De symbooltjes op de weerkaarten logen er niet om: stortregen, donkere wolken, hagel en ander ontij hadden ze aangekondigd, kortom een dag om binnen te blijven. Mijn verwondering was dan ook groot toen ik vanmorgen uit het raam keek en ik een staalblauwe, wolkenloze hemel zag met daarin een stralend lentezonnetje. Nog voor ik mijn krantje gelezen had kon ik al niet meer weerstaan aan de roep van mijn wandelschoenen en het veelzeggende ongedurige gedoe van Phaido, …als ie moet, dan moet ie...
Er was wel een fris windje maar dat zorgde er ook voor dat de lucht niet alleen zo diep blauw was maar ook erg helder. Het leek wel een van die luchten die je wel eens ziet als je omhoog kijkt tijdens een bergwandeling of bij het skiën, een lucht waar je iets mee wil doen bij het fotograferen. En recht omhoog kijkend langs deze berk, met het fototoestel tegen de stam gedrukt wilde ik deze keer eens niet spelen met een beperkte scherptediepte zoals je zou verwachten, integendeel, ik wilde zo veel mogelijk scherp hebben, van voor tot achter, of in dit geval van onder tot boven. Met een erg klein diafragma en een groothoek lukte dat vrij aardig. Het wit van de berk gecombineerd met dat mooie blauw en een toch wel enigszins afwijkend standpunt leverde me weer een mooi plaatje op.
Vrij snel na de middag hebben we de verwachte nattigheid alsnog over ons heen gekregen maar toen hadden we er al een mooie wandeling opzitten en had ik de foto-oogst al binnen.