Tjonge jonge...dit was toch weer zalig hoor. Eerst rustig aan 4 km warm lopen om dan 5 keer een intensieve kilometer te lopen (HSL 152 - 164), telkens gevolgd door 250m recuperatie. Daarna rustig uitlopen.
De 5 intensieve kilometers afgewerkt aan - 3m37s - 3m33s - 3m29s - 3m33s - 3m35s kortom tussen 16,6 en 17,2 km/u. Had nooit het gevoel alles uit de kast te moeten halen. Zeer vlot gelopen.
12u45 Fietsen (rollen) 0u45m; gem HSL 112
en dan was het tijd voor de fietstest. Hoe zit het met de hechtingen tijdens een fietstraining? De eerste 5 minuten liep het toch stroef, maar eens de wonde zich wat aangepast had aan de nieuwe beweging, waren we vertrokken. Heb tempo toen kunnen opvoeren naar 90 omwentelingen per minuut. Geen probleem. Was wel op mijn klein steekske. Nog geen te grote krachtexplosies doen nu.
14u30 Doktersbezoek
Vol zelfvertrouwen naar de dokter. "Die wonde lijkt in orde", dacht ik zo. Maar toen hij de kroet er af schraapte, bleken er toch nog een paar plekjes waar de wonde niet echt 100% dichtgegroeid was. Er waren zo nog oppervlakkige openingskes. 'k Moest toch efkes slikken, maar 'k vertelde hem toch dat ik morgen een fietstraining van 3 uur gepland heb. Hij bekeek me eens en zag dat hij nu niet meer Mr No Risk kon spelen. Ok dan maar, maar hij stond er wel op om er de draadjes dan tot zaterdagochtend te laten inzitten. En vanaf zaterdag zou zwemmen dan ook weer moeten kunnen.
Als alles volgens het nieuwe B-plan loopt, zal ik vijf dagen stilgelegen hebben tout court, tien dagen niet gefietst hebben, en zal ik 15 dagen niet gezwommen hebben. ideaal is anders, maar als ik nu drie weken mijn volledig trainingsschema kan afhaspelen, moet de schade redelijk beperkt kunnen worden.
Deze avond een telefoontje gekregen van mijn maat Chris. Hij is de gast die aan de bron staat van mijn omslag van gedreven caféganger naar gedreven atleet. en ...hij is ook gediplomeerd verpleger. Hij overtuigde me met zijn kennis dat die wonde niet meer open kan 'waarschijnlijk', en hij kon me overtuigen om verder te gaan dan mijn gevoel me nu toeliet. "die wonde is nu al 9 dagen geleden genaaid, dat kan in principe niet meer misliepen...was zowat de boodschap". Het was het duwtjke in de rug dat ik nodig had. Ik rolde mijn work out matje uit, en begon gelegen op mijn rug en met de benen in de lucht losweg de fietsbeweging uit te voeren, daarbij beetje per beetje de hoek van mijn knie scherper en scherper makend. het trok serieus tegen, maar beetje per beetje werd het wel soepeler, en vooral ..;ik durfde steeds verder en verder gaan. Op een bepaald moment zat ik mijn knie te stretchen met mijn knie bijna volledig geplooid. Dat was het teken om efkes op de rollen te proberen fietsen...en jawel het lukte. Morgen begin ik dus weer te fietsen. De zon schijnt dus weer in Merelbeke. Ik heb voor de eerste keer weer een trainingsschema kunnen maken voor volgende week. Uitgangspunten voor dat schema: - bij lopen kan alles (zie ook de 43 km in de vorige 3 dagen) - bij fietsen begin ik morgen met één uur op de rollen. Als dat lukt zijn we dinsdag al weg voor een rit van 3 uur - bij zwemmen ga ik ervanuit dat ik vanaf zaterdag weer zonder enige remming alles kan
Morgen ook bezoekje aan de dokter - misschien kunnen de draadjes er al uit, we zien wel.
Maar Chris, die verdient alweer een dikke pluim voor het mentale oplapwerk. Merci maat!
Ik kan met mijn rechterbeen geen enkele pedaalslag met een fiets aan. Wanneer je fietst plooi je je knie meer dan 90 graden. Als je dat doet, dan komt de meeste druk op de huid die aan de voorkant juist onder de knie zit (allez eigenlijk juist een centimerke meer naar de binnenkan). Laat het nou net daar zijn dat mijn gehechte wonde zit. Kortom, ik ben radeloos. Wanneer gaat die huid soepel genoeg zijn om opnieuw de simpele fietsbeweging te kunnen maken, laat staan om er kracht op te zetten? In de zwartste momenten vraag ik me af of ik ooit nog normaal ga fietsen, of dat ik ook zo ene ga worden die met zijn knieën open gaat fietsen. Een beweging die ik wekelijks gedurende uuuuuuuren uitvoerde, is nu dus onbegonnen werk. Vier weken voor een Iron Man komt dat besef aan als een mokerslag.
Ik heb 45 minuten arm- en buikspieroefeningen gedaan.
Maar één ding ben ik nu beetje per beetje aan het verliezen, en da's de kracht van mijn positief denken. Ik kan het nog moeilijk opbrengen.
Wat een gedoe: eerst door mijn vrouwtje ingepakt worden met 3 lagen waterproof flexibele tape (of zoiets), dan met de gasten naar Wachtebeke rijden om daar in het 50 meter bad te testen. Daar aangekomen blijkt het 50 meter bad gesloten wegens een namddag van de Vlaamse zwemliga. Kunnen ze dat dan niet aankondigen op hun website? Terug Naar Merelbeke om daar in een overvol zwembad alsnog de test te doen. Na 600m was het al boeken toe: die zogenaamde waterproof tape was al getransformeerd in een waterzak. De wonde lag al te weken. Zwembad uit en de wonde onmiddellijk ontsmetten en met een haardroger uitdrogen. Godverdoeme!!!! ik ben het spuugzat.....
Zwemmen 0u14m; 600m
test mislukt en watergevoel kwijt
Lopen 0u40m; 8,3 km; 12,45 km/u
loslopen
Zo kan het echt niet blijven duren. Ok. Met zwemmen zal ik dus nu maar wachten tot de draadjes eruit zijn. Daarna doe ik dan wel een paar zwemintensieve weken. Maar ik moet dus dringend die fiets op hé. Morgen nog eens testen op de rollen, want die wonde moet toch eens soepel beginnen worden hé. Als ik elke dag blijf lopen, dan ga ik mezelf kapotlopen, en blaren kweken.
Dat trainen dat ik de laatste 30 weken gedaan heb, eigenlijk is dat een soort mantra: een vast terugkerend patroon dat het ritme van je leven bepaalt en waar je je helemaal in laat meesleuren. Da's echt iets zaligs hoor. Ik voel dat nu....die mantra is onderbroken, en dan ben ik de melodie in mijn leven een beetje kwijt, ik loop een beetje verloren tussen de muziekinstrumenten, die plots zwijgzaam in de hoek staan....
Allez tot hiertoe mijn pseudo-literair intermezzo. Terug naar de feiten
Voila sé. Dezen doden pier is terug. Efkes 25 km onder de loopschoenen laten passeren. Ik was bovendien een klein beetje te gretig. Heb er een laag extensieve loop van gemaakt, terwijl een lsd loop met af en toe extensieve stukjes de bedoeling was. Ook logisch hé, na zo'n 5 dagen geheelonthouding, die gretigheid. Heb 2 keer dezelfde tour gelopen, en de eerste keer liep ik die aan 1u0m30s, de tweede keer aan 1u1m30s. Da's een wel zeer licht verval. De laatste 15 minuten voelden nochtans toch wel wat zwaarder aan. Back on track!!!!
YIIIIIIIIIIIHAAAAAAAA! test 2 gelukt. Ben gaan lopen, en dat ging goed. Belangrijkste vaststelling: ik ondervind geen enkele last van mijn knie. Meniscus, botten, aanhechtingsspieren...ze lijken allemaal onaangetast. Ik heb duidelijk geen verdoken kwetsuur opgelopen bij mijn val. Dus...ik hoef me enkel nog zonde te maken over de gehechte wonde. Die mag hoegenaamd niet terug open gaan. En dat is ook niet gebeurd tijdens deze looptraining. Ik ben zeker 5 keer gestopt tijdens deze training om mijn wonde te checken. het rare is dat je bij elke stap die wonde voelt. En dat je in je hoofd die wonde zowat elke minuut denkt te voelen opengaan. Wat voel je? tja...een soort gekriebel. Is dat nu die kroet, is zit er daaronder wat vlees te kriebelen, of...brrrrr ....zit er daaronder huid of vlees los te komen. Kortom met een leeg kopke zijt ge toch niet aan het lopen hoor. Maar eind goed al goed...t was natuurlijk ook een zeer vlotte training. Vijf dagen niet getraind en dan met frisse benen zo'n korte training. Tja...dat ging lekker natuurlijk. Back in business!!!! nog even wachten met fietsen en zwemmen natuurlijk, maar we kunnen al lopen. oefte!
Vandaag test 1: fiets op de rollen gezet eneen licht steekske proberen ronddraaien. Na 2 minuten was ik er weer af. Ik durfde niet... bij elke omwenteling was er één moment (waarbij mijn knie het meest gebogen is) waarop ik vond dat mijn wonde (die ondertussen onder een dikke kroet verstopt zit) te zwaar onder druk stond. 't Is zo moeilijk in te schatten, maar ik durfde niet. Stel je voor dat i kdie wonde openrijt, dan mag ik de triathlon in neerpelt wel vergeten hé. Heb me dan maar 45 minuten beziggehouden met arm- en buikspieroefeningen. Oh ja, ben meer dan 1 kg verzwaard door niet te trainen... Morgen test 2
Geduld is het enige wat me kan redden. Vandaag bij de dokter geweest. De wonde geneest mooi, maar is nog niet sterk genoeg om veel druk aan te kunnen natuurlijk. Als ik de wonde zwaar onder druk zou zetten en ze scheurt weer open, mag ik weer van nul beginnen. Voor de rest heeft de crash ook wel gezorgd voor een ontsteking op de meniscus en op de aanhechtingspezen onder de knie. Daarvoor moet ik nu ontstekingsremmers nemen.
Wat betreft trainingen. Een volledige genezing voltrekt zich na 14 dagen. De dokter begrijpt wel dat ik zoveel tijd niet heb. Maar .... - Zwemmen is compleet af te raden. Die wonde geneest trager als ze nat wordt - Fietsen: ik heb gisteren één omwenteling geprobeerd op de fiets. Mijn wonde kan die druk nog niet aan. Gevaar op openscheuren zeer groot. - Lopen: lopen lijkt het minst belastend voor de wonde te zijn, maar dan moet ik wel eerst pijnloos kunnen stappen/lopen. Vandaar de ontstekingsremmers. De dokter verwacht hier een spectaculaire vooruitgang tegen vrijdagochtend.
Als ik vrijdag weer kan beginnen lopen, mag ik dus content zijn. Allez, kaarskes branden hé jongens. Ondertussen ga ik me wat bezighouden met buik- en armspieroefeningen denk ik.
Ik blijf hier voorlopig rondpikkelen op één gezond been. Nog steeds veel pijn, maar voor 't eerst gaat het ietsje beter. Dat ik na 3 dagen zou fietsen of lopen, dat was uitzonderlijk gek optimisme van mijn dokter. Kan mijn rechterbeen niet plooien. En als ik er op steun doet het veel pijn. 200m stappen aan een snelheid van 2 km/u is onhaalbaar. Dat zegt genoeg zeker.
De moral is laag. Ik moet me optrekken aan het gedacht dat het enkel beter kan, en moet hopen dat mijn knie zich in de volgende dagen plots zal herinneren dat het een gewricht is. Wachten wachten wachten....verschrikkelijk!
Zondagochtend. Ik ben deze ochtend geconfronteerd met de realiteit. Ik kan echt niet op een normale manier stappen. IK heb me rechtgesteld uit bed, en heb mijn houten boekrek naast bed bijna kapot genepen van de pijn. Ik kan nauwelijks stappen, ik pikkel een beetje rond, en probeer de pijn wat weg te moffelen. MERDE!!
Ik word heel hard geconfronteerd ook met de body culture waaraan ik verslaafd ben. In topvorm zitten, sterk zijn, alle dagen met dat lichaam bezig, zwemmen, fietsen, lopen, elke dag werken om dat lichaam sterker en beter te maken, genieten van recuperatievermogen, van een lange rit, van een betere houding bij het zwemmen, enorm uitpakken bij het lopen in Seneffe en daar enorm trots op zijn. Maar dan een grindweggetje dat wat slecht ligt, een voorbandje dat wegslipt, en... plots kan ik niks meer. De kwetsbaarheid dus van dat ogenschijnlijk sterke lichaam.
En dus wordt nu de sterkte van mijn kopke getest. Kan ik nu nog positief blijven denken? ik doe mijn uiterste best, maar ik moet toegeven dat ik zwalp tussen 'in zak en as' zitten enerzijds en dat positieve denken anderzijds.
Soit, ik kan dus niks doen nu. Heb gisterennamiddag bovendien ook hoge koorts gehad. Dat kon er nog wel bij. : )
Maar kijk: ik ga ervanuit dat ik een week ga stil liggen, dat daarna alles van de baan is (cross fingers) en dat ik daarna kan trainen als een gek. Laten we het zo stellen: als dat zou kunnen uitkomen, dan zal ik in Neerpelt top zijn. Echt top!!
Mooie lange rit met David en 2 van puitematen naar Nederland. Zuur einde echter: 4 km voor mijn huis, op een grindwegje slipt mijn voorwiel weg in een bocht. Kwak op de grond, bloed hier en daar en een stijve knie. Nog naar huis gereden en daar ontdekt bij het wegspoelen onder douche dat dat ding onder mijn rechterknie een diep gapende vleeswonde was. Zag er uit als 100gr gehakt. Brrrrr
Is nu genaaid: zes draadjes. Maar 't slechtste moet nog komen: 5 weken voor Neerpelt mag ik nu drie dagen niet lopen en fietsen (daarna zachtjesaan weer proberen), maar vooral ZEVEN à TIEN dagen niet zwemmen. IK heb eens heel hard gevloekt in mezelf, en heb onmiddellijk de energie weer omgeturnd richting Neerpelt. Ik moet nu een B-plan bedenken.
Een echt lange zwemtraining met David in het Donkmeer. Wat mijn betreft het mooiste water waar ik ooit al in gezwommen heb. Glashelder. Je ziet de bodem onder je wegglijden en regelmatig zeer grote vissen statig onder je zwemmen. Twee keer helemaal rond gezwommen. Ging goed tot het ergens na 45 minuten grondig verkeerd begon te gaan - plots was ik al mijn watergevoel kwijt. Ik kreeg ook pijn aan de heup en in mijn onderbeen. Op advies van David hersteld door goed te rollen en ver uit te steken. Lukte aardig, en voor ik het goed en wel wist was ik terug op dreef. Er is nog werk aan de winkel, maar als ik tijdens de 3,8 km in Neerpelt rustig kan blijven, zit er betere zwemtijd in dan in Frankfurt. Gevoelig beter zelfs. We denken dat we zo ongeveer 4 km gezwommen hebben vandaag.
Koud? Mo Bei Nein.... ik heb gans de tijd zonder badmuts gezwommen (was ze domweg thuis vergeten). Water was 16° en als je er uit kwam was het zeker meer dan 20 onder een stralende zon. Nog van da!
Daarna opnieuw een training meoten laten vallen. Een looptraining - 't was te druk vandaag. Moest op tijd thuis zijn voor de kids en om half 6 alweer weg voor een bijscholing. 't Begint efkes moeilijk te worden om de vele trainingsuren nog ingepland te krijgen. Maar we doen ons best...
Waarschijnlijk de domste training van de laatste weken: gevlamd op mijn tijdritfiets langs den dijk. Bedoeling was drie intensieve prikken van 10 minuten. Alsof dat nog niet voldoende was als training, heb ik zeker 40 km gevlamd, waarvan de helft met de wind op kop. Ik zit nu leeggereden en dizzy in mijn zetel. Wat een domme training, zeker zo kort na een wedstrijd. Kalf!!!
Gisteren even victorie, geen spoor van verval na de wedstrijd. Maar vandaag was het al heel wat minder hoor. IK had geen vlotte kadans, het lichaam piepte en kraakte hier en daar een beetje. Maar kijk uiteindelijk haalde ik toch een zeer mooie snelheid voor een lsd loop. Morgen ga ik wat prikken uitdelen op mijn tijdritfiets, benieuwd of dat al lukt zo'n 3 dagen na de wedstrijd.
t Was een zware intensieve wedstrijd gisteren, maar uiteindelijk was het wel slechts 2u22m, dus geen reden om vandaag niet te trainen. Twee uur losrijden dus. Opvallend dat ik relatief weinig last had van de wedstrijd van gisteren. Niet stijf, geen spierschade zo lijkt. Op de terugweg wel 10km in een regen- en hagelbui gezeten. Zeikenat was ik als ik thuis kwam.
Zwemtraining s avonds met Mr T moeten annuleren, ik had te veel werk voor t school.
Analyse en wedstrijdverslag kwarttriathlon Seneffe
Analyse
Eindtijd: 2u21m57s (81e op een deelnemersveld van 284)
Zwemmen: 1500m in 29m34s (206e uit het water) T1: 2m01s (goeie wissel) Fietsen: 40 km met 445 hoogtemeters in 1u10m33s - 34 km/u (61e fietstijd - 112e na het fietsen -bij het fietsen 94 deelnemers ingehaald) T2: 1m56s (zwakke wissel) Lopen: 10 km in 37m52s - 15,84 km/u!!!! (27e looptijd (bij de 10% beste lopers) - 81e na het lopen - bij het lopen 31 deelnemers ingehaald)
Het wedstrijdverslag
Op voorhand Eindelijk, na 29 weken trainen is hij daar, de eerste wedstrijddag. Eindelijk mogen we eens vlammen. IK heb er vree veel goesting in, en heb geen zenuwen want niks moet vandaag. Er is geen specifiek doel behalve .... eens diepgaan. Gezien het koude water wordt de zwemafstand gereduceerd tot 1 km, maar dat wordt bij een laatste meting opnieuw rechtgezet. Het water is 15°C, de volle afstand dus: 1500m. Het deert mij allemaal niet, maar zo'n half uurtje voor de wedstrijd beginnen de zenuwen toch te komen, ik wil echt wel goed zwemmen nu, ik wil niet meer bij die laatste uit het water komen, da's de enige druk die ik eigenlijk voel.
Het zwemmen Die temperatuur van het water valt enorm goed mee. Den Donk en de Blaarmeersen waren veeeeeeeeel kouder deze week. Na het startschot begint voor mij de zwaarste stemstart die ik al meegemaakt heb. Een ongelooflijke wirwar, ik lig midden in het pak en het water is werkelijk pikdonker, je ziet dus niets afkomen. Een paar "muken op mijn muile", een paar knieën, armen, ellebogen... ik word langs alle kanten geattaqueerd, maar ik weiger mijn plaats af te staan en de luwte achteraan op te zoeken. Na een tijdje kom ik eindelijk in wat ruimer water... en ik begin in mijn ritme te komen. Gedurende gans de zwemproef heb ik geen flauw idee of ik goed of slecht aan het zwemmen ben. In het 2e gedeelte lijk ik plots gans alleen te liggen, en ik krijg zo'n beu gevoel "'t Is niet waar he, ik lig weer achteraan". Ik herpak me en steek nog een tandje bij, ik leg mezelf een verschroeiend tempo op dat ik uithou tot de laatste meter. Als ik daar via een ladder uit het water kom geklauterd, krijg ik een deuk van je welste... ik ben blijkbaar redelijk diepgegaan, en trek een verschrikkelijke grimas. (blijkt ook uit de reactie van mijn supporters). IK ben ook compleet dizzy van dat donkere water, telkens als je adem kom je in het licht, onder water is het pikkedonker. Stel je eens in een pikkedonkere kamer en switch een hal uur aan een stuk het licht aan en uit. Dat hebben wij dus een half uur gedaan al zwemmend. Crazy... Maar hoe lang heb ik nu gezwommen? Ik weet het niet, want ben mijn chronometer vergeten aanzetten bij de start. Ach we zien wel...maar minder dan een minuut later krijg ik een indicatie. Op het moment dat ik de wisselzone inloop zie ik David net zijn fiets nemen en de wisselzone uitlopen. Dat heb ik nog nooit gezien, meestal is hij al lang weg als ik aankom. Ik moet dus echt goed gezwommen hebben.
T1 De wissel verloopt redelijk. Ik heb er al betere gehad, maar ook slechtere. Ik zie daar al dat ik een fout gemaakt heb, ik heb mijn kousen niet klaargelegd. Die zitten nog in de zak die naast mijn fiets staat. Ik beslis onmiddellijk dat ik alles zonder kousen ga doen. Geen tijd te verliezen! De aanloopzone met de fiets is lang en ligt zeer slecht.
Fietsen Eens ik op de fiets zit, geef ik volle gas. Ik geef mezelf geen respijt, geen moment om te recupereren. Vanaf dan heb ik maar één doel meer: vandaag is mijn kans om David te pakken. Nu ik een glimp van hem heb opgevangen in wisselzone 1 is mijn jachtinstinct losgeweekt. De jacht is geopend. Ik weet dat hij een fantastische fietser is, ik mag hem dus niet te veel laten uitlopen in het fietsen. Snel wordt duidelijk dat dit een verschrikkelijk zwaar parcours wordt. Er is nooit echt plat bij.. veel vals plat, een paar hellingen, afdalingen, slecht wegdek, ... je kan nooit in één vast ritme komen. Het is bonken en beuken. Eens je ergens boven bent, is het zaak om er direct een enorme snok aan te geven en volle gas door te gaan. Ik ga als een gek tekeer, en slorp de ene deelnemer na de andere op. 94 atleten zal ik inhalen bij het fietsen, da's een derde van het deelnemersveld. De hartslagmeter geeft alarmerende berichten - ik ben compleet in het rood aan het gaan, maar ...de jacht!!!! Iris, An en de kids staan schitterend opgesteld, ze zien ons 5 keer tijdens het fietsen en de aanmoedigingen doen ongelooflijk deugd. In de 3e ronde is er eindelijk een atleet die mij eens inhaalt. Net voor de top van de zwaarste helling steekt hij mij voorbij. Maar het zal niet lang duren, bij het volgend stuk vals plat, neem ik aan 40 km/u zijn maat, en laat hem ter plaatse. Niemand zal mij passeren op deze 40 km. Ik ben een echte testosteronbom vandaag!
T2 Een slechte wissel. Mijn ene schoen is te los klaargezet, mijn andere te vast. Veel gepruts met veters. Hier verlies ik een halve minuut te veel. Geen idee hoeveel ik nu nog achter David zit, maar ik ben wel van plan om nu 10 km total loss te gaan.
Het lopen Vanaf de eerste meters leg ik mezelf een hard tempo op, ik zit ook onmiddellijk in een sterke kadans, en verplicht mezelf om in een heel fiere krachtige houding te lopen. Borst vooruit, snelle beenbeweging, kracht uitstralen! Ik heb direct een enorm goed gevoel, de weg glijdt onder mijn voeten weg. Dit is een verschroeiend tempo. Wanneer ik de eerste keer de brug afloop waar mijn supporters op staan, steek ik zelfs nog een tandje bij, maximaal profiteren van de lancering van de afdaling van de brug en de rugwind. Voor het keerpunt, zie ik David voor de eerste keer. Hij loopt mooi, maar ik zit op topsnelheid. IK heb een goeie drie minuten achterstand met nog ...mja.... 7 km? ... te gaan. Terug op de brug roept Iris dat ik maar anderhalve minuut meer achterzit. IK zie hem opnieuw bij het 2e keerpunt na 5 km, ik grijns en ga eens met mijn tong over mijn lippen...zo van...jij bent het brokje dat ik straks ga opeten. Heerlijke koers! Maar nog steeds heb ik anderhalve minuut achterstand. Tussen kilometer 5 en 7 voel ik dat ik dit tempo nog moeizaam kan volhouden, maar ik peper me in dat ik vorig jaar vier keer het onderspit heb moeten delven ...dit is mijn kans... ik steek opnieuw een tandje bij... gans mijn lichaam vloekt: mijn ribben, mijn schouders, mijn rug, mijn heupen, mijn nek...alles begint pijn te doen ... behalve ....mijn benen. 3e keerpunt, ik ben dichter genaderd. David kruist me en zegt "pak me dan, als je kan". De wedstrijd in de wedstrijd! En dan krijg ik hem in het vizier, als hij de laatste keer de brug oploopt, ben ik ze ook al aan het beklimmen, en bij de laatste lange adaling van de brug loopt hij een paar tiental meters voor me. Ik heb hem! Eindelijk! Nu komt het er op neer hem niet de kans te geven aan te haken... ik verhoog mijn pasritme en passeer hem aan een verschroeiend tempo, niet nalatend hem een tik op zijn billen te geven bij het passeren. Het tempo waarmee ik wegloop, is echt niet vol te houden, en ik kijk toch een aantal keer ongerust achter me als ik merk dat mijn tempo begint te stokken. Maar ik heb hem blijkbaar voldoende afgeschud. De buit is binnen! Ik finish en weet dat ik hier een toptijd gelopen heb. Ik weet ook dat ik zonder die gekke jacht op David zeker een paar minuutjes trager zou gelopen hebben. Nu blijkt dat ik de 27e tijd van het pak gelopen heb, da's dus bij de 10% beste lopers. Daar ben ik echt apetrots op. De winnaar is niemand minder dan Axel Zeebroek hé, een professionele triathleet die op de Olympische Spelen van Peking aan de leiding gelopen heeft in de kwart.
Een paar bedenkingen
- Eindelijk beloond voor mijn zweminspanningen. In mijn zwakste discipline hang ik nu eindelijk aan de staart van het peloton. Dat doet deugd, maar het smaakt toch naar meer, naar nog beter...volgend jaar zou ik graag eens met een privé zwemcoach werken. Eens kijken wat zo iemand nog uit mijn lijf kan halen? - 't is ook dubbel hé, stel je voor dat het een duathlon geweest was (dat heeft er efkes ingezeten met het slechte weer) ... ja jong, waar had ik dan kunnen eindigen? Bij het fietsen en lopen ben ik bij de betere van de niet-profs, bij het zwemmen ben ik van een achterblijverke een meeloperke geworden. - 61e fietstijd, zonder meer een goede prestatie - ik recupereer zeer snel op de fiets van een zware helling of een zwaar stuk vals plat - 27e looptijd, een 10 km in 37m52, wat kan ik daar aan toevoegen - ik heb opnieuw een grens verlegd...
Nog iets over David. David heeft ook een straffe race gelopen hoor. David heeft bovendien de afsluitende 10 km gelopen in 42m24s. Voor wie David tot vorig jaar heeft zien lopen, da's een metamorfose! Straf! Hij heeft ook de 42e fietstijd gereden. Niet mis hé.
Voor wie interesse heeft in de details van de wedstrijd in de wedstrijd: David was 2m14s voor mij uit het water, heeft 5 seconden verloren in de twee wisselzones samen, is nog 1m50s verder uitgelopen in het fietsen, en heeft 4m32s moeten prijsgeven in het lopen. Het ging van kleine dingskes af hoor gisteren.
Vandaag kwarttriathlon de Seneffe meegedaan. Enorm diep gegaan, zo hoort dat in een kwart. Tast op dit moment in het duister over mijn resultaat, nog niks gepubliceerd op internet. Had zelf mijn chrono vergeten inschakelen bij de start. Denk dat ik na 2u22 of 2u23 binnen was.
Maar is volgens mij mijn beste kwarttriathlon ooit. Enige ijkpunt is David. Vorig jaar onklopbaar, nu waande ik hem nog meer onklopbaar, maar ik heb hem eindelijk weer te pakken. Volgens onze vrouwen was David zo'n 2,5 minuten voor mij uit het water (dan zou ik dus straf gezwommen hebben), is hij nog een minuut uitgelopen in het fietsen (dan zou ik enorm goed gefietst hebben). Bij het lopen heb ik alles uit de kast gehaald en heb ik hem min of meer 2 km voor het einde bij de lurven gepakt en ter plaatse gelaten. Straf! Buiten mijn verwachtingen. Bijna 41 jaar, maar nog steeds sterker aan het worden.
Morgen een uitgebreid verslag en analyse van de resultaten. Morgen lees je ook meer over serieus kloppen krijgen bij de start, pikzwart water, een lastig fietsparcours, verloren kousen, een spannende inhaalrace, 'pak me dan als je kan', een tik op de billen ....
Losrijden met een tijdritfiets? Hoe kom ik erbij? Ooit al iemand zien losrijden met een tijdritfiets? Je ligt in aerodynamische houding, hoort de weg onder je wielen wegzoemen en hebt vuur in de benen. Voor je het weet, rijd je dus boven de 30 km/u. Na 40 minuten was het dan ook goed geweest. 't Is morgen dat er moet gevlamd worden hé.
Deze week was zeker de rustigste trainingsweek van de laatste maanden. No big thing! Maar da's niet erg, ik had zeker nog zo'n relatie rustig weekje nodig voor de grote dag op 27 juni. De volgende 4 weken worden nog harde, lange trainingsweken. En dan beginnen de laatste 2 weken waarin ik de training zachtjes moet afbouwen voor de Iron Man distance triathlon in Neerpelt.
Maar eerst dus morgen de kwart triathlon van Seneffe. Of duatlon. Donderdagochtend was de watertemperatuur in Seneffe (kannaal Brussel-Charleroi) 13°c. Op de website staat vermeld dat indien het water morgen minder dan 13° C is de triathlon een duatlon wordt (10 km lopen - 40 km fietsen - 5 km lopen). Nu, ik denk niet dat sinds donderdagochtend de watertemperatuur zal gedaald zijn, dus 't zal wel triathlon worden.
Voor de rest heb ik vandaag stomweg tegen een deur gelopen, mijn 2e kleinste teen rechts (noemt dat dan een ringteen?) staat blauw en doet zeer. Stevig gekneusd denk ik, hopelijk niks meer dan dat. Zal serieus pijn doen tijdens het lopen, denk ik. Maar geen probleem voor morgen hoor. Zo'n beetje pijn in een teentje daar bijten we wel door hé. We zijn geen voetballers hé.
Ijskoud water in de Blaarmeersen (10°). Net voor ik het water inging kwam er nog een zwemmer het strand opgewandeld. Een beer van een vent. Hij vertelde me wat saaie praat over de dikte van zijn pak en over neopreen badmutsjes. Tegen dat ik klaar lag in het water om te beginnen aan mijn training, stond hij efkes met zijn voeten in het water, en besliste bijna onmiddellijk om er terug uit te komen. "Mijn voeten...zo kou" riep hij nog, en droop af. Een beer van een vent, maar geen ijsbeer blijkbaar.
Zelf begon ik vol goede moed aan de training (was de enige zwemmer in het ganse meer), en hield het toch een goed half uur uit. Het ging zeer goed. Lekkere snelheid en die heb ik de laatste 10 minuten nog wat opgedreven.
Het voordeel van mijn 2 openwater trainingen deze week? Wel, ik weet wat me zondag in Seneffe te wachten staat. De eerste 5 minuten zeer veel pijn aan de neus (van het koude water), maar dat gaat over. En eens je uit het water komt, is het alsof er ijsblokken aan je voeten hangen. Je krijgt die voeten echt niet opgewarmd. Zal lastig zijn op de fiets. Ik hoop dat het zonnetje schijnt, want als die voeten bij het lopen nog ijzig zijn, kom je wel in de problemen. Er gaan er veel niet starten of opgeven zondag denk ik.
Morgen nog wat gaan losrijden op de tijdritfiets, en dan zondag eindelijk de eerste (voorbereidings)wedstrijd van het seizoen. 'k Heb goesting!
Gisterenavond was ik nog een voorbeeldig atleet geweest. Meer dan 3 uur met mijn ex-voetbalmaten op café gezeten en geen druppel alcohol gedronken. Liters cola en spa. Vandaag daarentegen was ik heel wat minder gemotiveerd. Gans de voormiddag kou en regen, en mijn goesting om te trainen ging zienderogen achteruit. Geen zwembad open, dus daar kon ik niet naar uitwijken... beetje per beetje begon de gedachte 'één training minder zal 't verschil niet maken' binnen te sluipen. Net op 't moment dat ik besliste om mijn training te schrappen (nochtans mijn koerskleren al aan), zei mijn vrouw: "kijk, het klaart wat uit. Allez hup, de deur uit". Dat was het kleine duwtje in de rug dat ik nodig had blijkbaar. Wel niet de voorziene 110 km gebold, maar een nog redelijk aardige 70 km. Ja we kunnen zeker spreken van een motivatiedip vandaag.
