Gewoon 70 km bollen in de streek van Lievens Houtem en de Zwalmstreek. Mooie rit op de eerste echte zomerdag. Bedoeling was zeker niet om er een snelle training van te maken, maar zonder echt door te vlammen bleek dat ik uiteindelijk 30,5 km/u gereden had. Mooi zo. Heel veel zin om nu te gaan zwemmen in de bLaarmeersen, maar het is verjaardagsfeestje van mijn zoontje, dus ik ga straks 3uur staan voetballen met al zijn vriendjes. ook lastig hoor...
Vier dagen niet getrzind om te herstellen van de heftige wedstrijd in Leuven. Maandag reed ik met mijn fiets naar het werk en raakte nauwelijks Moscoubrug. Twee dagen lopen manken ook, maar na een heerlijke massage van mijn schatje ging het daarna aleen maar beter.
Soit, vandaag de draad weer opgepikt met een pittige maar korte looptraining
Wedstrijd Zondag 17 mei Halve Triathlon Leuven 5u03m48s (doel: binnenkomen binnen de 5u)
De voorbereiding
Ongelooflijk wat er allemaal kan gebeuren in dat laatste uur voor de start : Om 9u45 staan David en ik samen met vele andere deelnemers in een sappig buitje op het Ladeuzeplein in Leuven te wachten op de bussen die ons met onze fietsen en ons zwem- en fietsmateriaal naar de plas van Rotselaar zullen brengen. Er zijn te weinig bussen, ze komen te laat, en ze rijden ook nog eens verkeerd. Gevolg : een goede 10 minuten voor de start ben ik eindelijk met mijn fiets en materiaal in de wisselzone. Ik moet me nog kleden voor het zwemmen, nog al mijn fietsmateriaal klaar leggen, nog eens serieus de patatten gaan afgieten, en er zijn problemen met mijn rugnummer, en ik moet nog 500m wandelen/lopen naar de zwemstart. Wat een gedoe ! Gelukkig wordt de start uitgesteld tot .uiteindelijk 11u10. Voor de triathleten heel vervelend, voor de organisatie waarschijnlijk een logistieke nachtmerrie.
Hoe kan je later je wedstrijd goed evalueren : o.a. door je polar hartslagmeter aan te doen tijdens de wedstrijd. Doe ik dus, maar wat blijkt : mijn polar snelheidsmeter op mijn voorwiel moet een duwtje gekregen hebben op de bus. Ik weet dus op de fiets niet hoe hard ik rijd. En tijdens het lopen valt hij plots uit. Dus ook mijn gemiddelde hartslag of hartslagcurve kan ik niet bekijken voor het lopen. Ik switch tijdens het lopen mijn polar snel op de « only heart rate without training » modus, zodat ik alleszins live mijn hartslag kan blijven volgen, maar geen flauw idee heb hoe lang ik loop per ronde.
Geen paniek : er hangt zon zendertje aan je voet gedurende de hele wedstrijd, en telkens je over een bepaald soort mat loopt of fietst wordt je tijd geregistreerd, dus later bij de uitslag zal je perfect zien hoelang je gezwommen hebt, hoe lang de wissel zwemmen-fietsen duurde, hoelang je fietste/loopte in je eerste, 2e, 3e ronde . Dacht ik, maar nee hoor, ondanks al die matten krijg je uiteindelijk alleen je totale zwem-, fiets- en looptijd, en natuurlijk je eindtijd. Merde alors ! Zelfs de wissels zijn niet apart opgenomen, dus die zitten ergens in je zwem, fiets of looptijd vewerkt. Moeilijk dus om correct te analyseren wat er gebeurd is, maar ik doe mijn best.
Zwemmen 2500m + lopen tot aan mijn fiets ; 57 minuten
Positief : Bij de start sta ik als matig zwemmer natuurlijk achteraan. Het duurt dan ook een minuutje na het startschot alvorens ik effectief in het water lig. Ik zal dus ongeveer 55 minuten gezwommen hebben. Perfetto op de minuut wat ik voorspeld had. 22 minuten zwemmen per km, das niet schitterend natuurlijk, maar voor mij is dat een bevestiging van mijn vooruitgang : 2 jaar geleden in de halve triathlon in Brasschaat zwom ik nog 28 minuten per km. Ongelooflijke vooruitgang.
Negatief : Jaren werk je aan je zwemmen (winter en zomer), je maakt ongelooflijke vorderingen (zie hierboven) ondanks het feit dat je er absoluut geen aanleg voor hebt. Je kiest niet voor de makkelijke weg (duatlon), maar probeert je zwaktes te overwinnen, en dan denk je : nu ga ik toch kunnen aanpikken aan de staart van het peloton. En eens ik daar zit, zwemmen ze me er godverdomme niet meer af. Vergeet het : we zijn nog geen 500m ver en het peloton ligt al onbereikbaar ver voor me uit. Hoe frustrerend en ontmoedigend ! Alweer bij de sukkelaars in het water. En alweer uit dat water komen en zien dat bijna alle fietsen al weg zijn. Ik heb verschrikkelijk hard gevloekt.
Negatief en positief : Ik moet sneller kunnen. Aan wat heb ik in dat water toch allemaal liggen denken. Ik was niet gefocused op het zwemmen. Mijn gedachten dwaalden af. Dus, dit moet sneller kunnen. In Brasschaat moeten hier nog een paar minuutjes afgepietst worden.
Transion Zone 1 (T1) : de wisselzone
Wat mij betreft het absolute minpunt qua organisatie die dag. Mijn fiets staat gewoonweg in de modder, ik sta tot aan mijn enkels in de modder. Verschrikkelijk. De slechtste wissel die ik ooit gedaan heb. Wat een gedoe ! De organisatie heeft mijn rugnummer niet aan mijn fiets gehangen maar in mijn zwemzak gestoken, maar dat duurt dus wel even voor je dat doorhebt. En dan ook nog eens krampen in de lies waardoor ik nauwelijks kousen en schoenen aankrijg. Triathlon is knettergek.
Ik schat 5 à 6 minuten op zijn minst.
Fietsen 82 km ; 2u25 ; 34 km/u
Positief Een heel zwaar parcours ondanks redelijk vlak. De eerste 10 km naar Leuven, en dan telkens de laatste 10 km van de 3 plaatselijke ronden een zeer straffe wind op kop, en een zeer bochtig parcours op slecht wegdek. IK ga als een gek tekeer (meestal aan hartslagen 155-165, in het rood dus), rijd enorm sterk, alles op het groot blad. Op dit parcours in deze omstandigheden in een individuele tijdrit een moyenne van ongeveer 34 km/u, das fantastisch gereden, mijn beste fietsprestatie ooit. En in Brasschaat 2009 ga ik nog sneller rijden, schrijf dat maar op. Ik ben ook sterker dan iedereen die in mijn vizier komt, en ben dus bezig aan een inhaalrace. Vergelijking met Brasschaat 2007 : daar reed ik 31,9 km/u. Serieuze vooruitgang.
Negatief Weinig of niets, behalve dat het nogal vervelend is als je je eigen snelheid niet kent door het uitvallen van je snelheidsmeter.
Transition Zone 2 (T2) : de wisselzone
Ik schat 4 minuten. Mijn loopschoenen zitten niet genoeg los, de veters zijn iets te strak waardoor ik er niet vlot inglij. « Komaan Christophe, wat een beginnersfout, het is verdomme je 5e triathlonjaar ! » En dan ook nog een vermaning omdat ik mijn helm te vroeg losgemaakt heb.
Lopen 20 km ; 1u31-1u32 ; 13 km/u
Positief Traditioneel mijn beste nummer, maar wat gaat dat geven nu ik in het fietsen geen reserve ingebouwd heb voor het lopen. De start is perfect, ik zit onmiddellijk in een goed tempo en voel me fris. De benen zijn vederlicht, maar hartslag zit wel onmiddellijk rond 160, wat bij het lopen toch al ter hoogte overslagpols ligt. Kan ik dit 20 km volhouden ? geen idee. En wat is dat voor een parcours : continu op en af, de ene bocht na de andere en met heel veel kasseien. Dit wordt zwaar. De eerste 13 km verlopen perfect ik hou mijn tempo goed aan, en als ik opdraai voor de laatste rond van 6,6 km, roept de speaker net de tijd van een finisher af : 4u26m58s. Ik heb dus nog 33 minuten om binnen de 5 uur te finishen. Dat kan niet meer misgaan denk ik, gewoon tempo volhouden. Maar 2 km later is hij de daar de man met hamer. Ik probeer mijn tempo aan te houden ondanks de terugval, maar mijn hartslag daalt ipv stijgen. Kortom t vat is af, ik kan niet meer in het rood gaan. Toch heb ik vertrouwen in een finish binnen de 5u. Maar pas in de laatste meter zie op het scorebord 5u03 staan. NEEEEEEEE ! IK heb mijn laatste ronde dus gelopen aan 11 km/u. Ik heb gegokt en verloren. De man met de hamer was er 4 km te vroeg. Een beetje hogere wiskunde leert me dat ik de eerste 2 rondes afgewerkt heb aan een moyenne van 14 km/u. Tot daar verliep alles dus duidelijk zeer goed. Vergelijking met Brasschaat 2007 : daar liep ik 12,8 km/u (maar wel met de vingers in de neusgaten en over de volledige 20 km).
Hilarisch 2 keer in het begin van de 3e ronde denk ik David in het vizier te hebben, ik loop er naar toe, en het blijkt een andere lange slungel te zijn. David is uiteindelijk in een fantastische 4u53 10 minuten voor mij gefinished. Knappe prestatie.
Afzien en filosofie Tijdens zon wedstrijd denk je soms : « wat voor een verschrikkelijke sport » is dit, maar 5 minuten later denk je al « dit is het mooiste dat er is ». Om 5 minuten later opnieuw...
En nu ? Verder knokken natuurlijk. Ik heb de laatste 2 jaar, tussen mijn 38e en mijn 40e nota bene, op alle 3 de disciplines vooruitgang gemaakt. Ik leg de lat dit jaar misschien wat hoog qua tijden, maar dat houdt ons scherp, toch ?
28 juni Brasschaat. Be there !
Ik kan daar voor twee opties kiezen: iets rustiger fietsen waardoor ik rapper kan lopen op het einde, of alles geven in het fietsen en hopen dat deze keer de klop pas na de finish komt. Het tweede lijkt me leuker. Laten we dat maar proberen. En nu opnieuw keihard trainen.
Thanks Een heel grote merci voor An, Katrien, Peter, Sien en Nel, die fantastische supporters waren.
Hoi, net thuis van Triathlon Leuven. Eindtijd 5:03. Op een haar na dus. De eindstand staat nog niet op de site, dus ik heb geen perfecte gegevens.
In het kort: Zwemmen 2500, waarschijnlijk 0:55 ongeveer. Goed en een enorme stap vooruit vergeleken met 2 jaar geleden (Brasschaat) Fietsen 82 km, kilometriek marcheerde niet, maar ik heb enorm goed gereden: ik verwacht een tijd tussen 2u20 en 2u30. Ongelooflijk gevlamd, en dat op een toch wel bochtenrijk parcours, met een zeer lang stuk waar de wind vol op kop zat. En t was serieuse wind. Nee dat fietsen, dat ging enorm goed. En dan verbazingwekkend genoeg... niet zo super gelopen. Zowel bij zwemmen als fietsen diep gegaan. Hartslagen rond de 160.. Bij het lopen ook direct rond de 160, hopen dat de klop er pas komt na de finish, maar 4 km voor het einde was het boem patat. Diene met zijne hamer was daar. Waarschijnlijk iets meer dan 1u30 gelopen.
Ik ben echt kapot nu. Stikkapot.
Morgen en overmorgen schrijf ik een lang verslag op deze blog, maar wou jullie bovenstaande toch al laten weten.
Polsslag 42 deze ochtend. Nog een beetje liggen lezen in bed, koolhydraatrijk ontbijt, en ...veel rusten en drinken. Als ik iets doe, dan is het een gezelschapsspel met de kids, een klein afwasje, mijn fiets opblinken, of mijn triathlon materiaal klaarleggen.
Vanavond is Iris op de lappen, voor mij ligt een DVD'tje van mijn favoriete serie Deadwood klaar. Ideale voorbereiding.
De 'goesting' voor de wedstrijd is groot. Na 8 maanden trainen is dat ook normaal hé. Ik ben wel veel rustiger dan vorige jaren. Ik ben vandaag zelfs al beginnen denken aan mijn volgend triathlonseizoen (terwijl dit seizoen morgen pas begint). Voor 2010 zit vandaag volgend wedstrijdschema in mijn hoofd: mei halve triathlon Leuven, juli Iron Man Frankfurt, augustus Iron Man Embrun (midden in de Alpen met tijdens het fietsen 5000 (!) hoogtemeters waaronder beklimming Col d'Isoar). Maar we zien wel.
Eerst morgen eens uit alles uit de kast halen in Leuven.
iets heel erg rustigs mocht ik nog doen vandaag: eens 30 minuten zwemmen of loslopen.
Zwemmen zou het nuttigst geweest zijn, voor het watergevoel. Maar gisteren had ik een serieuse snotvalling. alles is nu weer hersteld, heeft geen zin om in de Blaarmeersen onmiddellijk weer een nieuwe snotvalling op te lopen.
Lopen dus, nou ja lopen, ... joggen eigenlijk, want hartslag mag niet de hoogte in
Qua hartslag en gevoel was dat zeker joggen. 55% hartslag da's niks natuurlijk. Perfect gedaan wat ik moest doen dus. Maar dat levert blijkbaar wel nog 13 km/u op. Mmmmmmm heerlijk. Geen enkel moment versneld, rustig losgelopen. Je voelt die versnelling in je benen zitten, maar je laat ze daar mooi zitten tot zondag. Leuven, here we come.
Altijd raar die laatste week voor een wedstrijd. Je mag bijna niet en niet te hard trainen, en dat voelt heel onwennig aan. Je lichaam is het al maanden aan een stuk gewoon om onder druk gezet te worden, en dan plots de decompressie. Geen coke voor mij tijdens zo'n periode, maar liters water. Hydrateren tommeke, hydrateren! Vorige jaren zat zo'n rustige week telkens helemaal op het einde van het seizoen, ik trainde keihard en 9 maanden aan een stuk voor één wedstrijd, en dan was mijn seizoen gedaan. Nu rij ik voor het eerst een echt seizoen (Leuven, Brasschaat, (Donk), Gérardmer). Dat betekent dat ik dus zo'n rustige week heb midden in mijn trainingsseizoen. Voelt raar, maar zondag wil ik er een lap op geven, dus het moet!
Vandaag de laatste korte test op de triathlonfiets.
Eerst 5,5 km losrijden en dan even testen op den dijk: 7,5 km op het groot blad tempo maken aan een hartslag 75%-80%, continu tussen de 35,5 - 37,5 km/u. dik ok. In het terugrijden op den dijk zelfde afstand iets minder intensief (70-75%) en op klein blad. Zat continu tussen 34,5 - 35,5 km/u. Daarna weer 5,5 km uitbollen.
't Zit goed jongens. Maar zoals steeds voor een wedstrijd begin je dan te denken: zou ik niet beter wat compacter zitten (stuurtje nog iets dichter zetten?), zou ik nu op groot of klein blad rijden zondag? De antwoorden zijn duidelijk hoor: 1. ik sleutel nu niet meer aan de fiets 2. ik probeer sowieso op het groot blad. Maar .... muizenissen voor de wedstrijd, heel herkenbaar van vorige jaren.
Toch ben ik nog nooit zo rustig geweest, en dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik dit jaar meerdere wedstrijden rijdt. 'Het' MOET zondag niet gebeuren, want er komen nog kansen. Als het goed zit, betekent dat ook dat ik zondag bij het fietsen nog iets dieper ga gaan. Bekoop ik dat later bij het lopen, dan is dat spijtig, maar niet erg. Dan heb ik weer iets bijgeleerd voor de volgende wedstrijd. Kan ik een sterke wedstrijd fietsen en daarna bij het lopen toch nog lang in het rood blijven gaan, dan zou het zondag wel eens een persoonlijke toptijd kunnen worden.
Gezwommen in de Blaarmeersen in de regen. Gek? nee hoor, zondag gaat de wedstrijd ook in de regen gewoon door hoor. Bovendien, tijdens het zwemmen besef je nauwelijks dat het regent. Is enkel wat vervelend als je daarna in de regen van kledij moet wisselen.
Voor de rest: niet echt een goed watergevoel vandaag.
Na 10 minuten heel rustig opwarmen, 23m30 een free run: tempo lopen, maar niet overdrijven... (dat tempo was zowat aan 14 km/u), daarna weer rustig uitlopen. Al was de snelheid mooi, eerlijk gezegd liep het niet echt goed. De fietsstage in de Vogezen is helemaal nog niet verteerd. Vermoeide benen, vermoeid lijf. En zondag is er wedstrijd. Dus ik moet gewoon kalmpjes aan doen deze week. Morgen zwemmen en waarschijnlijk vrijdag ook, want tegen zondag moet ik een goed watergevoel hebben. Donderdag zal ik nog eens gaan fietsen, wat losrijden op de triathlonfiets. Zaterdag platte rust...
Zondag ga ik een poging doen om onder de vijf uur te geraken. Zou mooi zijn. En natuurlijk ga ik ook proberen om tijdens het lopen de achterstand op David op te halen, al zal 20 km daarvoor waarschijnlijk te kort zijn.
's Ochtends voor het vertrek naar het thuisfront nog een korte rit. Onmiddelijk een korte maar zware klim de Col du Brabant op. Na 3,5 km rijden hebben we 200 hoogtemeters gemaakt. IK spring weg, rijd heel sterk maar op het einde rijdt David me toch weer 25 meter los. Het afdalen begint beter en beter te gaan. Heerlijk! Vanuit Ventron beginnen we dan aan de lange beklimming van de Grand Ventron. Een heerlijke lange trage. Ik rijd sterk, en de laatste 2 km spelen we een beetje met demarreren enzo. Alweer moet ik David 20 meter geven. Peter doet er alles aan om me op te eten, maar ik slaag erin hem net af te houden. En dan de laatste afdalingen naar La Bresse. Zeer technisch op slecht wegdek, maar het lukt heel goed. Het zit erop. Wat een heerlijk fietsweekend. En het zelfvertrouwen, dat staat nu wel heel hoog. Nu ik beslist heb er volgende zondag in Leuven een echte wedstrijd van te maken, zal ik deze week minder moeten trainen, veel recupereren. Denkwerk verzetten nu dus o mdat schema aan te passen. Voor wie zondag wil komen kijken. Op het Leuvense Ladeuzeplein, kan je ons 4 keer zien passeren op de fiets, 3 keer tijdens het lopen. Het zwemmen gaat door in Rotselaar.
Een 2e zware dag staat vandaag op het menu. We doen redelijk wat klimwerk, en beslissen om op elke top op elkaar te wachten.
Eerst Col de la Feigne, daarna een straffe afdaling. Peter en David leren me de trucs om me in de bochten te gooien, en het lukt wonderwel. Dat de wegen nu droog liggen (het is zomerweer vandaag) helpt ook natuurlijk. We stijgen weer naar de kam, vlammen weer de vallei in, en beginnen dan aan de col du Bonhomme via een kant waarlangs niemand hem neemt. iedereen neemt de grote baan, wij nemen een klein baantje en worden geconfronteerd met stijgingspercentages van vermoedelijk 14-15%, niet efkes maar heel lang. David trapt zijn ketting af. Ik rij met Peter naar boven. Hij komt uiteindelijk 25 meter achter mij boven. Hoe ik hier mijn 39 blad heb rondgekregen is mij een raadsel, voor het eerst wou ik dat ik net als David een echt klimblad (34) had gestoken. Maar...alweer een zeer sterke prestatie. Boven een lange stop, tot David met een nieuwe ketting bovenkomt. Dan maken we nog een lus via Col de Bagenelles om de vallei in te duiken en de col du Bonhomme nog eens op te klimmen vanuit het Oosten. Daar spelen e een beetje. David springt krachtig weg, Peter en ik proberen het gat te dichten, maar stranden telkens weer op 25 meter waarop David opnieuw wegrijdt. Sterk staaltje van David. En voor het eerst op deze 2 dagen begin ik de verzuring in de benen te voelen. Ik kraak en roep Peter dat hij moet gaan, ik moet 20 hartslagen terugschakelen. Boven blijkt de achterstand serieus mee te vallen. De col du Calvaire verderop bevestigt dat het vet van de soep is, maar op de route des Crétes vlammen we toch alweer met het groot blad over de kam van de route des Crets. Aangekomen op Schlucht wacht er ons een heel lange afdaling naar La Bresse met een zeer strakke tegenwind. Dus toch nog een trainingsinspanning... Heerlijke dag, mooi weer, straffe training. En...Philippe en Alex hebben ook de 98 km volgemaakt. Chapeau!
Net aangekomen in La Bresse (Vogezen) met David, Peter, Alex en Phil en onmiddellijk de fiets op voor een pittige rit. Voor mij een primeur. Ik fiets nog maar voor het vijfde jaar, en cols hebben nog nooit op mijn menu gestaan.
Fietsen 4:40:32; 102,8 km
We starten met een trage maar heel lange klim naar Col Des Feignes en vandaaruit verder naar Col de La Schlucht. Ideaal om op te warmen want allemaal aan lage steigingspercentages. Dan splitsen we. Philippe en Alex blijven op de kam. Ik duik samen met Peter en David de vallei in, een zinderende afdaling van 18 km naar Munster. We gaan daar immers 2 straffe cols doen. Wel spannend daar aan de voet van Le Petit Ballon, een col van 9 km met een stijgingspercentage van 8 à 9%. Benieuwd wat dit gaat geven. Ik ben onmiddellijk vrij furieus, probeer er een pittig tempo op na te houden. Ik zit onmiddellijk in de zone 162-179, hartslagen van 90-100% dus. Dat betekent dus in het rood rijden. Ik beslis vrij snel dat ik deze col eens ga testen hoe lang ik in het rood kan rijden, de volgende cols doe ik dan wel rustig. David, 15 jaar fiets- en klimervaring, een betere fietser dan me, en in de vorm van zijn leven, klimt naast me. Maar al snel blijkt dat hij het lastig heeft met het tempo. Je voelt het aan alles. Het geeft me vleugels natuurlijk. Hij moet 2 keer lossen op een zwaar stuk, maar komt terug op een minder steile strook. 1 km voor het einde kraakt hij en sla ik een groot gat. Fantastisch gevoel. Maar 100 meter voor het einde op een heel zwaar stuk parkeer ik een beetje en hij doet een ultieme jump waardoor we samen op de top komen. Ik ben enorm blij, want mijn eerste echte col was verbazingwekkend. Ik heb een klein uur in het rood gereden, en heb David in de problemen gebracht. Waow! We beklommen de Petit Ballon in volle zon. Als Peter bovenkomt, beginnen de afdaling in onweer: regen, hagel, bliksem, donder. En ik rij plat. Merde! Peter en David komen me helpen. Echte maten! De rest van de dag rijden we in wind en regen. we doen nog de Col du Platzerwassel, rijden door naar Markstein, dalen naar Wilderstein en doen de col du Bramont. Ik neem die 2 cols aan lagere hartslagen moeiteloos. David rijdt nu zeer goed en een beetje voor me uit.
What a day: ik heb gemerkt dat mijn conditie outstanding is, dat ik eigenlijk een klimmer ben, en....dat ik echt niet kan afdalen in de regen.
Onder de douche in La Bresse neem ik een beslissing. Volgende week wordt de halve triathlon in Leuven geen training. Nee, ik ga daar volle gas geven.
Nog eens in het zwembad. De eerste 750m zonder pull buoy waren zeer goed. Er zwom een gast naast mij die me er al jaren afzwemt. En nu zwommen volledig gelijk. Bijna synchroon. : ) Maar dan begon de miserie. Veel te veel volk. Bijna niet te doen om te trainen. 250m hip shoulder 250 one arm. En botsing na botsing. En dan ook nog eens krampen onderaan mijn tenen. Heb je daar ooit al krampen gehad. Vreselijk pijnlijk. Nog 50m gezwommen en vastgesteld dat het met deze drukte niet te doen was. Afdruipen.
Laten we maar die heel goeie eerste 750m onthouden.
Zeer goede training. 10 minuten opwarmen, dan 20 minuten lopen in zone 70-75%, wat resulteerde in 20 minuten aan 14,25 km/u. Strak tempo zonder enig vermoeidheidsverschijnsel, 5 minuten joggen en dan 12 minuten tempo in zone 75%-84%, wat resulteerde in 15 km/u. Idem. Ik voel hier geen terugval, vermoeidheid, laat staan verzuring van.... Het kriebelt toch om in Leuven volgende week ook de loopbenen eens goed te testen.
Vandaag gewerkt van 8u 's morgens tot 23u30 's avonds. Tijdens mijn enige vrij moment, de middagpauze, ging ik snel eens gaan zwemmen in de Blaarmeersen, maar het was kou buiten en het regende... Verstand gebruikt en die training afgelast.
David wist me nog te melden dat de zwemtraining gisteren een kleine 42 minuten geduurd heeft, maar dat het wel iets meer dan 2000 m moet geweest zijn. blijft dus een heel mooi resultaat.
9:30 Lopen 1:25:47; 18 à 19km; gem HSL 129 (58%); max HSL 143 (69%)
Soms moet je kiezen tussen bescheiden blijven of eerlijk zijn. Eerlijkheid schat ik hoger in, dus: this was a walk in the park. Echt niks gevoeld van deze training. Aan lage hartslag (alles onder de 70%) sterk en moeiteloos gelopen. De vruchten van de maandenlange trainingsarbeid hangen klaar om geplukt te worden.
Straks nog met de kids naar de Blaarmeersen, en daar een verfrissende zwemtraining.
17:55 Zwemmen 0:30:00
Goe gezwommen in de Blaarmeersen. Is het water niet te koud? Maar nee, met wetsuit ideaal. Enkel een beetje koude voeten het uurtje na de training en the return of the 'snotneuzen' (maar daarvoor bestaat er zoiets als zakdoeken). Watertemperatuur dik ok.
Ik was vergeten mijn Polar aan te zetten of te bekijken bij de start van deze training. Maar volgens David heb ik deze 2km gezwommen in 40 minuten. Ik twijfel eraan, maar als het waar is, is het een zeer goede tijd. Soit, het voelde heel goed aan. Zeker de 2e km was overtuigend. Ik heb meer controle dan ooit over mijn zwemslag.
Volgens Iris en David, die me dus hebben zien zwemmen, zit er een verschil in mijn beweging boven water tussen mijn 2 armen. De linker is zeer goed: 'haaievin' maken met de elleboog... maar de rechtse zwaai ik te breed uit. Vandaar waarschijnlijk dat ik tijdens gans deze training regelmatig afdwaalde naar links, en dus veel moest bijsturen naar rechts. Daar ga ik morgen eens goed op letten.
Toen David en ik onze wetsuits aan het uitdoen waren, kwamen er nog twee reuzen karpers langs de rand van het meer boven water piepen om eens goeiedag te komen zeggen . Wat een kanjers, maar wel heel vriendelijk!
Aan hartslag 59% 83 km rijden aan bijna 31 km/u in het verkeer en niet bepaald na een rustperiode. Wat moet dat geven op een afgesloten parcours in een wedstrijdwaarvoor je gepiekt hebt?
Mooi tempo ontwikkeld, maar niet gevlamd. Ideale training. Exact wat ik gepland had. "I love it when a plan comes together!" Morgen eens goeiendag gaan zeggen aan de dikke baarzen (of zijn het karpers) in den Donk (Berlare).
Opnieuw zwemmen en lopen vandaag, maar helemaal anders dan gisteren:
12u35 Zwemmen 0:28:00
16 graden was het water in Vosselare put, een oude afgesneden arm van de leie. Het water voelde veel warmer aan. Dit is het ultieme gevoel van vrijheid: zwemmen in open water. ronduit heerlijk! Dat zo weinig mensen dit doen, niet te geloven. Je koopt gewoon een wetsuit, en je kan zowat vijf maanden per jaar buiten zwemmen. Het water te koud? Maar nee... 1) met zo'n wetsuit voel je daar niks van. 2) vandaag heeft mijn dochtertje gewoon in haar bikinitje gezwommen in 16°c water.
Het was geleden van begin oktober vorig jaar. Maar ik voelde me direct goed. Minder onwennigheid dan vorige jaren; En ik voel ook dat i kveel beter door het water glijd dan een jaar geleden. Open water trainingen, zo zal ik er vanaf nu de volgende maanden nog veel doen.
Dit is een echte recuperatieloop. Alles netjes onder de 65%. Nieuwe zuurstof door de benen laten stromen. Ideaal na de pittige looptraining van gisteren.
Vandaag enkel bezig geweest met de stijl. Links en rechts van mij werd er testeronsgewijs gezwommen dat de stukken er vanaf vlogen. Maar ik bleef onverstoorbaar aan de stijl werken. Laat ze maar doen!
750m zonder pull buoy, en heeeeeel ver insteken en hoooooge elleboog terugtrekken.. Geeuw! (wie blijft dit eigenlijk lezen?) dan met pull buoy: 250m hip shoulder - 250m shark attack 500m uitzwemmen (veeeeeeeer - hoooooooog)
Die stijl, daar heb ik het laatste half jaar zo hard aan gewerkt. Benieuwd of het nu ook qua tijden zal lonen.
Want.....morgen begint het eindelijk. De open water trainingen: zwemmen in Vosselare put, Blaarmeersen, Donkmeer. Heerlijk! Maar iedere triathleet weet dat het elk seizoen weer een beetje wennen is, die open water trainingen. Telkens weer voel je je bij die eerste training wat onzeker. Wat schuilt er in dat donkere water? Is het diep? Is het koud? Is het vies? Zijn er gevaarlijke watermonsters? Zouden de vissen mij nog herkennen van vorig jaar? Maar na een paar van die trainingen vraag je je af hoe je het uitgehouden hebt, zes maanden aan een stuk 3 keer in de week in dat zwembad met al die chloor, en met om de 25m zo'n muur waar je je dan weer moet draaien. Nee vanaf morgen ben ik weer een vis onder de vissen....('als een vis in het water' vond ik te voor de hand liggend.)
