Aangezien het zwemmen nog niet mogelijk is, aangezien vandaag enkel een zwemtraining voorzien was, en aangezien ik de vorige 9 dagen niet minder dan 7 looptrainingen gedaan heb (en 4 fietstrainingen), was het vandaag een aangewezen dag om rust in te bouwen. En dat heb ik dan ook gedaan.
De wonde is een beetje op een rare manier aan het dichten, nl. een beetje dieper dan het huidniveau. 't Is alsof er vanaf nu een greppel gaat lopen onder mijn knie. Morgen hou ik de wonde nog droog, maar als het even goed blijft evolueren, zou ik dinsdag toch eventueel te water durven gaan.
Oh ja, gisterenavond nog een glaasje schuimwijn genuttigd. Dat was dan de laatste druppel alcohol tot na de wedstrijd in Neerpelt.
Het antwoord op de vraag van gisteren : de rechterknie. Deze ochtend zijn de draadjes er uit gehaald. In de diepte is de wonde gedicht, maar op de oppervlakte is de huid nog niet dichtgegroeid. Het is dus nog steeds een brede streep. Mijn zwemtrainingen van vandaag en morgen mag ik dus alweer schrappen. Pas vanaf dinsdag (den dag dus waarop het weer gaat regenen) mag ik terug zwemmen. Ik probeer er zen bij te blijven.
Een lange duurloop naar een feestje in Berlare. Bij de start onder een loden hitte. Het duurde toch wel even alvorens ik een kadans vond. Maar hoe verder ik liep hoe beter het ging. De kortste weg naar Berlare bedraagt zo'n 22 km. Maar ik had nog zin, en besloot telkens weer nog een stukje verder de dijk af te lopen. Uiteindelijk heb ik er 29 km van gemaakt, en eerlijk gezegd: hoe verder ik liep, hoe beter het ging. De laatste 15 minuten heb ik het tempo zelfs moeiteloos nog wat opgedreven. Pure runner's high.
Conditioneel en voor het fietsen en het lopen ben ik klaar voor de wedstrijd. Twee weken geleden was ik ook klaar voor het zwemmen. Maar door de blessure heb ik niet meer kunnen zwemmen. Hopelijk kan dat dinsdag opnieuw. Want dat watergevoel ga ik nu wel volledig kwijt zijn.
een echte lsd met David. Rustig aan. nooit ook maar enig gevoel van moeite of slechte benen. Veel getetter. Een gezellig samenzijn quoi. De knie? welke knie?
een zeer gevarieerde rit in de heuveltjes van Balegem - Dikkele - Gavere. Een beetje van alles ingestoken - stukjes losfietsen - hellingskes op 't groot verzet - een intensief stuk van 20 minuten langs den dijk (2 kerels die wilden aanhaken waaiden er simpelweg af... ) - .... kortom me een beetje geamuseerd en 't een en 't ander getest. De knie houdt goed stand. Vanaf volgende week terug op de tijdritfiets.
Een laag extensief plan dat een extensieve loop werd. Het wordt moeilijker en moeilijker om mezelf in te tomen. Er zit te veel dynamiet in mijn benen. Nochtans raakte ik vandaag wat moeilijk in een gestadig tempo. Na een kwartiertje lukte het wel, en dan is het dus echt alsof je in een natuurlijk ritme terechtkomt. Dunk dunk Dúnk dunk dunk dúnk dunk dunk dúnk.... 't is niet moeilijk dat die Kenianen zo goed lopen, 't is gewoon een Afrikaans ritme.
Heerlijk zonnetje bovendien. Ideaal weertje voor Neerpelt zou dit zijn.
Benen voelden op het einde een klein beetje zwaar aan. Doordat ik niet mag zwemmen, ben ik al 8 dagen enkel op benen aan het trainen. Hopelijk krijg ik zaterdag groen licht om te zwemmen. Mijn pak hangt al klaar.
Eindelijk we zitten weer op het zadel. 80 km gebold en eigenlijk weinig tot geen last van de kniewonde. Zelfs wat licht klimwerk gedaan in de buurt van Balegem enzo. Een geslaagde test dus. Allez we kunnen nu dus al fietsen en lopen.
Enkel nog het zwemmen. Nu eerlijk gezegd, als ik mijn wonde bekijk, dat lijkt toch niet echt op een gesloten wonde hoor. echt benieuwd of ik zaterdag opnieuw het water in mag.
19u30 Work out 0u40m
arm- en buikspieroefeningen om het zwemmen te vervangen, maar k hunker naar het water.
Tjonge jonge...dit was toch weer zalig hoor. Eerst rustig aan 4 km warm lopen om dan 5 keer een intensieve kilometer te lopen (HSL 152 - 164), telkens gevolgd door 250m recuperatie. Daarna rustig uitlopen.
De 5 intensieve kilometers afgewerkt aan - 3m37s - 3m33s - 3m29s - 3m33s - 3m35s kortom tussen 16,6 en 17,2 km/u. Had nooit het gevoel alles uit de kast te moeten halen. Zeer vlot gelopen.
12u45 Fietsen (rollen) 0u45m; gem HSL 112
en dan was het tijd voor de fietstest. Hoe zit het met de hechtingen tijdens een fietstraining? De eerste 5 minuten liep het toch stroef, maar eens de wonde zich wat aangepast had aan de nieuwe beweging, waren we vertrokken. Heb tempo toen kunnen opvoeren naar 90 omwentelingen per minuut. Geen probleem. Was wel op mijn klein steekske. Nog geen te grote krachtexplosies doen nu.
14u30 Doktersbezoek
Vol zelfvertrouwen naar de dokter. "Die wonde lijkt in orde", dacht ik zo. Maar toen hij de kroet er af schraapte, bleken er toch nog een paar plekjes waar de wonde niet echt 100% dichtgegroeid was. Er waren zo nog oppervlakkige openingskes. 'k Moest toch efkes slikken, maar 'k vertelde hem toch dat ik morgen een fietstraining van 3 uur gepland heb. Hij bekeek me eens en zag dat hij nu niet meer Mr No Risk kon spelen. Ok dan maar, maar hij stond er wel op om er de draadjes dan tot zaterdagochtend te laten inzitten. En vanaf zaterdag zou zwemmen dan ook weer moeten kunnen.
Als alles volgens het nieuwe B-plan loopt, zal ik vijf dagen stilgelegen hebben tout court, tien dagen niet gefietst hebben, en zal ik 15 dagen niet gezwommen hebben. ideaal is anders, maar als ik nu drie weken mijn volledig trainingsschema kan afhaspelen, moet de schade redelijk beperkt kunnen worden.
Deze avond een telefoontje gekregen van mijn maat Chris. Hij is de gast die aan de bron staat van mijn omslag van gedreven caféganger naar gedreven atleet. en ...hij is ook gediplomeerd verpleger. Hij overtuigde me met zijn kennis dat die wonde niet meer open kan 'waarschijnlijk', en hij kon me overtuigen om verder te gaan dan mijn gevoel me nu toeliet. "die wonde is nu al 9 dagen geleden genaaid, dat kan in principe niet meer misliepen...was zowat de boodschap". Het was het duwtjke in de rug dat ik nodig had. Ik rolde mijn work out matje uit, en begon gelegen op mijn rug en met de benen in de lucht losweg de fietsbeweging uit te voeren, daarbij beetje per beetje de hoek van mijn knie scherper en scherper makend. het trok serieus tegen, maar beetje per beetje werd het wel soepeler, en vooral ..;ik durfde steeds verder en verder gaan. Op een bepaald moment zat ik mijn knie te stretchen met mijn knie bijna volledig geplooid. Dat was het teken om efkes op de rollen te proberen fietsen...en jawel het lukte. Morgen begin ik dus weer te fietsen. De zon schijnt dus weer in Merelbeke. Ik heb voor de eerste keer weer een trainingsschema kunnen maken voor volgende week. Uitgangspunten voor dat schema: - bij lopen kan alles (zie ook de 43 km in de vorige 3 dagen) - bij fietsen begin ik morgen met één uur op de rollen. Als dat lukt zijn we dinsdag al weg voor een rit van 3 uur - bij zwemmen ga ik ervanuit dat ik vanaf zaterdag weer zonder enige remming alles kan
Morgen ook bezoekje aan de dokter - misschien kunnen de draadjes er al uit, we zien wel.
Maar Chris, die verdient alweer een dikke pluim voor het mentale oplapwerk. Merci maat!
Ik kan met mijn rechterbeen geen enkele pedaalslag met een fiets aan. Wanneer je fietst plooi je je knie meer dan 90 graden. Als je dat doet, dan komt de meeste druk op de huid die aan de voorkant juist onder de knie zit (allez eigenlijk juist een centimerke meer naar de binnenkan). Laat het nou net daar zijn dat mijn gehechte wonde zit. Kortom, ik ben radeloos. Wanneer gaat die huid soepel genoeg zijn om opnieuw de simpele fietsbeweging te kunnen maken, laat staan om er kracht op te zetten? In de zwartste momenten vraag ik me af of ik ooit nog normaal ga fietsen, of dat ik ook zo ene ga worden die met zijn knieën open gaat fietsen. Een beweging die ik wekelijks gedurende uuuuuuuren uitvoerde, is nu dus onbegonnen werk. Vier weken voor een Iron Man komt dat besef aan als een mokerslag.
Ik heb 45 minuten arm- en buikspieroefeningen gedaan.
Maar één ding ben ik nu beetje per beetje aan het verliezen, en da's de kracht van mijn positief denken. Ik kan het nog moeilijk opbrengen.
Wat een gedoe: eerst door mijn vrouwtje ingepakt worden met 3 lagen waterproof flexibele tape (of zoiets), dan met de gasten naar Wachtebeke rijden om daar in het 50 meter bad te testen. Daar aangekomen blijkt het 50 meter bad gesloten wegens een namddag van de Vlaamse zwemliga. Kunnen ze dat dan niet aankondigen op hun website? Terug Naar Merelbeke om daar in een overvol zwembad alsnog de test te doen. Na 600m was het al boeken toe: die zogenaamde waterproof tape was al getransformeerd in een waterzak. De wonde lag al te weken. Zwembad uit en de wonde onmiddellijk ontsmetten en met een haardroger uitdrogen. Godverdoeme!!!! ik ben het spuugzat.....
Zwemmen 0u14m; 600m
test mislukt en watergevoel kwijt
Lopen 0u40m; 8,3 km; 12,45 km/u
loslopen
Zo kan het echt niet blijven duren. Ok. Met zwemmen zal ik dus nu maar wachten tot de draadjes eruit zijn. Daarna doe ik dan wel een paar zwemintensieve weken. Maar ik moet dus dringend die fiets op hé. Morgen nog eens testen op de rollen, want die wonde moet toch eens soepel beginnen worden hé. Als ik elke dag blijf lopen, dan ga ik mezelf kapotlopen, en blaren kweken.
Dat trainen dat ik de laatste 30 weken gedaan heb, eigenlijk is dat een soort mantra: een vast terugkerend patroon dat het ritme van je leven bepaalt en waar je je helemaal in laat meesleuren. Da's echt iets zaligs hoor. Ik voel dat nu....die mantra is onderbroken, en dan ben ik de melodie in mijn leven een beetje kwijt, ik loop een beetje verloren tussen de muziekinstrumenten, die plots zwijgzaam in de hoek staan....
Allez tot hiertoe mijn pseudo-literair intermezzo. Terug naar de feiten
Voila sé. Dezen doden pier is terug. Efkes 25 km onder de loopschoenen laten passeren. Ik was bovendien een klein beetje te gretig. Heb er een laag extensieve loop van gemaakt, terwijl een lsd loop met af en toe extensieve stukjes de bedoeling was. Ook logisch hé, na zo'n 5 dagen geheelonthouding, die gretigheid. Heb 2 keer dezelfde tour gelopen, en de eerste keer liep ik die aan 1u0m30s, de tweede keer aan 1u1m30s. Da's een wel zeer licht verval. De laatste 15 minuten voelden nochtans toch wel wat zwaarder aan. Back on track!!!!
YIIIIIIIIIIIHAAAAAAAA! test 2 gelukt. Ben gaan lopen, en dat ging goed. Belangrijkste vaststelling: ik ondervind geen enkele last van mijn knie. Meniscus, botten, aanhechtingsspieren...ze lijken allemaal onaangetast. Ik heb duidelijk geen verdoken kwetsuur opgelopen bij mijn val. Dus...ik hoef me enkel nog zonde te maken over de gehechte wonde. Die mag hoegenaamd niet terug open gaan. En dat is ook niet gebeurd tijdens deze looptraining. Ik ben zeker 5 keer gestopt tijdens deze training om mijn wonde te checken. het rare is dat je bij elke stap die wonde voelt. En dat je in je hoofd die wonde zowat elke minuut denkt te voelen opengaan. Wat voel je? tja...een soort gekriebel. Is dat nu die kroet, is zit er daaronder wat vlees te kriebelen, of...brrrrr ....zit er daaronder huid of vlees los te komen. Kortom met een leeg kopke zijt ge toch niet aan het lopen hoor. Maar eind goed al goed...t was natuurlijk ook een zeer vlotte training. Vijf dagen niet getraind en dan met frisse benen zo'n korte training. Tja...dat ging lekker natuurlijk. Back in business!!!! nog even wachten met fietsen en zwemmen natuurlijk, maar we kunnen al lopen. oefte!
Vandaag test 1: fiets op de rollen gezet eneen licht steekske proberen ronddraaien. Na 2 minuten was ik er weer af. Ik durfde niet... bij elke omwenteling was er één moment (waarbij mijn knie het meest gebogen is) waarop ik vond dat mijn wonde (die ondertussen onder een dikke kroet verstopt zit) te zwaar onder druk stond. 't Is zo moeilijk in te schatten, maar ik durfde niet. Stel je voor dat i kdie wonde openrijt, dan mag ik de triathlon in neerpelt wel vergeten hé. Heb me dan maar 45 minuten beziggehouden met arm- en buikspieroefeningen. Oh ja, ben meer dan 1 kg verzwaard door niet te trainen... Morgen test 2
Geduld is het enige wat me kan redden. Vandaag bij de dokter geweest. De wonde geneest mooi, maar is nog niet sterk genoeg om veel druk aan te kunnen natuurlijk. Als ik de wonde zwaar onder druk zou zetten en ze scheurt weer open, mag ik weer van nul beginnen. Voor de rest heeft de crash ook wel gezorgd voor een ontsteking op de meniscus en op de aanhechtingspezen onder de knie. Daarvoor moet ik nu ontstekingsremmers nemen.
Wat betreft trainingen. Een volledige genezing voltrekt zich na 14 dagen. De dokter begrijpt wel dat ik zoveel tijd niet heb. Maar .... - Zwemmen is compleet af te raden. Die wonde geneest trager als ze nat wordt - Fietsen: ik heb gisteren één omwenteling geprobeerd op de fiets. Mijn wonde kan die druk nog niet aan. Gevaar op openscheuren zeer groot. - Lopen: lopen lijkt het minst belastend voor de wonde te zijn, maar dan moet ik wel eerst pijnloos kunnen stappen/lopen. Vandaar de ontstekingsremmers. De dokter verwacht hier een spectaculaire vooruitgang tegen vrijdagochtend.
Als ik vrijdag weer kan beginnen lopen, mag ik dus content zijn. Allez, kaarskes branden hé jongens. Ondertussen ga ik me wat bezighouden met buik- en armspieroefeningen denk ik.
Ik blijf hier voorlopig rondpikkelen op één gezond been. Nog steeds veel pijn, maar voor 't eerst gaat het ietsje beter. Dat ik na 3 dagen zou fietsen of lopen, dat was uitzonderlijk gek optimisme van mijn dokter. Kan mijn rechterbeen niet plooien. En als ik er op steun doet het veel pijn. 200m stappen aan een snelheid van 2 km/u is onhaalbaar. Dat zegt genoeg zeker.
De moral is laag. Ik moet me optrekken aan het gedacht dat het enkel beter kan, en moet hopen dat mijn knie zich in de volgende dagen plots zal herinneren dat het een gewricht is. Wachten wachten wachten....verschrikkelijk!
Zondagochtend. Ik ben deze ochtend geconfronteerd met de realiteit. Ik kan echt niet op een normale manier stappen. IK heb me rechtgesteld uit bed, en heb mijn houten boekrek naast bed bijna kapot genepen van de pijn. Ik kan nauwelijks stappen, ik pikkel een beetje rond, en probeer de pijn wat weg te moffelen. MERDE!!
Ik word heel hard geconfronteerd ook met de body culture waaraan ik verslaafd ben. In topvorm zitten, sterk zijn, alle dagen met dat lichaam bezig, zwemmen, fietsen, lopen, elke dag werken om dat lichaam sterker en beter te maken, genieten van recuperatievermogen, van een lange rit, van een betere houding bij het zwemmen, enorm uitpakken bij het lopen in Seneffe en daar enorm trots op zijn. Maar dan een grindweggetje dat wat slecht ligt, een voorbandje dat wegslipt, en... plots kan ik niks meer. De kwetsbaarheid dus van dat ogenschijnlijk sterke lichaam.
En dus wordt nu de sterkte van mijn kopke getest. Kan ik nu nog positief blijven denken? ik doe mijn uiterste best, maar ik moet toegeven dat ik zwalp tussen 'in zak en as' zitten enerzijds en dat positieve denken anderzijds.
Soit, ik kan dus niks doen nu. Heb gisterennamiddag bovendien ook hoge koorts gehad. Dat kon er nog wel bij. : )
Maar kijk: ik ga ervanuit dat ik een week ga stil liggen, dat daarna alles van de baan is (cross fingers) en dat ik daarna kan trainen als een gek. Laten we het zo stellen: als dat zou kunnen uitkomen, dan zal ik in Neerpelt top zijn. Echt top!!
Mooie lange rit met David en 2 van puitematen naar Nederland. Zuur einde echter: 4 km voor mijn huis, op een grindwegje slipt mijn voorwiel weg in een bocht. Kwak op de grond, bloed hier en daar en een stijve knie. Nog naar huis gereden en daar ontdekt bij het wegspoelen onder douche dat dat ding onder mijn rechterknie een diep gapende vleeswonde was. Zag er uit als 100gr gehakt. Brrrrr
Is nu genaaid: zes draadjes. Maar 't slechtste moet nog komen: 5 weken voor Neerpelt mag ik nu drie dagen niet lopen en fietsen (daarna zachtjesaan weer proberen), maar vooral ZEVEN à TIEN dagen niet zwemmen. IK heb eens heel hard gevloekt in mezelf, en heb onmiddellijk de energie weer omgeturnd richting Neerpelt. Ik moet nu een B-plan bedenken.
Een echt lange zwemtraining met David in het Donkmeer. Wat mijn betreft het mooiste water waar ik ooit al in gezwommen heb. Glashelder. Je ziet de bodem onder je wegglijden en regelmatig zeer grote vissen statig onder je zwemmen. Twee keer helemaal rond gezwommen. Ging goed tot het ergens na 45 minuten grondig verkeerd begon te gaan - plots was ik al mijn watergevoel kwijt. Ik kreeg ook pijn aan de heup en in mijn onderbeen. Op advies van David hersteld door goed te rollen en ver uit te steken. Lukte aardig, en voor ik het goed en wel wist was ik terug op dreef. Er is nog werk aan de winkel, maar als ik tijdens de 3,8 km in Neerpelt rustig kan blijven, zit er betere zwemtijd in dan in Frankfurt. Gevoelig beter zelfs. We denken dat we zo ongeveer 4 km gezwommen hebben vandaag.
Koud? Mo Bei Nein.... ik heb gans de tijd zonder badmuts gezwommen (was ze domweg thuis vergeten). Water was 16° en als je er uit kwam was het zeker meer dan 20 onder een stralende zon. Nog van da!
Daarna opnieuw een training meoten laten vallen. Een looptraining - 't was te druk vandaag. Moest op tijd thuis zijn voor de kids en om half 6 alweer weg voor een bijscholing. 't Begint efkes moeilijk te worden om de vele trainingsuren nog ingepland te krijgen. Maar we doen ons best...
Waarschijnlijk de domste training van de laatste weken: gevlamd op mijn tijdritfiets langs den dijk. Bedoeling was drie intensieve prikken van 10 minuten. Alsof dat nog niet voldoende was als training, heb ik zeker 40 km gevlamd, waarvan de helft met de wind op kop. Ik zit nu leeggereden en dizzy in mijn zetel. Wat een domme training, zeker zo kort na een wedstrijd. Kalf!!!
Gisteren even victorie, geen spoor van verval na de wedstrijd. Maar vandaag was het al heel wat minder hoor. IK had geen vlotte kadans, het lichaam piepte en kraakte hier en daar een beetje. Maar kijk uiteindelijk haalde ik toch een zeer mooie snelheid voor een lsd loop. Morgen ga ik wat prikken uitdelen op mijn tijdritfiets, benieuwd of dat al lukt zo'n 3 dagen na de wedstrijd.
) - ....
