Met Dirk, die volgende week zijn Iron Man debuut maakt, in de Blaarmeersen gedoken vandaag. Dirk zwemt veeeeeeel sneller dan mij, dus ik lag snel alleen. Eigenlijk gans de training liggen denken aan de wedstrijd van volgende week. Was niet echt geconcentreerd, maar 't watergevoel is goed, en dat ga ik zo proberen houden.
Dit was dus een verplichte week zonder lopen. Awel, mijn benen staan op 't ontploffen. Man ik heb goesting om te vlammen. Als ik volgende zondag ook dit gevoel heb, en de pees laat het toe, ga ik zeer assertief uit de startblokken schieten na de fiets/loop wissel.
Wat een rare rit vandaag - enorme windvlagen, 3 keer zeikenat door zeer plaatselijke buien - heel kou gehad en te warm gehad. Maar goe gereden. Rustig cruisen op de tijdritfiets. Als het meewind is geeft dat met momenten straffe snelheden, als het tegenwind is, is het zaak om de souplesse te proberen behouden.
Op de website van Superman Peter staat er een mooie motivatiebericht (klik hier). Merci Peter!
Ondertussen ben ik 13 dagen zonder alcohol en 5 dagen zonder lopen. Het eerste mis ik voorlopig langs geen kanten. Die goesting komt pas een dag of twee na de wedstrijd terug. Maar het tweede...dat lopen, dat gevoel dat je kan blijven lopen, of dat gevoel van te cruisen door het park, de kracht die je voelt in de benen, ..... dat lopen mis ik verschrikkelijk. Het is bijna niet te houden. Maar ik moet mijn verstand gebruiken : de achillespees moet rusten. En ik mag mijn looptrainingen niet overcompenseren met andere trainingen. Vandaag dus gewoon mijn woon-werkverkeer (24 km) met de fiets gedaan. no big thing today. Die tapering (de afbouw om te kunnen pieken o pde wedstrijd zelf) is superbelangrijk, maar wel saai.
Rit naar Nieuwdonk via David met 2 keer een kwartier aan IM Pace (tegenwind)
Zwemmen 1u18m39s; 3,8 km; gem HSL 135; max hSL 149
Zalige zwemtraining in Donk. Twee keer rond en 't ging echt goed. Mijn stijl bleef goed, ik had een vast ritme te pakken. Ik heb genoten van minuut 1 tot minuut 79. Zo zou het altijd mogen zijn.
Heel rustige rit, echt losrijden. Eerste kwartier zelfs maar 24 km/u, met in het midden een stuk van kwartiertje aan IM Pace maar wel op souplesse (meewind). Stuurtje een paar millimeterkes dichterbij gezet en is veel comfortabeler.
Nee, ik ga niet dezelfde fout maken als 3 weken geleden. Dus het feit dat de looptrainingen moeten geschrapt worden, betekent niet dat ik ga overcompenseren met zwemmen en fietsen. Vandaag dus opnieuw rustdag, we zitten immers al in de tapering fase (afbouw naar de wedstrijd).
Morgen ga ik fietsen en een lange zwemtraining doen in Nieuwdonk. Vanavond heb ik 40 minuten buikspieroefeningen gedaan.
Maar.... ongelooflijk...gisterenavond heeft David zijn laatste lange looptraining aangevat. Zelfde training als ik van plan was zondag. En na 15 km ....loopt hij tegen dezelfde blessure aan als ik zondag. Achillespeesontsteking. Nie te geloven zeg. Als ge met den hond traint, erft ge zijn vlooien. Beterschap maat.
Maar belangrijkste was het bezoek aan de kine. Daar de shock wave therapie ondergaan: met een soort pistool zijn 4000 shots afgevuurd op mijn achillespees. Volgende week nog eens. En de wedstrijd volgende week? "Dat gaat lukken hé", zei hij. Hij heeft blijkbaar al tientallen marathonlopers behandeld die net voor hun wedstrijd een ontsteking oplopen, en die halen het. En volgens de kine ben ik er zeer vroeg bij, ik heb de ontsteking niet laten ontaarden maar direct aan de noodrem getrokken. Typisch voor triathleten zei hij, dat zijn de sporters die het best hun eigen lichaam kennen en aanvoelen. Mooi compliment!
Maar er is dus een stemmetje in mijn hoofd nu, dat zegt: "het gaat lukken, het gaat lukken!" Ik kan me dus nu mentaal beginnen voorbereiden op de wedstrijd. Cool! That's the way ....aha aha ... I like it
Vandaag dus bij sportdokter Praet langs geweest. Hij heeft een echo genomen, en de diagnose was duidelijk: ik heb een achillespeesontsteking opgelopen. Een typische overbelastingskwetsuur, die volgens de dokter iedereen die dit soort zware trainingsschema's volgt ooit wel eens oploopt. De dokter ziet nog een mogelijkheid voor mij om op medisch verantwoorde wijze de Iron Man te lopen in Neerpelt. Ik moet daarvoor onmiddellijk stoppen met lopen, een soort laserbehandeling volgen, excentrische oefeningen aanleren en doen, en magnesiumpillen slikken. Maar vooral: ik mag de 6 weken na Neerpelt GEEN ENKELE KILOMETER lopen. Ok da's dan beloofd.
Dat betekent dus dat ik in de volgende 2 maanden nog welgeteld 42,195 km ga lopen. Nee, ietske meer eigenlijk, ik ga 3 dagen voor de wedstrijd ook een half uurtje moeten joggen om de pees te testen. Want, als die pees al begint te steken in de eerste 5 km in Neerpelt, moet ik vanzelfsprekend de strijd staken. Kortom, het zal nog spannend worden. De droom kan gehaald worden, maar hij kan ook nog steeds uit elkaar spatten.
Maar, ik heb -weliswaar met een beetje een krop in de keel - aan de dokter mijn sportprioriteiten duidelijk gemaakt : op nummer één staat er dat ik nog jaaaaaaaren deze fantastische sport zou willen beoefenen, en mijn lichaam dus niet naar de kl..... wil helpen. Op 2 staat dat ik heel graag die Iron Man in Neerpelt wil halen natuurlijk.
Een grote smile op mijn gezicht deze ochtend. Vertrekken voor de laatste lange training, en dan beginnen aan het afbouwen van de training om te pieken op de wedstrijd. 14 days to go! Lekker loslopen, en dan ..... na 20 minuten begint mijn achillespees te zeuren. Vijf minuten later is het al een stekende pijn in mijn achillespees. Ik kan gewoon niet meer verder lopen. Dit heb ik nog nooit gehad. 't Is toch niet waar hé. Ik moet gewoon naar huis wandelen. En daar vaststellen dat ik gewoon aan het manken ben en dat het echt pijn doet. Verdoeme zeg. Lopen da's voor mij een natuurlijke houding, daar heb ik nog nooit last mee gehad. En nu, 14 dagen voor de Iron Man dit. 't Is werkelijk om moedeloos van te worden. Morgenvroeg een afspraak proberen versieren bij de sportdokter en hopen dat er een manier is waarop dit op 14 dagen kan hersteld geraken.
Ik baal als een stekker!!! De wedstrijd waarvoor ik acht maanden keihard getraind heb, is nu echt in gevaar!
Dit werd dus de laatste fietstraining boven de 100 km voor de grote Iron Man dag. Op mijn eentje met de triathlonfiets. Ik wou het één en 't ander testen: hoe zit ik op de fiets? welke versnelling ga ik rondrijden? hoe hard ga ik rijden er rekening mee houdend dat ik toch wat moet inhouden (180 km is wel ver hé)? Eerst naar Brugge gereden en daar doorgestoken naar Damme. Zat na 60 km ongeveer aan 2u06minuten, maar alles was zowat met tegenwind geweest. Toen ik het afleidingskanaal opdraaide terug naar huis, zat de wind gunstig, schakelde ik eentje zwaarder en ging het regelmatig aan 39-40 km/u. Goeie test. Ging lekker, al voelde ik het wel hoor. Amai.
Hoe zit ik op mijn fiets? Goed, maar voel me nog niet helemaal één met mijn fiets zoals bvb. vorig jaar in Brasschaat. Misschien zadel nog minimaal naar beneden (millimeterwerk hoor), en misschien stuurtje nog een klein beetje dichterbij (idem). Enige waar ik last van heb is de binnenkant van mijn schouders en mijn nekspieren. Die begonnen op den duur toch wel verkrampt te staan.
Maar dus een goede test. 't Is anderzijds ook zo'n dag waarop je weer beseft hoe zwaar zo'n Iron Man wel gaat worden. Wat een gekke onderneming alweer.
Oh ja, mijn vrouw stond deze ochtend bij de apotheker en vertelde daar over mijn dipje deze week. Hij zei dat hij bijna zeker is dat dat een reactie was van mijn lichaam op de 3 antibioticakuren die ik heb moeten volgen voor mijn knie. Da's blijkbaar een regelrechte aanslag op een sportlichaam.
Een 2e zwemtraining na het verplichte zwemoponthoud. Redelijk wat gewerkt aan mijn stijl, en ook wel geprobeerd om wat basissnelheid aan te houden. 't Was een training in de Blaarmeersen. wel, ge hebt gemakkelijk water en moeilijk water. Gemakkelijk water, da's gelijk in den Donk. Je ziet continu de bodem door de helderheid van het water, dat geeft een goed snelheidsgevoel, en je kan daardoor je eigen stijl goed taxeren. En het water ligt er als een bladspiegel, mooi effen, geen rimpel. Andere koek was de Blaarmeersen vandaag. Ondanks de uitstekende kwaliteit van het ondiepe water, zie je de bodem niet. En het was vandaag zeer winderig, het water was dan ook vrij wild. Het was soms vechten om grip te krijgen op het water.
Maar al bij al, en gezien mijn recente zwemperikelen, een goede training. Ik heb op slechte momenten mijn stijl goed kunnen herstellen, en had regelmatig een strak tempo en een consistente slag. Maar als je naar de tijd kijkt en de afstand die ik afleg, dan kan je er niet omheen: ik heb absoluut aan snelheid ingeboet.
Maar wat staat die 41 daar toch in die titel te doen? Wel, ik heb vandaag ook een mooi verjaardagscadeau gehad: in mijn postbus lag mijn eerste echte licentie van de Vlaamse Duatlon en Triathlon Liga. Dat een mens daar, jawel, 41 voor moet worden hé.
IK heb besloten om een rustdag in te bouwen. Ik voel me vandaag nog steeds uitgeblust en zeer moe. IK vrees dat trainen nu enkel een negatieve invloed zal hebben. Na zes trainingen op 3 dagen is het dus tijd voor een rustdag. Ik hoop dat die rustdag volstaat om de batterijen weer op te laden. Morgen staat een laatste lange fietstocht op het programma. En dat met de tijdritfiets.
niks aan de hand op 't eerste zicht als je bovenstaande 2 trainigen ziet hé. Maar er is wel iets aan de hand. Ik ben uiterst vermoeid, leeggetraind. Een prof zou nu bij de dokter gaan, zijn bloed laten testen enzoverder enzovoort, gemasseerd worden,... alle andere atleten mogen beginnen raden wat er aan de hand is. Wat zou er dus kunnen zijn? Tja... ik denk dat het te maken heeft met het onevenwicht in mijn trainingen. Maanden aan een stuk heb i kzeer evenwichtig getraind, de conditie op een bijna wiskundige manier opgebouwd. Het was een schitterend seizoen aan het worden en dan val ik...en moet ik mijn vormpeil aanhouden door overmatig te lopen, en daarna te fietsen want zwemmen gaat niet meer.. het evenwicht raakt zoek omdat het niet anders kan. Dus je raakt oververmoeid. Dat is wat volgens mij nu gebeurd is. Te veel gelopen, te veel gefietst, te weinig zwemmen, overbelasting van de benen... Maar voor 't zelfde geld is 't iets anders hé......
Soit, ik heb vandaag verstandig mijn intervallooptraining geswitcht voor een rustigere loop. En morgen zal ik enkel zwemmen.
De wonde? drie kwart van de wonde geneest goed, maar het andere kwart speelt met mijn voeten: open-dicht-open-dicht. Ik vrees dat dat zo zal blijven tot na Neerpelt. Ach ja....dan moet het maar zo he.
Ik ga nu een beetje slapen. Denk dat dat nu de beste training is.
9u30 Zwemmen 1u23m46s; 3800m; gem HSL 128; max HSL 144
Na 19 dagen eindelijk weer het sop in. Deed enorm veel deugd. Open water zwemmen is gewoonweg de max. Maar 't was ook frustrerend. Acht maanden heb ik keihard gewerkt en veel kilometers gemaald om dat zwemmen te verbeteren. Dat was gelukt en ik zat op schema voor een 1u15 zwemtijd in Neerpelt. Maar dat is nu gefnuikt door het verplicht op het droge blijven gedurende 19 dagen. Het ging nu veel moeizamer. Ik moet terug enorm letten op zwemstijl, ik heb krachtverlies in mijn armen en mijn snelheid is wat weg. Frustrerend, maar anderzijds is dat ook het leven van een sportman. Tegenslag verwerken en terug de positieve toer op. Heb dus hard gewerkt in het water vandaag.
Voor de eerste keer het gevoel dit seizoen dat ik mij aan het bezig houden ben. De conditie is super. 't Is nu zaak ze niet te verliezen, maar dat is het zowat hé. 't Zal morgen heel wat anders zijn. Morgen het water in na 19 dagen spijtig genoeg niet te mogen zwemmen. Da's zo sneu omdat ik gans het seizoen zo plichtsgetrouw kilometers gemaald heb in het zwembad. Morgen wordt het dus werken met als doel op zo'n 2 weken mijn watergevoel, stijl en kracht in het water terug te vinden.
Aangezien het zwemmen nog niet mogelijk is, aangezien vandaag enkel een zwemtraining voorzien was, en aangezien ik de vorige 9 dagen niet minder dan 7 looptrainingen gedaan heb (en 4 fietstrainingen), was het vandaag een aangewezen dag om rust in te bouwen. En dat heb ik dan ook gedaan.
De wonde is een beetje op een rare manier aan het dichten, nl. een beetje dieper dan het huidniveau. 't Is alsof er vanaf nu een greppel gaat lopen onder mijn knie. Morgen hou ik de wonde nog droog, maar als het even goed blijft evolueren, zou ik dinsdag toch eventueel te water durven gaan.
Oh ja, gisterenavond nog een glaasje schuimwijn genuttigd. Dat was dan de laatste druppel alcohol tot na de wedstrijd in Neerpelt.
Het antwoord op de vraag van gisteren : de rechterknie. Deze ochtend zijn de draadjes er uit gehaald. In de diepte is de wonde gedicht, maar op de oppervlakte is de huid nog niet dichtgegroeid. Het is dus nog steeds een brede streep. Mijn zwemtrainingen van vandaag en morgen mag ik dus alweer schrappen. Pas vanaf dinsdag (den dag dus waarop het weer gaat regenen) mag ik terug zwemmen. Ik probeer er zen bij te blijven.
Een lange duurloop naar een feestje in Berlare. Bij de start onder een loden hitte. Het duurde toch wel even alvorens ik een kadans vond. Maar hoe verder ik liep hoe beter het ging. De kortste weg naar Berlare bedraagt zo'n 22 km. Maar ik had nog zin, en besloot telkens weer nog een stukje verder de dijk af te lopen. Uiteindelijk heb ik er 29 km van gemaakt, en eerlijk gezegd: hoe verder ik liep, hoe beter het ging. De laatste 15 minuten heb ik het tempo zelfs moeiteloos nog wat opgedreven. Pure runner's high.
Conditioneel en voor het fietsen en het lopen ben ik klaar voor de wedstrijd. Twee weken geleden was ik ook klaar voor het zwemmen. Maar door de blessure heb ik niet meer kunnen zwemmen. Hopelijk kan dat dinsdag opnieuw. Want dat watergevoel ga ik nu wel volledig kwijt zijn.
een echte lsd met David. Rustig aan. nooit ook maar enig gevoel van moeite of slechte benen. Veel getetter. Een gezellig samenzijn quoi. De knie? welke knie?
een zeer gevarieerde rit in de heuveltjes van Balegem - Dikkele - Gavere. Een beetje van alles ingestoken - stukjes losfietsen - hellingskes op 't groot verzet - een intensief stuk van 20 minuten langs den dijk (2 kerels die wilden aanhaken waaiden er simpelweg af... ) - .... kortom me een beetje geamuseerd en 't een en 't ander getest. De knie houdt goed stand. Vanaf volgende week terug op de tijdritfiets.
Een laag extensief plan dat een extensieve loop werd. Het wordt moeilijker en moeilijker om mezelf in te tomen. Er zit te veel dynamiet in mijn benen. Nochtans raakte ik vandaag wat moeilijk in een gestadig tempo. Na een kwartiertje lukte het wel, en dan is het dus echt alsof je in een natuurlijk ritme terechtkomt. Dunk dunk Dúnk dunk dunk dúnk dunk dunk dúnk.... 't is niet moeilijk dat die Kenianen zo goed lopen, 't is gewoon een Afrikaans ritme.
Heerlijk zonnetje bovendien. Ideaal weertje voor Neerpelt zou dit zijn.
Benen voelden op het einde een klein beetje zwaar aan. Doordat ik niet mag zwemmen, ben ik al 8 dagen enkel op benen aan het trainen. Hopelijk krijg ik zaterdag groen licht om te zwemmen. Mijn pak hangt al klaar.
Eindelijk we zitten weer op het zadel. 80 km gebold en eigenlijk weinig tot geen last van de kniewonde. Zelfs wat licht klimwerk gedaan in de buurt van Balegem enzo. Een geslaagde test dus. Allez we kunnen nu dus al fietsen en lopen.
Enkel nog het zwemmen. Nu eerlijk gezegd, als ik mijn wonde bekijk, dat lijkt toch niet echt op een gesloten wonde hoor. echt benieuwd of ik zaterdag opnieuw het water in mag.
19u30 Work out 0u40m
arm- en buikspieroefeningen om het zwemmen te vervangen, maar k hunker naar het water.
