Eindelijk - 2 maanden na het oplopen van mijn achillespeesblessures en na een karrenvracht excentrische oefeningen om die pees te versoepelen, loop ik eindelijk weer. Het is raar, want waar ik met de vingers in de neusgaten trainingen deed van 20 à 30 km, moet ik nu weer beginnen bij 't begin. En dat was dus vandaag een rustige looptraining van een half uurke. Maar genoten dat ik heb. Amai zeg. Nog nooit de laatste 11 jaar heb ik een blessure gehad die me verhinderde te lopen. Ik liep twaalf maanden op een jaar. Je kan je voorstellen hoe raar die 2 maanden hebben aangevoeld. Maar allez, we zijn weer op de baan.
Ik ben net terug van een gezinsvakantie van tien dagen in de Jura, met een klein aperitiefke in de Champagnestreek. Op sportgebied een beetjerustig gehouden, maar komt er uiteindelijk toch op neer dat ik: - 2 keer zwemtraining gedaan heb (Lac d'Orient en Lac De Vouglans) - 3 keer mijn buikspierworkouts heb afgewerkt, met af en toe wat rare blikken van buur-kampeerders. (wat doet die rare Belg nou?) - 3 keer gefietst heb.
Even over dat fietsen. Met david een rit gedaan van 45 km inclusief een col van 2e categorie uit de Tour 2010. Col du Barrage de Vouglans. Diezelfde rit heb ik op 't einde van de reis nog eens overgedaan met mijn vrouwke. 't Was haar koersfietsdebuut. Ze klimt zeer aardig, maar daalt verschrikkelijk. Geef me nog een klein jaarke en ze koopt haar een koersfiets... Maar de koninginnerit was wel een rit van 5u22m naar de Haut Jura. Op een rit van 126 km hadden we zo'n 2000 hoogtemeters. Zeer zware rit maar echt bloedmooi. Als je op voorhand een rit uittekent waarbij je zoveel mogelijk de allerkleinste baantjes opzoekt, en absoluut de ROutes Nationales vermijdt, dan is de Jura een waar fietsparadijs.
Nu ik voor het eerst sinds 10 jaar stil lig qua lopen, merk ik toch hoe graag ik loop. Het werkt me toch wel wat op de zenuwen dat ik niet eens kan gaan lopen. En dat ik daardoor mijn spieren in mijn onderbeen lichtjes zie slinken, helpt niet om de pijn te verbijten, moet ik zeggen.
Ik ben wel serieus bezig met buikspieroefeningen, oefeningen voor de schouderspieren, en met push ups. Deze week heb ik vier keer zo'n work out sessie gedaan. Ik doe dat gewoon thuis op een matje. Zo'n sessie daar ben je toch al snel 40 à 50 minuten mee bezig. Als ik de discipline en de regelmaat kan houden in deze sessies, zal ik het seizoen kunnen aanvatten met een sterker bovenlichaam en steviger buikspieren. Allemaal niet onbelangrijk, vooral voor het zwemmen. Op die manier zou ik veel stabieler moeten kunnen liggen in het water (klik hier), en meer kracht moeten kunnen ontwikkelen. We werken eraan, en op dit moment voel ik al de eerste resultaten.
By the way, het schijnt dat het zwemmen in Zurich (website klik hier) een halve boksmatch is. Als ik nog 11 maanden deze work outs doe, kunt ge van mij best geen klop krijgen tijdens de zwemstart.
Voor de rest ben ik drie keer gaan fietsen, maar vooral kortere fietstochten: 60km; 26 km en 40 km. Gewoon voor 't plezier van 't fietsen en om de beenspieren toch ietwat te onderhouden. Normaal gezien mag ik binnen één week de looptrainingen weer aanvatten, maar dan moet ik wel opnieuw van de basis vertrekken: geen lastige trainingen, maar korte rustige loopjes. Maar binnen één week zit ik in de Jura, en ik vrees dat ik daar geen vlakke parcours ga vinden. We zien wel. Het trainingsmatje, de loopschoenen, de zwembroek en vooral...de fiets gaan alleszins mee naar de Jura. Eerst deze week nog eens een passage langs de Champagne en Bourgogne en daarna vallen we het gebergte aan.
Na een ongemeen zwaar Gentse Feestenweekend (ja nu is 't echt off season), was het nu tijd om de toekomst te bezegelen. Om middernacht opende de online inschrijving voor de Iron Man Zurich 2011. Om middernacht ging mijn alarm af, stond ik op en schreef ik me in. En dat is gelukt. Dus 10 juli 2011 is de volgende D-day voor mij.
Ondertussen heeft mijn vrouw me kunnen overtuigen dat 1200 betalen voor trainingsbegeleiding volgend seizoen echt wel overdreven is, en buiten ons beschikbaar budget valt. Dat zo'n trainer je beter kan maken staat buiten kijf, maar 1200 is wel veel geld dat we inderdaad beter aan andere dingen kunnen besteden.
Ik ga me dus nog eens diep in allerlei trainingsliteratuur storten, en voor mezelf een nog beter, nog straffer, nog ..... trainingsschema opstellen. Ondertussen heb ik ook al wat aandachtspunten voor volgend jaar op een rijtje gezet:
ik ga ook wat krachttraining inbouwen en blessurepreventie-oefeningen ik ga een aantal lactaattesten laten uitvoeren in de loop van het seizoen en misschien ook één of twee bloedanalyses ik ga bij kleine ongemakken (zoals de reeds meer dan een half jaar aanhoudende prikken in mijn rechterlies) de hulp inroepen van sportdokter Wim Praet ik ga een bike fitting laten uitvoeren (de fiets volledig laten afstellen door een professionele bike fitter) ik ga me voor en tijdens de wedstrijd bijna maniakaal bezig houden met voeding en drank aspecten ik ga meer fietskilometers steken in de voorbereiding ik ga in de periode mei-juni veel meer pittige fietstrainingen inbouwen ik ga meer koppeltrainingen inbouwen in het schema .... kortom het zal allemaal nog doordachter gebeuren, en nog meer toewijding vragen.
de voorbereidingsperiode start op 5 sêptember, maar het mag duidelijk zijn dat ik er reeds gans de zomer met mijn kopje mee zal bezig zijn.
Off season ... 't is altijd wat moeilijk om er in te komen; 't Is efkes afkicken van zo'n sportverslaving. Maar nu is't mij gelukt (met dank aan de Gentse feesten).
Van vrijdag 16 tot vrijdag 23 juli heb ik één keer 70 km gebold in de Vlaamse Ardennen, heb ik één keer en goeie kilometer gezwommen in de Blaarmeersen, en heb ik drie keer een fitness work out gedaan met vooral buikspieroefeningen en push ups. Voor de rest doe ik elke dag mijn excentrische oefeningen om mijn achillespees te versoepelen. Pas vanaf midden augustus zal ik opnieuw mogen lopen, maar het echte trainingsseizoen start normaal gezien pas op 5 september. Dan begint een lange voorbereiding naar de Iron Man van ZÛrich (24 juli 2011). Maar daarvoor zal ik er maandag eerst moeten in slagen om ingeschreven te geraken voor Zurich.
Off season betekent ook dat ik slechts wekelijks mijn blog aanvul. Vanaf 5 september hou ik jullie opnieuw dagelijks op de hoogte.
Ik blijf dus maar wat aanmodderen en af en toe een shot toedienen aan mijn sportverslaafd lijf. 't Is bezigheidstherapie zo zonder wedstrijd in 't vooruitzicht, maar ik geniet er wel van.
Gisteren in de Blaarmeersen een korte zwemtraining - 1,55 km in 33 min - en vooral bezig geweest met Filip L wat advies te geven over zijn stijl (hij is een startend crawl zwemmer, en startende, dat zijn zowat de enige waaraan ik iets kan leren : ) ) Vandaag de Vlaamse Ardennen ingetrokken met de fiets voor een lekker lopende fietstraining (68,7 km in 2u24). Had vandaag nieuwe TD Swiss wielen, een nieuwe cassette, nieuw stuurlint en nieuwe ketting op mijn koersfiets zitten. alsof ik helemaal op een nieuwe fiets zat. : )
en - ik weet het, ik val in herhaling - op de fiets zit ik veel, heeeeel veeeel, na te denken over volgend seizoen.
Dat jullie dit kunnen blijven lezen zeg, daarvoor moet ge toch ook wel wat uithoudingsvermogen hebben hoor.
Morgen beginnen de Gentse Feesten. Misschien is het wel eens het moment om mijn sportattitude overboord te gooien, en de remmen eens los te gooien. Ik hou jullie op de hoogte...
Nog iets over Neerpelt David ontdekte dat we in Neerpelt een energiedrank kregen in plaats vn een dorstlesser. De organisator had ons de dag daarvoor nochtans bevestigd dat het een dorstlesser zou zijn. Gevolg: in die ondraaglijke hitte hebben we niks van natrium binnengekregen. Kortom het lichaam houdt het vocht moeilijk op en komt in de problemen. Tja...ik denk dat we nooit meer gaan rekenen op de bevoorrading van de organisatie tijdens een Iron Man. Volgende keer een fournisseur nodig dus. Sollicitaties mogen opgestuurd worden.
Begeleiding? Vandaag een interessante babbel gehad met Wim De Doncker van 3coach. Heb hem een beetje laten vertellen over hoe zij triathleten begeleiden. Ik zie dat wel zitten om me één jaar te laten begeleiden, maar 't is wel een dure zaak moet ik zeggen. Nog efkes over nadenken.
Buikspieren Ik heb de laatste 2 dagen een half uur buikspieroefeningen gedaan, en ook nog telkens 40 push ups. En ondertussen maar mijmeren over het volgende trainingsseizoen. Het abrupt afgebroken seizoen brengt wel wat verdriet met zich mee hoor. Maar vooruit kijken is zoals steeds in het leven (en dus ook in de sport) het ideale tegengif.
Ik ben de laatste 8 dagen vier keer gaan fietsen. Een beetje doelloos, want door de verplichte rust voor de achillespees is mijn seizoen bruusk afgebroken. Maar 't geeft wel veel tijd om na te denken.
Maandag 5 juli; 1u; 23 km; woon-werk
Geen beetje kracht in de benen. Kreeg de pedalen nauwelijks rond
Woensdag 7 juli; 1u32; 46,7 km; gem Hsl 114
Rit langs den dijk. Vlot gereden, maar zat toch nog altijd niet lekker op mijn fiets.
Zaterdag 10 juli; 3u47m; 98,2 km
Glooiend parcours, draaien en keren, op en af, redelijk slecht wegdek. Leuke easy rit met Chris DC
Maandag 12 juli; 2u29m; 73,2 km
Waarvan 35 km met Chris VH, die dringend kilometers nodig had. Voor het eerst opnieuw power in de benen, die ik slechts mondjesmaat heb aangesproken. Trapte in de boter vandaag.
Waaraan denk je dan zoal,
- dat ik in het seizoen waarin ik beter in vorm was dan ooit te voren, uiteindelijk slechts 1 wedstrijd zal uitdoen, een kwart dan nog. - dat een op het eerste zicht verloren seizoen zeer nuttig zal zijn: ik heb een enorme sprong gemaakt bij het zwemmen, en heb zelfs bij het lopen nog vooruitgang geboekt - dat ik begeleiding nodig heb, maar dat dat dan weer vloekt met hoe ik liever zelf de touwtjes in handen heb - dat ik de ontgoocheling van de niet gelukte Iron man toch zeer snel heb kunnen omzetten in een reactie "wacht maar tot volgend seizoen. Dit ga ik nu eens rechtzetten sé." - dat ik die ontgoocheling ook kan verteren, doordat ik de negen maanden training en het daarmee gepaard gaande vormpeil en gevoel in het lichaam vooral als een cadeau ervaar (ook zonder de kers op de taart). Ik doe dat gewoonweg heel graag - dat 't leven toch schoon kan zijn
Sorry dat ik even uit roulatie was, maar heb vorige zaterdag ons trouwfeest gevierd. Enorm veel zelf gedaan en dat betekende dus 5 dagen op- en afbouw. 't Was een knalfeest!
Soit, al veel nagedacht over wat er misliep in Neerpelt. Eerlijk gezegd weet ik het antwoord niet. Eén ding is zeker: ergens midden mei zat ik in topvorm, en ik ging nog een zestal weken de puntjes op de i zetten om te knallen in Neerpelt.
1. De val Ik val 5 weken voor de wedstrijd. Knie open, trainingsschema in de war. Overdosis lopen, en te weinig fietsen. Zwemmen goed herpakt in laatste weken. Maar toch, de voorbereiding was niet ideaal die laatste weken. Zeker niet met ook nog eens de achillespeesontsteking erbovenop. Lag het daaraan? Zou kunnen, maar is volgens mij toch maar een onderdeel van de verklaring
2. Moe Was ik te vroeg in vorm, was ik wat moe aan het worden, had ik iets tekort in mijn lichaam van één of ander ding (zout, ijzer, kweeniewatium) door oververmoeidheid of overtraining? Ik weet het echt niet, maar volgens mij misschien deel van de verklaring. Ik had het kunnen weten als ik na de wedstrijd mijn bloed had laten trekken, maar was volledig opgeslorpt door de trouwplannen.
3. Fietshouding, knie Was er iets mis met de fietshouding? Ik zat in supervorm, reed snel, maar de benen deden pijn. Verder merk ik nu ook dat mijn knie vanbinnen niet ongehavend uit de val is gekomen. Ik moet daar naar laten kijken. Onbewust fietshouding daaraan aangepast, en zo pezen boven knie overbelast? Kan?
4. De hitte Ongetwijfeld had ik daar last van. Bijna niemand van mijn niveau heeft in Neerpelt de Iron Man uitgelopen (wel uitgewandeld). Het waren uitzonderlijke omstandigheden.
5. off day Misschien? Maar lijkt me minst geloofwaardige uitleg...
Welke lessen heb ik nu getrokken? Ten eerste: er is triathlon en er is Iron Man. Triathlon ... dat heb ik onder de knie? een halve? een kwart? Ik kan dat, ik kan me daar verschrikkelijk goed op voorbereiden, en kan knallen tijdens de wedstrijd. Iron Man (de volledige afstand) is het summum. Maar dan moet echt alles juist zitten. Op mijn eerste in Frankfurt liep echt alles perfect, de meest perfecte wedstrijd die ik ooit liep. In Neerpelt liep te veel fout. Op naar de volgende... volgend jaar wil ik opnieuw een Iron Man in mijn schema stoppen. Ik heb het gevoel dat het in mijn lijf zit om goed onder de 11 uur een Iron Man af te werken, ik ga dat er dan ook proberen uithalen.
Wat ga ik anders aanpakken om deze missie te doen slagen. 1. Volgend jaar ga ik een drietal keer in 't seizoen een inspanningstest doen EN mijn bloed laten trekken 2. Bikefitting. Ik ga ook geld steken in het perfect laten afstemmen van mijn houding op koersfiets en tijdritfiets 3. Ik ga eens goed nadenken over trainingsbegeleiding. Ik wil zelf mijn schema's blijven opstellen, maar ga wel op zoek naar iemand die mij daarbij helpt, die bijstuurt, die nieuwe ideeën aanbrengt. 4. Ik ga me niet enkel focussen op de 3 disciplines maar ga ook spierversterkende fitness oefeningen inlassen. 5; Ik ga me proberen rechthouden op de fiets
Wat ga ik niet anders aanpakken? ik ga opnieuw keihard trainen volgend seizoen, en ik ga me daar weer ongelooflijk mee amuseren.
En omdat een mens soms eens de lat hoog moet leggen, ga ik volgend wedstrijdschema boven mijn bed plakken:
7u s ochtends en daar staan we dan, met nauwelijks tachtig atleten, aan de start van wat ongetwijfeld de warmste Iron Man triathlon op Belgische bodem ooit wordt. Ik voel me al gans de ochtend uitzonderlijk relaxed, ben er wel klaar voor, heb eigenlijk redelijk goed geslapen ook. Je voelt aan alles dat het de 2e Iron Man is. De eerste is perfect verlopen, en dat geeft enorm veel vertrouwen. En vertrouwen put je natuurlijk ook uit 9 maanden gedisciplineerde doorgedreven training.
Zwemmen 3,8 km
Veel supporters aan de zwemstart en dat doet alweer veel deugd. Ik leg me achteraan het pak, en schiet bij het startschot snel in gang. Hoe zalig, zon start met slechts 80 deelnemers. Je kan gewoon vanaf de eerste tot de laatste meter zwemmen zonder klop te krijgen. Ik zit bijna direct in een goed tempo, en kan direct de vruchten plukken van de extra aandacht die ik dit jaar aan het zwemmen gegeven heb.
In het zwemmen heb je eigenlijk niet echt een ijkpunt. Je kan moeilijk al zwemmend op je hartslagmeter liggen kijken hé. : ) Het gevoel dat ik heb tijdens het zwemmen heb, is « mja het loopt lekker . Maar moet toch nog beter kunnen hé, Christophe. » Af en toe val ik een beetje stil, niet omdat ik er door zit, maar omdat ik de concentratie wat verlies. Moeilijk om zo lang op zwemmen geconcentreerd te blijven. Dat zorgt waarschijnlijk telkens maar heel kort voor een terugval, maar toch het brengt je uit je ritme, en een paar keer moet ik dus de turbo eventjes aanzetten om me terug op gang te brengen. Ik zwem ook zo goed als gans de 3,8 km helemaal alleen. Niemand om me op te richten.
Gedurende gans de zwemproef kamp ik wel met maagkrampen. Geen idee wat het is, en ik probeer het ook gewoonweg weg te denken.
Wanneer ik het einde van de zwemproef nader, zit ik nog met overschot. Nergens pijn eigenlijk, ik denk dat het iets rond de 1u20 zal zijn.
Maar ik kom uit het water, en daar staat mijn tijd : 1u15m36s. Dit is een persoonlijk record, en dit doet verschrikkelijk veel deugd. Het gevecht tegen mijn zwakste discipline, het consequent doen van lange zwemtrainingen, het tegen wil en dank vechten tegen mijn zwemonhandigheid, .dit is een heel mooi resultaat, en al zeg ik het zelf, dik verdiend dus. Ik heb dus in vergelijking met de Iron Man van Frankfurt 2008 niet minder dan 12 minuten sneller gezwommen. Straf !
T1
Ik kom de wisselzone in, en wie vlamt daar net op zijn fiets diezelfde zone uit : den David. Amai, heb ik zo weinig prijsgegeven in het zwemmen ? Cool ! Al mijn supporters staan op één meter van mij de wissel te bekijken.
Ik doe een op het eerste zicht slechte wissel, maar das niet erg. Ik heb op voorhand beslist om van de wissels echt een rustmoment te maken. Efkes alles op een rijtje, rustig voorbereiden voor wat volgt. Nou ja, rustig, na twee en een halve minuut zit ik al op mijn fiets hoor.
Fietsen 180 km
Het fietsen start hilarisch. Ik merk in de eerste bocht dat mijn polar uitgevallen is, moet er aan beginnen prutsen om hem op de juiste modus in te stellen, en lig daardoor plots bijna in den decor. Goe bezig. : )
Maar alles begint zeer goed. Ik ga snel van start. Heb direct een strak tempo te pakken, ken het parcours al na de verkenning zaterdag, en zie al onmiddellijk wat het sleutelwoord wordt : eenzaamheid. Ik zie echt in de verste verte nauwelijks iemand anders rijden. Maar het loopt in eerste instantie zeer goed. Ik denk dat ik de eerste 30 km zowat afleg in 51 minuten, een redelijk verschroeiend tempo. De volgende rondes schakel ik een klein beetje een heel klein beetje terug, want dit kan ik zeker niet uithouden. De rondetijden blijven goed, maar er is stront aan de knikker. Zo ongeveer vanaf kilometer 20 al voel ik pijn in de benen. De hartslag is ok, de snelheid is hoog, maar de benen doen echt pijn. Dat kan toch niet, al die trainingen verliepen zo goed en hier zit ik al na een goed half uur met pijnlijke benen. Pfff
Ik probeer me er zo weinig mogelijk van aan te trekken, maar continu tegen de pijn rijden is natuurlijk geen comfortabel gevoel. En toch blijft het kopje positief. Aangezien het rondjes zijn van 30 km zie ik mijn supporters ook heel veel en dat blijft een onwaarschijnlijke boost geven. Ondertussen eet ik me te pletter aan gellekes en drink ik 1 liter per 30 km. Wacko, maar het moet. (oh ja, terzijde : vanaf s morgens tot na de wedstrijd zal ik zowat 10 liter gedronken hebben, en ik ben geen enkele keer naar het toilet moeten gaan. Heb je dat dan echt allemaal uitgezweet ?)
In de 2e ronde maak ik me behoorlijk kwaad. Ik heb 2 andere atleten in het vizier en sta op het punt ze in te halen, als er drie tractoren op het parcours komen gereden. Drie mastodonten Ze laten nog net die 2 andere atleten voor, en snijden mij dan de pas af. Gedurende zo ongeveer 2 à 3 km blijven ze voor me uit rijden, en dat op het snelste deel van het parcours. Waar ik de eerste ronde 38 à 40 km/u reed, zit ik nu achter die tractoren aan 25 à 30. Pfff
Ok, maar daar zal het uiteindelijk niet aan liggen hoor. Wat dus vanaf kilometer 20 pijn was, worden vanaf kilometer 90 à 100 krampen. Al fietsend schieten er regelmatig krampen door mijn bovenbenen, eerst enkel de aanhechtingsspieren later de ganse spier. In de laatste ronde moet ik zelfs 2 keer afstappen, of wat daar op lijkt, om de krampen er uit te krijgen. Ik krijg de pedalen nauwelijks meer rond. Dit is echt de hel. Pijn pijn en nog eens pijn en vooral het besef dat de droom aan diggelen ligt.
Het hart functioneert fantastisch, maar als de benen niet mee kunnen tja dan rijdt je dus op den duur nog aan hartslag 125. Waar slaat dat nu op ?
Ik kom uiteindelijk binnen in een niet onaardige tijd van 5u38m50s, een moyenne van 31,8 km/u. Das op zich niet slecht, en ja beter dan Frankfurt, maar . Wat koop ik er voor ?
Ik zit de laatste 5 km soms met de tranen in mijn ogen op de fiets. Hier stopt de droom, het komt verschrikkelijk hard aan. Ik pep mij na elke krampscheut terug op en probeer mijn beste staaltje positive thinking boven te halen, maar das heel moeilijk als er één minuut later weer een kramp in schiet, één minuut later weer, twee minuten
Ik kom als een wrak aan aan het einde van de fietsproef. Ik stap van mijn fiets en dat moet een vreselijk zicht zijn. Ik ben net van hout.
T2
Aan mijn wisselpositie kom ik aan met de beslissing in mijn kop : over and out ! Maar daar staan ze dan, al mijn supporters. « Komaan Christophe, nu komt je beste discipline », « komaan papa, niet opgeven », en dan mijn dochter Jolien . « papa, ik moet eigenlijk een boer laten, mag ik een boer laten voor jou ? » ontwapenend onnozel, maar het is eindelijk nog eens iets dat me doet lachen, en ze laat een boer . ( ; ) )
Ok ze krijgen mij overtuigd om verder te doen (chris : « opgeven dat kennen we niet hé christophe »), het moet een hilarisch schouwspel geweest zijn hoe ik vechtte tegen de krampen om mijn kousen aan te krijgen, mijn schoenen enzoverder .
Lopen 42,195 km
Efkes, ja welgeteld zowat 500 meter, heb i khet gevoel dat het goed komt. Ik begin te lopen, en dat voelt inderdaad aan als een houding die me wat beter ligt. Ik ga rustig aan van start, en geraak een klein beetje in een - nou ja loopgevoel. Maar dat gevoel duurt dus niet lang hé. Ik krijg eigenlijk vrij snel mijn één been slechts voor mijn ander gesleept. Dit heeft echt niks met lopen te maken, en dat geeft me echt een mokerslag, gezien die 1200 fantastische loopkilometers op mijn teller dit jaar. De hitte is ook werkelijk ondraaglijk geworden. En op het pad aan de overkant van het water, voel ik dat ik niet meer lucide ben. Ik geraak twee keer zomaar van het pad af, en ik weet zelf niet hoe ik daar geraakt ben. Aan kilometer 6 (die staat aangeduid), neem ik uiteindelijk de definitieve beslissing. « Dit is echt gevaarlijk aan het worden, ik stop. » Ik weiger te wandelen, maar of ik het nog lopen kan noemen dat betwijfel ik. Er resten mij nog 5 kilometer naar het centrum van Neerpelt. Het zijn de langste kilometers van mijn triathlonleven. Ze leiden nergens heen ze leiden naar mijn eerste opgave. En ik voel ook echt schaamte voor de manier waarop ik over het parcours strompel. Het gevoel : net alsof ik mijn ingewanden en mijn spieren volledig aan het opeten ben. De hel !
Aangekomen in het centrum van Neerpelt, komt Iris naar mij en ja ik weet eigenlijk niet meer wat ik haar gezegd heb. Maar daar stap ik dus uit de race . Ik heb zoiets van 1u15 gedaan over de eerste 11km van de marathon. Pffffffff
Na de wedstrijd
Door te stoppen, word ik eigenlijk heel snel lucide. Mijn hartslag daalt goed, Chris neemt mijn pols en zegt dat die nog zeer krachtig was. Ik kan op dat moment blijkbaar ook zeer rationeel uitleggen wat er gebeurd is en waarom ik uit de wedstrijd stap. En eens dat gezegd, zet ik me neer aan een gevel en wordt het me emotioneel allemaal te zwaar. De droom aan diggelen, 9 maanden training zonder kers op de taart, een opgave, . Ik zit te huilen als een klein kind
Een nabeschouwing, wat liep er mis, het verschil tussen triathlon en Iron Man, toekomstmuziek, . Je leest er meer over één van de volgende dagen
Ik ben nu maandagnamiddag pas terug uit Neerpelt. sorry voor het late nieuws dus.
What doesn't kill you makes you stronger
Gisteren in een tropisch Neerpelt voor het eerst moeten opgeven in een triathlon. Na 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 11 km lopen was de enige terechte beslissing een opgave. Compleet uitgeteld door de immense hitte, en de urenlange doorstane pijn .... het ging niet meer. Twee keer stoemelings naast het looppad beland door gebrekkige coördinatie bovendien. Hier lag de grens dus.
Na een fantastische overwinning door Iron Man te worden in Frankfurt in 2008, heb ik gisteren nederig het hoofd moeten buigen voor deze grootse wedstrijd.
Morgen dinsdag post ik ongetwijfeld een lang verslag op deze blog waarin je zal kunnen lezen over een persoonlijk record in het zwemmen, eenzaamheid op de fiets, pijn, een onherkenbaar benenstel, pijn, 3 verdwaalde tractoren, krampen, pijn, een ongemeen motiverende schare supporters (inclusief een wel heel speciale boerin), pijn, joggen, strompelen, een wandelwedstrijd, hitte, pijn, een opgave met ratio en hoogoplopende emoties, en waarschijnlijk ook nog iets over pijn.
Maar....en dat kan ik jullie nu al meegeven, i kben nog steeds verliefd op deze fantastische sport. Hier eindigt mijn Iron Man verhaal NIET!!!! Ik kom terug met de bedoeling een 2e Iron Man scalp aan mijn collectie toe te voegen.
By the way,
respect voor David, Dirk en Fons die er gisteren wel in slaagden de hitte te trotseren tot het bitterste einde.
Vandaag met Davd en Dirk het fietsparcours voor morgen verkend. Een zeer snel parcours, het wordt dus heel moeilijk om de discipline te behouden onszelf niet op te blazen tijdens het fietsen. Voor de rest een typische dag voor de wedstrijd. Rusten, fuel strategy herbekijken, ljstje maken met wat we morgenvoeg moeten meenemen, laatste fiets check up, rusten, veel water en sportdrank drinken, rusten, eten, rusten, .... straks rugnummer gaan ophalen, en... uhm... rusten.
't Is hier zeer warm en morgen geven ze boven de 30°, maar het hoofd en het lijf zijn er klaar voor. Klaar om af te zien en te genieten!
't Is toch een gedoe hoor. Zelf je pakken maken, alles checken, dubbelchecken, drie keer checken... Dan ook nog zorgen dat de kindjes ook alles meehebben. Het huis ook een beetje deftig proberen achterlaten. enzoverder enzovoort. Kortom...weinig tijd gevonden om met de benen omhoog te liggen vandaag. 'k Zal blij zijn als we vanavond aankomen in onze bed & breakfast in Overpelt.
Voor de rest alles ok. De voorspellingen voor zondag worden gekker en gekker. 33°C in Neerpelt. In de krant stond er dat zondag waarschijnlijk wordt aangeraden om na 12u geen abnormale sportprestaties te leveren. Abnormale prestaties? Is een Iron Man abnormaal? Nee zeker hé?
Nog één keer onder het shockwave pistool gelegen met mijn achillespees. Blijkbaar is dit dezelfde therapie die ze nu aan het toepassen zijn op Boonen om hem klaar te krijgen voor het Belgisch Kampioenschap zondag. Eén verschil waarschijnlijk: ik sport nooit met een inspuiting, nu dus ook niet. Bij Boonen zullen ze er wel een pikuur inzetten zeker?
Dat de pees tijdens mijn loopje geen teken van pijn gaf, is natuurlijk een goed signaal. Ik vertelde de kinesist dat ik ook gedurende een 4 tal dagen (tot gisteren dus) niks meer voelde (net alsof het genezen was). Ik kan je verzekeren, vertelde de kinesist, je hebt nog geen nieuwe op en top gezonde pees. Maar 't is wel een pees die je door de wedstrijd moet kunnen loodsen. Ik heb er alleszins iemand bij die duimt voor mij zondag.
Mijn moraal staat voor 't moment echt wel hoog. Ik sta mezelf nu nog maar één denkwijze toe: het gaat lukken....het gaat lukken...het gaat lukken.... Het wordt alleszins een crazy sunday
Een man moet dat kunnen toegeven: de tranen hebben in mijn ogen gestaan. Yep, ik kan soms een emotioneel kieken zijn. Na 28 minuten draaide ik mijn straat in na een geslaagde looptest. Ik kon me net nog inhouden om eens hard YES te brullen, maar mijn ogen droog houden, dat lukte niet. Man, blij dat ik was, blij...dat kunt ge niet geloven.
De looptest is dus goed afgelopen. Ik voel wel degelijk een verschil tussen mijn linkerpees en mijn rechter. De linker voelt losser, soepeler aan. De rechter een klein beetje strammer. De eerste vijf minuten voelde ik dat echt goed, maar daarna ... nee ik heb compleet pijnloos gelopen.
Ok, dat gaan we dan zondag nog eens proberen overdoen hé, maar dan wel een keer of zeven langer. En met als voorgerechtje 3,8 km zwemmen en als digestiefje 180 km vlammen op de tijdritfiets.
Nog één keer de Nieuwdonk ronden da's dan de laatste zwemtraining. 'k was eigenlijk niet super geconcentreerd, lag meer op de wedstrijd te denken dan wat anders, en wat blijkt: dat ik gewoon mijn besttijd rond de donk verpulver: 36m20s.
De tapering begint echt wel te werken. Maar het belangrijkste van de dag moet straks nog komen. een half uurtje looptest aan jog tempo. Enige doel van deze test: te weten komen of de achillespees er al zin in heeft... het zweet staat nu al in mijn pollekes. en ja, nu is het angstzweet.
Ondanks de blessure ben ik al een paar dagen bezig met het voorbereiden van de wedstrijdstrategie. Da's een goed teken, want dat betekent dat ik niet gebiologeerd ben door de blessure. Dat was ook makkelijker doordat ik de laatste 3 dagen niets voelde aan de pees. Alles leek dus in orde te komen. Vandaag echter bij het afdalen van de trap voelde ik alweer een prikje in de pees, en sinds dat moment voel ik het dus weer een beetje.
Soit, morgen nog eens kort zwemmen, 's namiddags een half uurtje joggen als test en dan naar de kine voor de shockwave behandeling.
Maar de strategie dus.. Wel, daarvoor ga ik terug naar Frankfurt, 6 juli 2008 omstreeks 5u30. We zitten op de atletenbus die ons brengt naar de staet van onze eerste Iron Man. We geraken aan de praat met een andere Belgische atleet die al meerdere Iron Man triathlons achter de rug heeft. "Vandaag wordt een fantastische dag voor jullie," zegt hij, "niks mooier dan die eerste Iron Man" "'t Is de tweede Iron Man die de moeilijkste is", vervolgt hij. "Je wil dan een supertijd neerzetten, overspeelt je kaarten en" .... in zijn geval ... een opgave.
Tuurlijk wil ik mijn Frankfurt tijd (11u22) verbeteren, tuurlijk wil ik graag onder de 11 u binnenkomen .... maar vooral ik wil voor de 2e keer een Iron Man uitlopen. Laten we daar maar mee beginnen. De strategie is simpel: ik zwem, fiets en loop mijn eigen wedstrijd. Ik kijk naar niemand, probeer niet voorlopers na te jagen, ... Bovendien dat zou toch maar frustererend zijn, want 4u na ons start op 't zelfde parcours een halve triathlon. Ja, die gaan natuurlijk sneller gaan hé. En er starten ook een paar teams in de volledige afstand, teams van 7 die elk een deel van de afstand afleggen en dus elk apart alles uit de kast kunnen halen. Niet naar omkijken dus. Eigen wedstrijd. Kopje er bijhouden, en niet panikeren als er ergens iets tegenvalt.... 't wordt immers een lange dag.
Ik heb goed getraind, ben in superconditie, dus het is zaak om de wedstrijd goed in te delen. En met de temperaturen die ze voorspellen voor zondag (29°) is het uiterst belangrijk om elk uur 750ml vocht op te nemen. Ook elk uur 70gr koolhydraten eten. En cross fingers dat bij het lopen de achillespees het uithoudt natuurlijk. Dat blijft cruciaal.
Morgen lezen jullie hoe de looptest afgelopen is, en wat de kinesist te vertellen heeft.
Gewoon een korte zwemtraining om het watergevoel te behouden.
Verder heb i kvandaag een beetje aan mijn fuel strategy gewerkt voor zondag. Er is maar één bevoorrading per 30 km bij het fietsen, en het is niet de bedoeling dat ik daar te veel tijd verlies met even in de winkelrekken te snuisteren hé. En toch moeten er 70 gr koolhydraten en 750 ml vocht per uur ingenomen worden. Dat vraagt dus om een plan...
Cruisin' on the time trial bike. easy going pedaling...on my way to Nieuwdonk
10u15 Zwemmen 0u37m30 (volgens David, zelf timer vergeten aanzetten); 1900m
Het ging schitterend. Zalig door het water klieven. Volgens mij continu een mooi gelijkaardig tempo. Als ik dit tempo vind in Neerpelt, dan kan er weinig mislopen in Neerpelt. Dan doe ik zeker 7 minuten af van mijn Frankfurt zwemtijd.
Voor wie gek is van statistieken, mijn voorbereiding op de Limburg 226 (zo noemt de triathlon van zondag) is ook als volgt samen te vatten:
185,6 km zwemmen goed voor zo'n 74 uur zwemplezier 5420 km fietsen goed voor zo'n 202,5 uur fietsplezier 1205 km lopen goed voor zo'n 92,5 u loopplezier.
Ik zou er onmiddellijk weer aan willen beginnen.. just lovin' it.
Met Dirk, die volgende week zijn Iron Man debuut maakt, in de Blaarmeersen gedoken vandaag. Dirk zwemt veeeeeeel sneller dan mij, dus ik lag snel alleen. Eigenlijk gans de training liggen denken aan de wedstrijd van volgende week. Was niet echt geconcentreerd, maar 't watergevoel is goed, en dat ga ik zo proberen houden.
Dit was dus een verplichte week zonder lopen. Awel, mijn benen staan op 't ontploffen. Man ik heb goesting om te vlammen. Als ik volgende zondag ook dit gevoel heb, en de pees laat het toe, ga ik zeer assertief uit de startblokken schieten na de fiets/loop wissel.
