplichtingen voorbij zijn en net op tijd
terug in Lichtaart om de wekelijkse vergadering van de fotoclub te halen. Ik had
links en rechts al wel een foto geschoten maar ik wilde toch nog wat meer
keuzemogelijkheden. Daarom heb ik tijdens de vergadering even vanuit een hoek
van het lokaal in uiterste groothoekstand geprobeerd de ganse groep er op te
krijgen. Zonder flits in een niet optimaal verlichte ruimte moest ik keuzes
maken ISO-waarde flink omhoog - de ruis zou ik in de nabewerking wel tackelen
- en toch maar een redelijk groot diafragma ondanks het feit dat ik wist dat ik
dan niet iedereen van voor tot achter er helemaal scherp op zou hebben. Zo kwam
ik op een aanvaardbare sluitertijd. De drie dames die lid zijn van onze club
hadden alle drie belet gegeven vandaag en zodoende staat het mooiste gedeelte
van het ledenbestand er niet op, maar de mannelijke Lichtaartse
fotografenpopulatie leek mij ook interessant genoeg om als item voor mijn
jaarboek 2015 alvast in deze blog neer te zetten.
Als een kind
in een pretpark, zo voelde ik me deze morgen, of als een smulpaap in
luilekkerland Ik had tijdens het eerste deel van de wandeling al genoten van
het heldere winterweer, van het mooie lage licht en van zonnetje dat dat
daarvoor verantwoordelijk was. Ik had ook al enkele landschappen op mijn
geheugenkaartje maar toen we in het bos aankwamen was het hek helemaal van de
dam. Ik vertoefde even in fotografenparadijs.
De zon en de daarmee gepaard gaande opwarming was blijkbaar krachtig genoeg om
voldoende vocht aan de doorweekte ondergrond te onttrekken en die bleef in de
vorm van een lichte nevel tussen de bomen hangen. Waar de zon er helemaal
doorheen kwam zorgde dat voor spectaculaire effecten, tientallen lichtharpen en
stralenkransen deden hun best om het de amateurfotograaf naar de zin te maken.
Ik schoot en schoot en met een tevreden gevoel kon ik even later terug naar
huis om aan de nabewerking te beginnen.
Ik had het
fotograferen van de feestverlichting in het dorp steeds maar uitgesteld. Ik
wilde namelijk wachten op een absoluut windstille dag, die lange snoeren met
lampjes wiebelen enorm bij het minste zuchtje wind en dan wordt het moeilijk een
opname met lange sluitertijd scherp te krijgen.
Vandaag was het driekoningen en dan worden de kerstbomen en de kerstverlichting
in principe afgebroken dus nu moest ik wel. Toen ik rond acht uur de deur uit
ging om even mijn ding te doen begon het verdorie toch wel te regenen zeker,
weinig wind, dat wel Ik ben dan maar met de wagen naar het standpunt gereden
dat ik al lang uitgekozen had en net toen ik de camera op statief had zag ik
iemand met een ladder aankomen. Hij ging de stekker er uit halen wist ie te
vertellen. Dan heb ik maar snel met de natte vinger wat instellingen op mijn
toestel gekozen en twee shots gemaakt. Toen ging het licht uit. Normaal gezien
zou ik dit resultaat eerst op mijn schermpje beoordeeld hebben en dan geconcludeerd
dat ik een iets kleiner diafragma moest instellen om ook achterin iets meer
scherpte te verkrijgen, misschien op een iets verder gelegen punt scherp
stellen, iets langere sluitertijd maar goed, dat kon niet meer. In de gegeven
omstandigheden moet ik hier dan maar mee leven en eigenlijk vind ik het niet
eens zo verkeerd.
Wij doen ons
best om ieder jaar de vogeltjes in onze tuin doorheen de barre wintermaanden te
helpen. Buiten het bereik van katten en kraaien hebben we, niet ver van onze
achterdeur, en voor de fotograaf dicht genoeg bij een slaapkamervenster, de nodige
vetbollen en een draad-containertje met pindanootjes opgehangen. De koolmezen
en de pimpelmeesjes uit de hele buurt kennen de weg naar de plek waar ze al dat
lekkers voorgeschoteld krijgen maar al te goed ondertussen want het is dikwijls
aanschuiven geblazen en beurt afwachten. Dat gaat soms gepaard met iets wat op
klinkende ruzie lijkt en dan wil er ook wel eens een en ander op de grond
vallen. Dat wordt dan steevast weer opgeruimd door een occasioneel voorbij
komend roodborstje. Deze middag heb ik mijn toestel met telelens op statief
gezet voor het open raam van die slaapkamer, scherp gesteld op een van de
bollen en dan ben ik met de draadontspanner in de hand van uit een verdoken
plekje gaan wachten tot de klanten kwamen. Binnen de kortste keren had ik meer dan
genoeg shots op mijn geheugenkaartje om me de rest van de dag bezig te houden
met nabewerken. Ik heb dus rigoureus geselecteerd, er waren sowieso nogal wat
onscherpe opnames bij, die fladderaars zitten niet stil he en door het wiebelen
van hun landingsplaats was er ook al wel eens iets out of focus. Soit, toen ik er
een stuk of tien over hield heb ik Josee maar laten kiezen welke zij het
mooiste vond. Het is deze pimpelmees geworden.
De gegevens: 420 mm f 8 ISO 800 1/400.
We hadden
vandaag bezoek. Theo, Ellygoreth en Wieteke hadden hun golden retriever pup
Guusje meegebracht en Swa en Monique waren in het gezelschap van hun vliegende
pommeriaan Rox. Dat je met dit heerlijk open winterweer, voor je aan tafel gaat,
eerst een wandeling op het programma zet leek ons vrij logisch. Onze gasten vonden
het alvast een prima idee en ook bij de vierpotige medewandelaars was geen
extra aansporing nodig.
Phaido kon het erg goed vinden met zijn jeugdige vriendjes en ik heb de hele
wandeling lang geprobeerd ze alle drie samen goed in beeld te krijgen maar dat
was echt niet de meest eenvoudige opgave Phaido weet ondertussen wel wat
poseren is, zijn speelkameraadjes evenwel waren moeilijk te overtuigen dat ze
even rustig naar de camera moesten kijken. Uiteindelijk heb ik toch één enkel
shot kunnen maken waar ze alle drie op staan maar ik vrees dat ik ofwel niet alert
genoeg was om snel de beste instellingen te kiezen op mijn toestel ofwel dat ik
in mijn enthousiasme even de zelfbeheersing verloren heb en met de camera
bewogen heb. De opname is alleszins niet zo scherp als ik het zou gewild
hebben. Toch wil ik hem hier plaatsen, de inhoud is soms even belangrijk als de
vorm toch?
Je bent amateur-fotograaf
en je investeert in je hobby. Het gebeurt dat je 1600 op tafel legt voor een
lens, of 2000 voor een nieuwe body terwijl de oude eigenlijk ook nog helemaal
oke is. Tassen, statieven, filters, externe flits-units, extenders,
tussenringen kortom, het lijstje bruikbare hebbedingen die ondertussen in de
fototas kunnen is al vrij uitgebreid. Deze week vond ik in de Aldi iets waarvan
ik vermoedde dat het wel eens van pas zou kunnen komen bij het fotograferen. Ik
investeerde net geen 5 voor een opplooibaar opstapje waardoor ik indien nodig
22 cm hoger kan staan. Opgeplooid is het ding amper drie cm dik en je kunt het
in het laptopvak van een grote rugzak kwijt. Als je weet dat ik ooit met een
heuse trapladder naar een tigermeeting van de luchtmacht in Kleine Brogel
zeulde is dit een verademing.
Als foto is dit artistiek gezien misschien niet meteen een topper, maar ik vond
het wel de moeite waard om op deze plek even te vertellen hoe leuk ik dit vind.
Goede vriend
en geocache-collega Jackie is een creatieve meneer in het beoefenen van onze
gemeenschappelijke hobby. Al sedert enkele jaren brengt ie bij gelegenheid van
de jaarovergang, precies om middernacht, een nieuwe cache on-line. Het was
ondertussen een wedstrijd geworden tussen de vele first-to-find-jagers om er zo
snel mogelijk bij te zijn en als eerste een naam in het logboekje te kunnen
zetten. Dit jaar wilde hij ze allemaal het gras voor de voeten wegmaaien en
organiseerde hij op 2 januari een meet and greet geocache event waarop hij zijn
nieuwe creatie voorstelde. Het moet gezegd dat die weer erg listig in elkaar
zat. De jongste aanwezige kreeg de eer er als eerste mee aan de slag te gaan en
daarna mochten we hem allemaal loggen. Vanaf morgen is ie beschikbaar voor de
niet-aanwezigen op het event.
De echte bedoeling achter het hele gebeuren was natuurlijk om eens een aantal
gelijkgezinden samen te brengen en bij een drankje en een hapje gezellig kennis
te laten maken. Nu konden we eindelijk eens zien wie er achter die schuilnamen
zit die we in de logs zo vaak zien opduiken.
En wat het drankjes en hapjes gedeelte betreft hadden we zeker niet te klagen
Annemarie had wafels gebakken en de keuze in al dan niet alcoholische andere versnaperingen
was groot genoeg om de meest moeilijke klant tevreden te stellen. Om elf uur in
de voormiddag was de koffie nog zeer in trek, voorzichtig werd daar iets later
een neutje aan toegevoegd en tegen één uur was het hek al helemaal van de dam
Het zijn zware tijden voor de door het nieuwjaarsvieren al erg geteisterde
levers.
Ook in 2015
ga ik blijven fotograferen natuurlijk en deze blog blijft dientengevolge gewoon
op dezelfde manier dagelijks een update krijgen. De camera zal tijdens de
wandelingen, geocache-avonturen, fietstochten, vakanties, feesten, partijen en
alle mogelijke andere evenementen ook dit jaar mijn trouwe gezel zijn. Vandaag was
ie er ook bij toen we deze morgen ons vaste rondje Smallebroeken afhaspelden
met Phaido.
Als je goed kijkt en een beetje creatief bent vind je altijd wel iets leuks om
te fotograferen. De ene dag let ik meer op landschappen, als de kleinkinderen
er bij zijn worden die vanzelfsprekend het onderwerp, Phaido en Josee neem ik
ook graag in beeld, de macrolens komt regelmatig van pas en de mogelijkheden
zijn legio. Vandaag was ik vertrokken met het plan om mijn aandacht te richten
op details in sneeuw en ijs. Dan let je op structuren, lijnen, opvallende
vormen en alles wat de winter aan interessants biedt. Deze tractorsporen,
achteloos achtergelaten op een grasveld door een boer die zijn dieren was gaan
verzorgen, waren gefundenes fressen voor de speurende fotograaf. Het beeld was
op zich al bijna kleurloos, maar het laatste beetje koppig groen heb ik er ook
nog uit gehaald in de nabewerking. Als zuiver zwart-wit is ie nog sterker vond
ik.
Het vrouwtje
houdt van engeltjes. Ze verzamelt ze ook. Of ikzelf het pronkstuk uit haar
verzameling ben durf ik te betwijfelen ik vermoed dat ik in een andere
categorie geklasseerd ben maar zeker in deze tijd van het jaar zijn er overal
in huis op strategische plaatsen mooie exemplaren uitgestald. Ze staan of
liggen op kasten, rekken en andere meubels, hangen aan bijna onzichtbare
nylondraadjes plots voor je neus en ik vermoed dat er alvast tot driekoningen
geen engelen meer over zijn in de hemel want ze zitten allemaal in huize Pol en
Josee.
Het engeltje dat voor ons raam onhoorbaar vrede op aarde aan het toeteren is
hing deze middag wel erg mooi in het zonnetje. Daar onze nieuwjaarswensen aan
vast knopen leek mij niet eens zo verkeerd. Het is een parelmoeren bijna
tweedimensionaal ding en daar kon ik een erg groot diafragma op los laten zo
dat alle rommel in de achtergrond mooi in de onscherpte verdwijnt. Je kunt nog
net zien dat de sneeuw nog niet weg is voor ons huis. Een bijpassend lettertype
was ook snel gevonden en het meest belangrijke dat ik al onze kennissen wil
toewensen is een gezond jaar. Een ferme kwak geluk mag er ook bij natuurlijk en
hopelijk worden alle goede voornemens aan de andere kant van de jaarwisseling
ook bewaarheid deze keer. J
De zon deed
pogingen om zich te laten zien vandaag. Het lukte niet zo vaak maar als er dan
toch enkel stralen tot in de buurt van huize Pol en Josee geraakten hingen er
in alle bomen in de buurt duizenden dooidruppeltjes te glimmen. Ik wilde die
natuurlijke feestverlichting best wel eens fotograferen maar toen ik na een
aantal pogingen de beelden bekeek op de PC bleef er van de schitteringen toch
niet zo veel over. Een groothoek is daar dus niet geschikt voor vrees ik.
Verandering van aanpak dan maar de macrolens er op en één enkel druppeltje in
beeld nemen was het nieuwe plan. De overkant van onze straat fotograferen
doorheen zon waterlens leek mij namelijk een uitdaging en indien mogelijk wilde
ik ook nog wat sneeuw mee in beeld krijgen. Op een van de daken was nog niet
alles weg gedooid noordkant en goede isolatie vermoed ik en deze keer was
ik wél tevreden met het resultaat.