Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-08-2013
06 augustus Truck
Naast de voor de hand liggende schoonheid van het andere
geslacht vermoed ik dat de meeste mannen ook wel gevoelig zijn voor een ander
soort beauties, nl. mooie getunede trucks. Ik geef het graag toe, elke keer ik
in de Verenigde Staten ben kan ik behoorlijk kicken op de wondere mastodonten
die daar rondrijden, en dan heb ik het dus niet over dikke vrouwen he. En ook
hier te lande zie je wel eens iets voorbijkomen waar je net iets langer naar
kijkt, en dan heb ik het deze keer ook niet over vrouwen dun of dik.
Boys will be boys blijkt nog maar eens de kids logeren weer enkele dagen in
huize Pol en Josee en pake Pol krijgt dan uiteraard meteen een acute aanval van
fotografie-kriebels. Interessante locaties en mooie achtergronden zoeken valt
niet altijd mee maar Jefke kwam deze keer zelf met een voorstel: voor die mooie
vrachtwagen wilde hij graag poseren. Nog enkele jaren en dan zullen de
interesses ook wel de andere richting uitgaan zeker?
Na dat KVV Lichtaart Sport in 2007 door een fusie opging in
FC De Kempen bleef er in Lichtaart nog één dorpseigen voetbalploeg over: VV
Molenkring. In de loop van dit jaar werden de geruchten steeds sterker dat een
aantal ploegen, waar onder de Molenkring, problemen zouden hebben met de
fiscus. Die laatste gaf namelijk aan meer te zullen focussen op vzws, vooral
sportclubs. Door een strikte interpretatie van de BTW-wetgeving worden tal van
activiteiten BTW-plichtig gemaakt. De organisatie van wedstrijden en
gerelateerde evenementen wordt daardoor een interessante financiële grabbelton
voor de overheid. Ook op sponsor- en reclame-inkomsten zou BTW moeten betaald
worden, op clubkas vullende mosselfestijnen en zelfs op gratis maaltijden voor
de clubmedewerkers. Het vriendenclubje De Molenkring waar alles altijd al
gebeurde in een gemoedelijke sfeer zonder veel plichtsplegingen, zou ook ten
prooi vallen aan de geldhonger van de bureaucraten
Let wel, ik gebruik bewust de term zou. Ik weet het zelf ook niet zo zeker,
maar het gonst steeds harder hieromtrent. Toen ik deze middag nog eens ging
wandelen in de Dressenstraat en ik voorbij het terrein kwam waar de eerste
ploeg haar wedstrijden pleegde te spelen kreeg ik wel een schok. Hier wordt
binnen enkele weken het nieuwe seizoen niet afgetrapt, zoveel is zeker. Er zijn
natuurlijk nog de terreinen in het domein De Hoge Rielen, waar de jeugdploegen
spelen, en of er daar ook een vergelijkbare toestand is heb ik nog niet kunnen constateren.
Toch maar eens die kant op wandelen binnenkort.
We hebben vandaag een prachtige wandeling gemaakt met ons
vaste kliekje. Uiteraard stond die voor een groot deel in het teken van het
geocachen, maar ook zonder die hobby was dit zeer de moeite waard.
Ik had op de site gelezen over een serie verstopte cachen in het Limburgse
Neerglabbeek en de jubelende commentaren in de logs lieten er geen twijfel over
bestaan: dit moesten wij snel ook maar eens doen. Enkele telefoontjes
volstonden om iedereen te mobiliseren en deze middag begonnen wij er aan. We
hebben het ons niet beklaagd. De verstoptechnieken waren zeer gevarieerd, de op
te lossen problemen waren vaak zeer listig en creatief in de zoektocht verweven
en al bij al kan ik niet anders dan stellen dat dit wat mij betreft het mooiste
was wat geocachen mij tot nu toe te bieden had. Tijdens een van de stops
moesten we een puzzle oplossen en daar kwam de vrouwelijke inventiviteit
natuurlijk zeer van pas. Hier zie je onze meisjes aan het werk.
Voor collega geocachers en voor iedereen die met de hobby eens kennis wil maken
willen wij graag deze serie aanbevelen. Ga naar www.geocaching.com dan naar spelen dan
geocache zoeken en zoek naar Solterheide Baatsbeekvallei, de code van de eerste
uit de serie is GC458B0. De overige 17 plus de bonus vind je zo ook. Wij zijn
er een vijftal uren mee bezig geweest met zn zessen en we hebben ons geen
seconde verveeld.
Geen idee waar ie ineens vandaan kwam, maar deze middag zat
dit beest plots in onze pergola. Ik zat rustig mijn krantje te lezen toen Josee
ineens een ijselijke gil slaakte Nadat ik haar gerustgesteld had door te
vertellen dat zon dier niet bijt, niet giftig is en totaal ongevaarlijk, kon
ik haar overhalen om, door even voor hem te staan en telkens de looprichting af
te snijden, er voor te zorgen dat ie er niet van door ging. De macrolens heeft
nog nooit zo snel op mijn toestel gestaan. Dit is weer een mooi voorbeeld van
de kleine scherptediepte bij macrofotografie, f 11 kun je toch al geen groot
diafragma meer noemen en toch is alleen het kopje scherp en de rest van het
lichaam zit in de onscherpte. Zeker in dit geval vond ik dat absoluut niet erg
want het arme diertje was ergens zijn staart kwijtgeraakt en op die manier valt
dat niet zo op. J
Die groeit wel weer aan meen ik ooit gelezen te hebben.
Er zijn enkele uitdrukkingen die ik Josee de laatste tijd
wel vaker hoor gebruiken als ze het over mij heeft. Hoe ouder hoe zotter en
Zot zijn doet geen pijn zijn maar enkele van de minst extreme. Eerlijk gezegd
moet ik ootmoedig bekennen dat ze soms wel eens redenen heeft om dat soort opmerkingen
te maken.
Als er ooit een keuring komt van de kwaliteit van het zwemwater in de Aa durf
ik er veel op verwedden dat er geen blauwe wimpel aan wordt toegekend. Ik heb
wel eens in properder water gezwommen. Maar wat doe je? Je bent een fervent
geocacher en je hebt op de site gelezen dat op die en die coördinaten iets
verstopt zit. De uitdaging is groot want de moeilijkheidsfactor wordt als hoog
omschreven. Dan ga je op zoek en dan sta je plots aan de oever van de Aa terwijl
de naald van de GPS richting overkant wijst 8 meter lees ik, maar dat lijkt me
in het water twijfel Ik zie een soort begroeing die ik mangrove-achtig zou durven
noemen. Tja, dan leg je de kleren aan de kant en dan duik je er in he met dit
weer was dat trouwens niet eens een straf.
Ik had uiteraard ook de camera aan de kant laten liggen en daar heeft Josee dan
weer schromelijk misbruik van gemaakt.
Ik vertel er graag nog bij dat ik de cache inderdaad gevonden heb en meteen
naar huis gereden ben daarna, om te douchen en een zalfje te smeren op de dazenbeten
Ik fietste deze morgen tussen Hukkelbergen en Goor en plots
voelde ik mezelf een dikke halve eeuw terug geflitst in de tijd. Ik kreeg
flashbacks van hoe ik als jongetje tussen de velden keek naar het pas gemaaide
koren dat gebeurde nog met de zeis toen en hoe de meiden en de knechten dat
in schoven bonden en in piramidevormige stapels te drogen zetten. Ik zag langs
de weg een veld vol met diezelfde gestapelde korenschoven. Dat zie je niet meer
anno 2013. Tegenwoordig gebeurt dat soort landbouw allemaal machinaal toch?
Maar wij hebben in Lichtaart dit weekend, de jaarlijkse volkorenmet, en de
Lichtaartse kloppers, een folkloregroep die het verhaal wil vertellen van de
Kempense boer in de vorige eeuwen, doen het op de ouderwetse manier. Het koren
wordt dus met de dorsvlegel van zijn graan ontdaan en dat graan hoort dus ook
in schoven te worden aangeleverd. Het veld waar dat koren geoogst was had ik
dus toevallig gevonden. Fotos !!! Daar hoort een bewerking bij die de nostalgie
nog een beetje extra accentueert vond ik. Een sepia kleurtoon leek mij voor de
hand liggend en een oude postkaart-achtig plaatje moest het worden.
Ik moet er nog een epiloog aan toevoegen, want toen ik daar vanavond nog eens
een kijkje ging nemen ik had zon voorgevoel dat het koren toch ook moest
worden binnengehaald vóór de met ( markt voor de niet-Kempenaars ) waren ze
bezig manueel de schoven op een wagen te laden getrokken door een Brabants
boerenpaard weer fotos gemaakt natuurlijk, maar om die nog te bekijken,
selecteren en eventueel te bewerken had ik geen tijd meer. Dat is misschien
iets voor facebook morgen J
Ik heb het opgezocht. Dit is een gaasvlieg of goudoogje. De
wetenschappelijke naam is chrysopidae. Tot daar de bevrediging van mijn
nieuwsgierigheid en de opvulling van één hiaat in mijn kennis van de insectensoorten.
Lang leve google !
Ik hoefde vandaag niet eens van huis om mijn dagelijkse foto-ding te doen. Toen
ik in de loop van de namiddag, even genoeg had van het computeren en een
luchtje ging happen buiten, zag ik dit beest zitten. Het/hij/zij maakte geen
aanstalten om weg te vliegen, ook niet toen ik dichterbij kwam om wat beter te
kijken. Ik kon dus ruimschoots de tijd nemen om de macrolens mét extender op
mijn toestel te zetten, alles op statief te monteren, de afstandsbediening in
te pluggen de ideale positie te kiezen om van vrij dichtbij deze opname te
maken na zorgvuldig scherp gesteld te hebben in live-view. Ik heb nog even
getwijfeld of ik op deze blog geen uitsnede van een deel van de vleugeltjes zou
plaatsen om beter alle subtiele details van de gaasstructuur te tonen het maximale
formaat dat deze site hanteert is helaas te klein om daar ten volle van te
genieten maar uiteindelijk ging ik toch voor het hele beest. Die uitsnede zet
ik wel op mijn facebookpagina.
Op elke locatie waar ik terecht kom om te fotograferen
probeer ik wel enkele groothoek natuuropnames te maken. Die zet ik dan later, thuis
achter de PC om naar zwart wit. Niet dat ik iets tegen kleur heb, maar ik ben
nu eenmaal nog steeds bezig met het samenstellen van een reeks rond Kempense
Landschappen en een selectie daaruit wil ik in het najaar in zwart wit
presenteren op het jaarlijkse salon van onze fotoclub. Het intrigerende van het
omzetten van natuurfotos naar zwart wit zit m o.a. in de moeilijkheid de
diversiteit van groentinten ook in grijswaarden te behouden vind ik. Voldoende
diepte bewaren is nog zon probleem. Ik vrees dat de keuze wel eens erg
moeilijk zou kunnen worden, want de map wordt steeds dikker.
Deze morgen was ik met Jefke in het natuurgebied de Liereman in Oud Turnhout en
van boven op de vogelkijktoren had ik een mooi uitzicht over de vennetjes. Dan
gaat de fototas open he. Uiteraard heb ik deze avond weer uitgebreid zitten te
experimenteren met allerlei tools om de kleur op een artistiek verantwoorde
wijze uit mijn fotos weg te halen. Geholpen door diverse filters van Silver
Efex Pro kwam ik tot dit resultaat. In dit geval ben ik er weer best tevreden
meer. Weer eentje die in aanmerking komt om de preselecties te overleven J
Enkele weken geleden las ik een artikel waarin de alarmklok
werd geluid in verband met het vlinderbestand in onze streken. Er zou een
merkbare achteruitgang zijn en er werden allerhande redenen aangehaald om dat
te verklaren. Het moet zijn dat ik vandaag terecht gekomen ben in een biotoop
waar enkele zeer vruchtbare vlinderfamilies verblijven want wat ik zag was toch
echt geen bevestiging van wat ik uit dat artikel onthouden had. Ik ben niet
echt een specialist ter zake, maar ik zet nu eenmaal graag de macrolens op het
toestel en dan is het bijzonder ontspannend om achter alles wat fladdert en
zoemt aan te gaan. Ik heb geen tellertje op zak, maar het viel me toch op dat
ze met velen waren. Als er al sprake van was, dan is de vlinderschaarste zeker
voorbij. Ik heb verschillende soorten voor de lens gehad en op een bepaald
moment zaten ze zelfs met zn drieën op één bloem. Uit de oogst van mijn
dagelijkse tocht koos ik voor dit exemplaar. Als niet-lepidopterist ( hahaha,
heb ik toch weer een moeilijk woord bijgeleerd ) vermoed ik dat dit een
ondersoort van de zandoogjes is, echte kenners moeten me maar verbeteren als ik
het mis heb. Deze shot illustreert nog maar eens hoe je met de macrolens een
erg kleine scherptediepte hebt, zelfs met een relatief klein diafragma. De fraaie
onscherpte in de achtergrond is lekker meegenomen natuurlijk.
De exif gegevens: F 9 - 1/400 met de Tamron 90 mm vaste brandpunt macrolens.
We gaan met de leden van de motorclub regelmatig de culinaire
toer op. Naast het gemeenschappelijk restaurantbezoek of het jaarlijkse
gastronomisch weekend, ondernemen we ook wel eens een zogenaamde pannenkoekenrit.
We plannen dan een stop op een plek waar ze je raadt het al pannenkoeken verkopen,
vervolgens tuffen we naar een volgende locatie voor de koffie, en een ijsje wil
er ook nog wel in op alweer een andere plek. Tussendoor genieten we van een
paar honderd mooie bochtige motor-kilometers en s avonds samen nog een
verfrissing gebruiken, heerlijk toch? De dames die niet zelf rijden of achterop
meegaan, komen dan steevast met de wagen naar de geplande pitstops en vandaag
was er ook een kleinkind dat de reis mocht meemaken.
Deze foto zou verkeerdelijk de indruk kunnen geven dat het kindje het maar niks
vindt dat oma het ijsje op eet, maar eigenlijk doet oma niets anders dan er
voor zorgen dat er niet al te veel gedruip en gesmos is als neveneffect van die
heerlijke likpartij.
Het beeld op zich vonden wij wel leuk en ware het niet dat Manuela zon goede vriendin
is, dan zouden wij misschien wel de foute
versie verkondigd hebben als duiding.
Puur fototechnisch gezien stelt de afbeelding die ik vandaag
wil laten zien natuurlijk weinig of niks voor. Maar goed, een foto moet ook
niet altijd een prijswinnaar zijn in een of ander spectaculair forum.
We zaten met ons gezelligheidsclubje deze avond op het terras bij café De
Pelleman in Kasterlee de verjaardag van Weeltje te vieren. Het was echt zon
zalige zwoele zomeravond die uitnodigde tot niks doen en heerlijk genieten, tot
plop, plets, plopperdepletserde plokplokplokkeplekkepetterplets binnen de
kortste keren kwam de zondvloed naar beneden. Voor de liefhebbers wil ik graag
de exif gegevens van deze shot vertellen. Iso 400 - f 2,8 - 1/15.
De blitse tinten die het geheel een beetje opvrolijken zijn afkomstig van de
verlichting van het bandje dat op het terras voor de ambiance zorgde tot de
regen kwam die aan alles een einde maakte.
Het laatste week-end van juli is het Barrier Kermis. Met een
echtgenote die uit dat stukske Lommel afkomstig is zal ik dat voor de rest van
mijn dagen niet vergeten. Traditiegetrouw is er op de vrijdag voor de opening
van de kermis een wielerwedstrijd en al even traditiegetrouw is Josees broer Swa
een van de drijvende krachten achter dat gebeuren.
Een ongezien aantal deelnemers mochten
ze dit jaar inschrijven, dat had er uiteraard mee te maken dat de winnaars in
de diverse categoriën ook zouden gekroond worden als kampioen van Limburg.
Leuke bijkomstigheid was dat Rob, een van de medestudenten in de computercursus
die Josee gevolgd heeft vorig jaar, ook mee reed. En nog leuker was dat ie
warempel nog won ook. Josee kon na afloop het enthousiasme niet bedwingen en
wilde voor de gelegenheid de kampioen kussen. Ik heb natuurlijk goed in de
gaten gehouden of Rob geen Saganneke deed, maar dat was eigenlijk niet nodig,
want de andere kus-juffrouw was Robs eigen vrouw. J
Ik heb me vandaag nog eens op de macro-fotografie gestort.
De Dekshoeve-vijver in Geel de gemeentelijke visvijver langs het Kempisch
Kanaal in de buurt van Sas 7 is een locatie waarvan ik weet dat er op
bepaalde plekjes behoorlijk wat fotogenieke beestjes en plantjes te verschalken
zijn. Ik heb me uitgebreid kunnen amuseren en terwijl ik de gebruikelijke
libellen, juffers, vlinders, hommels, kleine bloemekes, zelfs onrijpe
hazelnoten, en noem maar op aan het fotograferen was zag ik eigenlijk puur
toevallig een mij zeer onbekend exemplaar uit de libellen/juffers-wereld. Ik
heb in de loop van de dag, macro-technisch gezien misschien wel betere fotos
gemaakt maar een witte juffer nooit eerder gezien, en enig opzoekwerk op het
net deze avond hielp me ook niet verder. Zou hier sprake zijn van een albino
exemplaar? Geen idee, misschien dat ervaren libellologen hier iets over weten
te vertellen, daarom plaats ik hem ook als keuze van de dag en voor mij blijft
de titel voorlopig witte juffer.
Een van de flauwste moppen die ik de laatste tijd hoorde
voorbij komen gaat als volgt. Vraag: Welk is het meest ongelukkige dier ter
wereld? Antwoord: Een zeug, want zij heeft een beer als vent en varkens als
kinderen De verteller van dit soort humor barst dan meestal zelf in lachen
uit als enige.
Aan de juistheid van die bewering durf ik trouwens ook te twijfelen, zeker
nadat ik het gelukzalige knorren hoorde van deze mama toen haar zes biggen, na
een gemeenschappelijke aanval onder de gordel, aan het smikkelen gingen. En
smikkelen, daar moet ik dan ook aan denken als ik dit tafereel bekijk. De leuke
krulstaartjes, die eigenlijk de trigger waren om deze foto te maken, vallen in
het niets vergeleken bij de visioenen die ik krijg van speenvarken, van
barbecue, van spek of jambon braisé jammie, jammie. Neen, van enige
vegetarische neigingen hoef je mij niet te verdenken. J
Ik ben al een hele tijd bezig met een reeks Kempense
landschappen in zwart wit. De fietsstop die we deze middag maakten aan de
Snepkensvijver was daarom niet alleen om wat uit te hijgen en een grote plas
vloeistof binnen te gieten, de immer aanwezige camera werd nog maar eens tevoorschijn
getoverd en ik heb er weer duchtig op los geschoten. Sedert ik me de
verzameling filters van Nik Software aangeschaft heb ben ik een fervente
gebruiker van Silver Efex Pro en de mogelijkheden voor zwart wit omzettingen
zijn echt schitterend. Het klein beetje detail dat er, bijna onzichtbaar met
het blote oog, in de hoognevel zat kon ik zonder problemen met één klik
oppeppen tot een interessante lucht bijvoorbeeld en zo ziet deze opname er
plots een stuk dramatischer uit.
Het bronmateriaal voor de panorama-omslagfoto die ik vandaag op mijn facebook
profiel heb gezet heb ik trouwens ook op die plek kunnen fotograferen.
Ik ben vandaag drie keer in OLV. Olen geweest. Deze namiddag
kwam ik langs het supporterslokaal van Jan Bakelants gefietst en ik had gezien
dat ze daar alles aan het klaar maken waren voor de viering van de plaatselijke
wielerheld vanavond. Meer had ik niet nodig als reminder om me voor te nemen daar
live bij te zijn. Een ritzege en twee dagen gele trui in de tour de France, het
is niet niks.
Ik had goed getimed, want toen we er rond half acht aankwamen waren we net op
tijd om het ceremoniele deel op het podium mee te maken. Jan bleek ook in zijn
thuisbasis dezelfde vlotte spreker te zijn die we al kenden van op TV. Nadat ik
de nodige fotos geschoten had en nadat ik gehoord had dat Jan zijn supporters
twee gratis vaten bier beloofd had en dat het gemeentebestuur van Olen daar nog
twee extra vaten bij deed nam ik mij voor later op de avond nog eens terug te
keren. Ik heb dat ook gedaan, maar de charme van een volksfeest zonder de
gevierde - die was alweer naar huis, alles voor de conditie he - en met gratis
bier uit plastic bekertjes was toch niet van dien aard om me langer dan een
kwartiertje daar te houden. Helemaal nuchter terug naar het vrouwtje dus dat
heeft ook zijn goede kanten natuurlijk, morgen fris en monter weer uit bed !!!
Hoogzomer in de Kempen. Het lijkt er op dat de zon in een
ijltempo de achterstand wil inhalen die we de voorbije weken opgelopen
hebben.Heet, heet, heet !!! Je moet een
beetje masochist zijn om met dit weer te gaan fietsen. Maar het alternatief
leek me nog veel minder leuk. We konden ook thuis blijven, voor de TV gaan
zitten en de ganse dag onder gedompeld worden in het onontkoombare gedoe rond
die koningswissel op alle zenders.
Josee bleek na enige discussie toch vatbaar voor mijn argumenten en dus hebben
we de fietsen achter op de wagen op de fietsdrager gezet en we hebben ze in
Zammel bij Westerlo er weer af gehaald. Dat scheelde alvast enkel glazen zweet.
Ik had een klein maar fijn rondje uitgestippeld met zon 15 geocachen op het
traject en we hebben dat op ons gemak afgehaspeld. Dat het wegdek op de route
niet altijd een fiets-o-strade was blijkt uit deze foto, op de voorgrond van
dit landschap langs de Grote Nete zie je wat in de omschrijving als
fietsvriendelijk omschreven werd Maar dat mocht de pret niet bederven. We
hebben weer plekjes ontdekt waar we anders nooit zouden komen en we hebben er
van genoten, dat is wat telt, toch?
Je hoeft niet ver weg naar het buitenland om avontuurlijke activiteiten
in de vrije natuur te ondernemen. In onze eigen Kempense regio kun je
bijvoorbeeld kano-tochten maken op de Nete, opstapplaatsen zat en eindstations
ook. Zelf hebben we vorig jaar met de
kleinkids het traject van Retie naar Kasterlee gevaren en toen ik vandaag op de
brug bij de Ark van Noe voorbij gefietst kwam en ik zag deze dappere peddelaars
nam ik mij voor dat we dat snel ook maar weer eens moesten doen. Deze mensen
hebben het dus uitgezongen tot Lichtaart, maar je kunt ook verder tot Herentals
of Grobbendonk We zullen wel zien hoe groot de goesting van de kids is als we
er weer eens aan beginnen.
We kennen Luc al van lang voor hij in rusthuis Hoevezavel
kwam wonen. En omdat wij daar bijna wekelijks als vrijwilliger met de bewoners
gaan wandelen hebben wij ook kunnen volgen hoe hij onherroepelijk afgleed van
guitige voortrekker in de levensvreugde tot de suffende, hulpbehoevende, apatische
oude man die we nu meestal zien zitten in de rustzetels in de hall bij de
ingang van de cafetaria. Ooit was hij haantje de voorste om tijdens de kermis
in de rappe rups te gaan met de verpleegsters, hij was Prins Karnaval voor de
bejaarden en de twinkel in die pretoogjes was altijd daar.Ik meen dat ik die twinkel nog wel eens een
beetje zie maar hij is toch elke keer iets verder weg. Er zijn niet voldoende
vrijwilligers om alle bewoners elke week mee uit wandelen te nemen, maar
vandaag was het de beurt aan Luc. Ik vermoed dat hij het leuk vond, maar hij
kon dat niet meer vertellen met zoveel woorden Luc is moe. Dat doet ons pijn.
Het was heet vandaag. We hebben wel even getwijfeld, maar
uiteindelijk hebben we toch maar de lokroep van onze tweewieler beantwoord en
zijn we wat gaan rondzwerven in het vennengebied ten noorden van Turnhout.
Natuurschoon genoeg om te fotograferen daar, en dat hebben we dan ook
uitgebreid gedaan. Het heet niet voor niets vennengebied daar, het is dan ook
bijna vanzelfsprekend dat er een of ander vennetje zou voorbijkomen als foto
van de dag. Dit is het Peerdsven.